Ήταν αναπόφευκτη η δημιουργία της ζωής πάνω στον πλανήτη;

[KOTS]

Με κουρασε να διαβαζω μελετες αμερικανων και κιτρινων ανθρωπον που πηραν σωληνες και μεταλαξαν με ακτινοβολιες βακτηρια και μετρησαν και υπολογησαν. Εχω αποριες μεγαλες και θελω απαντησεις.οι δεινιοσαυροι αραγε ειχαν υπολογισει στην καταστροφη τους ?

 

Oπως και εμενα με κουρασε!

 

Κι εγω και ολοι μας εχουμε τεραστιες αποριες. Ετσι ειναι ο ανθρωπος. Και γι αυτο το σκοπο ηρθε εδω. Για να εξερευνησει τη φυση του. Ορια δεν υπαρχουν. Ειναι το μοναδικο ζωο το οποιο απο τη φυση του ειναι μαθημενο να ειναι περιεργο και να ψαχνει απαντησεις σε ολα αυτα τα ερωτηματα τα οποια εχουν απαντηση αλλα ο ανθρωπος εν ζωη μαλλον δε θα μαθει ποτε.

 

Τετοιου ειδους αποριες μερικους τους οδηγησαν σε φρενοκομεια με χρονιες ασθενειες. Αλλους τους οδηγησαν στην αυτοκτονια. Αλλοι παλι, οι περισσοτεροι, ειναι αυτοι οι οποιοι απλα δε δινουν και πολυ σημασια και συνεχιζουν χωρις να τους καιει. Σ αυτη τη κατηγορια ανηκουμε ολοι εμεις εδω. Ποτε δε θα μαθουμε αν οντως προκυψαμε απο τη θεληση Καποιου, που πιστεψτε με ολοι θα θελαμε να εχουμε προκυψει απο αυτον τον Καποιο -οποιοσδηποτε κι αν ειναι αυτος- ή αν προκυψαμε τυχαια.

[Νίκος Κατσαμάκας]

Η βιβλιογραφία που ζήτησες: Lubert Stryer "Βιοχημεία" τρίτη έκδοση, σ.797, τελευταίοι δύο στίχοι. Στον Παπασωτηρίου έχουν την τέταρτη έκδοση, θα στη συνιστούσα. Στη βιβλιογραφία του ο Stryer αναφέρει και άρθρα από τα περιοδικά Nature και Science.

 

Για τα μαθηματικά μου. Δεν ήταν σπουδαία μεν, ήταν όμως απλά. Θα στα κάνω λιανά λοιπόν και θα δούμε ποιός δεν ξέρει τι λέει. Κατ'αρχήν, αν δε διάβαζες φευγαλέα θα έβλεπες πως το χρονικό διάστημα είναι από το πρώτο βακτήριο μέχρι την εμφάνιση των ευκαρυωτικών κυττάρων πριν 1 (ένα) δις χρόνια. Ήμουν σαφής, σαφέστατος. 3,5-1=2,5. 2,5 δις χρόνια είναι 2,5Ε+9 Χ 365=912,5 δις. Στρογγυλοποίησα, κακό είναι; Τι να πω για σένα που υπολόγισες λάθος χρονικό διάστημα;

 

Τώρα, το 2 εις την 900 δις. Αν αρχικά πριν 3,5 δις χρόνια είχαμε ένα βακτήριο και αν τα βακτήρια διπλασιάζονται κατά μέσο όρο μία φορά τη μέρα και αν σε κάθε νέο βακτήριο συμβαίνει μία μετάλλαξη, τότε πόσα βακτήρια γεννήθηκαν μέσα σε 2,5 δις χρόνια; Η απάντηση δίνεται από το άθροισμα μιας γεωμετρικής προόδου S=a(1-r^n)/(1-r). a είναι ο πρώτος αριθμός της προόδου, άρα a=1. Τα βακτήρια διπλασιάζονται, άρα r=2. Έχουμε n γενιές που κρατάνε μία μέρα και μία μετάλλαξη σε κάθε διπλασιασμό, άρα n=912,5 δις.

