AstroVox

Όλοι ασχολούμαστε με την Αστρονομία για είναι το Πάθος μας,
Τι ήταν αυτό όμως που σας ώθησε και σας έδωσε το έναυσμα ώστε να ασχοληθείτε με την Αστρονομία;

Κάποιους σίγουρα τους ώθησε η θέα του νυχτερινού ουρανού ή κάπου ουράνιου φαινομένου,
άλλοι μπορεί να έβλεπαν απο μικροί τις πολύ όμορφες φωτογραφίες του Διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, πολλοί μπορεί να ξεκίνησαν το ταξίδι τους στον χώρο απ'τον Αστρονομικό Σύλλογο της πόλης τους ενώ αρκετοί μπορεί να απέκτησαν το έναυσμα βλέποντας κάποια ταινία ή διαβάζοντας κάποιο βιβλίο... για να δούμε Very Happy

Πολύ όμορφο δημοψήφισμα Very Happy

Λοιπόν, αν και η πρώτη μου επαφή με την Αστρονομία ήταν όταν ήμουν 4 χρονών ( βγαίναμε με τον πολυαγαπημένο μου παππού στην αυλή και κοιτούσαμε τα άστρα Smile

) ουσιαστικά το έναυσμα για να ασχοληθώ ενεργά με την αστρονομία ήταν το περιοδικό "ΟΥΡΑΝΟΣ" της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου το οποίο είχε πέσει τυχαία στα χέρια μου όταν ήμουν Γ' Γυμνασίου Smile

Τους ευχαριστώ τόσο πολύ γι'αυτό Very Happy

Άλλαξε την ζωή μου Very Happy

-Άλλο και εξηγούμαι

Από μικρό παιδί με συνέπαιρνε η δύναμη που έκριβε μέσα της η ύλη, καθόμουν με τις ώρες και χάζεβα φωτογραφίες από διάφορες πυρηνικές δοκιμές (το γνωστό μανιτάρι) και γενικά με καθήλωνε κάθε πληροφορία που έβρισκα σχετικά με το θέμα...

Δε θυμάμαι πόσο μικρός ήμουν όταν έμαθα ότι τα άστρα είναι ήλιοι και μάλιστα πολύ μεγαλύτεροι από το δικό μας, όπως επίσης οτι το φώς τους ανήκει στο παρελθόν...

Ποτέ όμως δεν εμάθα από που αντλούν αυτή την ενέργεια που τα κάνει να λάμπουν. Έτσι τυχαία και όσο ήμουν φαντάρος διάβασα σε μια εφημερίδα εκεί προς το τέλος που έχουν προτάσεις βιβλίων, να περιγράφει ένα βιβλίο που ανέφερε και για την ανακάλυψη της βόμβας υδρογόνου (οι μονομάχοι του μεσοπολέμου του Αρθουρ Μιλερ). Τελικά το κύριο θέμα του βιβλίου είναι η βιογραφία του Τσαντρασεκάρ και η κόντρα του με τον Έντιγκντον, όμως μέσα απ' τις σελίδες του έμαθα οτι υπάρχουν νεκρά άστρα, τι είναι οι μαύρες τρύπες και ανακάλυψα πως η κολοσιαία ενέργεια που εκλύει η βόμβας υδρογόνου είναι και ο λόγος που κάνει τα άστρα να λάμπουν!!!

Εεε, αυτό ήταν κόλλησα για τα καλά...

Αυτό ακριβώς διάβασα 1 μήνα πριν πάρω το πρώτο μου τηλεσκόπιο. Συνιστάται ανεπιφύλακτα.

