Βιοποικιλοτητα

[Δροσος Γεωργιος]

Γιατί κάποια ζώα μπορούν να τρώνε δηλητήριο και να… ξεγελούν τον θάνατο.

Οι απρόσμενες εξελικτικές άμυνες που επιτρέπουν σε είδη να καταναλώνουν θανατηφόρες τοξίνες – και πώς αυτές οι στρατηγικές αλλάζουν ολόκληρα οικοσυστήματα

Πώς γίνεται ένα φίδι να καταβροχθίζει ένα από τα πιο δηλητηριώδη αμφίβια του πλανήτη και να βγαίνει ζωντανό; Από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου μέχρι τα λιβάδια της Βόρειας Αμερικής, η φύση είναι γεμάτη ζώα που έχουν εξελίξει εντυπωσιακούς μηχανισμούς αυτοπροστασίας απέναντι σε δηλητήρια.Οι επιστήμονες όχι μόνο προσπαθούν να κατανοήσουν αυτές τις άμυνες, αλλά και να αξιοποιήσουν τη γνώση τους για νέες θεραπείες δηλητηρίασης στους ανθρώπους.

Η δοκιμασία των δέκα φιδιών

Στον Αμαζόνιο, δέκα βασιλικά φίδια (Erythrolamprus reginae) βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα επιβίωσης. Μετά από ημέρες χωρίς τροφή, τους προσφέρθηκαν ως γεύμα τρεις ριγωτοί βάτραχοι Ameerega trivittata – ένα από τα πιο τοξικά είδη. Το δέρμα τους είναι ένα «κοκτέιλ θανάτου» με τοξίνες και άλλες ισχυρές αλκαλοειδείς ουσίες.Έξι φίδια αρνήθηκαν να ακουμπήσουν τους βατράχους. Τα υπόλοιπα τέσσερα τόλμησαν. Πριν όμως καταπιούν το θήραμα, το έσυραν στο έδαφος – συμπεριφορά που παραπέμπει στα πουλιά που τρίβουν δηλητηριώδη θηράματα για να απομακρύνουν τοξίνες.Τρία από τα τέσσερα επιβίωσαν. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι το μυστικό βρίσκεται στο ήπαρ του φιδιού, το οποίο φαίνεται να εξουδετερώνει μεγάλο μέρος των δηλητηρίων.

Ο αμείλικτος χημικός πόλεμος της φύσης

Πολλά ζώα παράγουν τα δικά τους δηλητήρια. Για παράδειγμα, οι φρύνοι εκκρίνουν καρδιακές γλυκοσίδες, ουσίες που μπλοκάρουν τις αντλίες νατρίου-καλίου των κυττάρων, με αποτέλεσμα καρδιακή ανεπάρκεια.Άλλα πλάσματα βασίζονται σε τοξικογόνα βακτήρια: το κρέας του φουγκού (pufferfish) είναι γεμάτο τετροδοτοξίνη λόγω μικροβίων στο σώμα του.Και πολλά ακόμη «δανείζονται» τις τοξίνες μέσω της τροφής: από τα διάσημα δηλητηριώδη βατραχάκια των τροπικών έως τα έντομα που τρώνε φυτά με ισχυρές χημικές άμυνες.

Πώς δεν πεθαίνουν από το ίδιο τους το δηλητήριο

Το εντυπωσιακότερο μέρος της εξέλιξης; Τα είδη που παράγουν ή καταναλώνουν τοξίνες έχουν τροποποιήσει τους ίδιους τους μοριακούς τους στόχους έτσι ώστε τα δηλητήρια να μην «κουμπώνουν» πάνω τους.

Παράδειγμα:
Τα έντομα που τρέφονται με γλυκοσίδες του γάλακτος έχουν εξελίξει αντλίες νατρίου-καλίου που δεν αναγνωρίζουν τις τοξίνες. Όμως αυτό έχει κόστος: οι «ανθεκτικές» αντλίες λειτουργούν χειρότερα, ειδικά στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό και κάποια είδη, όπως το μεγάλο σκαθάρι, διατηρούν μια πιο ευαίσθητη – αλλά πιο λειτουργική – μορφή αντλίας στον νευρικό ιστό, ενώ προστατεύουν τον εγκέφαλο με άλλους τρόπους, όπως πρωτεΐνες-μεταφορείς (ABCB transporters) που απομακρύνουν τις τοξίνες από τα κύτταρα.

Όταν το σώμα γίνεται «σφουγγάρι» για τοξίνες

Σε ορισμένα είδη, το αίμα ή το ήπαρ λειτουργεί σαν πραγματικό «δίχτυ ασφαλείας»:Τα φίδια φαίνεται να διαθέτουν ηπατικά ένζυμα που μετατρέπουν τις τοξίνες των βατράχων σε αδρανείς μορφές. Ορισμένοι βάτραχοι έχουν πρωτεΐνες-«σφουγγάρια» που δεσμεύουν δηλητήρια όπως η σαξιτοξίνη.Οι σκίουροι της Καλιφόρνιας έχουν αίμα που μπλοκάρει συστατικά του δηλητηρίου των κροταλιών. Μάλιστα, οι τοπικοί πληθυσμοί σκίουρων ταιριάζουν την «αντιτοξική» τους σύνθεση με τα δηλητήρια των φιδιών της περιοχής τους.Αυτός ο αγώνας δρόμου δεν τελειώνει ποτέ: φίδια και σκίουροι εξελίσσονται συνεχώς για να ξεπεράσουν ο ένας τις άμυνες του άλλου.

Η πρώτη γραμμή άμυνας: η αποφυγή

Ακόμη κι αν έχουν υψηλή αντοχή, πολλά ζώα προτιμούν να αποφύγουν το δηλητήριο:Οι χελώνες τρώνε μόνο το λιγότερο τοξικό μέρος των σαλαμάνδρων.Τα φίδια τρίβουν τα ενδιάμεσα δηλητηριώδη θηράματα πριν τα καταπιούν.Το μήνυμα της εξέλιξης είναι ξεκάθαρο: ακόμη και οι ανθεκτικοί, προσπαθούν πρώτα να μην εκτεθούν.

Όταν οι τοξίνες γίνονται όπλο

Πολλά ζώα δεν αρκούνται στο να επιβιώσουν από τις τοξίνες· τις αξιοποιούν ως αμυντικό σύστημα:Το σκαθάρι dogbane απελευθερώνει σταγόνες καρδιακών γλυκοσιδίων από το καβούκι του όταν απειλείται.Οι πολύχρωμοι βάτραχοι χρησιμοποιούν τις αλκαλοειδείς τοξίνες της διατροφής τους για να δηλητηριάζουν θηρευτές.Με την πάροδο του χρόνου, ολόκληρες αλυσίδες ειδών δημιουργούνται γύρω από ένα συγκεκριμένο δηλητήριο.

Το μάθημα της εξέλιξης

Η φύση είναι ένα ατέλειωτο εργαστήριο χημικού πολέμου. Καθώς τα είδη δηλητηριάζουν και δηλητηριάζονται, αμύνονται, προσαρμόζονται ή «επιστρέφουν το χτύπημα» με τις ίδιες ουσίες, δημιουργούν περίπλοκες ισορροπίες που καθορίζουν ολόκληρα οικοσυστήματα.Και για την επιστήμη, κάθε τέτοια εξελικτική ιστορία ανοίγει και μια νέα πόρτα: από φάρμακα που θα εξουδετερώνουν δηλητήρια μέχρι βαθύτερη κατανόηση των αόρατων δυνάμεων που διαμορφώνουν τη ζωή στη Γη.

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2035798/giati-kapoia-zoa-mporoyn-na-trone-dilitirio-kai-na-xegeloyn-ton-thanato/

[Δροσος Γεωργιος]

Η επιστροφή της άγριας ζωής στην Β. Ελλάδα: Φοβισμένοι κάτοικοι τετ-α-τετ με αρκούδες και λύκους.

Η αύξηση των πληθυσμών, η προστασία των ειδών και οι νέες προκλήσεις για τους κατοίκους της υπαίθρου

Το θέαμα που αντίκρισε ο αγρότης Αναστάσιος Κασπαρίδης τον άφησε άναυδο: ζώα νεκρά σκορπισμένα στο χωράφι και, γύρω τους, βαθιές πατημασιές που μαρτυρούσαν καθαρά τον δράστη. Μια αρκούδα είχε επιτεθεί – ένα ζώο που κάποτε σπάνιζε στην περιοχή, αλλά πλέον εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στη βόρεια Ελλάδα.Οι οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος υποδέχονται με ικανοποίηση την επάνοδο των πληθυσμών αρκούδων και λύκων, αποτέλεσμα της προστατευόμενης κατάστασής τους που απαγορεύει το κυνήγι.Παρόλα αυτά, για πολλούς ανθρώπους της υπαίθρου η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ορισμένοι αγρότες και κάτοικοι εκφράζουν πλέον έντονες ανησυχίες για την οικονομική τους επιβίωση και, σε κάποιες περιπτώσεις, για την ίδια τους την ασφάλεια.Ζητούν πιο ουσιαστικά μέτρα προστασίας, την ώρα που το ίδιο ζήτημα απασχολεί και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Υποστηρίζουν πως η προστασία της άγριας ζωής έχει φτάσει σε υπερβολικό σημείο και πιέζουν για χαλάρωση των περιορισμών.

Η εντυπωσιακή επιστροφή της άγριας ζωής

Οι καφέ αρκούδες — το μεγαλύτερο σαρκοφάγο της ελληνικής πανίδας — έχουν ανακάμψει εντυπωσιακά. Ο πληθυσμός τους έχει περίπου τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του ’90 και σήμερα υπολογίζεται ότι έως και 870 ζώα ζουν στα δάση της βόρειας Ελλάδας. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από πρόσφατη έρευνα του «Αρκτούρου», της περιβαλλοντικής οργάνωσης που από το 1992 φροντίζει και φιλοξενεί διασωσμένες αρκούδες και λύκους.Παρόμοια άνοδος παρατηρείται και στους λύκους. Σύμφωνα με ειδικούς, μια σειρά παραγόντων — λιγότερο κυνήγι, πιο ήπιοι χειμώνες και διασταυρώσεις με οικόσιτους χοίρους — έχει ενισχύσει τη γονιμότητά τους και έχει επιταχύνει την αύξηση των πληθυσμών τους.Την ίδια ώρα, οι αγριόχοιροι έχουν γίνει συχνό θέαμα ακόμη και μέσα σε κοινότητες. Για πολλούς θεωρούνται επιζήμια ζώα που καταστρέφουν καλλιέργειες, και το να δει κανείς μια ομάδα από δαύτους να διασχίζει δρόμους ή να ψάχνει τροφή σε αυλές δεν θεωρείται πλέον ασυνήθιστο.

