Ίσως τεχνολογικό, ίσως μυστηριώδες... Κάποιες στιγμές λέω ευτυχώς που ζω σε εποχή όπου τόσο εύκολα, η θολή όραση διορθώνεται. Η όραση από μόνη της είναι μυστηριώδης. Είναι ώρες που κοιτάζω, απλά κοιτάζω, είτε αυτό είναι άστρο είτε όχι, και μου φαίνεται τόσο παράξενο... Και με τη βοήθεια της φαντασίας, η όραση μπορεί να κάνει μαγικά... Τα μάτια από μόνα τους δεν μπορούν να καταλάβουν το βάθος του ουρανού τη νύχτα. Είναι σαν να κοιτάζουν ένα επίπεδο στρώμα με λάμψεις που ισαπέχουν από εμάς... Αν φανταστείς όμως το βάθος και τη διαφορά τις απόστασης των αντικειμένων, τότε ζεις στιγμές μαγικές, ειδικά άμα τις μοιράζεσαι... Και είναι πιο ωραίο να μοιράζεσαι το ίδιο ζευγάρι κιάλια, από το να έχει ο καθένας το δικό του... Είναι τόσο όμορφο να δείχνεις κάτι σε έναν άνθρωπο δίπλα σου και εσύ να τον κοιτάς με ανυπομονησία μέχρι να εντοπίσει το άστρο που είδες εσύ πριν... (Ξέφυγα από το θέμα τελείως)