Ψήφισα συνδυασμό. Από μικρό παιδί είχα ενδιαφέρον, αρχικά με το διάστημα -μεγάλωσα την ηρωική εποχή του διαστήματος και η περιπέτεια του Apollo 13 είναι μία από τις πρώτες μου αναμνήσεις- και αργότερα με την αστρονομία, χαζεύοντας τις προ- Hubble αστροφωτογραφίες του περιοδικού Πτήση & Διάστημα επί 10ετίες.
Προσφάτως τα εναύσματα ήταν τα εξής
1. Οι συζητήσεις με τον φίλο και εξαίρετο συνάδελφο, αστροφωτογράφο Βαγγέλη Καφετζόπουλο
2. Η θέα του νυκτερινού ουρανού σε ένα συνέδριο στην Καππαδοκία όπου συμμετείχαμε ως ομιλητές, ένα πρόχειρο μάθημα ουρανογραφίας και οι αναμνήσεις του νυκτερινού ουρανού της παιδικής μου ηλικίας (στρωματσάδα στην βεράντα) που μου ξύπνησαν. Βλέπετε, η σταδιακή φωτορρύπανση δεν μου επέτρεψε να καταλάβω την μεταβολή των συνθηκών αυτών και η εμπειρία ήταν αποκαλυπτική. Ο ουρανός τώρα εκεί (σεληνιακό και το τοπίο για όποιον δεν έχει πάει) μοιάζει με τον ουρανό που είχαμε 30-40 χρόνια πριν εδώ.
3. Η πρόσφατη εντατική ενασχόλησή μου με την Γεωλογία. Ένας τομέας με τον οποίο ασχολούμαι επί 20ετία και είχε φουντώσει προ 6ετίας. Έχοντας συμπληρώσει μια αξιόλογη συλλογή μικροδειγμάτων ορυκτών το έριξα στο διάβασμα. Εδώ και εκεί, διαβάζοντας για την Γη, συναντούσα το διάστημα. Επειδή Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΗΤΗΣ!
4. Η αγάπη μου για τα αεροπλάνα και τα πλοία, ιδίως τα πολεμικά, χρονολογείται από αμνημονεύτων ετών. Όταν μετακόμισα στην Καστέλα αγάπησα την κυκλική "γωνιά" του μπαλκονιού μου, που τότε την ονόμαζα παρατηρητήριο και σήμερα "Γκιοζλεμεβί". Από εκεί παρατηρούσα τα πλοία (την ναυτική εβδομάδα) και τα αεροπλάνα (τα Red Arrows) που περνούσαν και αποφάσισα πως οπωσδήποτε θα αγόραζα ένα διοπτρικό για να μελετώ από απόσταση. Σήμερα με το ST80 θαύμασα το αεροπλανοφόρο USS Enterprise (CVN-65), το μακρύτερο πλοίο στην γη (νομίζω πως είναι ακόμη) και ένα καταδρομικό κλάσης Ticonderoga που σύμφωνα με τον αριθμό του είναι το USS Vicksburg (CG-69). Άσχετο με την αστρονομία αλλά τα διοπτρικά τηλεσκόπια και τα κιάλια εκπληρώνουν άριστα αυτόν τον διπλό ρόλο.
Φυσικά έβλεπα το StarTrek και το Space 1999 και το Star Wars και τον Sagan (και τον Cousteau και τον Morris) και ήθελα να γίνω αστροναύτης και διάβαζα Heinlein και Philip Dick και, και, και...

Βασικά εμένα από μικρό παιδί με γοήτευε η θέα του νυκτερινού ουρανού. Για παράδειγμα κάθε καλοκαίρι θυμάμαι προσπαθούσα να βρω την κουτάλα της Μεγάλης Άρκτου. Βασικά το έναυσμα για την συστηματική ενασχόληση μου με την αστρονομία ήταν η έκλειψη σελήνης στις 10 Ιουνίου πέρσι(αν θυμάμαι καλά) που με μάγεψε τόσο πολύ το κόκκινο χρώμα της σελήνης κατά την έκλειψη που με ώθησε στην αγορά του πρώτου μου τηλεσκοπίου ένα μήνα αργότερα

Στην παρουσα περίοδο το εναυσμα μου το εδωσε η προτροπη ενός φίλου και παλιου αστροπαρατηρητη να παμε να δουμε την εκλειψη ηλίου το 2006 απο το Καστελλοριζο. Τελικά εγω πηγα εκείνος έμεινε. Το αβαταρ μου ειναι αναλογική φωτογραφία που εβγαλα εκείνη την ημέρα.
Η παλαιότερη επαφή μου με τον ουρανο αρκετά χρόνια πριν το 2006 είχε να κανει με την αστροναυτιλία λόγω του προηγούμενου επαγγέλματος μου.

