Ελληνίδες που έφτασαν στα... άστρα!!!

[Δροσος Γεωργιος]

Επτά ελληνίδες επιστήμονες μιλούν για τη διαδρομή τους και συμβουλεύουν τους νέους που αρχίζουν τη ζωή τους κοιτάζοντας... ψηλά.

Με τον ερχομό του 2012 η ελληνική αστρονομική κοινότητα είχε την ικανοποίηση να δει δύο διακεκριμένες συναδέλφους να βραβεύονται από την Αμερικανική Αστρονομική Εταιρεία (American Astronomical Society, AAS).

Η Χρύσα Κουβελιώτου, που ασχολείται με Αστροφυσική Υψηλών Ενεργειών, πήρε το βραβείο Ντάνι Χάινεμαν (Dannie Heineman), το οποίο συναπονέμεται από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής (American Institute of Physics, AIP) και την AAS.

Η Λία Αθανασούλα, που ασχολείται με Γαλαξιακή Δυναμική, πήρε το βραβείο Μπράουερ (Brouwer), το οποίο απονέμεται από τον Τομέα Δυναμικής Αστρονομίας της AAS.

Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες ελληνίδες αστρονόμοι που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Με την ευκαιρία των βραβεύσεων και της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας, που γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου, επτά ελληνίδες αστρονόμοι της Διασποράς μιλούν στο ΒΗΜΑScience για τη ζωή τους, την επιστήμη τους και τα όνειρά τους και δίνουν τη γνώμη τους σε όσους σκέπτονται να ακολουθήσουν μεταπτυχιακή καριέρα. Πέρα από τη Χρύσα Κουβελιώτου, που εργάζεται στο κέντρο Μάρσαλ της NASA, και τη Λία Αθανασούλα, που εργάζεται στο Αστεροσκοπείο της Μασσαλίας, οι υπόλοιπες πέντε είναι οι:

Αθηνά Κουστένη (Πλανητολογία, Αστεροσκοπείο Meudon, Παρίσι),

Βίκυ Καλογερά (Αστροφυσική Υψηλών Ενεργειών, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Northwestern, ΗΠΑ),

Δήμητρα Ρηγοπούλου (Αστρονομία Υπερύθρου, Πανεπιστήμιο Οξφόρδης),

Ευανθία Χατζημηνάογλου (Ενεργοί Γαλαξιακοί Πυρήνες, Ευρωπαϊκό Αστεροσκοπείο του Νότου, ESO) και

Βάσω Παυλίδου (Αστροφυσική Υψηλών Ενεργειών, Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας Max Planck, Βόννη). Και οι πέντε έχουν δεχθεί πολλές τιμητικές διακρίσεις, ιδίως οι δύο πρώτες που είναι και επιστημονικά ωριμότερες. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τέσσερις από τις επτά έχουν τίτλους σπουδών από το ΑΠΘ: οι τρεις (Καλογερά, Χατζημηνάογλου, Παυλίδου) πτυχίο Φυσικής και η τέταρτη (Αθανασούλα) διδακτορικό δίπλωμα.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=447649

[Bi2L]

Συγχαρητήρια σε όλες που έφτασαν στα Άστρα

 

Είχα την τύχη να συζητήσω με την Λία Αθανασούλα πριν λίγο καιρό και μας εξήγησε πολύ ωραία το Θέμα στο οποίο ασχολείται, συγκεκριμένα το βραβείο έχει να κάνει με την έρευνα που έκανε η ίδια πάνω στην μπάρα του Γαλαξία μας, πως δημιουργήθηκε, πως συγκρατείτε κτλ.

 

 

Καλή συνέχεια σε όλους όσους μας εκπροσωπούν και μας κάνουν να νοιώθουμε υπερήφανοι αυτες τις δύσκολες μέρες.

[Tsaprazi]

Επιτρέψτε μου να προσθέσω βέβαια τη Δρ. Άλκηστη Μπονάνου.

