Πλανήτης Γη.

[Δροσος Γεωργιος]

Ο αστεροειδής των δεινοσαύρων «διαμόρφωσε τα σημερινά δάση»

Τα σημερινά δάση κυριαρχούνται είτε από κωνοφόρα είτε από φυλλοβόλα δέντρα, και η κυριαρχία αυτή δεν αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα μιας προϊστορικής αποκάλυψης: η πρόσκρουση του αντικειμένου που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους φαίνεται ότι ευνόησε τα φυλλοβόλα είδη.

Ερευνητές διαφόρων αμερικανικών ιδρυμάτων εξέτασαν περισσότερα από 1.000 απολιθωμένα φύλλα που βρέθηκαν στην περιοχή της σημερινής Βόρειας Ντακότα και καλύπτουν διάστημα 2,2 εκατομμυρίων ετών, πριν και μετά την πρόσκρουση.

Η ανάλυση έδειξε ότι πριν από το καταστροφικό συμβάν τα φύλλα των δέντρων είχαν κατά μέσο όρο παχύτερα φύλλα με λιγότερα νεύρα (αγγεία), σε σχέση με τα φύλλα που χρονολογήθηκαν μετά την πρόσκρουση.

Τα λεπτά, νευρώδη φύλλα είναι τυπικό χαρακτηριστικό των φυλλοβόλων δέντρων. Απορροφούν ταχύτερα το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και επιτρέπουν έτσι στο φυτό να μεγαλώνει γρήγορα όσο οι καιρικές συνθήκες είναι ικανοποιητικές.

Αντίθετα, τα αειθαλή αγγειόσπερμα φυτά μεγαλώνουν πιο αργά και συχνά απαιτούν πιο σταθερές συνθήκες.

Αυτό φαίνεται ότι καταδίκασε τα αειθαλή δάση αγγειόσπερμων δέντρων, έπειτα από την πτώση ενός αστεροειδούς των 10 χιλιομέτρων στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού, πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια.

Τα φυλλοβόλα είδη είχαν πια το πλεονέκτημα, αφού μπορούσαν να επιζήσουν τον παγκόσμιο χειμώνα που προκάλεσε η σκίαση της ηλιακής ακτινοβολίας από τη σκόνη της πρόσκρουσης.

Ακόμα και σήμερα, επισημαίνουν οι ερευνητές, σχεδόν κανένα δάσος του πλανήτη δεν κυριαρχείται από αειθαλή αγγειόσπερμα δέντρα.

Τα αγγειόσπερμα, η μεγαλύτερη ομάδα φυτών, περιλαμβάνει είδη που παράγουν πραγματικά άνθη.

Τα κωνοφόρα, τα οποία είναι μεν αειθαλή αλλά δεν διαθέτουν πραγματικά άνθη, δεν καλύπτονται από τη νέα μελέτη. Τα δέντρα αυτά, ιδιαίτερα ανθεκτικά, κυριαρχούν ακόμα και σήμερα στα βόρεια δάση, εκεί όπου τα αγγειόσπερμα δεν αντέχουν τoν παρατεταμένο, βαρύ χειμώνα.

Η μελέτη για την επίδραση της πρόσκρουσης στην οικολογία των δασών δημοσιεύεται στην ανοιχτή επιθεώρηση PLoS Biology.

http://www.plosbiology.org/article/info:doi/10.1371/journal.pbio.1001949

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231348311

[Δροσος Γεωργιος]

Το νερό στη Γη αρχαιότερο από το ηλιακό μας σύστημα.

Ένα μεγάλο μέρος από το νερό που υπάρχει στη Γη και πέρα από αυτήν, είναι αρχαιότερο από τον Ήλιο, καθώς προϋπήρχε της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Η έρευνα δείχνει ότι σχεδόν το μισό νερό που βρίσκεται στο ποτήρι μας, είναι πιο παλιό και από το άστρο μας.

Η εκτίμηση αυτή ενισχύει την πιθανότητα να υπάρχει ζωή κάπου αλλού στον γαλαξία μας, καθώς φαίνεται πως το νερό είναι πιο διαδεδομένο στα πλανητικά συστήματα από ό,τι πιστευόταν ως τώρα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Ίλσεντορ Κλιβς του Τμήματος Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο, τα πρακτορεία Reuters και Γαλλικό και το New Scientist», συνέκριναν -με την βοήθεια υπολογιστικών μοντέλων που ανέπτυξαν- την αναλογία των ισοτόπων του υδρογόνου με το βαρύτερο ισότοπό του, το δευτέριο (που έχει ένα νετρόνιο παραπάνω), αναλύοντας δείγματα νερού από τον πλανήτη μας και μετεωρίτες.

Στο ηλιακό μας σύστημα νερό έχει βρεθεί στη Γη, τη Σελήνη, τον Άρη, μετεωρίτες, κομήτες και τους παγωμένους δορυφόρους των μεγάλων πλανητών. Το ερώτημα που εδώ και χρόνια απασχολεί τους επιστήμονες, είναι από πού προέρχεται όλο αυτό το νερό.

Η νέα «ετυμηγορία» είναι ότι το 30% έως 50% από τα μόρια του νερού στη Γη και γενικότερα στο ηλιακό μας σύστημα -και σχεδόν όλο το παγωμένο νερό πάνω στους κομήτες- σχηματίστηκαν νωρίτερα από τη δημιουργία του ίδιου του Ήλιου πριν από περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, προερχόμενα από μικροσκοπικά σωματίδια πάγου που έπλεαν στον διαστρικό χώρο.

Αυτό, όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι συνθήκες ευνοϊκές για τη ζωή μπορεί να υπήρχαν ήδη -και να υπάρχουν ακόμη- κάπου «εκεί έξω», πιθανώς σε ορισμένους εξωπλανήτες, προτού αναπτυχθούν καν στον δικό μας πλανήτη.

Οι πιθανότερες περιοχές εκτός του ηλιακού μας συστήματος που θα μπορούσαν να έχουν σχηματιστεί αυτές οι μεγάλες ποσότητες νερού, είναι τα κρύα διαστρικά νέφη αερίων και σκόνης, που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη και για το δικό μας ηλιακό σύστημα.

Το νερό ή ο πάγος με διαστρική προέλευση έχει μεγάλη αναλογία δευτέριου προς υδρογόνο, επειδή σχηματίζεται σε χαμηλές θερμοκρασίες.

Η διακριτή αυτή χημική «υπογραφή» αποκαλύπτει την εξωηλιακή προέλευση αυτών των μορίων.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231350842

[Δροσος Γεωργιος]

Δορυφορικός χάρτης αποκαλύπτει τα μυστικά των βυθών.

Έναν πρωτοποριακό χάρτη που αξιοποιεί δορυφορικά δεδομένα για να παρέχει μια άνευ προηγουμένου εικόνα του πυθμένα των ωκεανών του πλανήτη δημιούργησαν ερευνητές του Scripps Institution of Oceanography (UC San Diego).

Ειδικότερα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δύο προηγουμένως ανεκμετάλλευτες πηγές δεδομένων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πολύ πιο ζωντανής εικόνας των δομών που συνθέτουν το ψηφιδωτό των βαθύτερων, πλέον ανεξερεύνητων, τμημάτων του ωκεανού. Χιλιάδες προηγουμένως αχαρτογράφητα υποβρύχια βουνά και νέα στοιχεία για τον σχηματισμό των ηπείρων αναδεικνύονται από τον εν λόγω χάρτη, ο οποίος είναι δύο φορές πιο ακριβής σε σχέση με την προηγούμενη έκδοση, η οποία είχε δημιουργηθεί περίπου πριν 20 χρόνια.

Ο νέος χάρτης (που αξιοποιεί ένα επιστημονικό μοντέλο βαρυτικών μετρήσεων του πυθμένα των ωκεανών) αντλεί δεδομένα από τον δορυφόρο CryoSat-2 της ESA και τον Jason-1 της NASA.

Ο πρώτος δορυφόρος συλλέγει δεδομένα για τους πολικούς παγετώνες, ωστόσο συνεχίζει να λειτουργεί και πάνω από τους ωκεανούς, ενώ ο δεύτερος αναδρομολογήθηκε για να χαρτογραφήσει το βαρυτικό πεδίο κατά το τελευταίο έτος της δωδεκαετούς αποστολής του.

Σε συνδυασμό με υπάρχοντα δεδομένα και τη χρήση νέων οργάνων, ο νέος χάρτης, ο οποίος περιγράφεται στο Science, αποκάλυψε λεπτομέρειες για χιλιάδες υποθαλάσσια βουνά, τα οποία ανυψώνονται ένα χιλιόμετρο και άνω από τον πυθμένα. Επίσης, ο νέος χάρτης παρέχει στους γεωφυσικούς νέα εργαλεία για την εξ αποστάσεως διερεύνηση λεκανών και άλλων σημείων ενδιαφέροντος.

«Αυτά που μπορείς να δεις ξεκάθαρα τώρα είναι οι αβυσσαίοι λόφοι, που είναι οι πιο κοινοί σχηματισμοί γαιών στον πλανήτη» αναφέρει ο Ντέιβιντ Σάντγουελ, επικεφαλής επιστήμονας του paper και καθηγητής γεωφυσικής στο Cecil H. and Ida M.Green Institute of Geophysics and Planetary Physics (IGPP) στο Scripps.

Οι συντελεστές της μελέτης αναφέρουν επίσης ότι ο χάρτης παρέχει ένα νέο «παράθυρο» στην τεκτονική των ωκεανών. Άγνωστα παλαιότερα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στον χάρτη περιλαμβάνουν ηπειρωτικές συνδέσεις κατά μήκος της Νότιας Αμερικής και της Αφρικής και νέα ενδιαφέροντα στοιχεία στον Κόλπο του Μεξικού.

«Μία από τις πιο σημαντικές χρήσεις αυτού του νέου θαλάσσιου βαρυτικού πεδίου θα είναι η βελτίωση των υπολογισμών για το βάθος του πυθμένα στο 80% των ωκεανών που παραμένει ανεξερεύνητο ή είναι θαμμένο κάτω από πυκνό ίζημα» εκτιμάται στο κείμενο. Ο νέος χάρτης επίσης αναμένεται να αποτελέσει τη βάση για την επερχόμενη νέα έκδοση ωκεανικών χαρτών της Google.

http://www.naftemporiki.gr/story/863171/doruforikos-xartis-apokaluptei-ta-mustika-ton-buthon

 

Το λιώσιμο των πάγων αποδυναμώνει τη βαρύτητα της Γης.

Η απώλεια των πάγων της δυτικής Ανταρκτικής γίνεται αισθητή από το διάστημα, σύμφωνα με νέα μελέτη. Η ποσότητα των πάγων που έχουν λιώσει εκεί είναι τόσο μεγάλη που έχει αποδυναμώσει τοπικά τη βαρύτητα της Γης, η οποία αυξομειώνεται σε μικρές ποσότητες όταν προκαλούνται αλλαγές στη μάζα.

Η έρευνα χρησιμοποίησε δεδομένα από τους δορυφόρους GOCE της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, μέρος μίας αποστολής χαρτογράφησης της βαρύτητας της Γης. Τα δεδομένα αυτά συνδυάστηκαν με άλλα, λιγότερο εξεζητημένα δορυφορικά δεδομένα της αποστολής GRACE της NASA και της Γερμανίας, η οποία καταγράφει τις αλλαγές στους πάγους της Γης μέσω της βαρύτητας.

Κάθε μία από τις αποστολές αποτελείται από δύο δορυφόρους που βρίσκονται σε πολύ κοντινή τροχιά. Καθώς περνάνε πάνω από το ίδιο σημείο σημειώνονται ανεπαίσθητες αλλαγές στη μεταξύ τους απόσταση, ανάλογα με το πόσο βυθίζεται ή ανυψώνεται ο καθένας.

Η αυξομείωση αυτής της απόστασης μεταφράζεται για να εκτιμηθεί το βαρυτικό πεδίο της Γης

Οι μετρήσεις αυτές έδειξαν πως η δυτική Ανταρκτική έχασε 209 δισεκατομμύρια τόνους πάγου κάθε έτος μεταξύ 2009 και 2012. Εξάλλου οι επιστήμονες είναι τώρα οπλισμένοι με το πιο ακριβές μοντέλο βαρύτητας που κατασκευάστηκε ποτέ, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση. Αυτό θα οδηγήσει σε μια σαφώς καλύτερη κατανόηση πολλών πτυχών του πλανήτη μας, από το όριο μεταξύ του φλοιού της Γης και του ανώτερου μανδύα ως την πυκνότητα της ανώτερης ατμόσφαιρας.

Η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Γιοχάνες Μπούμαν του Γερμανικού Γεωδαιτικού Ερευνητικού Ινστιτούτου θα αναλύσει στη συνέχεια την απώλεια πάγου ολόκληρης της Ανταρκτικής, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος. Τα δορυφορικά δεδομένα είναι ήδη στη διάθεση των επιστημόνων, καθώς η αποστολή GOCE ολοκληρώθηκε το 2013 όπως είχε σχεδιαστεί, όταν τα καύσιμα των δορυφόρων καταναλώθηκαν πλήρως.

http://www.naftemporiki.gr/story/863148/to-liosimo-ton-pagon-apodunamonei-ti-barutita-tis-gis

[Δροσος Γεωργιος]

Οι μαγνητικοί πόλοι της Γης μπορεί να αναστραφούν σε μόλις 100 χρόνια.

Η πιο πρόσφατη αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου έγινε πριν από 785.000 χρόνια και δεν χρειάστηκε περισσότερο από 1 αιώνα για να ολοκληρωθεί, ανακάλυψαν επιστήμονες από την Ιταλία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ.

Η ανακάλυψη προήλθε από την ανάλυση ιζημάτων από την περιοχή Σουλμόνα στην Ιταλία, η οποία εκείνη την εποχή ήταν λίμνη, και περιγράφεται σε άρθρο των επιστημόνων που θα δημοσιευτεί τον επόμενο μήνα στο περιοδικό Geophysical Journal International και έχει ήδη αναρτηθεί.

Το γήινο μαγνητικό πεδίο, το οποίο μοιάζει με αυτό ενός τεράστιου ραβδόμορφου μαγνήτη, δημιουργείται από το λιωμένο σίδηρο που βρίσκεται στον εξωτερικό πυρήνα της Γης και το οποίο δημιουργεί ρεύματα, λόγω της περιστροφής του πλανήτη. Παρόλο που παραμένει σταθερό για χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, για λόγους που ακόμη δεν είναι απολύτως κατανοητοί, έχει αλλάξει διεύθυνση αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της «ιστορίας» της Γης. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, δεν είχαν υπάρξει ποτέ αποδείξεις πως η αναστροφή του θα μπορούσε να γίνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Οι αποδείξεις προήλθαν από «αρχαία» ιζήματα στο υπέδαφος της περιοχής Σαλμόνα, τα οποία εναλλάσσονται με στρώματα στάχτης που σχηματίστηκαν από τις εκρήξεις των γειτονικών ηφαιστείων. Με δεδομένο πως τα ιζήματα έχουν «αποκρυσταλλώσει» τη διεύθυνση που είχε το μαγνητικό πεδίο την εποχή που δημιουργήθηκαν, Ιταλοί ερευνητές από το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας κατέγραψαν την πολικότητά του.

Παράλληλα, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο ραδιοχρονολόγησης, επιστήμονες από το Κέντρο Γεωχρονολογίας του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ υπολόγισαν την ηλικία των στρωμάτων στάχτης που βρίσκονται ακριβώς πάνω και κάτω από τα ιζήματα τα οποία αποτυπώνουν την πιο πρόσφατη αναστροφή του μαγνητικού πεδίου.

Οι υπολογισμοί αυτοί, οι οποίοι επαληθεύτηκαν από ανεξάρτητες μετρήσεις ειδικών στο Εργαστήριο Περιβαλλοντικών και Κλιματικών Επιστημών στο Ζιφ-σιρ-Υβέτ στη Γαλλία, έδειξαν πως οι μαγνητικοί πόλοι του πλανήτη μας αναστράφηκαν πριν από 785.000 χρόνια – συγκεκριμενοποιώντας έτσι ακόμη περισσότερο τις εκτιμήσεις που υπήρχαν μέχρι σήμερα και οι οποίες τοποθετούσαν την αναστροφή κάπου ανάμεσα στα 795.000 και 770.000 από σήμερα.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι όμως ότι η διάρκεια του φαινομένου ήταν εξαιρετικά μικρή, καθώς χρειάστηκε λιγότερο από 100 χρόνια για να συμβεί. «Η ταχύτητα είναι πραγματικά εντυπωσιακή», αναφέρει στο σάιτ του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ η Κόρντεϊ Σπέιν, φοιτήτρια στο Κέντρο Γεωχρονολογίας που συνυπογράφει το άρθρο στο Geophysical Journal International. «Πρόκειται για μία από τις καλύτερες μέχρι σήμερα καταγραφές σχετικά με το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας αναστροφής και πόσο γρήγορα θα μπορούσε να ολοκληρωθεί», προσθέτει.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η καταγραφή θα βοηθήσει να κατανοηθούν καλύτερα οι μηχανισμοί στους οποίους οφείλεται η αλλαγή διεύθυνσης του μαγνητικού πεδίου. Πάντως, όσο αυτοί οι μηχανισμοί παραμένουν αδιευκρίνιστοι, οι ίδιοι δεν μπορούν να αποκλείσουν αλλά και ούτε να προδικάσουν αν η επόμενη αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου θα γίνει εξίσου απότομα.

http://www.naftemporiki.gr/story/868045/oi-magnitikoi-poloi-tis-gis-mporei-na-anastrafoun-se-molis-100-xronia

[Δροσος Γεωργιος]

H Γη χτυπήθηκε από δυαδικούς αστεροειδείς πριν από 458 εκατομμύρια χρόνια.

Η Γη πρέπει να δέχτηκε ένα διπλό χτύπημα από διαστημικούς βράχους λόγω καραμπόλας στη Ζώνη των Αστεροειδών πριν από σχεδόν μισό δισεκατομμύριο χρόνια.

Οι κρατήρες είναι ακόμα ορατοί στη Σουηδία, αναφέρει διεθνής ερευνητική ομάδα.

Η διπλή πρόσκρουση, πριν από 485 εκατομμύρια χρόνια, ήταν αποτέλεσμα «μιας από τις μεγαλύτερες κοσμικές καταστροφές» στην ιστορία του Ηλιακού Συστήματος, μια σύγκρουση στην Κύρια Ζώνη Αστεροειδών, ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία, η οποία είχε συμβεί 12 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα.

Η σύγκρουση εκτιμάται ότι διέλυσε έναν αστεροειδή διαμέτρου 200 χιλιομέτρων και εκτίναξε τα κομμάτια του στο Διάστημα.

Τουλάχιστον δύο σχετικά μικρά θραύσματα φαίνεται ότι έπεσαν στις ρηχές θάλασσες που κάλυπταν τότε την περιοχή της σημερινής Σκανδιναβίας, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Scientific Reports.

http://www.nature.com/srep/2014/141023/srep06724/full/srep06724.html

Τα ίχνη είναι και σήμερα ορατά στον κρατήρα Κρατήρα Λόκνε της κεντρικής Σουηδίας, διαμέτρου 7,5 χιλιομέτρων, και στον γειτονικό κρατήρα της πόλης Μάλινγκεν, διαμέτρου 700 μέτρων.

Είναι η πρώτη περίπτωση επιβεβαιωμένου διπλού χτυπήματος αστεροειδών, υποστηρίζει η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Γιενς Όμροε του Κέντρου Αστροβιολογίας στη Μαδρίτη.

Ο Όμροε και οι συνεργάτες του, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, πραγματοποίησαν γεωτρήσεις στους κρατήρες αναζητώντας ίχνη παραμόρφωσης του υπεδάφους. Χαρτογράφησαν επίσης τα συντρίμμια των αστεροειδών, διασκορπισμένα σε αποστάσεις ακόμα και δεκάδων χιλιομέτρων.

Ο Κρατήρας Λόκνε πρέπει να δημιουργήθηκε από ένα σώμα διαμέτρου 600 μέτρων, ενώ ο κρατήρας του Μάλινγκεν από έναν βράχο των 150 μέτρων.

Η μελέτη ίσως αναζωπυρώσει τώρα τη διαμάχη των αστρονόμων για τους λεγόμενους δυαδικούς αστεροειδείς, διαστημικούς βράχους που κινούνται σε ζεύγη. Μαθηματικά μοντέλα υποδεικνύουν ότι το 16% των αστεροειδών που πλησιάζουν τη Γη ανήκουν σε δυαδικά συστήματα.

Όμως, από τους 188 γνωστούς κρατήρες στην επιφάνεια της Γης, μόνο δέκα (στον Καναδά, τη Ρωσία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία και την Βραζιλία) θεωρούνται πιθανοί κρατήρες από διπλά χτυπήματα.

Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι μια βροχή αστεροειδών πριν από 485 εκατ. χρόνια άλλαξε δραστικά στο κλίμα της Γης και οδήγησε σε μια εκρηκτική αύξηση των ειδών στη Γη, γνωστή ως Συμβάν της Μεγάλης Ορδοβίκιας.

http://physicsgg.me/2014/10/24/h-%ce%b3%ce%b7-%cf%87%cf%84%cf%85%cf%80%ce%ae%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%b4%cf%85%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4/

 

Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα.

Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα λήφθηκε λίγο μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στις 24 Οκτωβρίου του 1946, με μια κάμερα, που είχε τοποθετηθεί σε έναν πύραυλο V-2 . Ο πύραυλος εκτοξεύθηκε από στρατιωτική βάση στο Νέο Μεξικό, έφτασε σε ύψος 65 μιλίων και έπεσε στη Γη. Η κάμερα καταστράφηκε κατά την πρόσκρουση στο έδαφος, το φιλμ όμως διασώθηκε. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν κι άλλοι πύραυλοι V-2, οι κάμερες των οποίων έβγαλαν καλύτερες φωτογραφίες κια από μεγαλύτερο ύψος.

Σήμερα οι εικόνες αυτές δεν εντυπωσιάζουν, γιατί βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με φωτογραφίες της Γης από δορυφόρους ή τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Όμως η αρχή έγινε πριν από 68 χρόνια (σαν σήμερα), με την εκτόξευση αυτού του πυραύλου που είχε σχεδιαστεί για πόλεμο …

http://physicsgg.me/2014/10/24/%ce%b7-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84/

[Δροσος Γεωργιος]

Οι ωκεανοί της Γης «ήταν πάντα εδώ»

Πολλοί πλανητολόγοι πιστεύουν ότι η Γη γεννήθηκε στεγνή, και απέκτησε τους ωκεανούς της εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Μια νέα μελέτη στο περιοδικό Science καταλήγει τώρα σε διαφορετική απάντηση.

Η Γη γεννήθηκε βρεγμένη, ως προϊόν της συσσωμάτωσης αστεροειδών που περιείχαν μεγάλες ποσότητες νερού, λένε οι ερευνητές του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου του Γουντς Χολ στη Μασαχουσέτη.

«Η απάντηση σε ένα από τα πιο βασικά ερωτήματα είναι ότι οι ωκεανοί μας ήταν ανέκαθεν εδώ. Δεν τους αποκτήσαμε από κάποια μεταγενέστερη διαδικασία, όπως ήταν αποδεκτό ως σήμερα» σχολιάζει ο Άνταμ Σαράφιαν, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

http://www.sciencemag.org/content/346/6209/623

Η ερευνητική ομάδα θεωρεί πιθανότερη πηγή νερού τους ανθρακούχους χονδρίτες, την πιο αρχέγονη ομάδα αστεροειδών και μετεωριτών, οι οποίοι γεννήθηκαν πριν το σχηματισμό των πλανητών και περιέχουν σημαντικές ποσότητες νερού.

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, οι αστεροειδείς αυτοί ήταν βασικό συστατικό για το σταδιακό σχηματισμό της Γης, και περιείχαν το μεγαλύτερο μέρος του νερού της.

Για να προσδιορίσουν την προέλευση του νερού στα διάφορα σώματα του Ηλιακού Συστήματος, οι επιστήμονες συνήθως μετρούν την αναλογία δύο σταθερών ισοτόπων του υδρογόνου, του δευτερίου και του τριτίου. Η αναλογία αυτή ποικίλει σε διαφορετικές ζώνες του Ηλιακού Συστήματος.

Η τελευταία ανάλυση έδειξε ότι η αναλογία των ισοτόπων είναι ίδια στη Γη και τους ανθρακούχους μετεωρίτες. Είναι επίσης ίδια και σε μετεωρίτες που προέρχονται από τον αστεροειδή Εστία, ο οποίος πιστεύεται σχηματίστηκε στην ίδια ζώνη του Ηλιακού Συστήματος με τη Γη.

Η διαπίστωση αυτή, σε συνδυασμό με μετρήσεις των ισοτόπων αζώτου, υποδεικνύει τους ανθρακούχους χονδρίτες ως πιθανότερη πηγή του νερού.

Η Γη γεννήθηκε από τη συσσωμάτωση τέτοιων σωμάτων, οπότε «πρέπει να σχηματίστηκε ως υγρός πλανήτης με νερό στην επιφάνειά του», λέει ο Χορστ Μάρσαλ του Γουντς Χολ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Σύμφωνα με την αντίπαλη θεωρία, η νεογέννητη Γη ήταν υπερβολικά ζεστή για να συγκρατήσει νερό στην επιφάνειά της -ακόμα και αν υπήρχε νερό, πρέπει χάθηκε στο Διάστημα πολύ σύντομα.

