Εξωπλανήτες.

Μοναδικός εξωπλανήτης απολαμβάνει διπλό ηλιοβασίλεμα.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231128732

O «Κατάλογος Κατοικήσιμων Εξωπλανητών» προσφέρει ιδέες για μετανάστευση.

Είκοσι χρόνια μετά την ανακάλυψη του πρώτου πλανήτη εκτός του Ηλιακού Συστήματος, οι αστρονόμοι αρχίζουν να εντοπίζουν τους πρώτους εξωπλανήτες που θα μπορούσαν δυνητικά να φιλοξενούν ζωή.

Τώρα, ένας «Κατάλογος Κατοικήσιμων Εξωπλανητών» παρουσιάζεται από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πουέρτο Ρίκο στο Αρεσίμπο, με την προοπτική να βοηθήσει στη μελέτη και την ταξινόμηση αυτών των δυνητικά φιλόξενων κόσμων.

«Ένα σημαντικό πλεονέκτημα αυτών των κατατάξεων είναι η δυνατότητα σύγκρισης των εξωπλανητών από τον χειρότερο μέχρι τον καλύτερο υποψήφιο για την εμφάνιση ζωής» λέει ο Άμπελ Μέντεζ, επικεφαλής της προσπάθειας.

Ο κατάλογος περιλαμβάνει όχι μόνο τους πιθανώς κατοικήσιμους εξωπλανήτες, αλλά και τους δυνητικά φιλόξενους εξωδορυφόρους, όπως για παράδειγμα το φεγγάρι Πανδώρα στον κόσμο του Avatar.

Η ταξινόμηση βασίζεται σε μια σειρά από δείκτες «κατοικησιμότητας», όπως η απόσταση του πλανήτη από το μητρικό άστρο (μόνο οι μέσες αποστάσεις επιτρέπουν την παρουσία υγρού νερού), η σύσταση (από αέρια ή από στέρεο έδαφος) και η επιφανειακή θερμοκρασία.

Ένα από τα συστήματα κατάταξης χωρίζει τους εξωπλανήτες σε 18 κατηγορίες μάζας και θερμοκρασίας, δίνοντας έναν πίνακα που θυμίζει τον Περιοδικό Πίνακα των Στοιχείων και δείχνει με μια ματιά ποιοι πλανήτες θυμίζουν περισσότερο τη Γη.

Από τους περίπου 2.000 πιθανούς εξωπλανήτες που έχουν εντοπιστεί ως σήμερα, μόνο δύο, ο Gliese 518d και ο HD 85512b πληρούν τα κριτήρια κατοικησιμότητας και μοιάζουν οριακά με τη Γη. Παρόλα αυτά, ο κατάλογος περιλαμβάνει συνολικά 15 εξωπλανήτες και 30 εξωδορυφόρους ως δυνητικά κατοικήσιμα σώματα.

Η λίστα θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται, καθώς αντλεί στοιχεία και από άλλες βάσεις δεδομένων, όπως

η Εγκυκλοπαίδεια Εξωηλιακών Πλανητών,

http://www.exoplanet.eu/

ο Εξερευνητής Δεδομένων Εξωπλανητών

http://exoplanets.org/

και η σχετικά νέα αποστολή Kepler της NASA.

http://www.kepler.nasa.gov/

Κέπλερ 22-Β, ο μεγάλος αδελφός της Γης.

Εκείνο που μέχρι πρόσφατα ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας αποτελεί πλέον επιστημονική πραγματικότητα.

Η NASA επιβεβαίωσε ότι ο Κέπλερ 22-Β, ένας εξωπλανήτης που βρίσκεται σε απόσταση 600 ετών φωτός από εμάς, ενδέχεται να φιλοξενεί ζωή.

Στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει αν έχει σύννεφα ή θάλασσες, αν είναι βραχώδης ή αποτελείται από αέρια

Εiναι δυόμισι φορές μεγαλύτερος από τη Γη βρίσκεται στην "εύκρατη ζώνη" του ηλιακού του συστήματος, σε σημείο, δηλαδή, που επιτρέπει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του. Περιστρέφεται γύρω από το άστρο του σε απόσταση 15% μικρότερη από εκείνη που χωρίζει τη Γη από τον Ήλιο. Επειδή, όμως, ο δικός του ήλιος εκπέμπει 25% λιγότερο φως από τον δικό μας, οι συνθήκες μοιάζουν πολύ με εκείνες που επικρατούν στη Γη.

Η μέση θερμοκρασία στον Κέπλερ 22-Β υπολογίζεται σε 22 βαθμούς Κελσίου.

Ο Κέπλερ 22-Β είναι πρώτος πλανήτης για τον οποίο υπάρχει επιβεβαίωση ότι θα μπορούσε να φιλοξενεί ζωή. Δεν είναι όμως και ο μοναδικός. Η NASA εξετάζει τα δεδομένα για ακόμη 47 εν δυνάμει κατοικήσιμους πλανήτες.

Ανακαλύφθηκαν 18 νέοι πλανήτες.

Ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε 18 νέους πλανήτες ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο τον αριθμό των πλανητών που έχουν εντοπιστεί μακριά από το ηλιακό μας σύστημα. Ο αριθμός των εξωηλιακών πλανητών, όπως ονομάζονται οι πλανήτες που δεν ανήκουν στο ηλιακό μας σύστημα,

ξεπερνά πλέον τους 700.

Αυτή η τελευταία «φουρνιά» εξωηλιακών πλανητών είναι όλοι γίγαντες αερίου με μέγεθος ανάλογο με αυτό του Δία.

Η ανακάλυψη.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο Keck στην Χαβάη αλλά και αστρονομικά όργανα που βρίσκονται στο Τέξας. Επικέντρωσαν την μελέτη τους σε άστρα τύπου Α τα οποία είναι άστρα με μάζα τουλάχιστον 1.5 φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου. Εντόπισαν 300 τέτοια άστρα και άρχισαν να τα παρατηρούν με στόχο να εντοπίσουν πλανήτες που πιθανώς κινούνταν γύρω τους. Εντόπισαν 18 πλανήτες οι οποίοι δεν κινούνται σε ιδιαίτερα κοντινή απόσταση από το μητρικό τους άστρο.

Τον τελευταίο καιρό έχουν ανακαλυφθεί αρκετοί εξωηλιακοί πλανήτες που κινούνται σε πολύ κοντινή απόσταση από το μητρικό τους άστρο. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ανακάλυψη τους θα προσφέρει νέα στοιχεία στην προσπάθεια που κάνουν οι επιστήμονες να αποκρυπτογραφήσουν τη δημιουργία και εξέλιξη των πλανητών. H έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrophysical Journal Supplement Series.

Στην φωτογραφία ο «Περιοδικός Πίνακας» των κατοικήσιμων εξωπλανητών χωρίζει τους πλανήτες σε έξι ομάδες μάζας (οριζόντια) και τρεις ομάδες θερμοκρασίας.

Το σωστό link στην Nasa

http://www.nasa.gov/mission_pages/kepler/main/index.html

Ανακαλύφθηκαν οι δυο πρώτοι πλανήτες με μέγεθος αντίστοιχο της Γης.

Ορόσημο στην έρευνα του διαστήματος χαρακτήρισαν Αμερικανοί αστρονόμοι την ανακάλυψη δύο εξωπλανητών, που έχουν μέγεθος αντίστοιχο με της Γης. Οι δύο πλανήτες εντοπίστηκαν απο το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA σε απόσταση 946 φωτός μακριά απο τη Γη και σύμφωνα με τους επιστήμονες που τους ανακάλυψαν, οι πλανήτες αυτοί ίσως να είχαν στο παρελθόν τις απαιτούμενες συνθήκες για να φιλοξενήσουν ζωή. Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες εντοπίζουν εξωπλανήτες με μάζα σχεδόν παρόμοια με της Γης.

«Είναι οι πιο σημαντικοί πλανήτες που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα », ανέφερε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που έκανε την ανακάλυψη, δρ. Φρανσουά Φρεσίν, απο το Κέντρο Αστροφυσικής Σμιθσόνιαν, στο Κέμπριτζ των ΗΠΑ. Ο ίδιος πρόσθεσε πως και οι δύο πλανήτες τώρα, έχουν πολύ υψηλές θερμοκρασίες και θεωρητικά είναι αδύνατο να φιλοξενούν ζωή. Όμως στο παρελθόν, καθώς περιφέρονταν σε μεγαλύτερη απόσταση από το μητρικό τους άστρο, είναι πολύ πιθανό να διέθεταν ακόμη και νερό στην επιφάνεια τους, σε υγρή μορφή, παρέχοντας έτσι ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη μορφών ζωής.

Οι δύο πλανήτες ονομάστηκαν Kepler 20f και Kepler 20e. Ο πρώτος εξ αυτών είναι σχεδόν ίδιος σε μάζα με τη Γη και οι επιστήμονες επισήμαναν ότι στο παρελθόν μπορεί να ήταν ο δίδυμος αδερφός της και να διέθετε την ίδια μέση θερμοκρασία. Ο δεύτερος εξωπλανήτης, ο Kepler 20e, είναι λίγο μικρότερος απο τη Γη - η διάμετρός του υπολογίστηκε πως είναι 0,87 φορές μικρότερη - και περιφέρεται σε κοντινότερη απόσταση ως προς το μητρικό του άστρο. Το γεγονός αυτό τον καθιστά ιδιαίτερα θερμό καθώς η μέση θερμοκρασία κυμαίνεται στους 767 βαθμούς Κελσίου.

Όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες στο σχετικό άρθρο τους

http://www.nature.com/nature/journal/vnfv/ncurrent/full/nature10780.html?WT.ec_id=NATURENEWSBREAKING

στην επιθεώρηση «Nature»

http://www.nature.com/nature/index.html

οι δύο εξωπλανήτες χρειάζονται για να κάνουν μία πλήρη περιφορά γυρω από το άστρο τους, 20 μέρες και έξι μέρες αντίστοιχα ενω η Γη εκτελεί την ίδια περιφορά σε ένα χρόνο. Απο τα δεδομένα που συνέλεξαν με το διαστημικό τηλεσκόπιο Κepler, προκύπτει ότι οι δύο εξωπλανήτες είναι πετρώδεις και ενδεχομένως διαθέτουν πυρήνα απο σίδηρο. Ο kepler 20f που έχει σχεδόν ίδια μάζα με τη Γη, (η διάμετρος του είναι 1.03 φορές μεγαλύτερη από του δικού μας πλανήτη) μπορεί να έχει αναπτύξει ενδεχομένως ένα λεπτό στρώμα απο υδάτινους υδρατμούς στην ατμόσφαιρα του.

Ο πλανήτης αυτός έχει μέση θερμοκρασία 432 βαθμούς Κελσίου και για τον λόγο αυτό είναι αδύνατο να υπάρχει στην ατμόσφαιρα του υδρογόνο ή ήλιο. Μέχρι σήμερα το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler έχει εντοπίσει 35 εξωπλανήτες αλλά είναι η πρώτη φορά που καταφέρνει να ανακαλύψει πλανήτες αντίστοιχους σε μέγεθος με τη Γη.

«Τώρα το μόνο που απομένει είναι να πετύχουμε έναν συνδυασμό αυτών των δυο για να ανακαλύψουμε έναν κόσμο της Χρυσομαλλούσας σαν τον δικό μας» δήλωσε η Σάρα Σίγκερ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης η οποία συμμετείχε στη μελέτη.

Στην φωτογραφία απεικόνιση σε σύγκριση με τη Γη.

Καλό είναι να βάζεις και το επίσημο link της αποστολής Kepler από την NASA.

http://www.nasa.gov/mission_pages/kepler/news/kepler-20-system.html

Εδώ μπορεί κάποιος αν επιθυμεί, να ψάξει και περισσότερα για την αποστολή Kepler.

Πλανητικά «αποκαΐδια» που μοιάζουν με τη Γη.

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση ότι εντοπίστηκε ένας πλανήτης μακριά από το ηλιακό μας σύστημα που έχει μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από τον δικό μας εντοπίστηκαν άλλοι δύο οι οποίοι έχουν μέγεθος λίγο μικρότερο από τη Γη.

Πρόκειται για τον KOI 55.01 και τον KOI 55.02 που έχουν μέγεθος 76% και 87% αντίστοιχα με εκείνο της Γης.

Όμως όπως διαπιστώθηκε οι δύο πλανήτες είναι στην πραγματικότητα τα καμένα απομεινάρια μεγάλων πλανητών τους οποίους κατέστρεψε το μητρικό τους άστρο.

Οι καμένοι πλανήτες.

Η ανακάλυψη των δύο πλανητών έγινε και πάλι με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Κέπλερ το οποίο έχει ανακαλύψει πολλές εκατοντάδες εξωηλιακούς πλανήτες στους πρώτους μήνες λειτουργίας του. Οι δύο πλανήτες που ονομάστηκαν KOI 55.01 και KOI 55.02 κινούνται γύρω από το άστρο KIC 05807616 που βρίσκεται σε απόσταση 4 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς.

Η ανακάλυψη ήταν άκρως εντυπωσιακή αφού για πρώτη φορά εντοπίστηκαν δύο πλανήτες μακριά από το ηλιακό μας σύστημα με μέγεθος σχεδόν ίσο με αυτό της Γης. Όπως όμως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια δεν είχαμε να κάνουμε με δύο «κανονικούς» πλανήτες αλλά με τα "αποκαΐδια" τα δύο μεγάλων πλανητών τους οποίους κατέστρεψε το μητρικό τους άστρο.

Το KIC 05807616 είναι ένα άστρο που ανήκει στην ίδια κατηγορία άστρων με τον Ήλιο. Τα άστρα αυτής της κατηγορίας όταν τα καύσιμα τους αρχίζουν να εξαντλούνται περνούν από διάφορες φάσεις. Στα τελευταία του στάδια το άστρο διογκώνεται και μετατρέπεται σε αυτό που οι ειδικοί έχουν ονομάσει «κόκκινος γίγαντας».

Έτσι συνέβη και με το KIC 05807616 το οποίο μετατράπηκε σε κόκκινο γίγαντα.

Αν υπήρχαν πλανήτες που κινούνταν κοντά του το άστρο όταν άρχισε να διογκώνεται τους «κατάπιε» ενώ όσους βρίσκονταν σε αποστάσεις ανάλογες με αυτές που βρίσκονται ο Άρης ή η Γη από τον Ήλιο τούς μετέτρεψε σε κοσμικές φλεγόμενες μπάλες.

Αυτή τη στιγμή οι δύο πλανήτες κινούνται τόσο κοντά στο μητρικό τους άστρο που ολοκληρώνουν μια περιστροφή γύρω από αυτό μέσα σε λίγες ώρες. Οι επιστήμονες που μελετούν τους δύο πλανήτες εκτιμούν ότι βρίσκονταν σε σχετικά μεγάλη απόσταση από το άστρο και είχαν πολύ μεγαλύτερο μέγεθος.

Θεωρούν ότι το άστρο διογκώθηκε και πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τους δύο πλανήτες με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος τους είτε να καεί και να εξατμιστεί είτε να χαθεί από τη τριβή. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτό που απέμεινε από τους πλανήτες και εντόπισε το Κέπλερ είναι τα απομεινάρια του πυρήνα τους. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature.

Καλλιτεχνική απεικόνιση των δύο πλανητών που έκαψε το μητρικό τους άστρο με αποτέλεσμα να συρρικνωθούν και να έχουν μέγεθος λίγο μικρότερο από αυτό της Γης.

Η αποστολή Kepler ανακάλυψε το μικρότερο ηλιακό σύστημα.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο της NASA ανακαλύπτει ασταμάτητα εξωπλανήτες – πλανήτες που βρίσκονται σε άλλα μακρινά ηλιακά συστήματα.

Τώρα ανακοίνωσε την ανακάλυψη των τριών μικρότερων εξωπλανητών που βρέθηκαν μέχρι τώρα.

Οι πλανήτες αυτοί βρίσκονται σε τροχιά γύρω από το άστρο KOI-961, ονομάζονται KOI-961.01, KOI-961.02, KOI-961.03 και έχουν 0.78, 0.73 και 0.57 φορές αντίστοιχα την ακτίνα της Γης. Ο μικρότερος από αυτούς (KOI-961.03) έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με τον πλανήτη Άρη.

Και οι τρεις πλανήτες ολοκληρώνουν μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον «ήλιο» τους σε λιγότερο από δυο μέρες.

Το άστρο KOI-961 είναι ένας μικροσκοπικός «κόκκινος νάνος» με μόλις το ένα έκτο του μεγέθους του ήλιου μας.

Στις φωτογραφίες μια καλλιτεχνική αναπαράσταση που συγκρίνει το πλανητικό σύστημα του άστρου KOI-961 με τον πλανήτη Δία και τα τέσσερα μεγαλύτερα φεγγάρια του,

επίσης ταξινόμηση των 3 μικρών εξωπλανητών - μαζί με τους Kepler 20e και 20f που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα - κατά μέγεθος και

η ροή του φωτός από το άστρο-ήλιος KOI-961 που ανιχνεύει το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, μειώνεται, όταν μπροστά από αυτό διέρχεται ένας πλανήτης. Στις παραπάνω γραφικές παραστάσεις βλέπουμε πως μεταβάλλεται η φωτεινότητα του άστρου εξαιτίας της διέλευσης των πλανητών KOI-961.01, KOI-961.02, KOI-961.03

Κατοικήσιμη «Σελήνη» σε δίδυμα άστρα.

Πριν από λίγους μήνες επιστήμονες εντόπισαν έναν πλανήτη στο Kepler 16, ένα σύστημα που αποτελείται από δύο άστρα. Ομάδα αστροφυσικών στις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι είναι πιθανό ο πλανήτης να διαθέτει έναν δορυφόρο που πιθανώς να διαθέτει συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής.

Το δίδυμο σύστημα.

Το σύστημα Kepler 16 βρίσκεται σε απόσταση 200 ετών φωτός από τη Γη και τον περασμένο Σεπτέμβριο εντοπίστηκε εκεί ένας πλανήτης, ο Kepler 16b. Ο πλανήτης αυτός είναι ένας γίγαντας αερίων με μάζα ανάλογη με αυτή του Κρόνου και το εντυπωσιακό είναι ότι περιστρέφεται γύρω από τα δύο άστρα ταυτόχρονα. Πρόκειται για τον πρώτο πλανήτη που εντοπίζεται να κινείται γύρω από δύο άστρα και γι αυτό η ανακάλυψη θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική.

Το φεγγάρι της ζωής.

Αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Arlington στο Τέξας, οι οποίοι μελετούν το σύστημα, υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανό ο πλανήτης Kepler 16b να διαθέτει έναν δορυφόρο ο οποίος ίσως διαθέτει συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής. Ζητούν μάλιστα από την NASA να στρέψει τα δικά της επίγεια και διαστημικά όργανα παρατήρησης στο Kepler 16 για να αναζητήσει την «εξωηλιακή Σελήνη» όπως χαρακτήρισε τον δορυφόρο η ομάδα των αστροφυσικών.

