Maniot

Καλησπερα, εχεις ελεγξει την ευθυγραμμιση της? http://www.robertreeves.com/repair.htm

Για τους λατρεις του ειδους¨ http://geogdata.csun.edu/~voltaire/classics/

Ο καθηγητης Γ. Κοντοπουλος αποτελεσε σημαντικη φυσιογνωμια στην ερευνητικη δραστριοτητα του ESO για πολλα χρονια. Ιδου ενα συντομο βιογραφικο¨ George Contopoulos, PhD U.Athens1953; Professor of Astronomy U.Thessaloniki 1957-75; U.Athens 1975-96; Emeritus 1996-; Member, Academy of Athens 1997-. Visiting Professor Yale U., Harvard U., MIT, Cornell U., U.Chicago, U.Maryland, U. Florida, Florida State U., U. Milan; Res. Associate, Yerkes Obs., Inst.Adv.Study Princeton, Inst.Space Studies, Goddard Flight Center, Columbia U., ESO. Author or Editor of 15 books, and about 250 papers on Galactic Dynamics, Relativity and Celestial Mechanics. Positions held: Gen.Secretary of the IAU; Director General Nat.Obs.of Greece, Pres.Hellenic Astron.Soc.; Nat.Representative of Greece in NATO, etc. Distinctions: Amer. Astron.Soc. Brouwer Prize; U.Chicago, Honorary Doctor's Degree; IAU, Pres. Commission 33 (Galaxy); Member Academia Europaea; Associate Royal Astron. Soc.; Chairman of the European Journal "Astronomy and Astrophysics"; Assoc. Editor of "Cel. Mech. Dyn. Astron."; Over 4500 citations and 300 acknowledgements.

Γεια σας φιλοι, αν θελει καποιος οποιοδηποτε ανταλλακτικο για τον εξοπλισμο του ας ριξει μια ματια εδω: http://astronomy-mall.com/astro.parts.outlet/ Αξιζει τον κοπο πιστευω.

Το Νεφέλωμα του Καρκίνου, που μοιάζει με κάβουρα, σοκάρισε τους αστρονόμους, καθώς εξέπεμψε μια άνευ προηγουμένου ισχυρή έκρηξη ακτίνων γάμα, που αποτελεί την φωτεινή πηγή με την μεγαλύτερη ενέργεια στο σύμπαν. Η συγκεκριμένη έκρηξη υπήρξε μάλιστα τουλάχιστον πέντε φορές πιο ισχυρή από οποιαδήποτε άλλη παρόμοια έχει ποτέ παρατηρηθεί. Πλήρες μυστήριο καλύπτει την αιτία της έκρηξης, που παρατηρήθηκε στις 12 Απριλίου και έγινε τώρα γνωστή, στο πλαίσιο του «Τρίτου Συμποσίου Φέρμι»,το οποίο πραγματοποιείται στη Ρώμη, σύμφωνα με το BBC. Η πηγή της ακτινοβολίας φαίνεται να είναι μια μικρή περιοχή μέσα στο διάσημο νεφέλωμα, το οποίο αποτελεί απομεινάρι μιας έκρηξης σούπερ-νόβα, που έγινε αντιληπτή στη Γη το έτος 1054 μ.Χ. Το συγκεκριμένο αντικείμενο θεωρείτο ως τώρα μια σταθερή πηγή φωτός, όμως το διαστημικό τηλεσκόπιο Φέρμι της NASA εντόπισε μια απότομη ένταση της ακτινοβολίας, που διήρκεσε περίπου έξι μέρες, μεταβαλλόταν από ώρα σε ώρα και είχε ένταση μέχρι 30 φορές μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη. Στην «καρδιά» του συγκεκριμένου νεφελώματος -το οποίο χάρη στα νέφη αερίων του με τα εντυπωσιακά χρώματα, έχει προσφέρει σπουδαίο υλικό φωτογράφησης όλα αυτά τα χρόνια- βρίσκεται ένα άστρο τύπου «πάλσαρ», δηλαδή ένα ταχέως περιστρεφόμενο άστρο νετρονίων που εκπέμπει συνεχώς ραδιοκύματα, τα οποία γίνονται αντιληπτά από τον πλανήτη μας με ρυθμό 30 το δευτερόλεπτο. Μέχρι τώρα, τίποτε άλλο δεν είχε παρατηρηθεί στο Νεφέλωμα του Καρκίνου που να μπορεί να εξηγήσει την ξαφνική έκρηξη ακτίνων γάμα. Από τότε που εκτοξεύτηκε στο διάστημα, πριν περίπου τρία χρόνια, το τηλεσκόπιο Φέρμι έχει εντοπίσει στο διάστημα τρεις τέτοιες εκρήξεις ισχυρής ακτινοβολίας, με ενέργειες που ξεπερνούν τα 100 εκατ. ηλεκτρονιοβόλτ, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε φωτόνιο αυτών των ακτίνων μεταφέρει δεκάδες εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από το ορατό φως που μπορούμε να δούμε. Αυτό που αποτελεί αίνιγμα για τους αστρονόμους, πέρα από την προέλευσή αυτών των πανίσχυρων ακτινοβολιών, είναι ότι δεν συνοδεύονται από άλλες μεταβολές στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα της ακτινοβολίας. Για παράδειγμα, το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων- Χ, «Τσάντρα», δεν έδειξε κάποια μεταβολή στην ένταση της ακτινοβολίας-Χ, που να προκαλείται παράλληλα ή μετά τις εκρήξεις ακτίνων γάμα. Ανάλογη σταθερότητα εμφανίζει το Νεφέλωμα του Καρκίνου στο φάσμα του ορατού φωτός ή της ραδιο- ακτινοβολίας. Οι επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν ποιο είναι αυτό το διαστημικό αντικείμενο που διοχετεύει σχεδόν όλη την ενέργειά του σε ακτίνες γάμα, κάνοντας λόγο για ένα αίνιγμα που πιθανώς θα πάρει χρόνια για να εξιχνιαστεί. Μια εξήγηση είναι ότι, σε μια περιοχή κοντά στο άστρο νετρονίου (πάλσαρ), ισχυρά μαγνητικά πεδία αποκτούν αντίθετες διευθύνσεις και ξαφνικά αναδιοργανώνονται, με τον τρόπο αυτό προκαλώντας απότομη επιτάχυνση των πλησιέστερων σωματιδίων, σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Καθώς τα σωματίδια κινούνται, εκπέμπουν τις ισχυρές ακτίνες γάμα, τις οποίες «πιάνει» το τηλεσκόπιο Φέρμι (φέρει το όνομα του διάσημου ιταλοαμερικανού νομπελίστα φυσικού, που υπήρξε πρωτοπόρος στην μελέτη της ραδιενέργειας και στην ανάπτυξη των πρώτων πυρηνικών αντιδραστήρων).