Το νερό πρέπει επομένως να ήρθε αργότερα, πιθανώς από την πρόσκρουση κομητών που αποτελούνται κυρίως από πάγο.

Η επιβεβαίωση ή διάψευση αυτής της θεωρίας είναι αντικείμενο της ευρωπαϊκής αποστολής Rosetta, η οποία θα επιχειρήσει το Νοέμβριο την πρώτη προσεδάφιση σε κομήτη.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231359961

 

Κινεζική αποστολή στη Σελήνη στέλνει μια καρτ-ποστάλ της Γης.

Τη σπάνια ομορφιά της Γης σε σχέση με τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος μας θυμίζουν οι φωτογραφίες που τη δείχνουν από μακριά.

Ένας υπέροχος γαλάζιος βόλος ξεπροβάλει κάθε φορά μέσα στον αχανή σκοτεινό ωκεανό του Διαστήματος.

Έτσι συνέβη και τώρα με την φωτογραφία που τράβηξε το κινεζικό σκάφος Chang'e 5T-1 που βρίσκεται σε τροχιά στη Σελήνη. Το σκάφος που εκτοξεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου δοκιμάζει μια νέα τεχνολογία θερμικής ασπίδας την οποία θέλουν οι Κινέζοι να χρησιμοποιήσουν σε μια επόμενη αποστολή στη Σελήνη που θα πραγματοποιηθεί το 2017.

Η νέα φωτογραφία καταγράφει την εντυπωσιακή αντίθεση της άγονης, άχρωμης Σελήνης σε σχέση με την Γη.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231359913

[Δροσος Γεωργιος]

Ζωή στα έγκατα της Γης.

Οι ειδικοί αναζητούν απαντήσεις για τη δημιουργία της ζωής στην επιφάνεια της Γης. Ομως τα τελευταία χρόνια διάφορες έρευνες εντοπίζουν συνεχώς την παρουσία της ζωής σε ολοένα και μεγαλύτερα βάθη στο εσωτερικό της. Πριν από λίγες εβδομάδες ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ ανακοίνωσε ότι εντόπισε ευρήματα που υποδεικνύουν την παρουσία ζωής σε βάθος περίπου 20 χλμ. από την επιφάνεια του πλανήτη μας.

Οι ερευνητές εντόπισαν αραγωνίτη (ένα πολυμορφικό ορυκτό του ασβεστίου) σε πετρώματα που βρίσκονται σήμερα στην επιφάνεια της Γης αλλά έχει διαπιστωθεί ότι πριν από διάστημα 100 εκατ. ετών βρίσκονταν σε βάθος 20 χλμ.

Η χημική ανάλυση του συγκεκριμένου αραγωνίτη δείχνει ότι σχηματίστηκε από μεθάνιο το οποίο παρήγαγαν μικροοργανισμοί που βρίσκονταν σε εκείνο το μεγάλο βάθος.

Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη αφού θα είναι το βαθύτερο ως σήμερα σημείο στον πλανήτη στον οποίο διαπιστώνεται η παρουσία ζωής. Επιπλέον, η παρουσία ζωής (έστω και σε μικροβιακό επίπεδο) σε τόσο μεγάλα βάθη αυξάνει τις ελπίδες να υπάρχει ζωή κάτω από το έδαφος πλανητών στην επιφάνεια των οποίων επικρατούν ακραίες και γενικότερα μη φιλικές για τη ζωή συνθήκες.

Η «βαθιά βιόσφαιρα»

Ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν διεξήγαγαν αναλύσεις και μελέτες σε περιοχές της Γης που οι ειδικοί ονομάζουν «βαθιά βιόσφαιρα». Πρόκειται για περιοχές σε μεγάλα βάθη του πλανήτη. Ανακάλυψαν μικροβιακές μορφές ζωής που ζουν σε βάθη 5 χλμ. Εκτιμούν ότι τα μικρόβια αυτά ζουν αποκομμένα από τη βιόσφαιρα της επιφάνειας για εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια έτη.

Τα μικρόβια που εντόπισαν οι ερευνητές αποτελούν μια ανεξάρτητη κοινότητα η οποία δεν επικοινωνεί με εκείνες της... άνω βιόσφαιρας. Από τις αναλύσεις όμως διαπιστώθηκε ότι τα μικρόβια του... κάτω κόσμου έχουν γενετικές ομοιότητες με εκείνα που ζουν στην επιφάνεια της Γης, γεγονός που υποδεικνύει την ύπαρξη ενός κοινού προγόνου ο οποίος πιθανότατα έζησε κατά την περίοδο εμφάνισης της ζωής στη Γη.

Η ανακάλυψη έρχεται να στηρίξει μια νέα θεωρία που κερδίζει συνεχώς έδαφος στην επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με αυτήν, η ζωή στη Γη δημιουργήθηκε μέσα σε μικρές σχισμές υπόγειων πετρωμάτων - κάποια είδη πετρωμάτων κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης μπορούν να παραγάγουν υδρογόνο και μεθάνιο. Με αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να τροφοδοτούνται μικροβιακές μορφές ζωής και να μην έχουν έτσι ανάγκη την ενέργεια του Ηλιου.

Φυσικά για τον σχηματισμό (και) των υπόγειων μορφών ζωής απαραίτητο συστατικό είναι το νερό. Οι θιασώτες της νέας θεωρίας αναφέρουν ότι μικρές ποσότητες νερού που κύλησαν μέσα στις σχισμές των υπόγειων πετρωμάτων ήταν αρκετές για να συμβάλουν στη δημιουργία των «εναλλακτικών» μικροβίων.

Η κρατούσα θεωρία θέλει τη ζωή να δημιουργείται μέσα στην «αρχέγονη σούπα» των θαλασσών ή λιμνών της επιφάνειας της Γης.

Ερευνητές από τις ΗΠΑ ανακάλυψαν ένα σκουλήκι το οποίο ζει 1,3 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης, το μεγαλύτερο βάθος στο οποίο έχει εντοπιστεί ως σήμερα κάποιος πολυκύτταρος οργανισμός.

Το ονόμασαν Halicephalobus mephisto προς τιμήν του Μεφιστοφελή, της ενσάρκωσης του Σατανά στον «Φάουστ» του Γκαίτε.

Οι επιστήμονες αποκάλυψαν μάλιστα ότι στο σχετικό άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature», είχαν βάλει αρχικά τον τίτλο «Σκουλήκια από την Κόλαση» αλλά οι υπεύθυνοι της επιθεώρησης δεν τον αποδέχθηκαν.

Η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον αναζητεί ζωή στο υπέδαφος από το 1996. Βάσει των ερευνών της είναι κάποια ορυχεία στη Νότια Αφρική που εκτείνονται σε βάθος τριών χιλιομέτρων. Προηγούμενες μελέτες, κυρίως κάτω από τον ωκεάνιο πυθμένα, έχουν εντοπίσει σε βάθος περίπου δύο χιλιομέτρων την παρουσία μονοκύτταρων οργανισμών οι οποίοι καταφέρνουν να επιβιώνουν σε θερμοκρασίες που φθάνουν τους 110 βαθμούς Κελσίου.

Το H.mephisto όμως είναι διαφορετική και μοναδική μέχρι στιγμής περίπτωση. Πρόκειται για ένα σκουλήκι μήκους 0,5 χιλιοστών το οποίο ζει σε σχισμές πετρωμάτων και τρέφεται με βακτήρια. Εντοπίστηκε στο χρυσωρυχείο Beatrix στη Νότια Αφρική και όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές καταφέρνει να αναπαραχθεί ασεξουαλικά, με διαίρεση των κυττάρων του και δημιουργία κλώνων του.

Οι χημικές αναλύσεις που έκαναν οι επιστήμονες δείχνουν ότι το σκουλήκι ζει σε αυτά τα βάθη εδώ και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια. Η ανακάλυψη του H.mephisto κάνει ακόμη πιο αισιόδοξη την επιστημονική κοινότητα για τον εντοπισμό όχι απλά μικροβιακών αλλά πιο πολύπλοκων μορφών ζωής στο Διάστημα αφού όπως φαίνεται η ζωή βρίσκει τρόπους να επιβιώνει σε εξαιρετικά ακραίες συνθήκες.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=650407

[Δροσος Γεωργιος]

Ο πλανήτης «διανύει το θερμότερο έτος» που έχει καταγραφεί.

Παρά τη δριμεία επέλαση του χιονιά στις ΗΠΑ, ο πλανήτης διανύει κατά πάσα πιθανότητα τη θερμότερη χρονιά στην πρόσφατη ιστορία του.

Ο Οκτώβριος ήταν ο πέμπτος στη σειρά μήνας που σημειώθηκε ρεκόρ ζέστης.

Η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ (NOAA) ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι, σε παγκόσμια κλίμακα, ο περασμένος μήνας πήρε τα σκήπτρα του θερμότερου μήνα από τον Οκτώβριο του 2003, με 14,74 βαθμούς Κελσίου.

Σημειώνεται ότι στοιχεία υπάρχουν από το 1880.

«Καθίσταται αρκετά σαφές ότι το 2014 θα καταλήξει ως η θερμότερη χρονιά που έχει καταγραφεί» δήλωσε ο Ντέκε Αρντ, επικεφαλής της υπηρεσίας παρακολούθησης του κλίματος της NOAA στη Βόρεια Καρολίνα.

«Το ερώτημα που απομένει είναι: Κατά πόσο;» πρόσθεσε.

Μέχρι στιγμής, φέτος, η θερμοκρασία παγκοσμίως είναι κατά μέσο όρο 14,78 βαθμοί Κελσίου. Ακόμα και αν κατά τους δύο τελευταίους μήνες του έτους ο υδράργυρος κινηθεί στο μέσο όρο του 21ου αιώνα, το 2014 θα κλείσει ως η θερμότερη χρονιά.

Η ζέστη προέρχεται κατά μεγάλο μέρος από την ασυνήθιστη θερμότητα στους ωκεανούς, όπου τους τελευταίους έξι μήνες καταγράφονται επίσης διαδοχικά ρεκόρ.

Επειδή οι ωκεανοί διακρίνονται για τη θερμοκρασιακή τους αδράνεια, το πιο πιθανό είναι ότι ο πλανήτης θα ζήσει ένα νέο ετήσιο ρεκόρ θερμοκρασίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι στις ΗΠΑ επικρατεί αυτήν την εποχή αρκετό κρύο.

Συνολικά, όμως, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν μόνο το 2% της επιφάνειας του πλανήτη. Ακόμα μικρότερο (1,5%) είναι το μέρος των ΗΠΑ που είναι ασυνήθιστα κρύο για την εποχή.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231365349

[Δροσος Γεωργιος]

Μια επιπλέον «ασπίδα» προστασίας της Γης από την ακτινοβολία.

Επιστήμονες εντόπισαν έναν ακόμη φυσικό μηχανισμό, άγνωστο μέχρι σήμερα, που «θωρακίζει» τον πλανήτη μας από δυνητικά επικίνδυνη ακτινοβολία. Πιο συγκεκριμένα, ο μηχανισμός μπλοκάρει τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται στα εξωτερικά όρια των ζωνών Βαν Άλεν και τα οποία κινούνται με ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Έτσι, δεν επιτρέπει στα σωματίδια να προκαλέσουν βλάβες στους δορυφόρους ή, ακόμη χειρότερα, να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των αστροναυτών σε σκάφη τα οποία κινούνται σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Οι ερευνητές, στους οποίους συγκαταλέγονται επιστήμονες από το ΜΙΤ και το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ, δημοσίευσαν την ανακάλυψή τους σε άρθρο στο περιοδικό Nature.

http://www.nature.com/nature/journal/v515/n7528/full/nature13956.html

Σε αυτό αναφέρουν πως, παρά τη μεγάλη ενέργεια που έχουν τα ηλεκτρόνια, δεν μπορούν να πλησιάσουν την επιφάνεια του πλανήτη σε υψόμετρο μικρότερο από τα 11.000 χιλιόμετρα, καθώς «φρενάρονται» απότομα. «Είναι σαν να πέφτουν πάνω σε έναν διαστημικό αόρατο τοίχο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μυστηριώδες φαινόμενο», εξηγεί στο σάιτ του πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ ο Ντάνιελ Μπέικερ, επικεφαλής της έρευνας και διευθυντής του Εργαστηρίου Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής.