Η νέα μελέτη για το σύστημα Kepler 16 φέρνει στο νου τον Tatooine, τον πλανήτη του Λουκ Σκαϊγουόκερ στην ταινία «Ο πόλεμος των άστρων». Αν λοιπόν τελικά υπάρχει αυτό το φεγγάρι και ζει κάποιος σε αυτό θα έχει τη σπάνια τύχη να βλέπει δυο ανατολές και δυο δύσεις.

"ΕξωΚρόνος": ένας εξωπλανήτης με δακτυλίους.

Οι αστροφυσικοί που ασχολούνται με την έρευνα των εξωπλανητών δεν πρόκειται να μας αφήσουν να πλήξουμε ούτε στιγμή! Κάθε μέρα έχουν να παρουσιάσουν και κάτι καινούργιο - εξωπλανήτες στην κατοικήσιμη ζώνη, εξωπλανήτες στο μέγεθος της Γης, εξωπλανήτες στο μέγεθος του Άρη, και τώρα .... εξωπλανήτης με δακτυλίους σαν τον Κρόνο.

Μια ομάδα αστροφυσικών από το πανεπιστήμιο του Rochester ανακάλυψε στον αστερισμό του Κενταύρου έναν πλανήτη με δακτυλίους, όπως ο Κρόνος, χρησιμοποιώντας τα δεδομένα από τα SuperWASP (Wide Angle Search for Planets) και All Sky Automated Survey (ASAS)

Ο εξωπλανήτης με τους δακτυλίους περιστρέφεται γύρω από το άστρο 1SWASP J140747.93-394542.6. Το άστρο αυτό είναι παρόμοιο σε μάζα με τον ήλιο, αλλά είναι πολύ νεώτερο σε ηλικία - περίπου 16 εκατομμυρίων ετών ή 1/300-στο της ηλικίας του ηλιακού συστήματος - και βρίσκεται περίπου 420 έτη φωτός μακριά.

Η βασική ιδέα της έρευνας αυτής είναι παρόμοια με τον τρόπο που εντοπίζει εξωπλανήτες το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler. Όταν ο εξωπλανήτης περνάει μπροστά από το άστρο - ήλιο τότε η ένταση του φωτός μειώνεται. Ενώ συνήθως η διάρκεια της "έκλειψης" διαρκεί μικρό χρονικό διάστημα, στην περίπτωση αυτή διαρκούσε σχεδόν δυο μήνες!

Παρότι ο πλανήτης δεν παρατηρείται άμεσα, η ερμηνεία των δεδομένων είναι ότι πρόκειται για ένα σύστημα παρόμοιο με τον Κρόνο και τους δακτυλίους. Επιπλέον μεταξύ των δακτυλίων πρέπει να υπάρχουν κενά που εξηγούν τις αυξομειώσεις της ροής του φωτός κατά τη διάρκεια της έκλειψης.

Εντοπίζονται τέσσερις δακτύλιοι με συνολική διάμετρο δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων!

Παραμένει ακόμα ανοικτό το θέμα σχετικά με το τι είναι το αντικείμενο στο κέντρο του συστήματος των δακτυλίων: είναι καφέ νάνος - ένα άστρο πολύ μικρής μάζας - ή ένας πλανήτης; Η απάντηση βρίσκεται στη μάζα του αντικειμένου.

Για να είναι ένας καφέ νάνος, το αντικείμενο θα πρέπει να έχει μάζα μεταξύ 13 MJ και 75 ΜJ (ΜJ = μάζα Δία). Εάν η μάζα του αντικειμένου είναι μικρότερη από 13 MJ , πρόκειται για πλανήτη σαν τον Κρόνο.

http://www.rochester.edu/news/show.php?id=3983

Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωπλανήτη που μοιάζει με τον Κρόνο και του άστρου γύρω από το οποίο περιστρέφεται (Illustration Credit: Michael Osadciw/University of Rochester)

Τρισεκατομμύρια πλανήτες στον Γαλαξία!

Σύμφωνα με τα ευρήματα μιας νέας μελέτης σχεδόν όλα τα άστρα του Γαλαξία διαθέτουν τουλάχιστον έναν πλανήτη. Με δεδομένο ότι ο αριθμός των άστρων στον γαλαξία μας εκτιμάται ότι είναι 200-400 δισεκατομμύρια, αν η μελέτη είναι ορθή, ο αριθμός των πλανητών (και των δορυφόρων τους) είναι πιθανό να ξεπερνάει- και μάλιστα κατά πολύ -το ένα τρισεκατομμύριο.

Τα μεγάλα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια όπως το Kepler που αναζητούν πλανήτες ακολουθούν μεθόδους εντοπισμού τους σε κοντινές στο δικό μας ηλιακό σύστημα περιοχές και σε άστρα που μοιάζουν με τον Ήλιο. Αυτές οι μέθοδοι εντοπίζουν κατά βάση μεγάλους και πολύ μεγάλους σε μέγεθος πλανήτες.

Η μελέτη.

Οι ερευνητές αυτή τη φορά επέλεξαν να μελετήσουν και να επεξεργαστούν δεδομένα που έχουν προκύψει από έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με τη μέθοδο της βαρυτικής μικροσκοπίας. Η συγκεκριμένη μέθοδος δημιουργεί ένα είδωλο του πλανήτη, μεγεθύνοντας το φως του μέσω της βαρύτητας.

Η συγκεκριμένη μέθοδος επιτρέπει την παρατήρηση διαφόρων ειδών άστρων σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι σχεδόν όλα τα άστρα του Γαλαξία διαθέτουν πλανήτες και κατά μέσο όρο κάθε άστρο διαθέτει περίπου δύο πλανήτες.

Οι ερευνητές εκτιμούν μάλιστα ότι υπάρχουν περί τα δέκα δισεκατομμύρια πλανήτες με μέγεθος ανάλογο ή και μικρότερο από αυτό της Γης. H έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Σχόλιο:Τελικά τι μας περιμένει εκει εξω!!!

Στο wikipedia αναφερει...

Ο Βόγιατζερ 2 σήμερα βρίσκεται σε πορεία που θα τον βγάλει στο μέλλον έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Οι πυρηνικές γεννήτριες ισχύος του σκάφους θα συνεχίσουν να λειτουργούν περίπου μέχρι το 2020, οπότε θα τερματιστεί και η λειτουργία του. Προς το παρόν συνεχίζει να μελετά την ηλιόσφαιρα, ενώ πλέον βρίσκεται κοντά στα όρια της ηλιόπαυσης. Τον Αύγουστο του 2011 βρίσκεται σε απόσταση 14.500.000.000 χιλιομέτρων περίπου (ή 95 AU) από τον Ήλιο, από τον οποίο απομακρύνεται με ταχύτητα περίπου 3,3 AU το χρόνο. Το 2006 βρισκόταν σε απόκλιση −52.51° και ορθή αναφορά 19.775 h, στον αστερισμό Τηλεσκόπιον. Σε περίπου 296.000 χρόνια, θα περάσει σε απόσταση 4,3 ετών φωτός από το Σείριο.

Δηλαδη αν ισχυουν ολα τα παραπανω....για να φτασουμε το νεο αδερφο της γης θα πρεπει με την υπαρχουσα τεχνολογια να ταξιδεψουμε 41 εκ χρονια.

Βεβαια λεω αν ισχυουν ολα τα παραπανω γιατι διαπιστvσα οτι ο Σειριος δεν απεχει 4.3 ετη φωτος αλλα 8.57 ετη φωτος.

Οποτε μαλλον θα αναφερεται στον Εγγυτατος Κενταυρος ο οποιος ειναι 4.22 ετη φωτος....ή 268000 AU που ειναι περιπου το ιδιο.

Οι ελεύθερα περιπλανώμενοι πλανήτες είναι περισσότεροι από τα άστρα.

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια καινούργια κατηγορία πλανητών στο μέγεθος του Δία που κινούνται στο σκοτεινό διάστημα, μακριά από το φως ενός άστρου-ήλιου. Θεωρείται ότι αυτοί οι περιπλανώμενοι πλανήτες αποσπάστηκαν από αναπτυσσόμενα πλανητικά συστήματα.

Η ανακάλυψη βασίζεται σε μια κοινή έρευνα Ιαπωνίας-Νέας Ζηλανδίας, κατά την οποία σαρώθηκε το κέντρο του γαλαξία μας κατά τη διάρκεια του 2006 και 2007, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη πάνω από 10 περιπλανώμενων πλανητών με μάζες περίπου όσο η μάζα του Δία. Οι πλανήτες που βρέθηκαν βρίσκονται σε απόσταση 10000 με 20000 έτη φωτός μακριά από τη Γη.

Οι αποκαλούμενοι «ορφανοί πλανήτες» είναι πολύ δύσκολο να παρατηρηθούν και γι αυτό οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Το πλήθος τους εκτιμάται ότι είναι τουλάχιστον όσο το πλήθος των πλανητών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από άστρα όπως ο Ήλιος.

Αυτό θα προσθέσει μέχρι και εκατοντάδες δισεκατομμύρια μοναχικών πλανητών, μόνο στον γαλαξία μας.

«Η έρευνά μας είναι σαν μια απογραφή πληθυσμού» δηλώνει ο David Bennett της NASA, «μελετήσαμε ένα τμήμα του γαλαξία, και με βάση τα στοιχεία αυτά, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για ολόκληρο τον γαλαξία».

Η μελέτη, με επικεφαλής τον Takahiro Sumi από το πανεπιστήμιο της Osaka στην Ιαπωνία, δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature.

Η έρευνα δεν είναι ευαίσθητη σε πλανήτες που είναι μικρότεροι από τον Δία και Κρόνο, αλλά οι θεωρίες υποστηρίζουν ότι και μικρότεροι σε μέγεθος πλανήτες σαν τη Γη, θα μπορούσαν με μεγάλη συχνότητα να διαφεύγουν από τα άστρα τους. Και τούτο διότι τα πλανητικά συστήματα συχνά γίνονται ασταθή αποβάλλοντας τους πλανήτες τους.

