Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

Sterngucker, Matthias Bopp, Γερμανία

 

[wereniki]

«Σ’ όλο το ταξίδι δεν μ’ άφησε η νοσταλγία..

Δεν λέω, πως ήταν σαν τη σκιά μου, έστεκε πλάι μου ακόμη και μες στο σκοτάδι..» Ναζίμ Κιχμέτ

[wereniki]

Αρχίλοχος (Eλεγειακός ποιητής και ιαμβογράφος)

 

"Χρημάτων ἄελπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ΄ ἀπώμοτον

οὐδὲ θαυμάσιον͵ ἐπειδὴ Ζεὺς πατὴρ Ὀλυμπίων

ἐκ μεσαμβρίης ἔθηκε νύκτ΄͵ ἀποκρύψας φάος

ἡλίου λάμποντος͵ λυγρὸν δ΄ ἦλθ΄ ἐπ΄ ἀνθρώπους δέος.

ἐκ δὲ τοῦ καὶ πιστὰ πάντα κἀπίελπτα γίνεται

ἀνδράσιν· μηδεὶς ἔθ΄ ὑμέων εἰσορέων θαυμαζέτω

μηδ΄ ἐὰν δελφῖσι θῆρες ἀνταμείψωνται νομὸν

ἐνάλιον͵ καί σφιν θαλάσσης ἠχέεντα κύματα

φίλτερ΄ ἠπείρου γένηται͵ τοῖσι δ΄ ὑλέειν ὄρος."

 

"Kανένα πράγμ' ανέλπιστο δεν είναι, ούτε αν κανένας

κάνει όρκο ότι δεν έγινε, μηδέ παράξενο είναι,

μια κι ο πατέρας των θεών, ο Δίας, στο μεσημέρι

έφερε νύχτα, αφού έκρυψε το φως του λαμπερού ήλιου.

Kαι τους ανθρώπους έπιασεν ο κρύος ο φόβος· όλα

γίνονται τώρα πιστευτά κι όλα να τα παντέχουν

οι άνθρωποι · και κανένας σας να μη θαυμάζει, αν βλέπει

πως τα θεριά θαλασσινή μονιά με τα δελφίνια

αλλάξαν και τα κύματα τα βροντερά τούς γίναν

πιο αγαπημένα απ' τη στεριά, κι ότι και το βουνό είναι

γλυκό για τα δελφίνια."

 

Πιθανώς το ποίημα να αναφέρεται στην έκλειψη ηλίου, που έγινε στις 6 Aπριλίου 648 π.X.

[kkokkolis]

The Truth About 2012, Dan Piraro, 2009

[wereniki]

The Truth About 2012, Dan Piraro, 2009

 

Πανέξυπνο!!!

[wereniki]

2012

 

2012

[wereniki]

Για τη σχεδία της μνήμης...

 

http://www.youtube.com/watch?v=GODIdsO-Ybo

 

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .

 

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά

κι από τα δάσα.

 

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι . . .

 

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

 

. . . Πως να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"

που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη . . .

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ•

κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

 

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;

κι εσύ κοντά μου . . .

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

 

Ροντέν

[wereniki]

Το κουρδιστό πορτοκάλι

[wereniki]

Και ο γαλάζιος ουρανός κρύβει αστέρια...!

[kkokkolis]

Κιθαιρών

 

Ο χρόνος έπνιξε το γέλιο των Μουσών

και των ποιμένων βράχνιασε η φλογέρα

ερείπια σκόρπισε ο βυθός των Πλαταιών

μύθοι αλέστηκαν στους μύλους του αγέρα.

 

Βραχώδη δόντια στα σαγόνια τ' ουρανού

γέρικων πεύκων τα κλωνάρια οπλισμένα

λημέρι ζώνουν αιγοπόδαρου θεού

και τον βωμό του προστατεύουν πεισμωμένα.

 

Παγές, Ειδύλλια, Αιγόσθενα και Κάστρα

πέμπουνε κάποτε αναίμακτους τοξότες

κι αναβιώνουν μια τελετή αρχαία

 

στήνοντας δόκανα στα λασπωμένα άστρα

στ' άχρονο ξέφωτο του Πάνα κυνηγούν

την Ανδρομέδα, τον Βοώτη, τον Κηφέα!

