Πλανήτης Ουρανός.

[Δροσος Γεωργιος]

Εντοπίστηκε για πρώτη φορά υπέρυθρο σέλας στον Ουρανό.

Μία εικόνα του υπέρυθρου σέλαος του Ουρανού.πηγή φωτό. (NASA/ESA/M. Showalter (SETI Institute))

Το εντυπωσιακό φαινόμενο ρίχνει φως σε ατμοσφαιρικές και μαγνητικές διεργασίες του αέριου πλανήτη.Αστρονόμοι που μελέτησαν δεδομένα από το μεγάλο τηλεσκόπιο Keck II στο Mauna Kea στη Χαβάη παρατήρησαν με επιτυχία το υπέρυθρο σέλας του Ουρανού για πρώτη φορά. Όπως τα σέλας στη Γη έτσι και αυτά στον Ουρανό προκαλούνται όταν τα φορτισμένα σωματίδια που οδηγούν τον ηλιακό άνεμο αλληλεπιδρούν με το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη και διοχετεύονται κατά μήκος των γραμμών του μαγνητικού πεδίου προς τους μαγνητικούς πόλους. Καθώς εισέρχονται στην ατμόσφαιρα του Ουρανού, τα φορτισμένα σωματίδια συγκρούονται με μόρια της ατμόσφαιρας του πλανήτη, προκαλώντας τη λάμψη αυτών των μορίων.Στη Γη, το σέλας προέρχεται από συγκρούσεις με άτομα οξυγόνου και αζώτου λαμβάνοντας αποχρώσεις κυρίως κόκκινο, πράσινο και μπλε. Στον Ουρανό, ωστόσο, τα κυρίαρχα ατμοσφαιρικά αέρια είναι το υδρογόνο και το ήλιο σε πολύ χαμηλότερες θερμοκρασίες από ό,τι στη Γη. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η λάμψη του  σέλαος στο Ουρανό να είναι κυρίως στα υπεριώδη και υπέρυθρα μήκη κύματος.Υπεριώδες σέλας στον Ουρανό εντοπίστηκε το 1986 από το σκάφος Voyager 2 της NASA που πλησίασε τον πλανήτη. Χρειάστηκαν σχεδόν 40 χρόνια για να ανιχνευθεί το αντίστοιχο υπέρυθρο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το φασματόμετρο Keck II Near-Infrared (NIRSPEC) αστρονόμοι με επικεφαλής την επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Λέστερ εντόπισαν γραμμές εκπομπής από το μόριο H3+. Το H3+ είναι ένα κατιόν τριυδρογόνου που περιέχει τρία πρωτόνια και μόνο δύο ηλεκτρόνια, που σημαίνει ότι είναι θετικά φορτισμένο.Η εκπομπή του Ουρανού ήταν το αποτέλεσμα του μοριακού υδρογόνου που ιονίστηκε και σχημάτισε κατιόντα Η3+ μετά από συγκρούσεις με φορτισμένα σωματίδια, με την εκπομπή να δημιουργεί μια υπέρυθρη λάμψη σέλας πάνω από τον βόρειο μαγνητικό πόλο.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1530457/entopistike-gia-proti-fora-yperythro-selas-ston-oyrano/

[Δροσος Γεωργιος]

Το James Webb (ξανα)κοιτάζει τον Ουρανό.

Νέες εικόνες αποκαλύπτουν έναν παράξενο και παγωμένο πλανήτη

Όταν το Voyager 2 πέταξε δίπλα από τον Ουρανό το 1986, ο πλανήτης φαινόταν να είναι μια χωρίς χαρακτηριστικά, σχεδόν συμπαγής μπλε μπάλα. Τώρα, το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb μας δείχνει μια πολύ πιο δυναμική και ενδιαφέρουσα άποψη. Δαχτυλίδια, πολλά από τα 27 φεγγάρια του, καταιγίδες και ένα φωτεινό, βόρειο «πολικό κάλυμμα» κοσμούν αυτές τις νέες εικόνες, όπου αναδεικνύονται περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με τις εικόνες που δημοσιεύθηκαν τον περασμένο Απρίλιο.

