Μια δόξα για την Μεγάλη έκρηξη

[jimis-48]

Δέχομαι την Μεγάλη έκρηξη μόνο ως αιτία δημιουργίας του δικού μας κόσμου,εφ' όσον υπάρχουν και άλλοι κόσμοι. Όσοι μιλάνε για πολλά σύμπαντα δεν γνωρίζουν Ελληνικά. Η έννοια σύμπαν στην ελληνική γλώσσα δεν χρειάζεται ορισμό και δεν έχει φυσικά πληθυντικό,γιατί θα αναιρούνταν το νοημά της.Δεν δέχομαι την μεγάλη έκρηξη ως αιτία δημιουργίας του σύμπαντος διότι περιέχει έννοιες που αποκτούν νόημα μόνο όταν υπάρχει κάτι. Εχουμε δηλαδή το προθύστερο. Αποδεικνύουμε ένα θεώρημα χρησιμοποιώντας προτάσεις που είναι συνέπειες του.Αν διαβάσετε όλες τις θεωρίες περί δημιουργίας θα δείτε πράγματι ότι δεν αποφεύγουν το προθύστερο.

Θα ήθελα να σχολιασθεί αυτή μου η δόξα,αν έχει κάποια βάση ή είναι ανοησία.

[Pant]

Στην κοσμολογία η θεωρία της μεγάλης έκρηξης ενισχύεται με βάση τα εξής παρατηρησιακά δεδομένα που έχουμε

 

1) Η Φυγή των γαλαξιών

2) Η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου

3) Η πρωταρχική πυρηνοσύνθεση

 

 

Επομένως όπως καταλαβαίνεις η θεωρία της μεγάλης έκρηξης δεν είναι απλά μία ιδέα χωρίς βάσιμα στοιχεία, αλλά με βάση τα παραπάνω δεδομένα είναι η πιο λογική εξήγηση που έχουμε μόνο σαν αιτία εμφάνισης του δικού μας σύμπαντος. Απλώς αυτό το οποίο πιστεύουμε σήμερα είναι οτι η αρχή του σύμπαντος είναι ενα καθαρά κβαντικό φαινόμενο διότι στην αρχή ήταν μικρότερο και απο ένα κουαρκ, που σημαίνει οτι για να καταλάβουμε το σύμαπν κοντά στην αρχή του λέω κοντα στην αρχή του για να μην παρεξηγηθώ, θα πρε΄πει να εεφαρμόσουμε τους νόμους της κβαντικής φυσικής,και προέκυψε όπως λένε οι θεωρητικοί φυσικοί των υψηλών ενεργειών απο μία κβαντική διακύμανση του ''τίποτα'' όμως αυτό δεν σημαίνει οτι δεν συνέβη η μεγάλη έκρηξη. Τώρα όσον αφορά τα πολλά σύμπαντα που ανέφερες δεν έχει αποδειθεί ακόμη τίποτα αλλά οι φυσικοί πιστεύουν οτι και όπως και το δικό μας το σύμπαν εμφανίστηκε απο μία κβαντική διακύμανση ίσως να συμβαίνουν και αλλες τέτοιες διακυμάνσεις και να δημιουργούνται και άλλα σύμπαντα. Τώρα τελευταία η θεωρία των παράλληλων συμπαντων ακούγεται συχνά και πιστεύω ότι είναι μια καλή θεωρία που όμως είναι δύσολο να αποδειχθεί η ισχύς της.

[White_Dwarf]

Μην ξεχνάμε την εκδοχή ενός ανώτερου είδους που μας δημιούργησε σαν ένα πειραμα.αλλά αυτό το πείραμα κατεληξε λάθος και εξαπλώθηκε και έγινε ανεξέλεγκτο σαν ον.

(μετά απο αυτήν την ανάρτηση δέχομαι αποκλεισμό)

[aktistar]

Η ορθότητα του σχολίου του jimis-48 είναι, νομίζω, αυταπόδεικτη. Υπενθυμίζει ταυτόχρονα την σύγχυση που συχνά επικρατεί μεταξύ των εννοιών που ορίζονται από τις ανάγκες της επιστημονικής πράξης και εκείνες της ευρύτερης ζωής. Έννοιες όπως "είναι" "αιτία" "όλο" "χρόνος" κλπ. επιτρέπουν μια πολλαπλότητα ερμηνευτικών προσεγγίσεων. Οι προσεγγίσεις αυτές ίσως να μην μπορούν να είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Το θέμα είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρον αλλά η μελέτη του ανήκει στο χώρο της φιλοσοφίας και της ιστορίας της και όχι σε εκείνον της επιστήμονικής κοσμολογίας.

