Βιοποικιλοτητα

[Δροσος Γεωργιος]

Γιατί κάποια ζώα μπορούν να τρώνε δηλητήριο και να… ξεγελούν τον θάνατο.

Οι απρόσμενες εξελικτικές άμυνες που επιτρέπουν σε είδη να καταναλώνουν θανατηφόρες τοξίνες – και πώς αυτές οι στρατηγικές αλλάζουν ολόκληρα οικοσυστήματα

Πώς γίνεται ένα φίδι να καταβροχθίζει ένα από τα πιο δηλητηριώδη αμφίβια του πλανήτη και να βγαίνει ζωντανό; Από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου μέχρι τα λιβάδια της Βόρειας Αμερικής, η φύση είναι γεμάτη ζώα που έχουν εξελίξει εντυπωσιακούς μηχανισμούς αυτοπροστασίας απέναντι σε δηλητήρια.Οι επιστήμονες όχι μόνο προσπαθούν να κατανοήσουν αυτές τις άμυνες, αλλά και να αξιοποιήσουν τη γνώση τους για νέες θεραπείες δηλητηρίασης στους ανθρώπους.

Η δοκιμασία των δέκα φιδιών

Στον Αμαζόνιο, δέκα βασιλικά φίδια (Erythrolamprus reginae) βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα επιβίωσης. Μετά από ημέρες χωρίς τροφή, τους προσφέρθηκαν ως γεύμα τρεις ριγωτοί βάτραχοι Ameerega trivittata – ένα από τα πιο τοξικά είδη. Το δέρμα τους είναι ένα «κοκτέιλ θανάτου» με τοξίνες και άλλες ισχυρές αλκαλοειδείς ουσίες.Έξι φίδια αρνήθηκαν να ακουμπήσουν τους βατράχους. Τα υπόλοιπα τέσσερα τόλμησαν. Πριν όμως καταπιούν το θήραμα, το έσυραν στο έδαφος – συμπεριφορά που παραπέμπει στα πουλιά που τρίβουν δηλητηριώδη θηράματα για να απομακρύνουν τοξίνες.Τρία από τα τέσσερα επιβίωσαν. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι το μυστικό βρίσκεται στο ήπαρ του φιδιού, το οποίο φαίνεται να εξουδετερώνει μεγάλο μέρος των δηλητηρίων.

Ο αμείλικτος χημικός πόλεμος της φύσης

Πολλά ζώα παράγουν τα δικά τους δηλητήρια. Για παράδειγμα, οι φρύνοι εκκρίνουν καρδιακές γλυκοσίδες, ουσίες που μπλοκάρουν τις αντλίες νατρίου-καλίου των κυττάρων, με αποτέλεσμα καρδιακή ανεπάρκεια.Άλλα πλάσματα βασίζονται σε τοξικογόνα βακτήρια: το κρέας του φουγκού (pufferfish) είναι γεμάτο τετροδοτοξίνη λόγω μικροβίων στο σώμα του.Και πολλά ακόμη «δανείζονται» τις τοξίνες μέσω της τροφής: από τα διάσημα δηλητηριώδη βατραχάκια των τροπικών έως τα έντομα που τρώνε φυτά με ισχυρές χημικές άμυνες.

Πώς δεν πεθαίνουν από το ίδιο τους το δηλητήριο

Το εντυπωσιακότερο μέρος της εξέλιξης; Τα είδη που παράγουν ή καταναλώνουν τοξίνες έχουν τροποποιήσει τους ίδιους τους μοριακούς τους στόχους έτσι ώστε τα δηλητήρια να μην «κουμπώνουν» πάνω τους.

Παράδειγμα:
Τα έντομα που τρέφονται με γλυκοσίδες του γάλακτος έχουν εξελίξει αντλίες νατρίου-καλίου που δεν αναγνωρίζουν τις τοξίνες. Όμως αυτό έχει κόστος: οι «ανθεκτικές» αντλίες λειτουργούν χειρότερα, ειδικά στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό και κάποια είδη, όπως το μεγάλο σκαθάρι, διατηρούν μια πιο ευαίσθητη – αλλά πιο λειτουργική – μορφή αντλίας στον νευρικό ιστό, ενώ προστατεύουν τον εγκέφαλο με άλλους τρόπους, όπως πρωτεΐνες-μεταφορείς (ABCB transporters) που απομακρύνουν τις τοξίνες από τα κύτταρα.