Το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον Ουρανό από όλους τους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος είναι ότι ο άξονας περιστροφής γύρω από τον εαυτό του βρίσκεται σχεδόν πάνω στην εκλειπτική, το επίπεδο δηλαδή πάνω το οποίο βρίσκεται η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο. Έτσι, καθώς ο Ουρανός περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο και τον εαυτό του, μοιάζει σαν να «κυλά» πάνω στην τροχιά του. Καθώς οι δορυφόροι και οι δακτύλιοί του περιστρέφονται κάθετα στον ισημερινό του πλανήτη, το όλο σύστημα μοιάζει σαν ένας «στόχος». Το αποτέλεσμα στο «ημερολόγιο» του Ουρανού είναι ότι κάθε πόλος έχει πολύ μεγάλη περίοδο νύχτας και μια πολύ μεγάλη περίοδο ημέρας, 42 γήινα έτη.
Ο Ουρανός χρειάζεται 84 χρόνια για μια περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Τώρα επικρατεί προχωρημένη άνοιξη στο βόρειο πόλο, ο οποίος είναι ορατός, ενώ το καλοκαίρι στον βόρειο πόλο θα είναι το 2028. 

πηγή: https://webbtelescope.org/images

 

[Δροσος Γεωργιος]

Tο πραγματικό χρώμα του Ουρανού και του Ποσειδώνα.

Tα πραγματικά χρώματα των πλανητών Ποσειδώνα και Ουρανού δείχνουν πως και οι δύο πλανήτες μάλλον διαθέτουν παρόμοια γαλαζοπράσινη απόχρωση, σε αντίθεση με ότι πιστευόταν μέχρι σήμερα

Στις μέχρι σήμερα απεικονίσεις ο Ουρανός φαινόταν να έχει ένα ανοιχτό κυανό χρώμα και ο Ποσειδώνας ένα εντυπωσιακό βαθύ μπλε.

Οι πρώτες λεπτομερείς εικόνες των δύο παγωμένων πλανητών στο εξωτερικό τμήμα του ηλιακού μας συστήματος έγιναν δυνατές από την αποστολή του διαστημικού σκάφους Voyager 2 της NASA, το οποίο πραγματοποίησε κοντινά περάσματα από τον Ουρανό το 1986 και τον Ποσειδώνα το 1989. Το Voyager 2 παραμένει το μόνο διαστημόπλοιο που προσέγγισε τους δυο αυτούς πλανήτες.Το Voyager 2 κατέγραψε εικόνες από κάθε πλανήτη σε ξεχωριστά χρώματα και οι μονόχρωμες εικόνες συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν τις σύνθετες. Οι εικόνες του Ποσειδώνα βελτιώθηκαν για να ανδείξουν τα λευκά σύννεφα και τους ανέμους στην ατμόσφαιρα του πλανήτη.Παρότι οι γνωστές εικόνες του Ουρανού από το Voyager 2 δημοσιεύτηκαν σε μια μορφή που πλησιάζει το «αληθινό» χρώμα του, οι αντίστοιχες του Ποσειδώνα προέκυψαν πολύ πιο μπλε. Αν και ήταν γνωστό εκείνη την εποχή στους πλανητικούς επιστήμονες ότι το βαθύτερο μπλε χρώμα του Ποσειδώνα προέκυψε τεχνητά – οι εικόνες κυκλοφόρησαν με λεζάντες που το εξηγούσαν – αυτή η λεπτομέρεια ξεχάστηκε με την πάροδο του χρόνου.

Οι προσφάτως διορθωμένες εικόνες δείχνουν ότι ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός έχουν παρόμοια πρασινωπό-γαλάζια απόχρωση. Και οι δύο πλανήτες έχουν ατμοσφαιρική ομίχλη, αλλά ο Ποσειδώνας φαίνεται ελαφρώς πιο μπλε επειδή έχει ένα λεπτότερο στρώμα ομίχλης. Η ερευνητική ομάδα που ανασύνθεσε τις εικόνες των δυο πλανητών δημοσίευσε τα αποτελέσματά της στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society

Τα μεταβαλλόμενα χρώματα του Ουρανού

Η ερευνητική ομάδα άδραξε την ευκαιρία να απαντήσει σε σε ένα ακόμα ερώτημα: γιατί ο Ουρανός φαίνεται να αλλάζει χρώματα καθώς περιφέρεται γύρω από τον ήλιο, όπως φαίνεται στο βίντεο που ακολουθεί:

Ένας έτος στον Ουρανό διαρκεί 84 γήινα έτη. Ενώ ο πλανήτης φαίνεται πιο πράσινος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του χειμερινού ηλιοστασίου, έχει μια πιο μπλε απόχρωση κατά τις ισημερίες.Το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον Ουρανό από όλους τους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος είναι ότι ο άξονας περιστροφής γύρω από τον εαυτό του βρίσκεται σχεδόν πάνω στην εκλειπτική, το επίπεδο δηλαδή πάνω το οποίο βρίσκεται η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο. Έτσι, καθώς ο Ουρανός περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο και τον εαυτό του, μοιάζει σαν να «κυλά» πάνω στην τροχιά του, «δείχνοντας» προς τη Γη έναν από τους πόλους του.Η ερευνητική ομάδα μελετώντας μετρήσεις της φωτεινότητας του πλανήτη που καταγράφηκαν από το Παρατηρητήριο Lowell στην Αριζόνα από το 1950 έως το 2016, ανέπτυξε ένα μοντέλο που συγκρίνει δεδομένα φωτός από τις πολικές περιοχές με τις ισημερινές περιοχές και βρήκε ότι οι πολικές περιοχές είναι πιο ανακλαστικές στα πράσινα και κόκκινα μήκη κύματος φωτός. Αυτό το μοντέλο περιελάμβανε την προσθήκη ενός «καλύμματος» μιας πυκνότητας ομίχλης από πάγο μεθανίου, η οποία παρατηρείται όταν ο πλανήτης μετακινείται από την ισημερία στο ηλιοστάσιο. Έτσι αποδείθηκε ότι ο Ουρανός είναι πιο πράσινος στο ηλιοστάσιο λόγω των πολικών περιοχών που έχουν μειωμένη αφθονία μεθανίου αλλά και αυξημένο πάχος σωματιδίων πάγου μεθανίου.Όμως πολλά μυστήρια σχετικά με τους πλανήτες Ουρανό και Ποδειδώνα παραμένουν ακόμα άλυτα. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια οι ερευνητές έχουν εντοπίσει ακτίνες Χ που προέρχονται από τον Ουρανό, ενώ το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb αποκάλυψε πρόσφατα τους συνήθως αόρατους δακτυλίους του και τα κρυφά χαρακτηριστικά της ατμόσφαιράς του.

πηγή: https://edition.cnn.com/2024/01/04/world/neptune-uranus-new-color-images-scn/index.html

 

 

Το επεξεργάστηκε Ιανουάριος 5, 2024 ο Δροσος Γεωργιος

[Δροσος Γεωργιος]

Ανακαλύφθηκαν 3 νέοι μικροί δορυφόροι – δύο του Ποσειδώνα και ένας του Ουρανου.

Οι δορυφόροι του πλανήτη Ποσειδώνα αυξάνονται κατά δύο φτάνοντας στους 16, ενώ οι δορυφόροι του Ουρανού αυξάνονται κατά έναν φτάνοντας στους 28.

Η φωτογραφία ανακάλυψης του νέου δορυφόρου του Ουρανού S/2023 U1 χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Magellan στο Παρατηρητήριο Las Campanas του Carnegie Science στη Χιλή, στις 4 Νοεμβρίου 2023. Ο S/2023 U1 είναι το αχνό σημείο φωτός (όχι το μεγάλο φωτεινό αντικείμενο). 

Ο νέος δορυφόρος του Ουρανού, είναι πιθανότατα ο μικρότερος, με διάμετρο μόλις 8 χιλιόμετρα και ολοκληρώνει μια τροχιά γύρω από τον πλανήτη Ουρανό κάθε 680 ημέρες. Συγκριτικά, ο δορυφόρος του Άρη που ονομάζεται Δείμος, που θεωρείται ένα από τα πιο μικροσκοπικά γνωστά φεγγάρια του ηλιακού μας συστήματος, έχει εύρος 13 χιλιόμετρα.  Προς το παρόν ο νέος δορυφόρος αναφέρεται ως «S/2023 U1», αλλά θα πάρει το όνομα ενός σαιξπηρικού χαρακτήρα, σύμφωνα με ανακοίνωση του Carnegie Institution for Science. Ο φωτεινότερος από τους δυο νέους δορυφόρους του Ποσειδώνα που ονομάζεται προσωρινά «S/2002 N5», έχει εύρος 23 χιλιόμετρα, και φαίνεται να βρίσκεται σε τροχιά με περίοδο 9 ετών γύρω από τον Ποσειδώνα. Ο λιγότερο λαμπερός δορυφόρος που αποκαλείται «S/2021 N1», έχει εύρος 14 χιλιόμετρα και ολοκληρώνει μια περιφορά γύρω από τον Ποσειδώνα σε 27 χρόνια. Για τους δυο νέους δορυφόρους του Ποσειδώνα θα επιλεγούν ονόματα από θεούς και νύμφες της θάλασσας από την ελληνική μυθολογία.Η ανακάλυψη των τριών νέων δορυφόρων ανακοινώθηκε την Παρασκευή (23 Φεβρουαρίου) από το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης , ένα επιστημονικό όργανο με έδρα τη Μασαχουσέτη, υπεύθυνο για τον προσδιορισμό πλανητών, κομητών και φεγγαριών στο ηλιακό μας σύστημα. 