Φόβος, άγνοια και απρόβλεπτες συναντήσεις

Καθώς οι πληθυσμοί της άγριας πανίδας αυξάνονται, αυξάνεται και η πιθανότητα επαφής με ανθρώπους — οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν σε μια ξαφνική συνάντηση. Η άγνοια αυτή έχει ενισχύσει το αίσθημα φόβου, ιδιαίτερα μετά από ορισμένα σοβαρά περιστατικά φέτος: ένα παιδί δαγκώθηκε από λύκο, ένας ηλικιωμένος τραυματίστηκε από αρκούδα στο σπίτι του, ένας πεζοπόρος δέχθηκε επίθεση, και ένας άλλος έχασε τη ζωή του πέφτοντας σε χαράδρα όταν βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με αρκούδα.Στο χωριό Λεβαία, με περίπου 660 κατοίκους και έκταση γεμάτη καλλιέργειες στη βορειοδυτική Ελλάδα, καταγράφηκαν αρκετά περιστατικά επαφής με αρκούδες τον Οκτώβριο. Αγριογούρουνα κινούνται επίσης συχνά μέσα στο χωριό. Το ίδιο συμβαίνει και στο γειτονικό Βαλτόνερα, περίπου 170 χιλιόμετρα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Όπως περιγράφει ο πρόεδρος της κοινότητας, Κωνσταντίνος Νικολαΐδης, το χωριό στο παρελθόν σπάνια έβλεπε άγρια ζώα· τώρα όμως αρκούδες, λύκοι, αλεπούδες και αγριογούρουνα κάνουν συχνά αισθητή την παρουσία τους.Η αύξηση των αγριόχοιρων έχει οδηγήσει σε αιτήματα για επέκταση της κυνηγετικής περιόδου, ώστε να περιοριστεί ο αριθμός τους.

Περιβαλλοντικές αλλαγές και οι νέες διαδρομές της άγριας ζωής

Οι επιστήμονες, ωστόσο, τονίζουν ότι η κατάσταση δεν οφείλεται μόνο στην αύξηση των ζώων. Συμβάλλουν κι άλλοι παράγοντες: η καταστροφή οικοτόπων από πυρκαγιές, ο θόρυβος από ανεμογεννήτριες και οχήματα αναψυχής, αλλά και η εγκατάλειψη της υπαίθρου, που κάνει τα χωριά πιο ελκυστικά για την άγρια ζωή.Όπως εξηγεί ο Πάνος Στεφάνου, υπεύθυνος επικοινωνίας του Αρκτούρου, «ο κατακερματισμός του περιβάλλοντος των αρκούδων, οι περίοδοι ξηρασίας, η έλλειψη τροφής στο δάσος και η ερημοποίηση των χωριών ώθησαν τα ζώα να πλησιάζουν τους ανθρώπινους οικισμούς, όπου συχνά βρίσκουν ευκολότερη τροφή».

Με πληροφορίες από Euronews

[Δροσος Γεωργιος]

Οι καθαρόαιμοι σκύλοι διατηρούν τα αρχαία γονίδια των λύκων από τους οποίους κατάγονται.

Απρόσμενα ευρήματα νέας μελέτης δείχνει τη διατήρηση του «άγριου» DNA μετά από χίλιες γενιές στα κατοικίδια μας.

Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι σκύλοι κατάγονται από τους γκρίζους λύκους και τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συνεχείς έρευνες για να χαρτογραφηθεί αυτή η εξελικτική διαδρομή. Η τελευταία μελέτη αναφέρει ότι τα δύο τρίτα των σημερινών καθαρόαιμων σκύλων διατηρούν τα γονίδια των λύκων από τους οποίους προέρχονται.Αν και οι σκύλοι και οι λύκοι μπορούν να διασταυρωθούν και να παράγουν γόνιμους απογόνους, η υβριδοποίηση μεταξύ τους είναι πολύ πιο σπάνια σε σύγκριση με τις οικόσιτες και άγριες πληθυσμιακές ομάδες άλλων ειδών.Σε νέα έρευνα επιστήμονες από το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Σμιθσόνιαν και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ντέιβις συνδύασαν εξαιρετικά ευαίσθητες μεθόδους τοπικής καταγωγής και φυλογονιδιωματικές αναλύσεις από γονιδιώματα που εκπροσωπούν 2,693 αρχαία και σύγχρονα σκυλιά και λύκους.Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» οι ερευνητές αναφέρουν ότι το 64,1% των σύγχρονων καθαρόαιμων σκύλων έχουν καταγωγή λύκου στο πυρηνικό τους γονιδίωμα από ανάμειξη που συνέβη σχεδόν χίλιες γενιές πριν και όλα τα εξετασμένα γονιδιώματα ζώντων σκύλων φέρουν κάποια αρχαία καταγωγή από λύκο.«Τα σύγχρονα σκυλιά, ιδιαίτερα τα κατοικίδια, μπορεί να φαίνονται τόσο απομακρυσμένα από τους λύκους. Ωστόσο υπάρχουν χαρακτηριστικά που ίσως προέρχονται από τους λύκους και τα οποία εκτιμούμε ιδιαίτερα στα σκυλιά σήμερα και επιλέγουμε να διατηρούμε στη γενεαλογική τους γραμμή. Αυτή είναι μια μελέτη για τα σκυλιά, αλλά με πολλούς τρόπους μας μιλάει για τους λύκους» αναφέρει η Δρ. Όντρεϊ Λιν μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Το ιστορικό

Τα σκυλιά πιστεύεται ότι εξελίχθηκαν από έναν εξαφανισμένο σήμερα πληθυσμό γκρίζων λύκων υπό την επίδραση του ανθρώπου κατά την Ύστερη Πλειστόκαινο εποχή περίπου πριν από 20.000 χρόνια. Αν και λύκοι και σκυλιά ζουν στις ίδιες γεωγραφικές περιοχές και μπορούν να παράγουν γόνιμους απογόνους η υβριδοποίηση παραμένει σπάνια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σκόπιμης διασταύρωσης σκύλων και λύκων υπάρχει ελάχιστη ένδειξη γονιδιακής ροής μεταξύ των ομάδων μετά την εξημέρωση που χώρισε τις δεξαμενές γονιδίων τους.«Πριν από αυτή τη μελέτη, η επικρατούσα επιστημονική άποψη φαινόταν να προτείνει ότι για να είναι ένας σκύλος πραγματικός σκύλος δεν πρέπει να υπάρχει σχεδόν καθόλου DNA λύκου. Αλλά διαπιστώσαμε ότι αν εξετάσει κανείς πολύ προσεκτικά τα σύγχρονα γονιδιώματα σκύλων, ο λύκος είναι εκεί. Αυτό υποδηλώνει ότι τα γονιδιώματα των σκύλων μπορούν να “ανεχθούν” DNA λύκου μέχρι ένα άγνωστο επίπεδο και παρ’ όλα αυτά να παραμένουν τα σκυλιά που γνωρίζουμε και αγαπούμε» λέει η Λιν.Οι ερευνητές διερεύνησαν την ιστορική γονιδιακή ροή σκύλων και λύκων χρησιμοποιώντας 2,693 δημοσιευμένα γονιδιώματα από το NCBI και το European Nucleotide Archive, τα οποία περιλαμβάνουν λύκους, καθαρόαιμους σκύλους και άλλα είδη σκύλων από την Ύστερη Πλειστόκαινο μέχρι σήμερα.Διαπίστωσαν ότι το 64,1% των καθαρόαιμων σκύλων διαθέτουν καταγωγή από λύκο στο πυρηνικό τους γονιδίωμα από διασταύρωση που συνέβη περίπου χίλιες γενιές πριν. Επιπλέον όλα τα γονιδιώματα σκύλων που ζουν ελεύθεροι κοντά σε ανθρώπινους οικισμούς φέρουν ανιχνεύσιμη καταγωγή από λύκο.Το τσεχοσλοβάκικο λυκόσκυλο και το λυκόσκυλο Σάρλοος που προήλθαν από σκόπιμη διασταύρωση λύκων και σκύλων είχαν τα υψηλότερα ποσοστά καταγωγής λύκου μεταξύ 23 και 40%. Μεταξύ των καθαρόαιμων σκύλων οι πιο «λυκίσιοι» ήταν το μεγάλο τρίχρωμο αγγλογαλλικό κυνηγόσκυλο με ποσοστά 4,7 έως 5,7%, και ο ποιμενικός Σάιλο με 2,7%.Ενώ ο ποιμενικός Σάιλο προέκυψε από διασταυρώσεις με λυκόσκυλα ή άλλα πρόσφατα υβρίδια σκύλων-λύκων για να δημιουργηθούν πιο υγιείς και πιο φιλικοί οικογενειακοί σκύλοι στις ΗΠΑ. Η προέλευση της εκτεταμένης καταγωγής λύκου στο μεγάλο αγγλογαλλικό τρίχρωμο κυνηγόσκυλο, το πιο κοινό κυνηγόσκυλο στη σύγχρονη Γαλλία, είναι άγνωστη και απροσδόκητη. Οι σκύλοι Ταμάσκαν, ένα είδος με χαρακτηριστικά λύκου που δημιουργήθηκε στη Βρετανία την δεκαετία του 1980 από επιλεκτική εκτροφή χάσκι, μαλαμούτ και άλλων ειδών για να μοιάζει με λύκο έχει περίπου 3,7% καταγωγή λύκου.

