Ηλιακό Σύστημα.

[Δροσος Γεωργιος]

Τα μυστήρια του ηλιακού μας συστήματος.

Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων σε συνδυασμό με τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια αποκαλύπτει συνεχώς νέα δεδομένα για το παρελθόν αλλά και το παρόν του ηλιακού μας συστήματος. Με βάση αυτά τα δεδομένα οι επιστήμονες προσπαθούν να ανασυνθέσουν την εξέλιξη της διαστημικής μας γειτονιάς. Δύο νέες μελέτες έρχονται να ταράξουν τα νερά της επιστημονικής κοινότητας για όσα πιστεύουμε για το ηλιακό μας σύστημα.

Η μία εξ αυτών έγινε από ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής την Κάθριν Βολκ του Πανεπιστημίου British Columbia στον Καναδά.

Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη στο ηλιακό σύστημα υπήρχαν πολύ περισσότεροι πλανήτες από αυτούς που γνωρίζουμε σήμερα.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι εκτός από τον Ερμή υπήρχαν τουλάχιστον άλλοι τέσσερις βραχώδεις πλανήτες σε απόσταση από τον Ηλιο ίση ή και ακόμη πιο κοντινή από αυτήν που έχει ο Ερμής από το μητρικό μας άστρο. Οι επιστήμονες παρουσίασαν τη μελέτη τους στο τελευταίο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας και σε αυτήν κάνουν λόγο για ένα κοσμικό μπιλιάρδο που έλαβε χώρα πριν από μερικά δισεκατομμύρια έτη στο νεαρό τότε ηλιακό σύστημα. Οι πλανήτες που βρίσκονταν κοντά στον Ηλιο άρχισαν να συγκρούονται ο ένας με τον άλλο με αποτέλεσμα να καταστραφούν ολοσχερώς. Ο μόνος που κατάφερε να επιβιώσει ήταν ο Ερμής, αλλά σύμφωνα με τους ειδικούς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μπορούν να εξηγηθούν μόνο με ένα τέτοιο βίαιο φαινόμενο.

Τη δεύτερη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης και του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι εντόπισαν ενδείξεις της παρουσίας δύο ακόμη πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα. Πιο συγκεκριμένα μιλάνε για την ύπαρξη δύο σκοτεινών παγωμένων κόσμων που βρίσκονται στα όρια του ηλιακού μας συστήματος, ακόμη πιο μακριά και από τον Πλούτωνα. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αυτοί οι δύο «κρυμμένοι» (όπως τους χαρακτηρίζουν οι ίδιοι) κόσμοι έχουν μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Πλούτωνα, δηλαδή ανήκουν, σύμφωνα με τις τελευταίες αποφάσεις της παγκόσμιας αστρονομικής κοινότητας, στην κατηγορία των «πλανητοειδών» ή «πλανητών-νάνων». Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί, θα δημιουργηθούν νέα δεδομένα για την ιστορία και εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος αλλά και γενικότερα στα μοντέλα δημιουργίας πλανητικών συστημάτων.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένας άγνωστος μυστηριώδης πλανήτης στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, ο πλανήτης Χ.

Η παρουσία ενός άγνωστου και αόρατου σε εμάς πλανήτη - του λεγόμενου «πλανήτη Χ» - έχει προταθεί κατά καιρούς ως ερμηνεία για διάφορες ανωμαλίες που έχουν παρατηρηθεί στις παρυφές του ηλιακού μας συστήματος. Η ύπαρξή του όμως δεν έχει ποτέ αποδειχθεί και η πιθανότητα αυτή έχει σε γενικές γραμμές απορριφθεί από τους ειδικούς. Πρόσφατα ένας επιφανής αστρονόμος επανέφερε το ζήτημα. Χρησιμοποιώντας μαθηματικούς τύπους και μοντέλα, όχι μόνο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης Χ υπάρχει, αλλά επιπλέον υπολογίζει τη θέση και το μέγεθός του.

Ο Ρόντνεϊ Γκόμες, αστρονόμος του Αστεροσκοπείου της Βραζιλίας στο Ρίο ντε Τζανέιρο, υποστηρίζει ότι ο πλανήτης Χ βρίσκεται πέρα από τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα, σε απόσταση 225 δισ. χιλιομέτρων από τον Ηλιο, και έχει μέγεθος τετραπλάσιο από αυτό της Γης.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, η παρουσία του εξηγεί με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο τις ανωμαλίες που παρατηρούνται στις τροχιές ορισμένων πλανητών-νάνων και μικρών ουράνιων σωμάτων που βρίσκονται στη Ζώνη Κάιπερ (Kuiper Belt), μια περιοχή σε σχήμα δίσκου η οποία είναι «γεμάτη» με αντικείμενα από πετρώματα ή πάγο που περιφέρονται γύρω από τον Ηλιο πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα.

Ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν στις ΗΠΑ πραγματοποίησε μια μελέτη η οποία αποκαλύπτει την εικόνα που είχε το ηλιακό μας σύστημα στη βρεφική του ηλικία καθώς και τις διεργασίες που οδήγησαν στη δομή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα. Τα ευρήματα έχουν ενδιαφέρον και για το παρελθόν της Γης.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ηλιακό μας σύστημα στη βρεφική του ηλικία είχε εντελώς διαφορετική δομή από τη σημερινή.

Αρχικά όλοι οι πλανήτες ήταν συγκεντρωμένοι κοντά στον Ηλιο. Ο Δίας, παραδείγματος χάριν, ήταν εξίσου κοντά στο μητρικό μας άστρο με τον Αρη. Λίγο μετά οι πλανήτες (κυρίως οι μεγαλύτεροι, όπως ο Δίας, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας) άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα κινούμενοι πότε προς το εσωτερικό του και πότε προς τις εξωτερικές του περιοχές.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι κάποια στιγμή οι μεγάλοι πλανήτες συγκεντρώθηκαν στην κύρια ζώνη αστεροειδών προκαλώντας κυριολεκτικά χάος στο ηλιακό μας σύστημα. «Διαπιστώσαμε ότι το ηλιακό μας σύστημα σε εκείνη τη φάση ήταν κάτι ανάλογο με μια γυάλινη χιονόμπαλα, με τους πλανήτες να χτυπούν τους αστεροειδείς κάνοντάς τους να μοιάζουν με τις νιφάδες χιονιού μέσα στη χιονόμπαλα» αναφέρει χαρακτηριστικά η Φραντσέσκα Ντε Μέο, επικεφαλής των ερευνητών. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι η παρουσία των πλανητών κυριολεκτικά εκτόξευε δεκάδες χιλιάδες αστεροειδείς προς κάθε κατεύθυνση του ηλιακού μας συστήματος.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=669855

[Δροσος Γεωργιος]

Οι συνθήκες που επικρατούν κατά τον σχηματισμό γήινων πλανητών αναπαρήχθησαν στο εργαστήριο.

Χρησιμοποιώντας τεχνικές συμπίεσης που βασίζονται σε λέιζερ, επιστήμονες από το Εθνικό Εργαστήριο Lawrence Livermore (LLNL) στις ΗΠΑ και στα πανεπιστήμια του Μπέρκλεϊ και του Μπαϊρόιτ αναπαρήγαγαν τις συνθήκες που επικρατούν κατά τον σχηματισμό των γήινων πλανητών, όπως επίσης και στο εσωτερικό των Υπερ-Γαιών και τους γιγάντιων πλανητών. Τα πειράματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Science, αποκαλύπτουν τις ασυνήθιστες ιδιότητες του οξειδίου του πυριτίου –βασικού συστατικού των πετρωμάτων– στις υψηλές πιέσεις και θερμοκρασίες που επικρατούν κατά τη δημιουργία ενός πλανήτη και στην εξέλιξη της εσωτερικής δομής του.

Με τη χρήση λέιζερ, ο φυσικός του LLNL Μάριους Μίλοτ και οι συνάδελφοί του από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία κατάφεραν να συμπιέσουν και να μετρήσουν τη θερμοκρασία δειγμάτων οξειδίου του πυριτίου σε 5 εκατομμύρια ατμόσφαιρες, δηλαδή 5 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη πίεση από αυτήν που επικρατεί στην επιφάνεια της Γης και συγκρίσιμη με τις συνθήκες στο εσωτερικό των υπερ-Γαιών, στο σημείο όπου ο πυρήνας τους γειτνιάζει με τον μανδύα. Παρόμοιες συνθήκες επικρατούν επίσης στις βίαιες συγκρούσεις αστεροειδών και κομητών σε έναν πλανήτη, στα τελευταία στάδια της δημιουργίας του.

«Στο εσωτερικό των πλανητών, η ακραία πυκνότητα, πίεση και θερμοκρασία αλλάζουν δραστικά τις ιδιότητες των υλικών», αναφέρει ο Μίλοτ στο σάιτ του LLNL. «Η θερμότητα που μπορούν να απορροφήσουν τα στερεά υπό πίεση μέχρι να λιώσουν, που είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για τον προσδιορισμό της εσωτερικής δομής ενός πλανήτη, μπορούν σήμερα να μετρηθούν άμεσα στο εργαστήριο».

Σε συνδυασμό με προηγούμενες μελέτες για το σημείο τήξης άλλων οξειδίων και του σιδήρου, τα νέα δεδομένα υποδεικνύουν πως τα πυριτικά οξείδια του μανδύα και ο μεταλλικός πυρήνας έχουν παρόμοια σημεία τήξης πάνω από τα 3 εκατομμύρια ατμόσφαιρες, υποδεικνύοντας ότι ίσως όλοι οι μεγάλοι βραχώδεις πλανήτες διαθέτουν ωκεανούς μάγματος στο υπέδαφός τους. Σε αυτό το στρώμα μπορούν να δημιουργηθούν μαγνητικά πεδία.

«Επιπλέον, η έρευνά μας δείχνει πως πιθανότατα είναι στερεός ο πυρήνας αέριων γιγάντων όπως του Ποσειδώνα, του Ουρανού ή του Κρόνου. Μια ανακάλυψη που δημιουργεί νέα δεδομένα για μελλοντικά βελτιωμένα μοντέλα τα οποία θα περιγράφουν τη δομή και την εξέλιξη των ουράνιων σωμάτων αυτής της κατηγορίας», επισημαίνει ο φυσικός.

Η έρευνα έγινε εφικτή από τη στιγμή που οι ερευνητές κατάφεραν να συνθέσουν στο εργαστήριο στισοβίτη, μια μορφή οξειδίου του πυριτίου υψηλής πυκνότητας, το οποίο συνήθως υπάρχει σε μικρές ποσότητες σε κρατήρες από τη σύγκρουση μετεωριτών. «Ο στισοβίτης διατηρεί τη θερμοκρασία του χαμηλότερη όταν συμπιέζεται, γεγονός που μας επέτρεψε να μετρήσουμε σημεία τήξης σε μεγαλύτερη πίεση», σημειώνει ο Μίλοτ.

Οι 1.000 και πλέον εξωπλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί έως σήμερα δείχνουν πως όλοι αυτοί οι «συγγενείς» της Γης έχουν μεγάλη ποικιλία σε μεγέθη και ιδιότητες. Χρησιμοποιώντας την ικανότητα αναπαραγωγής στο εργαστήριο των ακραίων συνθηκών που επικρατούν είτε στο εσωτερικό τους είτε κατά το σχηματισμό τους, οι επιστήμονες ελπίζουν πως θα συμβάλουν στην πληρέστερη κατανόηση δημιουργία της Γης, αλλά και της προέλευσης της ζωής.

http://physicsgg.me/2015/01/24/%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b8%ce%ae%ce%ba%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%83%cf%87/

[Δροσος Γεωργιος]

Το άστρο που πέρασε πιο κοντά από τη «γειτονιά» μας.

Οι αστρονόμοι εντόπισαν ένα άστρο που πιστεύουν ότι έχει περάσει κοντύτερα από τη «γειτονιά» μας από οποιοδήποτε άλλο.

Πρόκειται για ένα αχνό άστρο που «τρύπωσε» στο ηλιακό μας σύστημα και διέσχισε το γεμάτο κομήτες Νέφος του Όορτ πριν από περίπου 70.000 χρόνια.

Οι επιστήμονες από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και άλλες χώρες, με επικεφαλής τον Έρικ Μάματζεκ του αμερικανικού Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «Astrophysical Journal Letters» [ΤΗE CLOSEST KNOWN FLYBY OF A STAR TO THE SOLAR SYSTEM],

http://iopscience.iop.org/2041-8205/800/1/L17/

ανέφεραν ότι κανένα άλλο άστρο δεν έχει ποτέ πλησιάσει τόσο πολύ το ηλιακό μας σύστημα.