πηγή: https://www.space.com/new-moons-discovered-uranus-neptune

[Δροσος Γεωργιος]

Φιλόξενα στη ζωή τα φεγγάρια του Ουρανού.

Νέα ανάλυση δεδομένων στο σύστημα του μακρινού πλανήτη ανατρέπει όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Ο Ουρανός μαζί με τον Ποσειδώνα αποτελούν τους πιο απομακρυσμένους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, αφού ο Πλούτωνας… υποβιβάστηκε σε πλανήτη νάνο. Πρόκειται για δύο πλανήτες αερίου με ακραίες συνθήκες και φαινόμενα που θεωρούνται εξαιρετικά αφιλόξενοι στην παρουσία της ζωής όσο και αυτή έχει αποδειχθεί επίσης εξαιρετικά επίμονη και εμφανίζεται τουλάχιστον στη Γη στα πιο ακραία περιβάλλοντα. Μια νέα μελέτη ανατρέπει όσα πιστεύαμε υποδεικνύοντας ότι ο Ουρανός και οι πέντε μεγαλύτεροι δορυφόροι του μπορεί τελικά να μην είναι «νεκροί κόσμοι» αλλά να διαθέτουν περιβάλλον και συνθήκες φιλικές στη ζωή.Η βάση των πληροφοριών που έχουν στη διάθεση τους οι επιστήμονες για τον Ουρανό και τα φεγγάρια του αποτελείται από δεδομένα που έστειλε το διαστημόπλοιο Voyager 2 της Nasa το οποίο επισκέφτηκε τον πλανήτη πριν από τέσσερις δεκαετίες στη διάρκεια του επικού ταξιδιού του που το έχει οδηγήσει πλέον έξω από το ηλιακό μας σύστημα από όπου συνεχίζει να επικοινωνεί με τη Γη.Η νέα ανάλυση δεδομένων δείχνει ότι η επίσκεψη του Voyager 2 στον Ουρανό συνέπεσε με μια ισχυρή ηλιακή καταιγίδα η οποία οδήγησε σε μια παραπλανητική εικόνα για τις πραγματικές συνθήκες του πλανήτη και του συστήματος που διαθέτει. Ο Ουρανός είναι ένας όμορφος, παγωμένος δακτυλιωτός κόσμος στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος. Είναι από τους πιο κρύους από όλους τους πλανήτες. Γέρνει επίσης στο πλάι του σε σύγκριση με όλους τους άλλους κόσμους –σαν να είχε ανατραπεί– καθιστώντας τον αναμφισβήτητα τον πιο περίεργο.Πήραμε την πρώτη μας κοντινή ματιά σε αυτό το 1986, όταν το Voyager 2 πέρασε και έστειλε εντυπωσιακές εικόνες του πλανήτη και των πέντε μεγάλων φεγγαριών του. Αλλά αυτό που εξέπληξε ακόμη περισσότερο τους επιστήμονες ήταν τα δεδομένα που έστειλε το Voyager 2, υποδεικνύοντας ότι το σύστημα του Ουρανίου ήταν ακόμη πιο περίεργο από ό,τι πίστευαν.Οι μετρήσεις από τα όργανα του διαστημικού σκάφους έδειξαν ότι οι πλανήτες και τα φεγγάρια ήταν ανενεργά, σε αντίθεση με τα άλλα φεγγάρια στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Έδειξαν επίσης ότι το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο του Ουρανού ήταν παράξενα παραμορφωμένο.Το μαγνητικό πεδίο ενός πλανήτη παγιδεύει τυχόν αέρια και άλλο υλικό που προέρχεται από τον πλανήτη και τα φεγγάρια του. Αυτά μπορεί να προέρχονται από ωκεανούς ή γεωλογική δραστηριότητα. Το Voyager 2 δεν βρήκε κανένα, υποδηλώνοντας ότι ο Ουρανός και τα πέντε μεγαλύτερα φεγγάρια του φαίνονταν γεωατμοσφαιρικά ανενεργά και τελικά εντελώς άγονα γεγονός που φαίνεται ότι δεν ισχύει σύμφωνα με τα ευρήματα της νέας μελέτης που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Nature Astronomy».