[Tsaprazi]

When, in the gold October dusk, I saw you near to setting,

Arcturus, bringer of spring,

Lord of the summer nights, leaving us now in autumn,

Having no pity on our withering;

Oh, then I knew at last that my own autumn was upon me,

I felt it in my blood,

Restless as dwindling streams that still remember

The music of their flood. There in the thickening dark a wind-bent tree above me

Loosed its last leaves in flight--

I saw you sink and vanish, pitiless Arcturus,

You will not stay to share our lengthening night.

Sara Teasdale, 1926 (TOAOAL-II, pg. 1245)

[Tsaprazi]

ALDEBARAN AT DUSK

 

Thou art the star for which all evening waits--

O star of peace,come tenderly and soon,

Nor heed the drowsy and enchanted moon,

Who dreams in silver at the eastern gates

Ere yet she brim with light the blue estates

Abandoned by the eagles of the noon.

But shine thou swiftly on the darkling dune

And woodlands where the twilight hesitates.

Above that wide and ruby lake to-West,

Wherein the sunset waits reluctantly,

Stir silently the purple wings of Night.

She stands afar, upholding to her breast,

As mighty murmurs reach her from the sea,

Thy lone and everlasting rose of light.

George Sterling, 1911 (TOAOAL-II, pp. 984-985)[/i]

[Tsaprazi]

Midnight.....

There is no sound in the forest -

only the phantom murmur

of the far wind

and the wind's shadow drifting

as smoke

through ebon branches; there a single star

glistens in the heart of night....

A star!

Look skyward now...

and see above...INFINITY

Vast and dark and deep

and endless....your heritage:

Silent clouds of stars,

Other worlds uncountable and other suns

beyond numbering

and realms of fire-mist and star-cities

as grains of sand....

drifting...

Across the void....

Across the gulf of night....

Across the endless rain of years....

Across the ages.

Listen!

Were you the star-born you should hear

That silent music of which the ancient sages spoke

Though in silent words...

Here then is our quest

and our world

and our Home.

Come with me now, Pilgrim of the stars,

For our time is upon us and our eyes

shall see the far country

and the shining cities of Infinity

which the wise men knew

in ages past, and shall know again

in the ages yet to be.

Look to the east....there shines

the Morning Star...soon shall the sunrise come...

We await the Dawn,

Rise, oh eternal light;

Awaken the World!

With trumpets and cymbals and harp and the sound

of glad song!

And now...

The clouds of night are rolled away;

Sing welcome to the Dawn

Of the bright new day!

 

From Burnham's Celestial Handbook, by Robert Burnham Jr., 1978.

[Tsaprazi]

Whiter than the snow and salt crystals

The flora of the night opens its petals

And grows, filling the spaces of the sky

Where the azure horse neighs, kicks out, and bolts

Toward fields covered with recent stars

Across harvests of stars and reflections

Of the fire of four horseshoes splashing the veils

He dives to the very depths of the milky darkness

Unfurling the ribbon of the abolished cycles,

The shortest ones bending under the weight of the sunsets

Since, as suns whose light had grown pale, they had

Come too close to the redness of the Lyre and of Hercules

But, at this hour, the moon in her bridal dress

Drags at her white heels the nebula and white

White as the morning upon the petrified sea

The ram of dawn prepares to set out

The comet has placed its sparks on his forehead

Beautiful black woman, oh moon, where are you going so slowly

To find your spouse with his plum-colored eyes

Whoes bed Venus warmed with a gallant body?

Champagne, flow through the constellations

If wines are like liquid stars

Let us find, in you, Burgundy, the creation

Of the fabulous monsters of the ether and of the void

Pressing the grapes we shall conjure up

Mercury and Jupiter and Cancer and Ursa Minor

Despite the torches reflected in the wine

And the sun bathed in the coolness of its springs

You, fine after-midnight, escorted by legends

Drag one more couple into the waltzes of desire

So that the weried drinker may again ask you

To fill his glass with the blood of memories.