Το λεγόμενο «άστρο του Σολτς» (ονομάστηκε έτσι επειδή ανακαλύφθηκε από τον Γερμανό αστρονόμο Ραλφ-Ντίτερ Σολτς του Ινστιτούτου Αστροφυσικής «Λάϊμπνιτς» του Πότσνταμ το 2013) υπολογίζεται ότι πέρασε σε απόσταση περίπου 52.000 αστρονομικών μονάδων ή 0,8 ετών φωτός (σχεδόν 8 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων).

Το εν λόγω άστρο πλησίασε πέντε φορές πιο κοντά από ό,τι το κοντινότερο σήμερα άστρο στον Ήλιο μας, ο Εγγύς του Κενταύρου, που απέχει 4,2 έτη φωτός.

Το άστρο του Σολτς στον αστερισμό του Μονόκερου, στην ουσία είναι ένα δυαδικό σύστημα ενός ερυθρού νάνου και του συνοδού του, ενός καφέ νάνου. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε πέρασε μέσα από το Νέφος του Όορτ, μια περιοχή στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, που είναι γεμάτη από τρισεκατομμύρια παγωμένους κομήτες, μερικοί από τους οποίους ακολουθούν τροχιές που τους φέρνουν κοντά στον Ήλιο και στη Γη.

Το άστρο του Σολτς απομακρύνεται πλέον με μεγάλη ταχύτητα από το ηλιακό μας σύστημα και σήμερα απέχει γύρω στα 20 έτη φωτός. Μέχρι σήμερα, το άστρο που θεωρείτο ότι είχε κάνει το κοντινότερο πέρασμα, ήταν το ΗΙΡ 85605, το οποίο εκτιμάται ότι άγγιξε το ηλιακό μας σύστημα πριν από 240.000 έως 470.000 χρόνια. Σήμερα απέχει 200 έτη φωτός από τη Γη.

Τέτοια πλησιάσματα είναι δυνητικά επικίνδυνα, επειδή τα άστρα ασκούν ισχυρές βαρυτικές επιδράσεις σε άλλα σώματα γύρω τους, όπως στους κομήτες, με συνέπεια να τους ωθήσουν προς την κατεύθυνση του πλανήτη μας. Η νέα αποστολή «Γαία» του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) θα μετρήσει τις αποστάσεις και ταχύτητες ενός δισεκατομμυρίων άστρων, ώστε οι επιστήμονες να έχουν καλύτερη εικόνα για το ποιά άλλα άστρα μπορεί κάποτε να πέρασαν κοντά από τη Γη – ή μπορεί να περάσουν στο μέλλον.

http://physicsgg.me/2015/02/18/%cf%84%ce%bf-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b5-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ac-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b5/

[Δροσος Γεωργιος]

Μυστικά για όλο το ηλιακό σύστημα ίσως κρύβει το δεύτερο «φεγγάρι» της Γης.

Νέες αποκαλύψεις για την ιστορία και την εξέλιξη του ηλιακού συστήματος υπόσχεται ο 3753 Cruithne, ο δεύτερος φυσικός δορυφόρος που ανακαλύφθηκε να περιφέρεται στη «γειτονιά» της Γης, μαζί με το φεγγάρι.

Σε αντίθεση όμως με τη Σελήνη, η οποία είναι συνεχώς ορατή από τον πλανήτη μας, η ύπαρξη του 3753 Cruithne ήρθε στο φως μόλις πρόσφατα, και πιο συγκεκριμένα το 1997.

Ο λόγος είναι πως δεν ακολουθεί μία ομαλή ελλειπτική γύρω από τον πλανήτη μας, σαν τη Σελήνη, αλλά κινείται με τέτοιο τρόπο που η πορεία διαγράφει ένα περίπλοκο πεταλοειδές σχήμα. Έτσι, χαρακτηρίζεται από τους επιστήμονες ως ημι-τροχιακός δορυφόρος της Γης.

Όπως αναφέρει σε άρθρο του στο σάιτ The Conversation o Ντάνκαν Φόρκαν, αστροφυσικός στο βρετανικό πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους, ακριβώς λόγω της πεταλοειδούς τροχιάς του, ο 3753 Cruithne είναι ιδανικός υποψήφιος για να κατανοηθεί πώς εξελίχθηκε το ηλιακό σύστημα υπό την επίδραση της βαρύτητας. Ο Φόρκαν προσθέτει επίσης πως, μαζί με τους αστεροειδείς και τους κομήτες, ο Cruithne μπορεί να αποκαλύψει επίσης σημαντικά στοιχεία για τη διαδικασία σχηματισμού των πλανητών.

Σύμφωνα με τον επιστήμονα, για να καταλάβει κανείς πώς περίπου μοιάζει μια τέτοια περίπλοκη τροχιά, αρκεί να φανταστεί ότι κινείται μαζί με τη Γη γύρω από τον Ήλιο. Τότε, ένα σώμα που διαγράφει απλή πεταλοειδή πορεία φαίνεται από τη φαινομενικά στατική Γη να προσεγγίζει τον πλανήτη μας και στη συνέχεια να απομακρύνεται από αυτόν, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το ίδιο μοτίβο.

Πεταλοειδείς τροχιές ακολουθούν επίσης «φεγγάρια» σε άλλους πλανήτες, όπως στον Κρόνο, αλλά επίσης και άλλοι φυσικοί δορυφόροι της Γης, οι οποίοι ανακαλύφθηκαν μετά τον 3753 Cruithne. Αυτό που είναι ιδιαίτερο στην περίπτωσή του είναι ότι οι διαδοχικές θέσεις του σχηματίζουν έναν περίπλοκο δακτύλιο γύρω από τη γήινη τροχιά, ο οποίος είναι τόσο εκτεταμένος που φθάνει μέχρι τα όρια της Αφροδίτης και του Άρη.

Μυστικά για όλο το ηλιακό σύστημα ίσως κρύβει το δεύτερο «φεγγάρι» της Γης Ο εντοπισμός του δεύτερου «φεγγαριού» της Γης, και στη συνέχεια άλλων σωμάτων που εκτελούν ανάλογες περίπλοκες αλλά σταθερές κινήσεις, σύμφωνα με τον Φόρκαν δείχνει πως τέτοιες αλληλεπιδράσεις θα πρέπει να συμβαίνουν από την εποχή που σχηματιζόταν το ηλιακό μας σύστημα. «Επειδή πιστεύουμε πως οι γήινοι πλανήτες δημιουργήθηκαν από τις συγκρούσεις σωμάτων με μέγεθος τουλάχιστον όσο ο 3753 Cruithne, αποτελούν μία νέα παράμετρο που πρέπει να λάβουμε υπόψη», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Την ίδια στιγμή, οι επιστήμονες γνωρίζουν σχετικά λίγα για τον 3753 Cruithne, αν και μπορούν να διαβεβαιώσουν με σχετική ασφάλεια ότι πρόκειται για ένα αντικείμενο μεσαίου μεγέθους ανάμεσα στα μη πλανητικά σώματα του ηλιακού συστήματος.

Η διάμετρός του είναι μόλις 5 χιλιόμετρα, περίπου όσο και ο κομήτης 67Ρ Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο. Κάτι που σημαίνει πως για τη μελέτη του θα χρειαζόταν ένα μη επανδρωμένο σκάφος παρόμοιο με το διαστημόπλοιο Ροζέτα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον κομήτη 67Ρ.

Σύμφωνα πάντως με τον αστροφυσικό από το πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους, ο 3753 Cruithne δεν έχει μόνο επιστημονικό ενδιαφέρον, αφού θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κάλλιστα για τη δοκιμή τεχνολογιών που κάποια μέρα θα επιτρέψουν σε αστροναύτες να ερευνήσουν επιτόπου αστεροειδείς.

Βίντεο.

https://www.youtube.com/watch?v=lRaqYClJ154#t=26

http://www.naftemporiki.gr/story/920966/mustika-gia-olo-to-iliako-sustima-isos-krubei-to-deutero-feggari-tis-gis

[Δροσος Γεωργιος]

Οδηγός για διακοπές σε άλλους πλανήτες.

Εν όψει καλοκαιριού, η Βρετανική Telegraph εξέδωσε έναν οδηγό για διακοπές σε άλλους πλανήτες και χρησιμοποιώντας επιστημονικά δεδομένα, παρουσιάζει τις θερμοκρασίες και τις συνθήκες που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι εκδρομείς εκεί.

Ερμής

Ο πρώτος πλανήτης από τον Ηλιο δεν έχει ατμόσφαιρα, κι έτσι η πρόγνωση του καιρού του είναι συνήθως αρκετά δύσκολη, επίσης λόγω της απουσίας ατμόσφαιρας, ο ουρανός του είναι το απόλυτο μαύρο του διαστήματος. Οι επισκέπτες του θα πρέπει είτε να προετοιμάζονται για πολύ ψυχρές μέρες, είτε να πάρουν μαζί τους αντηλιακά με πολύ μεγάλο δείκτη προστασίας, ανάλογα με την πλευρά του πλανήτη που θα επισκεφθούν, αφού οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από -183 C έως 427 C στα δύο άκρα του πλανήτη, ανάλογα με το ποιο βλέπει ο ήλιος.

Αφροδίτη

Ο πρώτος γείτονας μας, είναι ο δεύτερος πλανήτης από τον Ηλιο κι όμως είναι πιο καυτός από τον Ερμή, αφού καλύπτεται με ένα στρώμα αερίων θερμοκηπίου που δεν επιτρέπουν στη θερμότητα να διαφύγει στο διάστημα. Τουλάχιστον δε θα χρειαστεί αντηλιακό, αφού η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη με διοξείδιο του άνθρακα και του αζώτου καθώς και θειικό οξύ, οπότε είναι απίθανο να φανούν οι ακτίνες του Ηλιου. Από την άλλη, τους επισκέπτες περιμένει αφόρητη ζέστη, αφού η ατμοσφαιρική πίεση της ατμόσφαιρας είναι 92-πλάσια της ατμοσφαιρικής πίεσης της Γης.

Αρης

Ο έταιρος γείτονας μας κάποτε μπορεί να είχε ατμόσφαιρα σαν της Γης και ίσως και βροχοπτώσεις, ωστόσο τώρα αποτελεί μία απέραντη έρημο, ενώ οι επισκέπτες θα χρειαστούν παγοπέδιλα για να εξερευνήσουν τις ψυχρές πολικές περιοχές. Εκπληκτική θέα προσφέρουν τα μπλε ηλιοβασιλέματα και ανατολές του πλανήτη, ωστόσο προσοχή στις επικίνδυνες ισχυρές αμμοθύελλες.

Δίας

Ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος είναι ουσιαστικά ένας αέριος πλανήτης, που αποτελείται από υδρογόνο και ήλιο, ενώ συστήνεται μόνο για επισκέπτες ανθεκτικούς στις καταιγίδες. Η υψηλή πίεση αναγκάζει το αέριο ήλιο να γίνει υγρό, προκαλώντας ισχυρές βροχοπτώσεις και ανέμους που φτάνουν τα 360 χλμ την ώρα. Επίσης τα σύννεφα αμμωνίας είναι ένα ακόμη συχνό φαινόμενο.

Κρόνος

Αν θέλετε να δείτε από κοντά τα εντυπωσιακά αστρικά του δαχτυλίδια και είστε επίσης προετοιμασμένοι για ισχυρές καταιγίδες, τότε ο Κρόνος είναι ο ιδανικός προορισμός. Με ανέμους που φτάνουν τα 1.800 χλμ. την ώρα, θερμοκρασίες έως και 14.727 Κελσίου στον πυρήνα του και ένα στρώμα πάγου πάχους 10 χιλιομέτρων, ο συγκεκριμένος πλανήτης δεν χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα φιλόξενος. Επιπλέον, κάθε 30 χρόνια τον χτυπάει μια υπερ-καταιγίδα, γνωστή και ως Great White Spot και καλό είναι να μην βρίσκεστε στον πλανήτη όταν αυτό συμβαίνει.

Ουρανός

Παγωμένες διακοπές περιμένουν τους επισκέπτες στον πλανήτη Ουρανό, αφού καθώς βρίσκεται 7ος σε απόσταση από τον Ηλιο, οι θερμοκρασίες του αγγίζουν τους -197 βαθμούς Κελσίου, ενώ θυελλώδεις άνεμοι σαρώνουν την επιφάνεια του.