Όταν το σώμα γίνεται «σφουγγάρι» για τοξίνες

Σε ορισμένα είδη, το αίμα ή το ήπαρ λειτουργεί σαν πραγματικό «δίχτυ ασφαλείας»:Τα φίδια φαίνεται να διαθέτουν ηπατικά ένζυμα που μετατρέπουν τις τοξίνες των βατράχων σε αδρανείς μορφές. Ορισμένοι βάτραχοι έχουν πρωτεΐνες-«σφουγγάρια» που δεσμεύουν δηλητήρια όπως η σαξιτοξίνη.Οι σκίουροι της Καλιφόρνιας έχουν αίμα που μπλοκάρει συστατικά του δηλητηρίου των κροταλιών. Μάλιστα, οι τοπικοί πληθυσμοί σκίουρων ταιριάζουν την «αντιτοξική» τους σύνθεση με τα δηλητήρια των φιδιών της περιοχής τους.Αυτός ο αγώνας δρόμου δεν τελειώνει ποτέ: φίδια και σκίουροι εξελίσσονται συνεχώς για να ξεπεράσουν ο ένας τις άμυνες του άλλου.

Η πρώτη γραμμή άμυνας: η αποφυγή

Ακόμη κι αν έχουν υψηλή αντοχή, πολλά ζώα προτιμούν να αποφύγουν το δηλητήριο:Οι χελώνες τρώνε μόνο το λιγότερο τοξικό μέρος των σαλαμάνδρων.Τα φίδια τρίβουν τα ενδιάμεσα δηλητηριώδη θηράματα πριν τα καταπιούν.Το μήνυμα της εξέλιξης είναι ξεκάθαρο: ακόμη και οι ανθεκτικοί, προσπαθούν πρώτα να μην εκτεθούν.

Όταν οι τοξίνες γίνονται όπλο

Πολλά ζώα δεν αρκούνται στο να επιβιώσουν από τις τοξίνες· τις αξιοποιούν ως αμυντικό σύστημα:Το σκαθάρι dogbane απελευθερώνει σταγόνες καρδιακών γλυκοσιδίων από το καβούκι του όταν απειλείται.Οι πολύχρωμοι βάτραχοι χρησιμοποιούν τις αλκαλοειδείς τοξίνες της διατροφής τους για να δηλητηριάζουν θηρευτές.Με την πάροδο του χρόνου, ολόκληρες αλυσίδες ειδών δημιουργούνται γύρω από ένα συγκεκριμένο δηλητήριο.

Το μάθημα της εξέλιξης

Η φύση είναι ένα ατέλειωτο εργαστήριο χημικού πολέμου. Καθώς τα είδη δηλητηριάζουν και δηλητηριάζονται, αμύνονται, προσαρμόζονται ή «επιστρέφουν το χτύπημα» με τις ίδιες ουσίες, δημιουργούν περίπλοκες ισορροπίες που καθορίζουν ολόκληρα οικοσυστήματα.Και για την επιστήμη, κάθε τέτοια εξελικτική ιστορία ανοίγει και μια νέα πόρτα: από φάρμακα που θα εξουδετερώνουν δηλητήρια μέχρι βαθύτερη κατανόηση των αόρατων δυνάμεων που διαμορφώνουν τη ζωή στη Γη.

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2035798/giati-kapoia-zoa-mporoyn-na-trone-dilitirio-kai-na-xegeloyn-ton-thanato/

[Δροσος Γεωργιος]

Η επιστροφή της άγριας ζωής στην Β. Ελλάδα: Φοβισμένοι κάτοικοι τετ-α-τετ με αρκούδες και λύκους.

Η αύξηση των πληθυσμών, η προστασία των ειδών και οι νέες προκλήσεις για τους κατοίκους της υπαίθρου

Το θέαμα που αντίκρισε ο αγρότης Αναστάσιος Κασπαρίδης τον άφησε άναυδο: ζώα νεκρά σκορπισμένα στο χωράφι και, γύρω τους, βαθιές πατημασιές που μαρτυρούσαν καθαρά τον δράστη. Μια αρκούδα είχε επιτεθεί – ένα ζώο που κάποτε σπάνιζε στην περιοχή, αλλά πλέον εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στη βόρεια Ελλάδα.Οι οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος υποδέχονται με ικανοποίηση την επάνοδο των πληθυσμών αρκούδων και λύκων, αποτέλεσμα της προστατευόμενης κατάστασής τους που απαγορεύει το κυνήγι.Παρόλα αυτά, για πολλούς ανθρώπους της υπαίθρου η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ορισμένοι αγρότες και κάτοικοι εκφράζουν πλέον έντονες ανησυχίες για την οικονομική τους επιβίωση και, σε κάποιες περιπτώσεις, για την ίδια τους την ασφάλεια.Ζητούν πιο ουσιαστικά μέτρα προστασίας, την ώρα που το ίδιο ζήτημα απασχολεί και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Υποστηρίζουν πως η προστασία της άγριας ζωής έχει φτάσει σε υπερβολικό σημείο και πιέζουν για χαλάρωση των περιορισμών.