[Pant]

Εχεις δίκιο λέξεις που χρησιμοποιούνται στην επιστήμη όπως ''αιτία'', ''όλο'' και άλλες είναι ''βαριές'' λέξεις, ωστόσο επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν την αρχή του σύμπαντος και όχι φιλόσοφοι απλώς πάντα οι επιστήμονες έλεγαν ότι δεν μας ενδιαφέρει το ποιός δημιούργησε το σύμπαν η γιατί δημιουργήθηκε το σύμπαν, γιατί το γιατι δεν είναι θέμα επιστημονικό αλλά θεολογικό ή μεταφυσικό τέλως πάντων. Όμως οι επιστήμονες σήμερα και λέγοντας επιστήμονες εννοώ τους φυσικούς στοιχειωδών σωματιδίων, και τους αστροφυσικούς γιατί αυτοί ασχολούνται με την κοσμολογία μας λένε ότι μία κβαντική διακύμανση του κενού μπορεί να δημιουργήσει ένα σύμπαν και οι κβαντικές διακυμάνσεις του κενού δεν είναι θεωρητικά κατασκευάσματα, απο την κβαντική φυσική ξέρουμε ότι τέτοιες διακυμάνσεις μπορούν να συμβούν. Για να εξηγησω όμως τι εννοώ. Απο την κβαντική φυσική ξέρουμε ότι το αληθινό κενό είναι στην πραγματικότητα μια ουσία ελάχιστης ενέργειας, αλλά όχι μηδενικής γιατί όπως ξέρουμε απο την αρχη της απροσδιοριστίας του Heisenberg η ενέργεια σε ένα χώρο δεν μπορεί να είναι διαρκώς ίση με μηδέν.

 

Πολλές φορές το κενό διεγείρεται και μπορεί να παραμείνει σε αυτήν την κατάσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αυτήν την κατάσταση την λένε οι φυσικοί ψευδοκενό το οποίο έχει την τάση να επανέλθει στην κατάσταση του αληθινού κενού σχηματίζοντας μέσα του φυσαλίδες πραγματικού κενου. Οι φυσαλίδες αυτές που η αιτία τους μπορεί να είναι μια κβαντική διακύμανση, διευρύνονται ταχύτατα. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των πληθωριστικών μοντέλων δημιουργίας του σύμπαντος και τα οποία μοντέλα υποθέτουν ότι το σύμπαν στα πρώτα του στάδια βρισκόταν σε μία διεγερμένη κατάσταση κενού και πως η ταχύτατη διόγκωσή του οφείλεται στην αποδιέγερσή του. Όπως καταλαβαινεις όλα αυτά μελετώνται πλέον σήμερα απο τους επιστήμονες και δεν σημαίνει ότι το να ασχολήσαι με τέτοια θέματα δεν είναι επιστημονικά αλλά φιλοσοφικά. Δηλαδή με λίγα λόγια η θεωρία της μεγάλης έκρηξης περιγράφει γεγονότα που ακολούθησαν αυτη την έκρηξη, και δεν ασχολείται με το τι ηταν αυτό που εξεράγη και τι προκάλεσε την έκρηξη και η ύλη εμφανιζόταν στο προσκήνιο σαν ένα επιστημονικό και θεολογικό θαύμα και η διερεύνησή της δεν έργο της επιστήμης. Αυτο το επιστημονικο κενο επιχειρεί να καλύψει η πληθωριστική θεωρία!!

[aktistar]

«Πολλαπλά σύμπαντα» «άχρονη γένεση του χωροχρόνου και των ιδιοτήτων του», «κενό που δεν είναι εντελώς κενό». Οι παραδοχές και οι όροι αυτοί εντυπωσιάζουν όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την επιστημονική δραστηριότητα. Ταυτόχρονα προβληματίζουν τους σκεπτόμενους ανθρώπους με τον παραδοξολικό και αντινομικό τους χαρακτήρα.