Ποσειδώνας

Εχοντας παρόμοιες -και πιο αντίξοες- συνθήκες με τον γειτονικό του Ουρανό, ο Ποσειδώνας δε συστήνεται για μέρος διακοπών. Με τον Ηλιο 8 πλανήτες μακριά, οι θερμοκρασίες του πέφτουν στους -224 βαθμούς Κελσίου, ενώ οι ισχυροί άνεμοι μπορούν να φθάσουν και τα 2.100 χλμ. την ώρα.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%BF-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82

[Δροσος Γεωργιος]

Τι ειναι πλανήτης νάνος.

Την ώρα που το διαστημόπλοιο της NASA, «Νέοι Ορίζοντες» άρχισε να πλησιάζει τον πλανήτη Πλούτωνα, η διαστημική εταιρεία αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα νέο βίντεο animation ώστε να αποσαφηνίσει μετά από ποιες αποκαλύψεις ο Πλούτωνας επαναξιολογήθηκε το 2006 και θεωρείται πλέον από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση ως πλανήτης νάνος.

Ο λόγος, όπως εξηγεί το παρακάτω βίντεο της NASA, είναι επειδή ο Πλούτωνας δεν έχει «καθαρή» τροχιά, δηλαδή δεν είναι μόνος του πάνω στο ίχνος της τροχιάς του αλλά μοιράζεται την κοσμική τροχιά του με διάφορα άλλα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των αστεροειδών.

Κάθε πλανήτης ο οποίος διαθέτει αρκετή μάζα και βαρύτητα ώστε να έχει σφαιρικό σχήμα, και έχει μια τροχιά γύρω από τον ήλιο που την μοιράζεται μαζί με άλλα σώματα, χωρίς να είναι δορυφόρος κάποιου άλλου πλανήτη, πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να θεωρείται πλανήτης νάνος.

Μαζί με την επαναξιολόγηση των πλανητών και τον ορισμό των πλανητών νάνων, έχουν ανακαλυφθεί πρόσφατα και αρκετοί άλλοι νάνοι πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα, όπως ή Έριδα, ή Δήμητρα (αλλιώς Ceres), ο Χάροντας, το Μακεμάκε και η Χαουμέϊα .

Μάλιστα στις αρχές του έτους το διαστημόπλοιο Dawn της NASA έφτασε σ’ ένα πλανήτη νάνο, που ονομάζεται Ceres καταφέρνοντας να μπει με επιτυχία στην τροχιά του.

Σύμφωνα με τους αστρονόμους, στις επόμενες αποστολές εξερεύνησης αναμένεται να τεκμηριωθούν στο Ηλιακό μας σύστημα περισσότεροι πλανήτες νάνοι.

Βίντεο.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B7-nasa-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-animation-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

[Δροσος Γεωργιος]

Κατι αγνωστο επηρεάζει το Ηλιακο μας σύστημα.

Υπάρχει κάτι στην διαστημική γειτονιά μας που δεν το έχουμε αντιληφθεί και όμως γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες των αποτελεσμάτων της παρουσίας του; Σύμφωνα με κάποιες μετρήσεις τη στιγμή που το μαγνητικό πεδίο της Γης μειώνεται το αντίστοιχο του Ήλιου έχει αυξηθεί κατά 230%. Στη Γη η ηφαιστειακή δραστηριότητα είχε αυξηθεί κατά 500% από το 1875 έως και το 1975, ενώ συγκρινόμενες οι χρονιές του 1963 με το 1993 οι φυσικές καταστροφές έχουν αυξηθεί κατά 400%. Παρόμοιες αλλαγές εχουν παρατηρηθεί σε όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Υπάρχει κάτι πέρα από τον Πλούτωνα που επηρεάζει όλη την ευστάθεια του ηλιακού μας συστήματος;

Βίντεο.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9

[Δροσος Γεωργιος]

Ενα ταξιδι στο Ηλιακο μας Συστημα με την ταχυτητα του φωτος!

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CF%87%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82-video

[Δροσος Γεωργιος]

Ένα μοντέλο του ηλιακού συστήματος σε κλίμακα που δεν έχετε ξαναδεί ποτέ.

Έχουμε δει πολλές απεικονίσεις του ηλιακού μας συστήματος σε σχολικά βιβλία, σε ιστοσελίδες, σε αφίσες, σε t-shirts … αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι λανθασμένες.

Ο σκηνοθέτης Wylie Overstreet και 4 φίλοι του ξόδεψαν 1,5 μέρα από τη ζωή τους το 2014 στον αποξηραμένο πυθμένα λίμνης στη Νεβάδα για να δημιουργήσουν ένα μοντέλο του ήλιου και των τροχιών των πλανητών σε κλίμακα (χωρίς τον Πλούτωνα, εφόσον δεν θεωρείται πλέον ως πλανήτης).

Παρακολουθείστε στο βίντεο που ακολουθεί – μια θαυμάσια εκπαιδευτική επίδειξη του χώρου που καταλαμβάνει το ηλιακό μας σύστημα:

http://physicsgg.me/2015/09/19/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5/

[Δροσος Γεωργιος]

Βλέπουν το τέλος του ηλιακού μας συστήματος.

Επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian εντόπισαν μια εντυπωσιακή κοσμική διεργασία σε απόσταση 570 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό της Παρθένου.

Ένα άστρο να διαλύει ένα πλανήτη.

Εκεί υπήρχε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας όπου το άστρο του συστήματος ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Ηλιο. Οπως θα συμβεί και με τον Ηλιο έτσι και το άστρο του εν λόγω συστήματος έχει κάψει τα καύσιμα του και δεν μετατράπηκε σε υπερκαινοφανή αστέρα (να εκραγεί) αλλά σε λευκό νάνο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα που έχει συλλέξει το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler οι ερευνητές εντόπισαν ένα βραχώδη πλανήτη να βρίσκεται σε κοντινή τροχιά γύρω από τον λευκό νάνο η βαρυτική ισχύ του οποίου διαλύει τον πλανήτη κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθη.

Οι ερευνητές από την ύλη που περιφέρεται κοντά στο άστρο εκτιμούν πως το πλανητικό σύστημα που είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτό αριθμούσε περίπου 6-7 πλανήτες η τύχη των οποίων δεν είναι ακόμη γνωστή. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Η ανακάλυψη είναι έτσι και αλλιώς από μόνη της πολύ σημαντική αλλά έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον αφού με δεδομένο ότι και ο Ηλιος θα μετατραπεί σε λευκό νάνο οι ειδικοί παρατηρούν τι θα συμβεί και στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Πάντως η κρατούσα θεωρία για την τύχη της Γης μιλάει για εντελώς διαφορετικό τέλος από αυτό του πλανήτη που διαλύει ο λευκός νάνος. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πώς όταν το μητρικό μας άστρο κάψει τα καύσιμα του αρχικά θα διογκωθεί και μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα και σταδιακά θα συρρικνωθεί μετατρεπόμενος σε λευκό νάνο.

Λόγω της κοντινής απόστασης της Γης με τον Ηλιο η διόγκωση του θα έχει ως αποτέλεσμα είτε το μητρικό μας άστρο να καταπιεί κυριολεκτικά τον πλανήτη μας είτε αν δεν τον εξαφανίσει να τον κάνει κυριολεκτικά.. κάρβουνο!

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747964

[Δροσος Γεωργιος]

Μαζική εξαφάνιση πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα!

Μια νέα θεωρία αναφέρει ότι κάποτε στο ηλιακό μας σύστημα υπήρχαν δεκάδες βραχώδεις πλανήτες οι οποίοι εξοστρακίστηκαν από τους γίγαντες αερίου έξω από αυτό.

Εχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για την εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος. Οι περισσότερες από αυτές συγκλίνουν στο ότι στην αρχική του μορφή το ηλιακό μας σύστημα ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι σήμερα. Οι γίγαντες αερίου (Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας) ήταν πολύ πιο κοντά στο Ηλιο και υπήρχαν και υπήρχαν και κάποιοι ακόμη μικρότεροι πλανήτες. Η κάθε θεωρία προβάλει και διαφορετικό αριθμό πλανητών πέραν των τεσσάρων αέριων γιγάντων.

Ομως όλες αυτές οι θεωρίες συμφωνούν πως η κίνηση των τεσσάρων γιγάντων αερίου και οι βαρυτικές τους έλξεις και αλληλεπιδράσεις είτε εξοστράκισαν κάποιους από τους άλλους πλανήτες είτε τους υποχρέωσαν να συγκρουστούν μεταξύ τους και να καταστραφούν. Ολες οι θεωρίες επίσης συμφωνούν ότι αυτή η χαοτική κατάσταση που επικράτησε στην πρώτη περίοδο ύπαρξης του ηλιακού μας συστήματος ισορρόπησε με την μετακίνηση των τεσσάρων γιγάντων αερίου στις θέσεις που βρίσκονται σήμερα.

Οταν οι τέσσερις γίγαντες αερίου εγκαταστάθηκαν στα σημεία που βρίσκονται σήμερα σύμφωνα με κάποιες θεωρίες έγινε εφικτός ο σχηματισμός των εσωτερικών βραχωδών πλανητών από τα εναπομείναντα υλικά του δίσκου κοσμικής ύλης γύρω από τον νεαρό Ηλιο. Μια πρόσφατη θεωρία διαφοροποιείται αναφέροντας ότι Αρης, Αφροδίτη, Ερμής και η Γη δημιουργήθηκαν από τα υλικά που προέκυψαν από τις συγκρούσεις της πρώτης γενιάς πλανητών που προαναφέραμε.

Την εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος αποφάσισαν να μελετήσουν άλλοι δύο επιστήμονες. Ο Νέιθαν Κέιμπ, του Κέντρου Αστροφυσικών Ερευνών CIERA του αμερικανικού Πανεπιστημίου Northwestern University και ο Τζον Τσέιμπερς του Τμήματος Επίγειου Μαγνητισμού του Ινστιτούτου Carnegie στην Ουάσιγκτον σχεδίασαν και «έτρεξαν» χιλιάδες προσομοιώσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των προσομοιώσεων ανέδειξαν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ενα πολύ ενδιαφέρον δεδομένο που προέκυψε είναι ότι οι τέσσερις γίγαντες αερίου εγκαταστάθηκαν στα σημεία που βρίσκονται σήμερα πριν σχηματιστεί η Γη.

Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι εκτός από τους τέσσερις γίγαντες αερίου στο πρώιμο ηλιακό σύστημα είχαν δημιουργηθεί όχι ένας όχι δύο όχι πέντε αλλά δεκάδες βραχώδεις πλανήτες μικρού μεγέθους παρόμοιου με αυτό του Αρη ή της Γης! Σύμφωνα με τους ερευνητές οι βαρυτικές δυνάμεις των τεσσάρων γιγάντων αερίου οδήγησαν το σύνολο αυτών των πλανητών έξω από το ηλιακό μας σύστημα.

Οι ερευνητές στο άρθρο τους στην υπηρεσία διαδικτυακών προδημοσιεύσεων Arxiv πάντως δεν δίνουν μια εξήγηση για την ύπαρξη της Γης και των άλλων βραχωδών πλανητών του ηλιακού μας συστήματος από την στιγμή που αποκλείουν την πιθανότητα συγκρούσεων κάποιων εκ των βραχωδών πλανητών που σύμφωνα με τις προσομοιώσεις τους προϋπήρξαν.

Στην υπηρεσία διαδικτυακών προδημοσιεύσεων Arxiv ταυτόχρονα με τη νέα θεωρία για τον σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος δημοσιεύεται και μια ενδιαφέρουσα θεωρία για τον σχηματισμό των πλανητών που έχουν γίνει ευρύτερα γνωστοί με τον όρο «Καυτός Δίας». Καυτός Δίας ή αλλιώς Θερμός Δίας είναι ονομασία εξωηλιακής κατηγορίας μεγάλων πλανητών αερίου με μάζα περίπου παρόμοια η μεγαλύτερη του Δία. Οι πλανήτες αυτοί έχουν πολύ υψηλή θερμοκρασία επειδή κινούνται σε πολύ κοντινή απόσταση από το μητρικό του άστρο. Μάλιστα αυτοί ήταν οι πρώτοι πλανήτες που εντοπίστηκαν μακριά από το ηλιακό μας σύστημα.

Οι πρώτοι εξωηλιακοί πλανήτες που ανακαλύφτηκαν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία πλανητών. Ο Αάρον Μπόλει, του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ του Καναδά υποστηρίζει ότι μπορεί οι γίγαντες αερίου να υποχρεώνουν μικρότερους πλανήτες να συγκρούονται μεταξύ τους όμως και εκείνοι είναι προϊόντα τέτοιων συγκρούσεων. Σύμφωνα με τον ερευνητή νεαροί σε ηλικία πλανήτες συγκρούονται και από αυτές τις συγκρούσεις σχηματίζεται ο πυρήνας ενός Καυτού Δία.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=752477

[Δροσος Γεωργιος]

«V774104»: Εντοπίσθηκε το πιο μακρινό σώμα στο ηλιακό μας σύστημα.

