wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 10, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 10, 2012 τα πρωτοεμφανιζόμενα τον 16ο αιώνα Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 10, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 10, 2012 ρολόγια τσέπης! Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 L'illusion suprême, Leconte de Lisle, 1884 Quand l'homme approche enfin des sommets où la vieva plonger dans votre ombre inerte, ô mornes cieux !Debout sur la hauteur aveuglément gravie,les premiers jours vécus éblouissent ses yeux.Tandis que la nuit monte et déborde les grèves,il revoit, au delà de l'horizon lointain,tourbillonner le vol des désirs et des rêvesdans la rose clarté de son heureux matin.Monde lugubre, où nul ne voudrait redescendrepar le même chemin solitaire, âpre et lent,vous, stériles soleils, qui n'êtes plus que cendre,et vous, ô pleurs muets, tombés d'un coeur sanglant !Celui qui va goûter le sommeil sans auroredont l'homme ni le dieu n'ont pu rompre le sceau,chair qui va disparaître, âme qui s'évapore,s'emplit des visions qui hantaient son berceau.Rien du passé perdu qui soudain ne renaisse :la montagne natale et les vieux tamarins,les chers morts qui l'aimaient au temps de sa jeunesseet qui dorment là-bas dans les sables marins.Sous les lilas géants où vibrent les abeilles,voici le vert coteau, la tranquille maison,les grappes de letchis et les mangues vermeilleset l'oiseau bleu dans le maïs en floraison ;aux pentes des pitons, parmi les cannes grêlesdont la peau d' ambre mûr s'ouvre au jus attiédi,le vol vif et strident des roses sauterellesqui s'enivrent de la lumière de midi ;les cascades, en un brouillard de pierreries,versant du haut des rocs leur neige en éventail ;et la brise embaumée autour des sucreries,et le fourmillement des hindous au travail ;le café rouge, par monceaux, sur l' aire sèche ;dans les mortiers massifs le son des calaous ;les grands-parents assis sous la varangue fraîcheet les rires d'enfants à l'ombre des bambous ;le ciel vaste où le mont dentelé se profile,lorsque ta pourpre, ô soir, le revêt tout entier !Et le chant triste et doux des bandes à la filequi s'en viennent des hauts et s'en vont au quartier.Voici les bassins clairs entre les blocs de lave ;par les sentiers de la savane, vers l'enclos,le beuglement des boeufs bossus de Tamatavemêlé dans l'air sonore au murmure des flots,et sur la côte, au pied des dunes de Saint-Gilles,le long de son corail merveilleux et changeant,comme un essaim d'oiseaux les pirogues agilestrempant leur aile aiguë aux écumes d'argent.Puis, tout s'apaise et dort. La lune se balance,perle éclatante, au fond des cieux d'astres emplis ;la mer soupire et semble accroître le silenceet berce le reflet des mondes dans ses plis.Mille aromes légers émanent des feuillagesoù la mouche d'or rôde, étincelle et bruit ;et les feux des chasseurs, sur les mornes sauvages,jaillissent dans le bleu splendide de la nuit.Et tu renais aussi, fantôme diaphane,qui fis battre son coeur pour la première fois,et, fleur cueillie avant que le soleil te fane,ne parfumas qu'un jour l'ombre calme des bois !ô chère vision, toi qui répands encore,de la plage lointaine où tu dors à jamais,comme un mélancolique et doux reflet d'auroreau fond d' un coeur obscur et glacé désormais !Les ans n' ont pas pesé sur ta grâce immortelle,la tombe bienheureuse a sauvé ta beauté :il te revoit, avec tes yeux divins, et telleque tu lui souriais en un monde enchanté !Mais quand il s'en ira dans le muet mystèreoù tout ce qui vécut demeure enseveli,qui saura que ton âme a fleuri sur la terre,ô doux rêve, promis à l'infaillible oubli ?Et vous, joyeux soleils des naïves années,vous, éclatantes nuits de l'infini béant,qui versiez votre gloire aux mers illuminées,l'esprit qui vous songea vous entraîne au néant.Ah ! Tout cela, jeunesse, amour, joie et pensée,chants de la mer et des forêts, souffles du cielemportant à plein vol l'espérance insensée,qu'est-ce que tout cela, qui n'est pas éternel ?Soit ! La poussière humaine, en proie au temps rapide,ses voluptés, ses pleurs, ses combats, ses remords,les dieux qu'elle a conçus et l'univers stupidene valent pas la paix impassible des morts. Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Θάλασσα- Σύμπαν, Άννα Κανατά, 2005 Ακρυλικό και Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Το πρόσωπο του Φεγγαριού, Άννα Κανατά, 2007 Ακρυλικό και Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Endless, Άννα Κανατά, 2011 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Painting through Space Άννα Κανατά, 2011 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Nebula Dancer, Άννα Κανατά, 2011 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Space kiss (Butterfly nebula), Άννα Κανατά, 2004 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Space dancer, Άννα Κανατά, 2004 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Μοναξιά, Άννα Κανατά, 2005 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Σεληνιακό τοπίο και ηλιακό σύστημα, Άννα Κανατά, 2009 Ακρυλικό και Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Δέντρα, Άννα Κανατά, 2008 Ακρυλικό και Fluo Όχι, δεν είναι άσχετο, είναι fractal Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Σύνδεση, Άννα Κανατά, 2007 Ακρυλικό και Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Στο Άλφα του Κενταύρου, Άννα Κανατά, 2008 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Νίκη της Σαμοθράκης, Άννα Κανατά, 2002 Fluo Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Mάιρα, Άννα Κανατά, 2007 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Διαθλάσεις, Άννα Κανατά Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Τι ανακουφιστικό και αγχολυτικό που είναι, να ανακαλύπτεις τόσο πλούσιο το...Σύμπαν απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του σπιτιού, όταν λείπεις από το πρωί! Όταν για μοναδική παρηγοριά τις δύσκολες ώρες δουλειάς είχες το φινετσάτο άρωμα, που οι φρέσκιες λεβάντες των παρτεριών έστελναν από το ανοιχτό παράθυρο του δήμου... Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 11, 2012 Ε, μετά από τόση κούραση, αυτό μου βγήκε Αφιερωμένο στο "μωρό", που όλοι ή κάποιοι κρατάμε καλά κρυμμένο στο υπόγειο της καρδιάς μας, που το ξεχνάμε ή το καταπιέζουμε, που θέλουμε σώνει και καλά να συμμαζευτεί, να μην κάνει φασαρία, ενώ αυτό διαρκώς χοροπηδά πάνω - κάτω - παντού, που ενώ του βάζουμε δεσμά τα σπάει και δυναμώνει διεκδικώντας τον καλό μας λόγο, λίγη στοργή και προδέρμ! "Tο μωρό"Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Νίκος Αντύπας Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνιαέχει κρυφτεί στο σώμα μουτρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνιακαι την κολόνια μου! Μέρα νύχτα κλαίειδε με θες μου λέειτρέχει στην μπανιέρα γυμνό.Λούζει τα μαλλιά μου,πλένει τα φιλιά μου,βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό.. Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνιαέχει κλειδιά απ' το σπίτι μου.Κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνιακάτω απ' τη μύτη μου. Χρόνια μ' αρρωσταίνειχρόνια μου γελά,μου 'χες πει θα ζούμε καλά!Μούρη μου σπασμένηρούχα μου απαλάσου 'χα πει θα ζούμε καλά! Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μουγια να με δεις το χτένισακι αν μ' αγαπάςκαιρό-καιρό δώσ’ μουδώρο στο γέννησα.. Χρόνια ερωτευμένο,παραμυθιασμένομ' ένα μυαλουδάκι γερό,που όταν λέει πεθαίνω,τρέχω του μαθαίνωτι θα πει μωρό μουΜπορώ!... Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 BTA-6, Большой Телескоп Альт-азимутальный, 1975 To Υψαζιμουθιακό Τηλεσκόπιο Μπολσόι των 6m είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά τηλεσκόπια του κόσμου. Αν και δεν κατάφερε να προσφέρει όσα αναμένονταν λόγω κακής επιλογής θέσης (για πολιτικούς λόγους) και ατελειών κατασκευής του πρώτου κατόπτρου, αλλά, σε μικρότερο βαθμό, και του δευτέρου κατόπτρου, παρέμεινε το μεγαλύτερο στον κόσμο για περίπου 20 χρόνια. Είναι το πρώτο υψαζιμουθιακό επαγγελματικό τηλεσκόπιο το οποίο παρακολουθεί τα αντικείμενα χάρη σε έναν πολύπλοκο υπολογιστή της εποχής, διαθέτει σύστημα αντιστάθμισης της περιστροφής πεδίου και παρόλο το γιγαντιαίο μέγεθος και βάρος του μπορεί να το χειριστεί κάποιος με τον απλό τρόπο που χειριζόμεθα τα Dobsonians χάρη σε ένα ειδικά μελετημένο μηχανικό σύστημα υποβοήθησης. Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 Αν δεν το ξέρετε ήδη... "Γράμμα σ’ ένα παιδί για τη φιλαναγνωσία". Οκτώ συγγραφείς απευθύνουν μια σύντομη επιστολή στο παιδί που έχουν στην καρδιά τους,για να του εμπνεύσουν την αγάπη για την ανάγνωση και τα βιβλία. Ωραία πράγματα!!!Gramma-se-ena-paidi.pdfenimerotiko-philanagnosia-iounios2012.pdf Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 12, 2012 Καλή και γρήγορη ανάρρωση στον φρεσκοχειρουργημένο! "...Περαστικά μου λέγαν, κι ο πόνος μου ο βαθύςΝα λάμπει μια οπτασία στο αίμα της πληγής..." Ξενοφών Μπρουντζάκης Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 13, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 13, 2012 Τι καλά, όταν αποφασίζεις έτσι ξαφνικά, να πατήσεις φρένο στην ιλιγγιώδη ταχύτητα μιας καθημερινότητας, που σε κομματιάζει, αρχίζοντας από τις 7 το πρωί και τελειώνοντας στις 3 κάθε βράδυ, που σαν ρομποτάκι σε στέλνει από τον ένα χώρο στον άλλο, από τη μια δουλειά στην άλλη, χωρίς να προλαβαίνεις μια ανάσα Ζωής, μια στιγμή για σένα σε τον ίδιο, γιατί θες όλα όσα έχεις αναλάβει, να τα κάνεις...τέλεια! Και εκεί, στη μέση της ατέλειωτης τρεχάλας, ως δια μαγείας, αστράφτει η ιδέα να κλείσεις το κινητό, να εξαφανιστείς απ’ όλους, να επιστρέψεις στο σπίτι σου, να επιστρέψει και η καρδιά στους νορμάλ της παλμούς, να κατέβεις βόλτα στον ολάνθιστο κήπο, να ανάψεις κεριά και αρωματικά έλαια, να απολαύσεις επιτέλους καθιστός έναν καφέ, να βάλεις την αγαπημένη σου μουσικούλα, να πιάσεις το βιβλίο σου και να το διαβάσεις χωρίς να κλείνουν τα μάτια από την κούραση, να παίξεις με τη Μάγια - τη γάτα, να απολαύσεις τις πάμπολλες αδιάβαστες αναρτήσεις του astrovox, να νιώσεις κανονικός άνθρωπος...!Όντως, είχα εξαιρετική ιδέα ξαφνικά! Δικό σας το απόσπασμα από το πολυδιαβασμένο και πολυαγαπημένο βιβλίο "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά", του μύστη Νίκου Καζαντζάκη: "....Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη, μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει. -Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία. Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος: -Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει, το γευόμαστε, τρώγεται, το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό. Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου. Από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει... Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα. -Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες; -...Αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: "Θεός". Άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: "Μου αρέσει". Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
Δροσος Γεωργιος Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 14, 2012 Δημοσιεύτηκε Ιούνιος 14, 2012 Μου αρεσε ο μεγάλος κίντυνος απο μικρός!!!Ετσι στόχος Σχολή Ικάρων,ομως Χουντα(1973),αδιανόητο,ο πατέρας χαρακτηρισμένος!!!Ετσι Φυσική,Οικονομικά,Διαστημική Εξερεύνηση κοιτάζω από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λέω: "Μου αρέσει".Ευχαριστω Νίκο Καζαντζάκη. Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο. Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.
Προτεινόμενες αναρτήσεις