THEOFEN

Καλημερα στους ελληνες ηλιοπαρατηρητες. Ηδη απο σημερα θα προσπαθησω να σας κανω μια μεταφραση του πιο πανω κειμενου των βασικων στοιχειων του μοντελου του ηλεκτρικου ηλιου αλλα και των υπολοιπων αρθρων που θα ανεβαινουν κατα καιρους. Μπορειτε να δειτε ηδη μεταφρασμενα κομματια. Ενος ηλιακου ηλεκτρικου μοντελου που χτυπιεται μανιωδως απο την επιστημονικη κοινοτητα ισως επειδη δινει απαντησεις εκει που οι επιστημονες δεν μπορουν να εξηγησουν σημαντικα φαινομενα με βαση την θερμοπυρηνικη θεωρια. Η μεταφραση θα ειναι ενα δυσκολο εργο για μενα αλλα χωρις αυτην δεν αξιζει καν να υπαρχει αυτο το αρθρο. Δεν νοειται ηλιακη παρατηρηση και φωτογραφηση χωρις να βασιζεται ο παρατηρητης πανω σε μια θεωρια που να εξηγει σωστα αυτα που βλεπει μεσα απο το τηλεσκοπιο του αλλα και την καμερα του. Αγαπητοι φιλοι του ηλιου μονο με τον τροπο αυτο θα παρουν αξια τα ηλιακα τηλεσκοπια τα οποια αγορασατε. Οταν θα βλεπετε τα φαινομενα και θα ξερετε τι συμβαινει εκει πανω. Καλη αναγνωση σε ολους οσους αγαπουν τον ηλιο με παθος.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ ΒΑΣΙΚΑ Στις μερες μας τα ηλεκτρικα φαινομενα του πλασματος παιζουν πολυ σημαντικο ρολο στα ηλιακα φαινομενα. Οι βασικες ιδιοτητες του μοντελου του ηλεκτρικου ηλιου ειναι οι εξης. 1) Το μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος μέσα στο γαλαξία μας καταλαμβάνεται από το πλάσμα (ιονισμένο αέριο) που περιέχει τα ηλεκτρόνια (αρνητικα φορτια) και τα ιονισμένα άτομα (θετικα φορτια). Κάθε φορισμενο σωματιδιο στο πλάσμα έχει μια ηλεκτρική πιθανή ενέργεια (τάση) όπως για παραδειγμα κάθε χαλίκι σε ένα βουνό έχει μια μηχανική πιθανή ενέργεια σε σχεση με το επίπεδο της θαλασσας. Ετσι και ο ηλιος βρισκεται στο κέντρο ενός κοκκου πλάσματος, αποκαλούμενο ηλιοσφερα, το οποίο απλωνετε πολυ μακριά αρκετές φορές μεχρι την ακτινα του πλουτωνα. Την 9/9/2012 η ακτίνα αυτού του κοκκου πλάσματος έχει μετρηθεί και είναι μεγαλύτερη από 18 δισεκατομμύρια χλμ ή 122 φορές η απόσταση του ήλιου απο την γη. Ολα αυτα ειναι γεγονοτα και οχι υποθεσεις. 2) Ο ηλιος βρισκεται σε θετικότερη ηλεκτρική δυναμικη (τάση) από οτι είναι το διαστημικό πλάσμα που τον περιβάλλει πιθανώς μαλιστα της τάξεως αρκετών δισεκατομμύριων βολτ. Τα θετικά ιόντα βγαινουν απο τον ήλιο και τα ηλεκτρόνια μπαινουν στον ήλιο. Και οι δύο ροές προστιθεμενες διαμορφώνουν ενα δικτυο απο καθαρή θετική τρέχουσα ροή στον ήλιο (που εισάγεται στους πόλους και που φεύγει ακτινωτά στα χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη). Αυτό αποτελεί μια αποφορτιση πλάσματος ανάλογη σε κάθε τρόπο (εκτός από το μέγεθος) με εκείνη που έχει παρατηρηθεί στα ηλεκτρικά εργαστήρια πλάσματος για δεκαετίες. Λόγω των θετικων φορτιων του (τάση) ο ηλιος εχει την ιδιοτητα να ενεργεί ως άνοδος σε μια αποφορτιση πλάσματος. Με την ιδιοτητα αυτη παρατηρουνται πολλά από τα φαινόμενα στα εργαστηριακά πειράματα πλάσματος. (Παρτε παραδειγμα τις παλιες λυχνιες των τηλεορασεων που διεθεταν ανοδο και καθοδο. Μολις βαζαμε ρευμα παρηγαγαν φως. Το ιδιο συμβαινει και με τις λαμπες φωτισμου. Η ανοδος δινει το φως.) 3) O ηλιος μπορεί να τροφοδοτηται, όχι από το εσωτερικο του, αλλά από το εξωτερικο του, από τα ηλεκτρικά ρεύματα Birkeland (ή αλλιως τον αιθερα των αρχαιων ελληνων) που ρέουν στον βραχίονα του γαλαξία μας μας όπως γινεται και σε όλους τους αλλους γαλαξίες. Αυτή η δυνατότητα ότι ο ήλιος μπορεί να τροφοδοτηθεί εξωτερικά από το γαλαξιακό περιβάλλον του είναι η βασικη θεωρητική ιδέα στην υπόθεση του ηλεκτρικου ηλιου και δεχεται επιθεσεις από τους σημερινους επιστημονες οι οποιοι αγνοούν εντελώς όλες τις άλλες προφανεις ιδιότητες του προτύπου του ηλεκτρικου ηλιου. Στο μοντελο του κοσμικου πλασματος, χαμηλης πυκνοτητας ρεύματα δημιουργούν τους γαλαξίες και τα αστέρια μέσα σε εκείνους, από την ηλεκτρομαγνητική επίδραση z-pinch. Αυτο είναι μόνο μια αφορμη που θετει το ερωτημα εάν αυτά τα ρεύματα παραμένουν τοσο ισχυρα ωστε να τροφοδοτουν τα αστέρια. Τα γαλαξιακά ρεύματα είναι χαμηλής πυκνότητας ρεύματα, αλλά επειδή τα μεγέθη των αστεριών είναι μεγάλα, το συνολικό ρεύμα (ένταση ρεύματος) είναι υψηλό. Η ακτινοβολούσα δύναμη ενός ηλεκτρικά τροφοδοτημένου ήλιου θα οφειλόταν στην ενέργεια που παιρνει από εκείνη την ένταση ρεύματος. Καθώς ταξιδεύει γύρω από το γαλαξιακό κέντρο ο ήλιος μπορεί να μπει στις περιοχές της υψηλότερης ή χαμηλότερης πυκνότητας ρεύματος και έτσι η παραγωγή της ενεργειας του μπορεί να ποικίλει και περιοδικά και τυχαία. ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ Η κορώνα του ηλιου είναι ορατή μόνο κατά τη διάρκεια των ηλιακών εκλείψεων (ή μέσω των περίπλοκων οργάνων των εργαστηριων πλασματος που αναπτύσσονται για εκείνο τον συγκεκριμένο σκοπό). Είναι μια απέραντη φωτεινή πυράκτωση πλάσματος που μεταμορφώνεται σε σχεση με το χρόνο, που παραμένει παντα αρκετά ομαλη, που διανεμεται στις εσωτερικές περιοχές της, και που τελικα παρουσιάζει τις ακίδες (spicules) στο εξωτερικο περιθωρειο. Το στεμμα είναι μια αποφορτιση πλάσματος τυπου «πυρακτωσεως». Εάν ο ήλιος δεν ήταν ηλεκτρικής φύσης το στεμμα δεν θα υπήρχε. Εάν ο ήλιος είναι απλά ένας (μη ηλεκτρικός) πυρηνικός φούρνος, το στεμμα δεν θα θα υπηρχε καν σαν φαινομενο. Έτσι μια από τις πιό βασικές ερωτήσεις που οφείλουν να προκύψουν σε οποιαδήποτε συζήτηση του ήλιου είναι: Γιατί ο ήλιός μας έχει στεμμα; Γιατί υπαρχει εκεί; Δεν μπορει να εμφανιστει ποτε στην θεωρια της τηξης, και το μονο προτυπο που το εξηγει αυτη την στιγμη ειναι η ηλεκτρικη θεωρια. ΗΛΙΑΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ Το θετικό ρεύμα των ιόντων εξω από την επιφάνεια του ήλιου επιταχύνει γρηγορα και φθανει πολυ μακρια μέσω του στεμματος, τοσο όσο ήμαστε μεχρι σημερα σε θέση να το μετρήσουμε. Θεωρείται ότι αυτά τα μόρια αποτελούν τελικά μια μερίδα της ροής κοσμικών ακτίνων που διαπερνά τον κόσμο. Ο «αέρας» ποικίλλει με το χρόνο και έχει παρατηρηθεί ακόμη οτι για να σταματήσει εντελώς χρειαζετε περιοδο μιας ή δύο ημερων. Τι ειναι αυτο που προκαλεί αυτήν την διακύμανση; Το ηλεκτρικο πρότυπο του ηλιου δινει μια απλή εξήγηση και προτείνει έναν μηχανισμό που εξηγει τις διακυμανσεις αυτες στην δραση των κρυσταλλολυχνιων επιφανειας (http://electric-cosmos.org/Electronic%20Sun.pdf). Το θερμοπυρηνικο πρότυπο δεν παρέχει απολυτως καμια εξηγηση πανω στο θεμα αυτο παρα μονο εντελως ασαφεις θεωριες. ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΣΦΑΙΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΡΩΜΟΣΦΑΙΡΑΣ Η ουσία της ηλεκτρικής υπόθεσης του ηλιου είναι μια περιγραφή των ηλεκτρικών ιδιοτήτων της φωτόσφαιράς, της χρωμοσφαιρας, και των αποτελεσμάτων των φαινομενων των φορτισμενων σωματιδιων που κινούνται μέσω εκείνων των στρωμάτων. Η επιφάνεια του ήλιου που βλέπουμε χαρακτηριστικά από τη γη είναι η φωτόσφαιρα που είναι ένα λαμπρο ακτινοβολο στρώμα πλάσματος παχους μόνο περίπου 500 χλμ. Είναι ανάλογο με την περιοχή «πυράκτωσης ανοδου» ενός εργαστηριακού πειραματος αποφόρτισης αερίουμε την διαφορα οτι ειναι σε ARC μορφη. Αποτελείται από κοκκους πλάσματος, αποκαλούμενα ως granules ή granulation. Οι ηλιακές κηλίδες είναι περιοχές όπου κανένας τέτοιος κόκκος δεν υπάρχει. Οι κόκκοι που παρατηρούνται στην επιφάνεια της φωτόσφαιρας βρισκονται σε αρκετά ταραχώδη κίνηση. Αλλαζουν σχημα και μεγεθος και εξαφανίζονται σε λίγες ώρες ή ημέρες. Και ακολουθως νεες εμφανιζονται σε εκεινες τις θεσεις. Η πυράκτωση των ανόδων που παρατηρείται στο εργαστήριο πλασματος αποτελειτε απο σχηματα μικρων κοκκων τα οποια περιστρεφονται και των οποίων η ταχύτητα της περιστροφής είναι μερικές φορές τοσο αργή που μπορει να την δει ακομη και το μάτι μας. Η αναλογία μεταξύ του εργαστηρίου εκφόρτισης αερίου και της συμπεριφοράς του ήλιου είναι πράγματι η ιδια. Η φωτόσφαιρα, ειναι πλασμα σε μορφη ARC «τόξων». Το λέμε αυτό επειδή ο ήλιος εκπέμπει τη δύναμη του σε ένα ποσοστό μεγαλυτερο απο 63 εκατομμύριa watts/square πανω από την επιφανεια της φωτοσφαιρας . Αυτό είναι ισοδύναμο με μια παραγωγή δύναμης 40 KW ανα τετραγωνική ίντσα εκείνης της επιφάνειας. Μερικοί έχουν εξετάσει εάν η χαμηλή θερμοκρασία της φωτόσφαιρας (~5800K) αποκλείει την ύπαρξη της εμφανισης ARC τόξων. Το 1944 ο C.E.R.Bruce του ηλεκτρικού ερευνητικού κέντρου της Αγγλίας ειπε ότι η «φωτόσφαιρα έχει την εμφάνιση, τη θερμοκρασία, και το φάσμα ενός ηλεκτρικού τόξου και έχει τα χαρακτηριστικά των τόξων επειδή είναι και η ιδια ένα ηλεκτρικό τόξο, ή ένας μεγάλος αριθμός παραλληλων τόξων.» Δεν ειναι δυνατον να φανταστουμε μια αποφορτιση πλάσματος να γινεται με αλλο τροπο εκτος από τον τρόπο των τόξων ο οποιος ηταν ο μονος που θα μπορούσε να ακτινοβολήσει 40 KW ισχυος ανα τετραγωνική ίντσα επιφανειας. Μπορείτε να φανταστείτε το φως από σαράντα λάμπες φωτός 1000 Watt που βγαίνουν από μια μια περιοχή τετραγωνικής ίντσας; Αυτο ισχυει στην φωτοσφαιρα. Μια περιοχη που διατρεχει ενας φωτοσφαιρικος κόκκος παρουσιάζεται στα τρια διαγραμματα στο σχήμα 1. Ο οριζόντιος άξονας σε κάθε ενα απο τα τρια διαγραμματα είναι η απόσταση, που μετριέται εξωτερικά ξεκινωντας απο ένα σημείο κοντά στο κατώτατο σημείο της φωτόσφαιρας (η αληθινή επιφάνεια του ήλιου και στην οποια μπορούμε μόνο να παρατηρήσουμε την σκια των ηλιακών κηλίδων). Σχεδόν κάθε παρατηρηθεν κομματι του ήλιου μπορεί να εξηγηθεί μέσω της αναφοράς σε αυτα τα τρια διαγραμματα για το λόγο αυτό ένα μεγάλο μέρος των περιγραφων που ακολουθεί αναφέρεται πανω σε αυτα. Το πρωτο διαγραμμα παρουσιάζει την ενέργεια ανά μονάδα θετικου ιοντος ως λειτουργία της απόστασής του έξω από την ηλιακή επιφάνεια. Οι μετρησεις της ενέργειας ανά μονάδα είναι το βολτ, V. Το δευτερο διαγραμμα, ειναι το E-πεδιο και παρουσιάζει την εξωτερική (ανοδική) δύναμη που βιώνεται από κάθε τέτοιο θετικό ιόν. Το τριτο διαγραμμα παρουσιάζει την πυκνοτήτα φορτιων που παραγάγουν τα δυο πρωτα διαγραμματα. Η χρωμοσφαιρα είναι η θεση ενος διπλου στρώματος πλάσματος (Double Layer) ενος ηλεκτρικού φορτίου. Υπενθυμιζουμαι ότι μια από τις ιδιότητες του