Το πιο μακρινό αντικείμενο που έχουν ποτέ βρει στο ηλιακό μας σύστημα ανακάλυψαν οι αστρονόμοι.

Πρόκειται για έναν παγωμένο βραχώδη κόσμο, πιθανότατα έναν νάνο πλανήτη, σε απόσταση 103 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο από ό,τι η Γη και τρεις φορές πιο μακριά από ό,τι είναι ο Πλούτων. Ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ ήταν από το 2005 ο νάνος πλανήτης Έρις, σε απόσταση 97 φορές μεγαλύτερη σε σχέση με τον πλανήτη μας.

Η σχετική ανακοίνωση από τον αστρονόμο Σκοτ Σέπαρντ του Ινστιτούτου Επιστημών Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον έγινε στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, σύμφωνα με το "Science", το «Nature» και το "New Scientist". Η ανακάλυψη έγινε με το διαμέτρου οκτώ μέτρων τηλεσκόπιο «Σουμπαρού» στο όρος Μάουνα Κέα της Χαβάης.

To εν λόγω αντικείμενο, με την ονομασία V774104, βρίσκεται πέρα από τη Ζώνη του Κάιπερ, όπου κινούνται ο Πλούτων και η Έρις, πιθανώς στα σύνορα του Νέφους του Όορτ, στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος.

Μέχρι στιγμής, μόνο δύο σώματα είναι γνωστά στο Νέφος του Όορτ, η Σέντνα (ανακαλύφθηκε το 2003) και το αντικείμενο 2012 VP113 (ανακαλύφθηκε το 2012).

Τα σώματα στο Νέφος του Όορτ, από όπου πιστεύεται ότι προέρχονται και πολλοί κομήτες που επισκέπτονται περιοδικά την «γειτονιά» της Γης, θεωρούνται μεγάλου επιστημονικού ενδιαφέροντος, επειδή, καθώς βρίσκονται έξω από τη βαρυτική επίδραση του Ποσειδώνα, έχουν τροχιές πιθανώς αδιατάρακτες από την πρώιμη εποχή δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος πριν 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια.

Επιπλέον, μερικοί επιστήμονες υποψιάζονται ότι στα βάθη του ηλιακού μας συστήματος βρίσκεται κάποιος κρυμμένος μεγάλος πλανήτης και η ανακάλυψη του νέου σώματος V774104 μπορεί να φέρει νέα στοιχεία και για την πιθανή ύπαρξή του «αγνώστου Χ».

Οι αστρονόμοι δεν έχουν ακόμη αρκετά δεδομένα για να προσδιορίσουν την ακριβή τροχιά του νέου νάνου πλανήτη, κάτι που θα γίνει εντός του 2016. Όσον αφορά τις διαστάσεις του, η διάμετρός του εκτιμάται σε 500 έως 1.000 χιλιόμετρα, δηλαδή μικρότερη από τον μισό Πλούτωνα. Περισσότερες παρατηρήσεις θα γίνουν με τα Μαγγελανικά Τηλεσκόπια στη Χιλή την επόμενη εβδομάδα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον το V774104 κινείται προς το εσωτερικό του ηλιακού μας συστήματος από τη σημερινή του θέση, όπως κάνει η Ερις, ή προς το εξωτερικό, όπως το 2012VP113 και η Σέντνα.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64286038

[Δροσος Γεωργιος]

Το Ηλιακό Σύστημα μεγαλώνει.

Η ανακάλυψη ενός νάνου πλανήτη που αποτελεί το πιο μακρινό γνωστό μέλος του ηλιακού συστήματος ανοίγει τον δρόμο για τον εντοπισμό και άλλων σωμάτων που οι αστρονόμοι θεωρούν ότι περιφέρονται σε άγνωστες περιοχές της κοσμικής γειτονιάς μας

Η πρόσφατη ανακάλυψη του V774104, ενός νάνου πλανήτη σε απόσταση από τον Ήλιο εκατό φορές μεγαλύτερη από αυτήν της Γης, χαιρετίστηκε ως η ανακάλυψη του πιο μακρινού γνωστού μέλους του Ηλιακού Συστήματος. Ομως είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα ανακαλυφθούν και άλλα, πιο απομακρυσμένα από αυτό σώματα, ενώ μερικά από τα ήδη γνωστά θα μετακινηθούν, ακολουθώντας την τροχιά τους, σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Η σημασία της νέας ανακάλυψης έγκειται στο γεγονός ότι αυτός ο νάνος πλανήτης είναι πολύ πιθανό να ανήκει σε έναν πληθυσμό ουράνιων σωμάτων, οι τροχιές των οποίων παρουσιάζουν ένα δυσεξήγητο χαρακτηριστικό: το πλησιέστερο προς τον Ήλιο σημείο της τροχιάς τους, το περιήλιο, βρίσκεται έξω από την τροχιά του Ποσειδώνα.

Μία από τις θεωρίες που προτάθηκαν για την ερμηνεία αυτού του χαρακτηριστικού είναι η ύπαρξη ενός απομακρυσμένου, ένατου πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος. Ο υπολογισμός της τροχιάς του V774104, με τη βοήθεια παρατηρήσεων που θα πραγματοποιηθούν τον επόμενο χρόνο, θα βοηθήσει στην αξιολόγηση αυτής της θεωρίας.

Το Ηλιακό Σύστημα καταλαμβάνει μια σφαίρα με ακτίνα 100.000 φορές την απόσταση Γης – Ήλιου, η οποία ονομάζεται αστρονομική μονάδα (astronomical unit, AU) και ισούται με 150.000.000 χιλιόμετρα.

Από όλη αυτή την τεράστια έκταση, σήμερα γνωρίζουμε καλά μόνο την κεντρική περιοχή της, ακτίνας μόλις 30 AU, στην οποία κινούνται οι 8 γνωστοί πλανήτες και μερικά άλλα μικρά σώματα, όπως οι νάνοι πλανήτες Δήμητρα και Πλούτωνας, καθώς και οι αστεροειδείς.

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η μοναδική πληροφορία που είχαμε για την εξωτερική περιοχή του Ηλιακού Συστήματος ήταν οι κομήτες, που σε ένα μικρό τμήμα της τροχιάς τους περνούν από την κεντρική περιοχή του και γίνoνται αντιληπτοί από τη φωτεινή ουρά τους. Με βάση τα χαρακτηριστικά που έχουν οι τροχιές των κομητών, οι αστρονόμοι είχαν υποθέσει την ύπαρξη δύο – άγνωστων τότε – περιοχών του Ηλιακού Συστήματος, πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα: της ζώνης Ετζγουερθ – Κάιπερ και του νέφους του Οορτ. Η ζώνη Ετζγουερθ – Κάιπερ είναι ένας δακτύλιος μεταξύ 30 και 50 AU και προτάθηκε ως η πηγή των κομητών μικρής περιόδου, οι τροχιές των οποίων βρίσκονται λίγο-πολύ πάνω στο ίδιο επίπεδο, αυτό της τροχιάς του Δία. Το νέφος του Οορτ έχει σφαιρική συμμετρία, εκτείνεται σε μια περιοχή από 1.000 ως 100.000 αστρονομικές μονάδες και προτάθηκε ως η πηγή των κομητών μεγάλης περιόδου, τα επίπεδα της τροχιάς των οποίων έχουν τυχαίο προσανατολισμό.

Η ύπαρξη της ζώνης Ετζγουερθ – Κάιπερ επιβεβαιώθηκε παρατηρησιακά το 1992, όταν ανακαλύφθηκε το δεύτερο σώμα αυτής της ζώνης – το πρώτο ήταν ο Πλούτωνας – και έκτοτε έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 200. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μια μεγάλη επιτυχία του επαγωγικού τρόπου σκέψης – μόνο που, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, πηγή των κομητών μικρής περιόδου δεν είναι η ζώνη Ετζγουερθ – Κάιπερ αλλά μια τρίτη ομάδα ουράνιων σωμάτων, ο σκεδασμένος δίσκος (scattered disk). Σε αυτή την τελευταία ομάδα ανήκει η Ερις, που κατείχε το ρεκόρ του πιο απομακρυσμένου σώματος προτού ανακαλυφθεί ο νάνος πλανήτης V774104, ο οποίος σήμερα βρίσκεται σε απόσταση 103 AU.

Τα περιήλια των μελών της ζώνης Ετζγουερθ – Κάιπερ και του σκεδασμένου δίσκου βρίσκονται κοντά στην τροχιά του Ποσειδώνα. Ως σήμερα είχαν ανακαλυφθεί και δύο σώματα πέρα από τη ζώνη Ετζγουερθ – Κάιπερ, η Σέντνα και το VP113, που ορισμένοι αστρονόμοι θεωρούν ότι ανήκουν στο εσωτερικό νέφος του Οορτ – αλλά άλλοι όχι. Το περιήλιο αυτών των σωμάτων βρίσκεται σημαντικά πέρα από τη ζώνη Ετζγουερθ – Κάιπερ, και έτσι για θεωρητικούς λόγους αποκλείεται να «εκσφενδονίστηκαν» στη σημερινή τροχιά τους από τη βαρυτική έλξη του Ποσειδώνα, λόγω εγγύτατης προσέγγισης σε αυτόν. Αυτό το φαινόμενο είναι η γνωστή βαρυτική υποβοήθηση, που χρησιμοποιούμε για να στείλουμε διαστημόπλοια σε μεγάλες αποστάσεις. Μια πιθανή ερμηνεία του μεγάλου περιηλίου αυτών των σωμάτων είναι ότι «εκσφενδονίστηκαν» από έναν – άγνωστο ως σήμερα – πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος, ο οποίος κινείται σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο. Το σενάριο αυτό συμφωνεί και με προσομοιώσεις της δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος, σύμφωνα με τις οποίες οι αέριοι γίγαντες του Ηλιακού Συστήματος ήταν αρχικά πέντε, εκ των οποίων ο ένας «εκσφενδονίστηκε» σε μεγάλη απόσταση από τη βαρυτική έλξη των υπόλοιπων τεσσάρων (Δία, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνα).

«Κρυμμένος» ένατος πλανήτης;

Αν φαίνεται θαύμα της τεχνολογικής προόδου των τηλεσκοπίων το ότι παρατηρήσαμε ένα ετερόφωτο σώμα με διάμετρο 1.000 χιλιόμετρα σε απόσταση 15 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, τι θα πρέπει να πούμε για τον υπολογισμό της απόστασής του; Η βασική αρχή αυτής της μέτρησης είναι βέβαια σχετικά απλή, και μπορούμε να την καταλάβουμε με ένα απλό παράδειγμα. Σκεφθείτε ότι ταξιδεύετε με το αυτοκίνητό σας σε έναν αυτοκινητόδρομο που περιβάλλεται από μακρινά βουνά και παρατηρείτε ένα δέντρο σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από εσάς. Λόγω της κίνησης του αυτοκινήτου το δέντρο φαίνεται να προβάλλεται σε συνεχώς διαφορετικά σημεία της εικόνας των βουνών, ενώ ούτε το δέντρο ούτε τα βουνά κινούνται στην πραγματικότητα. Από τη φαινόμενη ταχύτητα κίνησης του δέντρου μπορούμε να υπολογίσουμε την απόστασή του. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα μακρινά σώματα του Ηλιακού Συστήματος. Περιφέρονται τόσο αργά γύρω από τον Ήλιο, ώστε για χρονικό διάστημα μερικών ωρών μπορούμε να τα θεωρήσουμε ακίνητα. Έτσι, η θέση τους σε σχέση με τα μακρινά αστέρια φαίνεται να αλλάζει διαρκώς, λόγω της κίνησης της Γης (γύρω από τον άξονά της και περί τον Ήλιο).