 

Και μια ασκησούλα για το σπίτι: Πόσες μεταλλάξεις έγιναν τα πρώτα 2,5 δις χρόνια με 10 μεταλλάξεις ανά βακτήριο και 99,9% ποσοστό βλαβερών μεταλλάξεων;

 

Τι σχέση έχουν τα μόρια του νερού; Τι μας έμαθαν στη δεύτερη τάξη (ή μήπως ήταν ήδη η πρώτη); Δε μας έμαθαν την τροφική αλυσίδα; Δε μας έμαθαν πως κάθε οργανισμός αποδομείται όταν πεθάνει; Πως τον τρώνε, ποιός άλλος από τα μικρόβια; Η πρόοδος μας δίνει πόσα βακτήρια γεννήθηκαν στο δοσμένο χρονικό διάστημα. Δεν έχει καμία σχέση με τη συνολική μάζα τους. Το ξαναλέω: δεν έχει καμία σχέση με τη συνολική μάζα τους. Η βιομάζα των βακτηρίων ανακυκλώνονταν βεβαίως.

 

Για το 99% βλ. "Γενετική" Σ.Αλαχιώτης, ή "Εξελικτική Βιολογία" Fukuyama, ή "Εvolution" J.M.Smith. Όλα στον Παπασωτηρίου. Έχουν και τα πειράματα που ζητάς.

Επειδή είναι αργά, θα σου απαντήσω αύριο και για το 4,15E+180 που δίνεις. Εγώ λέω πως μπορεί να είναι και μόλις 5!

 

Το ύφος των συνομιλητών σου είναι ανάλογο με το πώς τους μιλάς εσύ.

[George Makris]

Για το 2 εις την 900 δισ.

Στην περίπτωση της απλής γεωμετρικής προόδου 1,2,4,8... το άθροισμα των ν πρώτων όρων είναι ίσο με 2^ν-1. Για παράδειγμα 1+2+4=2^3-1.

Δηλαδή ισούται με τον επόμενο όρο μείον ένα.

Είναι δυνατόν να γίνεται συνεχώς διπλασιασμός και να ξεπεράσει ο αριθμός των βακτηριδίων τον αριθμό των μορίων του νερού της γης;;;;

Προφανώς ο διπλασιασμός κάποτε σταματά.

 

Επαναλαμβάνω τα μόρια του νερού της Γης είναι περίπου 2 εις την 155.

( 1,4E+21 kg νερού = 4,68378E+46 μόρια νερού = περίπου 2 ^ 155 μόρια ) Να γιατί ανέφερα τον αριθμό των μορίων του νερού.

 

%%%%%%%%%%%%%%%%

 

Ας θυμηθούμε το πρόβλημα με το σκάκι όπου σε κάθε τετράγωνο τοποθετούμε τους διπλάσιους σπόρους ρυζιού από το προηγούμενο.

 

Rice on a chessboard

A courtier presented the Persian king with a beautiful, hand-made chessboard. The king asked what he would like in return for his gift and the courtier surprised the king by asking for one grain of rice on the first square, two grains on the second, four grains on the third etc. The king readily agreed and asked for the rice to be brought. All went well at first, but the requirement for 2n − 1 grains on the nth square demanded over a million grains on the 21st square, more than a million million on the 41st and there simply was not enough rice in the whole world for the final squares. (From Meadows et al. 1972, p.29 via Porritt 2005)

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Exponential_growth

[stemi]

Προφανώς κάπου σταματά (υπάρχει και ο ανταγωνισμός από άλλους οργανισμούς και οι φυσικοί παράγοντες), απλά ήταν ένα παράδειγμα πιθανοτήτων για την δυνατότητα μεταλλάξεων. Δεν υπήρχαν και υπάρχουν μόνο βακτήρια στη γή. Τόσο άλλοι ζώντες οργανισμοi υπάρχουν.

Τα βακτήρια υπολογίζονται σε 5x10^30 στον κόσμο αυτή τη στιγμή.

[Νίκος Κατσαμάκας]

Στην περίπτωση της απλής γεωμετρικής προόδου 1,2,4,8... το άθροισμα των ν πρώτων όρων είναι ίσο με 2^ν-1. Για παράδειγμα 1+2+4=2^3-1.

 

Μάλλον εννοείς (2^ν)-1 (γιατί αν εννοούσες 2^(ν-1) θα ήταν λάθος). Να παρατηρήσω όμως πως ο αριθμός που δίνεις είναι μερική περίπτωση του γενικότερου τύπου για το άθροισμα μιας προόδου. Επιμένω πως τον έδωσα σωστά S=a(1-r^n)/(1-r). Αντικαθιστώντας a=1, r=2 παίρνουμε την απλούστερη σχέση που γράφεις. Για άλλες προόδους θα ήταν λάθος.