 

-Robert Desnos (The Fine After-Midnight)

[kkokkolis]

The New Moon, William Cullen Bryant, 1832

 

When, as the garish day is done,

Heaven burns with the descended sun,

'Tis passing sweet to mark

Amid that flush of crimson light,

The new moon's modest bow grow bright,

As earth and sky grow dark. --

Few are the hearts too cold to feel

A thrill of gladness o'er them steal,

When first the wandering eye

Sees faintly, in the evening blaze

That glimmering curve of tender rays

Just planted in the sky. --

The sight of that young crescent brings

Thoughts of all fair and youthful things --

The hopes of early years ;

And childhood's purity and grace,

And joys that like a rainbow chase

The passing shower of tears. --

The captive yields him to the dream

Of freedom, when that virgin beam

Comes out upon the air ;

And painfully the sick man tries

To fix his dim and burning eyes

On the sweet promise there. --

Most welcome to the lover's sight

Glitters that pure, emerging light ;

For prattling poets say,

That sweetest is the lovers' walk,

And tenderest is their murmured talk,

Beneath its gentle ray. --

And there do graver men behold

A type of errors, loved of old,

Forsaken and forgiven ;

And thoughts and wishes not of earth

Just opening in their early birth,

Like that new light in heaven. --

 

Verba volant, astra splendens, poemata manent!

[Tsaprazi]

Μα όταν εσύ βασίλισσα, κοιτάζοντας τ΄ αστέρια

λατρεία στην Αφροδίτη θα προσφέρεις με λαμπάδες

και με σπονδές μυρωδικών για με που ήμουν δική σου,

χωρίς φειδώ τα δώρα σου να είναι παρακαλώ.

Τι θέλω εγώ στους ουρανούς; Μαλλί της Βερενίκης πάλι ας γινώ,

και ο Ωρίων ας πάει να λάμπει πλάι στον Υδροχόο."

Απόσπασμα από το ποίημα του Καλιμάχου.

[georgeUTL]

The New Moon

 

 

Το φεγγαρακι μας...

αλλες φορες κοσμει τον βαθυ ουρανο (οπως αυτες τις μερες)

και αλλες φορες μας κρυβει τα κοσμηματα του... . .

 

 

πολυ ωραιο tread και ανεβαζετε πολυ ωραια πραγματα!!!

[wereniki]

Ὠς χαρίεν ἔστʹ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾗ.

Μένανδρος

(Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος)...!!!

 

αναζητώντας τις απαρχές των ορίων

[wereniki]

"Είμαι μια εκπληκτική διαυγής σύγχυση.

Είμαι η δικιά σου φωνή

που κάνει αντίλαλο

στους τοίχους του Σύμπαντος."

Τίτλος Ποιήματος:"Ποιος είμαι", Τζελαλαντίν Ρουμί

 

Κραυγή, Munch 1893

[kkokkolis]

 

Moonlight Shadow, Crises, Mike Oldfield, 1983

 

The last that ever she saw him

Carried away by a moonlight shadow

He passed on worried and warning

Carried away by a moonlight shadow.

Lost in a river last saturday night

Far away on the other side.

He was caught in the middle of a desperate fight

And she couldn't find how to push through

The trees that whisper in the evening

Carried away by a moonlight shadow

Sing a song of sorrow and grieving

Carried away by a moonlight shadow

All she saw was a silhouette of a gun

Far away on the other side.

He was shot six times by a man on the run

And she couldn't find how to push through

I stay

I pray

I see you in heaven far away

I stay

I pray

I see you in heaven far away

Four am in the morning

Carried away by a moonlight shadow

I watched your vision forming

Carried away by a moonlight shadow

Star was light in a silvery night

Far away on the other side

Will you come to talk to me this night

But she couldn't find how to push through

I stay

I pray

I see you in heaven far away

I stay

I pray

I see you in heaven far away

Far away on the other side.

Caught in the middle of a hundred and five

The night was heavy but the air was alive

But she couldn't find how to push through

Carried away by a moonlight shadow

Carried away by a moonlight shadow

Far away on the other side.

 

Carmina manent etiam.

[wereniki]

Επειδή συμφωνώ και επαυξάνω...: Carmina manent etiam

 

Klaus Nomi: "Total Eclipse"

 

 

 

Big shots argue about what they've got

making the planet so hot, hot as a holocaust.