Όπως συμπέρανε η ομάδα, το «φρενάρισμα» δεν οφείλεται στο γήινο μαγνητικό πεδίο, αλλά στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα χαμηλής συχνότητας που αναπτύσσονται στην πλασμόφαιρα, ένα στρώμα με πυκνό και χαμηλής ενέργειας πλάσμα. Αυτά τα κύματα μας προστατεύουν από τα ταχέως κινούμενα ηλεκτρόνια, αφού τα εκτρέπουν από την πορεία τους. Έτσι, τα σωματίδια συγκρούονται με ουδέτερα άτομα αερίων στα ανώτερα όρια της ατμόσφαιρας, με συνέπεια τελικά να απορροφώνται.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα «τείχος» με σαφώς καθορισμένα όρια, το οποίο κυριολεκτικά δεν αφήνει κανένα ηλεκτρόνιο να περάσει. «Επομένως, αν βάλουμε κάτω από αυτό το “τείχος” ένα δορυφόρο ή έναν διαστημικό σταθμό, ξέρουμε πια πως θα είναι ακόμη πιο ασφαλής», σημειώνει ο Τζον Φόστερ από το ΜΙΤ.

Η ανακάλυψη βασίσθηκε στην ανάλυση δεδομένων από τους «δίδυμους» δορυφόρους της ΝΑΣΑ που, για περίπου 2 χρόνια βρέθηκαν μέσα στις ζώνες Βαν Άλεν, συλλέγοντας για πρώτη φορά τόσο λεπτομερείς μετρήσεις. Έτσι, κατάφεραν να φέρουν στο «φως» άγνωστες μέχρι σήμερα λεπτομέρειες για τη συμπεριφορά τους.

http://physicsgg.me/2014/11/27/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%80%ce%bb%ce%ad%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%83%cf%80%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82/

[Δροσος Γεωργιος]

Πανάρχαιο νερό κρύβεται στα έγκατα της Γης.

Διεθνής ομάδα επιστημόνων υποστηρίζει ότι υπολόγισε την ποσότητα του αρχαιότερου νερού της Γης που βρίσκεται εγκλωβισμένο στα βάθη του πλανήτη.

Πριν από ένα χρόνο ερευνητές μπήκαν σε ένα ορυχείο στον Καναδά και από εκεί κατάφεραν να συλλέξουν δείγματα πετρωμάτων που βρίσκονταν σε βάθος 2,4 χλμ στο εσωτερικό της Γης. Οι αναλύσεις έδειξαν την παρουσία νερού η ηλικία του οποίου δεν έχει προσδιοριστεί ακριβώς αλλά εκτιμάται ότι είναι 1-2,5 δισ. ετών και είναι το αρχαιότερο νερό που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα στον πλανήτη.

Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελέτησε δεδομένα που είχαν συλλεχθεί από 19 ορυχεία στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος Deep Carbon Observatory και όπως υποστηρίζουν κατάφεραν να υπολογίσουν την ποσότητα αυτού του πανάρχαιου νερού.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών η ποσότητα του αρχαίου νερού είναι μεγαλύτερη από εκείνη όλων των ποταμών, λιμνών και βάλτων του πλανήτη!

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το νερό αυτό αλληλεπιδρά με τα πετρώματα με αποτέλεσμα να παράγεται υδρογόνο το οποίο μπορεί να αποτελέσει πηγή τροφής για κάποιους οργανισμούς. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανό στα βάθη του εξωτερικού φλοιού της Γης να υπάρχουν κάποιες μορφές ζωής. Οι ερευνητές ανακοίνωσαν τα ευρήματα τους στο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης και η μελέτη θα δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «Nature».

Τον περασμένο Μάρτιο ερευνητές μελετώντας ένα διαμάντι που δημιουργήθηκε σε βάθος 400-600 χλμ υποστήριξαν ότι σε αυτά τα βάθη υπάρχουν κολοσσιαία αποθέματα νερού που διατρέχουν τα πετρώματα. Σύμφωνα με τους ερευνητές είναι πιθανό σε βάθος εκατοντάδων χλμ στο εσωτερικό του πλανήτη μας να υπάρχει μια ζώνη που περιέχει όσο νερό διαθέτουν συνολικά όλοι οι ωκεανοί μαζί!

Αν επιβεβαιωθεί ότι σε τόσο μεγάλο βάθος υπάρχει νερό σε υγρή μορφή αυτό θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στη μελέτη της Γης και την κατανόηση των γεωλογικών της διεργασιών. Επιπλέον θα ανοίξει νέους δρόμους στη διαστημική εξερεύνηση αφού, αν η Γη διαθέτει στο εσωτερικό της νερό, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και σε άλλους βραχώδεις πλανήτες.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231372064

[Δροσος Γεωργιος]

«Εργοστάσιο» παραγωγής νερού ο φλοιός της Γης.

Έναν άγνωστο έως σήμερα μηχανισμό που επιτρέπει στον πλανήτη μας να παράγει αρκετά μεγάλες ποσότητες του νερού που καλύπτουν την επιφάνειά του, ανακάλυψαν Αμερικανοί επιστήμονες από το πολιτειακό πανεπιστήμιο του Οχάιο. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να αναθεωρήσει την «ηλικία» του κύκλου του νερού στη Γη σε αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, από μερικά εκατομμύρια που εκτιμάται σήμερα.

Επίσης, η διαδικασία είναι ακόμη και σήμερα ενεργή, συνεχίζοντας να εμπλουτίζει τους ωκεανούς και τις θάλασσες.

Η έρευνα έρχεται να φωτίσει την προέλευση του νερού στον πλανήτη, ένα ερώτημα που απασχολεί εδώ και δεκαετίες τους επιστήμονες, με ορισμένους να υποστηρίζουν πως έχει εξωγήινη «καταγωγή», αφού προήλθε από παγωμένους μετεωρίτες που «βομβάρδισαν» τη Γη στον πέρασμα του χρόνου. Σύμφωνα πάντως με την ανακοίνωση που έκαναν προχθές οι ερευνητές του Οχάιο σε συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικής, η γεωλογική διεργασία στα έγκατα της Γης που εντόπισαν ίσως έχει παραγάγει εξ ολοκλήρου τις ποσότητες νερού στον πλανήτη, αφού λειτουργεί αδιάλειπτα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ανακάλυψη των ερευνητών, της αναπληρώτριας καθηγήτριας γεωφυσικής Γουέντι Πανέρο και του διδακτορικού ερευνητή Τζεφ Πίγκοτ, βασίσθηκε σε υπολογιστικές προσομοιώσεις και πειράματα στο εργαστήριο, στα οποία αναπαρήγαγαν τις συνθήκες υψηλών πιέσεων που επικρατούν στον γήινο φλοιό. Με αυτό τον τρόπο, θέλησαν να εξετάσουν κατά πόσο θα μπορούσε να παραχθεί νερό από υπόγεια πετρώματα που περιέχουν άτομα υδρογόνου, εγκλωβισμένα σε κρυσταλλικές ατέλειες.

Με δεδομένο ότι αρκετά ορυκτά στο υπέδαφος είναι πλούσια σε οξυγόνο, τότε συγκεκριμένες χημικές αντιδράσεις θα μπορούσαν να απελευθερώσουν το υδρογόνο, το οποίο με την ένωσή του με το οξυγόνο θα σχημάτιζε νερό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα πετρώματα με εγκλωβισμένο υδρογόνο έχουν σχετικά μικρή συγκέντρωση στον γήινο φλοιό. Καθώς ωστόσο ο φλοιός αποτελεί πάνω από το 80% του όγκου του πλανήτη, ακόμη κι έτσι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μεγάλες ποσότητες νερού.

Για να ελέγξουν την υπόθεσή τους, οι επιστήμονες πειραματίσθηκαν στο εργαστήριο με αρκετά πετρώματα που υπάρχουν στον γήινο φλοιό. Για να μελετήσουν τη συμπεριφορά των πετρωμάτων, τα υπέβαλαν σε υψηλές πιέσεις και θερμοκρασίες, εξετάζοντας την ποσότητα του υδρογόνου που απελευθέρωναν. Στη συνέχεια, αξιοποίησαν τις πειραματικές μετρήσεις για να δουν κατά πόσο οι γεωλογικές διεργασίες θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την ανάδυση αυτών των πετρωμάτων στην επιφάνεια της Γης – κάτι απαραίτητο, ώστε το νερό να καταλήξει στους ωκεανούς.

Με αυτό τον τρόπο, συμπέραναν πως το νερό θα μπορούσε να προέλθει από το ορυκτό ρινγκουδίτη, μια μορφή ολιβίνης που εντοπίζεται σε βάθος 500-800 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια.

Εκεί, οι ίδιες γεωλογικές διαδικασίες που βρίσκονται πίσω από την κίνηση των λιθοσφαιρικών πλακών θα μπορούσαν να εξηγήσουν την ανάδυση του παραγόμενου νερού στην ατμόσφαιρα. Παράλληλα, διαπίστωσαν πως ο γρανάτης, μια ομάδα πυριτικών ορυκτών που εντοπίζεται ακόμη βαθύτερα, είναι επίσης υποψήφια «πηγή» του νερού των ωκεανών.

Με βάση τις προσομοιώσεις, τα υπόγεια κοιτάσματα αντιστοιχούν αυτή τη στιγμή περίπου στο 50% του νερού που υπάρχει στην επιφάνεια του πλανήτη μας, ενώ αργά αλλά σταθερά συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να εμπλουτίζουν τους ωκεανούς. Επίσης, σε αυτή την περίπτωση ο κύκλος του νερού στον πλανήτη μας δεν περιλαμβάνει μόνο τους ωκεανούς και την ατμόσφαιρα, με συνέπεια να έχει ξεκινήσει πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

http://www.naftemporiki.gr/story/893182/ergostasio-paragogis-nerou-o-floios-tis-gis

 

Δορυφόρος βλέπει τα δάση να φωτοσυνθέτουν.

Ο ολοκαίνουργιος δορυφόρος της NASA OCO-2, σχεδιασμένος να χαρτογραφεί το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, μετέδωσε τον πρώτο παγκόσμιο χάρτη της φωτοσύνθεσης, μιας διαδικασίας που μετριάζει την παγκόσμια θέρμανση.

Μέσω της φωτοσύνθεσης, τα φυτά απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και το χρησιμοποιούν για να συνθέσουν σάκχαρα.

Όση ώρα φωτοσυνθέτουν, τα φύλλα των φυτών επανεκπέμπουν στο Διάστημα περίπου το 1% της ηλιακής ακτινοβολίας που δέχονται, ένα φαινόμενο γνωστό ως φθορισμός της χλωροφύλλης.

Ο OCO-2 καταγράφει την αμυδρή ακτινοβολία της χλωροφύλλης και δίνει έτσι μια εικόνα για το πού και το πότε απομακρύνουν τα φυτά διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.

Οι πληροφορίες αυτές βοηθούν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τον κύκλο του άνθρακα σε παγκόσμιο επίπεδο, δεδομένου ότι το CO2 που απορροφούν τα φυτά πρέπει να αφαιρείται από τις ανθρωπογενείς εκπομπές του αερίου.

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για περιοχές όπως το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, όπου τα φυτά απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα, ενώ η αποψίλωση παράγει διοξείδιο του άνθρακα.

Τα πρώτα δεδομένα του OCO-2 παρουσιάστηκαν την Πέμπτη σε συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Γεωφυσικής στο Σαν Φρανσίσκο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231372468

[Δροσος Γεωργιος]

Η αλατότητα έχει σημασία.

Οι μετρήσεις του αλατιού που πραγματοποιήθηκαν στην επιφάνεια του θαλασσινού νερού γίνονται ολοένα και πιο σημαντικές για μας ώστε να κατανοήσουμε την κυκλοφορία των ωκεανών και στον κύκλο του νερού της Γης.

Η αποστολή SMOS της ESA αποδεικνύεται απαραίτητη για αυτή την αναζήτηση.

Ο δορυφόρος Υγρασίας του Εδάφους και Αλατότητας των Ωκεανών (Soil Moisture and Ocean Salinity), SMOS, παρακολουθεί τις αλλαγές στην ποσότητα του νερού που συγκρατείται στα επιφανειακά στρώματα του εδάφους και των συγκεντρώσεων άλατος στο άνω στρώμα του θαλασσινού νερού – τα οποία και τα δύο είναι συνέπεια της συνεχούς ανταλλαγής νερού μεταξύ των ωκεανών, της ατμόσφαιρα και της γης.

Από το 2009 που εκτοξεύθηκε, ο SMOS έχει δώσει τη μεγαλύτερη συνεχή καταγραφή των μετρήσεων αλατότητας στην επιφάνεια της θάλασσας από το διάστημα.

Η αλατότητα των επιφανειακών θαλάσσιων υδάτων ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από την ισορροπία μεταξύ της εξάτμισης και της καθίζησης, ωστόσο το φρέσκο νερό από τα ποτάμια, και το πάγωμα και η τήξη των πάγων αλλάζει επίσης τις συγκεντρώσεις.

Μαζί με τη θερμοκρασία, η αλατότητα καθοδηγεί την ωκεάνια κυκλοφορία, η οποία, με τη σειρά τη;, διαδραματίζει βασικό ρόλο στο παγκόσμιο κλίμα.

