Οδυσσέας

Πόσο μακρυά είναι ο πλησιέστερος γαλαξίας; Πόσο γρήγορα απομακρύνεται σύμφωνα με τη διαστολή του σύμπαντος; (ορθότερα διαστολή του χώρου, δεν κινείται σε σχέση με εμάς αλλά ο χώρος διαστέλλεται) Έχουμε τα αντίστοιχα στοιχεία για τον πιο μακρυνό γαλαξία που έχουμε δει; Να υποθέσω ότι αυτός θα απομακρύνεται πιο αργά γιατί η διαστολή του σύμπαντος είναι επιταχυνόμενη; Πως εξηγείται η επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος;

Ο kapoios έκανε μια λανθασμένη υπόθεση: ότι ένα αντικείμενο πέφτει ΑΚΡΙΒΩΣ στο ίδιο σημείο απ' όπου το πετάξαμε προς τα πάνω. Δεν είναι έτσι. Με ή χωρίς ατμόσφαιρα, και στις δυο περιπτώσεις το αντικείμενο ΔΕΝ πέφτει ακριβώς στο ίδιο σημείο. Απλά η διαφορά πριν και μετά είναι πολύ μικρή για να τη δούμε. Απόδειξη: Πιο ψηλά η απαιτούμενη ταχύτητα για συγχρονισμό με την περιστροφή της γης είναι λίγο μεγαλύτερη. Αυτή την επιτάχυνση πρέπει να τη δώσει ο αέρας που κινείται γρηγορότερα σε αυτό το ύψος. Αλλά η επιτάχυνση που μπορεί να δώσει ο αέρας στο αντικείμενο εξαρτάται από το σχήμα του αντικειμένου, καθώς και την πυκνότητα του αέρα (μηδέν επιτάχυνση αν δεν υπάρχει ατμόσφαιρα). Ένα σφουγγάρι επιταχύνεται από τον αέρα πιο εύκολα από μια σιδερένια σφαίρα. Συνεπώς είναι απίθανο να πέσει στο ίδιο σημείο όταν φτάνει σε μεγάλο ύψος το αντικείμενο. Όταν φτάνει σε μικρότερο ύψος πέφτει πιο κοντά στο αρχικό σημείο. Αλλά ποτέ ΑΚΡΙΒΩΣ στο αρχικό σημείο.

Η δύναμη στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι άλλη από την βαρύτητα. Όπως όταν βάζεις πίτσες τη μια πάνω στην άλλη, το βάρος των από πάνω συμπιέζει τις χαμηλότερες με αποτέλεσμα η χαμηλότερη να έχει τη μεγαλύτερη... πυκνότητα. Ομοίως και στο εσωτερικό της γης το βάρος των υψηλότερων στρωμάτων συμπιέζει τα χαμηλότερα με αποτέλεσμα η πυκνότητα να αυξάνει όσο πλησιάζουμε στο κέντρο - οι απωθητικές δυνάμεις ανάμεσα στα άτομα κοντράρουν με τη βαρύτητα. Οι απωθητικές δυνάμεις είναι ηλεκτρομαγνητικής φύσεως εκτός αν η συμπίεση αυξηθεί τόσο που αρχίζουν να παίζουν ρόλο και πυρηνικές δυνάμεις όπως γίνεται στα αστέρια και βρίσκονται συνεχώς σε πυρηνική αντίδραση. Στην μαύρη τρύπα έχουν νικήσει οι βαρυτικές δυνάμεις τόσο πολύ που μιλάμε πια για μαθηματικό singularity, άπειρη πυκνότητα σε ένα σημείο.

Ορίστε και μια προσομοίωση της συσκευής αορατότητας. Η κάτω εικόνα δείχνει την καμπύλωση των ακτινών φωτός γύρω από το αόρατο αντικείμενο. http://www.nanowerk.com/news/newsid=1718.php

Σίγουρα είναι περίεργο πως γίνεται αυτό, όπως περίεργη είναι και μια εφεύρεση που καμπυλώνει τις ακτίνες του φωτός γύρω από ένα αντικείμενο και το κάνει αόρατο. Αυτό έχει από χρόνια επιτευχθεί με μικροκύματα και πρόσφατα έγιναν πειράματα με συχνότητες ορατού φωτός σε μικροσκοπική όμως κλίμακα προς το παρόν (με νανοτεχνολογία). Η αορατότητα προ των πυλών. Τύφλα να 'χουν οι μαύρες τρύπες. http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/6064620.stm

ΥΓ. Και πόσο μεγάλο είναι σε μάζα εξαρτάται από το πόσα άλλα αντικείμενα έτυχε να έλξει στην ιστορία του.