2 ειναι οι κυριοι λογοι με την ενασχοληση της αστρονομιας. 1) το ντοκυμαντερ cosmos με τον Carl Sagan kai 2) η αστρολογια και η θρησκεια δεν με καληπταν ουτε στο ελαχιστο !!!

Στην ηλικία του Νηπιαγωγείου:
η "μαγική" εικόνα του πλανήτη Κρόνου με το δαχτυλίδι του (ακόμα τη θυμάμαι) μέσα από τηλεσκόπιο πλανόδιου! Ένιωσα να μου κάνει πρόταση γάμου με αυτό το δαχτυλίδι ο ίδιος ο ουρανός, είπα το μεγάλο "ΝΑΙ", γι' αυτό και δεν φορώ κανένα άλλο δαχτυλίδι πια!
Στην ηλικία του Δημοτικού:
η θέα του νυχτερινού ουρανού, όταν, υπό την επίβλεψη της γιαγιάς, κοιμόμασταν στρωματσάδα στη βεράντα τα καλοκαίρια, καθώς και πολλά βιβλία και εικονογραφημένα περιοδικά σχετικού περιεχομένου.
Στην ηλικία του Γυμνασίου:
πιο εξειδικευμένα βιβλία και περιοδικά, σειρές στην ασπρόμαυρη TV, απίστευτες συλλογές συναρμολογούμενων πολεμικών αεροπλάνων και διαστημόπλοιων(ατέλειωτες ώρες να τα κολλάω!)
Από 12 χρονών η "ιερή τρέλα" περί αστρονομίας μπλέκεται, ενδυναμώνεται και παγιώνεται με την αντίστοιχη του τότε φίλου και νυν συζύγου.
Στην ηλικία του Λυκείου:
συγκεκριμένα επιστημονικά βιβλία, συλλογές σχετικών άρθρων από εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, βιβλία επιστημονικής φαντασίας στα αγγλικά (μου τα προμήθευε καθηγητής μου), το μάθημα της Κοσμογραφίας (ψάξιμο για επιπλέον γνώσεις), συλλογές πετρωμάτων και απολιθωμάτων.
Ενήλικη πια, με τηλεσκόπια και κιάλια, είχα μόνο την αγωνία να μυήσω και τα παιδιά μας στη μυσταγωγία των άστρων. Και το πετύχαμε με πάμπολλες διανυχτερεύσεις σε ερημικές παραλίες με σκηνές και με το ιστιοφόρο.

Ψήφισα «συνδυασμός από τα παραπάνω».

Ήταν συνδυασμός των τριών πρώτων: η θέα του νυχτερινού ουρανού, το βιβλίο Κοσμογραφίας της β΄Λυκείου (ευτυχώς υποχρεωτικής τότε) και συνεπώς το σχολείο.

