Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

Globo Celeste, Gerardus Mercator, 1551

[kkokkolis]

Globo Celeste, Gerardus Mercator, 1551

[kkokkolis]

Globo Celeste, Gerardus Mercator, 1551

[kkokkolis]

Globo Celeste, Gerardus Mercator, 1551

[kkokkolis]

IYA, Μάλτα, 2009

[kkokkolis]

5 cents, Μάλτα, 2008

[kkokkolis]

Ναός Mnajdra, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, Μάλτα, 4η χιλιετία πχ

[kkokkolis]

Ναός Mnajdra, Ευθυγραμμίσεις, Μάλτα, 4η χιλιετία πχ

 

Ήμουν σήμερα εκεί και είμαι κατενθουσιασμένος (επίσης ηλιασμένος και αφυδατωμένος).

[kkokkolis]

Ναός Mnajdra, Ευθυγραμμίσεις, Μάλτα, 4η χιλιετία πχ

 

Άλλη μια παράσταση των ευθυγραμμίσεων του Ναού.Στο αρχαιολογικό μουσείο είδα απεικονίσεις του Ήλιου και αστέρων 5600 ετών, τις οποίες θα αναρτήσω όταν έχω πρόσβαση σε σύνδεση του κινητού μου με τον υπολογιστή.

Δεν υπήρχαν τότε τηλεσκόπια, αλλά οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από έναν καθολικό ουρανό, γεμάτο με εικόνες και θαύματα. Αυτά τα σημάδια εκεί ψηλά ήσαν εγγύτερα τότε στον άνθρωπο και συντρόφευαν την σκληρή του καθημερινότητα. Στην εκτυφλωτική ουρανοθάλασσα και τον μυστηριώδη κατανύκτιο θόλο ο άνθρωπος αναζήτησε τις ελπίδες του, τους φόβους του, τις δοξασίες του, τους θεούς του, την απεικόνιση του μέλλοντός του, αυτό το μέλλον και, πότε- πότε, τον εαυτό του.

[kkokkolis]

Ναός του Ήλιου, Konark, Ινδία, 1236-1264μχ

 

Γνωστός ως Μαύρη Παγόδα

[kkokkolis]

Ναός του Kukulkan, Chichen Itza, Γιουκατάν, 9ος-12ος αιώνας

Γνωστός ως El Castillo, Το Κάστρο

Στον ναό αυτόν του Kukulkan (Quetzalcoatl για τους Αζτέκους), θεό- φίδι των Μάγιας του Μεξικού, κατά τις ισημερίες σχηματίζεται με την Ανατολή και την Δύση του Ηλίου η εικόνα του φιδωτού θεού στην Δυτική πλευρά της βόρειας κλίμακος.

[kkokkolis]

Caracol, Chichen Itza, Γιουκατάν, 9ος-12ος αιώνας

 

Ο ναός αυτός ονομάζεται "Παρατηρητήριο" λόγω ομοιότητας με ένα σύγχρονο αστρονομικό παρατηρητήριο. Υπάρχουν ενδείξεις πως αυτό ακριβώς ήταν, χωρίς φυσικά τηλεσκόπιο.

[kkokkolis]

One and All, Jane Barlow, 1857-1917

 

O’er boundless fields of night, lo, near and far

Light, dewdrop’s blink, and Light, Aeonian star.

Wan wraiths that flickering roam by marish ways ;

Fierce surge of levin-bright foam where oceans blaze --

Fly’s spark and flame gulfs dire, your fount is one,

Deep in the worlds’ arch-fire of all suns’ Sun.

A burning seed of strife Fate strews, and so

Life, men’s grudged dole, and Life, gods’ feast aglow.

Clod’s captive, senses’ thrall, oft grieved, soon slain ;

Immortal, glad o’er all to range and reign --

Frail breath, and spirit eterne, beyond thought’s seeing

Ye touch for one sole bourne all being’s Being.

[kkokkolis]

Ήλιος, Παιδική Ζωγραφιά

[kkokkolis]

Θησαυρός του Ατρέα, Μυκήνες, 1250 πχ

 

Η δαπανηρή και εργώδης κατασκευή του θόλου εξασφάλιζε έναν προσωπικό ουρανό για τον νεκρό βασιλέα.

[kkokkolis]

Η τέχνη: ένα αποτύπωμα, στο φως, στην σκιά, στον βράχο, στην άμμο.

[kkokkolis]

Ο άνθρωπος φεύγει, το αποτύπωμα μένει...