Είναι πολύ απλό φίλε μου, τα αντικείμενα έλκονται και όταν ακουμπήσουν η έλξη εξισορροπείται από την απώθηση λόγω των δυνάμεων επαφής. Είναι σαν να υπάρχουν ελατήρια ανάμεσα στα άτομα, όσο πιο πολύ πιέζονται το ένα πάνω στο άλλο τόσο πιο κοντά έρχονται. Και τόσο αυξάνει η πυκνότητα. Όλα τα ουράνια σώματα βρίσκονται σε ισορροπία μεταξύ των ατόμων τους, όπου αθροιζόμενες βαρυτικές δυνάμεις ισορροπούν τις δυνάμεις επαφής. Τα "ελατήρια" των δυνάμεων επαφής και οι μάζες των ατόμων αλλάζουν ανάλογα με το υλικό, αλλά όσο μεγαλύτερο σε μάζα είναι ένα ουράνιο σώμα, τόσο μεγαλύτερο σε πυκνότητα για να ισορροπήσουν οι βαρυτικές δυνάμεις.

Αποτέλεσμα της πυκνότητας είναι, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μεγάλη πυκνότητα χωρίς μεγάλη μάζα διότι αλλιώς άλλες δυνάμεις υπερνικούν την βαρύτητα. Εκτός αν... βρεθεί τρόπος να εξαφανιστούν τοπικά οι ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις.

Κι άλλη μια ερώτηση. Μπορεί το δυναμικό να ξεπερνά την κρίσιμη τιμή σε μέρη όπου δεν υπάρχουν μαύρες τρύπες αλλά πυκνοί αστέρες όπως ο Σείριος;

Εγώ δεν έχω την απάντηση, έχω όμως μια ερώτηση. Ίσως έχετε δει αυτές τις εξισώσεις. R = απόσταση από το κέντρο της μαύρης τρύπας H πρώτη μας δίνει την αλλοίωση του χρόνου συναρτήσει της απόστασης από το κέντρο της μαύρης τρύπας, ή συναρτήσει του βαρυτικού δυναμικού. Όταν η απόσταση γίνει αρκετά μικρή (ή το δυναμικό ξεπεράσει την τιμή που δίνει η δεύτερη εξίσωση), τότε η αλλοίωση του χρόνου γίνεται μιγαδικός αριθμός χωρίς πραγματικό μέρος. Τι μπορεί να σημαίνει μιγαδική τιμή του χρόνου; Πέρασμα κάπου αλλού;

Παράδειγμα ασυμφωνίας μεταξύ απόψεων νομίζω πως είναι ότι η κβαντική μηχανική, απ' όπου νομίζω προέρχονται μερικά που έγραψες παραπάνω, είναι μόνο μία ερμηνεία, σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο και την wikipedia. Υπάρχουν και άλλες ερμηνείες (των πειραματικών δεδομένων). Όπως αυτή των παράλληλων συμπάντων.

Πάντως πρέπει να το παραδεχτείς ότι δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των επιστημόνων στα θέματα αυτά. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια διδάσκεται η πεποίθηση ότι όλα είναι σίγουρα στη φυσική. Διότι ο σκοπός είναι η εκπαίδευση χειριστών τεχνολογίας και δασκάλων, όχι πρωτοπόρων ερευνητών. Και φυσικά οι καθηγητές πρέπει να προβάλλουν συνεχώς το image του ειδικού και του ειδήμονα, γι αυτό και δεν παραδέχονται εύκολα άγνοια. Οι εξαιρέσεις σε αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ορίστε κι ένα πρόσφατο πείραμα και αντίστοιχο άρθρο στο "Physics World" και το "Nature". "Now physicists from Austria claim to have performed an experiment that rules out a broad class of hidden-variables theories that focus on realism -- giving the uneasy consequence that reality does not exist when we are not observing it (Nature 446 871)" http://physicsworld.com/cws/article/news/27640 http://www.nature.com/nature/journal/v446/n7138/abs/nature05677.html

Τότε ξεκίνα από την αρχή. Τι σημαίνει πράξη παρατήρησης στον υποατομικό κόσμο.

Αυτό μήπως δεν είναι σωστό; Αναφέρεται σε παρατηρήσεις υποατομικών σωματιδίων.

Αγαπητή ουρανία μάλλον δεν τα ξέρεις τόσο καλά όσο νομίζεις. Για τρίτη φορά, ΔΕΝ συμβαίνει κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ΔΕΝ έχει σχέση η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης εδώ. Συνιστώ να διαβάσεις τα άρθρα της wikipedia σχετικά με την ανθρωπική αρχή και το ρόλο του παρατηρητή στην κβαντική φυσική. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις η πράξη της παρατήρησης συνοδεύεται από κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Και εδώ έχουμε μια εξαίρεση όπου ΔΕΝ συμβαίνει κατάρρευση (τέταρτη φορά ).