 

Επιμένεις με τα μόρια νερού. Εμείς όμως προσπαθούμε να υπολογίσουμε συμβάντα (διπλασιασμοί και μεταλλάξεις) και όχι πόσα βακτήρια έμειναν στο τέλος. Οπότε είναι απολύτως ευχερές να ξεπερνά ο αριθμός των συμβάντων τον αριθμό κάποιων υλικών μονάδων. Αφού η ύλη που αποτελεί τα μικρόβια χρησιμοποιείται ξανά και ξανά.

 

Η κριτική έχει βάση όμως. Το μοντέλο μου ήταν υπεραισόδοξο, γιατί υπέθεσε πως όλα τα βακτήρια επιβίωσαν και διπλασιάστηκαν. Στην πραγματικότητα, πολλά βακτήρια πέθαναν από κακουχίες, φαγώθηκαν από άλλα βακτήρια, ενώ η ζωή στον πλανήτη πέρασε μία κρίση όταν η φωτοσύνθεση έφτιαξε αρκετό οξυγόνο για να δηλητηριάσει τα αναερόβια βακτήρια (που τότε δεν είχαν μηχανισμούς άμυνας και που για αυτά το ανύπαρκτο ως τότε οξυγόνο ήταν δηλητήριο). Η σταθερά αναλογίας μας δίνει το μέσο αριθμό απογόνων που αφήνει κάθε βακτήριο, είναι δηλαδή ένα μέτρο της απόδοσης της αναπαραγωγής, δεδομένης κάποιας θνησιμότητας. Με r=2 κανένα βακτήριο δεν πεθαίνει. Με 99% θνησιμότητα, έχουμε r=1,01. H πρόοδος δίνει τότε S=100x1,01^912,5E+9. Επειδή 1,01 εις την 70 ισούται με 2, ο αριθμός είναι 100x2^13E+9 διπλασιασμοί μέσα σε 2,5 δις χρόνια. Παραμένει ασύλληπτος. Ο αριθμός αυτός δε μας δίνει πόσα βακτήρια έμειναν στο τέλος. Μας δίνει πόσοι διπλασιασμοί, πόσα τέτοια συμβάντα έγιναν. Υποθέσαμε πως γίνονταν τόσες μεταλλάξεις όσες και στα ευκαρυωτικά κύτταρα, 1 για κάθε απόγονο διπλασιασμού. Στην πραγματικότητα είναι περίπου δεκαπλάσιο (και ο stemi σωστά παρατήρησε πως τότε μάλλον ήταν μεγαλύτερος ο αριθμός των μεταλλάξεων). Ακόμα κι αν η μέση διάρκεια μιας γενιάς βακτηρίων ήταν 10 μέρες, θα προέκυπταν τεράστιοι αριθμοί.

 

Ας το προσεγγίσουμε όμως εντελώς διαφορετικά. (to be continued)

[dkef]

Με τις λίγες γνώσεις βιολογίας που έχω "εξ αγχιστίας", θα πρέπει να συμφωνήσω με τον Νίκο Κατσαμάκα.

 

1. Τα βιο-μόρια έχουν απίστευτες δυνατότητες αυτο-οργάνωσης και εκπληκτική αποδοτικότητα. Παράδειγμα: Στον ιο της Ηπατίτιδας C, εκφράζονται δύο διαφορετικές πρωτεΐνες από το ίδιο σημείο (!) του μορίου RNA του ιού, η Core και η Core+1 (για τη 2η γίνεται έκφραση στο +1 frame, εξού και το όνομά της).

 

2. Η ανάπτυξη της ζωής ήταν μια εξαιρετικά μακρόχρονη διαδικασία στην οποία δεν είχε καμία ανάμιξη η τύχη. Απλώς δοκιμάστηκαν σχεδόν όλοι οι δυνατοί συνδιασμοί. Η μόνη "τύχη" ήταν η διατήρηση σχετικά σταθερών συνθηκών περιβάλλοντος (μεταβολές κάτω από το όριο αντοχής της ζωής).

 

3. Κάπου διάβασα ότι υπάρχουν ακόμα και αβιοτικά μόρια που αυτο-οργανώνονται, κρύσταλλοι αν δεν κάνω λάθος.