ηλεκτρικού πλάσματος είναι αυτο της άριστης αγωγιμότητας αλλα οχι ομως ολικης αγωγιμοτητας. Ένας τέτοιος άριστος αγωγός θα υποστηρίξει μόνο ένα αδύνατο ηλεκτρικό πεδίο. Στο δευτερο διαγραμμα το σχεδόν ιδανικο πλάσμα της φωτόσφαιρας (περιοχή απο b στο c) και της κορώνας (από το σημείο e και πανω) είναι περιοχές σχεδόν μηδενικης ισχύος ηλεκτρικών πεδίων. Και τα τρια διαγραμματα συσχετίζονται από μαθηματική άποψη. Από τους νόμους της ηλεκτροφυσικής Ε = - dV/dr, και πυκνότητα φορτιων = dE/dr. Με λιγα λογια: Η αξία του E-πεδιου σε κάθε σημείο r είναι η αρνητικη κλίση του ενεργειακου διαγραμματος σε εκείνο το σημείο. Ο λόγος για το αρνητικό προσημο στην πρωτη εξίσωση είναι ότι η δύναμη σε ενα θετικα φορτισμενο σωματιδιο είναι κάτω από το oριο της καμπυλης. Αυτό είναι ανάλογο με το γεγονός ότι η μάζα τείνει να κυλήσει προς τα κάτω. Η αξία της πυκνότητας φορτιων σε κάθε σημείο r είναι η κλίση του διαγραμματος του e-πεδιου σε εκείνο το σημείο. Τα δύο στρώματα της αντίθετης πυκνότητας φορτιων απαραίτητης να παραγάγει την ένωση, διαμόρφωσαν την ενεργειακή καμπύλη μεταξύ των σημείων c και e. Αυτο το σημειο ονομαζετε Double sheath. Η σύγχρονη ονοματολογία το καλεί «διπλό στρώμα» (DOUBLE LAYER). Είναι γνωστό φαινόμενο στις απoφορτισεις πλάσματος. Λόγω του Double layerL που τοποθετείται μεταξύ των σημείων c και e, τα θετικα ιοντα δεξιά του σημείου e δεν επηρεαζονται απο καμία ηλεκτροστατική δύναμη των θετικων ιοντων αριστερά του σημείου c. Το «αρχικό πλάσμα» της κορώνας και το «δευτεροβάθμιο πλάσμα» της φωτόσφαιρας χωρίζονται ηλεκτρικά από το DΟUBLE LAYER. To ενεργειακο διαγραμμα που παρουσιάζεται πιο πανω ισχύει για θετικά φορτισμενα σωματιδια. Οταν ένας θετικός Ε-τομέας αντιπροσωπεύει μια εξωτερική δύναμη ανά φορτισμενη μονάδα τέτοιου σωματιδιου, τοτε ενας Ε-τομέας αρνητικός (a στο b) αποτελεί μια εσωτερική δύναμη. Αυτή η περιοχή της χαμηλης φωτόσφαιρας είναι επομένως ένα ενεργειακό εμπόδιο που τα θετικά ιόντα πρέπει να ξεπεράσουν προκειμένου να δραπετευσουν απο το σώμα του ήλιου. Οποιοδήποτε θετικο ιον που προσπαθεί να δραπετεύσει απο το εσωτερικο προς το εξωτερικο του ήλιου πρέπει να έχει αρκετή ενέργεια μεγαλυτερη απο αυτο το ενεργειακό εμπόδιο. Έτσι η παρουσία αυτού του ενιαίου θετικού στρώματος φορτιων στο κατώτατο σημείο του φωτοσφαιρικου πλάσματος χρησιμεύει ως ένας περιορισμός στην απεριόριστη διαφυγή θετικων ιοντων από την επιφάνεια του ήλιου. ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΚΟΚΚΙΑΣΗΣ Προκειμένου να απεικονιστεί η επιδραση στην ενεργεια οταν εχουμε ηλεκτρόνια (αρνητικα φορτια) προερχόμενα απο το κοσμικο διαστημα προς το εσωτερικο του ηλιου, πρεπει να αντιστρεψουμε το διαγραμμα της ενεργειας το πανω κατω. Αυτο μας επιτρεπει να δουμε την «παγίδα» που δημιουργουν οι φωτοσφαιρικοι κόκκοι για τα εισερχόμενα ηλεκτρόνια. Οταν η παγίδα γεμίζει, η ενέργεια του κόκκου (μεταξύ του b και του c) μειώνεται στο ύψος, και έτσι ο κόκκος αποδυναμώνεται, συρρικνώνεται, και εξαφανίζεται τελικά. Αυτό είναι η αιτία οταν παρατηρουμαι την συρρικνωση και την εξαφάνιση των φωτοσφαιρικων κόκκων. ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ Εάν το θερμοπυρηνικο πρότυπο ήταν σωστό, η θερμότητα και το φως θα ακτινοβολούσαν απλά μακρυά από τη φωτόσφαιρα οπως μια καυτή σόμπα. Οι μετρήσεις θερμοκρασίας θα μειώνονταν σε αναλογια με την απόσταση. Αλλά πολλές διαδικασίες, εκτός από την απλή ακτινοβολία της θερμότητας, εμφανίζονται επάνω από τη φωτόσφαιρα. Έλάχιστη θερμοκρασία (~4100 Kelvin) εμφανίζεται ακριβώς επάνω από τη φωτόσφαιρα. Οι χαμηλότερη περιοχη της κορώνας του ήλιου είναι εκατομμύρια βαθμους Kelvin καυτότερη από την επιφάνεια του ήλιου. Πώς μπορεί αυτό να γινει; Το θερμοπυρηνικο πρότυπο δεν έχει καμία ικανοποιητική εξήγηση για αυτο το φαινομενο. Το ηλεκτρικο προτυπο του ήλιου το εξηγεί σαφώς ως εξής: Τα φορτισμενα σωματιδια δεν επηρεαζονται απο τις εξωτερικές ηλεκτροστατικές δυνάμεις όταν είναι μεσα στην περιοχη απο το b στο c στη φωτόσφαιρα. Μόνο τυχαία θερμική μετακίνηση εμφανίζεται λόγω της διάχυσης. (Η θερμοκρασία είναι απλά η μέτρηση της ορμης μιας τέτοιας τυχαίας μετακίνησης). Αυτη η ορμη της μετακινησης μετρηθηκε σε φωτοσφαιρικη θερμοκρασία σε 6.000 Κelvin. Τα θετικά ιόντα έχουν την μέγιστη ηλεκτρική ενέργειά τους όταν βρισκονται σε αυτό το φωτοσφαιρικο πλάσμα των κόκκων. Αλλά η μηχανική κινητική ενέργειά τους είναι σχετικά χαμηλή. Σε ένα σημείο ακριβώς αριστερά του σημείου c, ακομη και απο το σημειο a οποιαδήποτε τυχαία μετακίνηση προς τα δεξια φερνει θετικα ιοντα ακόμη και ελαφρώς πέρα από το σημείο c και θα οδηγήσει στο να εκτοπιζονται μακριά από τον ήλιο (προς το δεξια στο σχήμα 1). Τέτοια μετακίνηση των φορτισμενων σωματιδιων λόγω ενός Ε-τομέα καλείται «ρεύμα κλίσης» ή Drift current. Αυτό το ρεύμα κλίσης της επιτάχυνσης των θετικών ιόντων είναι ένα συστατικό του ηλιακού ανεμου. Δεδομένου ότι τα θετικά ιόντα αρχίζουν να επιταχύνουν κάτω από την πιθανή ενεργειακή πτώση από το σημείο c μεχρι