Ο άνθρωπος ανήκει στα αστέρια;

[terring]

 

Ένα απ' τ' αγαπημένα μου μυθιστορήματα είναι το Childhood's End του Σερ Άρθουρ Κλαρκ, το οποίο επισκέφτηκε και τη μικρή οθόνη πριν από λίγους μήνες. Χάρη σε μια πανίσχυρη εξωγήινη φυλή, τους "Επικυρίαρχους" όπως τους ονομάζαμε εμείς, η ανθρωπότητα επιτέλους βιώνει μια εποχή παγκόσμιας ειρήνης και αφθονίας, αλλά μ' ένα τίμημα. Να μην κάνουμε ούτε βήμα έξω απ' τη Γη και να ξεχάσουμε κάθε ελπίδα να επεκταθούμε στο Σύμπαν, γιατί σύμφωνα με τον Καρέλεν (τον εκπρόσωπο των Επικυρίαρχων) ο άνθρωπος δεν ανήκει στα αστέρια! Βέβαια υπήρχε σοβαρός λόγος που οι Επικυρίαρχοι έκλεισαν τη πόρτα του Σύμπαντος στους ανθρώπους, κάνοντας τη φράση ακόμα πιο τρομακτική.

 

Όμως τι γίνεται με τον πραγματικό κόσμο; Κι αν έχει δίκιο ο Καρέλεν; Κι αν όντως τ' αστέρια δεν ανήκουν στον άνθρωπο; Υπάρχει κάτι που μας κάνει ανάξιους ν' αγκαλιάζουμε το Σύμπαν; Αν ναι, τι είν' αυτό; Και τι πρέπει να κάνουμε για να το διορθώσουμε;

 

Θεωρώ πως υπάρχουν 2 σοβαρά εμπόδια που πρέπει να υπερνικήσουμε αν πραγματικά θέλουμε να ξεκλειδώσουμε τις πύλες του Σύμπαντος, και τα 2 αφορούν εμάς. Το πρώτο εμπόδιο είναι πνευματικό και το δεύτερο τεχνολογικό.

 

Ας ξεκινήσουμε απ' το πνευματικό εμπόδιο, το οποίο αγνοεί ο περισσότερος κόσμος επειδή έχει μάθει από μικρό παιδί να το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό. Απλά κάντε για λίγο στην άκρη τις απόψεις σας, ρίξτε μια ματιά γύρω σας, και πείτε μου με το χέρι στην καρδιά αν νιώθετε τόσο περήφανοι για όλο αυτό το μπάχαλο, που πρέπει να διαδοθεί και στα πέρατα του Σύμπαντος. Ψάχνουμε για ζωή στην Ευρώπη, την ίδια ώρα που καταστρέφουμε τη ζωή στη Γη. Ακούμε το Σύμπαν για βαρυτικά κύματα, την ίδια ώρα που δεν ακούμε τους ανθρώπους δίπλα μας που παρακαλάνε για βοήθεια. Θέλουμε να έρθουμε σ' επαφή μ' εξωγήινους, την ίδια ώρα που ρίχνουμε φάπες σε όποιον διαφωνήσει μαζί μας. Θέλουμε να μετατρέψουμε τον Άρη σε δεύτερη Γη, την ίδια ώρα που μετατρέπουμε τη Γη σε δεύτερο Άρη. Ζητιανεύουμε για λεφτά για να επιστρέψουμε στη Σελήνη, την ίδια ώρα που αυτά ξοδεύονται σε πολέμους και στην ανεύρεση νέων τρόπων εξόντωσης ανθρώπων. Ζούμε σ' ένα περιβάλλον που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό και την απληστία, βάζει χρηματική αξία στα πάντα, πετάει την αειφορία στα σκουπίδια, θεωρεί τον ορθολογισμό και την αλληλεγγύη "αφύσικες" και "επικίνδυνες" για την αυτοκαταστροφική ανάπτυξη που επιβάλει, μας κάνει να φερόμαστε πιο άξεστα και απ' τους μπαμπουίνους, και γενικά ζει σαν να μην υπάρχει αύριο πατώντας πάνω σε πτώματα.

 

Και θέλουμε αυτό έκτρωμα να το επεκτείνουμε και στο Διάστημα; Γιατί; Για να καταστρέψουμε τ' αστέρια; Βιάζουμε τη Μητέρα μας ασύστολα, αλλά όχι! Αυτό δεν αρκεί! Πρέπει να βιάζουμε και τον Άρη, και τον Κρόνο, και τον Άλφα Κενταύρου, και τον Kepler 22b, και τον Γαλαξία της Ανδρομέδας, και ό,τι άλλο βρούμε μπροστά μας! Το Σύμπαν μας ανήκει, είμαστε οι εκλεκτοί, πάμε να τα κάνουμε όλα μπάχαλο! Και που θα καταλήξει όλο αυτό; Στο να υποβιβαστούμε από σκεπτόμενα όντα σε διαστημικές ακρίδες, καταβροχθίζοντας ό,τι βρουν μπροστά τους; Αυτό είναι το μέλλον του ανθρώπου που οραματίζονται μερικοί;

 

Βέβαια σ' αυτό φταίει και ο εγκέφαλος μας, αλλά τι άλλο μπορεί να κάνει; Λόγω των περιορισμένων ικανοτήτων του, δεν μπορεί ν' αντιληφθεί όλο το σύνολο του κόσμου μας. Αν μπορούσε, ο πολιτισμός μας θα ήταν πολύ διαφορετικός και ίσως και καλύτερος. Λογικό είναι, λοιπόν, να βλέπουμε και να αισθανόμαστε μόνο ένα κομμάτι του Σύμπαντος και όχι όλο το Σύμπαν. Όμως, πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η σύγχρονη υλιστική κοινωνία μας είναι μια δημιουργία των ανθρώπινων αισθήσεων, που κακώς υπηρετείται σαν υπέρτατη αξία. Το σημερινό μοντέλο, πάνω στα πρότυπα του οποίου σκέφτεται ο δυτικός κόσμος, είναι υλιστικό και όχι χωροχρονικό. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει ημερομηνία λήξης. Κάθε λύση που προτείνεται μέσα στα περιορισμένα όρια του υλιστικού συστήματος μας λειτουργεί ως μπάλωμα, ένα πρόχειρο patch για ένα απαρχαιωμένο και αυτοκαταστροφικό σύστημα που ωθεί τον άνθρωπο στην πνευματική του εξαθλίωση και τέλος στον υλικό του θάνατο. Το σύστημα αυτό δεν έχει θέση ανάμεσα στ' αστέρια, ούτε καν μέλλον στη Γη.

 

"Μα αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και αυτό δεν μπορεί ν' αλλάξει". Όχι, δεν είναι! Αν πράγματι ο άνθρωπος γεννιέται άπληστος και κακός, θα είχε καταστρέψει τον πολιτισμό του πολύ πριν επινοήσει τις τράπεζες και τα πυρηνικά όπλα. Και αν όντως η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, πώς εξηγούνται οι κοινωνικές αλλαγές που βιώνουμε σήμερα; Αν ο άνθρωπος δεν άλλαζε, θα ήταν ακόμη στα δέντρα. Τα πάντα αλλάζουν, και ο άνθρωπος δεν αποτελεί εξαίρεση. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε τις γνώσεις, τα εργαλεία και τους πόρους για να φτιάξουμε έναν πολιτισμό αφθονίας για όλους, όπου η ορθολογική χρήση των επιστημονικών γνώσεων και των τεχνολογικών εργαλείων θα απελευθέρωνε τον άνθρωπο από κάθε μορφής τυραννία, επιτρέποντας του να επιδιώκει ανώτερα πράγματα και όχι να πιθηκίζει για να επιβιώσει. Αυτό που θέλουμε είναι έναν πολιτισμό εφορίας, ορθολογισμού και αλληλεγγύης, και αυτό είναι πλέον εφικτό. Ρίξτε μια ματιά στην υπογραφή μου για να δείτε πώς.

 

Αν τα καταφέρουμε, τότε θα είμαστε έτοιμοι να επεκταθούμε στο Σύμπαν και ν' αγγίξουμε τ' αστέρια. Έτσι δεν είναι; Σχεδόν, γιατί εδώ έρχεται και το τεχνολογικό εμπόδιο που πρέπει να υπερνικήσουμε. Δεν αναφέρομαι στο εχθρικό περιβάλλον του Διαστήματος, μιας και παραείναι αυτονόητο για να το αναφέρω. Μιλάω για τις αποστάσεις που πρέπει να διασχίσουμε, ειδικά εκείνες που χωρίζουν τ' αστέρια.

 

Ας υποθέσουμε ότι, επιτέλους, μετατρέπουμε τη Γη σ' έναν παράδεισο διανόησης και αδελφότητας. Κάτι σαν το Star Trek. Έχουμε λύσει κάθε πρόβλημα, έχουμε εξερευνήσει κάθε σπιθαμή του πλανήτη μας, έχουμε έρθει σ' επαφή με κάθε πλάσμα που ζει στον πλανήτη μας, και πλέον βάζουμε πλώρη για το Σύμπαν. Όχι μόνο επειδή μπορούμε, αλλά και επειδή δεν είναι καλή ιδέα να έχουμε πολλά αβγά σ' ένα καλάθι. Η εξερεύνηση και ο αποικισμός των πλανητών θα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Ιδέες για το πώς να πάμε και πώς να ζήσουμε εκεί υπάρχουν ήδη, και σε μια αειφόρα κοινωνία αφθονίας θα 'ταν πιο εύκολο από ποτέ. Όμως οι αποστάσεις μεταξύ πλανητών μετριούνται σ' εκατομμύρια ή και σε δισεκατομμύρια χιλιόμετρα, και οι πλανήτες δεν μένουν σε μια μεριά. Παρόλα αυτά, θα μπορούσαμε ν' αποικίζουμε όλο το Ηλιακό Σύστημα σε μερικές δεκαετίες.

 

Με τ' αστέρια, όμως, τι γίνεται; Αυτά τ' άτιμα βρίσκονται τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από εμάς, και ακόμη και με τα καλύτερα διαστημόπλοια που μπορούμε να σχεδιάζουμε θα φτάσουμε εκεί μετά από εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ηλιακά πανιά και πυρηνικούς πυραύλους για να εξερευνήσουμε το Ηλιακό Σύστημα, αλλά δεν αρκούν για διαστρικά ταξίδια. Ακόμη και με τα καλύτερα μέσα που έχουμε στη κατοχή μας, θα μπορούμε να φτάσουμε μόλις το 20% της ταχύτητας του φωτός, που είναι όντως εκπληκτική ταχύτητα για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και πάλι θα θέλουμε δεκαετίες για να φτάσουμε στα κοντινότερα αστέρια. Δεν μπορούμε ούτε καν να φτάσουμε το 100% της ταχύτητας του φωτός! Μπορούμε να αγγίξουμε μόλις το 99,9% της ταχύτητας αυτής, με την οποία θα φτάναμε στον Άλφα Κενταύρου σε "μόλις" 4 χρόνια.

 

Χάρη στο Παράδοξο των Διδύμων, το ταξίδι με την ταχύτητα του φωτός μπορεί να λειτουργήσει ως ελιξήριο της ζωής. Όλα τα ρολόγια που υπάρχουν στο διαστημόπλοιο, μηχανικά και βιολογικά, χτυπούν σε πιο αργό ρυθμό, με αποτέλεσμα το πλήρωμα του σκάφους να γερνά πιο αργά απ' τις οικογένειες τους και τους φίλους τους που άφησαν πίσω στη Γη. Ένα ταξίδι στο κέντρο του Γαλαξία θα διαρκούσε μόλις 21 χρόνια (χρόνος σκάφους). Προς τον Γαλαξία της Ανδρομέδας, 28 χρόνια. Ο γύρος του Σύμπαντος, 56 χρόνια. Μέσα σε μια ανθρώπινη ζωή, θα έχουμε εξερευνήσει το Σύμπαν. Με μια προϋπόθεση. Να μη βγούμε απ' το σκάφος, να μη σταματήσουμε το σκάφος. Όταν τελειώσουμε τον γύρο του Σύμπαντος σε 56 χρόνια και επιστρέψουμε στη Γη, θα έχουν περάσει δισεκατομμύρια χρόνια. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι θα έχουν πεθάνει ή εγκαταλείψει τη Γη, η οποία με τη σειρά της θα έχει απανθρακωθεί απ' τον θάνατο του Ήλιου. Αν αγγίξουμε τ' αστέρια, δε θα επιστρέψουμε πίσω στη Γη.

