Orion''s Belt - Η ζώνη του Ωρίωνα

Orion''s Belt - Η ζώνη του Ωρίωνα HαRGB

Messier42, Horsehead, Flame

Στην Αστρονομία η ζώνη του Ωρίωνα αποτελείται από τρεις αστέρες του αστερισμού του Ωρίωνα. Πρόκειται για τους αστέρες δευτέρου βαθμού δ του Ωρίωνα, ε του Ωρίωνα, και ζ του Ωρίωνα, που φέρονται, ως ζωστήρας του μυθικού ήρωα, σε ευθεία γραμμή μέσα στο τετράπλευρο του αστερισμού και σχεδόν κατά μήκος προς τον ουράνιο ισημερινό.

Οι αστέρες αυτοί είναι επίσης γνωστοί και με τα ονόματα \"Τρεις Βασιλείς\", \"Τρεις Μάγοι\", \"Πήχυς\", και \"Ράβδος του Ααρών\" ή \"Ράβδος του Ιακώβ\". Το 1827 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας προκειμένου να τιμήσει τον Μέγα Ναπολέοντα ονόμασε τους αστέρες αυτούς \"Ράβδο του Ναπολέοντα\", πλην όμως η ονομασία αυτή δεν επεκράτησε. Επίσης, οι αστέρες είναι γνωστοί και με την ονομασία Τελαμών.

Κείμενο Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Orion%27s_Belt

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, γνωστό και ως Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνος (μια ακριβέστερη ονομασία, καθώς στον αστερισμό Ωρίωνα υπάρχουν αρκετά άλλα νεφελώματα), αλλά και ως Μεσιέ 42 (Μ42), είναι ένα διάχυτο νεφέλωμα νότια από τη Ζώνη του Ωρίωνα. Είναι ένα από τα φαινομενικώς φωτεινότερα νεφελώματα, ορατό με γυμνό μάτι σε σκοτεινό ουρανό. Το M42 απέχει από εμάς 1.344 ± 20 έτη φωτός.[2][3] Περιλαμβάνει την κοντινότερη στη Γη περιοχή παραγωγής νέων αστέρων. Η πραγματική του διάμετρος εκτιμάται σε 24 έτη φωτός.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα από τα πλέον ερευνηθέντα και φωτογραφημένα ουράνια σώματα. Η μελέτη του έχει αποκαλύψει πολλά μυστικά για τη διαδικασία σχηματισμού νέων άστρων και πλανητών από τη βαρυτική κατάρρευση νεφών διαστρικού αερίου και σκόνης. Οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει απευθείας πρωτοπλανητικούς δίσκους, φαιούς νάνους, έντονες και τυρβώδεις κινήσεις αέριων μαζών και φαινόμενα φωτοϊονισμού από το φως γειτονικών αστέρων μεγάλης μάζας στο νεφέλωμα. Υπάρχουν επίσης υπερηχητικά «σφαιρίδια» αερίου που διατρυπούν τα πυκνά νέφη υδρογόνου του Νεφελώματος του Ωρίωνα: το καθένα από αυτά είναι 10 φορές μεγαλύτερο από το Ηλιακό Σύστημα (ως την τροχιά του Πλούτωνα) και οι άκρες του τονίζονται από κυανή ακτινοβολία ατόμων σιδήρου, ενώ η γένεσή τους πιθανότατα οφείλεται σε κάποιο άγνωστο βίαιο γεγονός που έλαβε χώρα πριν από χίλια περίπου χρόνια.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα αποτελεί στην πραγματικότητα τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου νεφελώματος, που είναι γνωστό ως Σύμπλεγμα Μοριακών Νεφών του Ωρίωνα και εκτείνεται σε ολόκληρο τον αστερισμό, περιλαμβάνοντας τον Βρόχο του Μπάρναρντ, το Νεφέλωμα Αλογοκεφαλή, το M43, το M78 και το Νεφέλωμα της Φλόγας. Γένεση αστέρων παρατηρείται σε ολόκληρο το Νεφέλωμα του Ωρίωνα και εξαιτίας αυτής της διαδικασίας η περιοχή εκπέμπει άφθονο υπέρυθρο φως.