Blow up, everything's gonna go up

even if you don't show up in your Chemise Lacoste.

 

Total eclipse, it's a total eclipse,

it's a total eclipse of the sun.

Can't come to grips with the total eclipse

Just a slip of the lips and you're done.

 

Fall out, nobody left to crawl out

If someone calls, we're all out, turning in to French fries

Last dance, let the entire cast dance, do the dismembered blast dance

as we get atomized!

 

Total eclipse

[3c273]

 

Moonlight Shadow, Crises, Mike Oldfield, 1983

 

The last that ever she saw him

Carried away by a moonlight shadow

He passed on worried and warning

Carried away by a moonlight shadow.

Lost in a river last saturday night

Far away on the other side.

He was caught in the middle of a desperate fight

And she couldn't find how to push through

The trees that whisper in the evening

Carried away by a moonlight shadow

Sing a song of sorrow and grieving

Carried away by a moonlight shadow

All she saw was a silhouette of a gun

Far away on the other side.

He was shot six times by a man on the run

And she couldn't find how to push through

I stay

I pray

I see you in heaven far away

I stay

I pray

I see you in heaven far away

Four am in the morning

Carried away by a moonlight shadow

I watched your vision forming

Carried away by a moonlight shadow

Star was light in a silvery night

Far away on the other side

Will you come to talk to me this night

But she couldn't find how to push through

I stay

I pray

I see you in heaven far away

I stay

I pray

I see you in heaven far away

Far away on the other side.

Caught in the middle of a hundred and five

The night was heavy but the air was alive

But she couldn't find how to push through

Carried away by a moonlight shadow

Carried away by a moonlight shadow

Far away on the other side.

 

Λες και ακούω τώρα το τραγούδι αυτό. Γιατί μαρέσει γιατρέ; να το ψάξω;

[kkokkolis]

Λες και ακούω τώρα το τραγούδι αυτό. Γιατί μαρέσει γιατρέ; να το ψάξω;

Μην το ψάχνεις: Νιάτα...

[Tsaprazi]

Και ο κόσμος,

έτσι ασήμαντος πλασμένος όπως ήταν,

περιφερόταν άσκοπα στους κοσμικούς μανδύες.

 

Η λάμπουσα και παμφώτεινη ωραία κυρία των ουρανών,

η θεϊκή Σελήνη, συντρόφευε τη Γη μας στο ταξίδι αυτό,

με νοσταλγία δακρύζοντας για τους χαμένους ουρανούς.

 

Πότε και, μήτε κι αν, κανείς τα είδε, τα δάκρυα τα κρυφά,

που έγιναν βροχή και σκέπασαν τα δειλινά του χειμώνα.

Και ως ολούθε ο πόνος συγκεντρώθη,

ουράνιος πάγος με ψύχος και οργή καταποντίσθη.

 

Και τα καράβια σείστηκαν, οι θάλασσες ανοίξαν,

ο κόσμος ήθελε να δει, των άστρων την ελπίδα.

[Tsaprazi]

Και σα σπηλιά,

από του ύπνου το αγέρι μας εναγγάλιζε θαρρώ,

ο νοτιάς·

 

Γλέντια μελωδικά, μειλίχια, με καραβάνια από την έρημο,

αλλοτινά.

 

Και η Πυξίδα δε μας έδειχνε πια το δρόμο μας, είχε κατέβει απ'τα

ουράνια και είχε στήσει χορό στης σχεδίας μας την πρύμνη.

 

Και τα δελφίνια γύριζαν, τριγύριζαν και πήγαιναν,

χαρούμενα· ακολουθούσαν τον αστρικό άνεμο,

τον πράο.

 

Θα' λεγε κανείς, πως και τον Αυγερινό παρέα είχαν,

στην οδοιπορικήν αυτή τους διαδρομή.

 

Και κοιμηθήκαμε απ' το πολύ κρασί

και φτάσαμε αντάμα στις Ινδίες.

 

Με πρίμο αγέρι φτάσαμε, γιατί γρήγορα

και σύντομα βρεθήκαμε, ανάμεσα

στα χαροκόπια των καιρών.