Bi2L

Ίχνη Αστέρων πάνω απο το αρχαίο τείχος της Κόρκυρας, Παναγία Νεραντζίχα Τμήμα πύργου από το αρχαίο τείχος της πόλης. Σώζεται ενσωματωμένο στα ερείπια της βυζαντινής εκκλησίας της Παναγίας της Νεραντζίχας, πάνω σε μικρό ύψωμα στα δυτικά του ναού της Αρτέμιδας. Ο πύργος χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. και προστάτευε πύλη του τείχους της πόλης. Πάνω στον αρχαίο ισοδομικό τοίχο από ασβεστολιθικούς λιθόπλινθους στηρίζεται ο βόρειος τοίχος της βυζαντινής εκκλησίας. Στο εσωτερικό του πύργου διακρίνονται και επιχρίσματα του βυζαντινού ναού. Από τον πύργο, τον λεγόμενο της Νεραντζίχας από το όνομα της εκκλησίας, που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία την Νεραντζίχα, το αρχαίο τείχος συνεχιζόταν μάλλον προς ΒΑ, ακολουθώντας την κορυφογραμμή των λόφων που καταλήγουν στο τρίστρατο των οδών Δαίρπεφλδ - Αλκινόου - Αγ. Θεοδώρων. Η Παναγία Νεραντζίχα αποτελεί ένα μνημείο με ιδιαίτερη σημασία πάνω στο οποίο με χαρακτηριστική σαφήνεια είναι ορατές οι δύο εποχές, κλασική και βυζαντινή, που το δημιούργησαν. Το κατώτερο τμήμα του είναι πύργος της οχύρωσης, το μοναδικό σωζόμενο και ορατό σήμερα τμήμα του τείχους της αρχαίας πόλης της Κέρκυρας και η κατασκευή του τοποθετείτε στους κλασικούς χρόνους (5ος αιώνας π.Χ.). Κατά τα βυζαντινά χρόνια ο πύργος μετασκευάστηκε σε μονόκλιτη βασιλική μικρών διαστάσεων με τρίπλευρη αψίδα ιερού και πλούσιο κεραμοπλαστικό διάκοσμο στην εξωτερική πλευρά της τοιχοποιίας, χαρακτηριστικό στοιχείο της βυζαντινής αρχιτεκτονικής του 11ου και 12ου αιώνα, περίοδο στην οποία τοποθετείται και η ίδρυση του ναού. Στα μεσαβυζαντινά χρόνια (μετά το 1453), ο ναός επισκευάστηκε και προστέθηκε νάρθηκας στην νότια πλευρά του. Η κατάρρευση του κωδωνοστασίου, του δυτικού τοίχου αλλά και της αψίδας περί το 1900 έδωσε στο μνημείο τη σημερινή μορφή του. Canon eos 400D mod Samyung 8mm fisheyeye f3.5 iso500 250x20sec

Νυχτερινό τοπίο πάνω απο το Βόρειο Στενό της Κέρκυρας Ο Ωρίωνας ο μέγας κυνηγός σε νυχτερινό πλάνο πάνω απο το βόρειο στενό της Κέρκυρας όπου απο δεξιά φαίνεται η Ηγουμενίτσα, ακολουθεί η Σαγιάδα, η Κονίσπολη, το Βουθρωτό και το Εξαμίλι, ενω απο την πλευρά της φαίνονται οι Σινιές. (περισσότερα για τον Πορθμό της Κέρκυρας εδω http://el.wikipedia.org/wiki/Πορθμός_της_Κέρκυρας ) Canon eos 700D Efs 17-55 is usm 17mm f2.8 iso800 30sec

Νυχτερινό Τοπίο πάνω απο το αρχαίο τείχος της Κόρκυρας, Παναγία Νεραντζίχα Νυχτερινό τοπίο με τις 7 κόρες του Άτλα και της Πλειόνης να φεγγοβολούν στο στερέωμα μαζί με τον λαμπερό και γλογερό Λαμπαδία, τον Άλφα του Ταύρου όπου μαζί με τις άλλες 7 κόρες, τις Υάδες, φέγγουν πάνω απο το παλιό τείχος της αρχαίας Κόρκυρας, ενω στα αριστερά ο μέγας κυνηγός, ο Ωρίωνας ίσα που ξεπροβάλει με τον πορτοκαλί γίγαντα Μπετελγκέζ, το αριστερό χέρι δηλαδή και μαζί