 

http://www.noa.gr/News/loreal-Brochure.pdf

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4677185

 

Η Δρ. Άλκηστη Μπονάνου, Δόκιμη Ερευνήτρια του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής του ΕΑΑ τιμήθηκε με το Ελληνικό Βραβείο L’OREAL-UNESCO 2011 «Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη» στον τομέα των Φυσικών Επιστημών.

 

Ο ουρανός και τα αστέρια είναι για τους περισσότερους ένα ρομαντικό θέαμα. Για άλλους ήταν το παιδικό όνειρο: να μπορέσουν να ταξιδέψουν στο Διάστημα. Για εκείνη, όμως, ο μαγικός κόσμος του έναστρου ουρανού είναι το πεδίο της έρευνάς της. Με σπουδές στη Φυσική και την Αστρονομία στις ΗΠΑ και διδακτορικό στην Αστρονομία από το Χάρβαρντ, η δρ Αλκηστις Μπονάνου μετράει επαγγελματικά... τα άστρα. Μάλιστα, από το 2009 εργάζεται ως ερευνήτρια δ' στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. «Ξεκίνησα να γοητεύομαι από το Σύμπαν σε μικρή ηλικία, 6-7 ετών, αργότερα πήρα ένα μικρό τηλεσκόπιο και παρατηρούσα το φεγγάρι», λέει στα «ΝΕΑ» η νεαρή επιστήμονας. Η έρευνά της εστιάζει στην κατανόηση της εξέλιξης των αστέρων μεγάλης μάζας και στην ακριβή μέτρηση των αποστάσεων κοντινών γαλαξιών. «Παρατηρώ την εξέλιξη των μεγάλων αστέρων, με μάζα ακόμη και 150 φορές τη μάζα του Ηλιου». Μάλιστα, η ίδια κατέχει κι ένα ρεκόρ: κατά τη διάρκεια του διδακτορικού της κατάφερε να κάνει την πιο ακριβή μέτρηση απόστασης για αστέρια 82 και 83 φορές τη μάζα του Ηλιου!

Η δρ Μπονάνου είναι μία από τις τρεις ελληνίδες ερευνήτριες οι οποίες βραβεύθηκαν χθες σε ειδική εκδήλωση για τα Ελληνικά Βραβεία L'OREAL - UNESCO. Από το 2006, χρονιά όπου ξεκίνησε στη χώρα μας ο θεσμός, η Επιτροπή Κρίσης, στην οποία μετέχουν έξι διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, με πρόεδρο τον ομότιμο καθηγητή Βιομηχανικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νίκο Χατζηχρηστίδη, βράβευσε συνολικά 17 ελληνίδες επιστήμονες.

[bellatrix]

Πολλά συγχαρητήρια

 

Επιστήμονες και δε γυναίκες στον χώρο της Αστρονομίας ανέκαθεν αποτελούσαν κινητήρια δύναμη για εμένα

 

Εκτός από τις προαναφερθείσες, μια εξαιρετική παρουσία στον χώρο της Αστρονομίας είναι και η κ. Ελένη Χατζηχρήστου με αρκετές ερευνητικές εργασίες πάνω στην Γαλαξιακή Δυναμική.

 

Παραθέτω παρακάτω το βιογραφικό της (εν συντομία)

 

Και μια από τις διακρίσεις της : http://cityunitycollege.blogspot.com/2011/09/academic-dean-city-unity-college-13.html

Eleni_greek.doc

[Δροσος Γεωργιος]

«Διαγαλαξιακό μετρό» από τα Γιαννιτσά.

Η Παναγιώτα Καντή κατάγεται από τα Γιαννιτσά, έμαθε Φυσική στα Ιωάννινα και με το μυαλό της σχεδιάζει σταθερές και αξιόπιστες διαστημικές σκουληκότρυπες, προκαλώντας το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας των αστροφυσικών.