Η τεχνική (του βαρυτικού μικροφακού) που χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό των περιπλανώμενων αυτών πλανητών, βασίζεται στο φαινόμενο της βαρυτικής εστίασης - όπου η βαρύτητα του πλανήτη παίζει το ρόλο του μεγεθυντικού φακού για το φως ενός μακρινού άστρου. Αυτό συμβαίνει όταν ο πλανήτης θα περάσει μπροστά από ένα απομακρυσμένο άστρο, που είναι ορατό στα γήινα τηλεσκόπια. Δείτε το σχετικό animation ΕΔΩ

http://www.nasa.gov/topics/universe/features/planet20110518-video.html

Zητούνται εθελοντές για την ανακάλυψη εξωπλανητών.

Οι αστρονόμοι καλούν απλούς ανθρώπους χωρίς επιστημονικές γνώσεις να λάβουν μέρος στο κυνήγι πλανητών, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τη ζωή.

Όσοι επιθυμούν να λάβουν μέρος σε μια από τις σημαντικότερες έρευνες του 21ου αιώνα μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα

http://www.planethunters.org/

και αφού αρχικά ενημερωθούν με την σχετικά απλή διαδικασία, να αρχίσουν την έρευνα στις 150000 φωτογραφίες του διαστημικού τηλεσκοπίου Κepler.

Από το 2009 το Kepler αναζητά εξωπλανήτες σαρώνοντας ένα τετραγωνικό τμήμα του ουρανού κοντά στους αστερισμούς Κύκνος και Λύρα. Το τηλεσκόπιο παρακολουθεί το φως από 156000 άστρα ψάχνοντας για περιοδικές μεταβολές της λαμπρότητάς τους, που πιθανόν να οφείλονται σε πλανήτες, οι οποίοι περιστρέφεται γύρω από αυτά.

Με ποιο τρόπο το τηλεσκόπιο Kepler ψάχνει για εξωπλανήτες.

http://physicsgg.wordpress.com/2011/02/01/%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF-kepler-%CF%88%CE%AC%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B3/

Οι μεταβολές στην φωτεινότητα άστρου εξαιτίας της διέλευσης των πλανητών από μπροστά τους (σαν το φαινόμενο της έκλειψης) αποτελούν τα αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη των πλανητών. H πιο σημαντική ανακάλυψη μέχρι σήμερα είναι ο πλανήτης Kepler 22b, ένας πλανήτης στο μέγεθος και τη θερμοκρασία της Γης.

Επειδή οι χιλιάδες φωτογραφίες εξετάζονται από πρόγραμμα υπολογιστή, υπάρχει η πιθανότητα κάποιοι εξωπλανήτες να μην εντοπιστούν. Ένα ανθρώπινο μάτι όμως θα μπορούσε να διακρίνει αυτό που διέφυγε από τον υπολογιστή. Ήδη, από πέρυσι που λειτουργεί η ιστοσελίδα Planethunters, έχουν ανακαλυφθεί πολλοί εξωπλανήτες από το κοινό.

Τα ονόματα των εθελοντών που θα εντοπίσουν εξωπλανήτες θα εμφανιστούν στις επιστημονικές ανακοινώσεις των ανακαλύψεων.

Μην περιμένετε όμως ο πλανήτης που θα ανακαλύψετε να πάρει το όνομά σας!

Για όλους τους φίλους που αναρωτούνται πως θα πάμε εκεί εξω τόσο μακρύα αντιγράφω κατι που δημοσιεύθηκε στις 18/12/2009 στην σελίδα 19 της Διαστημικής εξερεύνησης!!!

Υπερφωτεινή κίνηση Alcubierre λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου.

Μια ιδέα για να γίνει πιθανό ένα διαστημικό ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή που ταξιδεύει το φως, προτάθηκε για πρώτη φορά από το Μεξικανό θεωρητικό φυσικό Miguel Allcubierre το 1994. Αυτή η ιδέα αρχίζει από την αντίληψη, που υπονοείται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ότι η ύλη αναγκάζει την επιφάνεια του χωροχρόνου γύρω της να κυρτώνεται.

Ο Miguel Alcubierre ενδιαφέρθηκε για το αν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί η "κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου" (warp drive), όπως παρουσιαζόταν στο έργο επιστημονικής φαντασίας Star Trek. Αυτό τον οδήγησε στην αναζήτηση μιας έγκυρης μαθηματικής περιγραφής του πεδίου βαρύτητας, που θα επέτρεπε ένα είδος χωροχρονικής στρέβλωσης σαν μέσο υπερφωτεινής προώθησης.

Ο Alcubierre κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου θα ήταν εφικτή, εάν η ύλη θα μπορούσε να κανονιστεί έτσι ώστε να διαστέλλεται ο χωροχρόνος πίσω από ένα διαστημόπλοιο (κι έτσι να απομακρύνει το σημείο αναχώρησης πολλά έτη φωτός πίσω), και να συρρικνώνει τον χωροχρόνο μπροστά (ώστε να φέρνει τον προορισμό πιο κοντά).

Με αυτό τον τρόπο θα αφήνει το ίδιο το διαστημόπλοιο σε μια τοπικά επίπεδη περιοχή του χωροχρόνου που θα ορίζεται από μια "φυσαλίδα στρέβλωσης", που θα βρίσκεται μεταξύ των δύο στρεβλώσεων του χωροχρόνου.

Το σκάφος έτσι θα ήταν σαν να έκανε σερφ κατά μήκος της φυσαλίδας του με μια αυθαίρετα υψηλή ταχύτητα, ωθούμενο προς τα εμπρός λόγω της διαστολής του διαστήματος στο πίσω τμήμα του και της συστολής του διαστήματος μπροστά του. Θα μπορούσε λοιπόν να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως χωρίς καμιά παράβαση οποιουδήποτε φυσικού νόμου επειδή, ο χωροχρόνος στην τοπική φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν σε ηρεμία.

Επίσης, όντας τοπικά στάσιμο, το διαστημόπλοιο και το πλήρωμά του δεν θα επηρεαζόταν από τις τρομακτικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις (που προλαμβάνουν την ανάγκη για "διατάξεις απόσβεσης της αδράνειας"), και από τα σχετικιστικά αποτελέσματα, όπως η χρονική διαστολή (επειδή το πέρασμα του χρόνου μέσα στη φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν η ίδια με αυτό στο εξωτερικό).

Θα μπορούσε άραγε να γίνει πραγματικότητα μια τέτοια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου;

Όπως επισημαίνει ο Alubierre θα απαιτούσε τον επιδέξιο χειρισμό της ύλης με μια αρνητική ενεργειακή πυκνότητα. Τέτοια ύλη, γνωστή ως εξωτική ύλη, είναι το ίδιο είδος της ουσίας που απαιτείται προφανώς για να διατηρήσει ανοικτές τις σκουληκότρυπες - ένα άλλα μέσον που έχει προταθεί για να ταξιδέψουμε χωρίς το φραγμό της ταχύτητας του φωτός. Η κβαντομηχανική επιτρέπει την ύπαρξη περιοχών αρνητικής ενεργειακής πυκνότητας κάτω από ειδικές περιστάσεις, όπως είναι το φαινόμενο Casimir.

Το 1999 ο Chris Van Den Broeck, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven του Βελγίου, ανέλυσε περισσότερο την ιδέα της κίνησης Alubierre λόγω στρέβλωσης. Έτσι, ίσως ήρθε πιο κοντά η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου τύπου Enterprise. Οι υπολογισμοί του Van Den Broeckο έδειξαν ότι δεν χρειάζεται τόση ενέργεια όση υπολόγισε ο Alcubierre στην εργασία του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στα πρόθυρα της ικανότητας να στρεβλώσουμε τον χωροχρόνο. Όπως συμπεραίνει ο Van Den Broeck:

"Το πρώτο υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης είναι ακόμα πολύ μακρινή υπόθεση, αλλά ίσως έχει γίνει τώρα ελαφρώς λιγότερο απίθανο."

Φυσική της κίνησης Alubierre.

Για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με τα φαινόμενα της ειδικής σχετικότητας, όπως είναι η συστολή Lorentz και η χρονική διαστολή, η κίνηση Alcubierre έχει μερικές προφανώς ειδικές πτυχές. Ειδικότερα, ο Alcubierre έχει δείξει ότι ακόμα και όταν επιταχύνει το σκάφος, ταξιδεύει σε μια γεωδαισιακή ελεύθερης πτώσης. Με άλλα λόγια, ένα σκάφος που χρησιμοποιεί τη στρέβλωση του χωροχρόνου για να επιταχυνθεί και να επιβραδυνθεί είναι πάντα σε ελεύθερη πτώση, και το πλήρωμα του σκάφους δεν θα δοκίμαζε καμία βαρυτική δύναμη επιτάχυνση. Κάποιες τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις θα παρουσιάζονταν πλησίον των άκρων του επίπεδου διαστημικού σκάφους, λόγω της μεγάλης χωρικής κυρτότητας εκεί, αλλά με την κατάλληλη προδιαγραφή της μετρικής, αυτές θα γίνονταν πολύ μικρές μέσα στον όγκο του σκάφους.

Ο D. Coule έχει υποστηρίξει ότι σχέδια όπως αυτό που προτείνεται από τον Alcubierre δεν είναι εφικτά επειδή η ύλη που τοποθετείται στο δρόμο πρέπει εκ των προτέρων να τοποθετηθεί με ταχύτητα υπερφωτεινή. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τον Coule, απαιτείται μια κίνηση Alcubierre προκειμένου να φτιαχτεί μια κίνηση Alcubierre. Γι αυτό και είναι αδύνατη η κατασκευή αυτής της κίνησης, ακόμα κι αν η μετρική είναι φυσικά σημαντική.