Δεν γίνεται πάντοτε αντιληπτό ότι οι όροι αυτοί - που υποχρεωτικά εκπηγάζουν από τους κάποτε ασαφείς ομώνυμους (ομόηχους) όρους της καθημερινότητας - δεν ορίζονται για τον θεωρητικό φυσικό παρά στο εσωτερικό του επιστημονικού παιγνιδιού στο οποίο συμμετέχει και του οποίου η πολυτιμότητα κρίνεται από την αποτελεσματικότητά του. Δεν υπόσχονται επομένως να εξηγήσουν μέσω κάποιας ολοκληρωτικής αναγωγής τους αντίστοιχους καθημερινούς όρους και να τους αντικαταστήσουν για την ευρύτερη σφαίρα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. H σχέση μεταξύ των όρων αυτών και εκείνων της ευρύτερης καθημερινότητας θεματοποιείται συνήθως από φιλοσοφικές θεωρήσεις.

Η ανάγκη αυτή είναι διακριτή σε κάθε ιστορική περίοδο από τις καταβολές της επιστημονικής θεωρίας και μέχρι σήμερα. (π.χ. Πλατωνισμός: Αναγωγή της σφαίρας της έγχρονης μεταβολής στο οντολογικό επίπεδο του ιδεατού. Σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα: Το αυθεντικό θεμέλιο των εννοιών προηγείται της αντιμετώπισης ενός κόσμου κάτω από το δυϊστικό πρίσμα «γνωστικό υποκείμενο – αντικείμενο».)

Για τέτοια θέματα ας μην περιμένει να λάβει κανείς έτοιμες και εύπεπτες απαντήσεις παρά μόνο υποδείξεις και προκαταρκτική βιβλιογραφία για επίπονη σπουδή.

[kkokkolis]

Και σωστό είναι να προσαρμόζεται η γλώσσα στην πραγματικότητα και όχι το αντίθετο. Αν το ''σύμπαν'' κάποτε ξεπεραστεί ως έννοια, ίσως αρχίσουμε να μιλούμε για το ''άπαν'' ή κάτι τέτοιο, δεν θα αρνηθούμε την εξέλιξη των εννοιών επειδή δεν χωρούν στις λέξεις.

[dp297]

Και σωστό είναι να προσαρμόζεται η γλώσσα στην πραγματικότητα και όχι το αντίθετο. Αν το ''σύμπαν'' κάποτε ξεπεραστεί ως έννοια, ίσως αρχίσουμε να μιλούμε για το ''άπαν'' ή κάτι τέτοιο, δεν θα αρνηθούμε την εξέλιξη των εννοιών επειδή δεν χωρούν στις λέξεις.

[aktistar]

Αν και βρίσκω ελκυστική τη διατύπωση «η γλώσσα πρέπει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα και όχι η πραγματικότητα στη γλώσσα», η απλότητα και η αληθοφάνειά της είναι μάλλον παραπλανητικές.

Και αυτό γιατί ναι μεν είναι μια «πραγματικότητα» που εκφράζεται από τη γλώσσα, όμως δεν την καθορίζει τη γλώσσα μονοσήμαντα αλλά παραμένει συμβατή με διαφορετικές επιλογές "εννοιολογικο-γραμματικής" δομής προκειμένου να διαμορφώσει η γλώσσα με τη σειρά της την «πραγματικότητα» που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας. Επιπλέον, τίθεται το ερώτημα αν έχουμε τη δυνατότητα να περιοριστούμε σε ένα ενιαίο "γλωσσικό παιγνίδι" – όπως θα έλεγε ο Wittgenstein – ή αν οι καθημερινές μας δραστηριότητες απαιτούν να μετέχουμε σε διαφορετικά γλωσσικά παιγνίδια. Με τις επισημάνσεις αυτές έχουμε αγγίξει μόνο την «κορυφή του παγόβουνου»...

Αυτός είναι ο λόγος - οι δυσκολίες που κρύβει το ερώτημα - που ο τίτλος «Γλώσσα και Πραγματικότητα» είναι κατάλληλος για το φιλοσοφικό δοκίμιο του γαλλικού Baccalaureat (είναι αξιοζήλευτη, κατά τη γνώμη μου, η θέση που κατέχει η φιλοσοφική παιδεία στο γαλλικό λύκειο – ενώ στην Ελλάδα, ακόμη και στο πανεπιστήμιο, η φιλοσοφία αντιμετωπίζεται συνήθως δοξογραφικά) αλλά και που αποτελεί το θέμα για εκατοντάδες ογκώδη βιβλία και διατριβές.