FAZ

Τελειώνοντας με τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές θέτω τις καλύτερες αναμνήσεις και βάση μελλοντικών συναντήσεων από τις αστροβραδιές στην Κάσο: Κατ'αρχήν θα ήθελα και πάλι να ευχαριστήσω τον πρόεδρο της Εταιρείας Αστρονομίας & Διαστήματος παραρτήματος Κάσου κ. Νίκο Ξενάκη για τη διάθεσή του, το μεράκι και την βοήθειά του σε θέματα επιλογής στόχων με 6ιντσο Νευτώνειο τ/κ, ανταλλαγής απόψεων περί των σχημάτων των νεφελωμάτων που παρατηρήθηκαν, επιλογής προσοφθαλμίων, επεξηγήσεις ευθυγράμμισης GOTO σε 8ιντσο Schmidt-Newtonian, καθώς και της τέλειας μουσικής βραδιάς που μας πρόσφερε με την σύζυγό του όπως βέβαια και για τα μελανούρια, τα τσίπουρα και την μερακλίδικη παρέα που κάναμε φέτος στην Κάσο Αρχές Αυγούστου με πλανητικές Σελήνης, Κρόνου και Άρη στον Ζυγό μας ανεβάζουν τη διάθεση. Ο ουρανός μετά τη δύση της Σελήνης να γίνεται προέκταση της αυλής από την οποία παρατηρούσαμε. Να τα νεφελώματα, να οι γαλαξίες που δεν μπορώ να δω από Παλλήνη, να τα σφαιρωτά σμήνη και οι διπλοί που φαίνονταν σαν διαμάντια (...και να τα παστέλια και να τα ξερολούκουμα που έλεγε ο αείμνηστος Χατζηχρήστος). Συγκρίναμε και δοκιμάσαμε προσοφθάλμια διαφόρων εστιακών και τύπων, εξασκήθηκα πολύ στον χειρισμό της ισημερινής βάσης με αστρομεταπηδήσεις και χρήσης του χάρτη μου, εμπνευστήκαμε, συζητήσαμε, γεμίσαμε. Από την ερασιτεχνική αστρονομία γνώρισα φέτος υπέροχους ανθρώπους. Ελεύθερους και δημιουργικούς.

Εκπληκτικό !!!!

Φίλε KonstantinosM εξαιρετική η δουλειά που έκανες φτιάχνοντας αυτόν τον οδηγό παρατήρησης. Σ'ευχαριστώ για τον κόπο σου και για την ελεύθερη διαθεσιμότητά του.

Σας ευχαριστώ πολύ astrovox και KonstantinosM για τις πολύτιμες συμβουλές σας. Φίλε KonstantinosM θα επιχειρήσω από λόφο Παλλήνης και πιστεύω να δω κάτι αμυδρότερο από 6.0-6.5 mag γιατί μέχρι τώρα μέχρι τόσο βλέπω! (Όσο δηλαδή θα έβλεπα με γυμνό μάτι σε καθαρό ουρανό). Έχω κάτι γλόμπους από τις εισόδους των γειτονικών γκαράζ συν τα φώτα του δρόμου, που όταν ανάβουν χτυπούν ακριβώς στα μάτια μου. Πολλές φορές αντανακλούν και στο γυαλί του προσοφθαλμίου και αναγκάζομαι να γυρίζω τον οπτικό σωλήνα για να αλλάξει η γωνία και να μην πέφτει το φως στο προσοφθάλμιο.