Σημαντικά προβλήματα με τη μετρική αυτής της μορφής προέρχονται από το γεγονός ότι όλες οι γνωστές κινήσεις λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, παραβιάζουν διάφορες ενεργειακές συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα πειραματικά ελεγμένα κβαντικά φαινόμενα, όπως το φαινόμενο Casimir, όταν περιγράφονται στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας πεδίου, παραβιάζουν επίσης τις ενεργειακές συνθήκες. Έτσι, κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι οι κινήσεις τύπου Alcubierre, λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν με μια έξυπνη εφαρμοσμένη μηχανική που θα εκμεταλλεύεται τέτοια κβαντικά αποτελέσματα. Πάντως, υπολογισμοί έδειξαν ότι απαιτούνται παράλογα τεράστιες ενέργειες για τέτοιες κινήσεις, π.χ. απαιτείται ενέργεια ισοδύναμη με 1067 gr, για να μεταφέρει ένα μικρό σκάφος πέρα από το Γαλαξία μας. Αυτά είναι μεγέθη μεγαλύτερα από τη μάζα όλου του σύμπαντος. Υπάρχουν βέβαια αντεπιχειρήματα σε αυτά τα προφανή προβλήματα ενέργειας, αλλά δεν έχουν πείσει τους φυσικούς ότι μπορούν να υπερνικηθούν.

Το υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου χρησιμοποιείται συχνά στην επιστημονική φαντασία για να δείξει μια ευρεία ποικιλία φανταστικών μεθόδων προώθησης, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την κίνηση Alcubierre ή οποιαδήποτε άλλη φυσική θεωρία.

Η φυσική της κίνησης λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου στο έργο Star Trek δεν ήταν ποτέ καθορισμένη, ούτε οι συγγραφείς του έχουν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στη θεωρία του Dr. Alcubierre. Όμως το 1978 ένα υπόμνημα του Jesco von Puttkamer, τεχνικού συμβούλου για το Star Trek, προτείνει μια θεωρία σημαντικά όμοια με την θεωρία στρεβλώσεων του χωροχρόνου Alcubierre.

Η κίνηση Alcubierre αναφέρεται επίσης στο Orbiter, ένα μυθιστόρημα του Warren Ellis.

Σχόλιο:Να μην ξεχνάμε οτι η ιστορία της Διαστημικής εξερεύνησης αρχίζει ουσιαστικά πρίν 50 χρόνια με την εκτόξευση στίς 12/4/1961 του Γιούρι Γκαγκάριν και απο τότε υπάρχει σημαντική πρόοδος και αυτή πιστεύω οτι θα επιταχύνεται συνεχώς με νέες ανακαλύψεις και νεες προσπάθειες(διαβάστε http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15559)

με αποτέλεσμα ολο και ταχύτερα διαστημόπλοια στην αρχη για την εξερεύνηση του Ηλιακού μας συστήματος οπως με κινητηρες Μαγνητοπλασματος Μεταβλητης Ειδικης Ωσης(VASIMR)-Variable Specific Impulse Magnetoplasma Rocket-ειναι οι κινητηρες που μπορουν να δωσουν την ταχυτητα των 300 Km/sec(1/1000 ταχ. φωτος) και μετα για το αλμα μας στον Γαλαξία( α Κενταύρου στην αρχή....)κ.λ.π.

Τώρα πια με τα θέματα αυτά ασχολούνται εκατοντάδες χιλιάδες ατομα και πιστεύω ακράδαντα οτι τα αποτελέσματα ειναι μπροστά μας!!!

Το Kepler ανακάλυψε 11 ηλιακά συστήματα.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler συνεχίζει ακάθεκτο να ανακαλύπτει νέους πλανήτες.

Τελευταίο του επίτευγμα η ανακάλυψη 11 ηλιακών συστημάτων στα οποία έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής 26 πλανήτες.

Η νέα ανακάλυψη.

Κανένα από τα 11 ηλιακά συστήματα που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο δεν έχει χαρακτηριστικά παρόμοια με το δικό μας. Το πιο ενδιαφέρον από αυτά είναι το Kepler-33 ένα ηλιακό σύστημα το μητρικό άστρο του οποίου είναι πιο ηλικιωμένο από τον Ήλιο και μέχρι τώρα έχουν εντοπιστεί σε αυτό συνολικά πέντε πλανήτες. Όμως όλοι τους κινούνται πολύ κοντά στο άστρο και έτσι είναι εξαιρετικά μικρές αν όχι μηδαμινές οι πιθανότητες να διαθέτουν συνθήκες που να ευνοούν την παρουσία ζωής.

Στα 11 ηλιακά συστήματα εντοπίστηκαν συνολικά 26 πλανήτες η διάμετρος των οποίων είναι από 1.5-5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμη το είδος αυτών των 26 πλανητών, αν δηλαδή πρόκειται για πετρώδεις πλανήτες όπως η Γη ή ο Άρης ή για πλανήτες αερίων όπως ο Δίας και ο Κρόνος.

Ο πλανητικός κατάλογος.

Η νέα ανακάλυψη ανεβάζει τον αριθμό των εξωηλιακών πλανητών ή εξωπλανητών (όπως ονομάζονται οι πλανήτες που εντοπίζονται έξω από το δικό μας ηλιακό σύστημα) σε 729. Εξήντα από αυτούς τους 729 εξωπλανήτες έχει εντοπίσει το Kepler στα περίπου δύο χρόνια της λειτουργίας του. Όμως το τηλεσκόπιο που έχει ως αποστολή την ανακάλυψη πλανητών έχει ήδη υποδείξει την παρουσία άλλων 2.300 πλανητών στην περιοχή που ερευνά η ύπαρξη των οποίων δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί. Αναμένεται όμως ότι σύντομα αρκετοί από αυτούς θα προστεθούν στην λίστα των εξωπλανητών. Το Kepler αυτή τη στιγμή έχει στραμμένο το βλέμμα του στους αστερισμούς του Κύκνου και της Λύρας και παρατηρεί περισσότερα από 150 χιλιάδες άστρα για να εντοπίσει πλανήτες.

Επειδή το συγκεκριμένο post ουσιαστικά κοιτα την αναζήτηση εξωγήινης ζωής ενα κείμενο απο τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ.Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέα.

«Ωστε κι εσύ έρχεσαι από τον ουρανό!

Από ποιον πλανήτη είσαι;»

Τότε ήταν σαν να είδα μια λάμψη να φωτίζει το μυστήριο της παρουσίας του και τον ρώτησα απότομα:

«Ερχεσαι λοιπόν από άλλον πλανήτη;»

Αντουάν Ντε-Σεντ Εξιπερί «Ο Μικρός Πρίγκιπας»

Σήμερα θα μιλήσουμε για εξωγήινους. Δεν εννοώ βέβαια τους εξωγήινους της πολιτικής ζωής μας. Εκείνοι πράγματι σε άλλους κόσμους βρίσκονται· όπου δεν φαίνεται να φτάνει ούτε η οργή ούτε ο πόνος των Ελλήνων. Εμείς ωστόσο θα μιλήσουμε για τους άλλους εξωγήινους, τους αινιγματικούς, που δεκαετίες τώρα αναζητεί η επιστήμη. Μόνον όμως πρόσφατα η εικόνα άρχισε λίγο να φωτίζεται.

Στην αλλαγή αυτή συνέβαλαν δύο καθοριστικοί παράγοντες. Ο πρώτος υπήρξε μια αναπάντεχη διαπίστωση: Οτι είδη ζωής, που βέβαια είναι πρωτόγονα και ατελή, εντοπίσθηκαν σε συνθήκες ή σημεία του πλανήτη μας που μέχρι χθες έμοιαζαν απαγορευτικά.....

Πράγματι: Μέσα σε ωκεάνια ρήγματα ή και στην καρδιά ηφαιστείων, στους πόλους της Γης αλλά και στις παγωμένες λίμνες της Ανταρκτικής, επιβιώνουν βακτήρια και μικροοργανισμοί, που αντλούν από παράδοξες πηγές την απαραίτητη για τη ζωή ενέργεια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των νησιών Γκαλαπάγκος, όπου ύστερα από αναρίθμητες καταδύσεις στα βαθιά νερά τους οι ειδικοί εντόπισαν ένα εξαιρετικά πολύπλοκο αλλά και πλούσιο οικοσύστημα.

Αποικίες, δηλαδή, σκουληκιών και μικροοργανισμών, που «ζουν» και αναπαράγονται χάρη στην ενέργεια των υποθαλασσίων ηφαιστείων. Οι χημικές ουσίες, που απελευθερώνει η εσωτερική θερμότητα της Γης, αποτελούν την τροφή των μικροοργανισμών· ενώ με τη σειρά τους, και αυτοί γίνονται η τροφή για είδη που βρίσκονται υψηλότερα στην τροφική αλυσίδα.

Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περισσότερες από εκατό τέτοιες σκοτεινές «οάσεις» ζωής. Είναι πιθανό λοιπόν, παρόμοιοι ζωντανοί και ανθεκτικοί κόσμοι να αφθονούν και σε πλανήτες που με τα δικά μας μέτρα μοιάζουν αφιλόξενοι και εχθρικοί.

