Αστροποίηση...

[Bi2L]

Εμπνευσμένος απ'την Ουρανία, Μούσα της Αστρονομίας, εδώ μερικοί αστροστίχοι που ίσως μελοποιηθούν απο τον Γιάννη Μηλιάδη για το επόμενο βίντεο...

 

«Φύγε, φύγε μακριά, πήγαινε στα ξένα

εκεί που ειναι ο παππούς σου, στον τόπο το δικό σου

στο σπίτι που αγαπούσες, στο τόπο που μεγάλωσες

 

Κλείσε τα μάτια, Ξάπλωσε κάτω, και κοίτα ψηλά

δες τι χάνεις, τον κόσμο τον δικό σου

τον κόσμο του παππού σου, που με αυτόν μεγάλωσε

 

Στάσου στο σκοτάδι

και θαύμασε με χάρη

τα άστρα τα αιώνια.

Ζήσε την στιγμή

Νιώσε ένα χάδι

ταξίδεψε αιώνια

 

Κάνε ένα ταξίδι, ταξίδι μαγικό

κάτω από τα άστρα, σε κόσμους μακρινούς

Κάνε ένα ταξίδι, ταξίδι ονειρικό

σε γειτονιές του γαλαξία, σε κόσμους μαγικούς

 

Ζήσε, στο φως του φεγγαριού,

Κοίτα, τα άστρα του ουρανού

Νιώσε, τον κόσμο του θεού

 

Φύγε, από τα φώτα της πόλης

σε τόπους να μακρινούς να πας

και ξάπλωσε κάτω, κοίτα ψηλά στο γαλαξιακό νέφος

και θαύμασε το δακτυλίδι της Λύρας

το άλογο του Γαλαξία, το κεντρί του Σκορπιού

 

Στο τόξο του Χείρωνα να πας, να δεις της λιμνοθάλασσας τα νέφη

μα και λίγο πιο πάνω σαν καταρράκτης το νέφος του Κύκνου

πλάι στου Αετού τις στήλες της δημιουργίας να δεις

 

Ζήσε, την στιγμή της δημιουργίας

ταξίδεψε στου κυνηγού την ζώνη,

πλάι στου δρομέα τα νέφη το μέγα νεφέλωμα να δεις

και δέξου την νιότη του βρέφους την λάμψη σαν το τραπέζιο θα δεις

 

Κοίτα ψηλά, στις σπείρες του Γαλαξία

το θερινό το τρίγωνο να δεις, μα μην ξεχάσεις και την άλλη,

που κι Άμαξα τη λένε με τους εφτά τους δούλους, τον γαλαξία της να δεις.

Μα και την Ανδρομέδα που έρχεται σε μένα και θέλεις νύχτα μέρα τις σπείρες της να δεις

 

Κοιτάζω ψηλά, κόσμους ξεχασμένους, κόσμους ονειρικούς

και βλέπω εσένα, κόρη της Θείας, ξανθομαλλούσα κοπελιά

Σε λένε Σελήνη, μου κρύβεις τ’άστρα μα με μαγεύεις, με σαγήνευες,

με ταξιδεύεις σε κόσμους ερημικούς, μαζί με τον γκιώνη,

τον κούκο μα και με την Πλειόνη μου δείχνεις δρόμους μακρινούς

 

μα εσύ με αφήνεις, στην θάλασσα μόνο,

το φως σου σου σβήνει στο κύμα από κάτω

θλιμμένη σε αφήνει η θάλασσα να το.

που είσαι Σελήνη;;;

 

Μα μένει εκείνη, η γυναίκα του Άτλα που Πούλια την λένε

με τις εφτά τις κόρες, μου κάνει παρέα, μου κλείνει το μάτι

τον ταύρο μου δείχνει

Κοίτα ψηλά, αυτός με προσέχει, στο κέρας επάνω νεφέλωμα έχει.»

[Erisian]

[saxlina]

Πολύ καλό...ειδικά οι πρώτοι στίχοι και θυμίζουν και με ταξιδεύουν στα όμορφα και ανέμελα χρόνια που στο χωριό μου ξενύχτια παρέα με φίλους βλέποντας τα αστέρια

[giannis60]

Πολύ ωραίο Βασίλη. Ειδικά τα δύο πρώτα τρίστιχα.