Δες και αυτό εδώ το συστήνω ανεπιφύλαχτα. "Η κοσμολογία της νόησης"-Εισαγωγή στην κοσμολογία Μάνος Δανέζης, Στράτος Θεοδοσίου

Μπράβο HOMO και σε όλους που έπιασαν αυτά τα αστρονομικά σκορ! Συγχαρητήρια !!! 102 και 107 από τους 110 είναι άθλος! Επιχείρησα για πρώτη φορά έναν μαραθώνιο και δυστυχώς κατέληξε σε πλανητική παρατήρηση αφού έπιασα μόνο έναν στόχο το Μ13. 'Εχω ένα 6-ιντσο Νευτώνιο και από το μπαλκόνι μου στην Παλλήνη έχω πολλά φώτα από τον δρόμο και παιδιά δεν μπόρεσα να δω τίποτα. Για νεφελώματα δεν σηζητάμε, άστο. Εκτός του Ωρίωνα που έβλεπα τον χειμώνα άλλο νεφέλωμα δεν έχω δει. Από το μπαλκόνι μου βλέπω μέχρι 80 μοίρες ύψος και 0 με 170 μοίρες αζιμουθιακό πλάτος. Από αυτό το κομμάτι του ουρανού μόνο 38 από τα 110 Messier είναι ορατά, αλλά είδα μόνο 1! Ήταν όμως εξαιρετική εμπειρία αφού λόγω του ότι είχα 2 μήνες να βγω για παρατήρηση, είδα για πρώτη φορά το Μ13 (εξαιρετικό!!!) και επίσης πρώτη φορά Άρη και Κρόνο. Ο Κρόνος είναι απίστευτος!!! Ξεκίνησα τον αγώνα στοχεύοντας Μ95 και Μ96 στον Λέοντα. Ενώ είμουν σίγουρος ότι τους είχα στο προσοφθάλμιο δεν έβλεπα τίποτα από αυτούς. Με εξάντλησε να προσπαθώ ξανά και ξανά και προκειμένου να μην χάσω τη νύχτα το γύρισα σε πλανητική. Δεν απογοητευόμαστε όμως, με απόκτηση εμπειρίας και αρκετό βουνό θα πάμε καλύτερα.

ΧΒ70Α συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: "...πρέπει να κατανοήσουμε κοπιωδώς την έννοια Εξέλιξη." Τότε μόνο μπορούμε να δούμε και το κίνητρο αλλά και την σκοπιμότητα της ύπαρξης των πεδίων και των επί μέρους διαστάσεων.

Ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι διανυσματικό πεδίο. Δηλαδή είναι μία συνάρτηση που αντιστοιχίζει κάθε σημείο του χώρου σε ένα διάνυσμα. Το κάθε διάνυσμα με την σειρά του περιγράφεται από το μέτρο του και την κατεύθυνσή του, οπότε πως μπορούμε να έχουμε κατεύθυνση-φορά χωρίς χώρο. Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο είναι μια περιοχή μέσα στον χώρο που διεγείρει φωτόνια-κβάντα συγκεκριμένης ενεργειακής κατάστασης και στάθμης. Δηλαδή συγκεκριμένες υφές του χωροχρόνου. "Η ενέργεια του φωτονίου είναι ίση με: Ε= h x f, όπου "h" η σταθερά του Planck και όπου "f" η συχνότητα του ηλεκτρομαγνητικού κύματος. Αν λύσουμε ως προς f, βλέπουμε ότι η συχνότητα ενός φωτονίου καθορίζεται από το πόση ενέργεια "κουβαλάει". Έτσι, αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί τις διαφόρων ειδών ακτινοβολίες μεταξύ τους είναι το ποσό της ενέργειας που μεταφέρουν τα φωτόνιά τους. Τα χρώματα, για παράδειγμα, διαφοροποιούνται γιατί "αποτελούνται" από φωτόνια διαφορετικής ενέργειας και κατά συνέπεια διαφορετικής συχνότητας. Έτσι, έχουμε φωτόνια ραδιοφωνικών κυμάτων (χαμηλής ενέργειας), φωτόνια στην ορατή περιοχή του φάσματος και φωτόνια ακτίνων γ, που παράγονται όταν αποδιεγείρονται οι ατομικοί πυρήνες." (Από Βικιπαίδεια-Φωτόνιο). Το ευρύτερο πεδίο του χωροχρόνου μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα κάθε εκδήλωση της Ύλης σε ταχύτητες μέχρι αυτήν του φωτός, δεν είναι ο Νόμος που καθορίζει τις εκδηλώσεις αυτές, είναι μόνο το πεδίο. Μπορούμε να τον περιγράψουμε και ως μια συνάρτηση με τελεστή τους Νόμους που διέπουν την Ύλη και με πεδίο ορισμού όλες τις πιθανές αλλά και όλες τις απίθανες καταστάσεις-αποτελέσματα των εκδηλώσεων των μορφών της Ύλης. Λέγοντας απίθανες εννοώ και τις περιπτώσεις που στατιστικά δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν αλλά έχουν μια θεωρητική πιθανότητα, όπως όταν σπάμε τις μπάλες στο μπιλιάρδο πόσες πιθανότητες υπάρχουν να επανέλθουν ακριβώς στην αρχική τους κατάσταση...