[Νίκος Κατσαμάκας]

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

 

Η κρίση που προκάλεσε η εμφάνιση της φωτοσύνθεσης (και που τελικά τα βακτήρια την ξεπέρασαν επιτυχώς) τελείωσε πριν 2 δις χρόνια. Μέχρι την εμφάνιση των ευκαρυωτικών κυττάρων πέρασε άλλο 1 δις χρόνια. Είναι εύλογο να υποθέσουμε πως μόλις τελείωσε η κρίση που αναφέραμε, ο παγκόσμιος πληθυσμός των μικροβίων έφτασε σε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας και η βιομάζα έμεινε συνολικά σταθερή μέχρι το επόμενο βήμα της εξέλιξης. Έπιασαν δηλαδή τα βακτήρια ένα πλατώ. Αυτό σημαίνει πως συνολικά η απόδοση του διπλασιασμού έμεινε κολλημένη στο r=1 αφού μεν κάθε βακτήριο διπλασιάζεται, όμως με τον πληθυσμό να κρατά σταθερό αριθμό, το ένα εκ των δύο πεθαίνει πριν διπλασιαστεί. Η χρήση γεωμετρικής προόδου δεν έχει νόημα τώρα. Με 10 μεταλλάξεις σε κάθε βακτήριο, με χρόνο γενιάς 1 μέρα, με 1 δις χρόνια διάστημα και με αρχικό (αλλά βεβαίως και τελικό) πληθυσμό βακτηρίων όσο λεέι ο stemi (έτσι κι αλλιώς περίπου τόσο ήταν) συνέβησαν 1,825Ε+43 μεταλλάξεις. Ασύλληπτος αριθμός βέβαια, προφανώς όμως ασυγκρίτως λιγότερο από την πιθανότητα που παραθέτεις για μια πρωτεΐνη να κατασκευαστεί στην τύχη από την αρχή, από το μηδέν, de novo ("για μια μόνο πρωτείνη 100 βάσεων υπάρχουν 4,15E+180 διαφορετικοί συνδυασμοί"). Τι έγινε; Κάνω λάθος;

 

Κατ'αρχήν, στο διάστημα που μόλις παρέθεσα η εξέλιξη συνεχίστηκε επί ενός προϋπάρχοντος πληθυσμού, οπότε καμία πρωτεΐνη δεν προέκυψε de novo, αλλά όλες από προϋπάρχουσες πρωτεΐνες. Θα το εξηγήσω και αυτό (εξάλλου το είχα τάξει).

 