[kkokkolis]

...μέχρι να το χαλάσει το κύμα,

μέχρι να δύσει ο ήλιος.

[kkokkolis]

Εύχομαι σε όλους να βρείτε το αστέρι σας.

Πηγαίνω να ψάξω το δικό μου.

Αντίο.

[Κατερινα]

Οι μικροί γαλαξίες

 

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.

Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας

αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.

Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν

σαν πέτρες που βλέπονται.

Όμως, εσύ,

δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες

μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,

όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,

κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας

μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.

Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη

λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι

κάτω απ' τη θέα τους -

Ήσουν νερό,

κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.

Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες

οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα

δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,

στο στήθος, στο μέτωπο.

Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:

δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον

κατοικούμε τη γη.

 

Νικηφόρος Βρεττάκος.

[Κατερινα]

Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός, 1954.

 

Η αρχική αίσθηση που αφήνει αυτός ο έξοχος πίνακας είναι ρεαλιστική και οικεία. Σε δεύτερη όμως ματιά, συνειδητοποιεί κανείς τον παράλογο χαρακτήρα του: Ένα φωτισμένο νυκτερινό σπίτι και οι αντικατοπτρισμοί του συνυπάρχουν με το γαλάζιο του ουρανού και το φως της ημέρας! Ο ίδιος ο Μαγκρίτ έδωσε την ακόλουθη ερμηνεία:

«Το τοπίο μας κάνει να σκεφτούμε τη νύχτα, ο ουρανός την ημέρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει την δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τρεις παραλλαγές της «Αυτοκρατορίας του φωτός». Φαίνεται ότι πάλευε με το φως και προσπαθούσε να δαμάσει με τον χρωστήρα την αυτοκρατορία του...

(εξώφυλλο βιβλίου: Η Αυτοβιογραφία του φωτός, Γιώργος Γραμματικάκης)

 

 

[Κατερινα]

Aurora Borealis, από τον Αμερικανό Frederic Edwin Church το 1865.

 

[Κατερινα]

Για τους λάτρεις της μοντέρνας τέχνης.

Χουάν Μιρό.

 

 

Ciphers and Constellations in love with a woman, 1941.

 

 

Όποιος/α διακρίνει τη γυναίκα, κερδίζει μια συνεδρία με τον ψυχίατρο μας!

Αστειεύομαι φυσικά. Ζήτω ο Σουρεαλισμός!

[Κατερινα]

Μιρό και πάλι Μιρό, για να μάθετε να στενοχωρείτε τον Κώστα!

 

Άστρα στα φύλλα των σαλιγκαριών.

 

 

 

 

Γυναίκα και πουλί στο σεληνόφως.

 

 

 

 

Σκύλος ξεφλουδίζει το φεγγάρι.

 

[terring]

Μια απ' τις πιο συγκινητικές εικόνες που έχω δει ποτέ. Ο Ιάπωνας Machiko Satonaka είναι σχεδιαστής magna και ενεργό μέλος σε διαστημικές οργανώσεις. Εμπνευσμένος από την οδύσσεια της ιαπωνικής διαστημοσυσκευής Hayabusa, που παρά τα προβλήματα της αποστολής στέφθηκε με επιτυχία, ο Satonaka ζωγράφισε αυτό:

 

 

Απεικονίζει ένα γεράκι (hayabusa στα ιαπωνικά), βαριά πληγωμένο αλλά όχι ηττημένο. Στο δεξί μπαλονάκι λέει "Ι did my best!", ενώ στο αριστερό διαβάζουμε "I'll be back!". Η ζωγραφιά αυτή είναι ιδιαίτερα υπέροχη, λυπητερή μα και αισιόδοξη, γιατί έχει άμεσες προεκτάσεις και στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν ήρθαμε στη θέση του; Πόσες φορές δεν τσακιστήκαμε άσχημα, αλλά πάντα βρίσκαμε το κουράγιο να σταθούμε στα πόδια μας; Τα λόγια του γερακιού πρέπει να γίνουν το σύνθημα μας, να βάζουμε τα δυνατά μας και να μη το βάζουμε ποτέ κάτω. Όταν λοιπόν κοιτάζουμε ψηλά, όταν νιώθουμε την ανάγκη να πετάξουμε στο βασίλειο των άστρων και των πλανητών, πάντα να έχουμε ένα γεράκι στη ψυχή μας. Ένα γεράκι, έτοιμο να απογειωθεί και να μην ηττηθεί ποτέ... ότι και να γίνει!