το e, μετατρέπουν την υψηλή (ηλεκτρική) ενέργεια που είχαν στη φωτόσφαιρα σε κινητική ενέργεια οποτε κερδίζουν την εξαιρετικά υψηλή εξωτερική ταχύτητα και χάνουν την τυχαία κίνηση. Κατά συνέπεια, γίνονται «υποθερμικα». Σε αυτήν την περιοχή μεταξυ της ανωτερης φωτοσφαιρας και της χρωμοσφαιρας η μετακίνηση αυτών των ιόντων γίνεται εξαιρετικά οργανωμένη και παραλληλη. Επομένως το ελάχιστο της θερμοκρασίας εμφανίζεται σε εκεινο ακριβως το σημειο. Η ΖΩΝΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ Όταν τα θετικα ιοντα περνούν το σημείο e (αφήνουν την χρωμοσφαιρα) κινουνται πέρα από την κατευθυνόμενη δύναμη του Ε-τομεα η οποια τα έχει επιταχύνει. Λόγω της υψηλής κινητικής ενέργειάς τους (ταχύτητα), οποιεσδήποτε συγκρούσεις που έχουν σε αυτό το σημείο (με άλλα ιόντα ή με τα ουδέτερα άτομα) είναι βίαιες και δημιουργούν υψηλές τυχαίες κινήσεις και με αυτόν τον τρόπο επαναθερμαινεται το πλάσμα σε έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό από οτι ήταν στους φωτοσφαιρικους κόκκους (απο το b στο c). Αυτό είναι αρμόδιο για τις υψηλές θερμοκρασίες που παρατηρούμε στη χαμηλότερη κορώνα. Tα ιοντα ακριβώς δεξιά απο το σημείο e εχουν θερμοκρασία 1 εως 2 εκατομμύρια Κelvin. Aκριβώς αυτό το είδος μηχανισμού ειναι που δειχνει το ηλεκτρικό πρότυπο του ήλιακου μοντελου (φωτοσφαιρα - double layer). Η επαναθερμανση πραγματοποιείται σε μια περιοχή ανάλογη με το ταραχώδες «άσπρο νερό» βράζοντας στο κατώτατο σημείο μιας ομαλής ελασματικής νερό-φωτογραφικής διαφάνειας στα εργαστηρια πλασματος. Στο πρότυπο θερμοπυρηνικης τήξης κανένας τέτοιος μηχανισμός (νερό-φωτογραφικών διαφανειών) δεν υπάρχει - και έτσι κανένας δεν μπορει να δωσειι μια απλή εξήγηση της ασυνέχειας της θερμοκρασίας. ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Το ενεργειακο διαγραμμα (δεξιά του σημείου e) πραγματικά παρασύρει τα θετικα ιοντα μακριά και προς την αρνητικη ταση του διαστηματος με ελαφρώς αρνητική κλίση. Ένα πλάσμα σχετικα χαμηλής πυκνότητας μπορεί να υποστηρίξει έναν αδύνατο Ε-τομέα. Σύμφωνα με αυτό, ένας χαμηλου ευρους θετικός Ε-τομέας επεκτείνεται κατά τρόπο αόριστο στα δεξια από το σημείο e. Αυτη είναι η επίδραση του ήλιου που είναι σε επίπεδο υψηλότερης τάσης από οτι είναι το απόμακρο διάστημα ακριβώς πέρα από την ηλιοπαυση. Η εξωτερική δύναμη στα θετικά ιόντα λόγω αυτού του Ε-τομέα προκαλεί την παρατηρηθείσα επιτάχυνση των θετικων ιοντων στον ηλιακό ανεμο. Δείτε εδω (http://electric-cosmos.org/SunsEfield2013.pdf). ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΚΤΙΝΕΣ Τα σωματιδια του ηλιακου ανεμου μας ενώνουν τελικά με τους ηλιακούς ανέμους όλων των άλλων αστεριών στο γαλαξία μας για να αποτελέσουν τη συνολική ροή κοσμικών ακτίνων στο βραχίονα του γαλαξία μας. Ο Ralph Juergens επισημαίνει ότι ο ήλιος είναι ένα μάλλον μέτριο αστέρι σχετικα με την ακτινοβολια της ενεργειας του. Εάν τροφοδοτείται ηλεκτρικά, θα σήμαινε ότι τα καυτότερα φωτεινότερα αστέρια πρέπει να έχουν δυνατότητες μεγαλύτερες από αυτες του ήλιου και πρέπει συνεπώς να αποβάλουν ενεργεια απο κοσμικές ακτίνες μεγαλυτερες απο τις ηλιακές κοσμικές ακτίνες. Ένα αστέρι με μια δυνατότητα 20 δισεκατομμύριο βολτ θα απέβαλλε τα πρωτόνια αρκετά ενεργητικά ωστε να φθάσει στην επιφάνεια του ήλιου, φθάνοντας με 10 δισεκατομμύριο βολτ ηλεκτρονίων αξοδευτα. Τέτοια κοσμικά ιόντα, όταν συγκρούονται με την ανώτερη ατμόσφαιρας της γης αφηνουν τα muon-neutrinos. «Πώς αυτά τα σωματιδια οδηγούνται στις ενέργειές τους, μερικές φορές τόσο υψηλες όπως βολτ εκατομμύριων δισεκατομμύριων ηλεκτρονίων??? Αυτος είναι ένας από τους πρωταρχικούς γρίφους της αστρονομίας. Καμία γνωστή ή ακόμα και άγνωστη πυρηνική αντίδραση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την πυρακτωση των σωματιδιων με τέτοιες ενέργειες ούτε ακομη και η πλήρης εκμηδένιση ενός πρωτονίου δεν θα μπορουσε να παραξει περισσότερα από ενα δισεκατομμύριο βολτ ηλεκτρονίων.» ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί οτι στα τρια διαγραμματα που παρουσιάζονται ανωτέρω είναι όμοια το διαγραμμα της ενέργειας, του Ε-τομέα, και της διανομής φορτιων που βρίσκονται σε μια κρυσταλλολυχνία συνδέσεων. Φυσικά σε εκείνη την στερεάς κατάστασης συσκευή υπάρχουν διαφορετικές διαδικασίες που συνεχίζονται σε διαφορετικά ενεργειακά επίπεδα (ζώνη σθένους και ζώνη διεξαγωγής) μέσα σε ένα στερεό κρύσταλλο. Στο ηλιακό πλάσμα δεν υπάρχει κανένα σταθερό ατομικό κέντρο και έτσι υπάρχει μόνο μια ενεργειακή ζώνη. Σε μια κρυσταλλολυχνία, το εύρος του ρεύματος συλλεκτών (ανάλογα την κλίση των θετικων ιοντων στον ηλιακό ανεμο προς τα δεξια) ελέγχεται εύκολα με την αύξηση και το χαμήλωμα της διαφοράς μεταξύ των τάσεων βάσεων και εκπομπών. Είναι ο ίδιος μηχανισμός (μια διακύμανση τάσης μεταξύ της άνοδου (ήλιος) και των κόκκων φωτόσφαιράς του) στην εργασία στον ήλιο; π.χ., εάν η τάση του ήλιου ήταν να μειωθεί ελαφρώς λόγω μιας υπερβολικής ροής εξερχόμενων θετικων ιοντων, η άνοδος τάσης από το σημείο a στο b στο ενεργειακό διάγραμμα θα αυξανόταν στο ύψος και θα μείωνε έτσι τον ηλιακό ανεμο σε μια αρνητικη ανατροφοδοτηση. Το Μάιο του 1999 ο ηλιακός ανεμος σταματησε εντελώς για περίπου δύο ημέρες. Υπάρχουν επίσης περιοδικές παραλλαγές στον ηλιακό ανεμο. Η κρυσταλλολυχνία σαν μηχανισμός που περιγράφεται ανωτέρω εχει αποδειξει αυτά τα φαινόμενα. Το πρότυπο θερμοπυρηνικης τήξης δεν μπορει να εξηγήσει το φαινομενο, ενώ η κρυσταλλολυχνία «διακοπής» που είναι ένας γνωστός ηλεκτρονικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται σε όλα τα ψηφιακά κυκλώματα το πετυχαινει. Δείτε την ηλιακή δράση κρυσταλλολυχνιών επιφάνειας (http://electric-cosmos.org/Electronic%20Sun.pdf). XAΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ Στη σελίδα του ηλεκτρικόυ πλάσματος σε αυτόν τον ιστοχώρο, υπαρχουν τρεις χαρακτηριστικες στατικες περιοχες εμφανισης μεσα απο τις οποιες ένα πλάσμα μπορεί να δουλεψει. Χρειαζόμαστε αυτες τις τρεις περιοχες για να εξηγήσουμε τις λεπτομερείς ιδιότητες που παρατηρούμε στην επιφάνεια του ήλιου. Το στατικό βολτ-αμπέρ χαρακτηριστικό μιας τυπικης αποφορτισης εργαστηριακού πλάσματος παρουσιάζετε με το εξης διαγραμμα. Αυτή το διαγραμμα εμφανιζετε συνήθως σε ένα εργαστηριακό πλάσμα που περιλαμβάνεται μεσα σε έναν κυλινδρικό σωλήνα γυαλιού με την άνοδο από τη μία πλευρά και την κάθοδο απο την άλλη. Αυτά τα δύο τερματικά συνδέονται με ένα ηλεκτρικό κύκλωμα με το οποίο το φορτιο μέσω του σωλήνα μπορεί να ελεγχθεί εξωτερικά. Σε ένα τέτοιο πείραμα, το πλάσμα διατρεχει μια σταθερή περιοχή από την μια ακρη του σωλήνα στην άλλη. Ο κάθετος άξονας του διαγραμματος βολτ-αμπέρ είναι η άνοδος τάσης από την κάθοδο μέχρι την άνοδο ως λειτουργία του φορτιου που περνά διαμέσου του πλάσματος. Ο οριζόντιος άξονας ονομάζεται συνολικό φορτιο (Αmps). Η πυκνότητα φορτιου είναι η μέτρηση των Amps ανά τετραγωνικό μέτρο και διατρέχει μια περιοχη του σωλήνα. Εάν ο οριζόντιος άξονας παρουσιάζει πυκνότητα φορτιου σε ένα σημείο στο πλάσμα, ο κάθετος άξονας παρουσιαζει το ηλεκτρικό πεδίο (V/m) σε εκείνο το σημείο. Σε έναν κυλινδρικό σωλήνα οι διαδρομες είναι θέσεις ίδιου μεγέθους κατά μήκος του σωλήνα και έτσι, η πυκνότητα φορτιων σε κάθε διαδρομη είναι ακριβώς ανάλογη προς το συνολικό φορτιο που περνά μέσω του πλάσματος. Όταν εξετάζουμε τον ήλιο υπαρχει μια σφαιρική γεωμετρία με τον ήλιο στο κέντρο. Υποθέστε οτι υπαρχει μια σταθερή συνολική κινηση ηλεκτρονίων που κινούνται από όλες τις κατευθύνσεις προς τον ήλιο και μια σταθερή συνολική ροή θετικων ιοντων εξωτερικά. Φανταστείτε μια σφαιρική επιφάνεια μεγάλης ακτίνας μέσω της οποίας περνα αυτό το συνολικό φορτιο. Καθώς πλησιάζουμε τον ήλιο από το βαθύ διάστημα, αυτή η σφαιρική επιφάνεια μειωνετε. Επομένως, για ένα σταθερό συνολικό φορτιο, η πυκνότητα φορτιου (A/m ²) αυξάνεται καθώς κινούμαστε προς το εσωτερικό του ήλιου. Η άνοδος (επιφάνεια του ήλιου) είναι ένα μικροσκοπικό μέρος και ο τομέας της εικονικής καθόδου ειναι ο τομέας της ηλιοπαυσης. Σύμφωνα με τις πιό πρόσφατες μετρήσεις, η επιφάνεια της ηλιοπαυσης είναι 653 εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από τη επιφάνεια του ήλιου. Κατά συνέπεια, η πυκνότητα ρεύματος στην επιφάνεια του ήλιου θα είναι 653 εκατομμύρια φορές μεγαλυτερη απο της ηλιοπαυσης. Στο βαθύ διάστημα ακριβώς μέσα στην ηλιοπαυση, η πυκνότητα ρεύματος είναι εξαιρετικά χαμηλη ακόμα κι αν το συνολικό ρεύμα είναι τεράστιο. Τοτε βρισκομαστε στην DARK CURRENT περιοχη oπου δεν υπάρχει καθολου πυρακτωμενο αεριο. Τιποτα δεν μπορει να μας δειξει οτι στο σημειο εκεινο εχουμε αποφορτιση πλασματος εκτος απο μερικες εκπομπες ραδιοσυχνοτητων. Δεδομένου ότι φτάνουμε πιό κοντά στην επιφανεια του ήλιου, η πυκνότητα ρεύματος αυξανεται, και μπαινουμε στην ΝΟRMAL GLOW περιοχή πυράκτωσης. Αυτό είναι που καλούμε εξωτερικο στεμμα του ήλιου. Η ένταση του ακτινοβολούντος φωτός είναι σε μορφη neon. To διαγραμμα βολτ/αμπέρ εκει παιρνει αρνητικη κλίση και έτσι εχουμε τη εμφανιση των νηματων (Filaments). Tα νηματα συχνά παρατηρούνται στην εξωτερική κορώνα του ηλιου. Καθώς πλησιάζουμε ακόμα πιό κοντά, η πυκνότητας ρεύματος γίνεται εξαιρετικά μεγάλη και μπαινουμε στην περιοχή αποφορτισης των τόξων ΑRC. Αυτη είναι μια περιοχή κόκκων υψηλής τάσης. Αυτη είναι η φωτόσφαιρα. Η ένταση του ακτινοβολούντος φωτός είναι σαν προβολέας. Ένα υπεριώδες φως υψηλής έντασης εκπέμπεται εκει. Είναι γνωστό ότι εάν η άνοδος σε μια αποφορτιση είναι πολύ μικρότερη από την κάθοδο τοτε εμφανιζετε μια περιοχή πυράκτωσης για να αυξήσει το μέγεθος της ανόδου. Αυτός είναι ο λόγος της υπαρξης της φωτοσφαιρας. Tα ορια μεταξύ της κορώνας (μορφη πυράκτωσης) και της φωτόσφαιρας (μορφη τόξων) είναι το διπλό στρώμα (Double Layer). Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται συχνά στα πειράματα εργαστηριακού πλάσματος. Μερικοί ερευνητές πλάσματος και οι περισσότεροι σύγχρονοι αστρονόμοι θεωρούν ότι το μόνο «αληθινό» πλάσμα είναι αυτο που είναι τέλεια αγώγιμο (και έτσι «θα παγώσει» τα μαγνητικά πεδία μεσα του). Αυτη ειναι μια λανθασμένη θεωρια της μαγνητικής «επανασύνδεσης». Το διαγραμμα βολτ-αμπέρ που παρουσιάζεται ανωτέρω δείχνει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Κάθε σημείο στο διαγραμμα E-FIELD δεν εχει απολυτα μηδενικη ταση. Η στατική ειδική αντίσταση ενός πλάσματος που λειτουργεί σε οποιοδήποτε σημείο στo ανωτέρω διαγραμμα βολτ-αμπέρ είναι ανάλογη προς την κλίση μιας ευθείας γραμμής που προέρχεται από εκείνο το σημείο. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε πιθανη μορφη στην οποία ένα πλάσμα μπορεί να λειτουργήσει έχει διαφορετική από το μηδέν στατική ειδική αντίσταση για να παραγάγει την πυκνότητα ρεύματος. Προφανώς η στατική ειδική αντίσταση ενός πλάσματος στο υψηλό σημείο της DARK μορφης μπορεί να είναι αρκετά μεγάλη. Κανένα πραγματικό πλάσμα δεν μπορεί να σταματηση ένα μαγνητικό πεδίο. Τα πλάσματα υψηλης αγωγιμότητας είναι εκείνα της περιοχης των Τοξων. Αλλά, ακόμη και σε εκείνη την περιοχη, παίρνει τιμη διαφορετικη από το μηδέν ωστε για να παραγάγει μια πυκνότητα ρεύματος. Κανένα πλάσμα δεν είναι ένας «ιδανικός υπεραγωγός». THΞΗ ΣΤΟ DOUBLE LAYER Η επίδραση του z-pinch της υψηλής έντασης παραλληλων νηματων σε ένα πλάσμα τόξων είναι πολύ ισχυρή. Οποιαδήποτε πυρηνική σύντηξη πραγματοποιείται στον ήλιο εμφανίζεται στο διπλό στρώμα (Double Layer) στην κορυφή της φωτόσφαιρας και όχι μέσα στον πυρήνα. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας τήξης είναι τα μεταλλα που εμφανιζονται και που δίνουν αφορμή για την εμφανιση γραμμων απορρόφησης στο φάσμα του ήλιου. Τα ίχνη εξήντα οκτώ από τα ενενήντα δύο φυσικά στοιχεία βρίσκονται στην ατμόσφαιρα του ήλιου. Το μεγαλύτερο μέρος των ραδιοσυχνότητων που εκπέμπεται από τον ήλιο προέρχεται από αυτήν την περιοχή. Ο θόρυβος που προερχεται απο αυτες οφειλετε στο double layer. Η ηλεκτρική διαθεσιμη δύναμη για να παραδοθεί στο πλάσμα είναι σε οποιοδήποτε σημείο προϊόν της πυκνότητας χρονικού ρεύματος ε-τομέων (V/m) (α/μ2). Αυτή η λειτουργία πολλαπλασιασμού παράγει τα Watt ανά κυβικό μετρο (πυκνότητα ισχύος). Η πυκνότητα ρεύματος είναι σχετικά σταθερή πέρα από το ύψος των φωτοσφαιρικων/χρωμοσφαιρικών στρωμάτων. Εντούτοις ο Ε-τομέας βρισκεται στο πιο ισχυρο σημειο του που ειναι στο κέντρο του DL. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες έχει παρατηρηθεί ότι η ροή neutrinos από τον ήλιο ποικίλλει αντιστρόφα απο τον αριθμό των ηλιακων κηλίδων. Αυτό αναμένεται να συμβει στην θεωρια του ηλεκτρικου ηλιου επειδή η πηγή εκείνων των neutrinos προερχεται απο το z-pinch που δημιουργει τήξη και που εμφανίζεται στο διπλό στρώμα. Οι ηλιακές κηλίδες είναι θέσεις όπου δεν υπάρχει Double Layer και στο οποίο αυτή η διαδικασία μπορεί να εμφανιστεί. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων τοσο μικροτερος ο αριθμός neutrinos. ΗΛΙΑΚΕΣ ΚΗΛΙΔΕΣ Στο πλάσμα της φωτόσφαιρας οι τάσεις μέσα στους κόκκους εξαρτώνται από την πυκνότητα ρεύματος σε εκείνη την θέση (κοντά στην επιφάνεια ανόδων του ήλιου). Η ύπαρξη του διπλού στρώματος των ηλεκτρικων φορτιων που συνδέεται με κάθε κόκκο απαιτεί μια ορισμένη αριθμητική σχέση μεταξύ θετικων ιοντων και ηλεκτρονίων στο συνολικό ρεύμα. Αυτή η απαραίτητη αναλογία αριθμου ηλεκτρονιων στην ιονική κίνηση ανακαλύφθηκε, ποσολογήθηκε, και αναφέρθηκε από το Irving Langmuir πριν απο πενήντα χρόνια. Οι ακιδες (Spicules) ειναι ψηλος σχηματισμος αεριωθούμενων ηλεκτρονιων που προέρχονται από τα όρια μεταξύ των κόκκων και που αναλαμβανουν να παρέχουν τα αναγκαία ηλεκτρόνια απο το εξωτερικο του ηλιου ωστε να σχηματισθει η σωστη αναλογια μεταξυ ηλεκτρονιων και θετικων ιοντων. Στο ηλεκτρικό πρότυπο ήλιου όπως και σε οποιαδήποτε αποφορτιση πλάσματος η κοκκιαση εξαφανίζετε σε οποιοδήποτε σημειο η ροή των εισερχόμενων ηλεκτρονίων που προσκρούουν επάνω σε ένα κομματι της επιφάνειας του ήλιου δεν είναι αρκετά ισχυρή. Σε οποιαδήποτε τέτοια θέση, οι φωτοσφαιρικοι κοκκοι καταρρέουν και μπορούμε να δούμε την πραγματική επιφάνεια ανόδου του ήλιου. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία εμφανιση αποφορτισης πλάσματος τυπου τόξων σε αυτές τις θέσεις οι θεσεις αυτες εμφανίζονται σκοτεινότερες από την περιβάλλουσα περιοχή και ετσι εχουμε την «σκια της ηλιακής κηλίδας». Φυσικά, εάν ένα τρομερό ποσό της ενέργειας παραγόταν στο εσωτερικό του ήλιου οπως λεει η σημερινη θερμοπυρηνικη θεωρια τοτε η σκια θα επρέπε να ηταν φωτεινότερη και καυτότερη από την περιβάλλουσα φωτόσφαιρα. Το γεγονός ότι η σκια της ηλιακής κηλίδας είναι σκοτεινη και σχετικά δροσερη (3000-4000 Κelvin) τοτε έντονα υποστηρίζετε ο ισχυρισμος ότι η παραγωγη θερμοτητας ειναι πολυ χαμηλη στον πυρηνα του ήλιου. Το διαγραμμα στο σχήμα 1 (ανωτέρω), παρουσιάζει ηλεκτρική πιθανή ενέργεια θετικων ιοντων στην ατμόσφαιρα του ήλιου. Αυτό το διάγραμμα επεκτείνεται και αναπαράγεται πιο κατω στο σχήμα 4. Επανονομάζεται για να παρουσιάσει τις ενέργειες (επίπεδα τάσης) σε διαφορετικές θέσεις κοντά σε μια ηλιακή κηλίδα. Στο σχήμα 3 οι ηλιακοί κόκκοι εμφανίζονται γύρω από την περιφέρεια μιας χαρακτηριστικής ηλιακής κηλίδας. Είναι σε επίπεδο τάσης V2 στο σχήμα 4. Χαρακτηριστικά στην κανονικη κόκκιαση ειναι η υπαρξη ροης θετικων ιοντων πρός τα πάνω. Στο σχήμα 4, τέτοια ιόντα έχουν αρκετή ενέργεια για να κάνουν το ταξίδι από το εσωτερικό του ήλιου και προς τα επάνω πέρα από την άνοδο τάσης από το a στο b, διασκορπίζονται σε ολόκληρη την περιοχή απο το b εως το c, και μειώνoνται από το c στο e. Σε αυτό το σημείο τα γρήγορα κινούμενα ιόντα δημιουργούν την υψηλη θερμοκρασια των δύο εκατομμύρια βαθμων Kelvin που βλέπουμε στη χαμηλότερη κορώνα. Το ταξίδι που κανει ένα τέτοιο ιόν από το εσωτερικο του ήλιου μέσω ενός κόκκου που το επιταχύνει προς το εξωτερικο ειναι αυτο που καλείται ηλιακός ανεμος. Οι σκοτεινότερες περιοχες (σκιες ή αλλιως η επιφάνεια ανόδων του ήλιου) είναι σε επίπεδο τάσης V1. Μέσα στην σκια δεν υπάρχει κανένας φωτοσφαιρικος κόκκος. ΝΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΙΑΣ Αλλά τι γίνεται με την παρασκια εκείνα δηλαδη τα παράξενα νηματα πλάσματος που περιβάλλουν την σκια και που υπενθυμίζουν σε μας την ίριδα ενός ανθρώπινου ματιού; Αρχικά ακριβώς μέσα στο σώμα του ήλιου μερικά ιόντα έχουν αρκετή κινητική ενέργεια για να αφήσουν το σώμα του ήλιου με την αύξηση μέχρι το επίπεδο τάσης V2 ή και μεγαλύτερης. Στη σειρά b εως το c στο σχήμα 4 όπου σκορπίζουν πρός τα πάνω μερικά από αυτά τα ιόντα μπορεί να συγκρουστούν με άλλα ιόντα ή ουδέτερα άτομα και μπορει σε μερικα απ' αυτα να δοθεί μια ταχύτητα διάχυσης που τα κανει να κινουνται παλι πισω και προ τα κατω αναπηδά πίσω προς τα κάτω. Εάν σκορπίσουν σε εκείνη την κατεύθυνση πέρα από το σημείο b θα προσελκυστούν πίσω προς το εσωτερικο του ήλιου. Μπορούν να βυθίσουν το κατώτατο σημείο του κόκκου ή να περιέλθουν μεσα στα σκοτεινότερα κανάλια που περιβάλλουν κάθε κόκκο. Ή εάν είναι αρκετά κοντα στην άκρη μιας ηλιακής κηλίδας, μπορούν να περιέλθουν μεσα σε αυτην. Αυτός είναι ο λογος που βλεπουμε την παρασκια. Οι κορυφές των κόκκων κοντά στην σκια κάμπτουν προς τα κάτω μεσα στην σκια πεφτοντας προς μια επιφάνεια χαμηλότερης τάσης Η κίνηση των θετικων ιοντων που πεφτουν από την κορυφή των κόκκων προς τα κάτω στην σκια αποτελεί ένα ισχυρό ηλεκτρικό ρεύμα μέσα στο φωτοσφαιρικο πλάσμα. Τέτοια ρεύματα καλούνται ρεύματα Birkeland. ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ. Είναι επίσης κοίλα λόγω ενός γνωστού μηχανισμού αποκαλούμενου μεταφορά Marklund. Και οι δύο αυτές ιδιότητες μπορούν να δουν στο σχήμα 5. Οι φωτοσφαιρικοι κόκκοι που βρισκοντα πολυ κοντα μεταξυ τους, φέρουν μια σχετικά υψηλής τάσης πυκνότητα. Είναι σε υψηλής θερμοκρασίας, μορφης τόξων. Στη δεξιά εικόνα του σχήματος 5, αυτα τα νηματα δειχνουν να τελειώνουν. Κατά πάσα πιθανότητα δεν τελειώνουν πραγματικά. Το ρεύμα που φέρουν δεν θα είναι ασυνεχές. Τα νηματα μπορούν να συνεχίσουν να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλυτερο διάστημα, να επεκτείνονται, και να μειώνουν έτσι την πυκνότητα ρεύματός τους ακόμη περισσότερο. Αυτό τα βάζει σε «ανώμαλο» τρόπο πυράκτωσης. Ο τρόπος πυράκτωσης είναι τόσο λιγο ακτινοβόλος που σχηματίζει τόξο πολύ κοντά στους κόκκους και ετσι η ροη θετικων ιοντων γίνεται αόρατη σε μας. Για τον ίδιο λόγο, την μορφη πυρακτωσης της κορωνας του ήλιου είναι δύσκολο να την δει κανεις εκτός από τις ηλιακές εκλείψεις και στις εικόνες ακτίνων X. Οι φωτεινές περιοχές της κορώνας που βλέπουμε στις ακτίνες X δείχνουν τις καυτότερες, πιό ενεργητικές περιοχές οι οποιες είναι κυρίως επάνω από τις περιοχές ηλιακής κηλίδας. Παραδείγματος χάριν, οι τρεις εικόνες μιας ομάδας ηλιακής κηλίδας, που παρουσιάζονται κατωτέρω παρουσιάζουν αυξανόμενα επίπεδα ύψους. Η πρώτη εικόνα είναι η φωτόσφαιρα κατω απο την σκια μπορούμε να δούμε την σκοτεινή (σχετικά δροσερή) επιφάνεια του ήλιου. Η μέση εικόνα στο υπεριώδες φως και παρουσιάζει περιοχή chromosphere/ζωνη μεταφορας. Η τελευταία σε ακτίνες X που παρουσιάζει βίαια δραστηριότητα στη χαμηλότερη κορώνα. Αυτή η δραστηριότητα οφείλεται στην ανεξέλεγκτη πλημμύρα της επιτάχυνσης των θετικών ιόντων που δραπετεύουν απο τον ήλιο από τις ηλιακές κηλίδες και που συγκρούονται με τα άτομα υψηλότερα στην ατμόσφαιρα. Κατά συνέπεια η κορώνα είναι ένα πλήρως ιονισμένο πλάσμα. ΠΡΟΕΞΟΧΕΣ - ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ - ΣΤΕΦΑΝΙΑΙΕΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΕΚΤΙΝΑΞΕΙΣ Οποιοδήποτε ηλεκτρικό ρεύμα δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο (oσο ισχυρότερο το ρεύμα - τόσο ισχυρότερο το μαγνητικό πεδίο, και περιεχει περισσοτερη ενεργεια). Τα κυρτά μαγνητικά πεδία δεν μπορούν να υπάρξουν χωρις τα ηλεκτρικά ρεύματα. Εάν το ρεύμα διακόπτεται, οι τομεις καταρεουν και η ενέργειά τους εκβαλεται. Το μαγνητικό πεδίο του ήλιου μερικές φορές, στην επιφάνειά του, διαμορφώνει έναν «ωμέγα» διαμορφωμένο βρόγχο. Αυτός ο βρόχος επεκτείνεται έξωτερικα μέσω του διπλού στρώματος θηκών (DL) της χρωμοσφαιρας. Μια από τις αρχικές ιδιότητες των ρευμάτων Birkeland είναι ότι ακολουθούν γενικά τις γραμμες του μαγνητικου πεδιου. Ένα ισχυρό περιτυλγμένο ρεύμα θα παραγει ένα δευτεροβάθμιο σπειροειδές μαγνητικό πεδίο που θα περιβάλλει και θα προσπαθήσει να επεκτείνει το βρόγχο. Εάν το ρεύμα μεσά στον βρόγχο γίνεται πάρα πολύ ισχυρό, το DL θα καταστραφει. Αυτό διακόπτει το ρεύμα και η ενέργεια που αποθηκεύεται στο αρχικό μαγνητικό πεδίο απελευθερώνεται κατά τρόπο εκρηκτικό στο διάστημα. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι γραμμές μαγνητικών πεδίων που σύρονται για να περιγράψουν ένα μαγνητικό πεδίο, δεν εχουν αρχή ούτε τέλος. Είναι κλειστές πορείες. Έτσι όταν τα μαγνητικά πεδία καταρρέουν λόγω της διακοπής των ρευμάτων που τα παράγουν, αυτά «δεν σπανε» «δεν συγχωνευοντε» αλλα επανασυνδυάζοντε όπως μερικοί ανενημέρωτοι αστρονόμοι έχουν πει. Ο τομέας καταρρέει απλά (πολύ γρήγορα!). Στον ήλιο αυτή η κατάρρευση μπορεί να απελευθερώσει ένα τρομερό ποσό ενέργειας έξω από την επιφάνεια κατά τρόπο εκρηκτικό. Έτσι οι στεφανιαίες μαζικές εκτινάξεις (CMEs) εμφανίζονται. Σημειώστε ότι αν και οι αστρονόμοι οφείλουν να γνωρίσουν ότι τα μαγνητικά πεδία απαιτούν τα ηλεκτρικά ρεύματα ή τους χρονικούς ποικίλους Ε-τομείς για να τα παραγουν. 1. Τα διπλά στρώματα μπορούν να καταστραφούν από τουλάχιστον δύο διαφορετικούς μηχανισμούς: α) διακοπή Zener - η κλίση ηλεκτρικών πεδίων γίνεται αρκετά ισχυρή ωστε να πεταξει ολα τα φορτια μακρυά από μια περιοχή, σπάζοντας κατά συνέπεια την πορεία αποφορτισης β) τη διακοπή χιονοστιβάδων - μια κυριολεκτική χιονοστιβάδα εμφανίζεται οπου ολα τα φορτια διωχνονται μακριά και συνεπως και κανενα φορτιο διεύθυνσης δεν παραμενει - έτσι η πορεία διεύθυνσης μενει ανοιχτη. 2. Ένα μαγνητικό πεδίο είναι μια συνέχεια. Δεν είναι ένα σύνολο ιδιαίτερων «γραμμών». Οι γραμμές σύρονται για να περιγράψουν το μαγνητικό πεδίο. Αλλά οι γραμμές οι ίδιες δεν υπάρχουν πραγματικά. Ότι αυτές οι γραμμές σπάζουν, συγχωνεύοντε, ή και επανασυνδυάζοντε είναι ένα λάθος (παραβίαση των εξισώσεων του Maxwell) που συντίθεται σε ένα άλλο λάθος (οι γραμμές δεν υπάρχουν πραγματικά κατά πρώτο λόγο). Οι γραμμές μαγνητικών πεδίων είναι ανάλογες με τις γραμμές γεωγραφικού πλάτους και γεωγραφικού μήκους ή τις τοπογραφικές γραμμές σε έναν χάρτη. Δεν είναι ιδιαίτερες οντότητες με τίποτα μέσα τους. Εσείς οι ιδιοι μπορειτε να φτιαξετε τοσο πολλες και τοσο κοντα οσο θα θελατε. Και βεβαίως δεν σπάζουν, δεν συγχωνεύοντε, ή δεν επανασυνδέοντε ουτε οι γραμμές γεωγραφικού πλάτους.

Και κατι τελευταιο. Ειμαι φανατικος θαυμαστης της ηλεκτρικης θεωριας του ηλιου και θα σας ανεβαζω αρθρα οπου θα δειτε πραγματα τρελα σχετικα με τον ηλεκτρικο ηλιο και την θεωρια του. Θα χρειαστει ομως γνωση αγγλικης γλωσσας. Καλη αρχη.

Ευχαριστω. Θελω να πω οτι τα coronado ειναι απιστευτα οργανα και θεωρω οτι δειχνουν καλυτερο ηλιο απο τα LUNT. Πλεονεκτημα τους μετα απο πολλα χρονια χρησης ειναι οι καλυτερες λεπτομερεις στα βαρια σημεια του ηλιου τα οποια και δεν τα διασπανε. Προσωπικα πολλες φωτογραφιες απο αυτες του αρχειου εχουν αναδειχθει κορυφαιες σε ψηφους και θα πω ανοιχτα οτι αυτο οφειλετε στον θανατηφορο συνδυασμο CORONADO + DMK21. Με λιγα λογια η πολυ μεγαλη λεπτομερεια διασπα σημαντικα κομματια στον ηλιο οπως ειναι οι χοανες των ανεμοστροβιλων κλπ τα οποια δεν εχουν πλεον ευκρινεια. Αυτο ειναι το πλεονεκτημα του coronado το οποιο ξεχωριζω μετα απο 7 χρονια χρησης. Δεν διασπα τα βαρια σημεια της επιφανειας.

Θα σου φανει παραξενο αλλα οι φωτογραφιες αυτες εγιναν χωρις μηχανισμο κινησης σε βαση ΕQ5 δηλαδη χειροκινητα. Xρησιμοποιηθηκε μηχανη DMK 21 σε συνδυασμο με barlows 1.5Χ, 2X, 3X, 5X καθως και συνδυασμους τους. Την DMK21 την οποια θεωρω απαιχτη για ηλιο εφοσον βεβαια χρησιμοποιηθη σωστα. Ειναι καλυτερη ακομη και απο τις εγχρωμες καμερες της IMAGE SOURCE. Απο προγραμματα REGISTAX 5 και PHOTOSHOP CS5.

Το αγαπημενο μου χομπι ειναι η ηλιακη παρατηρηση και φωτογραφηση. Ο ηλιος ειναι το παθος μου και προσπαθω να το αποτυπωνω μεσα απο την φωτογραφηση του. Επισης ειμαι λατρης της ηλεκτρικης θεωριας του ηλιου. (Για καλυτερη εμφανιση των φωτογραφιων χαμηλωστε την φωτεινοτητα της οθονης του υπολογιστη σας.) Στον συνδεσμο αυτο θα βρειτε γκαλερι ηλιακων φωτογραφιων απο τα τηλεσκοπια μου. https://www.infobeto.com/forum/showthread.php/133735-H%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%99%CE%95%CE%A3-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%98%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B7?p=1197368&viewfull=1#post1197368 SKYWATCHER NEUWTONIAN REFLECTOR με baader astrosolar film για παρατηρηση στην γραμμη του λευκου φωτος. SKYWATCHER REFRACTOR με baader astrosolar film για παρατηρηση και φωτογραφηση στην γραμμη του λευκου φωτος. CORONADO PST για παρατηρηση και φωτογραφηση στην γραμμη του υδρογονου. CORONADO MAXSCOPE CALCIUM για παρατηρηση και φωτογραφηση στην γραμμη του ασβεστιου. CORONADO MAXSCOPE HYDROGEN για παρατηρηση και φωτογραφηση στην γραμμη του υδρογονου.