Τα μοτίβα

Οι επιστήμονες εντόπισαν διάφορα μοτίβα στα δεδομένα: η καταγωγή λύκου είναι υψηλότερη σε μεγαλύτερα σκυλιά και σε εκείνα που εκτράφηκαν για συγκεκριμένες εργασίες, όπως τα αρκτικά σκυλιά έλκηθρου, ορισμένες «παρία» φυλές και κυνηγόσκυλα.
Τα τεριέ, τα γκάντογκ και τα κυνηγόσκυλα έχουν κατά μέσο όρο τη μικρότερη καταγωγή λύκου. Ενώ ορισμένα μεγάλα σκυλιά φύλαξης έχουν υψηλή καταγωγή λύκου, άλλα όπως ο ναπολιτάνικος μαστίφ, ο μπουλμαστίφ και ο Άγιος Βερνάρδος δεν έχουν ανιχνεύσιμη καταγωγή λύκου.
Καταγωγή λύκου απαντάται και σε ένα ευρύ φάσμα άλλων ειδών όπως το μικροσκοπικό τσιουάουα που έχει περίπου 0,2%.«Αυτό έχει απόλυτο νόημα για όποιον έχει τσιουάουα και αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι αυτό είναι ο κανόνας, τα περισσότερα σκυλιά είναι λίγο… λύκοι» λέει η Λιν.Οι συγγραφείς συνέκριναν επίσης τη συχνότητα χρήσης όρων προσωπικότητας από κυνολογικούς ομίλους για την περιγραφή ειδών με τα υψηλότερα και χαμηλότερα επίπεδα καταγωγής λύκου. Ο χαρακτηρισμός που συσχετίστηκε περισσότερο με είδη χαμηλής καταγωγής λύκου ήταν το «φιλικός», ακολουθούμενο από «πρόθυμος να ευχαριστήσει», «εύκολος στην εκπαίδευση», «θαρραλέος», «ζωηρός» και «στοργικός».
Αντίθετα, οι φυλές με υψηλή καταγωγή λύκου περιγράφονται συχνότερα ως «καχύποπτες με αγνώστους», «ανεξάρτητες», «αξιοπρεπείς», «σε εγρήγορση», «πιστές», «συγκρατημένες» και «εδαφικές».Άλλοι χαρακτηρισμοί, όπως «ευφυής», «υπάκουος», «καλός με παιδιά», «αφοσιωμένος», «ήρεμος» και «χαρούμενος» απαντούν με παρόμοια συχνότητα και στις δύο ομάδες φυλών. Η ομάδα τόνισε ότι αυτά τα γνωρίσματα είναι προκατειλημμένες εκτιμήσεις των συμπεριφορών των φυλών και δεν είναι γνωστό εάν τα γονίδια λύκου ευθύνονται άμεσα για τα χαρακτηριστικά αυτά, αλλά το εύρημα αυτό ανοίγει δρόμους για μελλοντική έρευνα στην επιστήμη συμπεριφοράς σκύλων.

Οι προσαρμογές

Επιπλέον οι ερευνητές εντόπισαν σημαντικές προσαρμογές που οι σκύλοι απέκτησαν μέσω των λύκων όπως εμπλουτισμένη καταγωγή λύκου σε γονίδια οσφρητικών υποδοχέων σε σκύλους που ζουν ελεύθεροι στην εξοχή και βασίζονται στην ικανότητα να εντοπίζουν ανθρώπινα υπολείμματα τροφής καθώς και την παρουσία ενός γονιδίου όμοιου με εκείνο του Θιβετιανού λύκου που βοηθά τους Θιβετιανούς μαστίφ να αντέχουν χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στο Θιβετιανό Οροπέδιο και στα Ιμαλάια.«Οι σκύλοι είναι οι φίλοι μας, αλλά προφανώς οι λύκοι έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωσή τους σε συντρόφους όπως τους ξέρουμε και τους αγαπάμε σήμερα. Στην πορεία των ετών οι σκύλοι χρειάστηκε να λύσουν διάφορα εξελικτικά προβλήματα που συνοδεύουν τη συμβίωση με τον άνθρωπο είτε πρόκειται για την επιβίωση σε υψηλό υψόμετρο, είτε για την αναζήτηση τροφής καθώς περιπλανώνται ελεύθερα σε ένα χωριό, είτε για την προστασία του κοπαδιού και φαίνεται ότι χρησιμοποιούν γονίδια λύκου ως μέρος μιας εργαλειοθήκης για να συνεχίσουν την εξελικτική τους ιστορία επιτυχίας»  λέει ο Δρ. Λόγκαν Κίστλερ ερευνητής στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2038582/oi-katharoaimoi-skyloi-diatiroyn-ta-archaia-gonidia-ton-lykon-apo-toys-opoioys-katagontai/

[Δροσος Γεωργιος]

Στην Αυστραλία υπήρχαν κροκόδειλοι που ανέβαιναν στα δέντρα και κυνηγούσαν όπως οι λεοπαρδάλεις.

Η ανακάλυψη ρίχνει φως στα αρχαία οικοσυστήματα της νησιωτικής ηπείρου.

Η ανακάλυψη των αρχαιότερων γνωστών απολιθωμένων αβγών κροκόδειλου στην Αυστραλία δίνει στους επιστήμονες νέες γνώσεις για τα ζώα και τα οικοσυστήματα που υπήρχαν πριν πολύ πριν η Αυστραλία αποσπαστεί και γίνει ξεχωριστή νησιωτική ήπειρος. Τα αβγά έχουν ηλικία 55 εκατ. ετών.Στην αυλή ενός κτηνοτρόφου στη μικρή πόλη Μέργκον στη νοτιοανατολική Κουίνσλαντ, οι ερευνητές έχουν περάσει δεκαετίες σκάβοντας σε αυτό που φαίνεται να είναι ένας συνηθισμένος λάκκος αργίλου. Κρυμμένος μέσα στον πηλό όμως βρίσκεται ένας από τους αρχαιότερους απολιθωματικούς τόπους της Αυστραλίας που προσφέρει μια σπάνια ματιά σε μια εποχή όπου η ήπειρος ήταν ακόμη ενωμένη με την Ανταρκτική και τη Νότια Αμερική.Μια διεθνής ερευνητική ομάδα με επικεφαλής το Institut Català de Paleontologia Miquel Crusafont και  συμμετοχή του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϋ (UNSW) έχει πλέον αναγνωρίσει τα αρχαιότερα κελύφη αυγών κροκοδείλων που έχουν βρεθεί ποτέ στην Αυστραλία.Τα νέα περιγραφόμενα θραύσματα, με την ονομασία Wakkaoolithus godthelpi, προέρχονται από ένα εξαφανισμένο είδος κροκόδειλων, τους «μακοσούχινες», που κυριαρχούσε κυριαρχούσαν στα υγροτοπικά ενδιαιτήματα πριν από περίπου πενήντα πέντε εκατομμύρια χρόνια. «Αυτά τα κελύφη αυγών μας έδωσαν μια ματιά στην πιο προσωπική πλευρά του ιστορικού ζωής αυτών των κροκόδειλων. Μπορούμε πλέον να εξετάσουμε όχι μόνο την παράξενη ανατομία αυτών των κροκοδείλων, αλλά και το πώς αναπαράγονταν και προσαρμόζονταν σε μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα» αναφέρουν οι ερευνητές.

Από κολυμβητές σε δεντρόβιους κυνηγούς

Σε αντίθεση με τους σύγχρονους κροκόδειλους, οι μακοσούχινες κατείχαν εξαιρετικά ασυνήθιστους οικολογικούς ρόλους. «Είναι μια παράξενη ιδέα. Αλλά μερικοί φαίνεται να ήταν χερσαίοι κυνηγοί στα δάση» λέει ο Μάικλ Άρτσερ, καθηγητής παλαιοντολογίας στο UNSW.  Τεκμήρια γι’ αυτό προέρχονται από ένα σύνολο νεότερων απολιθωμάτων μακοσούχινων ηλικίας είκοσι πέντε εκατομμυρίων ετών που βρέθηκαν στην Παγκόσμια Κληρονομιά Ρίβερσλι στον Εθνικό Δρυμό Μπούντζαμουλα στη χώρα των Γουάνι στο βορειοδυτική Κουίνσλαντ.Ο καθηγητής Άρτσερ εξηγεί ότι υπήρχαν διάφορα είδη μακοσούχινων κροκόδειλων ορισμένα από τα οποία έφταναν τουλάχιστον τα πέντε μέτρα σε μήκος.
«Κάποια φαίνεται επίσης ότι ήταν εν μέρει δεντρόβια, κροκόδειλοι που έπεφταν από τα δέντρα. Ίσως κυνηγούσαν όπως οι λεοπαρδάλεις, πέφτοντας από τα δέντρα πάνω σε ό,τι ανυποψίαστο θεωρούσαν κατάλληλο για δείπνο» αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Journal of Vertebrate Paleontology».

Μια λεπτεπίλεπτη χρονοκάψουλα

Οι ερευνητές σημειώνουν ότι τα κελύφη αυγών συχνά παραβλέπονται στην παλαιοντολογία σπονδυλωτών. «Διατηρούν μικροδομές και γεωχημικά σήματα που μας λένε όχι μόνο ποια ζώα τα γέννησαν, αλλά και πού φώλιαζαν και πώς αναπαράγονταν. Η μελέτη μας δείχνει πόσο ισχυρά μπορεί να είναι αυτά τα θραύσματα. Τα κελύφη αυγών πρέπει να αποτελούν τυπικό και συστηματικό μέρος της παλαιοντολογικής έρευνας, συλλεγμένα, αποθηκευμένα και αναλυμένα μαζί με οστά και δόντια»Τα κομμάτια των κελυφών από το Μέργκον εξετάστηκαν με οπτικά και ηλεκτρονικά μικροσκόπια. Τα μικροσκοπικά τους χαρακτηριστικά δείχνουν ότι οι κροκόδειλοι γεννούσαν τα αυγά τους κατά μήκος των άκρων μιας λίμνης και ότι οι αναπαραγωγικές τους στρατηγικές προσαρμόζονταν σε μεταβαλλόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες. Ο συν-συγγραφέας της μελέτης Δρ. Μάικλ Στάιν προτείνει ότι οι μακοσούχινοι μπορεί σταδιακά να έχασαν μεγάλο μέρος των ενδιαιτημάτων τους καθώς οι ξηρές περιοχές επεκτάθηκαν.Τελικά ωθήθηκαν σε συρρικνούμενες υδάτινες οδούς, όπου όχι μόνο αντιμετώπισαν νέα είδη κροκοδείλων που έφτασαν στην Αυστραλία αλλά και τη μείωση των μεγάλων θηραμάτων τους. Ο δρ Στάιν λέει ότι η λίμνη του Μέργκον περιβαλλόταν από ένα καταπράσινο δάσος.
«Αυτό το δάσος φιλοξενούσε επίσης τα αρχαιότερα γνωστά ωδικά πτηνά του κόσμου, τους πρώτους βάτραχους και φίδια της Αυστραλίας, ένα ευρύ φάσμα μικρών θηλαστικών με δεσμούς με τη Νότια Αμερική, καθώς και μία από τις αρχαιότερες γνωστές νυχτερίδες του κόσμου» λέει.

Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός είδους κροκόδειλου που ζούσε πριν 55 εκατ. έτη στην Αυστραλία.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2039090/stin-aystralia-ypirchan-krokodeiloi-poy-anevainan-sta-dentra-kai-kynigoysan-opos-oi-leopardaleis/

[Δροσος Γεωργιος]

Απειλούνται με εξαφάνιση οι μυστηριώδεις καρχαρίες με τα μεγάλα μάτια: Τους σκοτώνουν για καλλυντικά.