Για de novo σύνθεση πρωτεϊνών πρέπει να ανατρέξουμε στην περίοδο που εμφανίστηκε η ζωή στη Γη, όταν αρχικά δεν είχαμε κανένα κύτταρο και μετά από διάστημα που δε γνωρίζουμε είχαμε τον πλανήτη γεμάτο από (αρχέγονα, καλό είναι να το σημειώσουμε) βακτήρια. Ο τελικός πληθυσμός ήταν της τάξης του σημερινού, το πολύ μία ή δυο δυνάμεις του 10 κάτω ή και πάνω. Αν κατάφερναν να αναπαράγονται 1 φορά τη μέρα, με απόδοση 100% θα χρειάζονταν μόλις 900 μέρες περίπου για να φτάσουν στο σημερινό μέγεθος πληθυσμού. Επειδή δεν ξέρουμε τις ακριβείς συνθήκες πρέπει να είμαστε πιο προσεγγιστικοι. Όσο κι αν πήρε, μια απλή πρόοδος (υποθέτωντας τέλεια επιτυχία στην αναπαραγωγή) μας δίνει μια τάξη του μεγέθους των διπλασιασμών που έγιναν: χοντρικά 2^35. Καθώς όμως τα πρώτα εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια οι DNA πολυμεράσες δεν είχαν εξελιχθεί ακόμα τόσο ώστε να έχουν ικανότητα επιδιώρθωσης των λαθών κατά το διπλασιασμό του DNA, οι μεταλλάξεις ήταν 1000 ή και 10000 φορές πιο συχνές! Δηλαδή περίπου 2^43 ως 2^46 μεταλλάξεις. Ανεπαρκής για μια de novo σύνθεση πρωτεΐνης 100 αμινοξέων. Όμως τα πρώτα ενζυμικά μόρια δεν ήταν αμινοξέα αλλά αυτοαναπαραγόμενα μόρια RNA, ενώ τα πρώτα πεπτίδια με ενζυμική δράση ήταν πολύ μικρότερα, περίπου 10 ως 30 αμινοξέα. Ή και 5 αμινοξέα. Είναι μια χοντρική περιγραφή αυτή που θα κάνω για τις πρωτεΐνες, όμως γενικά αποτελούνται από ένα σημαντικό για την εκάστοτε δράση τους κομμάτι (το ενεργό κέντρο) και το υπόλοιπο είναι...γαρνιτούρα! Οπότε δεν έχει καμία σημασία αν οι πιθανότητες είναι τοσες που λες George Makris γιατί πράγματι τα περισσότερα αμινοξέα μπήκαν στις θέσεις τους στην τύχη, ή με ένα μόνο κριτήριο, αν είναι πολικά ή υδρόφοβα. Παράδειγμα όλες οι μυοσφαιρίνες και οι αιμοσφαιρίνες σε όλους τους οργανισμούς επιτελούν την ίδια λειτουργία (δεσμεύουν οξυγόνο), ολες έχουν όμως μόνο 9 κοινά αμινοξέα. Χωρίς τα συγκεκριμένα οι αιμοσφαιρίνες δε μπορούν να επιτελέσουν τη δουλειά τους. Δεν είναι όλοι οι συνδυασμοί αμινοξέων καταστρεπτικοί. Σε όλες σχεδόν τις πρωτεΐνες το μικρό ενεργό κέντρο κάνει όλη τη δουλειά, είναι απαραίτητο αλλά είναι μικρό, και το υπόλοιπο κομμάτι παίζει βοηθητικούς ρόλους, οπότε το ποιό αμινοξύ θα μπεί σε εκείνες τις θέσεις παίζει πολύ μικρό ρόλο. Άρα να ρωτάμε ποιά η πιθανότητα τυχαίας κατασκευής πεπτιδίων τέτοιου μήκους (και να παίρνουμε υπόψην πως πολύ συχνά παρεμφερή αμινοξέα κάνουν την ίδια δουλεία) και όχι 100 αμινοξέων. Το όλο ζητούμενο για τη ζωή ήταν να προκύψουν τα ενεργά κέντρα πεπτιδίων και RNA αλυσίδων που να επιτελούν δυο - τρεις δεκάδες βασικές χημικές αντιδράσεις (υδρολύσεις μερικών τύπων δεσμών, SN1 και SN2 νουκλεόφιλη υποκατάσταση, φωσφορυλίωση, αφυδατώσεις, ουσιαστικά η πλειάδα βασικών αντιδράσεων που μαθαίναμε στο μάθημα της Οργανικής Χημείας). Πάνω σε αυτά τα (αρχικά μη ειδικά) "πρωτοένζυμα" κτίστηκε όλη η βιοχημεία της ζωής. Η εξέλιξη απλά (...) εκλέπτυνε.

 

Μετά την επικράτηση της ζωής στη Γη κάθε νέα πρωτεΐνη προκύπτει με τον εξής μηχανισμό: το γονίδιο μιας πρωτεΐνης διπλασιάζεται ολόκληρο και αρκετές γενιές μετά, συσσωρεύονται μεταλλάξεις που τροποποιούν την πρωτεΐνη αυτού του νέου γονιδίου και της δίνουν μια νέα λειτουργία. Έτσι έχουν προκύψει παρεμφερείς ομάδες πρωτεϊνών από μία αρχική πρωτεΐνη: Οι αιμοσφαιρίνες όλες από τη μυοσφαιρίνη, τα παγκρεατικά ένζυμα όλα από ένα αρχικό, τα κυτοχρώματα της αναπνοής από εκείνα της φωτοσύνθεσης, όλοι οι υποδοχείς για νευροδιαβιβαστές του νευρικού συστήματος των σπονδυλωτών από έναν αρχικό (μάλλον αυτόν της ακετυλχολίνης). Αυτός ο μηχανισμός επιτρέπει τη δημιουργία μιας νέας λειτουργικής πρωτεΐνης με μόλις 5 - 10 μεταλλάξεις.

[Νίκος Κατσαμάκας]

Παράδειγμα: Στον ιο της Ηπατίτιδας C, εκφράζονται δύο διαφορετικές πρωτεΐνες από το ίδιο σημείο (!) του μορίου RNA του ιού, η Core και η Core+1 (για τη 2η γίνεται έκφραση στο +1 frame, εξού και το όνομά της.