Το εβδομαδιαίο περιοδικό New Scientist στο τεύχος της 10ης Μαρτίου 2012 είχε τη μελέτη της στο εξώφυλλό του, με τίτλο «Διαγαλαξιακό μετρό: επιβίβαση στη σκουληκότρυπα-εξπρές», αναφέροντας ότι αυτή και η ομάδα της ερευνούν τη δυνατότητα ταξιδιών στο Σύμπαν μέσα από χωροχρονικά «τούνελ», συνεχίζοντας το έργο που είχε αφήσει ημιτελές ο Αϊνστάιν. Όπως μας εξηγεί η κα Καντή, «οι θεωρίες της σκουληκότρυπας εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το 1916. Αργότερα, μαζί με έναν άλλο συνεργάτη του, τον Ρόουζεν, έγραψαν μία εργασία πάνω στο θέμα. Δεν έμεινε, όμως, πολύ στη βιβλιογραφία. Από το 1980 και μετά επανήλθε το ενδιαφέρον και μάλιστα αυτό έγινε με αφορμή το έργο «Contact» με την Τζόντι Φόστερ. Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καρλ Σέγκαν, έναν πολύ μεγάλο αστροφυσικό. Για να μπορέσει να βάλει κάποια ακριβή επιστημονικά στοιχεία στο βιβλίο του ζήτησε από τον Κιθ Θορν, έναν αστροφυσικό και κοσμολόγο, να κατασκευάσει θεωρητικά μία σκουληκότρυπα. Οπότε, η προσπάθεια ξεκίνησε από τον Θορν και κατόπιν συμμετείχαν αρκετοί άλλοι».

Το αρχικό ερευνητικό πεδίο της κας Καντή, αυτό που αποτέλεσε τη βάση για την επιστημονική της ανέλιξη ήταν οι μαύρες τρύπες. Μέσα από αυτές άρχισε να κρυφοκοιτάζει τα μυστικά του Σύμπαντος και να αναζητά λύσεις.

«Το 1995 έκανα το διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και μελετούσαμε πάλι την ίδια θεωρία με σκοπό να βγάλω λύσεις μαύρων οπών. Δηλαδή, τη θεωρία, όπως αναφέρεται και στη δημοσίευση, Dilatonic-Einstein-Gauss-Bonnet, η οποία προέρχεται από τις θεωρίες των υπερχορδών.

Μία οικογένεια λύσεων που βρήκαμε τότε, δεν είχε τα χαρακτηριστικά των μαύρων οπών αλλά συνδεόταν μαζί τους. Δεν δώσαμε ερμηνεία, απλώς τις αναφέραμε σε μία από τις επιστημονικές εργασίες που είχε γράψει η ομάδα μας και το αφήσαμε».

Δεν έχει, όμως, το Σύμπαν, παράδοξα αλλά και η ζωή με τις απροσδόκητες τροπές που δίνει στα γεγονότα. Η ξεχασμένη οικογένεια λύσεων ενός ταπεινού στη χώρα προέλευσης διδακτορικού, αποτέλεσε τη βάση μίας μελέτης που κέρδισε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.

«Αρκετά χρόνια αργότερα, οι σημερινοί Γερμανοί συνεργάτες μου, ο Μπερτχαρντ Κλαϊχάουζ και η Γιούτα Κουνζ από το Πανεπιστήμιο του Όλτενμπουργκ θεώρησαν ότι εκείνη η αναφορά θα ήταν ένα καλό παράδειγμα λύσεων σκουληκότρυπων. 'Ετσι, ήρθαν σε επικοινωνία μαζί μου και προσπαθήσαμε να δούμε τα χαρακτηριστικά αυτών των λύσεων».