Έχοντας τώρα στη διάθεση μας έναν πλούτο δεδομένων αλατότητας από τον SMOS που συμπληρώνονται με μετρήσεις από τον συνεργατικό δορυφόρο Aquarius των ΗΠΑ-Αργεντινής, ο οποίος χρησιμοποιεί μια διαφορετική τεχνική, οι επιστήμονες συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στο Met Office στο Ηνωμένο Βασίλειο για να επανεξετάσουν τα οφέλη που έχει φέρει στην επιστήμη.

Μιλώντας στο Ocean Salinity Science and Salinity Remote-Sensing Workshop,η καθ. Dame Julia Slingo, επικεφαλής επιστήμονας του Met Office, δήλωσε: «Πρέπει να κατανοήσουμε το ρόλο της αλατότητας στο κλείσιμο του κύκλου του νερού- αναμφισβήτητα το πιο αδύναμο σημείο στη μοντελοποίηση του παγκόσμιου κλίματος.

"Η αλατότητα, και ιδιαίτερα η αλατότητα της επιφάνειας της θάλασσας, αποτελεί πρόκληση, αλλά είναι ένα σημαντικό θέμα για την κυκλοφορία των ωκεανών και την κλιματική μεταβλητότητα για την οποία πρέπει να μάθουμε περισσότερα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η πρόσφατη διακοπή της θέρμανσης του πλανήτη.

Η αποστολή SMOS, γιορτάζει σήμερα πέντε χρόνια σε τροχιά, παρέχει λεπτομερείς μετρήσεις της παγκόσμιας αλατότητας των ωκεανών που χρησιμοποιούνται σήμερα για την αντιμετώπιση ορισμένων από αυτές τις προκλήσεις."

Το παραπάνω animation εμφανίζει τις αποκλίσεις στη μέση αλατότητα της επιφάνειας της θάλασσας εντός 10 ημερών χρησιμοποιώντας στοιχεία πενταετίας του SMOS.

Ο Nicolas Reul από το Γαλλικό Ινστιτούτο Ερευνών για την Εκμετάλλευση της Θάλασσας, Ifremer, είπε,

"Η χρήση των δεδομένων αλατότητας του SMOS μπορέσαμε να καθορίσουμε και να ελέγξουμε για πρώτη φορά από το διάστημα ένα σύνολο βασικών διαδικασιών των ωκεανών για το κλίμα και τη βιοχημεία.

"Αυτό περιλαμβάνει, για παράδειγμα, τη λεπτομερή δομή της αλατότητας των τροπικών κυμάτων αστάθειας κατά μήκος του ισημερινού και το αλάτι που ανταλλάσσεται μεταξύ των μεγάλων ωκεάνιων μετώπων των ρευμάτων μέσω των ενεργητικών δαχτυλιδιών του ωκεανού.

"Περιστατικά μεγάλης κλίμακας ανωμαλιών αλατότητας στην περιοχή του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού που σχετίζονται με το Ελ Νίνιο, το Λα Νίνια και το κλίμα του Ινδικού Ωκεανού αποδείχθηκαν ιχυρά από τα δεδομένα πέντε χρόνων.

"Επιπλέον, η διασπορά του γλυκού νερού στον ωκεανό από τους μεγάλους τροπικούς ποταμούς, δηλαδή του Αμαζονίου, του Ορινόκο και του Κονγκό, οι επιπτώσεις τους στην εντατικοποίηση των τροπικών κυκλώνων και τα ωκεάνια αποτυπώματα των έντονων βροχοπτώσεων στις ζώνες σύγκλισης Trade Wind μπορούν τώρα να παρακολουθούνται τακτικά για να κατανοηθεί καλύτερα η μεταβλητότητα του ωκεάνιου μέρος του παγκόσμιου κύκλου του νερού."

Βίντεο.

http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2014/12/Five_years_of_global_sea-surface_salinity_from_space

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/E_alathoteta_hechei_semashia

[Δροσος Γεωργιος]

Υπάρχουν δύο κρυμμένοι πλανήτες στο ηλιακό σύστημα!

Ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης και του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ υποστηρίζουν ότι εντόπισαν ενδείξεις της παρουσίας δύο ακόμη πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα.

Πιο συγκεκριμένα οι ερευνητές μιλάνε για ύπαρξη δύο παγωμένων κόσμων που βρίσκονται στα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος ακόμη πιο μακριά και από τον Πλούτωνα. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αυτοί οι δύο «κρυμμένοι» (όπως τους χαρακτηρίζουν οι ίδιοι) κόσμοι έχουν μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Πλούτωνα δηλαδή ανήκουν σύμφωνα με τις τελευταίες αποφάσεις της παγκόσμιας αστρονομικής κοινότητας στην κατηγορία των «πλανητοειδών». Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί θα δημιουργηθούν νέα δεδομένα τόσο για την ιστορία και εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος αλλά και γενικότερα στα μοντέλα δημιουργίας πλανητικών συστημάτων.

Παράλληλα επιστήμονες του Ινστιτούτου Θεωρητικής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου του Τορόντο υποστηρίζουν ότι ο αριθμός των πλανητών με συνθήκες φιλικές προς τη ζωή είναι πολύ περισσότερες από όσες πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι περισσότεροι πλανήτες σε ένα πλανητικό σύστημα για διαφόρους λόγους δεν είναι φιλικοί για την ανάπτυξη ζωής.

Κάποιοι είναι πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο και άρα έχουν πολύ υψηλές θερμοκρασίες και κάποιοι πολύ μακριά και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Επιπλέον σύμφωνα με τη κρατούσα θεωρία οι περισσότεροι πλανήτες ενός συστήματος που βρίσκονται σε μια μέση απόσταση από το μητρικό τους άστρο (στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη) έχουν τροχιές ασύμβατες με τη παρουσία της ζωής. Τροχιές που εμποδίζουν την εναλλαγή ημέρας και νύχτας αλλά και την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή που είναι δύο κρίσιμοι παράγοντες για την παρουσία της ζωής. Η νέα μελέτη αναφέρει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια πλανήτες με τη τροχιακή συμπεριφορά της Γης άρα αυξάνεται πολύ η πιθανότητα ύπαρξης κάποιων εξωγήινων μορφών ζωής. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science»

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=667837

[Erisian]

....

[Δροσος Γεωργιος]

Οταν η Γη έγινε... χιονόμπαλα.

Μελέτες αποκάλυψαν ότι πριν από 715 εκατ. έτη η Γη βίωσε μια εποχή παγετώνων πιο σφοδρή από κάθε άλλη προηγούμενη ή επόμενη. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η επιφάνεια του πλανήτη καλύφθηκε με πάγους σε ποσοστό που άγγιξε το 100%! Μάλιστα οι επιστήμονες προσέδωσαν στον πλανήτη μας για τη συγκεκριμένη περίοδο τον χαρακτηρισμό «Χιονόμπαλα Γη».

Οι συνθήκες εκείνη την περίοδο ήταν τέτοιες που στον Ισημερινό η μέση θερμοκρασία ήταν -20 βαθμούς Κελσίου. Οπως είναι ευνόητο, το μεγαλύτερο ποσοστό των μορφών ζωής που υπήρχαν στον πλανήτη εξοντώθηκε. Επέζησαν μόνο όσες μορφές ζωής κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στα λιγοστά μικρής έκτασης ανοίγματα των πάγων που υπήρχαν σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές. Στον πυθμένα αυτών των περιοχών υπήρχαν θερμές πηγές που έλιωναν τους πάγους στην επιφάνεια των υδάτων δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιες μορφές ζωής μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Κάποιοι επιστήμονες εκτιμούν όμως ότι αυτή η τρομερή παγκόσμια οικολογική καταστροφή οδήγησε σε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της εξέλιξης, στην έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο και στην εμφάνιση των πρώτων ζώων.

Παρά τις συνεχείς μελέτες και έρευνες, οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να βρουν τι... άναψε το φιτίλι που προκάλεσε την έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο.

Σύμφωνα με τους θιασώτες της νέας θεωρίας, όταν η Γη έγινε... χιονόμπαλα, ευνοήθηκε η παρουσία και ανάπτυξη μικροσκοπικών φυτών που απελευθέρωναν ως υποπροϊόν το πολύτιμο για τη ζωή οξυγόνο, τα επίπεδα του οποίου αυξήθηκαν ραγδαία στην ατμόσφαιρα.

Πιστεύεται ότι πριν από περίπου 800 εκατ. έτη τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα ήταν 100 φορές χαμηλότερα από τα σημερινά.

Κάποιοι ειδικοί συμφωνούν με τη θεωρία ότι η παγωμένη Γη προκάλεσε τη μετέπειτα έκρηξη της ζωής αλλά θεωρούν ότι υπεύθυνοι ήταν οι πάγοι και όχι το οξυγόνο. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η προσπάθεια επιβίωσης στους πάγους υποχρέωσε τις μορφές ζωής που είχαν καταφέρει να επιζήσουν να αναπτύσσουν συνεχώς πιο σύνθετους κυτταρικούς μηχανισμούς. Αυτό με τη σειρά του είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους ολοένα και πιο περίπλοκα οργανικά «συστατικά» όπως το αίμα, οι μύες και το ήπαρ ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εμφάνιση των ζώων. Πιθανολογούν μάλιστα ότι κάποια από τα πρώτα ζώα έκαναν την εμφάνισή τους όταν η Γη ήταν ακόμη παγωμένη.

Στον αντίποδα όλων αυτών, ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ανέπτυξαν ένα εντελώς διαφορετικό σενάριο. Σύμφωνα με τους συγκεκριμένους επιστήμονες, ορισμένα θαλάσσια ζώα είχαν κάνει την εμφάνισή τους πολύ προτού η Γη παγώσει. Η δραστηριότητα αυτών των ζώων μαζί με εκείνη άλλων θαλάσσιων μικροοργανισμών μετέφερε στους πυθμένες των ωκεανών μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν έντονες κλιματικές αλλαγές οι οποίες οδήγησαν στον παγκόσμιο παγετώνα. «Δεν είναι καθόλου παράλογο να υποστηρίξουμε ότι η εξέλιξη των ζώων προκάλεσε την κατάψυξη της Γης» αναφέρει ο Νικ Μπάτερφιλντ, παλαιοντολόγος του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.

Ετσι γεννιέται το ερώτημα: «Τα ζώα δημιούργησαν τη Χιονόμπαλα Γη ή η Χιονόμπαλα Γη τα ζώα;». Πάντως οι ειδικοί που ασχολούνται με το ζήτημα συμφωνούν ότι, ανεξάρτητα από την απάντηση, τα δύο γεγονότα συνδέονται.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=668778

[Δροσος Γεωργιος]

Αστεροειδής αποκαλύπτει τη γέννηση και τον θάνατο του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Μια ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τη μαγνητική «μνήμη» διαστημικών βράχων που κατέληξαν στη Γη προερχόμενοι από τον ίδιο αστεροειδή.

Έτσι, οι επιστήμονες μπόρεσαν να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για τον μηχανισμό που δημιούργησε το μαγνητικό πεδίο της Γης, αλλά και το πώς θα εξελιχθεί στον χρόνο «ζωής» που του απομένει.

Οι βράχοι είναι μετεωρίτες που βρέθηκαν στην Αργεντινή και οι οποίοι ενσωματώνουν στο εσωτερικό τους μικροσκοπικά σωματίδια που διατηρούν τη μαγνητική «ιστορία» του αστεροειδούς. Έτσι, κατ’ αναλογία φέρνουν στο «φως» το παρελθόν, αλλά και το μέλλον της γήινης μαγνητόσφαιρας.

Ο «μητρικός» αστεροειδής των μετεωριτών κινείται σε τροχιά ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, ενώ όπως και τα υπόλοιπα παρόμοια σώματα στην ίδια ζώνη, αποτελεί υλικό από έναν μικρό πλανήτη που δεν σχηματίστηκε ποτέ λόγω της βαρυτικής επίδρασης του Δία.

Επομένως, τα μαγνητικά «σήματα» στο εσωτερικό των βράχων αντιστοιχούν σε ολόκληρη τη χρονική περίοδο από τον σχηματισμό του πυρήνα του αστεροειδούς από ρευστό σίδηρο, ο οποίος παρήγαγε το μαγνητικό πεδίο, μέχρι τη στιγμή που ο πυρήνας ψύχθηκε και στερεοποιήθηκε, με συνέπεια το μαγνητικό πεδίο να εξαφανισθεί.

Η αποκρυπτογράφηση αυτών των «σημάτων» αφορά και τη Γη, επειδή ένας παρόμοιος εξώτερος πυρήνας από ρευστό σίδηρο είναι η αιτία και του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας.