Το Μ42 είναι ορατό με γυμνό μάτι τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, καθώς γίνεται αντιληπτό ως το μεσαίο «αστέρι» στο ξίφος του Ωρίωνος, το οποίο σχηματίζουν οι τρεις αστέρες που εκτείνονται νότια από τη Ζώνη. Το «αστέρι» αυτό φαίνεται θολό σε παρατηρητές με οξεία όραση και η νεφελώδης του φύση γίνεται προφανής αν το παρατηρήσουμε με ένα ζευγάρι κιάλια ή με ένα μικρό τηλεσκόπιο.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα εμπεριέχει ένα πολύ νεαρό ανοικτό σμήνος αστέρων, γνωστό ως Τραπέζιο (του Ωρίωνα) εξαιτίας του σχήματος που απαρτίζουν τα 4 φωτεινότερα άστρα του. Δύο από αυτά φανερώνονται ως διπλά σε νύχτες με ιδανικές συνθήκες, και επομένως συνολικά έχουμε 6 αστέρες. Οι αστέρες του Τραπεζίου, όπως και πολλοί άλλοι της περιοχής, βρίσκονται σε νεαρή ηλικία. Το Τραπέζιο ίσως συνιστά μέρος του πολύ μεγαλύτερου «Σμήνους του Νεφελώματος του Ωρίωνα», μία ομάδα περίπου 2.000 αστέρων σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 20 έτη φωτός. Πριν από δύο εκατομμύρια έτη αυτό το σμήνος μπορεί να περιείχε τους αστέρες AE Ηνιόχου, 53 Κριού και μ Περιστεράς, που σήμερα παρατηρούνται να κινούνται μακριά από το νεφέλωμα με ταχύτητες μεγαλύτερες από 100 km/sec.

Εδώ και αιώνες οι παρατηρητές έχουν προσέξει την πρασινωπή χροιά του Νεφελώματος του Ωρίωνα, που επιπλέον έχει περιοχές με κόκκινο και γαλάζιο-ιώδες χρώμα. Το κόκκινο είναι γνωστό ότι προέρχεται από τη φασματική γραμμή Hα του υδρογόνου, που έχει μήκος κύματος 656,3 nm, ενώ ο συνδυασμός γαλάζιου-ιώδους είναι ανακλώμενη ακτινοβολία από αστέρες μεγάλης μάζας, φασματικού τύπου O, στην κεντρική περιοχή του νεφελώματος.

Η πρασινωπή χροιά ωστόσο υπήρξε αίνιγμα για τους αστρονόμους μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα: καμιά από τις τότε γνωστές φασματικές γραμμές δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Υποτέθηκε ότι ήταν φασματική γραμμή ενός νέου στοιχείου της ύλης, στο οποίο δόθηκε το όνομα «νεφέλιο». Αλλά με την πρόοδο στην Ατομική Φυσική προσδιορίσθηκε τελικώς ότι το πράσινο χρώμα παραγόταν από μία μετάπτωση ηλεκτρονίου μικρής πιθανότητας σε διπλά ιονισμένα άτομα οξυγόνου, μία από τις λεγόμενες «απαγορευμένες γραμμές». Αυτές οι φασματικές γραμμές - ακτινοβολίες ήταν αδύνατο να παραχθούν στο εργαστήριο επειδή απαιτούν εκτεταμένο περιβάλλον πολύ μικρής πυκνότητας ύλης, που μόνο στον διαστρικό χώρο υπάρχει.

http://el.wikipedia.org/wiki/Νεφέλωμα_του_Ωρίωνα

Orion''s Belt or the Belt of Orion is an asterism in the constellation Orion. It consists of the three bright stars Alnitak, Alnilam and Mintaka.