Η μελέτη των τριών επιστημόνων δεν πέρασε απαρατήρητη από το έγκριτο βρετανικό επιστημονικό περιοδικό, το οποίο της αφιέρωσε εξώφυλλο. Στο άρθρο του αναφέρει: «Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο ένα θέμα της επιστημονικής φαντασίας να πλησιάζει στην πραγματικότητα. Αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει με τις σκουληκότρυπες. Θεωρητικά η είσοδος σε ένα από αυτά τα τούνελ του χωροχρόνου μπορεί να οδηγήσει στον Πλούτωνα, το γαλαξία της Ανδρομέδας, ή εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι κανείς δεν έχει φτάσει κοντά στη θεωρητική κατασκευή μίας τέτοιας οπής. Ακόμη και στο χαρτί, είναι ασταθείς και έχουν την τάση να κλείνουν κατευθείαν, εκτός και αν διατηρηθούν ανοικτές με τη χρήση σκοτεινής ύλης. Τώρα, όλα αυτά άλλαξαν.

Μία ερευνητική ομάδα με Γερμανούς και Έλληνες επιστήμονες έδειξαν ότι είναι δυνατή η κατασκευή σκουληκότρυπων δίχως να απαιτείται η ύπαρξη της αμφισβητούμενης σκοτεινής ενέργειας».

Όπως αναφέρει η κα Καντή, το πέρασμα μέσα από μία σκουληκότρυπα θα έμοιαζε με «ένα ταξίδι, όπως είναι αυτό που κάνουν τα διαστημόπλοιά μας». Μόνο που, εκτός του ότι μέσα από την καμπύλωση του χωροχρόνου θα γίνονται εφικτά άλματα μέσα στο Σύμπαν, οι επιταχύνσεις θεωρητικά θα είναι τεράστιες.

«Για να είναι μία σκουληκότρυπα ρεαλιστική, θα πρέπει ένας ταξιδιώτης, ας το πούμε έτσι, που θα ήθελε να περάσει από μέσα να μην δέχεται πολύ μεγάλες επιταχύνσεις. Στα υπερηχητικά αεροπλάνα, φτάνουμε μέχρι 2 G, δηλαδή δύο φορές την επιτάχυνση της βαρύτητας επάνω στη Γη, το πολύ τρία. Επομένως, για να επιτύχουμε, οι όποιες επιταχύνσεις να είναι σχετικά μικρές, θα πρέπει το στόμιο να είναι πάρα πολύ μεγάλο. Δηλαδή να είναι περίπου δέκα έτη φωτός. Αν φυσικά τέτοιες λύσεις υπάρχουν στην φύση τότε θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μπορέσουμε να τις ανιχνεύσουμε».

Η ακαδημαϊκή διαδρομή της Παναγιώτας Καντή είχε τη δική της παραδοξότητα. Από τη γενέτειρά της, βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, να ερευνά μαύρες οπές, μέχρι το διδακτορικό της. Από εκεί στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στην Scuola Normale Superiore της Ιταλίας και με υποτροφία στο CERN να μελετά τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από επιταχυντές όπως ο LHC (Large Hadron Collider). Κατόπιν στην Οξφόρδη, στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ, και τελικά, αναπληρώτρια καθηγήτρια στις αίθουσες όπου διδάχθηκε Φυσική, στα Ιωάννινα. Το πέρασμά της από τόσα σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι δυνατότητες που αυτά της παρείχαν προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για τους λόγους που επέστρεψε στην Ελλάδα.

«Είχα περάσει δέκα χρόνια στο εξωτερικό και μπορούσα πολύ άνετα να συνεχίσω να ζω εκεί. Είχα όλες τις ευκαιρίες. Επέλεξα την επιστροφή στην Ελλάδα γιατί θεώρησα ότι το χρωστούσα να γυρίσω εδώ. Στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων έμαθα, έρευνα, Φυσική. Ήθελα να διδάξω κι εγώ με τη σειρά μου νέα παιδιά και να τους ωθήσω προς το εξωτερικό».

 

Το επιστημονικό έργο της Π. Καντή.

Stable Lorentzian Wormholes in Dilatonic Einstein-Gauss-Bonnet Theory

Wormholes in Dilatonic Einstein-Gauss-Bonnet Theory

 

Αναλυτικά η συνέντευξη της Παναγιώτας Καντή.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_20237_06/04/2012_436905