Καλημέρα, Φίλε Κώστα εννοώ ότι επειδή αγαπάς την Γνώση την έλκεις και σιγά σιγά πιστεύω και εύχομαι να βιώσεις την αίσθηση του να την χρησιμοποιείς δημιουργικά. Αυτή η αίσθηση δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη. ΧΒ70Α δεν είναι λάθος να πούμε ότι Χρόνος είναι χωρική διάσταση. Ακριβέστερα όμως η έννοια του Χρόνου είναι πληρέστερη ως Χωροχρόνος. Ότι εκδηλώνεται μέσα στον χρόνο, εκδηλώνεται και μέσα στον χώρο. Και το αντίθετο. Φαντάσου το σαν μια κλειστή παλάμη με τρία δάχτυλα σαν γροθιά (τι γροθιά θα είναι αυτή με τρία δάχτυλα βέβαια είναι ένα θεματάκι). Η παλάμη είναι το κέλυφος-Χρόνος και τα τρία δάχτυλα είναι οι προεκτάσεις του ως χώρος. Κι επειδή κάθε δάχτυλο αποτελείται από το ίδιο "υλικό"-ουσία-έννοια με αυτό της παλάμης, εμπεριέχει και αυτό Χρόνο. Το ίδιο ισχύει και για τον Χώρο. Ένα σημείο στον χώρο σε συντεταγμένες x, y, z βρίσκεται συγχρόνως και μέσα στον Χρόνο. Όμως τα παραπάνω είναι μερικές ιδιότητες του Χωροχρόνου. Αλλά τι είναι και από τι αποτελείται ο Χωροχρόνος? Ο Χωροχρόνος είναι ιδιότητα του Σύμπαντος. Σύμφωνα με τη Θεωρία Χορδών είναι μία συγκεκριμένη ενεργειακή διακύμανση-ταλάντωση, ενεργειακών αραιώσεων και πυκνώσεων που γίνεται φορέας της Ύλης (βλέπε και μποζόνιο Higgs). Δεν είναι όλο το Σύμπαν, αλλά μία από τις ιδιότητές του. Χωρίς το πεδίο του Χωροχρόνου η Ύλη υπάρχει μόνο ως έννοια με τις ιδιότητές της ανεκδήλωτες. Βρίσκεται σε σπερματική κατάσταση ανενεργής σαν έννοια και σε έναν χώρο του Σύμπαντος αυτόν της Συνείδησης του Νου όπου εκεί δεν κινείται ο Χρόνος. Όταν λέμε ότι προεκτείνουμε μία διάσταση πάνω σε μία άλλη, προεκτείνουμε την έννοια της διάστασης και βλέπουμε μιαν άλλη. Μόνη της η διάσταση, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, στο χαρτί και μόνο στο χαρτί δεν υπάρχει. Υπάρχει και στο νου μας. Όπως τα μάτια μας είναι το μέσον της οπτικής επαφής του ορατού ηλεκτρομαγνητικού φάσματος με τον εγκέφαλο, έτσι και η κάθε διάσταση είναι το πεδίο εκδήλωσης των αντίστοιχων λειτουργιών και ιδιοτήτων του Σύμπαντος. Γιαυτό πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η Θεωρία Χορδών είναι πολύ κοντά σε μια Θεωρία των Πάντων. Πως να το αποδείξεις όμως? Προσωπικά πιστεύω ότι τα αποτελέσματα μιας θεωρίας των πάντων θα πρέπει να είναι κατανοητά και από τον πιο αδαή με την Επιστήμη. Αλλιώς ο λόγος που ζούμε θα ήταν να γίνουμε όλοι φυσικοί ή μαθηματικοί.