Looking for Orion''s Belt in the night sky is the easiest way to locate the constellation Orion in the sky. The stars are more or less evenly spaced in a straight line, and so can be visualized as the belt of the hunter''s clothing. In the Northern hemisphere, they are best visible in the early night sky during the winter, in particular the month of January at around 9.00 pm

Alnitak

Alnitak is pronounced: ALL-nit-ahk. Orion is a constellation of its own, but its also held inside another constellation. Alnitak is a triple star system at the eastern end of Orion''s belt, and is 736 light years from the earth. It has 100,000 times the luminosity of the sun. The primary (Alnitak A) is itself a close binary, comprising Alnitak Aa (a blue supergiant of spectral and luminosity type O9.7 Ibe, with an absolute magnitude of -5.25 and an apparent magnitude of 2.0) and Alnitak Ab (a blue dwarf of spectral and luminosity type O9V, with an absolute magnitude of about -3.0 and an apparent magnitude of about 4, discovered in 1998 [2]). Aa is estimated as being up to 28 times as massive as the sun, and to have a diameter 20 times greater.[3] It is the brightest star of class O in the night sky. Alnitak B is a 4th magnitude B-type star which orbits Alnitak A every 1500 years. A fourth star, 9th magnitude Alnitak C, has not been confirmed to be part of the Aa-Ab-B group, and may simply lie along the line of sight.

The Alnitak system is bathed in the nebulosity of IC 434.

Alnilam

Alnilam (Epsilon Orionis) is approximately 1340 light years away from earth and shines with magnitude 1.70. Considering ultraviolet light Alnilam is 375,000 times more luminous than the Sun.[2] It is a large blue supergiant star in the constellation of Orion. Its Flamsteed designation is 46 Orionis.

It is the 30th brightest star in the sky (the 4th brightest in Orion) and is a blue-white supergiant. Together with Mintaka and Alnitak, the three stars make up the belt of Orion, known by many names across many ancient cultures. Alnilam is the middle star.

Since 1943, the spectrum of this star has served as one of the stable anchor points by which other stars are classified.[1] It is also one of the 57 stars used in celestial navigation. It is at its highest point in the sky around midnight on December 15.

Alnilam''s relatively simple spectrum has made it useful for studying the interstellar medium. Within the next million years, this star may turn into a red supergiant and explode as a supernova. It is surrounded by a molecular cloud, NGC 1990, which it brightens to make a reflection nebula. Its stellar winds may reach up to 2000 km/s, causing it to lose mass about 20 million times more rapidly than the Sun.

Mintaka

Pronounced MIN-ta-ka. Mintaka (Delta Orionis) is 915 light years away and shines with magnitude 2.21. Mintaka is 90,000 times more luminous than the Sun. Mintaka is a double star. Both stars orbit around each other every 5.73 days

The Orion Nebula (also known as Messier 42, M42, or NGC 1976) is a diffuse nebula situated south of Orion''s Belt in the constellation of Orion. It is one of the brightest nebulae, and is visible to the naked eye in the night sky. M42 is located at a distance of 1,344 ± 20 light years[3][6] and is the closest region of massive star formation to Earth. The M42 nebula is estimated to be 24 light years across. It has a mass of about 2000 times the mass of the Sun. Older texts frequently refer to the Orion Nebula as the Great Nebula in Orion or the Great Orion Nebula.[7]

The Orion Nebula is one of the most scrutinized and photographed objects in the night sky, and is among the most intensely studied celestial features.[8] The nebula has revealed much about the process of how stars and planetary systems are formed from collapsing clouds of gas and dust. Astronomers have directly observed protoplanetary disks, brown dwarfs, intense and turbulent motions of the gas, and the photo-ionizing effects of massive nearby stars in the nebula.

http://en.wikipedia.org/wiki/Orion_Nebula

Canon eos 40D Full Spectra

EF 100mm Is Usm L Macro

F2.8

iso800

EQ6 Unguide

10X7min Rgb CLS

8X12min Ha

Deepskystacker, Photoshop