Για να ανακτήσουν τα δεδομένα, οι Βρετανοί επιστήμονες επιστράτευσαν μια διάταξη γνωστή ως σύγχροτρο, όπου σωματίδια επιταχύνονται μέσα σε έναν θάλαμο με σχήμα δακτυλίου. Τα αποτελέσματά τους δημοσιεύτηκαν στην τελευταία έκδοση του περιοδικού Nature.

«Οι ιδέες για το πώς μεταβάλλεται ο πυρήνας της Γης, κατά τη διάρκεια εξέλιξης του πλανήτη μας, βρίσκονται σήμερα υπό αναθεώρηση», δήλωση στο BBC o Δρ Ρίτσαρντ Χάρισον, επικεφαλής της έρευνας από το Κέιμπριτζ.

«Μελετώντας τον αστεροειδή αποκτούμε μια εικόνα για τη γένεση και την εξαφάνιση του μαγνητικού του πεδίου, βλέποντας επομένως υπό νέο πρίσμα πώς λειτουργεί η ανάλογη διαδικασία στη Γη».

Τα σωματίδια στους μετεωρίτες που φέρουν τη μαγνητική «υπογραφή» του αστεροειδούς είναι εξαιρετικά μικροσκοπικά, με διαστάσεις περίπου όσο το ένα χιλιοστό της ανθρώπινης τρίχας.

Η «ιστορία» του μαγνητικού πεδίου που αποκαλύπτουν είναι πιο σύντομη από τον χρόνο «ζωής» της γήινης μαγνητόσφαιρας. «Από τη στιγμή που οι αστεροειδείς έχουν μικρότερο μέγεθος από τον πλανήτη μας, ο πυρήνας τους στερεοποιήθηκε πολύ πιο γρήγορα», προσθέτει ο ερευνητής.

Η ίδια «μοίρα», δηλαδή η πλήρης στερεοποίηση, προβλέπεται και για τον πυρήνα της Γης. Τότε, θα εξαφανισθεί το γήινο μαγνητικό πεδίο, αφήνοντάς τον πλανήτη μας εκτεθειμένο στην ηλιακή και κοσμική ακτινοβολία.

Πάντως, σύμφωνα με τον Χάρισον, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για μερικά δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα.

http://www.naftemporiki.gr/story/906722/asteroeidis-apokaluptei-ti-gennisi-kai-ton-thanato-tou-magnitikou-pediou-tis-gis

[Δροσος Γεωργιος]

Γη στο υπέρυθρο.

Η Γη μοιάζει με γυάλινη σφαίρα μέσα στην οποία κάποιος φύσηξε καπνό. Υπέρυθρες εικόνες από μετεωρολογικούς δορυφόρους συνενώθηκαν σε ένα εντυπωσιακό timelapse που δείχνει την ατμόσφαιρα να αναδεύεται και να πάλλεται.

Το βίντεο αναρτήθηκε στο YouTube από τον Τζέιμς Τάιργουιτ-Ντρέικ, φοιτητή προηγμένης μικροσκοπίας που ασχολείται με το Διάστημα ως χόμπι.

Ο Τάιργουιτ-Ντρέικ συγκέντρωσε 700 εικόνες που μετέδωσαν οι αμερικανικοί δορυφόροι GOES 13 και 15 το διάστημα 30 Νοεμβρίου 2014 έως 26 Ιανουαρίου 2015.

Οι δύο δορυφόροι βρίσκονται σε γεωστατική τροχιά, παραμένουν δηλαδή διαρκώς πάνω από το ίδιο σημείο της Γης σε ύψος 35.800 χιλιομέτρων. Ο ένας έχει στο κέντρο του οπτικού πεδίου του τον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ ο δεύτερος κοιτά την Κεντρική Αμερική.

Δεδομένου ότι οι εικόνες από το υπέρυθρο κανάλι των δορυφόρων έχουν ανάλυση 3600 x 3000 εικονοστοιχεία, το timelapse είναι διαθέσιμο και σε ανάλυση 4K. Κάθε δευτερόλεπτο στο παραπάνω timelapse αντιστοιχεί σε χρονικό διάστημα 21 ημερών.

H υπέρυθρη ακτινοβολία που καταγράφουν οι δορυφόροι αντιστοιχούν στην εκπομπή θερμικής ακτινοβολίας από τη Γη στο Διάστημα.

Το αόρατο αυτό φως εκπέμπεται από το έδαφος και τους ωκεανούς, καθώς όμως ταξιδεύει προς τον ουρανό συναντά τα σύννεφα και τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας που απορροφούν τα υπέρυθρα μήκη κύματος.

Αυτό σημαίνει ότι το βίντεο δείχνει ουσιαστικά ένα καλειδοσκόπιο καταιγίδων και ανέμων που περιδινίζονται στην ατμόσφαιρα καλύπτοντας την επιφάνεια.

Βίντεο:

http://physicsgg.me/2015/01/31/%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf-%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%ad%cf%81%cf%85%ce%b8%cf%81%ce%bf/

 

Η Σελήνη δεν ήταν σημαντική για την ανάπτυξη ζωής στη Γη.

Τη θεωρία πως δεν θα είχε αναπτυχθεί ζωή στη Γη, αν γύρω από τον πλανήτη μας δεν περιστρεφόταν η Σελήνη, αμφισβητεί νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της ΝΑΣΑ, το Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο και το Επιστημονικό Ινστιτούτο Carnegie. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η Γη θα ήταν «φιλόξενη» στους έμβιους οργανισμούς, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο δορυφόρος της.

Η ιδέα για τον καταλυτικό ρόλο της Σελήνης στη δημιουργία ζωής στον πλανήτη μας διατυπώθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1990 από τον Γάλλο αστρονόμο Ζακ Λακάρ.

«Τρέχοντας» προσομοιώσεις σε υπολογιστές, ο αστρονόμος κατέληξε στο συμπέρασμα πως, χάρις στη βαρυτική έλξη από το φεγγάρι, ο άξονας περιστροφής της Γης σχηματίζει σταθερή γωνία κλίσης ως προς την εκλειπτική.

Σε συνδυασμό με την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο, η γωνία αυτή, η οποία ονομάζεται λόξωση, είναι η αιτία της κυκλικής εναλλαγής των τεσσάρων εποχών.

Έτσι, σύμφωνα με τον Λακάρ, η ύπαρξη της Σελήνης ήταν η εγγύηση που οι εποχές να εναλλάσσονται με περιοδικότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, υποστήριξε, η λόξωση θα είχε τέτοια διακύμανση που ο καιρός θα μεταβαλλόταν με εντελώς τυχαίο τρόπο, με συνέπεια το γήινο περιβάλλον να είναι αντίξοο σε κάθε λογής οργανισμό.

Ωστόσο, όπως είναι φυσικό, ο Λακάρ βασίσθηκε για τις προσομοιώσεις σε υπολογιστές εκείνης της εποχής, οι οποίοι είχαν λιγότερη ισχύ και μπορούσαν να επεξεργαστούν πολύ μικρότερο όγκο δεδομένων από τα σημερινά συστήματα.

Έτσι, μάλλον ήταν αναμενόμενο ότι, όταν οι Αμερικανοί επιστήμονες επιστράτευσαν ταχύτερα, σύγχρονα μηχανήματα, τροφοδοτώντας τα με ακόμη περισσότερα δεδομένα, βρήκαν διαφορετικά αποτελέσματα.

Έτσι, αυτή τη φορά, οι προσομοιώσεις έδειξαν πως ναι μεν η λόξωση δεν θα παρέμενε σταθερή, ωστόσο η διακύμανσή της δεν θα ξεπερνούσε τις 10 μοίρες, με συνέπεια η επίδραση στα κλιματικά μοτίβα να είναι περιορισμένη.

«Για να ελέγξουμε την αξιοπιστία του λογισμικού μας, το δοκιμάσαμε για την περίπτωση της λόξωσης του Άρη, βρίσκοντας παρόμοια αποτελέσματα με άλλες επιστημονικές έρευνες», αναφέρει στο Astrobiology Magazine της ΝΑΣΑ ο Τζακ Λισάουερ από το Ερευνητικό Κέντρο Ames και μέλος της ομάδας.

«Όταν όμως το εφαρμόσαμε στη λόξωση της Γης, βρήκαμε πως οι διακυμάνσεις ήταν μικρότερες από τις αναμενόμενες – και σε καμία περίπτωση τόσο ακραίες, όσο είχαν υπολογισθεί παλιότερα».

Εκτός από την… αποκατάσταση της ιστορίας για το πώς αναπτύχθηκαν έμβια όντα στον πλανήτη μας, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως το συμπέρασμά τους επηρεάζει και την αναζήτηση ζωντανών οργανισμών σε πλανήτες πέρα από το ηλιακό μας σύστημα.

Κι αυτό γιατί δείχνει πως οι εξωπλανήτες δεν χρειάζονται απαραίτητα κάποιον φυσικό δορυφόρο στη γειτονιά του για να είναι «φιλικοί» στη δημιουργία ζωής.

http://physicsgg.me/2015/01/31/%ce%b7-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%ac/

[Δροσος Γεωργιος]

Βρέθηκε ο πυρήνας του… πυρήνα της Γης.

Στο κέντρο της Γης, κάτω από τον φλοιό και τον μανδύα, βρίσκεται ο μεγάλος πυρήνας. Η έκπληξη είναι ότι, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις αμερικανών και κινέζων επιστημόνων, στην καρδιά του πυρήνα βρίσκεται πιθανότατα ένας δεύτερος μικρότερος πυρήνας.

Από τότε που ο Ιούλιος Βερν, στον 19ο αιώνα, έγραψε το διάσημο βιβλίο «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» (που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο), οι άνθρωποι γοητεύονται από το τι άραγε υπάρχει εκεί κάτω. Επειδή όμως βεβαίως κανείς δεν έχει ποτέ επισκεφθεί -ούτε πρόκειται μάλλον- τον μυστηριώδη πυρήνα του πλανήτη μας, οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον καθηγητή γεωλογίας Σιαοντόγκ Σονγκ του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, βασίζουν τις εκτιμήσεις τους στην ανάλυση των σεισμικών κυμάτων που διαπερνούν το εσωτερικό της Γης (όπως οι υπέρηχοι) και του τρόπου που αυτά τα κύματα μεταβάλλονται, καθώς διασχίζουν τα διαδοχικά γεωλογικά στρώματα.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο πυρήνας της Γης, ο οποίος έχει μέγεθος σχεδόν όσο η Σελήνη και ουσιαστικά αποτελεί μια συμπαγή σιδερένια σφαίρα, διαθέτει ένα διακριτό εσώτερο μέρος, οι κρύσταλλοι σιδήρου του οποίου διαθέτουν διαφορετική δομή από εκείνη στο εξωτερικό μέρος του πυρήνα. Οι κρύσταλλοι στον εσωτερικό πυρήνα, που έχει διάμετρο σχεδόν την μισή του όλου πυρήνα, είναι ευθυγραμμισμένοι σε κατεύθυνση Ανατολής - Δύσης, ενώ οι κρύσταλλοι στον εξωτερικό πυρήνα σε κατεύθυνση Βορρά - Νότου (αν κανείς κοιτάξει τον πυρήνα ψηλά από τον Βόρειο Πόλο). Επιπλέον, οι κρύσταλλοι στην εσώτερη σφαίρα φαίνεται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από εκείνους του εξωτερικού πυρήνα, άρα μπορεί να αποτελούνται από διαφορετικό τύπο κρυστάλλων. H μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».

Ο πυρήνας, που βρίσκεται σε βάθος άνω των 5.000 χιλιομέτρων, άρχισε να στερεοποιείται πριν από περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια και συνεχίζει να μεγαλώνει με ρυθμό περίπου μισού χιλιοστού τον χρόνο. Το γεγονός ότι έχει κρυστάλλους που «κοιτάνε» σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δείχνει ότι το εξωτερικό και το εσωτερικό τμήμα του σχηματίστηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους στην μακρά γεωλογική ιστορία της Γης.

Παραμένει άγνωστο για ποιά -ασφαλώς σημαντική- αιτία υπάρχει αυτός ο διαφορετικός προσανατολισμός στους κρυστάλλους, που διαχωρίζει τον πυρήνα σε δύο μέρη.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=675654

[Δροσος Γεωργιος]

Ο SMOS για το οξύ.

Με τις θεμελιώδεις αλλαγές που συμβαίνουν στην χημεία των ωκεανών του κόσμου, οι πληροφορίες για την αλατότητα από την αποστολή της ESA, SMOS, χρησιμοποιούνται με άλλα δεδομένα παρατήρησης της Γης για να πάρουμε πληροφορίες σχετικά με το 'άλλο πρόβλημα του διοξειδίου του άνθρακα' - την οξίνιση των ωκεανών

Το νέο αυτό βήμα έχει οριστεί να προωθήσει τον τρόπο που οι βιολόγοι των ωκεανών και οι κλιματολόγοι μελετούν τους ωκεανούς.