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η «κίνηση» είναι εξαιρετικά αργή. Στην περίπτωση του νάνου πλανήτη V774104 είναι μόλις 1,5 δεύτερα λεπτά της μοίρας ανά ώρα, της ίδιας τάξης μεγέθους με το πιθανό σφάλμα που εισάγουν στην εικόνα οι διαταραχές της ατμόσφαιρας! Μετά τη μέτρηση αυτής της γωνίας και τον υπολογισμό της απόστασης, οι αστρονόμοι της ομάδας παρατήρησης, κάνοντας μια εκτίμηση για την ανακλαστική ικανότητα της επιφάνειας του σώματος, μπόρεσαν να εκτιμήσουν και τις διαστάσεις του. Ο υπολογισμός της τροχιάς του είναι, όμως, πολύ πιο δύσκολη υπόθεση. Θα πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας τουλάχιστον τρεις παρατηρήσεις για να υπολογίσουμε τα στοιχεία της τροχιάς του, δηλαδή μεγάλο ημιάξονα, εκκεντρότητα και κλίση ως προς την τροχιά του Δία. Σημειώνω ότι οι παρατηρήσεις θα πρέπει να απέχουν πολλούς μήνες η μία από την άλλη, γεγονός απαραίτητο για να έχουμε μικρό σφάλμα στον υπολογισμό των στοιχείων. Αν προκύψει ότι το περιήλιό του είναι μεγαλύτερο από 35 αστρονομικές μονάδες, τότε θα έχουμε ανακαλύψει και ένα τρίτο σώμα του λεγόμενου εσωτερικού νέφους του Οορτ και, ίσως, μία ακόμη θετική ένδειξη για έναν μακρινό, ένατο πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος.

http://physicsgg.me/2015/12/07/%cf%84%ce%bf-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9/

[Δροσος Γεωργιος]

Πλανήτης μεγαλύτερος από τη Γη «κρύβεται στο Ηλιακό Σύστημα»

Η ιστορία της Αστρονομίας βρίθει ισχυρισμών για έναν μεγάλο, άγνωστο πλανήτη που κρύβεται κάπου εκεί έξω στο Ηλιακό Σύστημα. Κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά ακόμα έναν, αν δεν προερχόταν από τον ίδιο τον άνθρωπο που εξευτέλισε τον Πλούτωνα.

Ο Μάικ Μπράουν, έγκριτος αστρονόμος του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), αναγνωρίζει ότι η τελευταία του ανακοίνωση ακούγεται τραβηγμένη αλλά και μπανάλ. «Αν λέγαμε ότι έχουμε ενδείξεις για τον Πλανήτη Χ, σχεδόν όλοι οι αστρονόμοι θα έλεγαν "Πάλι τα ίδια; Αυτοί που το λένε είναι τρελοί!"» παραδέχεται ο ίδιος στο δικτυακό τόπο του Science.

»Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα. Τι διαφέρει όμως αυτή τη φορά; Αυτό που διαφέρει είναι ότι έχουμε δίκιο» διατείνεται.

Ο Μπράουν και ο συνεργάτης του Caltech Κονσταντίν Μπατίγκιν δεν έχουν εντοπίσει το ίδιο το σώμα, συμπεραίνουν όμως την παρουσία του από την παράξενη συμπεριφορά γειτονικών, μικρότερων σωμάτων.

Αν υπάρχει, ο πλανήτης που περιγράφουν οι δύο ερευνητές στην επιθεώρηση Astronomical Journa έχει μάζα δεκαπλάσια σε σχέση με της Γης, σχεδόν ίση με του Ποσειδώνα. Κινείται σε μια παράξενη ελλειπτική τροχιά που σχηματίζει γωνία σε σχέση με τις τροχιές των υπόλοιπων πλανητών, σε απόσταση τουλάχιστον 200 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση της Γης από τον Ήλιο -τόσο μακριά ώστε το έτος του θα διαρκούσε 10 με 20 χιλιάδες χρόνια.

Σύμφωνα με τους Μπράουν και Μπατίγκιν, η βαρυτική επίδραση ενός τέτοιου σώματος εξηγεί τέλεια μια περίεργη συγκέντρωση έξι παγωμένων σωμάτων πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Και τα έξι κινούνται σε τροχιές που παίρνουν κλίση σε σχέση με το επίπεδο του Ηλιακού Συστήματος, ένδειξη ότι κάτι τα τραβάει προς τα εκεί.

Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι η πιθανότητα να οφείλεται σε καθαρή τύχη αυτή η συγκέντρωση είναι μόλις 0,007%, ή μία στις 15.000. Αυτό σημαίνει ότι ο ισχυρισμός τους έχει στατιστική σημαντικότητα 3,8 σίγμα, αρκετά υψηλή αλλά όχι όσο τα 5 σίγμα που θεωρούνται το στάνταρτ για κλάδους όπως η σωματιδιακή φυσική.

Οι ισχυρισμοί για την ύπαρξη ενός Πλανήτη Χ επανέρχονται ανά διαστήματα από το 1846, όταν επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις για την παρουσία του Ποσειδώνα, ο οποίος επηρεάζει την τροχιά του πλησιέστερου πλανήτη Ουρανού. Μέχρι σήμερα, όμως, ουδέποτε έχουν επιβεβαιωθεί.

Η ειρωνεία είναι ότι η νέα μελέτη για τον περίφημο Πλανήτη 9, όπως περιγράφεται στη νέα μελέτη, έρχεται από τον άνθρωπο που σκότωσε τον ένατο πλανήτη το 2006. Ο Μάικ Μπράουν ανακάλυψε το 2005 την Έριδα, ένα παγωμένο σώμα σχεδόν στο μέγεθος του Πλούτωνα, και έπαιξε έτσι κεντρικό ρόλο στην επίσημη εκθρόνιση του Πλούτωνα από τη λίστα των πλανητών, και τον υποβιβασμό του στην κατηγορία των πλανητών-νάνων.

Έγραψε μάλιστα και βιβλίο με τίτλο How I Killed Pluto (Πώς σκότωσα τον Πλούτωνα).

Στο μέλλον, ίσως γίνει ο πρώτος αστρονόμος που σκοτώνει έναν πλανήτη και ανακαλύπτει έναν νέο.

Η αλήθεια είναι ότι, παρά τις οδηγίες που δίνει η νέα μελέτη, ο εντοπισμός του Πλανήτη Χ θα μπορούσε να αποδειχθεί δύσκολος λόγω της τεράστιας απόστασης και του μισοσκόταδου.

Οι ερευνητές λένε ότι προχώρησαν στην ανακοίνωση ακριβώς για να ενθαρρύνουν την αναζήτηση. Εφόσον υπάρξει αρκετό ενδιαφέρον, διαβεβαιώνουν, ο πλανήτης μπορεί να ανακαλυφθεί εντός πέντε ετών, είτε από επίγεια είτε από διαστημικά τηλεσκόπια.

Η ατυχία είναι ότι το New Horizons, η αποστολή που έφτασε για πρώτη φορά τον Πλούτωνα τον περασμένο Ιούλιο, βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά του Ηλιακού Συστήματος σε σχέση με την περιοχή του υποθετικού Πλανήτη Χ, και δεν μπορεί να βοηθήσει στην αναζήτησή του.

Βίντεο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500053074

[Δροσος Γεωργιος]

NASA: Θα βρούμε τον πλανήτη Χ… αν υπάρχει!

Από τα μέσα της δεκαετίας του 19ου αιώνα αστρονόμοι διατύπωσαν την άποψη ότι σε κάποια άκρη του ηλιακού μας συστήματος βρίσκεται ένας πλανήτης ο οποίος λόγω της απόστασης αλλά και του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπισθεί και να παρατηρηθεί με άμεσο τρόπο.

Πριν από λίγα 24ωρα παρουσιάστηκε μια μελέτη στην οποία οι επιστήμονες που την υπογράφουν υποστηρίζουν ότι ο πλανήτης Χ (όπως έχει ονομαστεί αυτό το μυστηριώδες κοσμικό σώμα) είναι υπαρκτός. Μάλιστα οι ερευνητές τον ονόμασαν πλανήτη 9 (ως τον ένατο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος) και προχώρησαν σε εκτιμήσεις για το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του.

Η NASA αντέδρασε άμεσα αρχικά με τον Τζιμ Γκριν, διευθυντή πλανητικών επιστημών της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας. «Η μελέτη που παρουσιάστηκε στις 20 Ιανουαρίου ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για την πλανητική αναζήτηση. Η παροχή ερεθισμάτων είναι μια υγιής διεργασία στην επιστημονική διαδικασία. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε σε καμία περίπτωση με τον εντοπισμό ενός νέου πλανήτη. Είναι πολύ νωρίς να πούμε ότι πράγματι υπάρχει ο λεγόμενος πλανήτης Χ. Για εμάς είναι η εκκίνηση μιας διαδικασίας που πιθανώς να οδηγήσει σε ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα. Αν υπάρχει ο πλανήτης Χ κάπου εκεί έξω θα τον βρούμε» ανέφερε ο Γκριν. Την σκυτάλη πήρε στη συνέχεια ο

ο Αλαν Στερν, επικεφαλής της αποστολής New Horizons που ήταν ένα κλικ πιο επιθετικός στην τοποθέτηση του. «Πρόκειται για άλλη μια μελέτη που προβλέπει την παρουσία του πλανήτη Χ αλλά μέχρι σήμερα καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αν πράγματι αυτή η μελέτη επιβεβαιωθεί κανονικά δεν θα έπρεπε να ονομαστεί πλανήτης 9 αλλά… πλανήτης 19 βάσει των ανακοινώσεων που έχουν γίνει για την ύπαρξη του» δήλωσε ο Στέρν.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=770935

[Δροσος Γεωργιος]

Διαστημόπλοια, υπολογιστές και τηλεσκόπια στο κυνήγι του «ένατου πλανήτη»

Από τα τέλη Ιανουαρίου, όταν επιστήμονες από το από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) ανακάλυψαν στοιχεία για την ύπαρξη ενός άγνωστου μέχρι σήμερα ένατου πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα, οι αστρονόμοι έχουν επιστρατεύσει κάθε είδους μέσο στη Γη και το διάστημα για να τον εντοπίσουν.

Ένα από αυτά είναι το διαστημόπλοιο Cassini, το οποίο βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Το σκάφος καταγράφει με ακρίβεια τη θέση του Κρόνου, καθώς περιστρέφεται γύρω του.

Τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιούνται σε ένα υπολογιστικό μοντέλο, το οποίο παρακολουθεί τις θέσεις των μεγαλύτερων πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα. Έτσι, αν στη «γειτονιά» των εξωτερικών πλανητών βρίσκεται όντως ένας μεγάλος «κόσμος», ο οποίος είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να παραμείνει κρυμμένος από τους αστρονόμους, τότε η ύπαρξή του θα αποκαλυφθεί από την επίδραση της βαρύτητάς του στους γνωστούς αέριους γίγαντες.

Μάλιστα, μετρήσεις του Cassini αξιοποιήθηκαν πρόσφατα από αστρονόμους του Αστεροσκοπείου του Παρισιού, οι οποίοι με τη βοήθεια μιας υπολογιστικής προσομοίωσης μείωσαν κατά 50% τον χώρο αναζήτησής του, αποκλείοντας δύο ζώνες. Μέσω της προσομοίωσης, οι αστρονόμοι προέβλεψαν τη βαρυτική επίδραση που θα είχε στα υπόλοιπα ουράνια, αντιπαραβάλλοντάς την με τις πραγματικές τροχιές των σωμάτων.

Οι Γάλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν πως θα μπορούσαν να περιορίσουν ακόμη περισσότερη την περιοχή αναζήτησης, αν η αποστολή του Cassini δεν ολοκληρωνόταν την επόμενη χρονιά, αλλά επεκτεινόταν μέχρι το 2020. Όπως και ‘χει, πάντως, αυτός ο έμμεσος τρόπος προσπάθειας εντοπισμού του «ένατου πλανήτη» συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να αποδειχθεί αποτελεσματικός στην πορεία, από την απευθείας ανακάλυψή του μέσω της ανάλυσης εικόνων.

Ο λόγος είναι ότι, όπως εκτιμάται, μία πλήρης περιφορά του γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 10.000 έως 20.000 γήινα χρόνια. Επομένως, δεν θα είναι εύκολο να προκύψει κάποιο αποτέλεσμα από τη μέθοδο που χρησιμοποιούν συνήθως οι αστρονόμοι, οι οποίοι ψάχνουν για πλανήτες αναζητώντας τυχόν αντικείμενα που έχουν αλλάξει θέσεις, σε φωτογραφίες οι οποίες έχουν τραβηχτεί με αρκετά μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους.

Η υπόθεση για την ύπαρξη του «ένατου πλανήτη» περιγράφηκε από τους επιστήμονες του Caltech σε άρθρο τους στο επιστημονικό περιοδικό Astronomical Journal. Οι επιστήμονες βασίσθηκαν σε ενδείξεις που προέρχονται από τις τροχιές πλανητών - νάνων και άλλων μικρών ουράνια αντικειμένων που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στο εξώτερο ηλιακό σύστημα. Αυτά τα αντικείμενα κινούνται με τέτοιον τρόπο που υποδηλώνει πως δέχονται τη βαρυτική επίδραση ενός κρυμμένου πλανήτη.