Γεια σε όλους, Για να μάθει κάποιος το καθαρά τεχνικό κομμάτι της θεωρίας χρειάζεται μεταπτυχιακό στη Φυσική. Μέχρι τότε μπορείς να διαβάσεις βιβλία που εξηγούν απλά χωρίς τον αποκλειστικά τεχνικό τρόπο.Στο σχολείο δεν διδάσκονται η Φυσική και τα Μαθηματικά με τρόπο που θα κινήσει το νου στην Επιστημονική και Μαθηματική Σκέψη οπότε σε βάζει στο μηχανιστικό τρόπο επίλυσης των ασκήσεων χωρίς πραγματικά να "βλέπεις" το θέμα και να σκέφτεσαι μέσα από το κάθε πρόβλημα. Προτείνω το ακόλουθο βιβλίο: "Το μικρό βιβλίο της θεωρίας χορδών" του Steven S. Gubser. Το έχω διαβάσει και μέχρι τη μέση πήγαινα καλά. Από τη μέση και προς το τέλος όμως χάθηκα λίγο και καταλάβαινα αποσπασματικά. Δεν είχα την υπομονή να το περάσω και μια 2η ανάγνωση αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσει κανείς. Η σύγχρονοι συγγραφείς εκλαικευμένης επιστήμης δίνουν μια πολύ καλή εισαγωγή σε κάθε αντίστοιχο θέμα που πραγματεύονται αλλά στο θέμα της Θεωρίας των Χορδών υπάρχει μια ιδιομορφία. Χρειάζεται ένα όχι μεγάλο, αλλά κάποιο βασικό υπόβαθρο κατανόησης των εννοιών της σχετικότητας χώρου-χρόνου, ενέργειας-μάζας (το ίδιο είναι), όπως και του 1ου και 2ου Θερμοδυναμικού Νόμου. Κατά την μελέτη της Θεωρίας Χορδών συνήθως όλα τα βιβλία που την αναλύουν, αναφέρουν και κάποιες βασικές έννοιες κβαντομηχανικής που και αυτές είναι απαραίτητες στην κατανόηση του θέματος. Στην σχολή έλυνα ασκήσεις π.χ. Θερμοδυναμικής χωρίς να ξέρω ουσιαστικά τι έκανα. Μετά κατάλαβα, αλλά αυτό ήρθε από άλλα βιβλία, φαινομενικά άσχετα που με βοήθησαν στο να σκεφτώ σύμφωνα με τους Νόμους της Φύσης και των Μαθηματικών που είναι με την σειρά τους εκφράσεις των Νόμων της Δημιουργίας. Είναι μια εμπειρία τρόπου σκέψης που την έλκεις φίλε Κώστα και προκαταβολικά αναφέρω ότι δεν συγκρίνεται με καμία από τις 5 βασικές αισθήσεις. Όσον αφορά το IQ που λες πως δεν έχεις για την επίλυση πολυπλοκότερων προβλημάτων, είναι λάθος να νομίζεις ότι κάθε άνθρωπος έχει λιγότερο ή περισσότερο IQ. Η Νοημοσύνη είναι η έκφραση της Ουσίας του Πνεύματος από την οποία αποτελείται ο Άνθρωπος και η Δημιουργία. Η ενεργοποίησή της δεν έρχεται από το πόσες ή πόσο δύσκολες θα είναι οι ασκήσεις που λύνει κάποιος. Έρχεται από την προσφορά του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Βλέπεις πόσο άσχετο είναι? Στο τελευταίο σου post σωστά λες, ότι μια διάσταση δημιουργείται προεκτείνοντας κατακόρυφα μια επιφάνεια δίνοντάς της όγκο. Θεωρητικά αυτό δεν έχει κανέναν χρόνο. Πρακτικά όμως (όχι πειραματικά) η μεταβολή της επιφάνειας σε στερεό γίνεται μέσα σε κάποιο χρόνο. Κάποτε αρχίζει και κάποια στιγμή τελειώνει η διαδικασία. Γενικά όπου υπάρχει μεταβολή υπάρχει και χρόνος. Φαντάσου ότι για οποιονδήποτε λόγο, αν κάποιος ή κάτι θέλει να αλλάξει την τρέχουσα κατάστασή του, πρέπει να την μεταβάλλει από μια κατάσταση Α σε μια άλλη Β. Στο σύνολό τους είναι μεταβολές ενεργειακών καταστάσεων από χαμηλότερη σε υψηλότερη και αντίθετα. Στην υλική Φύση η ακαριαία μεταβολή δεν υφίσταται γιατί υπάρχει η αδράνεια της ύλης. Η "δυσκολία" της αλλαγής ή αλλιώς η αντίσταση με την οποία αντιδρά η ύλη σε οποιαδήποτε μεταβολή καθιστά αναγκαία την ύπαρξη του Χρόνου για να της δοθεί η "ευκαιρία" να λάβει χώρα, να της δοθεί δηλαδή το πεδίο της εκδήλωσης της. Και επιπλέον το πεδίο του 3-διάστατου χώρου για να εκφραστεί η μεταβολή της εν λόγω κατάστασης, τι θα είναι αυτό διόγκωση, επιτάχυνση κλπ. Ο Χρόνος δεν χρειάζεται, δεν υφίσταται δηλαδή εκεί που η ενέργεια είναι άπειρη. Εκεί, το σύστημα που υποθέσαμε πριν, αν με την αλλαγή της κατάστασής του γίνει άπειρο ενεργειακά, τότε έχει πληρώσει το λόγο για τον οποίο ξεκίνησε την διεργασία της μεταβολής. Έχει υπερνικήσει απόλυτα την αδράνεια της ύλης του και δεν χρειάζεται πλέον άλλο να μεταβάλλεται η κατάστασή του αφού κατά την Θεωρία της Σχετικότητας αλλάζει πλήρως μορφή και από ύλη γίνεται πλέον "σκέτη" Ενέργεια. Το Σύμπαν αποτελείται από ενεργειακές πυκνώσεις και αραιώσεις και υπακούοντας στον Νόμο της Ισορροπίας από τον οποίο κινείται, μεταβάλλεται ως μορφή και ως κατάσταση χωρίς όμως να εξαντλείται ενεργειακά. Αν θέλω να παρατηρήσω μια ενδιάμεση κατάσταση των μεταβολών του, τότε το απομονώνω σε ένα χρονικό διάστημα για να το κατανοήσω και είναι σαν να το φωτογραφίζω ή να το μαγνητοσκοπώ μέσα σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αν θέλω να το δω όμως στο σύνολό του, πρέπει να θέσω άπειρες ενδιάμεσες "βιντεοσκοπήσεις" που έκανα πριν και να τις συνθέσω για να τις δω μετά (θεωρία μηχανών Turing). Εδώ είναι και ο περιορισμός της πρακτικής του Χρόνου που ανέφερες. Όντας κι εμείς μέσα στο πεδίο του Χρόνου περιοριζόμαστε στο να βλέπουμε στιγμές της κατάστασης του Σύμπαντος. Γιαυτό η έννοια του Απείρου απασχόλησε και απασχολεί τα Μαθηματικά όπου εκεί σαν έννοια/πεδίο ο χρόνος δεν χρειάζεται και δεν υφίσταται. Και ως συνέπεια της λογικής, εισέρχεται η έννοια της σχέσης της Νόησης με το Σύμπαν που την μελέτη της σχέσης αυτής άλλοι την θεωρούν ως μη αποδεκτή Επιστημονική θέση λόγω της "διαισθητικής" της εφαρμογής και άλλοι ως την εξέλιξη της σύγχρονης Φυσικής και των Μαθηματικών.