με την Αμαζόνα, την γυναίκα πολεμίστρια Bellatrix και την Meissa όπου κατα λάθος πήρε το όνομα της Alhena να λάμπουν στα ανατολικά του τείχους. Τμήμα πύργου από το αρχαίο τείχος της πόλης. Σώζεται ενσωματωμένο στα ερείπια της βυζαντινής εκκλησίας της Παναγίας της Νεραντζίχας, πάνω σε μικρό ύψωμα στα δυτικά του ναού της Αρτέμιδας. Ο πύργος χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. και προστάτευε πύλη του τείχους της πόλης. Πάνω στον αρχαίο ισοδομικό τοίχο από ασβεστολιθικούς λιθόπλινθους στηρίζεται ο βόρειος τοίχος της βυζαντινής εκκλησίας. Στο εσωτερικό του πύργου διακρίνονται και επιχρίσματα του βυζαντινού ναού. Από τον πύργο, τον λεγόμενο της Νεραντζίχας από το όνομα της εκκλησίας, που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία την Νεραντζίχα, το αρχαίο τείχος συνεχιζόταν μάλλον προς ΒΑ, ακολουθώντας την κορυφογραμμή των λόφων που καταλήγουν στο τρίστρατο των οδών Δαίρπεφλδ - Αλκινόου - Αγ. Θεοδώρων. Η Παναγία Νεραντζίχα αποτελεί ένα μνημείο με ιδιαίτερη σημασία πάνω στο οποίο με χαρακτηριστική σαφήνεια είναι ορατές οι δύο εποχές, κλασική και βυζαντινή, που το δημιούργησαν. Το κατώτερο τμήμα του είναι πύργος της οχύρωσης, το μοναδικό σωζόμενο και ορατό σήμερα τμήμα του τείχους της αρχαίας πόλης της Κέρκυρας και η κατασκευή του τοποθετείτε στους κλασικούς χρόνους (5ος αιώνας π.Χ.). Κατά τα βυζαντινά χρόνια ο πύργος μετασκευάστηκε σε μονόκλιτη βασιλική μικρών διαστάσεων με τρίπλευρη αψίδα ιερού και πλούσιο κεραμοπλαστικό διάκοσμο στην εξωτερική πλευρά της τοιχοποιίας, χαρακτηριστικό στοιχείο της βυζαντινής αρχιτεκτονικής του 11ου και 12ου αιώνα, περίοδο στην οποία τοποθετείται και η ίδρυση του ναού. Στα μεσαβυζαντινά χρόνια (μετά το 1453), ο ναός επισκευάστηκε και προστέθηκε νάρθηκας στην νότια πλευρά του. Η κατάρρευση του κωδωνοστασίου, του δυτικού τοίχου αλλά και της αψίδας περί το 1900 έδωσε στο μνημείο τη σημερινή μορφή του. Canon eos 40D Full Spectra EF 15mm fisheyeye f2.8 iso500 15sec

Διάττοντας & Νυχτερινό τοπίο στην Γράβα Γαρδικίου Νυχτερινό τοπίο όπως περίπου το έβλεπαν οι πρόγονοί μας κάτω απο το σπήλαιο του Γαρδικίου με με τον Ωρίωνα τον Μέγα Κυνηγό σε πρώτο πλάνο μαζί με έναν διάττοντα που καίγεται στα 100χλμ περίπου εξαιτίας της ατμόσφαιρας ενώ λίγο πιο πάνω λάμπει ο Λαμπαδίας το πιο φωτεινό άστρο του Ταύρου όπου σχηματίζει ένα Λ. Αν και πριν απο 20.000 χρόνια ο Ωρίωνας ήταν πιο κοντά στον ορίζοντα και τα κέρατα του Ταύρου λίγο πιο κλειστά το τοπίο θα του ήταν πολύ γνώριμο αν και αντί για μεσάνυχτα αρχές Φθινοπώρου στην Ανατολή θα τον έβλεπε για λίγες ώρες μετά την δύση του Ήλιου στα δυτικά. Κείμενο Υπουργείο Πολιτισμού http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=9301 Το σπήλαιο \"Γράβα Γαρδικίου\" βρίσκεται στην κοινότητα Αγίου Ματθαίου, σε απόσταση 22km στα νοτιοδυτικά