Με καταπράσινα, τεράστια μάτια και λεπτό, σχεδόν προϊστορικό σώμα, οι καρχαρίες «gulper» περιπλανώνται στα βάθη των ωκεανών εδώ και εκατομμύρια χρόνια.Σήμερα όμως, το αρχέγονο αυτό είδος απειλείται όσο ποτέ: Όπως αποκαλύπτει ρεπορτάζ του CNN, η εκρηκτική ζήτηση για το πολύτιμο σκουαλένιο – το χημικό που κρύβεται στο συκώτι των καρχαριών αυτών – έχει οδηγήσει τρεις στους τέσσερις σε άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης.

Τα βάθη που απειλούνται

Παρά το γεγονός ότι οι «gulper» ζουν σε βάθος από 200 έως 1.500 μέτρα, η αλιεία σε βαθιά νερά, ενισχυμένη από την τεχνολογία και την εξάντληση των παράκτιων αποθεμάτων, τους έχει φέρει στο επίκεντρο ενός σιωπηλού αλλά καταστροφικού κυνηγιού. Μπορούν όμως να προστατευτούν.Σύμφωνα με το CNN πάνω από 145 είδη καρχαριών και σαλαχιών περιλαμβάνονται ήδη στο Παράρτημα II της CITES, όμως κανένα δεν είναι βαθύβιο είδος. Αυτό το κενό φιλοδοξεί να καλύψει η πρόταση που συζητείται αυτή την εβδομάδα στο Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, στο πλαίσιο της 20ής Συνόδου των Μερών της CITES.Η πρόταση ζητά την ένταξη όλων των ειδών «gulper» στο Παράρτημα II, κάτι που θα επιβάλει αυστηρότερους κανόνες στο διεθνές εμπόριο και θα ενισχύσει τη δυνατότητα παρακολούθησης.

Η βιομηχανία του σκουαλενίου

Οι «gulper» μπαίνουν στο στόχαστρο για το συκώτι τους, το οποίο περιέχει πάνω από 70% σκουαλενίου, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ όλων των οικογενειών καρχαριών. Το σκουαλένιο χρησιμοποιείται σε:

καλλυντικά και ενυδατικές κρέμες

αντιγηραντικά προϊόντα

aftershave και αντηλιακά

ακόμη και σε φαρμακευτικά τσιρότα

Παρά το γεγονός ότι το 80% του παγκόσμιου σκουαλενίου σήμερα προέρχεται από φυτικές πηγές (κυρίως από ελαιόλαδο), η ζήτηση για το ζωικής προέλευσης προϊόν παραμένει υψηλή σε ορισμένες αγορές.Σύμφωνα με εκτιμήσεις, για την παραγωγή 1 τόνου σκουαλενίου απαιτούνται περίπου 3.000 καρχαρίες, ενώ η παγκόσμια ζήτηση το 2012 είχε φτάσει τους 2.000 τόνους — με άγνωστα επίπεδα την τελευταία δεκαετία λόγω της περιορισμένης παρακολούθησης.

Καθίζηση πληθυσμών έως και 80%

Οι επιστήμονες περιγράφουν μια δραματική εικόνα. Μελέτη του 2024 στο Science δείχνει ότι:σχεδόν τα 2/3 των απειλούμενων βαθύβιων καρχαριών έχουν χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή λαδιού οι πληθυσμοί των «gulper» έχουν μειωθεί πάνω από 80% σε ορισμένες περιοχές η αναπαραγωγική τους ικανότητα είναι τόσο αργή, που κάποια είδη χρειάζονται δεκαετίες για να ανακάμψουνΧαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «dumb gulper shark», ο οποίος, παρότι φαίνεται νωθρός όταν αλιεύεται, θα χρειαστεί 86 χρόνια για να ανακτήσει μόλις το 25% του αρχικού του πληθυσμού.«Οι καρχαρίες αυτοί αναπαράγονται περισσότερο σαν θηλαστικά παρά σαν ψάρια», τονίζει ο Matt Collis, διευθυντής πολιτικής της IFAW. «Αυτό τους κάνει εξαιρετικά ευάλωτους».

Ρυθμίσεις που μπορούν να κάνουν τη διαφορά

Η CITES αποτελεί ένα από τα ελάχιστα διεθνή εργαλεία με πραγματικούς μηχανισμούς συμμόρφωσης: σε περίπτωση παράνομης ή μη βιώσιμης εμπορίας, μπορεί να επιβάλει περιορισμούς ή πλήρεις απαγορεύσεις στο εμπόριο.Εταιρείες όπως η L’Oréal και η Unilever έχουν ήδη στραφεί σε φυτικό σκουαλένιο από το 2008, ενώ νέες «πράσινες» μάρκες —όπως η Biossance— βασίζονται αποκλειστικά σε βιομηχανικά παραγόμενο φυτικό σκουαλάνιο, αποδεικνύοντας ότι οι εναλλακτικές είναι εξίσου αποτελεσματικές.Η πίεση προς τις εταιρείες αυξάνεται, ωστόσο οι ειδικοί προειδοποιούν: χωρίς διεθνή ρύθμιση, οι πληθυσμοί των βαθύβιων ειδών δεν θα αντέξουν.

Το παράθυρο που κλείνει

Καθώς χώρες όπως οι Μαλδίβες επανεξετάζουν τη χαλάρωση των περιορισμών —παρά το γεγονός ότι είδαν μείωση 97% στους πληθυσμούς σε μόλις 21 χρόνια— η ανάγκη για διεθνή δράση είναι επείγουσα.«Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε άλλο», λέει ο Collis. «Οι gulper δεν ανακάμπτουν όπως τα άλλα ψάρια. Δεν μπορούν να αντέξουν αυτό το επίπεδο εκμετάλλευσης».

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2039386/apeiloyntai-me-exafanisi-oi-mystiriodeis-karcharies-me-ta-megala-matia-toys-skotonoyn-gia-kallyntika/

 

 

 

Οι γάτες έγιναν συντροφιά μας πολύ πιο αργά από ό,τι νομίζετε.

Οι επιστήμονες τοποθετούν την απαρχή της σχέσης ανθρώπου–γάτας πολύ αργότερα και… πολύ νοτιότεραΟι γάτες μπορεί να κυριαρχούν σήμερα στα σπίτια, στην ποπ κουλτούρα και φυσικά στο διαδίκτυο, όμως η πορεία τους από άγρια θηρευτικά ζώα σε καλομαθημένα κατοικίδια δεν είναι τόσο αρχαία όσο πιστεύαμε.Νέα επιστημονική μελέτη «μεταφέρει» την εξημέρωση χιλιάδες χρόνια πιο κοντά μας — και από τη Μέση Ανατολή στη βόρεια Αφρική.

Η εξημέρωση άργησε – και έγινε στην Αφρική

Για δεκαετίες, οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι η εξημέρωση των γατών ξεκίνησε πριν από 10.000 χρόνια, παράλληλα με την αυγή της γεωργίας στη γόνιμη Ημισέληνο.Όμως έρευνα ομάδας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με επικεφαλής τον καθηγητή Γκρέγκερ Λάρσον, δείχνει ότι τα πρώτα βήματα της συμβίωσης ανθρώπου–γάτας έγιναν μόλις πριν από 3.5 έως 4 χιλιάδες χρόνια — και μάλιστα στη βόρεια Αφρική.Η ανάλυση DNA από οστά γατών που βρέθηκαν σε αρχαιολογικούς χώρους της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολίας αποκάλυψε ότι η σχέση αυτή δεν συνδέεται με τους πρώτους αγρότες της Ανατολικής Μεσογείου.Αντίθετα, όλα δείχνουν προς την Αίγυπτο, έναν πολιτισμό που ήδη φημιζόταν για την ιδιαίτερη λατρεία του στις γάτες, από τα έργα τέχνης μέχρι τις μούμιες ζώων.

Από ιερά ζώα σε… ταξιδιώτες του κόσμου

Μόλις οι γάτες συνδέθηκαν με τους ανθρώπους, άρχισαν να ταξιδεύουν μαζί τους. Αιχμαλωτίζοντας τα ποντίκια στα πλοία, έγιναν πολύτιμοι σύντροφοι σε μακρινά ταξίδια και τελικά εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, έφτασαν στην Ευρώπη πολύ αργότερα απ’ όσο νομίζαμε — περίπου πριν από 2.000 χρόνια, μαζί με τους Ρωμαίους.Από εκεί, «πήραν τον δρόμο του μεταξιού» προς την Κίνα, όπου βρέθηκαν σε κάθε είδους εγκαταστάσεις και οικισμούς. Σήμερα, ζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλην της Ανταρκτικής.

Οι «ανταγωνιστές» της Ασίας: οι λεοπαρδόγατες

Μια δεύτερη ανατροπή της έρευνας αφορά την Άπω Ανατολή. Πολύ πριν φτάσουν οι σύγχρονες γάτες, ένα άλλο μικρόσωμο, άγριο αιλουροειδές είχε ήδη αναπτύξει μια χαλαρή, ωφελιμιστική σχέση με τις ανθρώπινες κοινότητες της Κίνας: οι λεοπαρδόγατες.Αυτές οι γάτες με το χαρακτηριστικό τρίχωμα ζούσαν κοντά σε οικισμούς για περίπου 3.500 χρόνια, λειτουργώντας ως φυσικοί ελεγκτές τρωκτικών. Η σχέση ανθρώπων–λεοπαρδόγατας ήταν «κοινοβιακή», όπως εξηγεί η καθηγήτρια Σου-Τζιν Λόου του Πανεπιστημίου του Πεκίνου: το ζώο ωφελούνταν, ο άνθρωπος σχεδόν δεν επηρεαζόταν.Οι λεοπαρδόγατες δεν εξημερώθηκαν ποτέ — παραμένουν άγριες έως σήμερα. Ωστόσο, διασταυρώθηκαν πρόσφατα με οικόσιτες γάτες για να δημιουργήσουν μία από τις πιο δημοφιλείς σύγχρονες ράτσες:

τη γάτα της Βεγγάλης.

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2039713/oi-gates-eginan-syntrofia-mas-poly-pio-arga-apo-oti-nomizete/

ros2.avif

Το επεξεργάστηκε Νοέμβριος 28 ο Δροσος Γεωργιος

[Δροσος Γεωργιος]

Ανακαλύφθηκε άγνωστο είδος γιγάντιου δεινοσαύρου.