Σε αυτό το σημείο, μια άλλη εξέλιξη ήρθε να τονώσει τους ιδεολόγους της εξωγήινης ζωής. Υπήρχε πράγματι από παλιά η υποψία ότι οι πλανήτες δεν είναι αποκλειστικότητα του ηλιακού συστήματος. Συνοδεύουν, αντίθετα, πολλά από τα άστρα του γαλαξία μας. Με την εξέλιξη των οργάνων παρατήρησης, η υποψία αυτή μπορεί σήμερα να θεωρηθεί μια επιστημονική βεβαιότητα. Ετσι, το ειδικά εξοπλισμένο διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, που εκτοξεύθηκε τον Μάρτιο του 2009, είχε ως κύρια αποστολή του την αναζήτηση «εξωπλανητών»· που διαβιούν, δηλαδή, έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Μέχρι τώρα το τηλεσκόπιο έχει ήδη εντοπίσει μερικές εκατοντάδες εξωπλανήτες, που όπως η Γη περιφέρονται σε μια «κατοικήσιμη» ζώνη γύρω από ένα άστρο. Φαίνεται όμως ότι είναι πλανήτες αερίων, χωρίς ξηρά ή θάλασσα, ενώ το μέγεθός τους υπερβαίνει κατά πολύ τη Γη. Με έμμεσο πάντα τρόπο, πολλοί εξωπλανήτες έχουν ανιχνευτεί και από επίγεια τηλεσκόπια. Σε απόσταση 50 ετών φωτός, για παράδειγμα, και στον αστερισμό του Ζυγού, ανακαλύφθηκε ένας πλανήτης περίπου διπλάσιος από τη Γη. Είναι όμως απίθανο να φιλοξενεί ζωή, αφού ο δικός του «ήλιος» είναι ένας «ερυθρός νάνος» -αστέρι, δηλαδή, με πολύ ασθενέστερη ακτινοβολία.

Η αναζήτηση λοιπόν της εξωγήινης ζωής άλλαξε πλεύση, αλλά και κέρδισε νέα ορμή τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει ίσως πια τη θεαματικότητα που με ωραίο τρόπο συχνά ανέδειξαν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ούτε ικανοποιεί τις εναγώνιες προσδοκίες του ανθρώπου, που σε κάθε διαστημική αποστολή στον Αρη ή στους κοντινούς πλανήτες έβλεπε τη στιγμή που ένα εξωγήινο ον θα μας κουνούσε φιλικά το χέρι. Ακόμα και το φιλόδοξο πρόγραμμα SETI, που σάρωνε υπομονετικά τον ουρανό αναζητώντας τα «σήματα» μιας εξωγήινης νοημοσύνης, έχει οδηγηθεί περίπου σε χειμερία νάρκη.

Η ριζική όμως αλλαγή πορείας, στην αναζήτηση της εξωγήινης ζωής, δείχνει μεγαλύτερο ρεαλισμό, και έχει πιο στέρεη επιστημονική βάση. Δεν εκκινά τόσο από το απέραντο διάστημα, όσο από την ίδια τη Γη. Είδαμε ότι οι ακραίες συνθήκες που επικρατούν σε ορισμένες λίμνες ή ωκεάνια βάθη της, δεν εμποδίζουν την ανάπτυξη απλών ειδών ζωής. Το εύρος συνεπώς της ζώνης, που ενδεχομένως φιλοξενεί κάποιες πρωτόλειες μορφές της, είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσο υποθέταμε.

Με αυτό το πρίσμα σχεδιάζονται οι νέες διαστημικές αποστολές στον Αρη, το Δία, τον Κρόνο ή τους δορυφόρους τους. Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί η ύπαρξη νερού ή πάγου, σε κάποιον από τους μακρινούς αυτούς συγγενείς της Γης, η ελπίδα ότι θα εντοπισθούν και ίχνη ζωής στο μέλλον θα ενισχυθεί. Παράλληλα το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Δαρβίνος», που θα αποτελείται από μια «συστοιχία» διαστημικών τηλεσκοπίων, αναμένεται να αρχίσει τη λειτουργία του στο τέλος της δεκαετίας. Ενώ όμως θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει πλανήτες παρόμοιους με τη Γη, ας σημειωθεί ότι το κρίσιμο ερώτημα, για το πώς άρχισε στον δικό μας πλανήτη η ζωή, δεν έχει εύκολη απάντηση.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μια πρόσφατη ανακάλυψη συντάραξε και πάλι τον επιστημονικό κόσμο, αλλά και το απλό κοινό. Οπως ανακοίνωσε η NASA στις 2 Δεκεμβρίου του 2010, στην λίμνη Μόνο της Καλιφόρνιας ανακαλύφθηκε ένα «εξωτικό» βακτήριο, που έχει μια απίστευτη δομή. Συγκεκριμένα, έχει αντικαταστήσει στο DNA του τον φώσφορο με αρσενικό, που αποτελεί βέβαια δηλητήριο για τη ζωή όπως την ξέρουμε! Οπως πιστεύαμε, μόνον έξι χημικά στοιχεία είναι επιτρεπτά αλλά και απαραίτητα, για να ανθίσει ο κύκλος της ζωής: Ο άνθρακας, το οξυγόνο, το άζωτο, το υδρογόνο, ο φώσφορος και το πυρίτιο. Το αρσενικό είναι ένας ανεπιθύμητος «εισβολέας», που ανατρέπει πεποιθήσεις, αλλά και ανοίγει νέες δυνατότητες. Ετσι στους δεκάδες δηλητηριώδεις πλανήτες, που ανήκουν στο δικό μας ηλιακό σύστημα ή περιφέρονται γύρω από τα μακρινά άστρα, δεν αποκλείεται η «ζωή» να έχει ακολουθήσει δρόμους αλλόκοτους. Αν η βασική δομή της είναι διαφορετική, τότε και οι εξελικτικές μορφές της ασφαλώς θα μας εκπλήξουν.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ.

http://physicsgg.blogspot.com/2012/01/blog-post_27.html

Πριν ωστόσο η φαντασία ή τα όνειρά μας διαγράψουν άλματα, είναι ανάγκη να συνοψισθούν προσεκτικά τα βασικά μας συμπεράσματα. Φαίνεται ότι ποικίλες μορφές ζωής είναι δυνατόν να αναπτυχθούν στη Γη υπό συνθήκες που μέχρι χθες έμοιαζαν αδιανόητες. Η διαπίστωση αυτή ενισχύει την πιθανότητα, βακτήρια ή άλλοι μικροοργανισμοί να ενδημούν και στους πλανήτες που -όπως πάλι διαπιστώνεται- δεν είναι σπάνιοι στο αστρικό διάστημα.

Μόνο που η εξέλιξη της ζωής από τα πρωτόγονα, ατελή δημιουργήματά της σε όντα, έστω και διαφορετικής νοημοσύνης από τη δική μας, δεν φαίνεται να αποτελεί καθόλου βεβαιότητα.

Αν επιπλέον ληφθούν υπόψη οι αδιανόητες αποστάσεις που κυριαρχούν, το όνειρο του ανθρώπου, να επικοινωνήσει με ομολόγους του κάπου στο Σύμπαν, παραμένει μακρινό και αμφισβητούμενο. Πικρή η αίσθηση: Για τις δεκαετίες όμως ή και τους αιώνες που ακολουθούν, είμαστε καταδικασμένοι στην εξωγήινή μας μοναξιά!

Η γήινη όμως μοναξιά είναι σκληρότερη και πιο παράλογη. Υπάρχει ωστόσο γύρω μας, στη γειτονιά ή το μικρό χωριό, στην πόλη ή τα μακρινά νησιά. Είναι καιρός εκεί να εστιάσουμε την προσοχή μας, εκεί να στρέψουμε την ανάσα και το βλέμμα μας. Καθώς μάλιστα η «κρίση» ωθεί όλο και περισσότερους στην απόγνωση και την ανέχεια, η αλληλεγγύη προς τον Αλλο, η έγνοια για το πώς πορεύεται, θα είναι και το πρώτο βήμα για να μην χαθούμε όλοι. Ετσι, όταν συναντηθούμε -αν ποτέ συναντηθούμε- με τους εξωγήινους, θα έχουμε πολλά να διηγηθούμε. Ισως όμως και να τους διδάξουμε.

Ανακάλυψη ενός τέταρτου εξωπλανήτη εν δυνάμει «κατοικήσιμου»

Διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός νέου εξωπλανήτη, δυνητικά «κατοικήσιμου», αυξάνοντας σε τέσσερις τον αριθμό των πλανητών αυτών που βρίσκονται εκτός του ηλιακού μας συστήματος, τους οποίους έχει εντοπίσει η επιστημονική κοινότητα.

"Ο συγκεκριμένος βραχώδης πλανήτης είναι ο νέος καλύτερος υποψήφιος για να διατηρεί το νερό υγρό στην επιφάνειά του και ίσως να φιλοξενεί τη ζωή όπως εμείς τη γνωρίζουμε", εξήγησε ο υπεύθυνος της ομάδας αυτής Paul Butler που εργάζεται στο Ινστιτούτο Carnegie στην Ουάσινγκτον.

Ο πλανήτης αυτός με τον κωδικό GJ 667Cc είναι σε τροχιά γύρω από ένα αστέρι που έχει ονομαστεί GJ 667C και βρίσκεται σχεδόν 22 έτη φωτός από τη Γη (ένα έτος φωτός αντιστοιχεί σε 10 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα).

Περιστρέφεται γύρω από το αστέρι του σε σχεδόν 28 ημέρες και έχει ελάχιστη μάζα 4,5 φορές εκείνης της Γης.

Ο πλανήτης αυτός είναι συνεπώς περίπου 50% πιο ογκώδης από το δικό μας πλανήτη.