http://www.youtube.com/watch?v=cr1BIgEQMog&feature=youtube_gdata_player

Kai ego!

Ολα αρχισαν το 1981! Περασαν 8-9 τηλεσκοπια, δεκαδες προσοφθαλμια, μια διπλωματικη, ενας Halley, κτλ......... Πρωτο τηλεσκοπιο απο την αντιπροσωπεια της Unitron/Polarex στη πλατεια Κλαυθμωνος (Μυλωνας), μετα Photo Olympia .......

6 Απρίλιου (ΑΠΕ-ΜΠΕ) -- Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, όπως υποστηρίζει ο κρητικός ερευνητής αιγαιακών γραφών, Μηνάς Τσικριτσής. Σύμφωνα με τον ερευνητή, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, προηγήθηκε του «Μηχανισμού των Αντικυθήρων» κατά 1.400 χρόνια και είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός. «Αναζητώντας μινωικά ευρήματα με αστρονομικές απεικονίσεις στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, εντοπίσαμε μια λίθινη μήτρα από την περιοχή του Παλαίκαστρου Σητείας. Στην μήτρα αυτή είχαν αναφερθεί ο Στέφανος Ξανθουδίδης και ο Άρθουρ Έβανς, διατυπώνοντας ότι τα ανάγλυφα σύμβολα που εμφανίζονται στην επιφάνεια της μήτρας συσχετίζονται με τον Ήλιο και τη Σελήνη», τονίζει ο κ. Τσικριτσής. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο κρητικός ερευνητής αφού πρώτα αναλύθηκε η ανάγλυφη απεικόνιση του ακτινωτού δίσκου στο δεξιό μέρος της μήτρας αυτής, στη συνέχεια τεκμηριώθηκε η χρήση αυτού, ως μήτρα για την κατασκευή ενός μηχανισμού, που χρησίμευε ως αναλογικός υπολογιστής προσδιορισμού εκλείψεων. Ταυτόχρονα εξετάσθηκαν οι χρήσεις του μηχανισμού ως ηλιακό ρολόι και ως όργανο υπολογισμού γεωγραφικού πλάτους. «Η κατασκευή αυτή έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την ώρα και το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου αν χρησιμοποιήσουμε τα τρία εργαλεία, δύο βελόνες κι έναν διαβήτη, που υπάρχουν στην μήτρα πάνω από το δίσκο», τονίζει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί: «Ο ακτινωτός δίσκος έχει στην περιφέρεια 25 τριγωνικά σχήματα αν τα αριθμήσουμε ανά μισή ώρα και τοποθετήσουμε μία βελόνα κάθετα στο κεντρικό βαθούλωμα και προσανατολίσουμε τον κεντρικό σταυρό σε βορρά - νότο, τότε η σκιά της βελόνας δείχνει το σημείο του ακτινωτού δίσκου που αντιστοιχεί στην ώρα της παρατήρησης. Φαίνεται λοιπόν ότι ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ημερήσιο ηλιακό ρολόι χειρός (12,5ωρών). Από αυτή τη χρήση προκύπτει ότι η ώρα αντιστοιχεί σε περίπου 58 λεπτά, πολύ κοντά στην ώρα που χρησιμοποιείται σήμερα. Θεωρώντας ότι ένας τριγωνικός δείκτης (ακτινωτό τμήμα) αντιστοιχεί σε περίπου μισή ώρα, οι πέντε κουκίδες που υπάρχουν πάνω σε κάθε τριγωνικό δείκτη χωρίζουν αυτόν σε 5 μικρότερες μονάδες χρόνου, διάρκειας περίπου 6 σημερινών λεπτών». Εξηγώντας ο κ. Τσικριτσής τη χρήση του μηχανισμού για τον υπολογισμό του γεωγραφικού πλάτους, τονίζει ότι «αν ο χρήστης του δίσκου χρησιμοποιούσε ως όργανα, μία βελόνα και μία λαβίδα, που υπάρχουν στο αποτύπωμα του πλακιδίου και σημείωνε ανά δύο εβδομάδες την άκρη της σκιάς όταν μεσουρανεί ο Ήλιος, τότε θα μπορούσε με την γωνία «ω» να καταγράφει το γεωγραφικό πλάτος του τόπου που βρίσκεται. Έτσι σε μελλοντική απομάκρυνση του από τον τόπο του στο βορρά, βρίσκοντας τη γωνία απόκλισης τού τόπου του θα μπορούσε, παρατηρώντας τη σκιά της βελόνας, την αντίστοιχη εβδομάδα, να προσδιορίσει πόσο βόρεια κατευθύνθηκε, ώστε να μπορεί να επιστρέψει». «Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού», έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Πρόκειται γι’ έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον “Μηχανισμό των Αντικυθήρων”, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο μηχανικό υπολογιστή», δηλώνει και προσθέτει: «Επιπλέον, όμως, τα αντίγραφα αυτού του δίσκου έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν ως ηλιακά ρολόγια, αν τοποθετηθεί μία βελόνα κάθετα στο κέντρο και προσανατολιστεί ο κεντρικός σταυρός σε βορά-νότο. Παράλληλα μπορούσαν να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία». Λειτουργία μέχρι σήμερα «Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων», μας ανέφερε. Η εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει, «διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα ξεκινώντας από την ολική σεληνιακή έκλειψη στις 21 Δεκεμβρίου 2010 και έφθασα να προβλέπω όλες τις εκλείψεις μέχρι το 2018 χρησιμοποιώντας τον δίσκο αυτόν». Ο ακτινωτός δίσκος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες 29,5 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε μέρα, μετακινείται δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο (της Σελήνης) και κάθε δύο μήνες μετακινείται μία άλλη βελόνα με τον ίδιο τρόπο στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια που έχουν 112 τρύπες, τότε καταγράφεται η πορεία της Σελήνης ως προς τη θέση των δεσμών. Η πορεία του Ήλιου καταγράφεται στον κύκλο της περιφέρειας του Δίσκου με κίνηση αντίθετη από την κίνηση της Σελήνης, ώστε κάθε περίπου 6 μέρες να κινείται μία θέση. Αν συνέπιπτε ο Ήλιος να είναι κοντά σ’ ένα δεσμό και η Σελήνη σε πανσέληνο ή νέα Σελήνη τότε έχουμε έκλειψη. «Οι Μινωίτες γνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται “Σάρος”», αναφέρει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί πως «πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά κάθε 18,5 σεληνιακά χρόνια». Ο κ. Τσικριτσής, σημειώνει ακόμη ότι «πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ένας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε μ’ αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας, καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων». Χαρακτηριστικό είναι, ότι με βάση την έρευνα του κρητικού ερευνητή γίνεται συσχετισμός του ευρήματος της Σητείας με το φημισμένο Στόουνχεντζ της Βρετανίας. «Ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου», τονίζει. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, αν τοποθετηθεί το αποτύπωμα του μηχανισμού του Παλαικάστρου πάνω σ’ ένα σκίτσο του Στόουνχετζ, έτσι ώστε η ευθεία συμμετρίας που στοχεύει στο θερινό ηλιοστάσιο στο Στόουνχετζ να ταυτιστεί με την εσωτερική γραμμή της διπλής σειράς του σταυρού στο δίσκο του Παλαικάστου και να φέρουμε και μία κάθετη γραμμή στον άξονα, τότε παρατηρείται ότι: α) οι δύο δίσκοι με τους κάθετους άξονες χωρίζονται σε 4 τεταρτημόρια που καθένα έχει τους ίδιους αριθμούς χαράξεων(14 &15 άνω, 16 &14 κάτω) δίσκος Παλαικάστρου, και στο Στόουνχετζ οι κύκλοι Ζ΄ και Υ΄ με τις 29 και 30 οπές ταυτίζονται ομοιόμορφα. β) γενικότερα το πλήθος των χαράξεων29 και 30 στον εσωτερικό κύκλο του Παλαικάστρου σχετίζονται με το πλήθος των οπών των δύο κύκλων Ζ΄ (29) και Υ΄ (30). Το πλήθος αυτών των οπών η χαράξεων αντιστοιχούν σε σεληνιακό μήνα 29,5 ημερών. Επιπρόσθετα μπορεί το πλήθος των 59 χαράξεων του Παλαικάστρου να ταυτιστεί και με τον κύκλο από 59 μικρότερες γαλαζόπετρες που ονομάζεται (Κύκλος από Γαλαζόπετρες) γύρω από τα 5 τρίλιθα του Στόουνχετζ. γ) O εξωτερικός τελικός κύκλος που περιβάλει όλο το Στόουνχετζ, με τις 57 οπές με όνομα κύκλος Όμπρι (Aubrey Holes). Μπορεί να ταυτιστεί με τον εξωτερικό κύκλο του δίσκου του Παλαικάστρου που έχει και αυτός 58 οπές. δ) Μέσα από τα τρίλιθα στο Στόουνχετζ υπάρχουν 19 πέτρες σε σχήμα πέταλου με όνομα (Πέταλο από Γαλαζόπετρες), το ίδιο πλήθος υπάρχει και στο δίσκο του Παλαικάστρου με μορφή μικρών οπών σε δύο περιοχές του εσωτερικού σταυρού. «Τελικά με βάση τα περιγραφόμενα διαφαίνεται ότι ο Μινωικός Πολιτισμός θα πρέπει να είχε σχέση και επαφή με τους υπερβορείους, όπως αναφέρει και ο Διώδορος ο Σικελιώτης», επισημαίνει ο κ. Τσικριτσής και προσθέτει ότι «αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών. Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ήταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος που είχε φτάσει σε διάφορα μέρη του τότε κόσμου».

H μοναδικη διαθεσιμη σκηνη για προσπαθεια αναπαραγωγης σε ελλειψη βαρυτητας εχει αποτυπωθει στο φιλμ (για ενηλικες) . Εχει γυριστει σε ρωσικο αεροσκαφος εκπαιδευσης αστροναυτων.

http://www.ucolick.org/~vogt/ms_press-1.pdf

Mια εξαιρετικη περιγραφη του Schmidt μπορεις να βρεις στο βιβλιο . Σαν παρατηρητης ειχε χαρακτριστει μηχανη παρατηρησεων με παθος που αγγιζε τα ορια της παθολογιας. Σεχετικα με τα εκθεματα του αστεροσκοπειου, πρεπει καποιος να δει το μοναδικο στον κοσμο διοπτρικο αποχρωματικο τηλεσκοπιο Plossl (το ονομα ειναι σιγουρα γνωστο απο τα προσοφθαλμια). Δυστυχως η μοναδικη διαταξη φακων που βρισκοταν εσωτερικα και διορθωνε το χρωματικο και σφαιρικο σφαλμα εχει χαθει-καταστραφει απο χρονια. Η μελετη για τη σεληνη του Schmidt (εχω την τυχη να διαθετω ενα αντιτυπο) περιεχει μικρομετρικες μετρησεις για πανω απο 20,000 σχηματισμους. Θεωρηθηκε τετοιας σημασιας επιστημονικο επιτευγμα, που εκδοθηκε το 1878 υπο την αιγιδα του Γενικου επιτελειου στρατου της Γερμανιας. Προς τιμη του Αστεροσκοπειου Ο Schmidt εγινε γνωστος στην διεθνη κοινοτητα ως Schmidt of Athens. H πρωτη παρατηρηση του εγινε την πρωτη νυχτα που εφτασε στην Αθηνα.

23 Σεπτέμβριου (ΑΠΕ-ΜΠΕ) -- Τις πανσέληνες νύχτες η σιλουέτα του διαγράφεται σαν μελετημένο στοιχείο αναγεννησιακού καμβά και τις ασέληνες, η επιβλητική του φιγούρα γίνεται το ρομαντικό φόντο στους περιπάτους των ερωτευμένων ζευγαριών. Το πέτρινο σταυρόσχημο νεοκλασικό κτήριο με τον χάλκινο ανοιγόμενο θόλο στο Θησείο, εμπνέει γενικώς. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν την εξόχως ενδιαφέρουσα ιστορία του. Τα δύο τελευταία χρόνια στεγάζει το Μουσείο του Αστεροσκοπείου Αθηνών και με τα εκθέματά του«αφηγείται» τον τρόπο με τον οποίον οι ερευνητές παρατηρούσαν τα άστρα, τη γη και την ατμόσφαιρα τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου, κάτω από τον διαυγή, τότε, αττικό ουρανό. Ήταν αυτός ο αττικός ουρανός και ο άρτιος εξοπλισμός του Αστεροσκοπείου, ισχυροί λόγοι για να έρθει στην Αθήνα ο Γερμανός αστρονόμος Ιούλιος Σμιθ και να αναλάβει, το 1858, τη διεύθυνση του Αστεροσκοπείου. Εδώ, σ΄αυτό τον χώρο, ήταν που ο Σμιθ σχεδίασε τον ακριβέστερο τοπογραφικό σεληνιακό χάρτη του 19ου αιώνα. Ο μετέπειτα διευθυντής, καθηγητής Δημήτρης Αιγινίτης, με τις ιδιαίτερες διοικητικές, οργανωτικές και επιστημονικές του δεξιότητες ανέδειξε το Αστεροσκοπείο σε πρότυπη δημόσια υπηρεσία, μέσα σε μία εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά εποχή, την περίοδο Τρικούπη. Το κεντρικό κτήριο του Αστεροσκοπείου, έργο του Θεόφιλου Χάνσεν και στην προέκτασή του το μεταγενέστερο κτήριο, έργο του Έρνστ Τσίλερ στον λόφο των Νυμφών, όπως και ο θόλος, που περικλείει το διοπτρικό τηλεσκόπιο «Δωρίδη» στον λόφο της Πνύκας, είναι οι αρμονικές πινελιές του αθηναϊκού τοπίου. Είναι το παλαιότερο ερευνητικό Ίδρυμα της χώρας και εξακολουθεί και παράγει έρευνα για την αστρονομία, τους σεισμούς, την ενέργεια, το κλίμα. Η πλούσια ιστορία του ξεκινά από την ίδρυσή του το 1842, με χορηγία του βαρώνου Γεωργίου Σίνα, ο οποίος ανέθεσε στον Δανό αρχιτέκτονα Χάνσεν την ανέγερση του κτηρίου, στο υψηλότερο σημείο του λόφου των Νυμφών απέναντι από την Ακρόπολη. Ανάμεσα στον Λυκαβηττό, που ήταν η πρώτη πρόταση ανέγερσης του κτηρίου και τον λόφο των Νυμφών, επιλέχθηκε ο δεύτερος. Εξάλλου, το σημείο συνδέεται με τον θρύλο του Αθηναίου αστρονόμου του 5ου αι. π.Χ., Μέτωνα. Πρώτος διευθυντής του Αστεροσκοπείου ήταν ο σπουδαγμένος στη Βιέννη Γεώργιος Βούρης. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Αθήνας, Ιωάννης Παπαδάκης, και ακολούθησε ο Ιούλιος Σμιθ. Μετά τον θάνατο του Σμιθ, το 1884, το Αστεροσκοπείο πρακτικά τέθηκε σε αδράνεια και σημαντικό τμήμα του εξοπλισμού, της βιβλιοθήκης και των αρχείων του καταστράφηκε. Η μεγάλη τομή έγινε το 1890, όταν το ίδρυμα πέρασε στο κράτος. Η κυβέρνηση Τρικούπη κάλεσε από το Παρίσι τον διαπρεπή αστρονόμο Δημήτρη Αιγινίτη για τη θέση του διευθυντή, ο οποίος εκσυγχρόνισε το Αστεροσκοπείο με δωρεές ευεργετών και δημιούργησε, μεταξύ άλλων, τη μετεωρολογική και σεισμολογική υπηρεσία, επιστρατεύοντας για τον σκοπό αυτό και εθελοντές που έστελναν πρωτογενή μετεωρολογικά δεδομένα απ’ όλη την Ελλάδα. Προχώρησε σε επέκταση του κτηρίου, το εξόπλισε με μηχανήματα, όπως το περίφημο τηλεσκόπιο «Δωρίδη» της διάσημης γαλλικής εταιρείας Γκωτιέ, εμπλούτισε τις βιβλιοθήκες του και παρήγαγε σημαντικό επιστημονικό έργο ως τον θάνατό του, το 1934. Στο Μουσείο Γεωαστροφυσικής του Αστεροσκοπείου Αθηνών, φυλάσσεται η ιστορία του Ιδρύματος, στην οποία μυεί τον επισκέπτη η ωκεανογράφος, δρ. Αγγελίνα Μεταξάτου, που έχει αναλάβει με γνώση και μεράκι την ξενάγηση από τις 10 το πρωί έως τις 3 το απόγευμα. Μέσα στο ανακαινισμένο κτήριο Σίνα, που αποτελεί στολίδι του νεοκλασικισμού, φυλάσσονται και όργανα του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου, με τα οποία γίνονταν η μέτρηση του χρόνου και η εύρεση της γεωγραφικής θέσης, οι παρατηρήσεις των ουρανίων σωμάτων, η πρόγνωση του καιρού και της μετεωρολογίας, η παρακολούθηση και καταγραφή των σεισμικών δονήσεων. Στην είσοδο του κτηρίου είναι χαραγμένη από τον Χάνσεν, η λατινική επιγραφή «Servare intaminatum», δηλαδή «να διατηρηθεί ανέπαφο». Κάτω από τον θόλο, θεμελιωμένο σε μάρμαρο βρίσκεται το τηλεσκόπιο Ploessl, με το οποίο ο Σμίθ έκανε τις μετρήσεις της σελήνης. Ο περίφημος τοπογραφικός του σεληνιακός χάρτης, ένα μοντέλο του μηχανισμού των Αντικυθήρων, επίγεια γεωδαιτικά όργανα, που χρησιμοποίησε η αποστολή του Ναπολέοντα στην Ελλάδα το 1800, ο θεοδόλιxος, που δωρήθηκε από τις ΗΠΑ για την παρακολούθηση του σοβιετικού δορυφόρου Σπούτνικ, είναι ανάμεσα στα εκθέματα. Σ΄έναν μικρό χώρο, με την επιγραφή «χρονομέτρηση», οι ερευνητές προσδιόριζαν την επίσημη ώρα του ελληνικού κράτους, με μηχανήματα, που περιείχαν υδράργυρο και, όπως λένε οι ειδικοί, οι βιβλιοθήκες και τα αρχεία του Αστεροσκοπείου περιλαμβάνουν τις πιο μακροχρόνιες κλιματικές, σεισμολογικές και αστρονομικές παρατηρήσεις στη ΝΑ Ευρώπης. Η προσπάθεια ανακαίνισης των κτηρίων του Αστεροσκοπείου ξεκίνησε επί των ημερών του καθηγητή Δημήτρη Λάλα και ο γεωαστροφυσικός περίπατος στους χώρους του, την περίοδο του καθηγητή και ακαδημαϊκού Χρήστου Ζερεφού.

(PhysOrg.com) -- Sunspot formation is triggered by a magnetic field, which scientists say is steadily declining. They predict that by 2016 there may be no remaining sunspots, and the sun may stay spotless for several decades. The last time the sunspots disappeared altogether was in the 17th and 18th century, and coincided with a lengthy cool period on the planet known as the Little Ice Age. Sunspots are regions of electrically charged, superheated gas (plasma) on the surface of the sun, formed when upwellings of the magnetic field trap the ionized plasma. The magnetic field prevents the gas from releasing the heat and sinking back below the sun’s surface. These areas are somewhat cooler than the surrounding sun surface and so appear to us as dark spots. Sunspots have been observed at least since the early 17th century, and they are known to follow an 11 year cycle from solar maximum to solar minimum. The solar minimum usually lasts around 16 months, but the current minimum has already lasted 26 months, which is the longest minimum in a hundred years. Since 1990, Matthew Penn and William Livingston, solar astronomers with the National Solar Observatory (NSO) in Tucson, Arizona, have been using a measurement known as Zeeman splitting to study the magnetic strength of sunspots. The Zeeman splitting is the distance between a pair of infrared spectral lines in a spectrograph taken of the light emitted by iron atoms in the atmosphere of the sun. The wider the distance, the greater is the intensity of the magnetic field. Penn and Livingston examined 1500 sunspots and found that the average strength of the magnetic field of the sunspots has dropped from around 2700 gauss to 2000 gauss. (In comparison, the Earth’s magnetic field is below one gauss.) The reasons for the decline are unknown, but Livingston said that if the strength continues to decrease at the same rate it will drop to 1500 gauss by 2016, and below this strength the formation of sunspots appears to be impossible. During the period from 1645 to 1715, a time known as the Maunder Minimum, there were almost no sunspots. This period coincided with the Little Ice Age, which produced lower than average temperatures in Europe. Livingston said their results should be treated with caution as their techniques are relatively new and it is not yet known if the decline in magnetic field strength will continue, and that “only the passage of time will tell whether the solar cycle will pick up.” David Hathaway, a solar physicist with the Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, also cautioned the calculations do not take into account that many small sunspots with relatively weak magnetic fields appeared during the last solar maximum, and if these are not included in the calculations the average magnetic field strength would seem higher than it actually was. Penn and Livingston’s paper has been submitted to the online colloquium, International Astronomical Union Symposium No. 273

Ένας νέος, πιο πλήρης από ποτέ, τοπογραφικός χάρτης των μεγάλων σεληνιακών κρατήρων, που δημιούργησαν αμερικανοί επιστήμονες με βάση τα νέα στοιχεία του σκάφους Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), έρχεται να αναζωπυρώσει μια χρονίζουσα επιστημονική διαμάχη σχετικά με το κατά πόσο ο δορυφόρος της Γης επλήγη από ένα ξαφνικό "μπαράζ" ουράνιων σωμάτων στην αρχή της ζωής του, ενώ δημιουργεί νέους προβληματισμούς για το βίαιο παρελθόν και του δικού μας πλανήτη. Η Σελήνη πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,5 δισ. χρόνια, από τα υπολείμματα μιας σφοδρής σύγκρουσης ανάμεσα στη Γη και σε ένα ουράνιο σώμα σαν τον Άρη. Η επιφάνειά της φέρει πολλαπλά σημάδια προσκρούσεων, τα οποία όμως -σε αυτό συμφωνούν οι γεωλόγοι- έχουν αραιώσει με το πέρασμα του χρόνου. Το κεντρικό ερώτημα είναι αν υπήρξε ένας αιφνίδιος "βομβαρδισμός" από ουράνια σώματα πριν από 3,9 δισ. χρόνια και, αν όντως υπήρξε, τι τον προκάλεσε. Οι νέες παρατηρήσεις του LRO επέτρεψαν την λεπτομερή τοπογραφική μελέτη του φεγγαριού μέσω της εκπομπής ακτινών λέιζερ στην επιφάνεια του δορυφόρου και του υπολογισμού του χρόνου που χρειάστηκαν οι ακτίνες για να επιστρέψουν στο διαστημικό σκάφος, που βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Το όργανο αυτό μπορεί από ψηλά να εντοπίσει οποιαδήποτε ανωμαλία του σεληνιακού εδάφους με ύψος ακόμα και δέκα εκατοστών. Οι ερευνητές, υπό τον πλανητικό γεωλόγο Τζέημς Χεντ του πανεπιστημίου Μπράουν, που δημοσίευσαν σχετική εργασία στο περιοδικό "Science" (μαζί με άλλες δύο παρεμφερείς μελέτες), εντόπισαν 5.185 κρατήρες με διάμετρο άνω των 20 χιλιομέτρων, περίπου διπλάσιους από όσους είχαν εντοπίσει οι επιστήμονες μέχρι τώρα. Βρήκαν επίσης ότι οι παλαιότερες περιοχές του φεγγαριού είχαν αναλογικά περισσότερους μεγάλους κρατήρες σε σχέση με τις πιο νέες γεωλογικά περιοχές, μια ένδειξη ότι υπήρξαν δύο διαφορετικά "κύματα" προσκρούσεων στη Σελήνη, η οποία απέχει από τον πλανήτη μας 384.000 χιλιόμετρα περίπου. Οι μεγαλύτεροι κρατήρες, που προήλθαν από μεγαλύτερους αστεροειδείς (μάλλον προερχόμενους από την κύρια ζώνη αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία), προκλήθηκαν πιο παλιά (πριν από 3,8 έως 3,9 δισ. χρόνια), ενώ οι μικρότεροι κρατήρες σχηματίστηκαν πιο πρόσφατα και προέρχονται από πιο μικρούς αστεροειδείς, που βρίσκονται πιο κοντά στη Γη. Επίσης η μελέτη των στοιχείων του LRO σχετικά με τα κοιτάσματα ορυκτών δείχνει ότι ουσιαστικά πάνω στο φεγγάρι δεν υπάρχει πια καμία "παρθένα" επιφάνεια εξαιτίας των αλλεπάλληλων προσκρούσεων, άρα δεν φαίνεται πιθανό οι επιστήμονες να καταφέρουν να βρουν απομεινάρια πετρωμάτων που χρονολογούνται από την πιο πρώιμη εποχή γέννησης του δορυφόρου. Ακόμα ανακαλύφθηκαν αρκετές ποσότητες οξυγόνου (άγνωστης προέλευσης) δεσμευμένες μέσα στα σεληνιακά ορυκτά, κάτι που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο σε μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στο φεγγάρι, για την αναπνοή και ως συστατικό καυσίμων. Όμως άλλοι επιστήμονες, όπως ο Γκέρχαρντ Νέουκουμ του Ελευθέρου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, διαφωνούν και πιστεύουν ότι, επί δισεκατομμύρια χρόνια, διάφορες γεωλογικές διαδικασίες, όπως η ροή λάβας και η εκτίναξη υλικών από τις προσκρούσεις, έχουν στο μεταξύ αλλοιώσει σημαντικά τη σεληνιακή επιφάνεια και έχουν περιπλέξει την εικόνα, με αποτέλεσμα να μην προκύπτει μια αξιόπιστη εικόνα για το αν όντως περισσότεροι μεγαλύτεροι αστεροειδείς προσέκρουσαν στη Σελήνη κατά το απώτατο παρελθόν σε σχέση με το πιο πρόσφατο.

Halley's Comet Was Spotted By Ancient Greeks By Mike Wall SPACE.com Senior Writer posted: 14 September 2010 08:00 am ET The ancient Greeks probably saw Halley's comet streak past in 466 B.C., pushing the earliest documented observation of the comet back by more than 200 years, a new study has found. And a meteorite struck northern Greece while the comet was burning in the sky, shaking up the ancients' understanding of the cosmos, the research shows. "It looks like a promising account of the comet," said Daniel Graham, a professor of philosophy at Brigham Young University, who was lead author of the study. "The evidence is all very consistent with Halley's." Charting Halley's future and its past Halley has been a regular visitor to Earth's skies for thousands of years. When the comet travels near our planet every 74 to 79 years, it's bright enough to be seen by the naked eye. The last close pass was in 1986, and the next is due in 2061. [Photo of Halley's comet.] In 1705, English astronomer Edmond Halley suggested a comet seen in 1682 was the same one that lit up the sky in 1531 and 1607. He further predicted it would be back in 1758. When this came to pass, the comet was given his name. Scientists have been forecasting the appearance of Halley ever since. They can also cast backward in time, making "retrodictions" to calculate when and where Halley's comet would have appeared in the past. Many of these can be confirmed with historical records. Babylonian and Chinese documents, for example, confirm the calculations that Halley passed Earth in 87 B.C., 164 B.C. and 240 B.C., scientists say. "The predictions for 240 B.C. are amazing," said co-researcher Eric Hintz, an astronomer at BYU in Provo, Utah. "They really pinned it down to the right part of the sky." Pushing the record back The 240 B.C. observation made by Chinese astronomers had been the earliest confirmed sighting of Halley's comet. But ancient Greek documents describe a comet that could be Halley, visiting in 466 B.C. The Greek writings mainly describe another dramatic astronomical event of that year: a meteorite the size of a "wagon-load" that fell in northern Greece. Aristotle wrote about the meteorite 100 years later; Pliny, writing five centuries after the event, did as well. Some of these accounts, including Aristotle's, mention that a comet was lighting up the sky when the meteorite hit. This information is consistent with the mathematical models, which suggest Halley flew by Earth in 466 B.C. To determine if this comet was actually Halley, Graham and Hintz extended existing astronomical models to include not just information on Halley's orbit, but details about its visibility. "We took their orbital-element calculations and tried to extrapolate where Halley's comet would've been visible from Earth," Hintz told SPACE.com. "We wanted to know, could the Greek observers have seen it?" Their answer: Yes. Not only did the model suggest Halley would have been visible to the Greeks during that pass, it correctly projected that the light show would have lasted about 75 days — an unusually long window — in line with observations from the ancient Greek writer Daimachus. "It turned out to be a really strange path," Hintz said. "Halley may indeed have been visible for 70 or 75 days." The researchers also calculated that Halley's tail would have been very large, creating many shooting stars as debris from the tail flew through Earth's atmosphere. This detail, too, is recorded by Daimachus. (But there is no evidence that the wagon-load meteorite came from Halley, or that the comet caused the strike.) Bad record-keeping Still, the evidence that the ancient Greeks recorded Halley's pass is not conclusive, the researchers say. To be entirely sure, researchers would need more details, such as which constellations the comet appeared in, and when. That's the kind of thing the meticulous Babylonians and Chinese noted in their records for Halley's passes a few centuries later. But the Greeks weren't that detail-oriented, so this information is unlikely to exist for the 466 B.C. comet. "The Greeks had great physical models of the heavens, but they were lousy at making observations," Graham said. "Their empirical skills were not that great." Toward a better understanding of the cosmos Even if they did witness Halley's pass, the Greeks probably didn't understand what the comet actually was. Many Greek thinkers of the day believed comets were optical illusions or the result of strange weather, Graham said. Aristotle, for example, associated comets with windy conditions. This lack of understanding lasted thousands of years. Throughout much of human history, comets were viewed as supernatural objects that portended doom. When Halley appeared in A.D. 1066, for example, the English steeled themselves for misfortune. Their fears were borne out when William the Conqueror's Normans defeated them at the Battle of Hastings later that year, killing King Harold II in the process. The comet can be seen in the Bayeux Tapestry, a medieval artwork that chronicles the Norman invasion. But the events of 466 B.C. did help the Greeks develop a better understanding of the universe, the researchers said. The meteorite strike, especially, had a lasting impact on Greek and astronomical thought. The space rock's remains on the ground became a tourist attraction for the next 500 years. "Before that, there's no evidence the Greeks even knew that there were meteors," Graham said. The Greeks had observed shooting stars but regarded them as odd manifestations of the weather, he added. The meteorite also helped the Greeks understand that heavenly bodies are weighty and massive — not ethereal and cloudlike, as many people had believed, Graham said. The heavy-bodies theory had been advanced before the meteorite strike by the great thinker Anaxagoras, who is known for proposing that the seeds of life exist throughout the cosmos. When people saw the space rock, they tended to turn to Anaxagoras' scientific explanations, and not to angry gods and goddesses. "I find it really interesting that the meteor was not associated with any mythological stories," Graham said. "The headlines at the time were all about the scientific explanation." The researchers reported their findings in the July issue of the Journal of Cosmology.

To <Συμπαν> του Ραπταρχου στην Εθν. Βιβλιοθηκη ειναι ελλειπες (-30 τελευταιες σελιδες). Επισης δεν υπαρχει αντιγραφο της σεληνογραφικης μελετης του J. F. J Schmidt (εκπονηθηκε στην Αθηνα, εκδοση Πρωσσικου Γενικου Επιτελειου, Βερολινο 1878.

Εξαιρετικη παραθεση!

Οχι μονο ο Αρισταρχος αλλα και αρκετοι φιλοσοφοι κυριως της Πυθαγορειας σχολής πιστευαν στο Ηλιοκεντρικο συστημα, ονοματα των οποιων αναφερονται στην περιφημη διαγεγραμμενη παραγραφο του χειρογραφου του Κοπερνικου. Δυστυχώς, τα κειμενα του Αρισταρχου χαθηκαν εκτος απο την Περι Σεληνης μελετη (ARISTARCHUS OF SAMOS, DOVER PUBL., HEATH). Η πιο πανω αναρτημενη εικονα προερχεται απο αυτο το κειμενο. H παραγραφος περι Ηλιοκεντρικου συστηματος του Αρισταρχου σωθηκε μεσω του Αρχιμηδη στο "Ψαμμιτης" (ΑRCHIMEDES WORKS, DOVER PUBL., HEATH). Tωρα για τον Κοπερνικο δειτε τα σχετικα κεφαλαια στο EYE OF HEAVEN, του OWEN GINGERICH εκδοσεις AIP, οπου πραγματευεται διεξοδικα το θεμα του Αρισταρχου. Η διαγραφη της σχετικης παραγραφου απο το χειρογραφο του Κοπερνικου θα αποτελει παντα ερωτηματικο. Στο εργο του ο Κοπερνικος δεν καινοτομει προτεινοντας ενα "καθαρο" ηλιοκεντρικο συστημα, αλλα προτεινει μια βελτιωση του πτολεμαικου: 1.περιοριζοντας τις ουρανιες σφαιρες σε 34 απο 80 2.Καταργωντας τα πτολεμαικα equants των επικυκλων "συμβιβαζοντας" πτολεμαικες παρατηρησεις με το γενικοτερο πτολεμαικο/αριστοτελικο συστημα 3. Θετωντας το σημειο περιστροφης της Γης εγγυτερα στον Ηλιο, αλλα οχι επι αυτού.

Δειτε το επισημο paper.eso1002.pdf

OPTOPHILE ωραίο το μακ σου . Ευχαριστω πολυ. Αν και 154mm διαμετρος, το τηλ. τα εχει ολα (εκτος απο spider): wave front περιπου τιποτα, baffling, εξαερισμο με ανεμιστηρα στο κυριο κατοπτρο, εισαγωγη αερα με φιλτρο (οπες γυρω απο τον corrector), εμποδιση μικροτερη του 15%, dew shield baffled, sital κατοπτρα, ιοn milled, και 15 κιλα βαρος. Refractor killer????????? (maniot=== ex optophile!!!)