Ζούσε στην Κίνα και έφτανε σε μήκος τα 20 μέτρα, ύψος τα 11 μέτρα και είχε λαιμό μήκους δέκα μέτρων.

Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Scientific Reports» ομάδα παλαιοντολόγων παρουσιάζει την ανακάλυψη ενός άγνωστου είδους γιγάντιου δεινοσαύρου με τεράστιο λαιμό.Ο Mamenchisaurus sanjiangensis όπως ονομάστηκε αυτός ο νέος δεινόσαυρος έφτανε σε μήκος τα 20 μέτρα, ύψος τα 11 μέτρα και ο λαιμός του έφτανε σε μήκος τα δέκα μέτρα. Περιπλανιόταν στον πλανήτη μας κατά στην πρώιμη Ιουρασική περίοδο περίπου πριν από 160 εκατομμύρια χρόνια. Αυτός ο δεινόσαυρος ήταν ένας διαφοροποιημένος μαμεχίνσαυρος αλλά με στενή συγγένεια με τα περισσότερα άλλα είδη της οικογένειας των μαμεχίνσαυρων.«Η ποικιλότητα των σαυροπόδων δεινοσαύρων έφτασε σε μια προφανή κορύφωση στο Ύστερο Ιουρασικό και περιλάμβανε πολλές ευρέως κατανεμημένες, μη-νεοσαυροποδικές γραμμές καθώς και μια μεγάλη ποικιλία σχεδόν παγκοσμίως κατανεμημένων μελών των νεοσαυροποδικών κλάδων Diplodocoidea και Macronaria. Η κυριαρχία της ασιατικής πανίδας σαυροπόδων είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη των σύγχρονων ευρωπαϊκών, βορειοαμερικανικών και νοτιοαμερικανικών σχηματισμών» δήλωσαν οι ερευνητές με επικεφαλής επιστήμονες του Ινστιτούτου Παλαιοντολογίας Chongqing στην Κίνα.Το μοναδικό μερικό σκελετικό δείγμα του Mamenchisaurus sanjiangensis ανασκάφηκε στον χώρο απολιθωμάτων στο Chongqing, στη νοτιοδυτική Κίνα. Η ανακάλυψη του Mamenchisaurus sanjiangensis εμπλουτίζει την ποικιλότητα των πρώιμα αποκλινόντων σαυροπόδων δεινοσαύρων και παρέχει επιπλέον στοιχεία που βοηθούν στην κατανόηση της εξελικτικής ιστορίας των σαυροπόδων στη βορειοδυτική Κίνα.«Μια πιο ακριβής κατανόηση των εξελικτικών σχέσεων των ευσαυροπόδων της Μέσης Ύστερης Ιουρασικής περιόδου στην Κίνα είναι σημαντική για τον έλεγχο υποθέσεων σχετικά με την απομόνωση της Ανατολικής Ασίας από τη δυτική Λαυρασία και τη Γκοντβάνα εκείνη την εποχή, καθώς και για την παλαιοβιογεωγραφική ιστορία των πρώιμα αποκλινόντων σαυροπόδων. Ωστόσο η κατανόησή μας για αυτό το εξελικτικό στάδιο απέχει πολύ από το να είναι πλήρης και απαιτείται επανεξέταση των δειγμάτων για τις ανατολικοασιατικές γραμμές ώστε να καλυφθούν τα κενά» σημειώνουν οι ερευνητές.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του άγνωστου τεράστιου δεινοσαύρου.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2041118/anakalyfthike-agnosto-eidos-gigantioy-deinosayroy/

[Δροσος Γεωργιος]

Τα ανακόντα «ακυρώνουν» τον Δαρβίνο, εμφανίστηκαν πριν από 12 εκατ. έτη όπως ακριβώς είναι σήμερα.

Τα τεράστια ερπετά δεν εισήλθαν ποτέ σε εξελικτική διεργασία γεγονός που εντυπωσιάζει τους ειδικούς.

Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Journal of Vertebrate Paleontology» ομάδα παλαιοντολόγων παρουσιάζουν τα ευρήματα της έρευνας τους σύμφωνα με τα οποία τα ανακόντα έκαναν την εμφάνιση τους πριν από περίπου 12,4 εκατ. έτη και είχαν το σημερινό τους μέγεθος κάτι που σημαίνει ότι η φύση σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα είδη ζωής σχεδίασε τα ανακόντα με τρόπο τέτοιο ώστε να μην ενεργοποιηθεί ποτέ σε αυτά η διαδικασία της φυσικής εξέλιξης ώστε να προσαρμοστούν καλύτερα στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον για να καταφέρνουν να επιβιώνουν.«Την εποχή του Μέσου και Άνω Μειόκαινου επικρατούσαν υψηλές θερμοκρασίες και υπήρχαν  εκτεταμένοι υγρότοποι με άφθονη τροφή που επέτρεψαν σε πολλά είδη ζώων να γίνουν πολύ μεγαλύτερα από τους σύγχρονους συγγενείς τους. Όμως λίγα από αυτά τα γιγάντια ζώα έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα.Άλλα είδη όπως γιγάντιοι κροκόδειλοι και γιγάντιες χελώνες έχουν εξαφανιστεί από το Μειόκαινο, πιθανότατα λόγω της πτώσης της παγκόσμιας θερμοκρασίας και της συρρίκνωσης των οικοτόπων τους. Αλλά τα γιγάντια ανακόντα έχουν επιβιώσει, είναι εξαιρετικά ανθεκτικά» αναφέρει ο Άντρες Αλφόνσο-Ρόιας παλαιοντολόγος με ειδίκευση στα σπονδυλωτά στο Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ.Τα ανακόντα αποτελούν μια ομάδα συσφιγκτικών φιδιών που σήμερα περιλαμβάνει το βαρύτερο είδος φιδιού στον κόσμο. Τα σύγχρονα ανακόντα έχουν μέσο μήκος 4 έως 5 μέτρα ενώ τα πιο μεγάλα σε μέγεθος μπορούν να φτάσουν έως και τα 7 μέτρα. Οι επιστήμονες δεν ήταν σίγουροι αν τα ανακόντα ήταν ακόμη μεγαλύτερες στο Μειόκαινο ή αν διατήρησαν το τεράστιο μέγεθός τους μέχρι σήμερα.

Τα ευρήματα

Για να εκτιμήσουν πόσο μεγάλα ήταν τα αρχαία ανακόντα οι ερευνητές μέτρησαν 183 απολιθωμένους σπονδύλους ανακόντα από τουλάχιστον 32 άτομα που συλλέχθηκαν στη Βενεζουέλα. Χρησιμοποίησαν επίσης μια τεχνική που ονομάζεται ανακατασκευή προγονικών χαρακτηριστικών για να προβλέψουν το μήκος σώματος των αρχαίων ανακόντα με βάση χαρακτηριστικά συγγενικών φιδιών.Με βάση αυτούς τους υπολογισμούς, η ομάδα διαπίστωσε ότι τα αρχαία ανακόντα είχαν μέσο μήκος περίπου 5.2 μέτρα όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο Μειόκαινο πριν από 12 εκατομμύρια χρόνια, περίπου όσο και τα σύγχρονα ανακόντα. «Αυτό είναι ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, επειδή περιμέναμε να βρούμε ότι τα αρχαία ανακόντα ήταν 7 ή 8 μέτρα σε μήκος και δεν έχουμε καμία ένδειξη για ένα μεγαλύτερο φίδι από το Μειόκαινο, όταν οι παγκόσμιες θερμοκρασίες ήταν υψηλότερες» λέει ο Ρόια.Ωστόσο παραμένει ασαφές γιατί τα ανακόντα δεν έχουν μικρύνει με την πάροδο του χρόνου. Αν και ο ζεστός καιρός και οι άφθονοι υγρότοποι μπορεί να τους επέτρεψαν να φτάσουν στο γιγάντιο μέγεθός τους νωρίς στην εξελικτική τους ιστορία οι χαμηλότερες θερμοκρασίες και η συρρίκνωση των περιοχών τους δεν τις ανάγκασαν να μικρύνουν. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι αυτοί οι παράγοντες δεν ήταν οι κύριοι λόγοι που κράτησαν τα φίδια μεγάλα κατά τα ενδιάμεσα χιλιάδες χρόνια.Οι αλληλεπιδράσεις θηρευτή και θηράματος πιθανώς δεν έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη διατήρηση του μεγέθους, σύμφωνα με τους ερευνητές. Η έλλειψη ανταγωνισμού για τροφή μπορεί να βοήθησε τα φίδια να μεγαλώσουν εξαρχής. Αλλά δεν μίκρυναν όταν άλλοι θηρευτές έφτασαν στη Νότια Αμερική κατά το Πλειόκαινο και το Πλειστόκαινο γεγονός που υποδηλώνει ότι η διαθεσιμότητα τροφής δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για το γιγάντιο μέγεθος των ανακόντα.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2041569/ta-anakonta-akyronoyn-ton-darvino-emfanistikan-prin-apo-12-ekat-eti-opos-akrivos-einai-simera/

[Δροσος Γεωργιος]

Επιβεβαιώνεται η ύπαρξη μίνι Τυραννόσαυρων στη Γη.

Είχε μήκος 5 μέτρων και ήταν μακρινός και όχι στενός συγγενής του T.rex.

Μια νέα μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει τα ευρήματα μιας άλλης πρόσφατης μελέτης που αποκάλυψε την ύπαρξη ενός άγνωστου μέχρι σήμερα είδους… πυγμαίων Τυραννόσαυρων.Τη δεκαετία του 1940 εντοπίστηκε ένας μικρό κρανίο δεινοσαύρου που έχει προβληματίσει τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες. Υπήρχε η άποψη ότι το απολίθωμα ανήκε σε ένα ανήλικο Τυραννόσαυρο. Ένα άλλο κρανίο και σκελετός, γνωστός ως «Jane», προστέθηκε κάποια στιγμή στη συζήτηση αλλά δεν κατάφερε να επιλύσει τις διχογνωμίες των επιστημόνων. Τον περασμένο Οκτώβριο ερευνητική ομάδα ανακοίνωσε πως έχει βρει νέα αποδεικτικά στοιχεία που λύνουν την υπόθεση. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη το κρανίο ανήκει σε ένα ξεχωριστό είδος δεινοσαύρων και όχι για νεαρό Τυραννόσαυρο. Η μελέτη κάνει λόγο ένα δεινόσαυρο που ήταν μακρινός συγγενής του T. rex και ονομάστηκε Nanotyrannus lancensis.Ορισμένοι επιστήμονες επέμειναν ωστόσο ότι η μελέτη δεν προσφέρει οριστική λύση καθώς το απολίθωμα φαίνεται πράγματι να ανήκει σε ενήλικο δεινόσαυρο άλλους είδους από τον Τυραννόσαυρο ρεξ αλλά θα μπορούσε το είδος αυτό να είναι αδελφό είδος του T. rex και όχι μακρινός συγγενής.