 

Για να μην αναφέρουμε και τις γ σφαιρίνες (οι πρωτεΐνες των αντισωμάτων) όπου νέες σφαιρίνες φτιάχνονται όχι από δικά τους γονίδια αλλά με διαφορετική κάθε φορά σύνδεση των έξονίων κατά το splicing ενός βασικού γονιδίου ώστε να προκύψει mRNA διαφορετικής κάθε φορά αλληλουχίας.

[Polykarpos]

http://www.physics4u.gr:80/articles/2005/wronginintelligentdesign.html

http://www.physics4u.gr:80/news/2006/scnews2574.html

http://www.physics4u.gr/news/2006/scnews2510.html

[-gravitino]

Χωρίς να έχω την υπομονή να διαβάζω όλη την προηγούμενη στιχομυθία να αναφέρω στα πλαίσια της συζήτησης περί τυχαιότητας και πιθανοκρατίας ότι κατά πολλούς το Σύμπαν όπως παρουσιάζεται σήμερα ως δηλαδή μια διακύμανση του κβαντικού κενού είναι μια εντελώς τυχαία διαδικασία. Κατά συνέπεια είναι υβριστικό να αποδίδουμε ισχυρό πιθανοκρατικό χαρακτήρα στην ύπαρξη και εξέλιξη της ζωής σε αυτήν την γωνιά του Σύμπαντος.

 

Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι ισχυρά ανθρωπικό.

[Νίκος Κατσαμάκας]

Δεν συζητήσαμε περί τυχαιότητας ή πιθανοκρατίας και δεν το τραβήξαμε ως την γέννηση του σύμπαντος. Κατά τη γνώμη μου δε χρειάζεται κιόλας. Όσο για τον όρο "υβριστικό", η χρήση του είναι τραβηγμένη. Μέσα από όλη τη συζήτηση συμφωνήσαμε σε κάποια ελάχιστα, όπως ότι εφόσον η ζωή όντως συνέβη είναι λίγο περίεργο να λέμε "τί πιθανότητες είχε να συμβεί;". Οπότε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για το τι ρωτάμε: το σωστό είναι "πόσο συνηθισμένη είναι στο σύμπαν η διαδικασία που συνέβη στη Γη". Μετά αρχίσαμε να μαλώνουμε γύρω από το πώς συνέβη η εμφάνιση της ζωής στη Γη...

 

Δε χρειάζεται να πάμε ως εκεί γιατί δεν αναρωτηθήκαμε "γιατί οι φυσικοί νόμοι είναι αυτοί που είναι;". Δεν το κάναμε στην ως τώρα συζήτηση και δε χρειάζεται να γίνει. Το ζήτημα είναι αν η εμφάνιση της ζωής στη Γη είναι συνηθισμένο φαινόμενο ή οχι δεδομένων των ισχύοντων φυσικών νόμων. Όπως κι αν προέκυψε το σύμπαν, ακόμα κι αν η εμφάνισή του είναι απολύτως τυχαία και συμπτωματική, οι φυσικοί του νόμοι είναι, όπως τους ξέρουμε σήμερα τουλάχιστον, εντόνως αιτιοκρατικοί. Τόσο μάλιστα που η πιθανοκρατία του κβαντικού μικροκόσμου δεν μπορεί να αναιρέσει τη συνολική εικόνα αιτιακού ντετερμινισμού. Μετά την εποχή του Πλανκ όλα τα συμβάντα οφείλονται σε προηγούμενα συμβάντα και είναι πλήρως καθορισμένα από αυτά.

 

Θα συμφωνήσω πάντως πως όταν αναρωτιόμαστε για το αν η ζωή στο σύμπαν είναι συχνή υποκύπτουμε στις αθρωποκεντρικές μας τάσεις. Υποτίθεται πως ρωτάμε τα σημαντικά ερωτήματα. Από μια κλίμακα όμως τόσο μεγάλη όσο το ίδιο το σύμπαν, πόσο σημαντικό ως φυσικό φαινόμενο είναι η ζωή; Γιατί με τις μέχρι στιγμής γνώσεις μας δεν προκύπτει ότι μπορεί να παίξει έστω και έναν απειροελάχιστο ρόλο στη μελλοντική πορεία του σύμπαντος προς την αχαλίνωτη διαστολή του διαγαλαξιακού χώρου, ή να αντιστρατευτεί την διάσπαση των πρωτονίων (που θα οδηγήσει στην εξάλειψη όλης της βαρυονικής μάζας). Σημαντική για εμάς, η ζωή φαίνεται πως στην κοσμική κλίμακα δεν αποτελεί παρά δευτερεύουσα λεπτομέρεια (και πολύ λέω).

