Καλησπερα ηθελα να γραψω μια εμπειρια που ειχα προχθες . Ειναι απογευμα 27/9/11 και βραδιαζοντας με τρωει να παρατηρησω αλλα βαριεμαι να ενεβασω τον εξοπλισμο στην ταρατσα ποσο μαλλον να ανεβασω και να στησω το μεγαλο τηλεσκοπιο . Τι θα κανω τι θα κανω ... στρωνω στο μπαλκονι στροματσαδα και με τα κυαλια αρχιζω να σαρωνω το πολυ μικρο παραθυρο του ουρανου που εχω στην διαθεση μου απο το μπαλκονι του δευτερου οροφου που μενω. Αρχικα βλεπω τον αστερισμο της Λυρας . Βλεπω? Μονο ο Βεγας φαινεται λογω της φωτορυπανσης , ψαχνοντας λοιπον εντοπιζω τον πρωτο στοχο το ε1 και ε2 της Λυρας η χαρα μου μεγαλη , νιωθω πως ειμαι στο βουνο . Μετα και αφου η ωρα ειχε περασει βλεπω τον Αστερισμο του Κυκνου. Ψαχνω για τον Αλμπιρεο , να τος εκει ψηλα . Τα celestron 15x70 τον σπανε μολις και βλεπω καθαρα τα χρωματα κυανολευκος ο συνοδος και πορτοκαλης ο αλλος . Ενα μεγαλο χαμογελο στα χειλη μου. Ξανα στην Λυρα και ψαχνω για το m57 , πουθενα ομως το δαχτυλιδι ... απογοητευση . Κατι ομως μεσα με τρωει . Θελω να το δω . Μπαινω μεσα στο δωματιο που ειναι παντα ετοιμοπολεμο το 6" ντομπακι μου το σηκωνω ολοκληρο μαζι με την βαση και το βγαζω στο μπαλκονι . Μολις που χωραει , αραγε θα μπορεσω να δω το δαχτυλιδι? Χαλια ! ολα ειναι αναποδα , καλομαθα στα κυαλια . Ξανα ε1 και ε2 και Αλμπιρεο και στην συνεχεια το θαυμα . Νατο το δαχτυλιδι αχνα πολυ αχνα με το 6" απο την πολη αλλα ειναι εκει ! Σκεφτομαι αμα τα τιναξω τωρα απο την χαρα μου θα κανουν ωρες να σβησουν το τεραστιο χαμογελο απο τα χειλη μου. Deep λοιπον (βεβαια deep της πλακας) μεσα απο την Αθηνα ναι ειναι εφικτο.