Ώστε οι νόμοι της φύσης όπως τους περιγράφει οποιαδήποτε ανθρώπινη θεωρία δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα; Δηλαδή οι βαρυτικές δυνάμεις του Νεύτωνα δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα; Τότε πως γίνεται και αυτές οι δυνάμεις καταργούνται από τη γενική σχετικότητα και αντικαθίστανται από την καμπύλωση του χωροχρόνου; Άραγε δεν θα καταργηθεί κάποτε και η έννοια της καμπύλωσης του χωροχρόνου αντικαθιστώντας την από ένα ακόμα ευρύτερο νοητικό κατασκεύασμα; Τώρα είναι ή δεν είναι ανθρώπινα δημιουργήματα οι θεωρίες, δηλαδή η επιστήμη;

Η στάση σου απέναντι σε οποιαδήποτε φιλοσοφία μοιάζει περιφρονητική, ελπίζω να μην είναι. Άραγε αυτοί που βάζουν τα αρχικά Ph στο PhD είναι κολλημένοι στο παρελθόν; Ή μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω για το τι είναι έρευνα και επιστήμη.

Δεν είπαμε αλλιώς. Άλλο είναι το πρόβλημα, όπως θα δεις παρακάτω. Με τις φυσαλίδες δεν έχει σχέση η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, έχει όμως σχέση η πράξη της παρατήρησης. Δηλαδή έχουμε παρατήρηση της πορείας του σωματιδίου χωρίς κατάρρευση της κυματοσυνάρτησής του. Η κυματοσυνάρτηση εξαναγκάζεται να υπολογιστεί, παράγοντας εκδηλώσεις του σωματιδίου σε συγκεκριμένα σημεία. Κι αυτό είναι το ένα που με προβληματίζει. Αλλά ακόμα πιο πολύ με προβληματίζει το γεγονός ότι η κυματοσυνάρτηση προκαλεί φαινόμενα και εκδηλώσεις του σωματιδίου λες και η παρουσία του παρατηρητή δεν παίζει ρόλο. Άλλα δεν λέει η κβαντική φυσική; Αν οι εκδηλώσεις που οδηγούν στις φυσαλίδες υπάρχουν και χωρίς παρατηρητή, τότε η ανθρωπική αρχή δεν ισχύει.

Με το θάλαμο φυσαλίδων ξέρεις τι παίζεται; Είναι νομίζω ένα καλό παράδειγμα γεφυρώματος του μικρόκοσμου με τον μακρόκοσμο. Υπάρχουν οι φυσαλίδες αν δεν υπάρχει κάποιος να τις παρατηρήσει; Αν ναι, τότε πολλά από αυτά που λέγονται για τον κβαντικό μικρόκοσμο όπως για παράδειγμα ότι η πράξη της παρατήρησης προκαλεί την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, μοιάζουν λανθασμένα: εδώ έχουμε παρατήρηση χωρίς κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης του παρατηρούμενου σωματιδίου.

Ή ίσως από όλα τα πιθανά σύμπαντα, εμείς γνωρίζουμε μόνο αυτό που παρατηρούμε, αυτό που οδηγεί στην εμφάνιση μας. Ίσως άλλα σύμπαντα οδηγούν στην εμφάνιση άλλων όντων για να τα παρατηρήσουν.

Γεια σας. Συχνά ακούω να χρησιμοποιούνται όροι της κβαντικής φυσικής εκεί που δεν πρέπει: ιδέες από τον ατομικό μικρόκοσμο, όπως αυτή του παρατηρητή που προκαλεί την εκδήλωση του παρατηρούμενου, μεταφέρονται στον μακρόκοσμο με τρόπο μάλλον λανθασμένο. Ωστόσο, προς έκπληξή μου όμως είδα ένα άρθρο ενός παγκοσμίως γνωστού φυσικού, δεν θυμάμαι αν ήταν ο Bohr ή κάποιος άλλος, όπου έλεγε ότι το σύμπαν δεν θα ήταν όπως είναι χωρίς εμάς τους παρατηρητές. Ότι είναι αναγκασμένο να φιλοξενεί νοήμονα ζωή αλλιώς δεν θα υπήρχε νοήμον ον για να το παρατηρήσει! Τελικά ποιοι είναι οι σωστοί τρόποι για τη μεταφορά ιδεών της κβαντικής φυσικής στην αστροφυσική και την κοσμολογία; Στον θάλαμο φυσαλίδων ενός επιταχυντή παρατηρούμε τις τροχιές σωματιδίων: http://maltwood.uvic.ca/physics/Libraries/imagelibrary/29-52low.jpg Αν δεν υπήρχε παρατηρητής, δεν θα υπήρχαν φυσαλίδες;