Και κατι ωραιο απο τον προλογο του συμπαντος που αγαπησα: Της φυσης εμεις,μικροι εφημεροι,θνητοι του ηλιου παιδια,πλασμενα απ'το κορμι του, στο φως του λουσμενοι,τα αστερια ατενιζουμε. Των νομων των αστρων μαθητες και δασκαλοι, των αιωνιων,συμπαντικων δρομων χαρακτες και οδοιποροι, στα συμπαντα οδηγουμε την ψυχη μας. Πατριδα μας οι απειροι συμπαντικοι χωροι. Η γη,μικρη φυλακη του κορμιου μας. Ποινη μας,μια ολιγοχρονη ειρκτη, που συντομα τελειωνει, για να πορευτουμε επιτελους ελευθερα, στις αθεατες ουρανιες πολιτειες. Ταδε εφη ο ποιητης