Τα νέα ευρήματα

Η ερευνητική ομάδα της νέας μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science» επικεντρώθηκε σε ένα οστό του λαιμού που ονομάζεται υοειδές στο επίμαχο μικρό κρανίο. Οι ερευνητές εντόπισαν ένα «αρχείο ανάπτυξης» στο υοειδές, παρόμοιο με τους ετήσιους δακτυλίους ενός δέντρου, το οποίο έδειξε ότι ο δεινόσαυρος ήταν περίπου 15–18 ετών άρα είτε πλήρως ανεπτυγμένος είτε σχεδόν αναπτυγμένος. Οι ερευνητές της προηγούμενης μελέτης είχε εστιάσει την προσοχή τους σε άλλα οστά για να καταγράψουν την ανάπτυξη του δεινοσαύρου και εντόπισαν ανατομικές διαφορές ανάμεσα στους Τυραννόσαυρους και σε αυτό το απολίθωμα.«Το βασικό εύρημα είναι το απολίθωμα αντιπροσωπεύει ένα ώριμο άτομο και επομένως δεν μπορεί να ανήκει σε έναν ανώριμο T. rex όπως είχε ερμηνευθεί στο παρελθόν. Αντίθετα, δείχνει ότι ο Nanotyrannus είναι ένα ξεχωριστό είδος σαρκοφάγου δεινόσαυρου που ζούσε παράλληλα με τον T. rex» δήλωσε ο Κρίστοφερ Γκρίφιν παλαιοντολόγος του Πανεπιστημίου Πρίνστον, κύριος συγγραφέας της έρευνας.Ο Νανοτύρρανος είχε σύμφωνα με τη νέα μελέτη μήκος πέντε μέτρων, δηλαδή το ένα τρίτο του T.rex, και βάρος περίπου700 κιλών όσο η πολική αρκούδα που είναι το μεγαλύτερο σαρκοβόρο ζώο της στεριάς σήμερα.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του μικρού σε μέγεθος Τυραννόσαυρου.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2042597/epivevaionetai-i-yparxi-mini-tyrannosayron-sti-gi/

[Δροσος Γεωργιος]

Εντοπίστηκαν 18 χιλιάδες πατημασιές και άλλα ίχνη δεινοσαύρων σε αρχαία ακτή στη Βολιβία.

Είναι το μεγαλύτερο τέτοιου είδους εύρημα στον κόσμο και ρίχνει φως ακόμη και στο πώς κολυμπούσαν οι δεινόσαυροι.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν έναν αριθμό ρεκόρ απολιθωμένων πατημασιών δεινοσαύρων και ιχνών κολύμβησης σε ένα εθνικό πάρκο στην κεντρική Βολιβία.Η περιοχή που εντοπίστηκαν τα ευρήματα ονομάζεται Carreras Pampa και βρίσκεται κατά μήκος μιας αρχαίας ακτογραμμής. Τα ίχνη κολύμβησης που εκτείνονται παράλληλα με τις πατημασιές και άλλα αποτυπώματα προς βορειοδυτική νοτιοανατολική κατεύθυνση σύμφωνα με μια νέα μελέτη.Οι περισσότερες πατημασιές ανήκουν σε δίποδους δεινοσαύρους με τρία δάχτυλα γνωστούς ως θερόποδους που έζησαν στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου (145 έως 66 εκατομμύρια χρόνια πριν) αλλά διατηρούνται επίσης και πολλές πατημασιές πτηνών όπως σημείωσαν οι επιστήμονες στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «PLOS One»«Αυτός είναι ο μεγαλύτερος αριθμός πατημασιών δεινοσαύρων που έχει βρεθεί ποτέ σε μία μόνο τοποθεσία. Εκτός από το ότι διατηρεί τα περισσότερα ίχνη δεινοσαύρων παγκοσμίως διατηρεί επίσης και τον μεγαλύτερο αριθμό ιχνών κολύμβησης στον κόσμο» δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Τζέρεμι ΜακΛάρτι παλαιοντολόγος και αναπληρωτής καθηγητής στο Southwestern Adventist University στο Τέξας.Οι πατημασιές δείχνουν διάφορες συμπεριφορές δεινοσαύρων όπως περπάτημα, τρέξιμο, κολύμβηση, σύρσιμο της ουράς και απότομες στροφές. «Διατηρεί αποδείξεις για πολλά είδη ασυνήθιστα καλά διατηρημένων κινητικών συμπεριφορών και διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς ιχνών ουράς δεινοσαύρων σε όλο τον κόσμο» είπε ο ΜακΛάρτι.Τα ίχνη κολύμβησης είναι ευθύγραμμα ή αυλάκια  σχήματος κόμματος που συχνά έχουν μία ή δύο παρόμοιες αλλά μικρότερες αυλακώσεις δίπλα τους εξήγησε ο ΜακΛάρτι. Η κύρια αυλάκωση προέρχεται από θερόποδους που ξύνουν το ίζημα στον πυθμένα του νερού με το μεσαίο τους δάχτυλο ενώ οι μικρότερες αυλακώσεις δημιουργούνται από τα άλλα δάχτυλα. Σε αντίθεση με άλλες τοποθεσίες που διατηρούν μόνο μεμονωμένα ίχνη κολύμβησης δεινοσαύρων η Carreras Pampa διατηρεί εναλλασσόμενα ίχνη αριστερού και δεξιού ποδιού είπε.

Στη φωτογραφία εικονίζονται οι ερευνητές και ένα σημείο με πολλές πατημασιές δεινοσαύρων

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2043043/entopistikan-18-chiliades-patimasies-kai-alla-ichni-deinosayron-se-archaia-akti-sti-volivia/

[Δροσος Γεωργιος]

Λιμός απειλεί με εξαφάνιση τους πιγκουίνους της Νότιας Αφρικής.

Μια σειρά από αιτίες συρρικνώνουν τις βασικές πηγές διατροφής των αδύναμων νεαρών πιγκουίνων.

Η δραστική συρρίκνωση μίας βασικής πηγής τροφής για τους πιγκουίνους της Νότιας Αφρικής δημιουργεί συνθήκες λιμού που απειλεί με εξαφάνιση τα συμπαθητικά θαλάσσια πτηνά.Οι πιγκουίνοι που ζουν κατά μήκος των ακτών της Νότιας Αφρικής φαίνεται να πέθαναν σε μεγάλους αριθμούς κατά την περίοδο της πτέρωσης, μια φάση κατά την οποία δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη τα πτερύγια τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να μπουν στο νερό για να τραφούν. Σε μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Ostrich: Journal of African Ornithology» ομάδα επιστημόνων του Τμήματος Δασών, Αλιείας και Περιβάλλοντος της Νότιας Αφρικής και του Πανεπιστημίου του Exeter στη Βρετανία αναφέρει ότι η συρρίκνωση των διαθέσιμων αποθεμάτων τροφής πιθανότατα άφησε πολλούς μικρούς πιγκουίνου χωρίς την απαραίτητη ενεργειακή αποθήκη για να επιβιώσουν αυτή την ευάλωτη περίοδο.Σε δύο βασικές περιοχές αναπαραγωγής του αφρικανικού πιγκουίνου (Spheniscus demersus), το νησί Dassen και το νησί Robben, οι ερευνητές εκτιμούν ότι περίπου το 95% των πιγκουίνων που αναπαράχθηκαν το 2004 πέθαναν μέσα στα επόμενα οκτώ χρόνια επειδή η τροφή ήταν υπερβολικά λίγη για να τους διατηρήσει.«Μεταξύ 2004 και 2011, τα αποθέματα σαρδέλας στα δυτικά της Νότιας Αφρικής ήταν σταθερά κάτω από το 25% της μέγιστης αφθονίας τους και αυτό φαίνεται πως προκάλεσε σοβαρή έλλειψη τροφής για τους αφρικανικούς πιγκουίνους, οδηγώντας σε απώλεια περίπου 62,000 αναπαραγόμενων ατόμων» λέει ο Δρ Ρίτσαρντ Σέρλεϊ συν–συγγραφέας και βιολόγος διατήρησης από το Κέντρο Οικολογίας και Διατήρησης.Σύμφωνα με τους ερευνητές τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την ανάγκη για καλύτερες πρακτικές διαχείρισης που θα μπορούσαν να προστατεύσουν το είδος και να στηρίξουν τη μακροπρόθεσμη επιβίωσή του. «Το 2024, οι αφρικανικοί πιγκουίνοι ταξινομήθηκαν ως Κρισίμως Κινδυνεύοντες και η αποκατάσταση της βιομάζας σαρδέλας σε βασικές περιοχές εύρεσης τροφής φαίνεται να είναι ουσιώδης για τη μακροπρόθεσμη επιβίωσή τους».

Περίοδος ακραίας ευαλωτότητας

Οι αφρικανικοί πιγκουίνοι περνούν έναν ετήσιο κύκλο πτέρωσης στον οποίο χάνουν τα παλιά τους φτερά και αναπτύσσουν καινούρια. Αυτή η ανανέωση είναι απαραίτητη για τη θερμομόνωση και τη στεγανότητα στο νερό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα πουλιά δεν μπορούν να μπουν στον ωκεανό επειδή η απουσία φτερών τα αφήνει εκτεθειμένα στο κρύο νερό. Ως αποτέλεσμα, πρέπει να παραμένουν στην ξηρά και δεν μπορούν να κυνηγήσουν για περίπου 21 ημέρες, τη συνήθη διάρκεια της πτέρωσης.Για να αντέξουν αυτή την περίοδο χωρίς τροφή, πρέπει να συγκεντρώσουν αρκετά αποθέματα λίπους από πριν. «Έχουν εξελιχθεί ώστε να συσσωρεύουν λίπος και μετά να νηστεύουν ενώ ο οργανισμός τους μεταβολίζει αυτές τις αποθήκες, καθώς και τις πρωτεΐνες των μυών τους, για να αντέξουν την πτέρωση. Μετά πρέπει να μπορούν να επανακτήσουν γρήγορα τη φυσική τους κατάσταση. Αν η τροφή είναι δύσκολο να βρεθεί πριν ή αμέσως μετά την πτέρωση, τότε δεν θα έχουν αρκετά αποθέματα για να επιβιώσουν». Αυτή ακριβώς είναι η απειλή που αντιμετώπισαν οι πιγκουίνοι τις τελευταίες δεκαετίες» εξηγεί ο Δρ Σέρλεϊ.