Ο πλανήτης βρίσκεται σε μια τροχιά που τον τοποθετεί σε μια απόσταση από το αστέρι του εντός "μιας κατοικήσιμης ζώνης", όπου οι θερμοκρασίες δεν είναι ούτε υπερβολικά υψηλές ούτε υπερβολικά χαμηλές, επιτρέποντας στο νερό να παραμείνει υγρό στην επιφάνεια.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ενδείξεις που επιτρέπουν να εκτιμηθεί ότι τουλάχιστον έως και τρεις άλλοι εξωπλανήτες είναι σε τροχιά γύρω από το ίδιο αστέρι.

Η ανακάλυψη αυτή δείχνει ότι πλανήτες εν δυνάμει κατοικήσιμοι μπορούν να σχηματιστούν σε περιβάλλοντα με μεγαλύτερη ποικιλία σε σχέση με αυτό που πιστευόταν μέχρι σήμερα, επισημαίνουν οι συντάκτες της έρευνας που δημοσιεύεται στο σημερινό τεύχος της επιθεώρησης Astrophysical Journal Letters και στην ηλεκτρονική διεύθυνση arxiv.org/archive/astro-ph.

Επίσης, ο πλανήτης αυτός βρίσκεται σε ένα τριπλό σύστημα αστέρων. Τα άλλα όμως αστέρια είναι αρκετά μακριά από τον πλανήτη.

Η ανακάλυψη ενός πλανήτη γύρω από GJ 667C ήρθε ως έκπληξη για τους αστρονόμους, επειδή ολόκληρο το σύστημα των αστέρων έχει διαφορετική χημική σύνθεση από τον ήλιο μας. Το σύστημα έχει πολύ λιγότερα βαρέα στοιχείων (στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο), όπως ο σίδηρος, άνθρακας και το πυρίτιο.

Τα τελευταία είναι τα υλικά από τα οποία σχηματίζονται οι πλανήτες, γι ‘αυτό και δεν θα έπρεπε αυτό το αστέρι να φιλοξενεί πλανήτες.

Η τυχαία ανακάλυψη θα μπορούσε να σημαίνει ότι δυνητικά κατοικήσιμοι εξωγήινοι κόσμοι θα μπορούσαν να υπάρξουν σε μια μεγαλύτερη ποικιλία από περιβάλλοντα από ό,τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα δυνατό, λένε οι ερευνητές.

“Στατιστικά στοιχεία μας δείχνουν ότι δεν θα έπρεπε να βρεθεί κάτι τέτοιο σύντομα, εκτός κι αν υπάρχουν πολλά από αυτά εκεί έξω", δήλωσε ο Paul Butler. "Αν όντως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι κόσμοι, τότε ήταν πολύ εύκολο να βρεθεί, και αυτό συνέβη”.

Οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν δημόσια δεδομένα του Νότιου Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου (ESO) στη Χιλή, τα οποία ανέλυσαν σύμφωνα με μια νέα μέθοδο. Συμπεριέλαβαν επίσης μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν με τα τηλεσκόπια του Παρατηρητηρίου Keck στη Χαβάη.

Το γράφημα δείχνει τις τροχιές του εξωπλανήτη GJ 667Cc, που χρειάζεται μόλις 28 μέρες για να στραφεί γύρω από το γονικό άστρο του. Δείχνονται, επίσης, οι τροχιές των άλλων δυνητικών πλανητών.

Ενας «υδάτινος» κόσμος.

Οι αστρονόμοι επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μιας νέας κατηγορίας πλανήτη: πρόκειται για έναν «υδάτινο κόσμο» που διαθέτει… αχνιστή ατμόσφαιρα.

Ο εξωπλανήτης GJ 1214b είναι μια «Υπερ-Γαία»: αυτό σημαίνει ότι είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας πλανήτη αλλά μικρότερος από τους γίγαντες αερίων όπως ο Δίας. Νέες παρατηρήσεις που έγιναν με το τηλεσκόπιο Hubble επιβεβαιώνουν ότι ένα μεγάλο μέρος της μάζας του είναι υδάτινο. Μάλιστα οι υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στον… νερουλό πλανήτη μαρτυρούν ότι πιθανότατα αποτελείται από «εξωτικά» υλικά.

«Ο GJ 1214b δεν μοιάζει με κανέναν άλλον πλανήτη που ξέρουμε» ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Ζάκορι Μπέρτα από το Κέντρο για την Αστοφυσική Harvard Smithsonian.

Ο συγκεκριμένος πλανήτης πρωτοεντοπίστηκε το 2009 από επίγεια τηλεσκόπια. Η διάμετρός του είναι 2,7 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης, ωστόσο το βάρος του είναι επταπλάσιο από αυτό του πλανήτη μας. Βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν κόκκινο νάνο και σε απόσταση μόλις δύο εκατομμυρίων χιλιομέτρων από αυτόν, γεγονός που μαρτυρεί ότι ο GJ 1214b είναι άκρως… ζεματιστός με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 200 βαθμούς Κελσίου.

Το 2010 αστρονόμοι δημοσίευσαν στοιχεία μετρήσεων σχετικά με την ατμόσφαιρα του GJ 1214b. Οι μετρήσεις εκείνες μαρτυρούσαν ότι η ατμόσφαιρά του είναι υδάτινη, ωστόσο δεν είχε υπάρξει επιβεβαίωση. Και αυτό διότι είχε εκφραστεί και η υπόθεση ότι ο πλανήτης καλυπτόταν πιθανώς από ομίχλη πλούσια σε στοιχεία όπως το άζωτο, παρόμοια με αυτήν που καλύπτει το φεγγάρι του Κρόνου Τιτάνα.

Τώρα ο δρ Μπέρτα και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν την κάμερα ευρέως πεδίου του διαστημικού τηλεσκοπίου Ηubble προκειμένου να μελετήσουν τον GJ 1214b καθώς περνούσε μπροστά από το άστρο του. Κατά τη διάρκεια αυτών των διελεύσεων το φως του άστρου φιλτράρεται μέσα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη, δίνοντας πολύτιμα στοιχεία στους επιστήμονες σχετικά με τη σύσταση των αερίων που την αποτελούν. Με βάση τις παρατηρήσεις των ερευνητών οι οποίες αναμένεται να δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό «Astrophysical Journal»

ο GJ 1214b αποτελείται από μια πυκνή ατμόσφαιρα υγρού ατμού και όχι από στοιχεία όπως το άζωτο που δημιουργούν ομιχλώδες τοπίο στον Τιτάνα.

Πλούσιος σε «εξωτικά» υλικά.

Οι μετρήσεις στη σύσταση του εξωπλανήτη μαρτυρούν επίσης ότι διαθέτει περισσότερο νερό από τη Γη, γεγονός που σημαίνει ότι η εσωτερική δομή του είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του πλανήτη μας.

«Οι υψηλές θερμοκρασίες και οι πιέσεις που ασκούνται πιθανότατα έχουν οδηγήσει στον σχηματισμό ‘εξωτικών’ υλικών όπως ο ‘καυτός πάγος’ ή το ‘υπερ-ρευστό’ νερό, ουσίες δηλαδή που είναι εντελώς άγνωστες για τα γήινα δεδομένα» εξηγεί ο δρ Μπέρτα.

Η κοντινή απόσταση που χωρίζει τον GJ 1214 από τη Γη τον καθιστά υποψήφιο για περαιτέρω μελέτη με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb το οποίο αναμένεται να εκτοξευθεί ως το τέλος της δεκαετίας με στόχο να ρίξει φως στα μυστήρια του σχηματισμού των άστρων και των γαλαξιών.

Περισσότεροι πλανήτες από άστρα υπάρχουν στον Γαλαξία μας.

Τη βεβαιότητα πως τα αστέρια του γαλαξία είναι κυριολεκτικά αμέτρητα εκφράζουν επιστήμονες, που συνεχίζουν να κάνουν νέες ανακαλύψεις ακόμα και στις πιο απροσδόκητες θέσεις.

Όσο οι αστρονόμοι αναζητούν άλλους κόσμους, τόσο περισσότερο σιγουρεύονται για το ότι ζούμε σε ένα τεράστιο και απρόβλεπτο σύμπαν.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι κατά μέσο όρο, υπάρχουν 1,6 μεγάλοι πλανήτες για κάθε αστέρι του ηλιακού μας συστήματος.

Τρεις μελέτες που δημοσιεύθηκαν επίσης στο περιοδικό Nature και παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στο Τέξας. Η μία δείχνει ότι τα περισσότερα αστέρια έχουν πλανήτες. Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλά αστέρια στο γαλαξία μας (περίπου 100 δισεκατομμύρια) αυτό σημαίνει ότι και ο συνολικός αριθμός των πλανητών είναι εκπληκτικά μεγάλος.

«Πριν από 17 χρόνια δεν ήμασταν καν σίγουροι ότι υπήρχαν πλανήτες έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Σήμερα ξέρουμε πάνω από 700 εξωπλανήτες», δήλωσε η αστρονόμος του Πανεπιστημίου Harvard Lisa Kaltenegger, δείχνοντας εμμέσως πόσο μεγάλα βήματα έχουν γίνει σε τόσο μικρό διάστημα.

Οι αστρονόμοι για να ανακαλύψουν ξένους κόσμους χρησιμοποιούν τρεις τεχνικές (όπως τη μείωση της φωτεινότητας των άστρων όταν περνούν από μπροστά τους εξωπλανήτες) και πολλά τηλεσκόπια τόσο στη Γη όσο και στο διάστημα, όπως το Kepler που κυρίως ψάχνει για βραχώδεις πλανήτες σαν τη Γη. Έτσι βρήκε τρεις πλανήτες (πιο μικρούς από τη Γη) να περιστρέφονται γύρω από ένα νάνο άστρο, λίγο μεγαλύτερο από τον Δία.