Η εντυπωσιακή επιστροφή της άγριας ζωής

Οι καφέ αρκούδες — το μεγαλύτερο σαρκοφάγο της ελληνικής πανίδας — έχουν ανακάμψει εντυπωσιακά. Ο πληθυσμός τους έχει περίπου τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του ’90 και σήμερα υπολογίζεται ότι έως και 870 ζώα ζουν στα δάση της βόρειας Ελλάδας. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από πρόσφατη έρευνα του «Αρκτούρου», της περιβαλλοντικής οργάνωσης που από το 1992 φροντίζει και φιλοξενεί διασωσμένες αρκούδες και λύκους.Παρόμοια άνοδος παρατηρείται και στους λύκους. Σύμφωνα με ειδικούς, μια σειρά παραγόντων — λιγότερο κυνήγι, πιο ήπιοι χειμώνες και διασταυρώσεις με οικόσιτους χοίρους — έχει ενισχύσει τη γονιμότητά τους και έχει επιταχύνει την αύξηση των πληθυσμών τους.Την ίδια ώρα, οι αγριόχοιροι έχουν γίνει συχνό θέαμα ακόμη και μέσα σε κοινότητες. Για πολλούς θεωρούνται επιζήμια ζώα που καταστρέφουν καλλιέργειες, και το να δει κανείς μια ομάδα από δαύτους να διασχίζει δρόμους ή να ψάχνει τροφή σε αυλές δεν θεωρείται πλέον ασυνήθιστο.

Φόβος, άγνοια και απρόβλεπτες συναντήσεις

Καθώς οι πληθυσμοί της άγριας πανίδας αυξάνονται, αυξάνεται και η πιθανότητα επαφής με ανθρώπους — οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν σε μια ξαφνική συνάντηση. Η άγνοια αυτή έχει ενισχύσει το αίσθημα φόβου, ιδιαίτερα μετά από ορισμένα σοβαρά περιστατικά φέτος: ένα παιδί δαγκώθηκε από λύκο, ένας ηλικιωμένος τραυματίστηκε από αρκούδα στο σπίτι του, ένας πεζοπόρος δέχθηκε επίθεση, και ένας άλλος έχασε τη ζωή του πέφτοντας σε χαράδρα όταν βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με αρκούδα.Στο χωριό Λεβαία, με περίπου 660 κατοίκους και έκταση γεμάτη καλλιέργειες στη βορειοδυτική Ελλάδα, καταγράφηκαν αρκετά περιστατικά επαφής με αρκούδες τον Οκτώβριο. Αγριογούρουνα κινούνται επίσης συχνά μέσα στο χωριό. Το ίδιο συμβαίνει και στο γειτονικό Βαλτόνερα, περίπου 170 χιλιόμετρα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Όπως περιγράφει ο πρόεδρος της κοινότητας, Κωνσταντίνος Νικολαΐδης, το χωριό στο παρελθόν σπάνια έβλεπε άγρια ζώα· τώρα όμως αρκούδες, λύκοι, αλεπούδες και αγριογούρουνα κάνουν συχνά αισθητή την παρουσία τους.Η αύξηση των αγριόχοιρων έχει οδηγήσει σε αιτήματα για επέκταση της κυνηγετικής περιόδου, ώστε να περιοριστεί ο αριθμός τους.

Περιβαλλοντικές αλλαγές και οι νέες διαδρομές της άγριας ζωής

Οι επιστήμονες, ωστόσο, τονίζουν ότι η κατάσταση δεν οφείλεται μόνο στην αύξηση των ζώων. Συμβάλλουν κι άλλοι παράγοντες: η καταστροφή οικοτόπων από πυρκαγιές, ο θόρυβος από ανεμογεννήτριες και οχήματα αναψυχής, αλλά και η εγκατάλειψη της υπαίθρου, που κάνει τα χωριά πιο ελκυστικά για την άγρια ζωή.Όπως εξηγεί ο Πάνος Στεφάνου, υπεύθυνος επικοινωνίας του Αρκτούρου, «ο κατακερματισμός του περιβάλλοντος των αρκούδων, οι περίοδοι ξηρασίας, η έλλειψη τροφής στο δάσος και η ερημοποίηση των χωριών ώθησαν τα ζώα να πλησιάζουν τους ανθρώπινους οικισμούς, όπου συχνά βρίσκουν ευκολότερη τροφή».

Με πληροφορίες από Euronews