Θα γίνει πουθενά καμία εξόρμηση για μαραθώνιο?

Βασικό είναι να έχεις καλό χάρτη. Χρησιμοποιώ τον Pocket Sky Atlas και έχοντας φτιάξει 2 δαχτυλίδια με διάμετρο το οπτικό πεδίο του ερευνητή (36mm) και του προσοφθαλμίου εστιακής 25mm με δαχτυλίδι 10mm διάμετρο, για τους Μ81-Μ82 πάω μέσω h-UMa. Βρίσκω πρώτα τον h-UMa στον χάρτη και στη συνέχεια με το δαχτυλίδι που αντιστοιχεί στο οπτικό πεδίο του ερευνητή (αυτό με διάμετρο 36mm) βλέπω πόσα δαχτυλίδια διαδρομή χρειάζομαι για να φτάσω στους στόχους Μ-81 και Μ-82. Προτείνω η διαδρομή να γίνεται πρώτα κατά απόκλιση και μετά κατά ορθή αναφορά ή και το αντίστροφο αλλά ποτέ μαζί, για να μην μπερδευόμαστε και να μην χανόμαστε όταν κάνουμε τη διαδρομή πλέον με το τηλεσκόπιο. Με αυτόν τον τρόπο φτάνεις στους στόχους αλλά για το αν θα τους βλέπεις είναι κυρίως θέμα εξάσκησης του ματιού. Καλή εξάσκηση είναι να παρατηρήσεις πρώτα για καμιά ώρα περίπου διπλούς αστέρες Μετά πήγαινε για γαλαξίες και θα δεις ότι κάτι θα αρχίσεις να βλέπεις.