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς αστρονόμους, η μάζα του πρέπει να είναι 5 με 10 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Επίσης, εκτιμάται πως η διάμετρός του είναι 2-4 φορές μεγαλύτερη από τη γήινη διάμετρο, με συνέπεια να είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος πλανήτης στο ηλιακό σύστημα.

Πίσω στη Γη, για τον εντοπισμό του μυστηριώδους ουράνιου σώματος χρησιμοποιούνται το τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη, όπως και το τηλεσκόπιο Victor Blanco στη Χιλή. Από τον επόμενο Ιούλιο, όταν το μη επανδρωμένο σκάφος Juno θα φτάσει στον Δία, θα αρχίσει να συμμετέχει κι αυτό στο κυνήγι του «ένατου πλανήτη», στέλνοντας δεδομένα στο κέντρο ελέγχου της διαστημικής αποστολής.

http://www.naftemporiki.gr/story/1072321/diastimoploia-upologistes-kai-tileskopia-sto-kunigi-tou-enatou-planiti

[Δροσος Γεωργιος]

Οι άβυσσοι του ηλιακού συστήματος αποκαλύπτονται.

Τα διαστημικά σκάφη που εξερευνούν το ηλιακό μας σύστημα αλλά και οι δορυφόροι που έχουν τεθεί σε τροχιά γύρω από πλανήτες, φεγγάρια, κομήτες και αστεροειδείς ανάμεσα στα άλλα έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη φαραγγιών σε ορισμένα από αυτά τα διαστημικά σώματα.

Φαράγγια που προκαλούν δέος με το μέγεθός τους αλλά και ταυτόχρονα προκαλούν το ενδιαφέρον των επιστημόνων, μια και αποτελούν προϊόντα σύνθετων και εξαιρετικά ενδιαφερουσών γεολογικών διεργασιών οι οποίες αποκαλύπτουν σημαντικά στοιχεία για την ιστορία και τη δομή του ηλιακού μας συστήματος και όχι μόνο. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πιο εντυπωσιακά φαράγγια που έχουν εντοπιστεί ως σήμερα στο ηλιακό μας σύστημα.

Ο βασιλιάς.

Ερευνητές στις ΗΠΑ ανακάλυψαν νέα ενδιαφέροντα ευρήματα για το Valles Marineris, το εντυπωσιακό φαράγγι του Αρη που είναι και το μεγαλύτερο του ηλιακού μας συστήματος. Πρόσφατες παρατηρήσεις έδειξαν ότι το Valles Marineris είναι πολύ βαθύτερο από όσο πιστεύαμε. Με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις οι ειδικοί είχαν υπολογίσει αρχικά ότι το Valles Marineris έχει μήκος 3.000 χλμ., πλάτος 200 χλμ. και βάθος 7 χλμ.

Λίγο αργότερα οι μετρήσεις αναθεωρήθηκαν και οι ειδικοί έκαναν λόγο για μήκος 4.000 χλμ. και βάθος 8 χλμ. Οι τελευταίες παρατηρήσεις που έκανε ο δορυφόρος Mars Express του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος δείχνουν ότι το μήκος και το πλάτος του φαραγγιού είναι αυτά που έχουν υπολογιστεί ως τώρα αλλά το βάθος του είναι ακόμη μεγαλύτερο αφού σε κάποια σημεία του φτάνει τα 10 χλμ.!

Συγκριτικά το Γκραν Κάνιον στην Αριζόνα έχει μήκος 446 χλμ., 29 χλμ. πλάτος και το μέγιστο βάθος του φτάνει τα 1.800 μέτρα. Προηγούμενες παρατηρήσεις είχαν υποδείξει την παρουσία παγετώνων στο γιγάντιο φαράγγι στο πολύ μακρινό παρελθόν του Αρη. Κάποια στιγμή οι παγετώνες έλιωσαν προκαλώντας τεράστιες πλημμύρες οι οποίες... σμίλεψαν τα τοιχώματά του.

Ερευνητές του Κολεγίου Bryn Mawr στην Πενσιλβάνια μελετώντας δεδομένα που έστειλε ο δορυφόρος MRO της NASA υποστηρίζουν ότι εντόπισαν στο φαράγγι ιζήματα η σύνθεση των οποίων επιβεβαιώνει την παρουσία των παγετώνων. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμότητα από τα τοιχώματα του φαραγγιού προκάλεσε το λιώσιμο των παγετώνων.

Στη συνέχεια ο λιωμένος πάγος αλληλεπίδρασε με το θείο που υπήρχε στην πρώιμη ατμόσφαιρα του Κόκκινου Πλανήτη. Ετσι, σύμφωνα με τους ερευνητές, το λιωμένο από τους πάγους νερό ήταν άκρως τοξικό.

Τα παγωμένα φαράγγια.

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα νέες εντυπωσιακές εικόνες από τον Πλούτωνα. Πρόκειται για εικόνες που τράβηξε το σκάφος «New Horizons» από τον Βόρειο Πόλο του πλανήτη νάνου.

Σε αυτές εικονίζονται με λεπτομέρειες τα μεγάλα παγωμένα φαράγγια και οι τάφροι που υπάρχουν εκεί.

Υπάρχουν φαράγγια με πλάτος 10 χλμ. αλλά και φαράγγια με πλάτος 75 χλμ. Υπάρχουν επίσης μυστηριώδεις τάφροι με διάμετρο 70 χλμ. και βάθος 4 χλμ.

Η μελέτη των τοιχωμάτων των φαραγγιών στον Βόρειο Πόλο δείχνει ότι αποτελούνται από διαφορετικά και ελαφρύτερα υλικά από ό,τι τα φαράγγια στις άλλες περιοχές του Πλούτωνα. Υποδεικνύει επίσης την ύπαρξη μια περιόδου έντονης τεκτονικής δραστηριότητας στο μακρινό παρελθόν του πλανήτη νάνου.

Οι νέες εικόνες και εκείνες που συνεχίζουν να έρχονται από το σκάφος «New Horizons» (το οποίο συνεχίζει το ταξίδι του στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος) από το σύστημα του Πλούτωνα φωτίζουν τον μακρινό, σκοτεινό και παγωμένο κόσμο του.

Το «παιδί» του ωκεανού.

Οι περισσότεροι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι ο κοντινότερος στον Πλούτωνα δορυφόρος του, ο Χάροντας, ήταν ένας... αδιάφορος μεγάλος, σκοτεινός, παγωμένος βράχος. Η αποστολή «New Horizons» όμως που το καλοκαίρι εξερεύνησε το σύστημα του Πλούτωνα φθάνοντας στον Χάροντα αποκάλυψε έναν εντυπωσιακό γεωλογικά κόσμο. Το σκάφος της αποστολής μπορεί να έχει εγκαταλείψει τον Πλούτωνα και τα φεγγάρια του αλλά συνεχίζει να στέλνει δεδομένα και εικόνες που συνέλεξε εκεί. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα νέες εικόνες από τα εντυπωσιακά φαράγγια του Χάροντα που σχηματίστηκαν όταν πάγωσε ο υπόγειος ωκεανός που διέθετε κάποτε.

Ο Χάροντας διαθέτει όρη, μικρότερα και μεγαλύτερα φαράγγια, κρατήρες και κοιλάδες. Η πιο εντυπωσιακή γεωλογική δομή είναι ένα γιγάντιο φαράγγι που διατρέχει σε όλο το μήκος του τον Χάροντα. Το φαράγγι αυτό έχει μήκος 1.600 χλμ., είναι δηλαδή τρεις φορές μεγαλύτερο από το Γκραν Κάνιον.

Οι επιστήμονες κάνουν κάποιες πρώτες εικασίες για τη γεωλογία του Χάροντα. Οσον αφορά τα φαράγγια, οι επιστήμονες πιστεύουν πως όταν πάγωσε ο ωκεανός η επιφάνεια άρχισε να πιέζεται, να... τεντώνεται και να «σπάει» σε διάφορα σημεία της με αποτέλεσμα να σχηματιστούν τα φαράγγια.

Πιστεύουν επίσης ότι υπήρξε ένα γεωλογικό ντόμινο που οδήγησε ανάμεσα στ' άλλα και σε κρυοηφαιστειακή δραστηριότητα. Υπήρξε διάνοιξη ρωγμών στην επιφάνεια του δορυφόρου μέσα από τις οποίες άρχισε να ρέει υδάτινη λάβα η οποία και έκανε ένα είδος... λίφτινγκ στην επιφάνεια του Χάροντα, γι' αυτό και κάποιες περιοχές του δορυφόρου είναι απρόσμενα λείες και μοιάζουν πολύ νέες.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=781716

[Δροσος Γεωργιος]

Εκρηξη δυαδικού συστήματος «γέννησε» το ηλιακό μας σύστημα!

Ενα πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα υποστηρίζουν ότι εντόπισαν επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν. Στην επιθεώρηση «Physical Review Letters» αναφέρουν ότι μελετώντας τα απομεινάρια ενός μετεωρίτη εντόπισαν μικροσκοπικά σωματίδια τα οποία οι ειδικοί έχουν ονομάσει «προ-ηλιακούς κόκκους». Οι ερευνητές εκτιμούν ότι τα σωματίδια που εντόπισαν στον μετεωρίτη προέρχονται από μια έκρηξη σουπερνόβα που συνέβη σε ένα δυαδικό σύστημα, σε ένα ζεύγος αστέρων δηλαδή.

Εικάζουν ότι η έκρηξη αυτή εκτόξευσε στο Διάστημα κοσμική ύλη η οποία αποτέλεσε στη συνέχεια το δομικό υλικό από το οποίο σχηματίστηκε το ηλιακό μας σύστημα. «Εχουμε να κάνουμε εδώ μια διαδικασία ανακύκλωσης. Οταν τα άστρα πεθαίνουν εκτοξεύουν ύλη στην μορφή σκόνης και αερίων. Η ύλη αυτή στη συνέχεια ανακυκλώνεται δημιουργώντας τις επόμενες γενιές άστρων και πλανητών» αναφέρει ο Κρίστοφερ Ριντ, εκπρόσωπος της ερευνητικής ομάδας.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=783520

[Δροσος Γεωργιος]

Νέα ένδειξη για την ύπαρξη του «ένατου πλανήτη»

Αυξάνονται ακόμη περισσότερο οι πιθανότητες το ηλιακό μας σύστημα να φιλοξενεί έναν ακόμη πλανήτη, τον ένατο στη σειρά και άγνωστο έως σήμερα στους αστρονόμους, παρά το γεγονός ότι η «γειτονιά» της Γης βρίσκεται στο μικροσκόπιο των επιστημόνων εδώ και πάνω από 200 χρόνια.

Η ύπαρξη αυτού του υποθετικού «κάτοικου» του ηλιακού μας συστήματος, στον οποίο έχει δοθεί το παρατσούκλι «Πλανήτης Χ», προέκυψε στα τέλη Ιανουαρίου, από έρευνα των αστρονόμων Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν, οι οποίοι εργάζονται στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech).

Όπως υποστήριξαν τότε οι δύο επιστήμονες σε άρθρο τους στο επιστημονικό περιοδικό Astronomical Journal, αν και δεν παρατήρησαν άμεσα τον «Πλανήτη Χ», η παρουσία του «προδόθηκε» από τα χαρακτηριστικά των τροχιών που έχουν έξι μικρά ουράνια αντικείμενα και πλανήτες - νάνοι, οι οποίοι ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στο εξώτερο ηλιακό σύστημα.

Κι αυτό γιατί τα συγκεκριμένα ουράνια σώματα κινούνται με τέτοιον τρόπο που υποδηλώνει πως δέχονται τη βαρυτική επίδραση ενός κρυμμένου πλανήτη.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που περιέγραφαν οι Αμερικανοί αστρονόμοι στο άρθρο τους, η μάζα του πρέπει να είναι 5 με 10 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης.

 

Mike Brown @plutokillerFollow

Hey Planet Nine fans, a new eccentric KBO was discovered. And it is exactly where Planet Nine says it should be. https://t.co/oZn0RDq8JF

 

 

ReplyRetweetFavorite Mike Brown @plutokillerFollow

[the new one is uo3L91; slide from a just-posted talk at the SETI institute. Discovery from OSSOS survey on the CFHT]

 

ReplyRetweetFavorite Mike Brown @plutokillerFollow

I haven't done the statistics yet, but I suspect this takes the probability of this being a statistical fluke down to ~.001% or so.