Περισσότερο από το ένα τέταρτο του διοξειδίου του άνθρακα που απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα κάθε χρόνο απορροφάται από τους ωκεανούς.

Αρχικά, αυτό μπορεί να φαίνεται ότι είναι καλό, μετριάζοντας την υπερθέρμανση του πλανήτη, ωστόσο υπάρχει ένα μειονέκτημα.

Καθώς όλο και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα διαλύεται στους ωκεανούς, τόσο πιο όξινο γίνεται το θαλασσινό νερό - με πολύ αρνητικές επιπτώσεις.

Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, η οξίνιση των ωκεανών έχει τη δυνατότητα να αλλάξει πολλά θαλάσσια οικοσυστήματα, έτσι ώστε να επηρρεαστεί η θαλάσσια ζωή καθώς και η αλιεία - μια βασική πηγή τροφής στην οποία βασίζονται πολλοί.

Η προσεκτική αξιολόγηση των μεταβολών στην οξύτητα των ωκεανών είναι απαραίτητη, και ιδιαίτερα επειδή αυτές οι αλλαγές δεν είναι ομοιόμορφες σε όλο τον κόσμο.

Μέχρι τώρα, οι πληροφορίες αυτές ήταν διαθέσιμες μόνο από μετρήσεις που λαμβάνονται από τα ερευνητικά σκάφη και τα εργαστηριακά πειράματα, που είναι σαφώς περιορισμένες.

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ, το Θαλάσσιο Εργαστήριο του Πλίμουθ, το Ifremer, η ESA και μια ομάδα διεθνών συνεργατών αναπτύσσσουν νέες μεθόδους που επιτρέπουν να ποσοτικοποιηθεί η οξύτητα των ωκεανών σε όλο τον κόσμο με τη χρήση δορυφορικών μετρήσεων.

Συναρμολογώντας τα δεδομένα αλατότητας από τον SMOS με μετρήσεις θερμοκρασίας της επιφάνειας της θάλασσας μέσω δορυφόρου και πρόσθετα βοηθητικά δεδομένα, είναι δυνατόν να αντιληφθούμε το pH του θαλασσινού νερού και ως εκ τούτου να πάρουμε ακριβείς πληροφορίες που θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του αυξανόμενου προβλήματος της οξίνισης των ωκεανών.

Ο Roberto Sabia, μηχανικός επεξεργασίας δεδομένων παρατήρησης της Γης στην ESA, εξηγεί, "Με την ενοποίηση διαφόρων προσπαθειών, για πρώτη φορά, είμαστε τώρα σε θέση να χρησιμοποιούμε δορυφόρους για να προσδιοριστεί συστηματικά το pH των επιφανειακών θαλάσσιων υδάτων.

"Ειδικότερα, με την αξιοποίηση των μετρήσεων αλατότητας από τον SMOS, έχουμε ως στόχο να δημιουργήσουμε μια νέα ρουτίνα προϊόντων προστιθέμενης αξίας από τα δεδομένα: Έναν παγκόσμιο άτλαντα του pH της επιφάνειας του ωκεανού."

Ο Jamie Shutler από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ, ο οποίος ηγείται της έρευνας, πρόσθεσε, "Οι δορυφόροι είναι πιθανό να γίνουν όλο και πιο σημαντικοί για την παρακολούθηση της οξύτητας των ωκεανών, ιδίως σε απομακρυσμένα νερά.

"Είμαστε πρωτοπόροι αυτής της προσέγγισης συγχώνευσης δεδομένων, έτσι ώστε να μπορούμε να παρατηρούμε μεγάλες περιοχές των ωκεανών της Γης, που μας επιτρέπει γρήγορα και εύκολα να εντοπίσουμε τις περιοχές που κινδυνεύουν περισσότερο από την αύξηση της οξίνισης."

Η έρευνα, η οποία διεξάγεται μέσω του Earth Observation Support to Science Element (STSE) της ESA, δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Environmental Science and Technology.

Ο επικεφαλής συγγραφέας Peter Land, από το Θαλάσσιο Εργαστήριο του Πλίμουθ, είπε, "Είναι πλέον καιρός να αξιολογήσουμε πώς να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τους δορυφόρους και τα in situ δεδομένα για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την οξίνιση των ωκεανών, καθώς και να προσδιοριστεί πού τα δεδομένα τηλεπισκόπησης μπορεί να συνεισφέρουν καλύτερα".

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/O_SMOS_gia_to_oxhu

[Δροσος Γεωργιος]

Η Γη μας μετατράπηκε σε χιονόμπαλα τουλάχιστον δύο φορές στην ιστορία της.

Η επιστημονική έρευνα φέρνει στο φως νέα στοιχεία για την εξέλιξη της Γης από τη στιγμή του σχηματισμού της ως και σήμερα. Στα περίπου 4,5 δισ. έτη της ύπαρξής της η Γη έχει περάσει από πολλές και διαφορετικές φάσεις. Γνωρίζαμε ότι ο πλανήτης μας έχει διανύσει αρκετές «εποχές παγετώνων» κατά τις οποίες η θερμοκρασία σε εκτεταμένες περιοχές του έπεφτε πολύ και δημιουργούνταν πολικές συνθήκες. Το τελευταίο διάστημα η επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι υπήρξαν και κάποιες φορές που ο πλανήτης πάγωσε ολόκληρος!

Πρόσφατες μελέτες αποκάλυψαν ότι πριν από 715 εκατ. έτη η Γη βίωσε μια σφοδρή εποχή παγετώνων κατά την οποία η επιφάνεια του πλανήτη καλύφθηκε με πάγους σε ποσοστό που άγγιξε το 100%!

Μάλιστα, οι επιστήμονες προσέδωσαν στον πλανήτη μας για τη συγκεκριμένη περίοδο τον χαρακτηρισμό «Χιονόμπαλα Γη». Οι συνθήκες εκείνη την περίοδο ήταν τέτοιες που στον Ισημερινό η μέση θερμοκρασία ήταν -20 βαθμούς Κελσίου. Οπως είναι ευνόητο, το μεγαλύτερο ποσοστό των μορφών ζωής που υπήρχαν στον πλανήτη εξοντώθηκε. Επέζησαν μόνο όσες μορφές ζωής κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στα λιγοστά μικρής έκτασης ανοίγματα των πάγων που υπήρχαν σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές. Στον πυθμένα αυτών των περιοχών υπήρχαν θερμές πηγές που έλιωναν τους πάγους στην επιφάνεια των υδάτων δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιες μορφές ζωής μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ορισμένοι επιστήμονες εκτιμούν όμως ότι αυτή η τρομερή παγκόσμια οικολογική καταστροφή οδήγησε σε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της εξέλιξης, στην έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο και στην εμφάνιση των πρώτων ζώων. Παρά τις συνεχείς έρευνες, οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να βρουν τι άναψε το φιτίλι που προκάλεσε την έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο. Σύμφωνα με τους θιασώτες της νέας θεωρίας, όταν η Γη έγινε... χιονόμπαλα, ευνοήθηκαν η παρουσία και η ανάπτυξη μικροσκοπικών φυτών που απελευθέρωναν ως υποπροϊόν το πολύτιμο για τη ζωή οξυγόνο, τα επίπεδα του οποίου αυξήθηκαν ραγδαία στην ατμόσφαιρα. Πιστεύεται ότι πριν από περίπου 800 εκατ. έτη τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα ήταν 100 φορές χαμηλότερα από τα σημερινά.

Πριν από λίγες ημέρες ερευνητές του Πανεπιστημίου της Κολονίας στη Γερμανία δημοσίευσαν στην επιθεώρηση PNAS τη μελέτη τους σύμφωνα με την οποία η Γη πάγωσε εντελώς πριν από 2,4 δισ. έτη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στον ισημερινό άγγιζε εκείνη την περίοδο τους -40 βαθμούς Κελσίου ενώ οι ωκεανοί του πλανήτη βρέθηκαν κάτω από ένα στρώμα πάγων πάχους 300 μέτρων. Οπως και στην περίπτωση της Χιονόμπαλας Γης πριν από 715 εκατ. έτη έτσι και στο συμβάν πριν από 2,4 δισ. έτη όταν οι πάγοι άρχισαν να λιώνουν οι ερευνητές αναφέρουν ότι πιθανότατα υπήρξε ραγδαία αύξηση στα επίπεδα του οξυγόνου, γεγονός που εξηγεί ένα άλλο γεγονός που είναι γνωστό ως το «Γεγονός της Μεγάλης Οξείδωσης». Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, το οξυγόνο άρχισε να συσσωρεύεται αισθητά στη γήινη ατμόσφαιρα πριν από περίπου 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια. Το φαινόμενο αυτό αποτέλεσε τον καταλύτη για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=695718

[Δροσος Γεωργιος]

Οταν η Γη μετατράπηκε σε θερμή πηγή.

Ενα άγνωστο μέχρι σήμερα, εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακό κεφάλαιο στην ιστορία της Γης αποκαλύπτει μελέτη ερευνητών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στις ΗΠΑ.

Υποστηρίζουν ότι πριν από μερικά δισ. έτη ένα μπαράζ συγκρούσεων γιγάντιων αστεροειδών με τη Γη την μετέτρεψε σε μια… θερμή πηγή.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία η Γη σχηματίστηκε πριν από περίπου 4,5 δισ. έτη. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ένα δισ. έτη αργότερα ο πλανήτης μας είχε αρχίσει να διαμορφώνεται γεωλογικά και ατμοσφαιρικά στην βιοσφαίρα που γνωρίζουμε σήμερα. Είχαν παραδείγματος χάριν κάνει την εμφάνιση τους οι πρώτοι ωκεανοί. Εκείνη την περίοδο βέβαια η Γη βομβαρδιζόταν από γιγάντιους αστεροειδείς διαμέτρου από 20-100 χλμ οι οποίοι προκαλούσαν μικρότερου και μεγαλύτερου εύρους καταστροφές και μεταβολές στον πλανήτη. Σύμφωνα με τη νέα μελέτη πριν από περίπου από 3,3 δισ. έτη στη Γη έπεσαν δύο (μπορεί και περισσότεροι) γιγάντιοι αστεροειδείς με τα αποτελέσματα της σύγκρουσης να είναι κατακλυσμιαία.

Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι ερευνητές η συγκεκριμένη σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα η θερμοκρασία στην ατμόσφαιρα της Γης να αυξηθεί τόσο ώστε η επιφάνεια των ωκεανών να βράσει και να εξατμιστούν τεράστιες ποσότητες θαλασσινού νερού στην ατμόσφαιρα.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στον πλανήτη εκτοξεύτηκε στους 500 βαθμούς Κελσίου.

Η θερμοκρασία αυτή διατηρήθηκε για μερικές εβδομάδες και στη συνέχεια η θερμοκρασία σταθεροποιήθηκε για διάστημα δώδεκα μηνών στους 100 βαθμούς Κελσίου.

Οπως αναφέρουν οι ερευνητές «οι ωκεανοί σε εκείνο το διάστημα είχαν μετατραπεί στην ουσία σε μια γιγάντια θερμή πηγή». Εκτιμούν μάλιστα ότι αυτή η εξέλιξη επηρέασε την ανάπτυξη και σταθερότητα του φλοιού της Γης ο οποίος μόλις είχε αρχίσει να δημιουργείται. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geology».

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=707516

[Δροσος Γεωργιος]

«Σωλήνες» πλάσματος περικυκλώνουν τη Γη.

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε η Κλίο Λόι, φοιτήτρια της Σχολής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου του Σίδνει και του κέντρου αστροφυσικής CAASTRO. Εντόπισε την παρουσία γιγάντιων δομών που μοιάζουν με σωλήνες να περικυκλώνουν τη Γη.

Οι σωλήνες αυτοί δημιουργούνται από φορτισμένα σωματίδια του Ηλιου (πλάσμα) σε απόσταση 600 χλμ από την επιφάνεια της Γης.

H Λόι κατάφερε μάλιστα να χαρτογραφήσει τρισδιάστατα αυτές τις δομές και να καταγράψει την κίνηση τους. Η ύπαρξη αυτών των δομών είχε προταθεί στο παρελθόν αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει να βρει στοιχεία που να αποκαλύπτει κάτι για την φύση τους. Η ανακάλυψη είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτονται νέα δεδομένα για την αλληλεπίδραση της Γης με τον Ηλιο και τα φαινόμενα που παράγονται.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=709740

[Δροσος Γεωργιος]

Η Γη συνεχίζει να φλέγεται.