της Κέρκυρας. Συγκεκριμένα βρίσκεται στους νότιους πρόποδες του όρους Αγ. Ματθαίος. Για να προσεγγίσει κάποιος τον χώρο ακολουθεί επί 2km τον δρόμο που συνδέει το χωριό Αγ. Ματθαίος με τον οικισμό Βραγανιώτικα και παρακάμπτει δεξιά σε χωματόδρομο. Ακολουθώντας μια πορεία περίπου 500m μέσα από τον ελαιώνα οδηγείται έξω από το σπήλαιο. Ο χώρος βρίσκεται πολύ κοντά στο βυζαντινό Φρούριο Γαρδικίου. Η Γράβα αποτελούσε ορμητήριο κυνηγών και τροφοσυλλεκτών, πολύ κοντά στην μεγάλη πηγή του Γαρδικίου. Πρόκειται για βραχοσκεπή της οποίας η οροφή έχει υποστεί σταδιακή διάβρωση και ογκώδεις κατακρημνίσεις. Σήμερα έχει οριζόντιο μήκος 20μ και ύψος 13μ. Το σπήλαιο βρίσκεται σε υψόμετρο 50μ. πάνω απ'' την θάλασσα και έχει υπέροχη θέα προς όλο το νότιο τμήμα του νησιού. Οι πρώτες έρευνες έγιναν εδώ το 1965 απ'' τον καθηγητή - προϊστοριολόγο Αυγ. Σορδίνα. Αποκαλύφθηκε δάπεδο κατοίκησης που χρονολογείται στα τελικά στάδια της Ανώτερης Παλαιολιθικής (20.000 π.Χ.). Η ανασκαφή του χώρου έδωσε εργαλεία από πυριτόλιθο, οστά ζώων (κάπροι - ζαρκάδια - ελάφια), οστείνη χάντρα καθώς και δύο πλακίδια με κατάλοιπα ώχρας. Ο χώρος έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός με την Υπουργική Απόφαση : ΥΑ 3888/ 21-2-67, ΦΕΚ. 168/Β/9-3-67. Συντάκτης Γαρυφαλιά Μεταλληνού, αρχαιολόγος Canon eos 40D Full Spectra, EF 15mm Fisheye f2.8 iso800 30sec

Ίχνη Αστέρων πάνω απο την Πυλίδα Σωκρακίου Αστρικά ίχνη πάνω απο το χωριό φάντασμα της Πυλίδας, κάτω απο την δικόρυφη Τσούκα σε ένα σημείο με σπάνια ομορφιά και θέα προς τους Διαπόντιους Νήσους μέσα στο καταπράσινο δάσος. Canon eos 400D mod Samyung 8mm fisheye f3.5 300X30sec

Καθρεφτίζοντα Ίχνη Αστέρων, λιμνοθάλασσα Κορισσίων, Κέρκυρα Αστρικά ίχνη πάνω απο την λιμνοθάλασσα Κορισσίων, περιοχή Natura 2.000 στην νοτιο δυτική Κέρκυρα. Canon eos 700D Efs 17-55 is usm 17mm f2.8 350X30sec Stratrails

Taurus the Bull - Υάδες Οι Υάδες (Hyades) στην αστρονομία είναι ένα ανοικτό αστρικό σμήνος στον αστερισμό Ταύρο. Είναι γνωστό και με τα ονόματά του από καταλόγους σμηνών, Melotte 25 (Mel 25) και Collinder 50 (Col 50). Οι φωτεινότεροι αστέρες του σχηματίζουν ένα σχήμα «Λ» στον ουρανό, μαζί με τον ερυθρό γίγαντα Αλντεμπαράν, τον φωτεινότερο αστέρα σε όλο τον αστερισμό, που όμως στην πραγματικότητα δεν ανήκει στο σμήνος. Οι Υάδες θεωρούνται το πλησιέστερο αστρικό σμήνος στη Γη, σε απόσταση 151 έτη φωτός ή 46 παρσέκ (pc). Για τον λόγο αυτό, η απόσταση των Υάδων ήταν ένας πολύ σημαντικός αριθμός για τους ερευνητές αστρονόμους, αφού ξεκινώντας από αυτή την απόσταση μπορούσαν να προσδιορίσουν τη γενικότερη κλίμακα αποστάσεων στον Γαλαξία, και από εκεί σε ολόκληρο το Σύμπαν. Τελικώς, ο αστρομετρικός δορυφόρος HIPPARCOS επιβεβαίωσε την παραπάνω τιμή. Οι ουρανογραφικές συντεταγμένες του κέντρου του σμήνους είναι περίπου ορθή αναφορά 04h 27m και απόκλιση +15° 52′ (εποχή 2000,0). Το συνολικό φαινόμενο μέγεθος του σμήνους είναι +0,5. Η πραγματική μέση διάμετρος του σμήνους είναι περίπου 75 έτη φωτός (γωνιακή 330 λεπτά της μοίρας), αλλά η κυρίαρχη κεντρική του ομάδα είναι μόλις 10 έτη φωτός σε διάμετρο. Το Διάγραμμα Hertzsprung-Russell των Υάδων υποδεικνύει ότι η ηλικία των Υάδων είναι 625 ± 50 εκατομμύρια έτη. Πιθανότατα σχηματίσθηκαν από το ίδιο μοριακό νέφος με το σμήνος Φάτνη. Επειδή φαίνονται εύκολα με γυμνό μάτι τις νύκτες, οι Υάδες ήταν γνωστές από την προϊστορική εποχή. Αναφέρονται από τον Όμηρο (περ. 750 π.Χ.. Ο πρώτος που σκέφθηκε να εντάξει αυτό το σμήνος σε κάποιο κατάλογο φαίνεται ότι υπήρξε ο Giovanni Batista Hodierna το έτος 1654. Ο Λιούις Μπος (Lewis Boss) απέδειξε πρώτος, το 1908, ότι αυτή η διάταξη των αστέρων ήταν αστρικό σμήνος. Ο Σαρλ Μεσιέ χρησιμοποιούσε αστρικούς χάρτες που περιείχαν και ονομάτιζαν τις Υάδες, αλλά δεν τις συμπεριέλαβε στον περίφημο κατάλογό του. Οι Υάδες ήταν κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης (κατά το «Fabulae» του Υγίνου), ή της Αίθρας (κατά το «Ημερολόγιο» του Οβίδιου και το «Περί Αστρονομίας» του Υγίνου), ενώ ο Υγίνος στο «Περί Αστρονομίας» («Poeticon Astronomicon») δίνει και την πιθανότητα να ήταν κόρες του Ύαντα και της Βοιωτίας. Στην επικρατέστερη εκδοχή πάντως, ο Ύας ήταν αδελφός τους. oι Υάδες μαζί με τις 7 Πλειάδες αποτελούν τις 14 Ατλαντίδες, αλλιώς γνωστές ως Δωδωνίδες καθώς ήταν νύφες της Δωδώνης που δόθηκε ο θεός Διόνυσος σε αυτές ως βρέφος για να τον μεγαλώσουν, μετ'' εμπιστοσύνης του Διός. Μετά τον θάνατο του Ύαντα σε κυνηγετικό δυστύχημα (από ένα λιοντάρι κατά μία εκδοχή), οι Υάδες άρχισαν να κλαίνε από τη λύπη τους ασταμάτητα (μια μυθολογική αιτιολόγηση για το «κλάμα» της βροχής). Τότε οι θεοί τις λυπήθηκαν και τις μεταμόρφωσαν σε αστέρια. Άλλη εκδοχή είναι ότι έγιναν αστέρια από τον Δία σε ανταμοιβή για το έργο τους να αναθρέψουν έναν Θεό. Είναι το γνωστό στην Αστρονομία ανοικτό σμήνος αστέρων Υάδες, στην κεφαλή του ταύρου τoυ ομώνυμου αστερισμού. Και πραγματικά, η εμφάνιση του σμήνους αυτού πριν την αυγή (η εώα επιτολή τους) προμήνυε κάθε χρόνο το τέλος του ξερού καλοκαιριού και τις πρώτες βροχές για τις μεσογειακές χώρες. Τα ονόματα των Υάδων ποικίλλουν στους διάφορους μυθογράφους. Η επικρατέστερη ίσως εκδοχή θέλει τα ονόματά τους να είναι τα εξής: Φάολα, Αμβροσία, Ευδώρα, Κορωνίς και Πολυξώ. Σε αυτές προστίθενται συνήθως η Θυώνη και η Προδίκη, κόρες του Ύαντα από την Αίθρα. Canon eos 40D Full Spectra EF 100mm Is Usm L Macro F2.8 iso800 EQ6 Unguide 10X7min Rgb CLS Deepskystacker, Photoshop

Orion''s Belt - Η ζώνη του Ωρίωνα HαRGB Messier42, Horsehead, Flame Στην Αστρονομία η ζώνη του Ωρίωνα αποτελείται από τρεις αστέρες του αστερισμού του Ωρίωνα. Πρόκειται για τους αστέρες δευτέρου βαθμού δ του Ωρίωνα, ε του Ωρίωνα, και ζ του Ωρίωνα, που φέρονται, ως ζωστήρας του μυθικού ήρωα, σε ευθεία γραμμή μέσα στο τετράπλευρο του αστερισμού και σχεδόν κατά μήκος προς τον ουράνιο ισημερινό. Οι αστέρες αυτοί είναι επίσης γνωστοί και με τα ονόματα \"Τρεις Βασιλείς\", \"Τρεις Μάγοι\", \"Πήχυς\", και \"Ράβδος του Ααρών\" ή \"Ράβδος του Ιακώβ\". Το 1827 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας προκειμένου να τιμήσει τον Μέγα Ναπολέοντα ονόμασε τους αστέρες αυτούς \"Ράβδο του Ναπολέοντα\", πλην όμως η ονομασία αυτή δεν επεκράτησε. Επίσης, οι αστέρες είναι γνωστοί και με την ονομασία Τελαμών. Κείμενο Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Orion%27s_Belt Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, γνωστό και ως Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνος (μια ακριβέστερη ονομασία, καθώς στον αστερισμό Ωρίωνα υπάρχουν αρκετά άλλα νεφελώματα), αλλά και ως Μεσιέ 42 (Μ42), είναι ένα διάχυτο νεφέλωμα νότια από τη Ζώνη του Ωρίωνα. Είναι ένα από τα φαινομενικώς φωτεινότερα νεφελώματα, ορατό με γυμνό μάτι σε σκοτεινό ουρανό. Το M42 απέχει από εμάς 1.344 ± 20 έτη φωτός.[2][3] Περιλαμβάνει την κοντινότερη στη Γη περιοχή παραγωγής νέων αστέρων. Η πραγματική του διάμετρος εκτιμάται σε 24 έτη φωτός. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα από τα πλέον ερευνηθέντα και φωτογραφημένα ουράνια σώματα. Η μελέτη του έχει αποκαλύψει πολλά μυστικά για τη διαδικασία σχηματισμού νέων άστρων και πλανητών από τη βαρυτική κατάρρευση νεφών διαστρικού αερίου και σκόνης. Οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει απευθείας πρωτοπλανητικούς δίσκους, φαιούς νάνους, έντονες και τυρβώδεις κινήσεις αέριων μαζών και φαινόμενα φωτοϊονισμού από το φως γειτονικών αστέρων μεγάλης μάζας στο νεφέλωμα. Υπάρχουν επίσης υπερηχητικά «σφαιρίδια» αερίου που διατρυπούν τα πυκνά νέφη υδρογόνου του Νεφελώματος του Ωρίωνα: το καθένα από αυτά είναι 10 φορές μεγαλύτερο από το Ηλιακό Σύστημα (ως την τροχιά του Πλούτωνα) και οι άκρες του τονίζονται από κυανή ακτινοβολία ατόμων σιδήρου, ενώ η γένεσή τους πιθανότατα οφείλεται σε κάποιο άγνωστο βίαιο γεγονός που έλαβε χώρα πριν από χίλια περίπου χρόνια. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα αποτελεί στην πραγματικότητα τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου νεφελώματος, που είναι γνωστό ως Σύμπλεγμα Μοριακών Νεφών του Ωρίωνα και εκτείνεται σε ολόκληρο τον αστερισμό, περιλαμβάνοντας τον Βρόχο του Μπάρναρντ, το Νεφέλωμα Αλογοκεφαλή, το M43, το M78 και το Νεφέλωμα της Φλόγας. Γένεση αστέρων παρατηρείται σε ολόκληρο το Νεφέλωμα του Ωρίωνα και εξαιτίας αυτής της διαδικασίας η περιοχή εκπέμπει άφθονο υπέρυθρο φως. Το Μ42 είναι ορατό με γυμνό μάτι τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, καθώς γίνεται αντιληπτό ως το μεσαίο «αστέρι» στο ξίφος του Ωρίωνος, το οποίο σχηματίζουν οι τρεις αστέρες που εκτείνονται νότια από τη Ζώνη. Το «αστέρι» αυτό φαίνεται θολό σε παρατηρητές με οξεία όραση και η νεφελώδης του φύση γίνεται προφανής αν το παρατηρήσουμε με ένα ζευγάρι κιάλια ή με ένα μικρό τηλεσκόπιο. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα εμπεριέχει ένα πολύ νεαρό ανοικτό σμήνος αστέρων, γνωστό ως Τραπέζιο (του Ωρίωνα) εξαιτίας του σχήματος που απαρτίζουν τα 4 φωτεινότερα άστρα του. Δύο από αυτά φανερώνονται ως διπλά σε νύχτες με ιδανικές συνθήκες, και επομένως συνολικά έχουμε 6 αστέρες. Οι αστέρες του Τραπεζίου, όπως και πολλοί άλλοι της περιοχής, βρίσκονται σε νεαρή ηλικία. Το Τραπέζιο ίσως συνιστά μέρος του πολύ μεγαλύτερου «Σμήνους του Νεφελώματος του Ωρίωνα», μία ομάδα περίπου 2.000 αστέρων σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 20 έτη φωτός. Πριν από δύο εκατομμύρια έτη αυτό το σμήνος μπορεί να περιείχε τους αστέρες AE Ηνιόχου, 53 Κριού και μ Περιστεράς, που σήμερα παρατηρούνται να κινούνται μακριά από το νεφέλωμα με ταχύτητες μεγαλύτερες από 100 km/sec. Εδώ και αιώνες οι παρατηρητές έχουν προσέξει την πρασινωπή χροιά του Νεφελώματος του Ωρίωνα, που επιπλέον έχει περιοχές με κόκκινο και γαλάζιο-ιώδες χρώμα. Το κόκκινο είναι γνωστό ότι προέρχεται από τη φασματική γραμμή Hα του υδρογόνου, που έχει μήκος κύματος 656,3 nm, ενώ ο συνδυασμός γαλάζιου-ιώδους είναι ανακλώμενη ακτινοβολία από αστέρες μεγάλης μάζας, φασματικού τύπου O, στην κεντρική περιοχή του νεφελώματος. Η πρασινωπή χροιά ωστόσο υπήρξε αίνιγμα για τους αστρονόμους μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα: καμιά από τις τότε γνωστές φασματικές γραμμές δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Υποτέθηκε ότι ήταν φασματική γραμμή ενός νέου στοιχείου της ύλης, στο οποίο δόθηκε το όνομα «νεφέλιο». Αλλά με την πρόοδο στην Ατομική Φυσική προσδιορίσθηκε τελικώς ότι το πράσινο χρώμα παραγόταν από μία μετάπτωση ηλεκτρονίου μικρής πιθανότητας σε διπλά ιονισμένα άτομα οξυγόνου, μία από τις λεγόμενες «απαγορευμένες γραμμές». Αυτές οι φασματικές γραμμές - ακτινοβολίες ήταν αδύνατο να παραχθούν στο εργαστήριο επειδή απαιτούν εκτεταμένο περιβάλλον πολύ μικρής πυκνότητας ύλης, που μόνο στον διαστρικό χώρο υπάρχει. http://el.wikipedia.org/wiki/Νεφέλωμα_του_Ωρίωνα Orion''s Belt or the Belt of Orion is an asterism in the constellation Orion. It consists of the three bright stars Alnitak, Alnilam and Mintaka. Looking for Orion''s Belt in the night sky is the easiest way to locate the constellation Orion in the sky. The stars are more or less evenly spaced in a straight line, and so can be visualized as the belt of the hunter''s clothing. In the Northern hemisphere, they are best visible in the early night sky during