Σύμφωνα με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, το Σύμπαν εξετάζεται από την χρονική στιγμή της έναρξης της διαδικασίας της δημιουργίας του και μετά. Πιο πριν δεν εξετάζει. Και συμφωνώ με την ερώτηση του dionisi όπως και με την επιστημονική απάντηση του niko_abel. Και γι'αυτό ερχόμαστε σε αντιφάσεις. Για παράδειγμα πως είναι δυνατόν ένα πεπερασμένο σύμπαν της τάξης μεγέθους ενός σωματιδίου ύλης, να γίνεται άπειρο κατά την διάρκεια της εξέλιξής του μέσα σε πεπερασμένο χρόνο (13,7 δισ. έτη)? Πρέπει λογικά κάποια στιγμή να φτάσει την ταχύτητα του φωτός και να την διατηρήσει. Από που όμως θα έλξει την ενέργεια αυτή που θα το επιταχύνει μέχρι εκεί. Επίσης σε σχέση με ποιο σημείο αναφοράς η ταχύτητα διαστολής του σύμπαντος υφίσταται? Υφίσταται μεταξύ των σμηνών γαλαξιών, γαλαξιών, ηλιακών και αστρικών συστημάτων, πλανητών και περαιτέρω μεταξύ των σωματιδίων της ύλης ή σε σχέση με κάτι "έξω" από αυτό? Μάλλον δεν παρατηρούμε κάτι τέτοιο. Διότι, αν κατ'αρχήν όλα τα περιεχόμενα του σύμπαντος είχαν την ίδια ταχύτητα (αυτήν του φωτός) αυτό που θα παρατηρούσαμε θα ήταν μηδενική ταχύτητα εφόσον δεν θα υπήρχε χρονική διαφορά μεταξύ των μετατοπίσεων των περιεχομένων του σύμπαντος όπως οι γαλαξίες ή και τα σωματίδια. Άρα καμία μεταβολή στην ταχύτητα. Άρα τότε δεν θα είχαμε καμία εφαρμογή δύναμης που θα αιτιολογούσε την επιτάχυνση αυτή. Καμία μεταβολή, καμία χρονική διαφορά... Άρα χώρος και χρόνος δεν θα υπήρχαν. Δηλαδή ερχόμαστε στον ίδιο συλλογισμό με το τι υπήρχε πριν την μεγάλη έκρηξη. Αυτό για να το νοήσουμε και για να έχει μία έμπρακτη ή καλύτερα μια εμπειρική υπόσταση, το εξεταζόμενο σύμπαν θα πρέπει να το συγκρίνουμε με κάτι "άλλο", φαινομενικά ξέχωρο, διαφορετικό, αλλά να μπορεί όμως να το παρατηρήσει. Αυτό το άλλο το ξέχωρο από το σύμπαν, αλλά και συγχρόνως συγγενικό μαζί του, είναι ο ανθρώπινος νους. Μόνο εκεί νοείται Άχωρο και Άχρονο, κάτι δηλαδή που ενώ δεν υφίσταται εμπειρικά, μπορεί παρ'όλα αυτά να γίνεται κατανοητό, υπαρκτό καθώς και επεξεργάσιμο, όπως για παράδειγμα οι Μαθηματικές έννοιες. Τι εννοούμε όμως Σύμπαν? Για να βρούμε άκρη, πρέπει να βάλουμε μέσα τα πάντα. Όχι μόνο το αποτέλεσμα αλλά και το αίτιο της Δημιουργίας του. Δηλαδή όχι μόνο το υλικό του κομμάτι αλλά και τους Νόμους που το αποτελούν και το διέπουν. Την Σκέψη ή τις σκέψεις που γίνονται καθημερινά ανά κλάσματα του δευτερολέπτου από κάθε ον. Κάπου υπάρχουν και αυτά. Αν πούμε για ένα Σύμπαν, τότε μέσα σε αυτό υπάρχουν όλα. Τα συναισθήματα εκτός? Όχι μέσα και αυτά, μέσα όλα, για να πούμε ότι τα πάντα είναι το Σύμπαν. Με αυτόν τον ορισμό ότι τα πάντα είναι το Σύμπαν, τότε ο ανθρώπινος νους δεν μοιάζει τόσο ξέχωρος από αυτό. Είναι κομμάτι του και μάλιστα συνειδητά ενεργό αφού διαχειρίζεται την Συμπαντική Νοημοσύνη. Ένα παράδειγμα είναι ότι νοούμε αποστάσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών φωτός που ποτέ δεν πρόκειται να διανύσουμε και για μέρη που ούτε πρόκειται να πάμε να "δούμε" ιδίοις όμμασι. Όπως το μυρμήγκι που ανέφερε ο φίλος nikos_abel, βλέπουμε ότι το σύμπαν είναι άπειρο. Για να καταλήξουμε σε ένα χειροπιαστό συμπέρασμα όμως, όταν μιλάμε για ένα σύνολο που περιέχει υποσύνολα με άπειρους όρους, τότε το ίδιο αυτό το σύνολο, το υπερσύνολο δηλαδή είναι άπειρο αλλιώς δεν υπάρχει. Αντί να εξετάσουμε αν το Σύμπαν είναι άπειρο, ας εξετάσουμε ένα από τα υποσύνολά του. Τον Ανθρώπινο νου. Όπως είπαμε και ο νους είναι μέρος του σύμπαντος. Αν υποθέσουμε ότι ο Ανθρώπινος νους είναι Άπειρος, τότε και το σύνολο που τον περιέχει είναι και αυτό Άπειρο. Και εφ' όσον το Σύμπαν διέπεται από τους Νόμους και τις Λειτουργίες του και αφού είναι εκδήλωση αυτών, τότε μάλλον το Σύμπαν είναι υποσύνολο του ευρύτερου νου, του Άπειρου Νου που και το Δημιούργησε και που υπάρχει μέσα στον Άνθρωπο. Αν νοήσουμε λοιπόν το Νου του ανθρώπου Άπειρο, Άπειρο είναι και το Σύμπαν. Αν όχι, τότε θα είναι το περιορισμένο στις 4 διαστάσεις του χώρου και του χρόνου και στις 5 υλικές μας αισθήσεις. Οπότε λογικά σκεπτόμενοι, παρατηρώντας το Σύμπαν παρατηρούμε και την εξέλιξη του ανθρώπινου νου, που νοεί όσο χωράει. Ευχαριστώ όλους, Γιάννης