Και να σκεφτεί κάποιος ότι μόλις τώρα ξεκινήσαμε το μέτρημα.

Πηγή: Washington Times

Οι πρώτοι εξωπλανήτες που ανακαλύφθηκαν ήταν γύρω από ένα άστρο νετρονίων – Θα μπορούσαν όμως να φιλοξενούν ζωή;

Το 1991, ραδιοσήματα από το πάλσαρ PSR B1257 12 που βρίσκεται στον αστερισμό της Παρθένου, οδήγησαν τον Alexander Wolszczan καθηγητή της Αστρονομίας και Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας, στην ανακάλυψη των πρώτων πλανητών έξω από το ηλιακό μας σύστημα.

Ο Wolszczan χρησιμοποίησε τότε το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο, για να συλλάβει τα ραδιοκύματα που προέρχονταν από ένα μακρινό και μικροσκοπικό άστρο νετρονίων στον αστερισμό της Παρθένου, κάπου 10.000 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη. Οι μετρήσεις αυτές τον βοήθησαν να καθορίσει ότι δύο από τους πλανήτες του άστρου είναι παρόμοιοι σε μάζα με τη Γη και ο άλλος παρόμοιος με τη μάζα της Σελήνης.

Μέχρι την ανακάλυψη του Wolszczan, οι μόνοι γνωστοί πλανήτες βρίσκονταν στο ηλιακό μας σύστημα. Οι πλανήτες που βρήκε ο Wolszczan πιθανώς δεν υποστηρίζουν ζωή, επειδή το μικρό πάλσαρ τους βομβαρδίζει με μια θανάσιμη ακτινοβολία.

Το αστέρι νετρονίων που ανακάλυψε ο Wolszcan είναι ό,τι απέμεινε από μια έκρηξη σουπερνόβα – με μια μάζα μεγαλύτερη από του ήλιου η οποία συμπιέζεται σε μια ακτίνα 10 χιλιομέτρων και με πυκνότητα 100 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από ένα συνηθισμένο στερεό. Η ακτινοβολία που εκπέμπουν τα άστρα νετρονίων είναι εκθετικά πιο φωτεινή από ένα επίγειο λέιζερ και τα μαγνητικά πεδία τους είναι εκατομμύρια φορές πιο ισχυρά από αυτά που δημιουργούνται στη Γη.

Τέλος η βαρύτητα τους είναι κατά 1.000 δισεκατομμύρια φορές ισχυρότερη από της Γης.

Το αστέρι νετρονίων PSR B1257 12 ακτινοβολεί λίγο φως, αλλά εκπέμπει διαπεραστικές ακτίνες-Χ, ενώ εκτινάσσει ανέμους σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Οι αστρονόμοι νιώθουν αμηχανία στο πώς βρίσκεται εκεί πέρα αυτό το πλανητικό σύστημα. Αλλά πιστεύουν ότι το προγενέστερο αστέρι (από το οποίο γεννήθηκε το πάλσαρ) είχε το δικό του σύστημα πλανητών πριν από τη φάση της σουπερνόβα. Οι τρεις πλανήτες που παρέμειναν εκεί υπήρχαν σε εξωτερικές τροχιές, ενδεχομένως με μορφές ζωής που θα είχαν εξαφανιστεί από την απρόσμενη έκρηξη του σουπερνόβα.

Ο φυσικός του Cambridge, Martin Rees, δείχνει ότι θα μπορούσε ενδεχομένως η ζωή να εξελιχθεί ακόμα και στο ίδιο άστρο νετρονίων, ως ένας «υπερ-πυκνός μικροσκοπικός οργανισμός, που όμως να ελέγχεται από πυρηνικές δυνάμεις και με ένα μεταβολισμό πολύ ταχύτερο από ότι η συνηθισμένη ζωή που βασίζεται στη χημεία.

Ας σημειωθεί ότι οι δυο πιο απομακρυσμένοι πλανήτες από το πάλσαρ έχουν περίπου το μέγεθος της Γης. Πιθανότατα μπορεί να φτάνουν στους πλανήτες ακτίνες με φορτισμένα σωματίδια από το πάλσαρ, κάνοντας έτσι το νυχτερινό ουρανό τους να φωτίζεται σαν το δικό μας Βόρειο Σέλας.

Από εκείνη την ιστορική ανακάλυψη-ορόσημο, έχουν ανακαλυφθεί κάπου 170 εξωηλιακοί πλανήτες γύρω από αστέρια που καίνε πυρηνικά καύσιμα. Οι πλανήτες που εντοπίστηκαν από τον Wolszczan εξακολουθούν να είναι οι μόνοι γύρω από ένα νεκρό άστρο. Επίσης, αυτοί μπορεί να είναι μέρος της δεύτερης γενιάς των πλανητών, με την πρώτη γενιά να έχει καταστραφεί όταν το άστρο τους έγινε σουπερνόβα, και με τα υλικά από αυτήν να φτιάχτηκαν οι πλανήτες της δεύτερης γενιάς. Η ανακάλυψη από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer ενός δίσκου σκόνης και υλικών γύρω από ένα πάλσαρ θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την απαρχή ενός ομοίως "αναγεννημένου" πλανητικού συστήματος.

Έτσι δεν είναι και τόσο παράδοξα, που το 1973 ο αστρονόμος Φρανκ Ντρέικ (που έβγαλε τη φημισμένη εξίσωση Drake) πρότεινε ότι η ευφυής ζωή θα μπορούσε να κατοικήσει πάνω στα αστέρια νετρονίων, γεγονός που ενέπνευσε τον συγγραφέα βιβλίων επιστημονικής φαντασίας Robert Forward να γράψει το βιβλίο Αυγό του Δράκου (Dragon’s Egg), στο οποίο ανέπτυσσε τη θεωρία του Drake ότι τέτοια πλάσματα θα είναι μικροσκοπικά.

Πηγή: Daily Galaxy

Η εικόνα δείχνει το πάλσαρ PSR J1846-0258, το πιο φωτεινό λευκό σημείο στο κέντρο της, να περιβάλλεται από το νεφέλωμα σε μπλε χρώμα. Σε πράσινο χρώμα είναι ένα κέλυφος από αέριο, απομεινάρι του άστρου που εξερράγη και άφησε πίσω του το άστρο νετρονίων.

«Συμπυκνωμένο» ηλιακό σύστημα.

Πριν από δύο μήνες ανακαλύφθηκε ένα νέο ηλιακό σύστημα που τα πρώτα στοιχεία έδειχναν ότι είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το δικό μας. Οι επιστήμονες της NASA που το παρατηρούν αναφέρουν τώρα ότι το ΚΟΙ 961 (όπως ονομάστηκε το σύστημα) είναι «συμπυκνωμένο» αφού το μητρικό άστρο και οι πλανήτες που έχουν εντοπιστεί γύρω από αυτό κινούνται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο.

Όπως αναφέρουν, το ηλιακό σύστημα μοιάζει περισσότερο με έναν μεγάλο πλανήτη με τα φεγγάρια του όπως, παραδείγματος χάριν, ο Δίας.

Το νέο σύστημα.

Το ΚΟΙ 961 βρίσκεται σε απόσταση 130 ετών φωτός, στον αστερισμό του Κύκνου. Γύρω από το μητρικό άστρο έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής τρεις πλανήτες, οι δύο με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο της Γης και ένας «αντίγραφο» του Άρη. Την ανακάλυψη του νέου πλανητικού συστήματος έκαναν επιστήμονες του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech) χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler και το Παρατηρητήριο Keck στη Χαβάη. Το άστρο του συστήματος είναι ένας κόκκινος νάνος με μάζα έξι φορές μικρότερη από αυτή του Ήλιου. Το KOI-961 είναι λιγότερο ζεστό από τον Ήλιο και το φως που εκπέμπει έχει ερυθρή και όχι κίτρινη απόχρωση όπως του δικού μας άστρου.

Οι πλανήτες.

Γύρω από το άστρο έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής να κινούνται τρεις πλανήτες. Ο ΚΟΙ-961.01 έχει μέγεθος 27% μικρότερο από αυτό της Γης και ο ΚΟΙ-961.02 έχει μέγεθος 22% μικρότερο από αυτό του πλανήτη μας. Ο τρίτος πλανήτης, ο ΚΟΙ-961.03, παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού έχει μέγεθος σχεδόν ίσο με αυτό του Άρη. Ο ΚΟΙ-961.03 είναι μόλις 8% μεγαλύτερος από τον Άρη και είναι ο μικρότερος σε μέγεθος πλανήτης που εντοπίζεται μακριά από το ηλιακό μας σύστημα. Με δεδομένο ότι και οι τρεις πλανήτες κινούνται πολύ κοντά στο άστρο τους οι συνθήκες που επικρατούν εκεί (υψηλή θερμοκρασία κ.α.) είναι απαγορευτικές για την παρουσία ζωής.

Εντυπωσιακο ειναι και το συστημα Κεπλερ 20,οπου πετρωδεις πλανητες μικροτεροι και μεγαλυτεροι

της Γης εναλλασονται με αεριωδεις σαν τον Ουρανο.Αλλα και αυτοι ειναι πολυ κοντα στο αστερι,με μεγαλες επιφανειακες θερμοκρασιες.

Παντως το ΚΟΙ 961 μαλλον ειναι αντιπροσωπευτιο δειγμα,μιας και τα περισσοτερα αστερια ειναι αυτης της κατηγοριας.Λιγο πιο μακρυα να βρεθει ενας πλανητης απο ενα τετοιο αστερι σημαινει οτι θα ειναι

στη κατοικισημη ζωνη για...παντα,αφου η ζωη και εξελιξη τοσο μικρων ασρων διαρκει πολλες δεκαδες δισεκατομμυρια χρονια.