the winter, in particular the month of January at around 9.00 pm Alnitak Alnitak is pronounced: ALL-nit-ahk. Orion is a constellation of its own, but its also held inside another constellation. Alnitak is a triple star system at the eastern end of Orion''s belt, and is 736 light years from the earth. It has 100,000 times the luminosity of the sun. The primary (Alnitak A) is itself a close binary, comprising Alnitak Aa (a blue supergiant of spectral and luminosity type O9.7 Ibe, with an absolute magnitude of -5.25 and an apparent magnitude of 2.0) and Alnitak Ab (a blue dwarf of spectral and luminosity type O9V, with an absolute magnitude of about -3.0 and an apparent magnitude of about 4, discovered in 1998 [2]). Aa is estimated as being up to 28 times as massive as the sun, and to have a diameter 20 times greater.[3] It is the brightest star of class O in the night sky. Alnitak B is a 4th magnitude B-type star which orbits Alnitak A every 1500 years. A fourth star, 9th magnitude Alnitak C, has not been confirmed to be part of the Aa-Ab-B group, and may simply lie along the line of sight. The Alnitak system is bathed in the nebulosity of IC 434. Alnilam Alnilam (Epsilon Orionis) is approximately 1340 light years away from earth and shines with magnitude 1.70. Considering ultraviolet light Alnilam is 375,000 times more luminous than the Sun.[2] It is a large blue supergiant star in the constellation of Orion. Its Flamsteed designation is 46 Orionis. It is the 30th brightest star in the sky (the 4th brightest in Orion) and is a blue-white supergiant. Together with Mintaka and Alnitak, the three stars make up the belt of Orion, known by many names across many ancient cultures. Alnilam is the middle star. Since 1943, the spectrum of this star has served as one of the stable anchor points by which other stars are classified.[1] It is also one of the 57 stars used in celestial navigation. It is at its highest point in the sky around midnight on December 15. Alnilam''s relatively simple spectrum has made it useful for studying the interstellar medium. Within the next million years, this star may turn into a red supergiant and explode as a supernova. It is surrounded by a molecular cloud, NGC 1990, which it brightens to make a reflection nebula. Its stellar winds may reach up to 2000 km/s, causing it to lose mass about 20 million times more rapidly than the Sun. Mintaka Pronounced MIN-ta-ka. Mintaka (Delta Orionis) is 915 light years away and shines with magnitude 2.21. Mintaka is 90,000 times more luminous than the Sun. Mintaka is a double star. Both stars orbit around each other every 5.73 days The Orion Nebula (also known as Messier 42, M42, or NGC 1976) is a diffuse nebula situated south of Orion''s Belt in the constellation of