Jump to content

Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Από mail που μου έστειλε φίλος, με τίτλο:"Πώς είναι ο κόσμος και πώς θα ήθελαν να τον βλέπουν οι Γερμανοί"!

image008.jpg.a1826db3bf5282555b2b7456a6c176e5.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

«Στο διάστημα δραπέτες»

 

Στίχοι: Ζακ Στεφάνου

Μουσική: Ζακ Στεφάνου

Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου

 

 

Πες μου για τους πλανήτες,

πες μου να γίνουμε στο διάστημα αλήτες

με μια καρδιά για πλοίο

και μία φλογισμένη σκέψη για το κρύο.

 

Πες μου να βάλουμε στο έργο μας

εμάς για σκηνοθέτες,

μόνοι κι ελεύθεροι αιώνια συνένοχοι

στο διάστημα δραπέτες.

 

Πες μου γι' αυτές τις νότες,

που τραγουδούν κι αγρότες και ιππότες,

πες μου για τις ελπίδες,

που μες την άβυσσο γεννούνε ηλιαχτίδες.

 

Πες μου για τους ανέμους,

για κάτι ήλιους ξεχασμένους,

όχι πια υπηρέτες μόνοι κι ελεύθεροι

στο διάστημα δραπέτες.

 

Πες μου που σταματάμε,

στην Ανδρομέδα ή στο Σείριο ρωτάμε,

πες μου αν θα πετάμε

ή ώτο-στοπ με όνειρα αλλονών θα πάμε.

 

Πες μου για τους ανέμους,

για κάτι ναύτες τρελαμένους,

όχι πια υπηρέτες μόνοι κι ελεύθεροι

στο διάστημα δραπέτες.

.jpg.6a07f37e002a5f1ea8af797443d9b725.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

"Έλα πάμε εκεί που δεν έφτασε άλλο πιόνι!

Έλα πάμε εκεί που η νύχτα τελειώνει!

Έλα πάμε εκεί που χαράζει η μέρα!

Έλα να ταξιδέψουμε πέρα απ' τη σκακιέρα!" (σελ. 20)

 

Ευγένιος Τριβιζάς, "Οι δραπέτες της σκακιέρας", εικόνες Ράνια Βαρβάκη, εκδόσεις Καλέντης

 

PC290035.JPG.057977d4e3bcc986ae1573365e654d80.JPG

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Υπαρχουν Οι Ανθρωποι_

Υπαρχουν Οι Ποιητες_

Υπαρχει & Ο Αγγελακας_

 

 

΄΄...Ποιος Σκαει Ο Κοσμος Που Το Παει΄΄Αυτη Η Βρωμοανοιξη Με Σκιζει Με Μεθαει_& Η Καρδια Μου Σα Σαραβαλο Στ'Αστερια Ξεφυσαει...΄΄

΄΄...Η Ευκρίνεια Μιας Μοντέρνας Τηλεόρασης Δεν Αλλάζει Τη Ζωή_Δημιουργεί Πρόβλημα Όρασης...΄΄

΄΄...Τράβα & Εσύ Μια Μαχαιριά,Μάθημα Στα Παιδιά Μας_& Όταν Θα Κάνει Ξαστεριά,Θα Πίνουν Στην Υγειά Μας...΄΄

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Potentials, Weber Studies, Barbara F. Lefcowitz, 1999

 

Everything that will happen

a year from now

has already begun its journey ;

the seeds that will sprout into grain

for that day's bread

have already entered the ground ;

the grapes have already fermented

en route to a bottle

that a waiter will prop in an ice bucket

and bear to your table ;

the bottle's molten glass has hardened

and the water that will turn to ice

is at this moment flowing into the reservoir

from where it will enter

the appropriate cylinders and ducts.

The man who will sit at the next table

has already turned a corner

that will lead to another corner

that eventually will lead to the restaurant's door ;

he may already dream about you

though the two of you have never met

except, perhaps, a chance passing

on a metro station or noonday street.

If not already composed, the songs

that will be played at the piano bar

have imprinted their potential notes

just below the threshold.

The frontal systems that will determine

that day's weather

already loop through the atmosphere --

whether bearing a Bermuda high,

or winds so fierce

they will uproot the grain's seedlings,

rain so torrential it will drown

the man who will sit at the next table.

And the stars, the pre-determined

patterns of stars

destined to shine that night one year hence

are easily visible from tonight's window --

if we chose to forget that stars, too, collapse and die,

that whole galaxies are borne away

by expanding sheets of spacetime

in cycles no one can predict

despite precise calculation

of how their bent rays of color

will enter redshift or blueshift.

hst_78_high.jpg.16d2d6f95fe311c94390a534851fd97d.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Στην κόρη μου και στο νέο μέλος της οικογένειάς μας, τον γαμπρό μου.

 

"Ώμο τον ώμο οι δυό μαζί ν'αντέχουμε το βάρος

από τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά

και στην συμβασιλεία των άστρων…"

 

"Να μαζεύεις δάφνη

και μάρμαρο για την άσπρη αρχιτεκτονική της τύχης σου..."