 

Αν θέλουμε να φέρουμε τ' αστέρια κοντά μας και να τα κάνουμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοσμικής μας πλέον ζωής, ίσως χρειαστεί να κάνουμε το ανέφικτο. Να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός! Ίσως καταφέρουμε να φτιάξουμε αστρόπλοια εξοπλισμένα με Προωθητήρες Alcubierre για να ξεπερνάμε την ταχύτητα του φωτός χωρίς παράλληλα να παραβιάζουμε το κοσμικό αυτό όριο (!!!), αν και θα χρειαστούμε γνώσεις, εργαλεία και ενέργεια που σήμερα δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε. Ίσως χρησιμοποιήσουμε το Φαινόμενο Casimir για να κατασκευάσουμε διαστρικούς αυτοκινητόδρομους "αραιού χώρου", όπου το κοσμικό όριο ταχύτητας θα είναι μεγαλύτερο. Ίσως ακόμη καταφέρουμε να φτιάξουμε σκουληκότρυπες, γέφυρες τεσσάρων διαστάσεων που θα μας επέτρεπαν να συνδέσουμε όλα τ' άστρα του Γαλαξία μας (και ίσως όλους τους γαλαξίες σ' όλο το Σύμπαν), δημιουργώντας έναν εγκέφαλο κοσμικών διαστάσεων και δυνατοτήτων. Ένα δίκτυο σκουληκότρυπων θα χρησίμευε όχι μόνο στα ταξίδια αλλά και στις επικοινωνίες. Βασικά, τι λέω; Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση για έναν κοσμικό υπολογιστή, κάτι σαν τον Κοσμικό ΑΚ απ' την "Τελευταία Ερώτηση" του Ισαάκ Ασίμοφ. Βέβαια ακόμα δεν ξέρουμε πως να φτιάξουμε μια σκουληκότρυπα, αν βέβαια είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Πάντως, δεν αποκλείεται να βρεθούν νέοι τρόποι που να μας επιτρέψουν μια μέρα στο μέλλον να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός.

 

Ακόμη κι αν καταφέρουμε να δραπετεύσουμε απ' το σύγχρονο πλαστικό περιβάλλον, απ' τα βαρυτικά δεσμά του πλανήτη μας, ακόμη κι απ' τους περιορισμούς του εγκεφάλου μας και των αισθήσεών μας (ακόμη κι αν χρειαστεί να γίνουμε cyborgs για να το καταφέρουμε), θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας την ίδια μας τη φύση. Ο νους μας και η κοινωνία μας θα είναι χωροχρονική, μα το σώμα μας υλικό. Ο άνθρωπος είναι υλικό βιολογικό ον, με ανάγκες και αδυναμίες. Μπορούμε να τις περιορίσουμε μέσω της γενετικής μηχανικής, μα δε θ' αρκεί για να κατακτήσουμε το Σύμπαν. Ένα μηχανικό σώμα, απ' την άλλη, θα 'ναι πολύ πιο ανθεκτικό στις αποστάσεις και στις κακουχίες του Διαστήματος και πολύ πιο ελεύθερο απ' το βιολογικό, επιτρέποντας μας ν' αγκαλιάζουμε το Σύμπαν, να γίνουμε ένα με αυτό. Δε θα κατασκευάσουμε αστρόπλοια. Θα είμαστε αστρόπλοια.

 

Όμως οι πειραματισμοί θα συνεχιστούν. Πάντα θα βρεθεί κάτι καλύτερο για να διαδεχθεί το παλιό. Τα σώματα μας δε θα είναι από κύτταρα όπως είναι σήμερα, μα από μέταλλο, από πλαστικό, ακόμη κι από κρύσταλλο. Κρυστάλλινες οντότητες, όπου θα εξερευνούν το Σύμπαν και θα παίζουν ανάμεσα στ' άστρα και στα νεφελώματα. Ακόμη και η ιδέα ενός σταθερού σώματος θα ξεπεραστεί. Δε θα είμαστε μεμονωμένα άτομα όπως είμαστε τώρα, μα νεφελώδες συλλογές από πικορομπότ ή και φεμτορομπότ (ακόμη και η νανοτεχνολογία και τα νανορομπότ θα ξεπεραστούν) που θα απλώνουν τη διάνοια τους σ' ολόκληρο το Σύμπαν. Ίσως ακόμη και αυτό να μην είναι παρά μια γέφυρα, ένα πέρασμα στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης μας. Σε οντότητες από καθαρή ενέργεια, απαλλαγμένες από κάθε υλιστικό περιορισμό, που θα χρησιμοποιούμε τον ίδιο τον χωροχρόνο ως προέκταση του εαυτού μας. Δε θα χρειάζεται καν να ταξιδεύουμε στο Σύμπαν. Θα είμαστε ένα με το Σύμπαν. Θα είμαστε το Σύμπαν!

 

Και ακόμη και αυτό... δε θα είναι... παρά μόνο η αρχή...

 

 

Ο Καρέλεν είχε δίκιο. Τ' αστέρια δεν είναι για τον άνθρωπο. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι και ρεαλιστές, θα λέγαμε ότι τ' αστέρια δεν είναι για τον σύγχρονο υλιστή άνθρωπο, που ζει σ' ένα περιβάλλον αρπαγής και ανταγωνισμού με μόνη του αξία το βραχυπρόθεσμο χρηματικό κέρδος. Αυτός ο τρόπος σκέψης όχι μόνο έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την κοσμική αρμονία, μα πριονίζει την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Αν θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω στις αστρικές μας ρίζες, οφείλουμε ν' αλλάξουμε. Να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με το περιβάλλον, με τους συνανθρώπους μας, με την επιστήμη, με τον πλανήτη μας, με το ίδιο το Σύμπαν. Με τη γέννηση της νέας συμπαντικής συνείδησης που θα εξελίξει τον σύγχρονο Homo Sapiens στον Homo Universalis, θα έρθει και η μέρα που θα μπορούμε να πούμε: "Ναι, ο άνθρωπος ανήκει στ' αστέρια".

[terring]

Έβλεπα το εκπληκτικό επίτευγμα που κατόρθωσε η ιδιωτική εταιρία SpaceX με τον πύραυλο Falcon 9 και μερικές σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου. Απλά αναλογιστείτε το εξής. Αφού εκτόξευσε ένα διαστημικό σκάφος ανεφοδιασμού απ' τη Γη με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ο πύραυλος πήρε μονάχος του το δρόμο της επιστροφής, κατέβηκε σιγά σιγά προς τον πλανήτη μας, και προσγειώθηκε σε μια θαλάσσια πλατφόρμα που θα κουνάει ακόμη κι αν έχει και άπνοια. Αυτό σημαίνει ότι οι λεπτότατοι χειρισμοί που κάνει ο αυτόματος πιλότος του πυραύλου πρέπει να είναι χειρουργικής ακρίβειας και χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Και τα κατάφεραν!

 

Είδα ένα κομμάτι του μέλλοντος να με πλησιάσει. Ενός μέλλοντος ίσως πολύ διαφορετικού απ' αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας. Αυτός ο άθλος για 'μένα σημαίνει 3 πράγματα:

 

1) Το κόστος των εκτοξεύσεων και το κόστος των ταξιδιών στο Διάστημα μειώνονται σημαντικά. Τα ταξίδια θα γίνονται συχνότερα, φέρνοντας το Σύμπαν ακόμη πιο κοντά σ' εμάς, και θα πάψουν να είναι μονοπώλιο των κρατικών οργανισμών, που για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους είναι αναγκασμένοι ν' αποφεύγουν τα ρίσκα, εκμηδενίζοντας έτσι και την καινοτομία. Ο αποικισμός του Διαστήματος και η επέκταση του ανθρώπου στο Σύμπαν θα γίνει μια καθημερινότητα, και ίσως πιο σύντομα απ' ό,τι νομίζουμε.

 

2) Για άλλη μια φορά, η επιστημονική φαντασία επιβεβαιώνεται πανηγυρικά. Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά ολοένα και περισσότερες τεχνολογίες να δραπετεύουν απ' τον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας και να γίνονται μόνιμοι επισκέπτες της ζωής μας. Και δεν είναι μόνο η τεχνολογία που αλλάζει, αλλά και αυτό που ονομάζουμε "ανθρώπινη φύση".

 

 

3) Αν αυτή η τεχνολογία εφαρμοστεί και σε καθημερινό επίπεδο, θ' αλλάξει τον κόσμο μας μια και καλή. Οι δυνατότητες της τεχνολογίας αυτής θα είναι απεριόριστες, αλλά δεν θα επηρεάσουν μόνο το υλικό και τεχνολογικό κομμάτι, αλλά και το πνευματικό και κοινωνικό. Θ' ανοίξει τον δρόμο σε υπολογιστές που θα καταγράφουν και θα διανέμουν τους φυσικούς πόρους του πλανήτη μας σε όλους τους κατοίκους της Γης (λύνοντας μια για πάντα το πρόβλημα της στέρησης, ανοίγοντας το δρόμο σε μια Οικονομία Βάσει Πόρων, και ξεπερνώντας την ανάγκη για στρατούς και σύνορα), σε ρομπότ που θα κάνουν όλη τη σκληρή δουλειά (ξεπερνώντας την ανάγκη για εργασία και τον φόβο της ανεργίας και τον κίνδυνο να μείνεις άστεγος), και σε μηχανές που θα προσφέρουν λύσεις σε κοινωνικά και ψυχολογικά ζητήματα (αντιμετωπίζοντας την εγκληματικότητα και την ανάγκη για νόμους, δικαστές, πολιτικούς και κυβερνήσεις). Αν αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιηθεί ορθολογικά και ανθρωπιστικά, δε θα υπάρχει πλέον λόγος να σκοτώνεις, να πεινάς, να μισείς, να πονάς, να φοβάσαι. Αν μπερδευτήκατε, ρίξτε μια ματιά στο ντοκιμαντέρ The Choice is Ours που έχω στην υπογραφή μου για επιπλέον πληροφορίες.