Συναρπαστικά ευρήματα

Η Λίντα Σπίλκερ ήταν μια νεαρή επιστήμονας που εργαζόταν στο πρόγραμμα Voyager όταν ήρθαν τα δεδομένα για τον Ουρανό. Τώρα εξακολουθεί να υπηρετεί ως επιστήμονας του έργου για τις αποστολές των δύο διαστημοπλοίων Voyager. Είπε ότι ήταν χαρούμενη που έμαθε για τα νέα αποτελέσματα της νέας μελέτης.«Τα αποτελέσματα είναι συναρπαστικά και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη που βλέπω ότι υπάρχει δυνατότητα ζωής στο σύστημα του Ουρανού. Είμαι επίσης πολύ χαρούμενη που γίνονται τόσα πολλά με τα δεδομένα του Voyager. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι επιστήμονες ανατρέχουν στα δεδομένα που συλλέξαμε το 1986 και βρίσκουν νέα αποτελέσματα και νέες ανακαλύψεις» δήλωσε στο BBC η Σπίλκερ.Πρόσφατα παρουσιάστηκε μια άλλη μελέτη σύμφωνα με την οποία ένας από τους δορυφόρους του πλανήτη Ουρανού, η Μιράντα, είναι ένας ακόμη από τους αποκαλούμενους «ωκεάνιους κόσμους» του ηλιακού μας συστήματος δηλαδή διαθέτει υπόγειο ωκεανό και άρα γίνεται αυτόματα ένας ακόμη υποψήφιος κόσμος για να διαθέτει ζωή. Να σημειωθεί πώς όλοι οι δορυφόροι του Ουρανού έχουν ονόματα από έργα του Σαίξπηρ.

 Καλλιτεχνική απεικόνιση του Ουρανού και των μεγαλύτερων δορυφόρων του.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1824970/filoxena-sti-zoi-ta-feggaria-toy-oyranoy/

[Δροσος Γεωργιος]

O Hubble μελέτησε τους μεγάλους… σαιξπηρικούς δορυφόρους του Ουρανού.

Νέα στοιχεία για την αλληλεπίδραση του πλανήτη με τα φεγγάρια του.

Χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ερευνητική ομάδα αναζήτησε σημάδια αλληλεπιδράσεων μεταξύ του μαγνητικού περιβάλλοντος και των επιφανειών του Ουρανού και των τεσσάρων μεγαλύτερων δορυφόρων του και παρουσιάζει τώρα τα ενδιαφέροντα ευρήματα της.Σε αντίθεση με τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος τα ονομάτα των δορυφόρων του Ουρανού δεν προέρχονται από την ελληνική μυθολογία αλλά από χαρακτήρες στα έργα του Σαίξπηρ.Το Hublle μελέτησε τους δορυφόρους Άριελ, Ουμβριήλ, Τιτάνια, Όμπερον. Οι ερευνητές προέβλεψαν ότι με βάση τις αλληλεπιδράσεις με τη μαγνητόσφαιρα του Ουρανού, οι πλευρές αυτών των παλιρροϊκά κλειδωμένων φεγγαριών που βλέπουν τον πλανήτη θα ήταν φωτεινότερες από τις «πίσω» πλευρές, που θα ήταν πάντα στραμμένες προς τα έξω. Αυτό θα οφειλόταν στο σκούρο χρώμα των πίσω πλευρών τους από φορτισμένα σωματίδια όπως ηλεκτρόνια παγιδευμένα στη μαγνητόσφαιρα του Ουρανού. Αντ’ αυτού, δεν βρήκαν στοιχεία για σκούρο χρώμα στις πίσω πλευρές των φεγγαριών, αλλά σαφείς ενδείξεις για σκούρο χρώμα στις μπροστινές πλευρές των εξωτερικών φεγγαριών.«Ο Ουρανός είναι παράξενος, επομένως ήταν πάντα αβέβαιο το πόσο το μαγνητικό πεδίο αλληλεπιδρά στην πραγματικότητα με τους δορυφόρους του. Για αρχή, έχει κλίση 98 μοιρών σε σχέση με την εκλειπτική. Αυτό σημαίνει ότι ο Ουρανός έχει δραματική κλίση σε σχέση με το τροχιακό επίπεδο των πλανητών. Κυλάει πολύ αργά γύρω από τον Ήλιο στο πλάι του καθώς ολοκληρώνει την τροχιά του, διάρκειας 84 ετών, γύρω από τη Γη. Τη στιγμή της διέλευσης του Voyager 2 (το 1986) η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού είχε κλίση περίπου 59 μοιρών από το τροχιακό επίπεδο των δορυφόρων. Έτσι, υπάρχει μια επιπλέον κλίση στο μαγνητικό πεδίο» λέει ο Δρ. Ρίτσαρντ Καρτράιτ ερευνητής στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στις ΗΠΑ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Το φαινόμενο

