geobok

Το ανοιχτό σμήνος αστέρων Μεσιέ 52 (M 52, NGC 7654) στο κέντρο και δεξιά το νεφέλωμα - φυσαλίδα (NGC 7635) στον αστερισμό της Κασσιόπης. Το Μεσιέ 52 ανακαλύφθηκε από το Σαρλ Μεσιέ το 1774. Αποτελείται από περίπου 200 αστέρια εβδόμου μεγέθους και αμυδρότερα και η απόσταση του εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 4.000 και 5.000 έτη φωτός. Το νεφέλωμα - φυσαλίδα ανακαλύφθηκε το 1787 από τον W. Herschel. Είναι ένα παράξενο πλανητικό νεφέλωμα που δημιουργήθηκε από έναν έντονο αστρικό άνεμο από ένα θερμό, νεαρό, μεγάλης μάζας αστέρι που βρίσκεται στο κέντρο του και το οποίο εκτίναξε υλικό στο περιβάλλον μοριακό αστρικό νεφέλωμα. Το κεντρικό αστέρι έχει μέγεθος 8,7, ενώ το νεφέλωμα είναι πολύ πιο αμυδρό και φαίνεται με ένα τηλεσκόπιο διαμέτρου 8 ιντσών ή μεγαλύτερο. Η απόσταση του υπολογίζεται σε περίπου 11.000 έτη φωτός, ενώ η διάμετρος του είναι περίπου 10 έτη φωτός. Telescope: Orion EON 80ED Camera: Canon EOS 20Da Mount: Vixen Sphinx (NexSXW) Filter: Astronomik CLS Guiding: 80/400 Skywatcher refractor - SkyWatcher SynGuider Light frames: 20 x 5 mins (total: 100 mins), ISO 3200, Custom WB, calibrated with darks Date: 26 October 2019 Processing: DSS 4.2.3, Adobe Photoshop 2020 with Astronomy Tools Actions set (spikes added to the brightest stars).

Το Νεφέλωμα NGC 281 είναι ένα νεφέλωμα εκπομπής που βρίσκεται στον αστερισμό της Κασσιόπης. Ο Ε. Ε. Μπάρναρντ ανακάλυψε αυτό το νεφέλωμα τον Αύγουστο του 1883. Στο κέντρο του νεφελώματος βρίσκεται το ανοιχτό σμήνος αστέρων IC 1590, το οποίο περιέχει πολλά αστέρια, το καθένα από αυτά με μάζα πολλές φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου. Αυτά τα αστέρια είναι εξαιρετικά θερμά και παράγουν μεγάλες ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας. Η ακτινοβολία και οι ισχυροί αστρικοί άνεμοι διαβρώνουν το νέφος από μέσα προς τα έξω, δίνοντας στο νεφέλωμα την χαρακτηριστική του εμφάνισή του. Το νεφέλωμα NGC 281 είναι γνωστό ως το Νεφέλωμα Pacman, για την ομοιότητά του με το χαρακτήρα βιντεοπαιχνιδιών. Η εκτιμώμενη απόστασή του είναι περίπου 10.000 έτη φωτός. Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx Equatorial Mount Camera: Canon EOS 20Da Filter: Astronomik CLS Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider Light frames: 15 x 6 mins (total: 90 mins), ISO 1600, Custom WB, calibrated with darks Date: September 29th, 2019 Processing: DSS 4.2.3, Adobe Photoshop 2020 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to the brightest stars).

Το Νεφέλωμα της Δαντέλας στον αστερισμό του Κύκνου είναι το απομεινάρι μιας έκρηξης σουπερνόβα που συνέβη χιλιάδες χρόνια πριν. Στο αποκορύφωμά της λάμψης του, το \"νέο αστέρι\" θα μπορούσε να ήταν τόσο λαμπρό όσο η ημισέληνος, αλλά σύντομα έγινε και πάλι αόρατο στην ανθρώπινη όραση. Ανακαλύφθηκε από τον William Herschel το 1784. Το Νεφέλωμα είναι το επεκτεινόμενο νέφος των αερίων του αστέρα, που διαστέλλεται στο διάστημα και διεγείρει τα διαστρικά άτομα των στοιχείων, κάνοντας τα να λάμπουν με ένα χαρακτηριστικό φως - κόκκινο για το ατομικό υδρογόνο και μπλε-πράσινο για το οξυγόνο. Η απόσταση από αυτό το αντικείμενο δεν είναι με ακρίβεια γνωστή, αλλά έχει υπολογιστεί ότι είναι περίπου 2.000 έτη φωτός μακριά. Το Νεφέλωμα της Δαντέλας είναι ένα εκτεταμένο αντικείμενο και αποτελείται από διαφορετικά μέρη, το καθένα καταλογογραφημένο με διαφορετικό όνομα. Αυτή η εικόνα πάρθηκε με ένα μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο και μια φωτογραφική μηχανή DSLR και απεικονίζει το ανατολικό τμήμα του νεφελώματος. Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx Camera: Canon EOS 20Da Filter: Astronomik CLS Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider Light frames: 13 x 6 mins (total: 78 mins), ISO 1600, Custom WB, calibrated with darks Date: September 6th, 2019 Processing: DSS 4.2.3, Adobe Photoshop 2020 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to the brightest stars).

NGC 6960 - Το Νεφέλωμα \"Σκούπα της Μάγισσας\" (Δυτικό τμήμα του νεφελώματος της Δαντέλας) Πριν από περίπου 10.000 χρόνια, ένα φωτεινό καινούριο αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό στον αστερισμού του Κύκνου. Ήταν λαμπρό για λίγες εβδομάδες, προτού να γίνει πάλι τόσο αμυδρό ώστε να είναι αόρατο στο ανθρώπινο μάτι. Οι αστρονόμοι έχουν υπολογίσει τη θέση και την ηλικία του μελετώντας το φως που φτάνει σε μας από ένα εκτεταμένο νηματώδες νέφος διαστρικού αερίου γνωστό ως νεφέλωμα της Δαντέλας. Κατατάσσεται ως καταχώριση Νο 6960 στον Νέο Γενικό Κατάλογο των αντικειμένων βαθέος ουρανού και ταξινομείται ως ένα υπόλείμμα υπερκαινοφανούς αστέρα, τα διαστελλόμενα αέρια από το αστέρι, που καθώς επεκτείνεται στο διάστημα διεγείρει τα άτομα υδρογόνου (κόκκινο χρώμα) και οξυγόνου (μπλε-πράσινο) και τα κάνει να λάμπουν με το χαρακτηριστικό τους χρώμα. Η απόσταση του είναι περίπου 1.500 χιλιάδες έτη φωτός. Το νεφέλωμα της Δαντέλας είναι ένα εκτεταμένο αντικείμενο και αποτελείται από διάφορα μέρη, καθένα από τα οποία έχει διαφορετικό όνομα. Αυτή η εικόνα πάρθηκε με ένα μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο και μια φωτογραφική μηχανή DSLR και απεικονίζει το δυτικό τμήμα του νεφελώματος (Witch''s Broom nebula, Filamentary nebula, Lace-Work nebula). Το φωτεινό αστέρι στο κέντρο είναι το 52 του Κύκνου, το οποίο δεν σχετίζεται με το ίδιο το νεφέλωμα, καθώς βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη Γη, σε απόσταση περίπου 200 ετών φωτός. Είναι επομένως ένα αστέρι στο προσκήνιο, όπως και όλα τα άλλα ορατά αστέρια του δικού μας Γαλαξία. Ο σταυρός που φαίνεται στο αστέρι είναι τεχνητός - συνήθως παράγεται από φωτογραφίες κατοπτρικών τηλεσκοπίων, αλλά στην περίπτωση αυτή προστέθηκε ψηφιακά με λογισμικό για αισθητικούς λόγους. Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx Camera: Canon EOS 20Da Filter: Astronomik CLS Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider Light frames: 10 x 6 mins (total: 1 hour), ISO 1600, Custom WB, calibrated with darks Date: 5/9/2019 Processing: DSS 4.2.3, Adobe Photoshop 2020 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to the brightest stars).

Το Νεφέλωμα Μ20 (NGC 6514) στον αστερισμό του Τοξότη είναι ένα θεαματικό ουράνιο αντικείμενο που συνδυάζει ένα ανοιχτό σμήνος αστέρων, ένα νεφέλωμα εκπομπής (κόκκινο), ένα νεφέλωμα ανάκλασης (μπλε) καθώς και ένα σκοτεινό νεφέλωμα το οποίο τέμνει το φωτεινό νεφέλωμα σε τρία τμήματα, και του δίνει το παρατσούκλι \"Τρισχιδές\" Νεφέλωμα. Το Τρισχιδές Νεφέλωμα βρίσκεται σε μια πλούσια περιοχή του Γαλαξία, με τα γειτονικά αντικείμενα Μ21 (ανοιχτό σμήνος αστέρων, πάνω δεξιά) και Μ8 (Νεφέλωμα Λιμνοθάλασσας, μέρος του οποίου φαίνεται στην άκρη αριστερά) επίσης ορατά στο ίδιο πεδίο ενός ζεύγους από κιάλια. Επίσης στην ίδια περιοχή βρίσκονται και άλλα νεφελώματα εκπομπής, όπως το NGC 6526 (επάνω αριστερά) και Sh2-26 (κάτω αριστερά). Τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Spitzer αποκάλυψαν θερμά, νεαρά ενεργητικά άστρα στην κεντρική περιοχή του νεφελώματος, τα οποία εκπέμπουν ακτινοβολία και αστρικούς ανέμους που διαλύουν τα νέφη σκόνης και αερίου από τα οποία γεννιούνται νέα αστέρια. Η απόσταση του δεν είναι γνωστή με απόλυτη ακρίβεια αλλά οι περισσότερες πηγές δίνουν μια μέση τιμή περίπου 5200 ετών φωτός, στην οποία η διάμετρος του νεφελώματος είναι περίπου 10 έτη φωτός. Image Details: Telescope: Orion EON 80mm/f6.25 ED refractor Camera: Canon EOS 20Da, no filter Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Guiding: Skywatcher SynGuider with 80mm achromatic refractor, mounted side by side Exposure: Total 16 mins (8 x 2 mins), Daylight WB, ISO 1600, calibrated with darks and bias frames Location: Vavdos, Chalkidiki - 14/07/18 Processing: DSS 4.1.1, Photoshop CS6

On a warm summer night looking south from a dark sky location, we can imagine a mythical creature straddling the celestial river (Milky Way): a half-man, half-horse Centaur, which represents the constellation of Sagittarius (The Archer). Hidden among the dust lanes of our Galaxy’s spiral arms and placed at about 5,500 light years away, there is a cloud made of gas and dust that can be even seen with unaided eye or better with a pair of binoculars. This is entry #17 on Charles Messier catalogue of deep sky objects, also known as the Omega nebula (last letter of the Greek alphabet), the Swan nebula, the Checkmark nebula, the Lobster nebula or the Horseshoe nebula. Astronomers besides calculating its distance are also telling us that the Swan nebula is a region in space consisting mainly from Hydrogen gas (HII region) and that it contains many young stars hidden inside (a stellar nursery, like the better known Orion nebula), that emit radiation and triggering the hydrogen atoms of the nebula to shine with its characteristic red light. This image of the Swan nebula was taken with a small refractor telescope and a DSLR camera (see details below) and besides the main nebula it also reveals other wisps of nebulosity close by and of course the numerous stars of our Galaxy placed much closer to us than the nebula itself. So, what’s your favorite nickname for this object? Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx Camera: Canon EOS 20Da Filter: Astronomik CLS Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider Light frames: 5 x 5 mins (total: 25 mins), ISO 1600, Custom WB, calibrated with darks Date & Location: 2/9/2019 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.2.3, Adobe Photoshop 2020 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to the brightest stars), finished in Lightroom CC

Ένα πραγματικό κόσμημα στον νυχτερινό ουρανό, αυτό το σφαιρωτό σύμπλεγμα αστέρων είναι το Μ13 (13η εγγραφή στον κατάλογο των αντικειμένων βαθέος ουρανού του Charles Messier). Είναι ορατό ακόμα και με γυμνό μάτι ως μια θολή κουκίδα κάτω από ένα σκοτεινό ουρανό. Βρισκόμενο περίπου 25.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, αποτελείται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια και καταλαμβάνει μια περιοχή του χώρου περίπου 150 έτη φωτός σε διάμετρο. Τα αστέρια του M13 είναι περίπου 12 δισεκατομμύρια ετών, μια ηλικία συγκρίσιμη με την ηλικία του ίδιου του Σύμπαντος. Με ένα μικρό τηλεσκόπιο η θέα γεμίζει με αμέτρητα αμυδρά αστέρια. Με μεγαλύτερα τηλεσκόπια και σε μεγάλες φωτογραφικές εκθέσεις ο τεράστιος αριθμός των αστεριών γίνεται εμφανής. Φανταστείτε τη θέα από έναν υποθετικό πλανήτη γύρω από ένα αστέρι κοντά στο κέντρο του Μ13, ένας νυχτερινός ουρανός γεμάτο με χιλιάδες αστέρια λαμπρότερα από τα πιο φωτεινά αστέρια στον δικό μας νυχτερινό ουρανό. Ο αμυδρός γαλαξίας 12ου μεγέθους NGC 6207 βρίσκεται στο κάτω αριστερό μέρος του M13. Είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας που βρίσκεται περίπου 40 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά και εμφανίζεται τυχαία κοντά στο Μ13. Μεταξύ του M13 και του NGC 6207 βρίσκεται ένας άλλος μικρότερος και αμυδρότερος γαλαξίας (IC 4617), που είναι περισσότερο από 10 φορές πιο μακριά από τον NGC 6207. Μπορεί να τον εντοπίσετε; Λεπτομέρειες φωτογραφίας: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Vixen Sphinx Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 28 x 3 mins (total: 84 mins), ISO 1600, Daylight WB, calibrated with darks Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider autoguider Date & Location: 3/5/2019 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.1, Adobe Photoshop CS6 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to the brightest stars)

Messier 81 (left) and Messier 82 (right) are a pair of interacting galaxies in the constellation Ursa Major. They are relatively close - astronomically speaking! - to our own Milky Way Galaxy, since their distance is estimated to be about 12 million light years. The two galaxies are separated by about 150,000 light years. German astronomer Johann Bode discovered them in 1774, thus M81 is also referred as Bode''s galaxy and sometimes both galaxies are called Bode''s Nebulae, although M82 is more often referred as the Cigar galaxy. M81 can be seen with binoculars and small telescopes and a few observers have reported seeing it with just their naked eye under exceptional seeing conditions. With large telescopes M81 presents an exceptional sight, the \"grand design\" spiral arms becoming visible extending outwards from the core. Its mass has been calculated to be around 250 billion suns, while the galactic nucleus harbors a supermassive black hole with a mass of about 70 million suns. Astronomers studying the motions of the two galaxies believe that a few hundred million years ago, a close encounter took place between the two galaxies. As a result, tidal forces have deformed the shape of M82 and triggered massive star formation, so M82 is classified as a prototype starburst galaxy. Photographs of M82 taken with large telescopes reveal a bipolar outflow of material emanating from the core of the galaxy, where the rate of star formation has increased ten-fold compared to \"normal\" galaxies. M81 and M82 are part of the Messier 81 galaxy group, one of the nearest galaxy groups to our Local Group. Up to now 34 galaxies have been identified as members of this group, including M81, M82 and NGC 3077, the small galaxy seen at upper left. Our Local Group of galaxies (with the Milky Way and Andromeda as the largest members) and the M81 group are in turn members of a larger group, called the Virgo Supercluster of galaxies. Thanks to all for looking - clear skies! Image Details: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 11 x 2 mins (total: 22 mins), ISO 1600, Daylight WB Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider autoguider Date & Location: 2/5/2019 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.1, Adobe Photoshop CS6 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to brightest stars)

Ο γαλαξίας Triangulum (γνωστός ως Messier 33 ή NGC 598) είναι ένας όμορφος μεγάλος, με πρόσωπο επάνω σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό του Triangulum. Μπορεί να παρατηρηθεί (με ελάχιστο τρόπο) με το ανοιχτό μάτι ως ένα αχνό μικρό μουτζούρωμα μόνο κάτω από έναν πραγματικά σκοτεινό, διαφανή ουρανό. Είναι επομένως ένα από τα πιο απομακρυσμένα αντικείμενα που είναι ορατά με το μάτι, δεδομένου ότι η απόστασή του υπολογίζεται ότι είναι περίπου 3 εκατομμύρια έτη φωτός. Ωστόσο, λόγω του σχετικά μεγάλου προφανούς μεγέθους του (σχεδόν εξίσου μεγάλου με την περιοχή που καλύπτεται από τέσσερις πλήρεις φεγγάρια), έχει χαμηλή φωτεινότητα στην επιφάνεια και ως εκ τούτου είναι δύσκολο αντικειμενικό να παρατηρούν κάτω από λιγότερο από ιδανικές συνθήκες. Οι βραχίονες σπειροειδείς βραχίονες του M33 γεμίζουν με πολυάριθμες κοκκινωπό περιοχές HII (νεφελώματα εκπομπής ιονισμένου υδρογόνου), καθώς και γαλαζοπράσινα νεαρά αστέρια. Πολλοί από αυτούς έχουν τους δικούς τους αριθμούς NGC, με το πιο σημαντικό να είναι το NGC 604 (ορατό στο κάτω αριστερό μέρος της σπείρας σε 8ο ''ρολόι από τον πυρήνα). Το NGC 604 έχει διάμετρο περίπου 1.500 έτη φωτός και εκτιμάται ότι περιέχει τουλάχιστον 200 νεοϊδρυθέντα ζεστά αστέρια. Ο γαλαξίας πιθανότατα ανακαλύφθηκε τον 17ο αιώνα από τον Giovanni Batista Hodierna και ανακαλύφθηκε αργότερα το 1764 από τον Charles Messier, ο οποίος του έδωσε το όνομα του καταλόγου M33. Ήταν μεταξύ των πρώτων \"Nebulae\" τα οποία εντοπίστηκαν ως εξωγαλακτικά αντικείμενα και ήταν ο Ε. Hubble που μετρούσε την απόσταση του χρησιμοποιώντας παλλόμενα αστέρια γνωστά ως Cepheids, που το έβαλαν πολύ έξω από το δικό μας Γαλαξίας. Ο M33 είναι ο τρίτος μεγαλύτερος γαλαξίας της Τοπικής Ομάδας, μετά τον Γαλαξία της Ανδρομέδας και τον δικό μας Γαλαξία, με εκτιμώμενη διάμετρο 50.000 έτη φωτός, περίπου το ήμισυ του μεγέθους του Γαλαξίας. Μερικοί αστρονόμοι πιστεύουν ότι το Μ33 μπορεί να είναι ένας απομακρυσμένος αλλά βαρυτικά δεσμευμένος σύντροφος του γαλαξία της Ανδρομέδας. Image Details: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 34 x 3 mins (total: 102 mins), ISO 1600, Daylight WB Support frames: Darks, Bias Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider autoguider Date & Location: 16/10/2018 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.1, Adobe Photoshop CS6 with Astronomy Tools Actions Set (spikes added to brightest stars)

This is a picture of the Full December Moon, at the time of Winter Solstice. The December Full Moon is called the Cold Moon or the Long Night Moon. At the time of the Winter Solstice the Northern Hemisphere experiences the longest night of the year - at 40 degrees North the daylight is only 9 hours and 16 minutes. The December Full Moon is opposite the Sun which rides low in the south during day, so the December Full Moon climbs high at night and lights the cold winter nights with its light. Tycho crater with its long rays is visible at lower right, whereas the huge Lunar Maria Imbrium (\"Sea of Rains\") and Oceanus Procellarum (\"Ocean of Storms\") dominate the left part of the image (Lunar West). Aristarchus crater is the brightest lunar feature of the vast Oceanus Procellarum, the largest of the lunar maria. Next Month''s Full Moon (January 21) will pass right through Earth''s shadow, offering us a Total Lunar Eclipse. And since it will be near perigee, this will be a Super Full - Wolf - Blood Red - Moon! Image Details: Camera: EOS 550D Telescope: Orion EON80 ED, F/6.25, ISO 100, 1/125 sec Date: 22/12/18, 6:29 pm, Thessaloniki, Greece Moon age 14.70 days, 100% iluminated Processing: Adobe Camera Raw, Photoshop CS6

Οι τρεις γαλαξίες M65 (πάνω δεξιά), M66 (κάτω δεξιά) και NGC 3628 (αριστερά) αποτελούν τη διάσημη τριπλέτα γαλαξιών στον ζωδιακό αστερισμό του Λέοντα. Ο M65 είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας με μια προεξέχουσα λωρίδα σκόνης στο δίσκο του, που είναι ορατή με τηλεσκόπια μέτριου μεγέθους. Ο M66 είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας με δύο φωτεινούς βραχίονες που ξεκινούν από τον πυρήνα. Οι σπειροειδείς βραχίονες είναι παραμορφωμένοι, πιθανώς λόγω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων με τους γείτονές του. Ο σπειροειδής γαλαξίας NGC 3628 είναι ένας γαλαξίας που φαίνεται σε προφίλ. Έχει διάμετρο περίπου 100.000 έτη φωτός και οι έντονες βαρυτικές αλληλεπιδράσεις με τους γείτονές του είναι πιθανόν υπεύθυνες για την στρέψη του σπειροειδούς δίσκου του. Μεγάλες λωρίδες σκόνης χωρίζουν τον γαλαξιακό δίσκο και δίνουν στον υπέροχο αυτό γαλαξία το ψευδώνυμο \"γαλαξίας Hamburger\". Οι φωτογραφίες μεγάλης έκθεσης με μεγάλα τηλεσκόπια αποκαλύπτουν μια γιγαντιαία παλιρροιακή ουρά που εκτείνεται περίπου 300.000 έτη φωτός. Η εκτιμώμενη απόσταση των τριών γαλαξιών είναι περίπου 35 εκατομμύρια έτη φωτός. Οι γαλαξίες M65 και M66 ανακαλύφθηκαν από τον Charles Messier το 1780. Ο γαλαξίας NGC 3628 ανακαλύφθηκε από τον William Herschel το 1784. Image Details: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 8 x 3 mins (total: 24 mins), ISO 1600, Daylight WB, no filter Calibration frames: Darks Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Synguider autoguider Date & Location: 14/3/2018 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.1, Adobe Photoshop CS6

The North America Nebula (NGC 7000) is an emission nebula in the constellation Cygnus, close to Deneb. The nebula was discovered by William Herschel in 1786 and its shape is vaguely visible under dark, transparent skies with the help of a nebula filter. However, the distinctive reddish color, due to hydrogen atoms emission and its prominent shape show up in photographs of the area, which is incredibly rich in hydrogen-alpha emission nebulosity (the nebulosity visible at lower left is part of the adjacent Pelican Nebula, IC 5070). Interstellar dust between the nebula and the Earth absorbs some of the light of the nebula and is therefore responsible for the shape of the nebula that resembles that of North America. Images from Spitzer Space Telescope in the infrared have revealed that young, massive stars are hidden behind the dark dust clouds that form the \"Gulf of Mexico\" area and might be responsible for the radiation that excites the hydrogen atoms and makes the nebula to glow. The distance to the nebula is estimated to be about 1800 light years and its diameter about 100 light years. Image Details: Telescope: Orion EON 80mm f/6.25 ED Apochromatic Refractor Mount: MG-Astro modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: total 1 hour (10 x 6 min), ISO 1600, Daylight WB, no filter Support frames: 6 Dark, 12 Bias Guiding: Skywatcher 80/400 refractor w/ Skywatcher Synguider standalone autoguider Date & Location: 21/10/2017 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.0, Adobe Photoshop CS6

Τα ανοιχτά σμήνη αστέρων NGC 869 (επάνω) και NGC 884 (κάτω) αποτελούν το διάσημο Διπλό Σμήνος στον αστερισμό του Περσέα. Το Διπλό σμήνος είναι ορατό χωρίς οπτική βοήθεια κάτω από καθαρούς, σκοτεινούς ουρανούς σαν μια θολή συμπύκνωση. Τα κιάλια βοηθούν να διαχωριστούν οι δύο ομάδες σε ξεχωριστά σμήνη, αλλά η καλύτερη θέαση γίνεται μέσα από ένα τηλεσκόπιο με μεγάλο οπτικό πεδίο, που αποκαλύπτει πολυάριθμα αστέρια διαφορετικού μεγέθους, ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα. Τα ανοιχτά σμήνη αστέρων είναι ομάδες εκατοντάδων αστεριών που σχηματίζονται από το ίδιο διαγαλαξιακό νεφέλωμα και δεσμεύονται από τις δυνάμεις βαρύτητας. Αυτά τα δύο σμήνη είναι σχετικά κοντά το ένα στο άλλο, μερικές εκατοντάδες έτη φωτός μακριά και σε απόσταση περίπου 7000 ετών φωτός από εμάς. Είναι και τα δύο πολύ νεαρά σε ηλικία (αστρονομικά μιλώντας!), 3 έως 5 εκατομμυρίων ετών και περιέχουν πολλά θερμά, γαλαζόλευκα αστέρια, χιλιάδες φορές πιο φωτεινά από το δικό μας αστέρι. Image Details: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 12 x 5 mins (total: 1 hour), ISO 800, Daylight WB, no filter Calibration frames: Darks, Bias Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Synguider autoguider Date & Location: 23/9/2017 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 4.1.0, Adobe Photoshop CS6

Image Details: Telescope: Orion EON ED 80/500 refractor Mount: Modified Vixen Sphinx (NexSXW) Camera: Canon EOS 20Da Light frames: 19 x 3 mins (total: 57 mins), ISO 1600, Daylight WB, no filter Guiding: Skywatcher 80/400 refractor, Skywatcher Synguider autoguider Date & Location: 23/9/2017 - Chalkidiki, Greece Processing: DSS 3.3.4, Adobe Photoshop CS6 Ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας (Messier 31) είναι ο πλησιέστερος μεγάλος γαλαξίας στον δικό μας Γαλαξία και ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή αντικείμενα στον νυχτερινό ουρανό. Ορατό ως ένα μικρό σύννεφο από μια σκοτεινή τοποθεσία σε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, ο M31 είναι μια γιγάντια συνάθροιση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων αστεριών σε απόσταση περίπου 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός. Κάποτε θεωρούμενος ότι είναι ένα νεφέλωμα μέσα στον δικό μας Γαλαξία, η αληθινή του φύση ανακαλύφθηκε από τον Edwin Hubble το 1925, ο οποίος μέτρησε την απόσταση του μελετώντας μια ειδική τάξη παλλόμενων αστέρων γνωστών ως Cepheids (αν και η απόσταση που υπολόγισε ήταν περισσότερο από το ήμισυ μικρότερη από την τωρινή αποδεκτή, ήταν ωστόσο αρκετά μεγάλη για να βρίσκεται έξω από την έκταση του δικού μας Γαλαξία). Το M31 είναι ταξινομημένο ως σπειροειδής γαλαξίας, με το γαλαξιακό του επίπεδο κεκλιμένο περίπου 13o από την οπτική μας γραμμή και επομένως φαίνεται σχεδόν σε προφίλ. Έχει, όπως και ο δικός μας Γαλαξίας, ένα αριθμό μικρότερων δορυφορικών γαλαξιών, οι πιο σημαντικοί από τους οποίους είναι ο Μ32 (η φωτεινή, αστεροειδής συγκέντρωση στο κάτω μέρος δεξιά στην άκρη του σπειροειδούς βραχίονα) και ο Μ110, το πιο εκτεταμένο φωτεινό νεφέλωμα στην επάνω αριστερή πλευρά (ο βορράς είναι στην κορυφή της εικόνας). Οι αστρονόμοι έχουν βρει στοιχεία για την ύπαρξη μιας μεγάλης σε μάζα μαύρης τρύπας στο κέντρο αυτού του γαλαξία (όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του δικού μας Γαλαξία). Υπολόγισαν επίσης ότι βρισκόμαστε σε μια πορεία σύγκρουσης με τον μεγάλο μας γείτονα στο διάστημα: πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον με ταχύτητα περίπου 100 Km / sec, οπότε οι δύο γαλαξίες θα συγκρουστούν σε περίπου 3 δισεκατομμύρια χρόνια και ίσως να συγχωνευθούν σε έναν γιγάντιο ελλειπτικό γαλαξία.