Πραγματικά είναι δύσκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα εκείνη την στιγμή, τα λόγια είναι απλώς φτωχά. Θα συμφωνήσω στο έπακρον με αυτά που είπε ο CarlSagan. Η αναμονή της ολικότητας, να λέω σε 8 λεπτά, σε 5 σε 3 2 1, τα ομιχλονέφη που έσκασαν λίγο πριν την ολικότητα λόγω συμπύκνωσης από την απότομης ψύξης της ατμόσφαιρας, φωνές και αγωνία μην καλύψουν τον ήλιο, ευτυχώς δεν ήταν ικανά να το κάνουν και ξαφνικά βάζω τις φωνές... ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ! ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ! Μετά από λίγο έβησαν και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου και όλοι φωνάζαμε: ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΦΟΒΕΡΟ! ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ! ΤΡΟΜΕΡΟ! Τα χαμηλά σύννεφα που έτρεχαν και το βαθύ σούρουπο σχεδόν σαν νύχτα με πανσέληνο 2 η ώρα το μεσημέρι... απόκοσμα... ΔΕΟΣ! Ακόμα και τα ζώα τρελάθηκαν, άρχισαν να ακούγονται βελάσματα ξαφνικά! Και μετά ξανά το διαμαντένιο δαχτυλίδι και ξαναεμφανίζονται οι πρώτες ακτίνες του ήλιου και αμέσως ακούγονται καμπάνες, κόρνες πλοίων, σαν πανηγύρι, ένας δίκαιος φόρος τιμής στο άστρο της ζωής που κέρδισε ξανά την μάχη... Τώρα πάω να ανεβάσω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, να κατάφερα να τραβήξω μέσα στον πανικό. Έπαθα ζημιά λέμε, θέλω οπωσδήποτε Σιβηρία-Κίνα!