 

ReplyRetweetFavorite Mike Brown @plutokillerFollow

Planet Nine, by the way, is oriented oppositely to these objects, so it's to the right and way up off the plot

 

Επίσης, υπολογίζεται πως έχει 2-4 φορές μεγαλύτερη διάμετρο από τη Γη, ενώ μία πλήρης περιφορά του γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 10.000 έως 20.000 γήινα χρόνια.

Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, ο Μπράουν βρήκε μία ακόμη ένδειξη που ενισχύει τη θεωρία του.

Πιο συγκεκριμένα, όπως ανέφερε σε μήνυμά του στο Twitter την περασμένη Πέμπτη, ανακάλυψε ένα ακόμη σώμα στα εξωτερικά όρια του ηλιακού μας συστήματος (τη Ζώνη του Κόιπερ), το οποίο φαίνεται να δέχεται τη βαρυτική επίδραση του «Πλανήτη Χ».

Το σώμα αυτό, που ονομάζεται uo3L91, φαίνεται να έλκεται από έναν μεγάλο πλανήτη, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 200 έως 1.200 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης - Ήλιου.

Επομένως, το uo3L91 βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου θα έπρεπε να είναι, αν υπήρχε ο «Πλανήτης Χ».

Όπως είναι φυσικό, και η νέα ανακάλυψη του Μπράουν θα ελεγχθεί από επιστημονικούς κριτές, όταν υποβάλει σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό ένα άρθρο στο οποίο θα την περιγράφει.

Ωστόσο, απαντώντας ο ίδιος σε ερωτήματα στο Twitter, εκτιμά πως δεν ξεπερνά το 0,001% η πιθανότητα η νέα ένδειξη να οφείλεται σε κάποιο στατιστικό λάθος.

Το uo3L91 ανακαλύφθηκε από το επίγειο Τηλεσκόπιο Γαλλίας - Καναδά - Χαβάης, το οποίο στα πλαίσια της μελέτης OSSOS (Outer Solar System Origins Survey) εξερευνά τις περιοχές του ηλιακού μας συστήματος που βρίσκονται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα.

http://www.naftemporiki.gr/story/1085210/nea-endeiksi-gia-tin-uparksi-tou-enatou-planiti

[Δροσος Γεωργιος]

Αντίστροφη μέτρηση για την ανακάλυψη του Ένατου Πλανήτη.

Την εκτίμησή τους πως ο εντοπισμός του Ένατου Πλανήτη θα πραγματοποιηθεί το αργότερο σε έναν χρόνο από σήμερα, μεταφέρουν επιστήμονες στο αμερικανικό περιοδικό Scientific American.

Η εκτίμηση αυτή, όπως αναφέρει το περιοδικό, βασίζεται στο γεγονός ότι αρκετές ερευνητικές ομάδες έχουν ήδη αποδυθεί στο «κυνήγι» του «Πλανήτη Χ», όπως είναι το παρατσούκλι του, με συνέπεια να ενισχύονται συνεχώς οι ενδείξεις για την ύπαρξή του.

Ένα από τα τελευταία παραδείγματα είναι η μελέτη αστροφυσικών από το Αστεροσκοπείο της Κυανής Ακτής στη Γαλλία, σύμφωνα με την οποία το μυστηριώδες αυτό σώμα θα μπορούσε να εξηγήσει μικρές διαταραχές που παρατηρούνται στην τροχιά του διαστημοπλοίου Cassini.

Η υπόθεση ύπαρξης του «Πλανήτη Χ» πρωτοδιατυπώθηκε από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech).

Στα τέλη Ιανουαρίου, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, υποδηλώνουν έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα, τον ένατο κατά σειρά.

Όπως είναι φυσικό, αν αυτό επιβεβαιωθεί θα πρόκειται για μία ιστορική ανακάλυψη, η οποία θα ανατρέψει από αρκετές απόψεις την εικόνα μας για το ηλιακό σύστημα. Γι’ αυτό και αρκετοί αστρονόμοι διάφορων ειδικοτήτων έχουν επικεντρωθεί τους τελευταίους μήνες στην αναζήτησή του, συχνά μάλιστα αναλύοντας δεδομένα τα οποία έχουν προκύψει στο πλαίσιο μελετών με άλλο στόχο.

Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί η εργασία των επιστημόνων από το γαλλικό αστεροσκοπείο, αφού βασίσθηκε σε ένα θεωρητικό μοντέλο το οποίο αναπτύσσει η ομάδα εδώ και δέκα χρόνια για την ανάλυση της πορείας του διαστημοπλοίου Cassini.

Μέχρι να εμφανισθεί η υπόθεση για τον «Πλανήτη Χ» το μοντέλο λάμβανε υπόψη του τη βαρυτική έλξη που ασκούν στο διαστημόπλοιο οι οκτώ γνωστοί πλανήτες, 200 αστεροειδείς και πέντε από τα μεγαλύτερα ουράνια σώματα της ζώνης του Κόιπερ, δηλαδή μιας περιοχής πέρα από τον Πλούτωνα που φιλοξενεί περίπου 100.000 διαστημικούς βράχους,

Όταν ήρθε στο φως η πιθανότητα ύπαρξης ενός ένατου πλανήτη, και με δεδομένο πως οι υπόλοιπες βαρυτικές επιδράσεις δεν μπορούν να εξηγήσουν τις μικρές διαταραχές που εμφανίζονται στην πορεία του σκάφους, οι Γάλλοι επιστήμονες δοκίμασαν να εντάξουν στο μοντέλο διάφορες εναλλακτικές τροχιές του «Πλανήτη Χ».

Μία από αυτές, που τοποθετεί το σώμα σε απόσταση περίπου 90 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων προς την κατεύθυνση του αστερισμό του Κήτους, φαίνεται πως εξηγεί αυτές τις αποκλίσεις.

Όπως είναι φυσικό, οι αστρονόμοι δεν ισχυρίζονται πως απέδειξαν την ύπαρξη του ένατου πλανήτη. Ωστόσο, η μελέτη τους αποτελεί μία ακόμη ένδειξη πως το μυστηριώδες αυτό αντικείμενο βρίσκεται προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Κήτους, αυξάνοντας επομένως τις πιθανότητες να εντοπισθεί από την Dark Energy Camera (DECam).

Με σκοπό την ακριβέστερη μέτρηση της επιτάχυνσης του σύμπαντος, από το 2012 η DECam έχει εγκατασταθεί σε αστεροσκοπείο της Χιλής και «σαρώνει» ένα μέρος του ουρανού στο οποίο περιλαμβάνεται και η περιοχή του αστερισμού του Κήτους.

Επομένως, παρόλο που δεν προοριζόταν για την αναζήτηση αντικειμένων στο ηλιακό μας σύστημα, σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να ανακαλύψει τον «Πλανήτη Χ».

Εξάλλου, χάρις στην DECam εντοπίσθηκε ένα από τα ουράνια σώματα που, με τον τρόπο κίνησής τους, οι Μπράουν και Μπάτιγκιν κατέληξαν στο συμπέρασμα ύπαρξής του.

http://www.naftemporiki.gr/story/1090671/antistrofi-metrisi-gia-tin-anakalupsi-tou-enatou-planiti

[Δροσος Γεωργιος]

Επιστήμονες υποστηρίζουν πως ο «Πλανήτης 9» κατάγεται από άλλο ηλιακό σύστημα.

Ο «Πλανήτης 9» είναι πολύ πιθανόν να «γεννήθηκε» σε ένα διαφορετικό ηλιακό σύστημα και να τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο μας αρκετά μετά τον σχηματισμό του. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν αστρονόμοι του πανεπιστημίου του Λουντ στη Σουηδία, «τρέχοντας» ένα υπολογιστικό μοντέλο για την προέλευση του «Πλανήτη Χ», όπως αλλιώς είναι γνωστός.

Η υπόθεση ύπαρξης του «Πλανήτη 9» πρωτοδιατυπώθηκε από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech). Στις αρχές του χρόνου, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, δίνουν ισχυρές ενδείξεις για έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα, τον ένατο κατά σειρά.

Τώρα, σύμφωνα με το μοντέλο των Σουηδών αστρονόμων, ο «Πλανήτης Χ» ίσως κρύβει ακόμη περισσότερες εκπλήξεις, καθώς είναι πολύ πιθανόν να τον «έκλεψε» ο Ήλιος μας από τον μητρικό του αστέρα πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Μία θεωρία που, αν επιβεβαιωθεί, θα σημαίνει πως πρόκειται για τον πρώτο εξωπλανήτη που ανακαλύφθηκε στο ηλιακό μας σύστημα.

Για την ακρίβεια, ο όρος «εξωπλανήτης» δηλώνει οποιονδήποτε πλανήτη ο οποίος βρίσκεται πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Επομένως, στην περίπτωση που αποδειχθεί ο ισχυρισμός των αστρονόμων από το πανεπιστήμιο του Λουντ, τότε θα πρέπει να αναθεωρηθεί ο ορισμός.

«Αποτελεί ειρωνεία της τύχης το γεγονός ότι, ενώ οι επιστήμονες εντοπίζουν εξωπλανήτες εκατοντάδες έτη φωτός μακριά, ενδεχομένως ένα τέτοιο σώμα κρύβεται στην “αυλή” μας», λέει χαρακτηριστικά στο σάιτ του σουηδικού πανεπιστημίου ο Αλεξάντερ Μούστιλ, αστρονόμος και μέλος της ομάδας.

Κατά κανόνα, οι αστέρες γεννιούνται σε σμήνη, με συνέπεια να διασταυρώνονται συχνά οι τροχιές τους. Έτσι, σε αυτές τις κοσμικές «συναντήσεις», ένα άστρο μπορεί να «κλέψει» έναν ή περισσότερους πλανήτες από κάποιον γειτονικό του ήλιο. Αυτό υποστηρίζουν οι επιστήμονες πως συνέβη και στην περίπτωση του «Πλανήτη 9».

Έτσι, πιθανότατα ο «Πλανήτης 9» να είχε εξωθηθεί στα όρια του αρχικού ηλιακού του συστήματος από τους υπόλοιπους τότε «συγκατοίκους» του. Με δεδομένο λοιπόν πως περιφερόταν σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον μητρικό του αστέρα, ο Ήλιος μας είχε τη δυνατότητα να τον αποσπάσει μέσω της βαρυτικής του έλξης.

«Όταν ο Ήλιος αποχωρίστηκε από το αστρικό σμήνος στο οποίο δημιουργήθηκε, ο “Πλανήτης 9” τον ακολούθησε, παραμένοντας σε τροχιά γύρω του», σημειώνει ο Σουηδός αστρονόμος.

Με δεδομένο πως η ύπαρξη του πλανήτη δεν έχει ακόμη καν επιβεβαιωθεί με άμεσες παρατηρήσεις, θα χρειασθούν πολλές ακόμη έρευνες για να εξακριβωθεί η καταγωγή του. Ωστόσο, αν η θεωρία των αστρονόμων από τη Σουηδία επαληθευτεί, τότε θα έχει ανοίξει ένας νέος δρόμος για την κατανόηση των ηλιακών συστημάτων.

«Στην πραγματικότητα, θα πρόκειται για τον μοναδικό εξωπλανήτη που θα μπορούσε να “επισκεφθεί” ένα διαστημόπλοιο για επιτόπια έρευνα», καταλήγει ο Μούστιλ.

http://www.naftemporiki.gr/story/1110163/epistimones-upostirizoun-pos-o-planitis-9-katagetai-apo-allo-iliako-sustima

[Δροσος Γεωργιος]

Και δέκατος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα;

Εξάλλου, Βρετανοί και Ισπανοί επιστήμονες, που έκαναν σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Monthly Notices" της Βασιλικής Εταιρείας Αστρονομίας της Βρετανίας, θεωρούν πιθανή όχι μόνο την ύπαρξη ενός ένατου πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα, αλλά και ενός δέκατου, ενώ δεν αποκλείουν να υπάρχει και ενδέκατος.

Οι εκτιμήσεις αυτές, προς το παρόν, βασίζονται σε υπολογιστικά μοντέλα που προσπαθούν να εξηγήσουν ορισμένες αστάθειες στις τροχιές των γνωστών νάνων πλανητών και τις αποδίδουν στις βαρυτικές επιρροές άγνωστων έως τώρα πλανητών.