Κλιματική αλλαγή και πίεση από την αλιεία

Από το 2004, όλα εκτός από τρία χρόνια είδαν τη βιομάζα της σαρδέλας Sardinops sagax,  βασικής τροφής των αφρικανικών πιγκουίνων να πέφτει κάτω από το 25% της μέγιστης αφθονίας της στα δυτικά της Νότιας Αφρικής.«Οι αλλαγές στη θερμοκρασία και την αλατότητα των περιοχών ωοτοκίας έκαναν τη γέννηση στη δυτική ακτή λιγότερο επιτυχημένη και πιο επιτυχημένη στη νότια ακτή. Ωστόσο, λόγω της ιστορικής δομής του κλάδου, η περισσότερη αλιεία παρέμεινε δυτικά του Cape Agulhas, οδηγώντας σε υψηλά ποσοστά υπεραλίευσης στις αρχές της δεκαετίας του 2000» λέει ο Δρ. Σέρλει.Στη μελέτη τους, οι ερευνητές ανέλυσαν καταμετρήσεις ζευγαριών αναπαραγωγής και πιγκουίνων σε πτέρωση στα νησιά Dassen και Robben από το 1995 έως το 2015. Οι συγγραφείς ενσωμάτωσαν εκτιμήσεις επιβίωσης ενηλίκων βασισμένες σε ανάλυση capture–mark–recapture για τα έτη 2004–2011.Η επιβίωση και το ποσοστό των αναπαραγόμενων που δεν επέστρεψαν στις αποικίες τους για πτέρωση συγκρίθηκαν με έναν δείκτη διαθεσιμότητας λείας. «Η επιβίωση των ενηλίκων, κυρίως κατά την κρίσιμη ετήσια πτέρωση, σχετιζόταν έντονα με τη διαθεσιμότητα λείας», λέει ο Σέρλεϊ. «Τα υψηλά ποσοστά εκμετάλλευσης της σαρδέλας – που έφτασαν στιγμιαία στο 80% το 2006 – σε μια περίοδο που η σαρδέλα μειωνόταν λόγω περιβαλλοντικών αλλαγών πιθανότατα επιδείνωσαν τη θνησιμότητα των πιγκουίνων».Οι απώλειες δεν περιορίζονται στα συγκεκριμένα νησιά. «Οι μειώσεις αυτές αντικατοπτρίζονται και αλλού», προσθέτει ο Σέρλεϊ, αναφέροντας ότι το είδος έχει υποστεί παγκόσμια μείωση σχεδόν 80% τα τελευταία 30 χρόνια.

Η διαθεσιμότητας τροφής

Ο δείκτης λείας βασίζεται στις αναλογίες αντζούγιας και σαρδέλας – που τρώνε και οι πιγκουίνοι – στη διατροφή των θαλασσοπουλιών Cape gannet. «Η διατροφή των Cape gannets θεωρείται καλός δείκτης της διαθεσιμότητας σαρδέλας και αντζούγιας επειδή έχουν τη μεγαλύτερη ακτίνα αναζήτησης τροφής από τα θαλασσοπούλια της Νότιας Αφρικής» λένε οι ερευνητές.Η ανάκαμψη των πληθυσμών πιγκουίνων θα είναι δύσκολη, λένε οι ερευνητές, καθώς απαιτείται βελτίωση της αναπαραγωγής της σαρδέλας, κάτι που εξαρτάται από τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Ωστόσο, υπάρχουν μέτρα που μπορούν να βοηθήσουν. «Προσεγγίσεις διαχείρισης αλιείας που μειώνουν την εκμετάλλευση της σαρδέλας όταν η βιομάζα της πέφτει κάτω από το 25% του μέγιστου και επιτρέπουν σε περισσότερα ενήλικα άτομα να ζήσουν ώστε να αναπαραχθούν, θα μπορούσαν να βοηθήσουν», εξηγεί ο Σέρλεϊ.Παράλληλα, έχουν εφαρμοστεί μέτρα προστασίας όπως τεχνητές φωλιές, διαχείριση θηρευτών, διάσωση και περίθαλψη ενηλίκων και νεοσσών. Επιπλέον, η αλιεία με γρι–γρι έχει απαγορευτεί κοντά στις έξι μεγαλύτερες αποικίες αναπαραγωγής στη Νότια Αφρική για να αυξηθεί η πρόσβαση των πιγκουίνων στη λεία τους σε κρίσιμες περιόδους.Με την ολοκλήρωση της μελέτης, οι ερευνητές συνεχίζουν να παρακολουθούν την αναπαραγωγική επιτυχία, την κατάσταση των νεοσσών, τη συμπεριφορά αναζήτησης τροφής, την πορεία του πληθυσμού και την επιβίωση των αφρικανικών πιγκουίνων.Ο Σέρλεϊ καταλήγει: «Ελπίζουμε ότι οι πρόσφατες παρεμβάσεις διατήρησης, μαζί με τη μείωση της εκμετάλλευσης της σαρδέλας όταν η αφθονία της πέφτει κάτω από το 25%, θα αρχίσουν να ανακόπτουν την πτώση του πληθυσμού και ότι το είδος θα δείξει σημάδια ανάκαμψης».

Στη φωτογραφία εικονίζονται πιγκουίνοι της Νότιας Αφρικής που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2044681/limos-apeilei-me-exafanisi-toys-pigkoyinoys-tis-notias-afrikis/

 

 

 

 

Πρωτοφανής συνεργασία, όρκες και δελφίνια συνεργάζονται στο κυνήγι θηραμάτων και μοιράζονται τη λεία (βίντεο)

Για πρώτη φορά εντοπίζεται τέτοιου είδους σχέση ανάμεσα στα δύο θαλάσσια θηλαστικά.

Οι όρκες φαίνεται να χρησιμοποιούν τα δελφίνια ως ανιχνευτές σε μια απροσδόκητη στρατηγική συνεργατικής αναζήτησης τροφής.Όρκες και δελφίνια παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά να συνεργάζονται ως ομάδα για να κυνηγήσουν σολομούς στα ανοικτά της ακτής της Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά σύμφωνα με νέα έρευνα που υποδηλώνει μια συνεργατική σχέση μεταξύ των δύο θαλάσσιων θηλαστικών. Εξαιτίας του ονόματος που δόθηκε στις όρκες στα αγγλικά (killer whales δηλ. φάλαινες δολοφόνοι) αλλά και του μεγέθους τους οι περισσότεροι θεωρούν ότι πρόκειται για ένα είδος φάλαινας όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για το μεγαλύτερο είδος ωκεάνιων δελφινιών.Η έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Scientific Reports» δείχνει ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πληθυσμών όρκας και των δελφινιών του βόρειου Ειρηνικού δεν είναι απλώς τυχαίες συναντήσεις κατά την αναζήτηση τροφής.Εκτενής τεκμηρίωση, συμπεριλαμβανομένων πλάνων από drone, ακουστικών καταγραφών και υποβρύχιου υλικού οδήγησε επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, Πανεπιστημίου Dalhousie του Καναδά, του Ινστιτούτου Leibniz στη Γερμανία και του Ινστιτούτου Hakai του Καναδά στο συμπέρασμα ότι τα δύο είδη συνεργάζονται ως ομάδα.
«Οι όρκες είναι κορυφαίοι ειδικοί στο κυνήγι σολομού. Είναι εξαιρετικά εξειδικευμένες και ικανές. Το να τις βλέπουμε να ακολουθούν τα δελφίνια σαν να ήταν οι αρχηγοί ήταν πραγματικά συναρπαστικό» αναφέρει η Σάρα Φόρτιουν θαλάσσια επιστήμονας του Πανεπιστημίου Dalhousie και κύρια συγγραφέας της μελέτης.Οι όρκες του βόρειου Ατλαντικού τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με σολομούς Chinook. Τα δελφίνια δεν μπορούν να κυνηγήσουν σολομό, ο οποίος είναι πολύ μεγάλος γι’ αυτά και συνήθως προτιμούν να κυνηγούν ρέγκες. Είχε παρατηρηθεί στο παρελθόν δελφίνια να κινούνται κοντά σε όρκες χωρίς ωστόσο να έχει διαπιστωθεί κάποια αλληλεπίδραση.Το βιντεοληπτικό υλικό δείχνει τα δελφίνια τα οποία οι ερευνητές θεωρούν ότι λειτουργούσαν ως ανιχνευτές να σκίζουν αβίαστα τα ήρεμα νερά του Ειρηνικού κυνηγώντας σολομούς που μπορούν να φτάσουν σχεδόν το ένα μέτρο σε μήκος. Οι όρκες ακολουθούσαν σε κοντινή απόσταση και σε δεδομένη στιγμή εξαπέλυαν την επίθεση.Όταν οι όρκες έπιαναν τη λεία τους τη διαμέλιζαν στην επιφάνεια για να τη μοιραστούν με άλλες όρκες ενώ τα δελφίνια έτρωγαν τα υπολείμματα.
Οι όρκες που συνήθως προστατεύουν επιθετικά τη λεία τους φαίνεται στις εικόνες να μην ενοχλούνται από την παρουσία των δελφινιών.

