wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Στίχοι: Οδυσσέας ΕλύτηςΜουσική: Μιχάλης ΤρανουδάκηςΠρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου http://www.youtube.com/watch?v=v5eDmR8L75A Το δρόμο πλάι στη θάλασσαπερπάτησα που 'κανε κάθεμέρα η ποδηλάτισσα. Βρήκα τα φρούτα που 'χεστο πανέρι της, το δαχτυλίδιπου 'πεσε απ' το χέρι της. Βρήκα το κουδουνάκι και τοσάλι της, τις ρόδες,το τιμόνι, το πεντάλι της. Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σεμιαν άκρη, μια πέτρα διάφανηπου 'μοιαζε με δάκρυ. Τα μάζεψα ένα ένα και τακράτησα κι έλεγα πού 'ναιπού 'ναι η ποδηλάτισσα. Την είδα να περνά πάνωαπ' τα κύματα, την άλλη μέραπάνω από τα μνήματα. Την τρίτη νύχτωσ' έχασατ' αχνάρια της, στους ουρανούςάναψαν τα φανάρια της. Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Ζευγάρι, Γ.Σταθόπουλος ΥΓ: η ποδηλάτισσα. Μήπως αυτό καλύτερα; Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Στίχοι: Οδυσσέας ΕλύτηςΜουσική: Νένα ΒενετσάνουΠρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκινα βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάηςπου αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκιντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείναντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκινα βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά τουκι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκιφα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώριαέξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκινα κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένοςκαι να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκιντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώριαέξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιέςΤής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχοςΜιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μαςΚαί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότηταΜέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου. ΙΙ. Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονταιΧωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασανΕάν είναι αλήθεια Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκάΟί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νεράΤά "πίστεψέ με" και τα "μή"Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μαςΠού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλοΗ γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτεςΚαί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζίΠάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτεςΤήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σούΚι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώΤό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντόΣτόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιάΤή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρόΤήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστοΠενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. ΙΙΙ. Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρωΝά μπαίνω σάν ΠανσέληνοςΑπό παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανήσεντόνιαΝά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμηΑποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνωΜές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοέςΥπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ'έχουν τά κύματαΠώς χαιδεύεις,πώς φιλάςΠώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμοΠάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενοΠάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιάΤό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδεςΤά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνειΠάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνειΤό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώΕπειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώΠάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τόΕξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμοΤόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιάΤριγύρω η θάλασσα η δεσποτικήΚαμάρα τ'ουρανού με τ'άστραΤόσο η ελάχιστη σου αναπνοή Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλοΜές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμαΝά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μουΝά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποιΕπειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένοΔέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούςΕίναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΙV. Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούςΔέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούςΤό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούςΜαχαίριΣάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούςΚαί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούςΕίμ'εγώ,μ'ακούςΣ'αγαπώ,μ'ακούςΣέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώΤό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούςΠού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβεςΘά'ρθει μέρα,μ'ακούςΝά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοιΛαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούςΝά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούςΤών ανθρώπωνΚαί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξειΣτά νερά ένα-- ένα , μ'ακούςΤά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούςΚι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούςΌπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούςΟί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούςΈνα πέρασμα βαθύ νά περάσωΠεριμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούςΠουθενά δέν πάω ,μ'ακουςΉ κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούςΤής αγάπηςΜιά γιά πάντα τό κόψαμεΚαί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούςΣ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούςΔέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέραςΠού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούςΝά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούςΜές στή μέση τής θάλασσαςΑπό τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούςΑνεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούςΜέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςάκου,άκουΠοιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους;Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούςΣ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς. V. Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούςΜέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχουςΑπό τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιούΤήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενουΚαί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθωΠού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμοΑλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσειΓιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάριΣτά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποταΓιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύροΤου γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιάΣτό λόφο κυματίζοντας αριστερά Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικούΜάτια της περηφάνειας καί του διάφανουΒυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιόΤίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλοΜόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλήςΜέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένηΜεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωήΝά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακήΠού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσειΤίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτιαΟύτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυροΓιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνιαΓιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσικήΠού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερηΓιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώΤό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινοΓιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρήΠού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμησηΚαί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή. VI. Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερηΏραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούςΗ πέτρα η κοφτερή,ωραιότεραΤά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματαΩραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάςΑήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνάτής θάλασσας Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκείΝά'χει ο χρόνος όλος αθωωθείΜές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνειΣάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου ! Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθείΠρίν από τήν αγάπη καί μαζίΓιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμιΠήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητοΜόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθείΑς είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλοΜόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλοΒότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθούΟ ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο ! VII.Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησίΑπαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρήΈχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώΝά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 13, 2011 "Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι..."Μαρία Νεφέλη, Οδυσσέας Ελύτης Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 ΝΑΟΙ στο σχήμα τ' ουρανού, Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης, 1949 ΙΔ΄ ΝΑΟΙ στο σχήμα τ' ουρανούκαι κορίτσια ωραίαμε το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζονταςκαι πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!Φύγανε φύγανεο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισοκαι ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.Φύγανεκαι στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίαςκαι στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.Τείχισε τις πλευρές του κόσμουκαι από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξειςκαι στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώματους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.Ναοί στο σχήμα τ' ουρανούκαι κορίτσια ωραίαμε το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε.Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζονταςκαι πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!Φύγανε φύγανεο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλοκαι ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.Φύγανεκαι βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζονταςχαλίκι μαύροκαι βροντές, η οργή των νεκρώνκαι αργά στον άνεμο τρίζονταςεγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστάφοβερά, των βράχων τ' αγάλματα! Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Με τον λύχνο του άστρου, Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης, 1949 ε΄ ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου στους ουρανούς εβγήκαΣτο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμουΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Λυπημένες μυρσίνες ασημωμένες ύπνοΜου ράντισαν την όψη Φυσώ και μόνος πάωΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Οδηγέ των ακτίνων και των κοιτώνων ΜάγεΑγύρτη που γνωρίζεις το μέλλον μίλησέ μουΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουνΤ' αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουνΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Εκατόγχειρες νύχτες μες στο στερέωμα όλοΤα σπλάχνα μου αναδεύουν Αυτός ο πόνος καίειΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς γυρίζωΣτο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμουΠου να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ! Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 "ΝΑΟΙ στο σχήμα τ' ουρανού..." Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 "ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρουστους ουρανούς εβγήκα.......................................Πού να βρω την Ψυχή μουτο τετράφυλλο δάκρυ!" πού να βρω την Ψυχή μου... Μ42(με το λύχνο του άστρου) Πλειάδες(στους ουρανούς εβγήκα) Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
wereniki Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 14, 2011 Απόσπασμα από το: "ο Μικρός Ναυτίλος", Οδυσσέας Ελύτης Τα ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Ιδού μερικές πράξεις για παράδειγμα: (1) Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. (2) Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού. (3) Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse. (4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό από τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα. (5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια. (6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη και ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας. (7) Ένας "Αναχωρητής" για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς ένας "Ερχόμενος". XXIIIΣίγουρα θα πρέπει νά' ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα και το δρόσο που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν΄ αγαπήσεις μια κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα. Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν΄ αφανίζεσαι - είναι αυτός: μια διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου - δρόσος, φωτιά- όντας ορατά για όλους, έτσι και αλλιώς, θα υπάρχεις και εσύ εσαεί. ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧV)ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. Οδυσσέας Ελύτης Στην Πάτμο κολάζ Ελύτη Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Αστέρια, Wassily Kandinsky, 1938 Λιθογραφία Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Σύνθεση IX, Wassily Kandinsky, 1938 Ελαιογραφία σε καμβά Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Η Μεγάλη Πύλη του Κίεβου, Wassily Kandinsky Ελαιογραφία σε καμβά Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Le Chef D'Oeuvre ou Les Mysteres de L'Horizon, Henri Magritte, 1889 - 1967 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Λουόμενη Γυναίκα, Joan Miro, 1925 Ελαιογραφία Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 New York with Moon, Georgia O’Keefe, 1925 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Ο Γητευτής των Φιδιών, Henri Rousseau, 1844 - 1910 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Moon Suite, Andy Warhol, 1928 - 1987 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, Domenicus van Wijnen (Ascanius), 1661 - 1720 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Κοιμωμένη Αφροδίτη, Paul Delvaux, 1897 - 1994 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Φώτα του Δρόμου, Giacomo Balla, 1871 - 1958 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Equestrienne (L'écuyère), Marc Chagall, 1887 - 1985 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Ο Ζωγράφος στο Φεγγάρι, Marc Chagall, 1887 - 1985 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 15, 2011 Αντίχειρας, Παραλία, Σελήνη και Αποσυντεθειμένο Πτηνό, Salvador Dalí, 1904 - 1989 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 16, 2011 Συγγραφέας Μοιραστείτε Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 16, 2011 The Skies, William Cullen Bryant, 1794-1878 Ay! gloriously thou standest there,Beautiful, boundless firmament !That swelling wide o'er earth and air,And round the horizon bent,With thy bright vault, and sapphire wall,Dost overhang and circle all.Far, far below thee, tall old treesArise, and piles built up of old,And hills, whose ancient summits freeze,In the fierce light and cold.The eagle soars his utmost height,Yet far thou stretchest o'er his flight.Thou hast thy frowns--with thee on high,The storm has made his airy seat,Beyond that soft blue curtain lieHis stores of hail and sleet.Thence the consuming lightnings break.There the strong hurricanes awake.Yet art thou prodigal of smiles --Smiles, sweeter than thy frowns are stem :Earth sends, from all her thousand isles,A shout at thy return.The glory that comes down from thee,Bathes, in deep joy, the land and sea.The sun, the gorgeous sun, is thine,The pomp that brings and shuts the day,The clouds that round him change and shine,The airs that fan his way.Thence look the thoughtful stars, and thereThe meek moon walks the silent air.The sunny Italy may boastThe beauteous tints that flush her skies.And lovely, round the Grecian coast,May thy blue pillars rise.I only know how fair they stand,Around my own beloved land.And they are fair -- a charm is theirs,That earth, the proud green earth, has not --With all the forms, and hues, and airs,That haunt her sweetest spot.We gaze upon thy calm pure sphere,And read of Heaven's eternal year.Oh, when, amid the throng of men,The heart grows sick of hollow mirth,How willingly we turn us thenAway from this cold earth,And look into thy azure breast,For seats of innocence and rest. Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics Σύνδεσμος για σχόλιο Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους More sharing options...
Προτεινόμενες αναρτήσεις