Παρά τη διάχυτη εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια υπήρξε κάποια ανάπαυλα και επιβράδυνση στην άνοδο της θερμοκρασίας και στην κλιματική αλλαγή, στην πραγματικότητα τίποτε τέτοιο δεν έχει συμβεί και, αντίθετα, συνεχίζεται αδιάλειπτα η επιδείνωση του προβλήματος.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας αμερικανικής επιστημονικής έρευνας, που αμφισβητεί ακόμη και τις εκτιμήσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), η οποία το 2013 επίσης είχε διακρίνει ένα τέτοιο «διάλειμμα» στην κλιματική αλλαγή.

Ερευνητές, με επικεφαλής τον δρ. Τόμας Καρλ, διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Κλιματικών Δεδομένων της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ προχώρησαν σε μια νέα διαχρονική ανάλυση των επιφανειακών παγκόσμιων θερμοκρασιών.

Όπως συμπέραναν, δεν καταγράφεται κάποια διακριτή μείωση στον ρυθμό ανόδου της θερμοκρασίας του πλανήτη ανάμεσα στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα και στα πρώτα 15 χρόνια του 21ου αιώνα (η δεύτερη αυτή περίοδος θεωρείται από πολλούς κλιματολόγους ένα είδος ανάπαυλας στην υπερθέρμανση).

Οι ερευνητές δείχνουν στη νέα μελέτη τους ότι οι θερμοκρασίες στον τρέχοντα αιώνα δεν εμφανίζουν τάσεις επιβράδυνσης σε σχέση με τον 20ό αιώνα. Αντίθετα, ο ρυθμός της κλιματικής αλλαγής είναι κατά την τελευταία 15ετία τουλάχιστον ο ίδιος με εκείνον του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί περί του αντιθέτου, σύμφωνα με τους αμερικανούς ερευνητες, δεν είναι παρά μια στατιστική και επιστημονική πλάνη, που οφείλεται σε ανακριβή δεδομένα και εσφαλμένη ερμηνεία τους.

«Η κοινή γνώμη πρέπει να πληροφορηθεί ότι στην πραγματικότητα η (παγκόσμια) θερμοκρασία σήμερα συνεχίζει να αυξάνεται», δήλωσε ο Καρλ.

«Η δήλωση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) προ διετίας, ότι η παγκόσμια επιφανειακή θερμοκρασία εμφανίζει πολύ μικρότερη αύξηση κατά την τελευταία 15ετία έναντι των τελευταίων 30 ή 60 ετών, δεν ισχύει πλέον», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με την IPCC, η μέση παγκόσμια θερμοκρασία αυξήθηκε με ρυθμό περίπου 0,05 βαθμών Κελσίου ανά δεκαετία μεταξύ 1998-2012, έναντι 0,12 βαθμών ανά δεκαετία κατά την περίοδο 1951-2012. Η νέα ανάλυση αντιτείνει ότι κατά την περίοδο 2000-2014 η άνοδος της θερμοκρασίας ήταν 0,116 βαθμοί ανά δεκαετία, έναντι 0,113 βαθμών μεταξύ 1950-1999.

Σύμφωνα με τη ΝΟΑΑ, εξάλλου, το 2014 υπήρξε το πιο ζεστό έτος στην μετεωρολογική ιστορία, δηλαδή μετά το 1880, ενώ επίσης ο φετεινός Μάρτιος, καθώς και το πρώτο τρίμηνο του 2015, ήσαν ο πιο θερμός Μάρτιος και το πιο ζεστό πρώτο τρίμηνο στα χρονικά.

Η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science» ασφαλώς θα δυσαρεστήσει τους σκεπτικιστές της κλιματικής αλλαγής, οι οποίοι είχαν βρει νέα επιχειρήματα μετά την εντύπωση ότι η κλιματική αλλαγή δεν ήταν τόσο έντονη τα τελευταία χρόνια.

 

Σχόλιο.Επειδή σήμερα ειναι και η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και πιστευω οτι ολοι οι φιλοι του Astrovox ειναι περιβαντολογικά ευαισθητοι(Μαζευουν ολα τα σκουπίδια μετα απο μια αστρονομική εξόρμηση) θα θυμήσω ενα παλιό σύνθημα=Σκέψου Παγκόσμια και δρασε Τοπικά=Ετσι πιστευω οτι ολοι μπορουμε να προσφέρουμε ατομικά σε ενα πρόβλημα που διογκώνεται καθημερινά περα απο τις οποισδηποτε διαμαρτυρίες και πιεσεις στις κυβερνησεις να δράσουν ανάλογα απο το να μαζεψουμε τα πεταμένα πλαστικά μπουκαλια στις παραλιες τωρα το καλοκαιρι και να μην σβυσουμε το τσιγάρο μας στην αμμο.ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

 

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=710503

[Δροσος Γεωργιος]

Ναι, η κόλαση υπάρχει στο κέντρο της Γης!

Τελικά, μάλλον υπάρχει ένα ίχνος αλήθειας στους παλιούς μύθους ότι στα έγκατα της Γης, υπάρχει ένας καταχθόνιος κόσμος γεμάτος θειάφι, που μερικοί λένε και κόλαση.

Νέες εκτιμήσεις των επιστημόνων επιβεβαιώνουν ότι ο πυρήνας του πλανήτη μας περιέχει τεράστιες ποσότητες παγιδευμένου θείου δεκαπλάσιου από όσο υπάρχει στην επιφάνεια.

Ομάδα ερευνητών από τη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ελβετία και τις ΗΠΑ υπολόγισαν ότι ο πυρήνας της Γης περιέχει έως 8,5Χ10^18 τόνους θείου. Η ποσότητα αυτή -σχεδόν το 10% της μάζας της Σελήνης- είναι περίπου δεκαπλάσια σε σχέση με το θείο που έχει υπολογισθεί ότι υπάρχει στην υπόλοιπη Γη, συνήθως κοντά σε ηφαίστεια και θερμοπηγές.

Ο πυρήνας ξεκινά σε βάθος 2.900 χιλιομέτρων κάτω από τα πόδια μας και ασφαλώς είναι αδύνατο να μελετηθεί άμεσα από τους επιστήμονες. Όμως η νέα διεθνής μελέτη κατέφυγε σε έμμεσες γεωχημικές μεθόδους υπολογισμού σχετικά με τη χημική σύνθεση του πυρήνα.

Οι γεωεπιστήμονες υποπτεύονταν εδώ και καιρό ότι υπάρχει πολύ θείο στον πυρήνα, όμως είναι η πρώτη φορά που πιστεύουν ότι έχουν απτές ενδείξεις για τη συσσώρευσή του εκεί, γεγονός που φαίνεται να ενισχύει και τη θεωρία ότι το φεγγάρι σχηματίσθηκε από μια πλανητική σύγκρουση πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

Εδώ και δεκαετίες ήταν γνωστό -μέσω ανάλυσης των σεισμικών κυμάτων που διατρέχουν το υπέδαφος- ότι ο πυρήνας του πλανήτη μας είναι πολύ ελαφρύς για να αποτελείται μόνο από σίδηρο και νικέλιο. Συνεπώς οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι πρέπει να περιέχει και ελαφρύτερα χημικά στοιχεία, όπως το θείο, το οξυγόνο και ο άνθρακας, πράγμα όμως που είναι αδύνατο να επιβεβαιωθεί με παρατήρηση.

Ευτυχώς, η κατακλυσμική σύγκρουση που δημιούργησε κάποτε τη Σελήνη, πιθανότατα άφησε ένα χρήσιμο «δακτυλικό αποτύπωμα», καθώς -σύμφωνα με τις επιστημονικές εκτιμήσεις- η πρόσκρουση έλιωσε τον μανδύα της Γης (το ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ φλοιού και πυρήνα), οδηγώντας στη δημιουργία ενός υγρού πλούσιου σε θείο, ένα μέρος του οποίου καταβυθίσθηκε και κατέληξε στον πυρήνα.

Η επιβεβαίωση αυτής της θεωρίας έγινε μέσω σύγκρισης της αναλογίας των ισοτόπων (ατόμων του ίδιου χημικού στοιχείου με ελαφρώς διαφορετική μάζα) στον φλοιό και στον μανδύα, με τα ανάλογα ισότοπα στους μετεωρίτες που έχουν βρεθεί στη Γη και πιστεύεται ότι ταιριάζουν καλύτερα με την αρχική χημική σύνθεση της Γης. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geochemical Perspectives Letters».

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=714034

[Δροσος Γεωργιος]

Η Γη ξαναζεί τις τελευταίες μέρες των δεινοσαύρων.

Ακόμα και με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, δεν χωράει πλέον αμφιβολία ότι ο πλανήτης εισέρχεται σε μια περίοδο μαζικής εξαφάνισης ειδών, η οποία δεν έχει προηγούμενο από τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια, προειδοποιεί ακόμα μια μελέτη.

Μεταξύ των οικολόγων και των παλαιοντολόγων υπάρχει σήμερα μια γενική ομοφωνία ότι ο άνθρωπος σπρώχνει τον πλανήτη στο έκτο κύμα μαζικής εξαφάνισης ειδών.

Η νέα μελέτη επιχειρεί να πείσει όσους αμφιβάλλουν για το φαινόμενο ότι δεν πρόκειται για σενάριο καταστροφολογίας που βασίζεται σε υπερβολικές εκτιμήσεις.

Τα ανησυχητικά ευρήματα, τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Science Advances, «δείχνουν χωρίς σημαντικό περιθώριο αμφιβολίας ότι περνάμε σήμερα στο έκτο συμβάν μαζικής εξαφάνισης» λέει ο Πολ Έρλικ, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.

Η ανάλυση της ομάδας του δείχνει ότι ο ρυθμός εξαφάνισης ειδών είναι σήμερα τουλάχιστον 100 φορές μεγαλύτερος από ό,τι θα ήταν χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση.

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τον μέσο ρυθμό εξαφάνισης ειδών στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια της ιστορίας της Γης, δεδομένου ότι το μόνο που γνωρίζουμε προέρχεται από το αρχείο των απολιθωμάτων, το οποίο μπορεί να είναι αποσπασματικό.

Οι συντάκτες της νέας μελέτης βασίστηκαν εσκεμμένα σε μια εκτίμηση για τον μέσο ρυθμό εξαφάνισης που αφορά τα σπονδυλωτά ζώα -τα ζώα με ραχοκοκαλιά- και υπερβαίνει κατά δύο φορές άλλες εκτιμήσεις. Η εκτίμηση προέρχεται από προηγούμενη μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011 στο περιοδικό Nature και έδειχνε ότι, σε κανονικές συνθήκες, περίπου δύο εξαφανίσεις ειδών συμβαίνουν ανά 10.000 είδη σπονδυλωτών ανά αιώνα.

Για να υπολογίσουν τον τρέχοντα ρυθμό εξαφάνισης, οι ερευνητές αξιοποίησαν δεδομένα της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), τον οργανισμό που εκδίδει την επίσημη Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι, από το 1900 έως σήμερα έχουν εξαφανιστεί σχεδόν 500 σπονδυλόζωα, συγκριτικά με τα εννέα που θα περίμενε κανείς με βάση τον μέσο όρο.

Και οι απώλειες είναι συγκρίσιμες με αυτές που εκτιμώνται για τα πέντε προηγούμενα κύματα μαζικής εξαφάνισης, από τα οποία το τελευταίο ήταν αυτό που τερμάτισε το βασίλειο των δεινοσαύρων.

«Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν παραδείγματα ζώων που είναι ουσιαστικά ζωντανοί νεκροί» σχολιάζει ο Δρ Έρλικ.

«Θέλουμε να τονίσουμε ότι οι υπολογισμοί μας πιθανότατα υποτιμούν τη σοβαρότητα της κρίσης, αφού στόχος μας ήταν να θέσουμε ένα ρεαλιστικό κατώτατο όριο για τις επιπτώσεις του ανθρώπου στη βιοποικιλότητα» τονίζει η ομάδα του.

Πράγματι, έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2014 στο Science και εξέταζε και τα αγγειόσπερμα και κωνοφόρα φυτά εκτός από τα σπονδυλόζωα κατέληγε στην εκτίμηση ότι ο σημερινός ρυθμός εξαφάνισης είναι 1.000 φορές πάνω από το κανονικό.

Η νέα, πιο συντηρητική μελέτη αναγνωρίζει πάντως ότι υπάρχουν περιθώρια να ανακοπεί η επικείμενη καταστροφή, αρκεί να υπάρξουν «ταχείες και ενισχυμένες προσπάθειες για την προστασία των ήδη απειλούμενων ειδών και την ελάφρυνση των πιέσεων στους πληθυσμούς τους, και ιδιαίτερα την απώλεια βιοτόπων, την υπερεκμετάλλευση με στόχο το οικονομικό όφελος και την κλιματική αλλαγή».

 

Σχόλιο.Αλήθεια εμείς κανουμε κατι για αυτό.Ας αναρωτηθουμε πραγματικά και να μην κλείνουμε τα ματια γιατι ολα αυτά γινονται γύρω μας!!!

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500006509