Θυμάμαι τις ξάστερες καλοκαιρινές νύχτες στο Λιβάδι του Παρνασσού, όπου σαν παιδιά κοιμόμασταν στην ύπαιθρο, μ' ένα στρώμα στο παλιό αλώνι και παρατηρούσαμε εκστατικοί τον ουρανό, κατάστικτο με τόσα αστέρια όσα δεν έχει πια ούτε ο Πάρνωνας ούτε άλλο βουνό. Έτσι μας έπαιρνε ο ύπνος και μέναμε έξω μέχρι το ξημέρωμα με πάπλωμα τον Γαλαξία... Τότε στο Λιβάδι δεν υπήρχαν παρα μόνο τα παλιά Καλύβια, ούτε βίλλες, ούτε ταβέρνες, ούτε τίποτα. Καμία φωτορύπανση, καμία ηχορύπανση, θαρρούσες ότι άκουγες τ΄αστέρια να χύνουν το φως τους.
Από τότε δε σταμάτησα ποτέ να κοιτάζω το νυχτερινό ουρανό και ν' αναρωτιέμαι και να χαίρομαι. Η Κοσμογραφία του Δ. Κωστάκη μου άνοιξε το δρόμο. Και στις τελευταίες σελίδες είχε δυό απλούς χάρτες του ουρανού. Ακόμη νιώθω στην πλάτη μου τη ζεστή ταράτσα του σπιτιού μου όπου πέρασα τόσες νύχτες ξαπλωμένος - κι ευτυχής - μαθαίνοντας τους αστερισμούς και ψάχνοντας το σφαιρωτό σμήνος του Ηρακλή κι άλλα θαύματα μ' ένα μικρό μονόκιαλο... Μετά ήρθαν οι Αστρονομίες κι οι Αστροφυσικές και τα εργαστήρια του Φυσικού. Και πολύ μετά τα μεγάλα τηλεσκόπια, το astrovox, εμείς... Και είμαι ευγνώμων για όλα αυτά.

Όσοι αναφέραμε την στρωματσάδα έχουμε περάσει τα 40. Τι κρίμα που έχει σχεδόν εξαφανισθεί αυτή η πρακτική.

Κρίμα πραγματικά! Αλλά υπάρχουν ακόμα οι κατασκηνώσεις σε ερημικότατες υπέροχες παραλίες, χωρίς φωτορύπανση και με μαγευτικό ουρανό!
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα Λευκή, Χρυσή και Γαύδο. Και τα τρία κολυμπούν στο Λιβυκό. Πέρα από κει δεν υπάρχει Ελλάδα, είναι τα «μαντίλια» της που τα κουνά, για να χαιρετίσει την Αφρική!
Εμείς φέτος το καλοκαίρι προγραμματίζουμε τέτοια εκδρομή στο Κουφονήσι(ή Λευκή) της Κρήτης.

Χαίρομαι πραγματικά.
Εδώ στο Λεκανοπέδιο πλέον δεν είναι εφικτό αυτό. Κάθε τόσο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα που ενοχλούν σε μέτριο βαθμό υπάρχουν τα μηχανάκια με τις βγαλμένες εξατμίσεις, τα σκυλάδικα και τέκνο που τα βάζουν στην διαπασών στις 2:00 όσοι θέλουν να μοιραστούν την αγαπημένη τους "μουσική" ή την χαρά τους για το νεοαποκτηθέν subwoofer με όλον τον κόσμο (τι καλοί και ευκοινώνητοι άνθρωποι), οι ξεκούρδιστες ντήζελ των απορριματοφόρων και οι φωναχτές οδηγίες των υπαλλήλων καθαριότητας στον οδηγό, τα αλυχτήματα εκατοντάδων σκυλιών που τραγουδούν από ταράτσα σε στριμωγμένο μπαλκόνι τα blues της φυλακής τους και τόσα άλλα. Και αν στο τέλος κοιμηθείς θα σε ξυπνήσουν τα κομπρεσέρ και πάσης λογής ντεσιμπέλ οικοδομικών μηχανημάτων. Και ούτως ή άλλως περισσότερα αστέρια δεν θα δεις πέρα από τους φάρους των 1 και 2 mag.
Ζείστε την εμπειρία όσοι και όσο μπορείτε.

Τελικα μονο το σχολειο δεν δινει εναύσματα...

edit: μονο ο κυριοσ Σοφολογγης φαινεται οτι δεχθηκε εναυσμα (και) απο το σχολειο