[-gravitino]

Βασικά ίσως να μην έγινε αντιληπτό το πνεύμα της παρέμβασής μου. Κατ' αρχήν ευχαριστώ για την ταχεία περίληψη των όσων διεμηνύθηκαν παραπάνω και τα οποία κακώς δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω Αυτό που επισήμανα όμως δεν το έκανα σε καμία περίπτωση ούτε για αποπροσανατολισμό ούτε για να κλιμακώσω το πλαίσιο την διαφωνίας.

 

Νομίζω ότι στην τελευταίο παράγραφο του post σου πραγματικά συμφωνούμε μιας και εγώ προσπάθησα να απαντήσω σε κάποιον που θεωρεί εξέχουσα την εμφάνιση της ζωής σε αυτό το σημείο του Σύμπαντος την στιγμή που το Σύμπαν είναι στην ουσία και με τα τελευταία δεδομένα ένα τυχαίο γεγονός.

 

Προφανώς και θα αντιλαμβάνεσαι ότι η πιθανοκρατία δεν είναι ένα τέχνασμα, αλλά μια intrinsic ιδιότητα της φύσης. Όσο για τις απόψεις περί ντετερμινισμού σε μεσο-μακροσκοπικό επίπεδο δεν νομίζω ότι αποτελούν θέσφατον μιας και για τον μηχανισμό απώλειας της κβαντικής φύσης κατά την μετάβαση από το μικροσκοπικό στο μακροσκοπικό τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να τον καταλαβαίνουμε. Υπάρχουν δε πολύ ενδιαφέροντα μακροσκοπικά συστήματα που παρουσιάζουν κβαντική συμπεριφορά.

[dkef]

Πάντως το ότι η δημιουργία των γενετικών δομών ήταν αποτέλεσμα εξέλιξης, μεταλλάξεων και διαδικασίας "trial and error" είναι νομίζω φανερό από την ανάλυση του γονιδιώματος, μέσα στο οποίο υπάρχουν πάρα πολλά άχρηστα "σκουπίδια" που δεν κωδικοποιούν τίποτα και το πολύ πολύ να παίζουν ρόλο στη γεωμετρική μορφή του βιομορίου (κάτι επίσης σημαντικό).

[-gravitino]

dkef είναι ενδιαφέρον που το επισημάνεις αυτό παρόλο που δεν είναι τόσο απλό. Έχει συγκεντρώσει τα φώτα της προσοχής το μη κωδικοποιούν κομμάτι και πολλοί ομολογούν ότι πρόκειται για error correction/prevention κομάτι.

 

Πριν αναλύσουμε βέβαια την trial and error θεωρία να αναφέρουμε ότι η ζύμη με τα 7.000 γονίδιά της, που είναι ευκαρυωτικός οργανισμός με καμιά δεκαπενταριά χρωμοσώματα, δεν έχει και πολύ απο αυτό το άχρηστο DNA. Επίσης το "άχρηστο DNA" είναι χαρακτηριστικό των πολυκύτταρων οργανισμών. Μία άλλη γρήγορη απάντηση θα ήταν ότι όλο αυτό το μη κωδικό DNA εξυπηρετεί στη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης που συνδέεται με το cross-talk των διαφόρων κυτταρικών τύπων, προκειμένου να λάβουν χώρα οι διαδικασίες της μορφογένεσης. Συνεχίζοντας μπορούμε να αναφέρουμε ότι και το προσφιλές στους βιολόγους σκουλίκι Ceanorabditis elegans, που έχει τα εντεράκια του, τους νευρώνες του, κ.λ.π. στερείται τέτοιου άχρηστου DNA.

 

Μία άλλη υπόθεση είναι όι το περιττό αυτό DNA επιτράπηκε μόνο σε κύτταρα των οργανισμών που δεν απαιτούσαν rapid κυτταρικό πολλαπλασιασμό (καθότι η αντιγραφή όλου αυτού του junk DNA σε καθυστερεί). Στο κάτω κάτω τι ανάγκη έχουμε να βιαστούμε?