Έχεις pm.

Καλημέρα σε όλους, Ωραία πράγματα από τον giannis60 που δεν τα είχα δει μέσα στο forum και είναι πραγματική αστρονομία! sm47 για το πως βάζουμε συντεταγμένες στο τηλεσκόπιο, περιγράφεται στο link που παρέθεσε ο giannis60. Δες επίσης και το manual του τηλεσκοπίου σου. Τώρα για να φτιάξεις τα δαχτυλίδια που θα βάζεις στο χάρτη για να δεις πόσα προσοφθάλμια απέχει ο στόχος σου, έχει ως εξής: 1) Πάρε πολύ λεπτό σύρμα (εγώ χρησιμοποίησα ψιλή χορδή από τον ταμπουρά της γυναίκας μου) και έφτιαξα δύο δαχτυλίδια. Απλά γύρνα τα και κάνε κάτι σαν δέσιμο με τις άκρες του. Η ελαστικότητα των μουσικών χορδών και η τάση επαναφοράς τους θα κρατάει τη διάμετρο σταθερή αρκεί να μην λύσει ο κόμπος (ακούγεται κομπογιαννίτικο αλλά δουλεύει!). 2) Για τον ερευνητή και για τις 6 μοίρες του πεδίου του, φτιάξε το πρώτο δαχτυλίδι με διάμετρο 36mm. 3) Το δεύτερο δαχτυλίδι κάνε το με διάμετρο 10mm που αντιστοιχεί στο προσοφθάλμιο των 25mm εστιακής, με πεδίο 1,6 μοίρες. Τα 10mm διάμετρο αντιστοιχούν για την ακρίβεια σε 2 μοίρες πεδίο αλλά αυτό δεν επηρεάζει και πολύ. Για το προσοφθάλμιο των 10mm δεν χρειάζεται να φτιάξεις άλλο δαχτυλίδι μιας και τα δύο προηγούμενα είναι αρκετά. Βρες έναν λαμπρό και εύκολο αστέρα στον χάρτη και μετά με τον ερευνητή σου τον βρίσκεις στον ουρανό. Μετά ανάλογα πόσο μακριά είναι ο στόχος σου, μετράς στον χάρτη πόσα προσοφθάλμια ή πόσους ερευνητές απέχει από το σημείο που έχεις ήδη εντοπίσει μετρώντας είτε με το μικρό είτε με το μεγάλο δαχτυλίδι αντίστοιχα. Καλό θα είναι να πηγαίνεις στον στόχο σου με τις ντίζες της μικρομετρικής κίνησης χρησιμοποιώντας τους όχι συχγρόνως γιατί θα χαθείς. Να πλησιάζεις κατά ορθή αναφορά και μετά κατά απόκλιση (ή και αντίθετα), αλλά όχι συγχρόνως και με τους δύο. Το ανεστραμμένο είδωλο θα σε μπερδέψει λίγο στην αρχή αλλά με τον χρόνο θα προσανατολίζεσαι χωρίς πρόβλημα. Απλά να θυμάσαι όταν κοιτάς από το προσοφθάλμιο σε ποια κίνηση της ντίζας αντιστοιχεί η κατεύθυνση του τηλεσκοπίου που θες να πας. Καλές παρατηρήσεις