Στέφανε, άργησα, αλλά μετά από όσα έγραψες μ' έπιασε το ποιητικό μου!!! Ο έναστρος ουρανός στον Πάρνωνα ήταν τόσο γοητευτικός που βυθιζόσουν και χανόσουν μέσα του! Όταν δεν παρατηρούσα μέσα από τηλεσκόπιο, δεν στενοχωριόμουν καθόλου, γιατί η θέα του μου ήταν αρκετή. Τα αστέρια ήταν τόσα πολλά που δεν υπήρχε σκοτάδι και ο γαλαξίας, μεγαλειώδης, ένωνε Βορρά με Νότο δημιουργώντας μια τεράστια αψίδα την οποία έβλεπες κοιτώντας και προς την Ανατολή αλλά και προς τη Δύση! Η κατακόρυφη λάμψη του Βέγα που μεσουρανούσε φαινόταν σαν αστραπή και κάθε τόσο με ενοχλούσε. Η ασυνήθιστη, απόλυτη ησυχία ειδικά της πρώτης βραδυάς ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν σου δημιουργούσε καθόλου φόβο αλλά απόλυτη ηρεμία και την αίσθηση μιας πολύ οικείας αγαπητικής παρουσίας. Τη δεύτερη βραδυά, πήρα τα κυάλια ενός φίλου κι ανέβηκα στη βορινή πλευρά του δάσους, από όπου για πρώτη φορά παρατήρησα το πιο νότιο αστέρι μου μέχρι στιγμής. Ο a Ara (άλφα Βωμού με απόκλιση -50 μοίρες και m+3.0) σπινθήριζε κάθε τόσο μέσα από την πυκνή αχλύ του ορίζοντα. Από όλα πιο όμορφη όμως ήταν η επαφή με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, που ενώ μέχρι πριν λίγο ήταν άγνωστοι, με την έλευση της νύχτας έγιναν ιδιαίτερα οικίοι και γνωστοί. Είναι μια μοναδική αίσθηση που πρέπει να τη ζήσει κανείς για να καταλάβει τι εννοώ. Θα τελειώσω με ένα στίχο από ένα υπέροχο τραγούδι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη με το οποίο ξεκίνησε η συνέντευξη του Αντώνη Αγιομαμίτη στον Αντέννα: "Συνάντησέ με, στην άλλη πλευρά..."