 

Κι όποιος λέει ότι η εξερεύνηση του Διαστήματος είναι πεταμένα λεφτά και ότι ο άνθρωπος είναι εκ γενετής κακός και δεν θ' αλλάξει ποτέ, δεν είναι παρά θύμα ενός βάρβαρου συστήματος, που τον μετατρέπει σε σκύλο του Παβλόφ και τον μαθαίνει να επαναλαμβάνει μια "κασέτα" με όσα άκουγε όταν ήταν μικρός, κλείνοντας τ' αφτιά και τα μάτια στην ομορφιά του Σύμπαντος και του ανθρώπινου νου. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε το ένα μας πόδι στη Γη και το άλλο στον Ουρανό, γιατί δεν είναι καλή στρατηγική να έχουμε πολλά αβγά σ' ένα καλάθι, ειδικά όταν αυτό το καλάθι κινδυνεύει και από εμάς. Όμως αν πάμε τώρα εκεί έξω με τα μυαλά που κουβαλάμε, βιάζοντας παρθένους τόπους και καταστρέφοντας την Κοσμική αρμονία, θα φάμε τα μούτρα μας και θα μετατρέψουμε το όνειρο σε εφιάλτη.

 

Και μερικές φορές είναι καλύτερα να μην έχεις όνειρα παρά να τα βλέπεις να μετατρέπονται σε τραγωδία.

[ted1977]

Καλημέρα. Εχω διαβάσει και εγώ το μυθιστόρημα του Σερ Αρθουρ Κλάρκ με τον τίτλο στα Ελληνικά , Οι επικυρίαρχοι, Πραγματικά πολύ καλό.

Το βιβλίο όμως που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν αυτό του Ρίτσαρντ Ντόκινς με τίτλο <Το εγωιστικό γονίδιο>. Κατά τον συγγραφέα λοιπόν το γονίδιο είναι αυτό που φέρει την πληροφορία, και προσπαθεί μανιασμένα να επιβιώσει ξενίζοντας κάθε φορά έμβιους οργανισμούς τα όντα. Μέσω αυτόν προσπαθεί να επιβιώσει και να κυριαρχήσει. Κατασκευάζει δηλαδή το γονίδιο μηχανές ικανές να επιβιώσουν ώστε η πληροφορία να μεταδοθεί και να αναπτυχθεί. Μέχρι στιγμής ο Άνθρωπος είναι μια ικανή μηχανή - φορέας του γονιδιώματος και απόδειξη αυτού ότι επιβιώνει και αναπτύσσεται σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα που μένουν νοητικά στάσιμα. Κατά τον συγγραφέα πάντα, το γονίδιο με το οποίο είμαστε μολυσμένοι αφού είμαστε φορείς του προσπαθεί πάντα να επιβιώσει και να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες, θα ήταν καλύτερα να πούμε ότι η κινητήριος δύναμη του γονίδιου είναι η ίδια η πληροφορία. Ισως λοιπόν η πληροφορία αυτή που μέχρι σήμερα κατέχουμε (συνειδητά και ασυνείδητα) μεταπηδήσει κάποια στιγμή σε άλλη μορφή ζωής ή καλλύτερα σε άλλο φορέα του οποίου η ύπαρξη βασίζεται π.χ στο πυρίτιο.Χωρίς την ανάγκη για οξυγόνο και τροφή λοιπόν οι περιορισμοί λιγοστεύουν και οι αποστάσεις μικραίνουν αφου ο χρόνος ίσως να μην έχει και τόσο σημασία. Σημασία τελικά έχει μόνο η πληροφορία και όχι ο Άνθρωπος,μιας και ο τελευταίος είναι άλλη μια μηχανή φορέας της πληροφορίας, και αν η πληροφορία θέλει να θυσιάση ένα ολόκληρο πλανήτη προκειμένου να ξεφύγει από τα δεσμά του τότε μάλλον θα το κάνει.