 

Οδυσσέας Ελύτης

k_zevgariAsteriaZ_br.jpg.dccba1296a3c674af6823f55a60cb743.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

“Ο λόγος της σιωπής”

Στίχοι: Καρασούλος Παρασκευάς

Μουσική: Γαλάνη Δήμητρα

Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

 

 

Αφού δεν του έμεινε κανείς

μαζί του να μιλάει

άρχισε να ξεχνάει

τις διαδρομές της λογικής.

 

Κι αφού στα λόγια του κανείς

ποτέ δεν απαντούσε

μόνος του όπως ζούσε

βρήκε την γλώσσα της σιωπής.

 

Κι είπε το θάνατο αρχή

Τον έρωτα είπε φόβο

Την πόλη έλεγε σιωπή

Τη θάλασσα είπε δρόμο

Μα δεν μπορούσε την σιωπή

κι έτσι όπως ζούσε μόνος

φοβότανε το φόβο

πήρε το τέλος σαν αρχή.

 

Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά

μπρος στο μεγάλο δρόμο

να βρει έναν άλλον κόσμο

στης θάλασσας την αγκαλιά.

 

Κι είπε το θάνατο αρχή

Τον έρωτα είπε φόβο

Την πόλη έλεγε σιωπή

στη θάλασσα είδε δρόμο.

karabaki.jpg.794c2d1da88c9db7dc7300158144d2c0.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

"Είδα, γυρίζοντας το κεφάλι

τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες

και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή

αρχή και τέλος η τελευταία στιγμή

τα χέρια μου."

"Ποιήματα, (Β' Μυκήνες)" Γιώργος Σεφέρης

 

Καλή αντάμωση φίλοι του astrovox, καλούς πλόες σε όσους διασχίσουμε Θάλασσες..

sea.jpg.2f515c32a0cd295bffadf4632f5950c2.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Any Night, Philip Levine, 1971

 

Look, the eucalyptus, the Atlas pine,

the yellowing ash, all the trees

are gone, and I was older than

all of them. I am older than the moon,

than the stars that fill my plate,

than the unseen planets that huddle

together here at the end of a year

no one wanted. A year more than a year,

in which the sparrows learned

to fly backwards into eternity.

Their brothers and sisters saw this

and refuse to build nests. Before

the week is over they will all

have gone, and the chorus of love

that filled my yard and spilled

into my kitchen each evening

will be gone. I will have to learn

to sing in the voices of pure joy

and pure pain. I will have to forget

my name, my childhood, the years

under the cold dominion of the clock

so that this voice, torn and cracked,

can reach the low hills that shielded

the orange trees once. I will stand

on the back porch as the cold

drifts in, and sing, not for joy,

not for love, not even to be heard.

I will sing so that the darkness

can take hold and whatever

is left, the fallen fruit, the last

leaf, the puzzled squirrel, the child

far from home, lost, will believe

this could be any night. That boy,

walking alone, thinking of nothing

or reciting his favorite names

to the moon and stars, let him

find the home he left this morning,

let him hear a prayer out

of the raging mouth of the wind.

Let him repeat that prayer,

the prayer that night follows day,

that life follows death, that in time

we find our lives. Don't let him see

all that has gone. Let him love

the darkness. Look, he's running

and singing too. He could be happy.

A_Dark_Starry_Night_Wallpaper_by_s3vendays.jpg.cf3f0451c5e1cf55e97546fcb65df51f.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η γλυπτική της φύσης-Σπηλαια Σταλαγμιτών του Ομπιρ στην Αυστρία. :cheesy:

D7920C140EC3D9E2619D8EBE85E531BD.jpg.1427168864f633b1ec16f54c1e5cce16.jpg

AF0BF049341F359A02D371DC3BEABA2B.jpg.b6fb089e017ccb8c67f9875a7a08804d.jpg

AAE95CE6EA30247FEDF3AA2C89EE0D18.jpg.2ff22fffbd059af5865ae469fbec4cc8.jpg

24A04ED4E5568755A990B9D672031450.jpg.e173d032a937a6a4eca7cfe16b246010.jpg

80EF5FEC7653A123831FA1A8FE39C02B.jpg.1ab05809dab25e8688bbfa5e5e6e10c0.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Starlight, Philip Levine, 1991

 

My father stands in the warm evening

on the porch of my first house.

I am four years old and growing tired.

I see his head among the stars,

the glow of his cigarette, redder

than the summer moon riding

low over the old neighborhood. We

are alone, and he asks me if I am happy.

"Are you happy?" I cannot answer.

I do not really understand the word,

and the voice, my father's voice, is not

his voice, but somehow thick and choked,

a voice I have not heard before, but

heard often since. He bends and passes

a thumb beneath each of my eyes.

The cigarette is gone, but I can smell

the tiredness than hangs on his breath.

He has found nothing, and he smiles

and holds my head with both his hands.

Then he lifts me to his shoulder,

and now I too am among the stars,

as tall as he. Are you happy? I say.

He nods in answer, Yes ! oh yes ! oh yes !

And in that new voice he says nothing,

holding my head tight against his head,

his eyes clsoed up against the starlight,

as though those tiny blinking eyes

of light might find a tall, gaunt child

holding his child against the promises

of autumn, until the boy slept

never to waken in that world again.

ic2118_ssro.jpg.afc5101af5cc16c9a173ba81378d5a77.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης