Δεν μπορώ να φανταστώ τι προϋποθέτει να "βλέπω", να παρατηρώ και κυρίως να είμαι μέρος ενός συστήματος στο οποίο η ύλη στο χώρο βρίσκεται σε πολλαπλές καταστάσεις (πχ ένα κρύο και χλιαρό ποτήρι νερό, νεφέλωμα, αστέρι και μελανη οπή και όλες οι ενδιάμεσες διεργασίες ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο ) και να μπορώ να αντιληφθώ το βέλος του χρόνου προς κάθε κατεύθυνση δλδ να είμαι ένας άνθρωπος με μυαλό και σώμα παιδιού, μυαλό και σώμα έφηβου, με μυαλό και σώμα ενήλικα ταυτόχρονα. Από την άλλη η φύση αν συμπεριφεροταν με έναν διαφορετικό τρόπο να επέτρεπε να επιστρέψεις σε μια διαφορετική κατάσταση πχ ένα δέντρο σταδιακά να γίνει σπόρος ή επέστρεφε ολόκληρο το σύμπαν σε μια κατάσταση διαφορετική ακριβώς οπως υπήρξε με τους ανθρώπους που ζούσαν τις ίδιες συνειδήσεις, τις ίδιες εμπειρίες και ίσως να εξελίσσονται οι καταστάσεις μέχρι να ξαναφτασει στην κατάσταση από ξεκίνησε να αλλάζει. Με βάση αυτό τον τρόπο σκέψης νομίζω πως ο χρόνος δεν έχει κάποιο φυσικό νόημα είναι το σύνολο των καταστάσεων στο οποίο βρίσκεται η ύλη το σύμπαν και απλά ενώνει κάποιες σκέψεις όπως τις έννοιες παρελθόν, παρόν μέλλον