Επειδή ο Ουρανός και οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου περιστρέφονται ταχύτερα από ό,τι τα φεγγάρια του σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη, οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου περνούν συνεχώς από τα φεγγάρια. Εάν η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού αλληλεπιδρά με τα φεγγάρια του, τα φορτισμένα σωματίδια θα πρέπει κατά προτίμηση να χτυπούν την επιφάνεια των πίσω πλευρών.Αυτά τα φορτισμένα σωματίδια, καθώς και οι κοσμικές ακτίνες του γαλαξία μας, θα πρέπει να σκουρύνουν τα πίσω ημισφαίρια του Άριελ, του Ούμπριελ, της Τιτάνιας και του Όμπερον και πιθανώς να παράγουν το διοξείδιο του άνθρακα που ανιχνεύεται σε αυτά τα φεγγάρια.Οι αστρονόμοι ανέμεναν ότι, ειδικά για τα εσωτερικά φεγγάρια Άριελ και Ούμπριελ, τα πίσω ημισφαίρια θα ήταν πιο σκούρα από τις μπροστινές πλευρές σε υπεριώδη και ορατά μήκη κύματος. Αλλά αυτό όπως φαίνεται σύμβαίνει. Αντίθετα, τα μπροστινά και πίσω ημισφαίρια του Άριελ και του Ούμπριελ είναι στην πραγματικότητα πολύ παρόμοια σε φωτεινότητα.Ωστόσο, οι ερευνητές παρατήρησαν μια διαφορά μεταξύ των ημισφαιρίων των δύο εξωτερικών φεγγαριών, της Τιτάνιας και του Όμπερον και όχι των φεγγαριών που περίμεναν. Ακόμα πιο παράξενο, η διαφορά στη φωτεινότητα ήταν το αντίθετο από αυτό που περίμεναν. Τα δύο εξωτερικά φεγγάρια έχουν πιο σκούρα και κόκκινα ημισφαίρια μπροστά σε σύγκριση με τα πίσω ημισφαίριά τους.Η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι η σκόνη από ορισμένους από τους αποκαλούμενους ακανόνιστους» δορυφόρους του Ουρανού καλύπτει τις μπροστινές πλευρές της Τιτανίας και του Όμπερον. Οι ακανόνιστοι δορυφόροι είναι φυσικά σώματα που έχουν μεγάλες, εκκεντρικές και κεκλιμένες τροχιές σε σχέση με το ισημερινό επίπεδο του μητρικού πλανήτη τους.Οι μικρομετεωρίτες χτυπούν συνεχώς τις επιφάνειες των ακανόνιστων δορυφόρων του Ουρανού, εκτοξεύοντας μικρά κομμάτια υλικού σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Για εκατομμύρια χρόνια, αυτό το σκονισμένο υλικό κινείται προς τα μέσα προς τον Ουρανό και τελικά διασχίζει τις τροχιές της Τιτανίας και του ΌμπερονΑυτά τα εξωτερικά φεγγάρια σαρώνουν τη σκόνη και την μαζεύουν κυρίως στα μπροστινά ημισφαίρια τους, τα οποία είναι στραμμένα προς τα εμπρός. Είναι σαν τα έντομα να χτυπούν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σας καθώς οδηγείτε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Αυτό το υλικό κάνει την Τιτάνια και τον Όμπερον να έχουν πιο σκούρα και κόκκινα ημισφαίρια.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1968160/to-hubble-meletise-toys-megaloys-sexpirikoys-doryforoys-toy-oyranoy/