Η ύπαρξη ένατου πλανήτη, πέρα από τον Ποσειδώνα, προτάθηκε τον Ιανουάριο από τους αστρονόμους Κονσταντίν Μπατίγκιν και Μάικ Μπράουν του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Caltech), αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποιο ίχνος του. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, αν όντως υπάρχει ο ένατος πλανήτης, είναι δεκαπλάσιος από τη Γη και χρειάζεται 10.000 έως 20.000 χρόνια για να μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο.

http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/anakalyfthike_o_megalyteros_eksoplanitis_me_dyo_ilious-64392497/

[Δροσος Γεωργιος]

Νέες ανακαλύψεις ενισχύουν το σενάριο ύπαρξης του «Πλανήτη 9»

Στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν το μυστηριώδες ένατο «μέλος» του ηλιακού μας συστήματος, αστρονόμοι από το Επιστημονικό Ινστιτούτο Carnegie και το πανεπιστήμιο της Αριζόνα ανακάλυψαν νέα, άγνωστα έως σήμερα αντικείμενα, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Ποσειδώνα.

Τα τρία νέα ουράνια σώματα (τα 2014 SR349, 2013 FT28 και 2014 FE72), που περιφέρονται στα παγωμένα σύνορα του ηλιακού συστήματός μας. Το 2014 FE72 κινείται στο Νέφος Όορτ και η τροχιά του το φέρνει σε απόσταση από τον Ήλιο περίπου 3.000 φορές πιο μακρινή από τη Γη. Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι, καθώς είναι τόσο μακριά από τον Ήλιο, επηρεάζεται βαρυτικά και από άλλα γειτονικά άστρα.

Οι ερευνητές, που χρησιμοποίησαν διάφορα τηλεσκόπια όπως το Σουμπαρού στη Χαβάη και το Μπλάνκο στη Χιλή, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο αστρονομικό περιοδικό «The Astronomical Journal».

Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, ο τρόπος με τον οποίο αυτά τα σώματα περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο, «κατοικώντας» στις παρυφές του ηλιακού συστήματος, αυξάνει τις πιθανότητες ύπαρξης του «Πλανήτη 9». Μάλιστα, θεωρούν ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν το «κλειδί» για τον εντοπισμό του.

«Παρόλο που πιστεύουμε πως στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν χιλιάδες τέτοια αντικείμενα, λόγω της μεγάλης απόστασης, μέχρι σήμερα δεν έχουμε εντοπίσει πολλά», σημειώνει ο αστρονόμος Σκοτ Σέπαρντ από το Επιστημονικό Ινστιτούτο Carnegie.

«Αυτά τα μικρά σώματα μπορούν να μας οδηγήσουν στον μεγαλύτερο πλανήτη που εκτιμούμε πως υπάρχει εκεί. Όσο πιο πολλά ανακαλύπτουμε, τόσο καλύτερα κατανοούμε τι ακριβώς συμβαίνει στο εξώτερο ηλιακό σύστημα».

Η υπόθεση για την ύπαρξη ενός ένατου πλανήτη, ο οποίος δεν έχει εντοπισθεί μέχρι σήμερα, διατυπώθηκε από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech).

Στις αρχές του χρόνου, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, σε μία περιοχή που ονομάζεται ζώνη του Κόιπερ, δίνουν ισχυρές ενδείξεις για έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα.

Με βάση τις εκτιμήσεις, αυτός ο «Πλανήτης 9» χρειάζεται 10.000 έως 20.000 χρόνια, για να ολοκληρώσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο.

Επίσης, φαίνεται πως έχει 10πλάσια μάζα από τη Γη και τετραπλάσιο μέγεθος.

Ωστόσο, παρά τις αρκετά μεγάλες διαστάσεις του, είναι πιθανόν να μην έχει εντοπισθεί σήμερα επειδή βρίσκεται πολύ μακριά. Κι αυτό γιατί υπολογίζεται πως απέχει 149 δισ. χιλιόμετρα από τον Ήλιο, δηλαδή 75 φορές μακρύτερα από τον Πλούτωνα.

Τα σώματα που εντόπισαν τώρα οι επιστήμονες από το Επιστημονικό Ινστιτούτο Carnegie και το πανεπιστήμιο της Αριζόνα βρίσκονται επίσης μακρύτερα από τον Ποσειδώνα. Σύμφωνα με τους αστρονόμους, οι τροχιές τους υποδεικνύουν πως δέχονται τη βαρυτική έλξη ενός πολύ μεγαλύτερου αντικειμένου, το οποίο κινείται κι αυτό στην ίδια περιοχή.

«Βρισκόμαστε σε μία παρόμοια κατάσταση με τον Αλεξί Μπουβάρ τον 19ο αιώνα, ο οποίος παρατήρησε ανωμαλίες στην τροχιακή κίνηση του Ουρανού. Παρατηρήσεις που οδήγησαν στην ανακάλυψη του Ποσειδώνα», σημειώνει ο Σέπαρντ.

Οι αστρονόμοι έχουν ήδη ξεκινήσει να αναζητούν ακόμη περισσότερα αντικείμενα στην περιοχή, χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Blanco στη Χιλή και το τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη.

Παράλληλα, σχεδιάζουν να συνεχίσουν την ανάλυση της κίνησης των σωμάτων που εντόπισαν, με την ελπίδα ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν να συγκεκριμενοποιήσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του υποθετικού πλανήτη – ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την ισχυρή βαρυτική έλξη.

«Αυτή τη στιγμή έχουμε εντοπίσει έναν πολύ μικρό αριθμό σωμάτων, με συνέπεια στην πραγματικότητα να μην γνωρίζουμε τι συμβαίνει στο εξώτερο ηλιακό σύστημα», επισημαίνει ο Σέπαρντ. «Θα πρέπει να ανακαλυφθούν πολύ περισσότερα αντικείμενα, για να καταφέρουμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τη δομή της συγκεκριμένης περιοχής».

Ο Πλούτων, που είχε ανακαλυφθεί το 1930, αρχικά είχε θεωρηθεί ο ένατος πλανήτης, αλλά το 2006 «υποβιβάσθηκε» σε νάνο πλανήτη μετά την ανακάλυψη και ενός άλλου αναλόγου μεγέθους σώματος στη Ζώνη Κάιπερ πέρα από τον Ποσειδώνα.

http://www.naftemporiki.gr/story/1142174/nees-anakalupseis-enisxuoun-to-senario-uparksis-tou-planiti-9

[Δροσος Γεωργιος]

Αμερικάνοι αστρονόμοι εκτιμούν: Ο γιγάντιος Πλανήτης Εννέα μπορεί να έχει «γείρει» ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα.

Ο υποθετικός γιγάντιος Πλανήτης Εννέα μπορεί να έχει «γείρει» ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις Αμερικανών αστρονόμων. Αν πράγματι αυτός ο πλανήτης υπάρχει πέρα από τον Ποσειδώνα, εκτιμάται ότι θα έχει μάζα δεκαπλάσια της Γης και θα κινείται γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση περίπου 500 φορές μεγαλύτερη από ό,τι ο πλανήτης μας (γι' αυτό άλλωστε θεωρείται δύσκολο να εντοπισθεί), με συνέπεια το έτος του, δηλαδή η πλήρης περιφορά του γύρω από τον Ήλιο, να διαρκεί έως 17.000 γήινα έτη.

Οι οκτώ γνωστοί πλανήτες κινούνται σε τροχιές που βρίσκονται λίγο-πολύ στο ίδιο επίπεδο σε σχέση με το μητρικό μας άστρο. Όμως αυτό το επίπεδο εμφανίζει μια κλίση περίπου έξι μοιρών σε σχέση με τον ισημερινό του Ήλιου, κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε ένα μεγάλο και άλυτο μυστήριο στην αστρονομία.

Σύμφωνα με τη νέα θεωρητική μελέτη (που βασίζεται σε προσομοιώσεις με υπολογιστές), με επικεφαλής την αστροφυσικό Ελίζαμπεθ Μπέιλι και τον αστρονόμο Μάικ Μπράουν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, ο Πλανήτης 9, με τη μεγάλη βαρυτική επίδρασή του, μπορεί να προκάλεσε την κλίση όλων των άλλων πλανητών σε σχέση με τον Ήλιο.

Δίνεται έτσι μια πιθανή λύση στο μυστήριο του γιατί τόσο η Γη όσο και οι άλλοι πλανήτες «γέρνουν» σε σχέση με τον Ήλιο, χωρίς πάντως να αποκλείονται και άλλες εξηγήσεις.

Τα υπολογιστικά μοντέλα εκτιμούν ότι ο Πλανήτης 9 κινείται σε τροχιά που βρίσκεται υπό γωνία 30 μοιρών σε σχέση με τους υπόλοιπους πλανήτες. Ο Μπράουν δήλωσε αισιόδοξος ότι αν ο πλανήτης αυτός όντως υπάρχει, σε λίγα χρόνια θα βρεθεί.

http://www.pronews.gr/portal/20161020/genika/diastima/49/amerikanoi-astronomoi-ektimoyn-o-gigantios-planitis-ennea-mporei-na-ehei

[Δροσος Γεωργιος]

Η λέσχη των «ωκεάνιων κόσμων»

Σ​​το μυθιστόρημα «Σολάρις» του Στάνισλαβ Λεμ (όπως και στις κινηματογραφικές διασκευές των Αντρέι Ταρκόφσκι και Στίβεν Σόντερμπεργκ), ο φανταστικός πλανήτης του τίτλου καλύπτεται από έναν μυστηριώδη ωκεανό με συνείδηση, που διεισδύει στο υποσυνείδητο των σαστισμένων γήινων. Από τη μυθοπλασία στην πραγματικότητα, το νερό στο Διάστημα φαίνεται πως είναι κάτι πολύ πιο συχνό απ’ ό,τι νομίζουμε.

Οι τελευταίες ειδήσεις από τον χώρο των επιστημών θέλουν τους (πολλούς) δορυφόρους του Δία και του Κρόνου να έχουν άφθονο πάγο και κρυμμένους ωκεανούς με νερό.

Η Ευρώπη (ένας από τους 67 δορυφόρους του Δία) και ο Εγκέλαδος (ένας από τους 62 δορυφόρους του Κρόνου) φαίνεται πως διαθέτουν ωκεανούς που κρύβονται κάτω από παχιά στρώματα πάγου.

Η Ευρώπη και ο Εγκέλαδος παρουσιάζουν ειδικό ενδιαφέρον, διότι εσχάτως παρατηρήθηκαν να εξακοντίζονται μέσα από το στρώμα πάγου γιγαντιαίοι πίδακες νερού, κυρίως κοντά στην περιοχή του νότιου πόλου.

Αλλοι δορυφόροι, όπως ο Γανυμήδης, η Καλλιστώ (ανήκουν στον Δία), ο Τιτάνας και η Διώνη (ανήκουν στον Κρόνο), επίσης θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα για την ύπαρξη νερού. Πάγος έχει παρατηρηθεί στους πόλους του κοντινού μας Αρη (πιστεύεται πως κάποτε είχε έναν μεγάλο ωκεανό στο βόρειο ημισφαίριό του), ενώ, με βάση πολύ πρόσφατα ευρήματα του διαστημικού σκάφους Νέοι Ορίζοντες, το οποίο βρίσκεται στα ακρώτατα όρια του ηλιακού μας συστήματος, ακόμα και ο Πλούτωνας ενδέχεται να περιέχει έναν επίσης κρυμμένο ωκεανό με πυκνότητα άλατος στο 30% – περίπου τόση έχει και η Νεκρή Θάλασσα στη Γη. Στην άλλη άκρη του ηλιακού συστήματος, τώρα, ο Ερμής, ο πλανήτης που βρίσκεται πλησιέστερα στον Ηλιο, πιθανολογείται πως μπορεί να περιέχει νερό εντός των κρατήρων στη μόνιμα σκοτεινή πλευρά του (όπως και η «δικιά μας» Σελήνη, ο Ερμής δεν περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του). Οι αστρονόμοι ήδη μιλούν για «λέσχη “ωκεάνιων κόσμων”» (club of “ocean worlds”), με τις πιθανότητες να υπάρχει κάποια, έστω και πρωτόγονη, μορφή ζωής στην αστρική μας γειτονιά να αυξάνονται σοβαρά.

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μοιάζουν σε κάποιους στεγνά και στενά επιστημονικά, τι να κάνω όμως που δεν παύω να γοητεύομαι στην ιδέα και μόνον της ύπαρξης όχι απλώς νερού αλλά ολόκληρων ωκεανών σε κόσμους παγωμένους και σκοτεινούς. Κάθε φορά που έχω την ευλογία να βυθίζομαι στην οικεία, φωτεινή θάλασσα, ρίχνω μια ματιά ψηλά στον ουρανό, σκεπτόμενος το σκοτεινό νερό των πλανητών. Λες και ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα να είναι ένας αμνιακός σάκος γεμάτος σφύζουσα ζωή. Και αδιανόητη ομορφιά.

http://www.kathimerini.gr/880209/article/epikairothta/episthmh/h-lesxh-twn-wkeaniwn-kosmwn