Ποίηση στην Αστρονομία

Ένα ποίημα που έγραψα για την επιστήμη που λατρεύουμε.Παραθέτω:

 

Με την αστρονομία έγινα,φίλος πριν από χρόνια,

Και με τη συντροφιά μου πρόσφερε ζωή μακρυά απο ψώνια.

 

Που μόνο σκοπό τους στη ζωή έχουν την ουτοπία,

ενώ εγώ αμέριμνος παρατηρώ το Δία,

 

Κατάφερα και έμαθα πως πρέπει να πιστέψεις

πάνω στη γη που κατοικείς και να τη προστατέψεις,

 

Να σέβεσαι το σύμπαν σου,να ζεις με ταπεινότις,

Παράλληλα θα μελετάς τα άστρα όλης της νιότης.

 

Σχόλια ευπρόσδεκτα από όλους!

Άλλο ένα ποίημα που έγραψα για την αστρονομία:

 

Η Αστρονομία ήθελε τρόπο ζωής να αλλάζω,

Κομμάτια αυτού του σύμπαντος που πάντα θα θαυμάζω,

 

Στο Δία τις κηλίδες του με σχήματα οβάλ,

Μέχρι και το νεφέλωμα της Γκαμπριέλα της Μιστράλ,

 

Μέσα απο τα κυάλια μου είδα το m13,

Για το οποίο με ρώτησε,μια ευγενής κυρία,

 

Στο τέλος τα κατάφερα να δω τον Υπερίωνα,

Και να θαυμάζω με τα μάτια μου,τ'αστέρια του Ωρίωνα.

 

Αυτό για σήμερα.Ελπίζω να αρέσει σε όσους το διαβάσουν.

Mπραβω κυριε Ηλια!Ηταν πολυ ωραιο!!!

Mπραβω κυριε Ηλια!Ηταν πολυ ωραιο!!!

 

Φίλε ckormpos1 δεν είναι ανάγκη ο πληθυντικός,λίγα χρόνια σε περνάω.Πάντως ευχαριστώ για τον έπαινο,να σαι καλά.

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=18841

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=131257

 

Αειθαλή να λιάζεστε παιδιά των άστρων και ποτέ μη σας αγγίξει άκληρη σκουριά.

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=18841

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=131257

 

Αειθαλή να λιάζεστε παιδιά των άστρων και ποτέ μη σας αγγίξει άκληρη σκουριά.

 

Θα συνεχίσω να γράφω ποιήματα.έχω ολοκληρώσει και άλλο ένα για τη Διάβαση της Αφροδίτης,αλλά κάνω τις τελικές διορθώσεις για να είναι όσο το δυνατό πιο ωραίο.Πολύ ωραίοι οι σύνδεσμοι που μου στείλατε.

Ακόμα ένα ποίημα που θέλω να μοιραστώ με την αστροπαρέα.Παραθέτω.

 

Προχώρησα βαθύτερα,μέσα στον εαυτό μου.

Προβλήματα αντίκρυσα,δεμένα σε αλυσίδες.

 

Και τα δεσμά τους έσπασε,το άσπονδο μυαλό μου.

Στο καλοκαιρινό το παίξιμο,με φλογερές περσίδες.

 

Μια αστρονομία ξέθαψα,θαμμένη μες στην άγνοια.

Ο κόσμος ο παράλυτος,απ'την αστρολογία.

 

Μεγαλειώδη βλέμματα στα άστρα τα τιτάνια.

Εσείς που με γλιτώσατε απ'την ανθρώπινη βλακεία.

 

Το φιλικό μου ύφος,έδειξα στην Κασσιόπη.

Παλιά καλή μου φίλη,πρώτος αστερισμός.

 

Ένα ταξίδι έκανα,στο Δία στη Σινώπη

Στα μαύρα πάλι ντύθηκε,απόψε ο ουρανός

 

ΥΓ:Για όσους δεν το γνωρίζουνε,Σινώπη είναι ένας πολύ μικρός δορυφόρος του Δία.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Πολύ ωραίο και αυτό το ποίημα Ηλια

Παραθέτω ένα ακόμα ποίημα που έχω γράψει για τα αστέρια.

 

Ξεχασμένα αστέρια που κείτεστε σαν πυγολαμπίδες ακίνητες,παγωμένες σ'ένα κρύο διάστημα,

Πως καταφέρνετε και βρίσκετε τη δύναμη να ακτινοβολήσετε και να φωτίσετε ετούτους τους πλανήτες?

 

Κιτρινωπά αστέρια,που φλογίζετε το σύμπαν και το εμπλουτίζετε με τη γνώση σας,με ένα πελώριο ανάστημα

Πως κρατάτε για τόσα χρόνια συντροφιά τα πρώτα σας παιδιά,που τα βαφτίσατε κομήτες?

 

Πως στέκεστε αμέριμνα,πως δε νιώθετε μοναξιά από τα αδέρφια σας,ενώ γνωρίζετε ότι κι εκείνα αιώνια σας ψάχνουν για να σας γνωρίσουν?

 

Πείτε ένα γεια στην αστρόσκονη που σας υμνεί.Πείτε ένα γεια στο παιδί σας που αναδύθηκε στου εκατομμυρίου τους αιώνες για να σας χαμογελάσει,σάμπως του δώσετε απαντήσεις.

 

Χαιρετίστε αέναα με το φως σας ένα σύντροφο σας,το άστρο της ημέρας μου,τον Ήλιο,όπου χάρης το φως του δε θα μπορούσα να σας επαινέσω.

 

Όταν σβήσετε σα κερί που το χτυπάει αλύπητα το νερό,θυμηθείτε να βρεθούμε σε έναν παράδεισο,έξω από αυτό το σύμπαν,για να μάθω τα κρυμμένα σας μυστικά.

 

Σ'ένα παράδεισο όπου το φέγγος σας θα ακτινοβολεί παντοτινά,όπου ο καυτός πυρήνας του ένδοξου παρελθόντος θα μετατραπεί σε μια θερμή ψυχή που θέλει να παγώσει,ενώ ολόψυχα μοιράζεται τα μυστικά της.

 

Τα παιδιά των άστρων θα σας περιμένουν υπομονετικά.Μέχρι να σβήσει το τελευταίο ανάμεσα σας.

Μπορεί το σύμπαν αυτό να παγώσει στους απέραντους αιώνες,μα οι σκέψεις μου βρίσκονται ήδη στο δικό μας παράδεισο...

Ακομα μια επιτυχια στην ποιηση!Μπραβω Ηλια!Συνεχισε την καλη δουλεια

πραγματικα υπεροχο καλη συνεχεια

Αστρο-Ποίηση στα μάτια μιας τυφλής κουκουβάγιας που προβάλουν σχέδιο σαν το νυχτερινό ουρανό

To ποίημα αυτό το έγραψα πριν ένα περίπου μήνα.Παραθέτω

 

Περί Σύμπαντος Και Ανθρώπων

 

Εάν ποτέ σκεφτήκαμε ,να δώσουμε τροφές σ’ ελπίδες,

Να κάνουμε και δέκα ευχές στης χειμωνιάς τις διδυμίδες.

Σύμπαν μου ω πελώριο, κι όμως πεπερασμένο

Με τους ανθρώπους τα’ βαλες και μένεις ξεχασμένο

Οι θαυμαστοί σου κόσμοι και οι απτές εκπλήξεις

Ολάκερες κραυγάζουν σ’ εμένα να τις δείξεις

Θυμήσου την ημέρα που έγραψα τα λόγια αυτά

Υπέρ μου συνομώτησε να βγουν τα όνειρα μου

Αληθινά και απτά.