Orion. It is one of the brightest nebulae, and is visible to the naked eye in the night sky. M42 is located at a distance of 1,344 ± 20 light years[3][6] and is the closest region of massive star formation to Earth. The M42 nebula is estimated to be 24 light years across. It has a mass of about 2000 times the mass of the Sun. Older texts frequently refer to the Orion Nebula as the Great Nebula in Orion or the Great Orion Nebula.[7] The Orion Nebula is one of the most scrutinized and photographed objects in the night sky, and is among the most intensely studied celestial features.[8] The nebula has revealed much about the process of how stars and planetary systems are formed from collapsing clouds of gas and dust. Astronomers have directly observed protoplanetary disks, brown dwarfs, intense and turbulent motions of the gas, and the photo-ionizing effects of massive nearby stars in the nebula. http://en.wikipedia.org/wiki/Orion_Nebula Canon eos 40D Full Spectra EF 100mm Is Usm L Macro F2.8 iso800 EQ6 Unguide 10X7min Rgb CLS 8X12min Ha Deepskystacker, Photoshop

Ο Γαλαξίας μας, σπείρα Κύκνου & Περσέα Τμήμα του Γαλαξίας από τα Νέφη του Sadr, γ-Κύκνου στην Σπείρα του Κύκνου εως το Soul Nebula στα όρια των αστερισμών της Κασσιώπης και της Καμηλοπάρδαλης στην Σπείρα του Περσέα. Στην φωτογραφία είναι ορατά τα σκοτεινά νέφη του Γαλαξία μας όπου είναι τμήματα σκόνης και νεφών όπου καλύπτουν τα άστρα απο πίσω τους, στο κέντρο και δεξιά της φωτογραφίας είναι ένα υπέροχο σκοτεινό ανάμεσα στον Κύκνο και στον Κηφέα, ανάμεσα στο Νεφέλωμα της Βορείου Αμερικής(Ngc7000) και της Προβοσκίδας του Ελέφαντα(Ic1396) ενώ ανάμεσα στο τελευταίο και στο Νεφέλωμα της Ψηχής βρίσκετε το νεφέλωμα εκπομπής NGC7822 στο Κηφέα. Κέντρο και πάνω είναι ο γείτονάς μας, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, περίπου 2,5εκ. έτη φωτός μακρυά σε πορεία σύγκρουσης με εμάς ενώ στα αριστερά της απλώνετε το μυθικό φτερωτό άλογο του Βελλεροφόντη γιου του Ποσειδώνα και της Μέδουσας. Ενω στην φωτογραφία ακόμα θα βρούμε το Νεφέλωμα της Δαντέλας επίσης γνωστό ως Vel Nebula στο κάτω τμήμα της φωτογραφίας αλλά και το sh2-126 στο κέντρο και αριστερά της φωτογραφίας στον αστερισμό της Σαύρας. Η φωτογραφία είναι απο την Παραλία του Χαλικούνα στην Κέρκυρα. Canon eos 40D Full Spectra, Clip eos CLS EF 15mm Fisheye f2.8 iso800 7X7min DSS

Νυχτερινό τοπίο στην λιμνοθάλασσα Κορισσίων, Κέρκυρα Νυχτερινό τοπίο πάνω απο την λιμνοθάλασσα Κορισσίων με τα αστέρια του Ωρίωνα να λάμπουν μέσα στην λίμνη ενώ πάνω απο αυτην ο μέγας κυνηγός σηκώνετε κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα πάνω από τον Αη Γιώργη νότου, παρέα με τους Δίδυμους, τον Ηνίοχοι, τον Ταύρο, τον Μονόκερο και τον Ηριδανό ποταμό. Canon eos 40D Full Spectra EF 15mm Fisheye f2.8 iso800 4X30sec DSS