 

Η εξήγηση

Οι ερευνητές εξέτασαν πολλαπλές εξηγήσεις για την εγγύτητα των δελφινιών και την απουσία επιθετικότητας από τις όρκες. Μια θεωρία πρότεινε ότι τα δελφίνια αναζητούν προστασία από τις όρκες δεδομένου ότι οι όρκες του βόρειου Ατλαντικού σε αντίθεση με άλλα είδη όρκας δεν κυνηγούν ή αποφεύγουν τα δελφίνια.Μια άλλη θεωρία ήταν ότι τα δελφίνια ωφελούνται από τη μείωση της αντίστασης καθώς «σερφάρουν» στο κύμα που δημιουργούν οι όρκες. Η ομάδα εξέτασε επίσης την πιθανότητα τα δελφίνια να λειτουργούν παρασιτικά κλέβοντας κομμάτια τροφής από τις όρκες. «Αν τα δελφίνια ήταν παράσιτα, εκεί απλώς για δωρεάν γεύμα, οι φάλαινες θα ήταν πιθανό να δείξουν επιθετικότητα για να τα απομακρύνουν ή οι ίδιες οι όρκες να έφευγαν για να τραφούν αλλού. Δεν είδαμε όμως ενδείξεις τέτοιας συμπεριφοράς. Και αυτό μας εξέπληξε» λέει η Φόρτιουν.Έτσι, οι ερευνητές κατέληξαν στη πιο δελεαστική εξήγηση: τα δύο αρπακτικά συνεργάζονται. «Οι όρκες προσανατολίζονταν ώστε να ακολουθούν τα δελφίνια. Τα δελφίνια φαίνονταν να έχουν ρόλο ηγεσίας», είπε η Φόρτιουν. Για καλύτερη μελέτη της συμπεριφοράς τρία μέλη της ομάδας προσέγγισαν τις όρκες με μια μικρή βάρκα και τοποθέτησαν ετικέτες με κάμερες μέσω ενός μεγάλου κονταριού από ανθρακονήματα.Οι κάμερες κατέγραψαν βίντεο, ήχους, στοιχεία κατάδυσης και ηχοεντοπισμού, προσφέροντας σπάνια εικόνα από πάνω από 30 μέτρα βάθος. Επειδή τα δελφίνια ήταν πολύ κοντά, τα ηχογραφικά δεδομένα συχνά κατέγραψαν ήχους και από τα δύο είδη.«Συχνά βλέπαμε ένα εναλλασσόμενο μοτίβο όπου η όρκα έκανε ηχοεντοπισμό, μετά υπήρχε σιωπή, και έπειτα ακούγαμε τα κλικ ηχοεντοπισμού των δελφινιών. Πρέπει να ήταν αρκετά κοντά για να τα καταγράψει το υδρόφωνο και αυτό γεννά το ερώτημα: ακούν άραγε η μία το είδος της άλλης;» εξηγεί η Φόρτιουν.

Η ωφέλεια

Η ταυτόχρονη χρήση ηχοεντοπισμού μπορεί να αυξάνει το «ακουστικό πεδίο όρασης», δεδομένου ότι οι όρκες έχουν μεγάλο εύρος εντοπισμού ψαριών. Η ομάδα είπε ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να καθοριστεί σε ποιο βαθμό επωφελούνται και τα δύο είδη.
«Είναι κάτι που ωφελεί και δελφίνια και όρκες; Γίνονται οι όρκες πιο επιτυχημένες στο κυνήγι όταν κυνηγούν μαζί με δελφίνια;» διερωτήθηκε η Φόρτιουν.Η μελέτη επαναπροσδιορίζει επίσης την κατανόησή μας για το τι μπορούν να κάνουν οι όρκες και τα δελφίνια, γνωστά και τα δύο για την ευφυΐα τους.
«Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι όρκες έχουν ισχυρό πολιτισμό, ότι είναι πολύ κοινωνικές και έχουν εξειδικευμένες στρατηγικές κυνηγιού. Όμως όταν έρχεται η ώρα του κυνηγιού σολομού, συνήθως λειτουργούν μόνες. Το να τις βλέπουμε να συνεργάζονται πιθανότατα με άλλο είδος δείχνει πόσο προσαρμοστικές είναι» καταλήγει η Φόρτιουν.

Στη φωτογραφία οι ερευνητές παρατηρούν από το σκάφος τους μια ομάδα αποτελούμενη από όρκες και δελφίνια να κινούνται μαζί προετοιμάζοντας μια επίθεση σε σολομούς.

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2045654/protofanis-synergasia-orkes-kai-delfinia-synergazontai-sto-kynigi-thiramaton-kai-moirazontai-ti-leia-vinteo/

 

 

 

Οι πολικές αρκούδες «αλλάζουν» το DNA τους για να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή.

Απρόσμενο και εντυπωσιακό εξελικτικό εύρημα για ένα από τα πλέον απειλούμενα είδη στον πλανήτη.

Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση Mobile DNA ερευνητική ομάδα αποκαλύπτει ότι εντόπισε αλλαγές στο DNA των πολικών αρκούδων οι οποίες θα μπορούσαν να τις βοηθήσουν να προσαρμοστούν σε θερμότερα κλίματα. Είναι η πρώτη μελέτη που εντοπίζει σημαντική σύνδεση ανάμεσα στην άνοδο της θερμοκρασίας και στις αλλαγές του DNA σε ένα άγριο είδος θηλαστικού.Η κλιματική κρίση απειλεί την επιβίωση των πολικών αρκούδων. Υπολογίζεται ότι τα δύο τρίτα τους θα έχουν εξαφανιστεί έως το 2050, καθώς ο παγωμένος βιότοπός τους λιώνει και οι θερμοκρασίες αυξάνονται.Τώρα επιστήμονες από το βρετανικό Πανεπιστήμιο East Anglia διαπίστωσαν ότι ορισμένα γονίδια που σχετίζονται με το θερμικό στρες, τη γήρανση και τον μεταβολισμό λειτουργούν διαφορετικά σε πολικές αρκούδες που ζουν στη νοτιοανατολική Γροιλανδία, γεγονός που υποδηλώνει ότι ίσως προσαρμόζονται σε θερμότερες συνθήκες.Οι ερευνητές ανέλυσαν δείγματα αίματος από πολικές αρκούδες σε δύο περιοχές της Γροιλανδίας και συνέκριναν τα λεγόμενα «πηδηχτά γονίδια», μικρά και κινητά τμήματα του γονιδιώματος που μπορούν να επηρεάζουν τον τρόπο λειτουργίας άλλων γονιδίων. Οι επιστήμονες εξέτασαν τα γονίδια σε σχέση με τις θερμοκρασίες στις δύο περιοχές και τις αντίστοιχες αλλαγές στην έκφρασή τους.«Το DNA είναι το εγχειρίδιο οδηγιών μέσα σε κάθε κύτταρο, που καθοδηγεί τον τρόπο με τον οποίο ένας οργανισμός αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Συγκρίνοντας τα ενεργά γονίδια αυτών των αρκούδων με τα τοπικά κλιματικά δεδομένα, διαπιστώσαμε ότι η άνοδος της θερμοκρασίας φαίνεται να οδηγεί σε μια δραματική αύξηση της δραστηριότητας των πηδηχτών γονιδίων στο DNA των αρκούδων της νοτιοανατολικής Γροιλανδίας» δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Άλις Γκόντεν, επικεφαλής της μελέτης.Καθώς τα τοπικά κλίματα και οι διατροφές εξελίσσονται λόγω αλλαγών στον βιότοπο και στη διαθέσιμη λεία που προκαλούνται από την παγκόσμια θέρμανση, η γενετική των αρκούδων φαίνεται να προσαρμόζεται. Η ομάδα των αρκούδων που ζει στο θερμότερο τμήμα της χώρας παρουσιάζει περισσότερες αλλαγές σε σύγκριση με πληθυσμούς πιο βόρεια. Οι συγγραφείς της μελέτης ανέφεραν ότι αυτές οι αλλαγές θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πώς οι πολικές αρκούδες μπορεί να επιβιώσουν σε έναν θερμαινόμενο κόσμο, να εντοπίσουμε ποιοι πληθυσμοί διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο και να καθοδηγήσουμε μελλοντικές προσπάθειες προστασίας.Αυτό συμβαίνει επειδή τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι τα γονίδια που αλλάζουν παίζουν κρίσιμο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται οι διαφορετικοί πληθυσμοί πολικών αρκούδων. Η Γκόντεν δήλωσε ότι «το εύρημα αυτό είναι σημαντικό επειδή δείχνει, για πρώτη φορά, ότι μια μοναδική ομάδα πολικών αρκούδων στο θερμότερο τμήμα της Γροιλανδίας χρησιμοποιεί τα πηδηχτά γονίδια για να επαναγράψει γρήγορα το δικό της DNA, κάτι που μπορεί να αποτελεί έναν απεγνωσμένο μηχανισμό επιβίωσης απέναντι στο λιώσιμο του θαλάσσιου πάγου».

Το περιβάλλον

Οι θερμοκρασίες στη βορειοανατολική Γροιλανδία είναι χαμηλότερες και πιο σταθερές, ενώ στη νοτιοανατολική περιοχή το περιβάλλον είναι πολύ θερμότερο και λιγότερο παγωμένο, με έντονες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας. Οι αλληλουχίες του DNA στα ζώα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, όμως αυτή η διαδικασία μπορεί να επιταχυνθεί από περιβαλλοντικό στρες, όπως ένα ταχέως θερμαινόμενο κλίμα.Υπήρχαν ορισμένες ενδιαφέρουσες αλλαγές στο DNA, όπως σε περιοχές που σχετίζονται με την επεξεργασία του λίπους, οι οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις πολικές αρκούδες να επιβιώσουν όταν η τροφή είναι περιορισμένη. Οι αρκούδες σε θερμότερες περιοχές είχαν αναπτύξει διαφορετικό διαιτολόγιο, περισσότερο φυτικής προέλευσης σε σύγκριση με τις λιπαρές δίαιτες που βασίζονται στις φώκιες των αρκούδων που ζουν βορειότερα στην Αρκτική και το DNA των αρκούδων της νοτιοανατολικής Γροιλανδίας φαινόταν να προσαρμόζεται σε αυτό.Η Γκόντεν ανέφερε ότι «εντοπίσαμε αρκετά γενετικά “θερμά σημεία” όπου αυτά τα πηδηχτά γονίδια ήταν ιδιαίτερα ενεργά, με ορισμένα να βρίσκονται σε περιοχές του γονιδιώματος που κωδικοποιούν πρωτεΐνες, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι αρκούδες υφίστανται ταχείες και θεμελιώδεις γενετικές αλλαγές καθώς προσαρμόζονται στον εξαφανιζόμενο βιότοπο θαλάσσιου πάγου».Το επόμενο βήμα θα είναι να εξεταστούν και άλλοι πληθυσμοί πολικών αρκούδων, συνολικά είκοσι σε όλο τον κόσμο, για να διαπιστωθεί αν παρόμοιες αλλαγές συμβαίνουν και στο δικό τους DNA. Η έρευνα αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στην προστασία των αρκούδων από την εξαφάνιση. Ωστόσο, οι επιστήμονες τόνισαν ότι είναι ζωτικής σημασίας να σταματήσει η επιτάχυνση της ανόδου της θερμοκρασίας μέσω της μείωσης της καύσης ορυκτών καυσίμων.Η Γκόντεν κατέληξε λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε. Αυτό προσφέρει κάποια ελπίδα, αλλά δεν σημαίνει ότι οι πολικές αρκούδες διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο εξαφάνισης. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μειώσουμε τις παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα και να επιβραδύνουμε την αύξηση της θερμοκρασίας».

https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2046155/oi-polikes-arkoydes-allazoyn-to-dna-toys-gia-na-prosarmostoyn-stin-klimatiki-allagi/