Μαύρες Τρύπες

[Δροσος Γεωργιος]

Εντοπίστηκε η πρώτη περιπλανώμενη μαύρη τρύπα του Σύμπαντος που γευματίζει με… σπαγγέτι.

Σπάνιο κοσμικό φαινόμενο που προσφέρει νέες γνώσεις στην αστρονομία.

Ομάδα ερευνητών παρουσιάζει μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Μια μοναχική τεράστια μαύρη τρύπα έχει συλλάβει στα πανίσχυρα βαρυτικά της δίχτυα ένα άστρο την ύλη του οποίου απορροφά παραμορφώνοντας το με τρόπο τέτοιο ώστε να μοιάζει με ένα κοσμικό μακαρόνι.Σε απόσταση 600 εκατ. ετών φωτός από τη Γη βρίσκεται μια μαύρη τρύπα που διαθέτει μάζα που υπολογίζεται ότι είναι ένα εκατ. φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου ο οποίος αποτελεί τη συγκριτική μονάδα μέτρησης του μεγέθους των μαύρων τρυπών.Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι αυτού του μεγέθους μαύρες τρύπες (και φυσικά οι ακόμη μεγαλύτερες) βρίσκονται μόνο στα κέντρα των γαλαξιών αφού εκεί υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες είτε για να δημιουργηθούν είτε για να εγκατασταθούν σε περίπτωση που πρόκειται για μαύρες τρύπες που αποτελούν προϊόν συγκρούσεων/συγχωνεύσεων ανάμεσα σε γαλαξίες.Πολύ μικρές ή μικρομεσαίου μεγέθους μαύρες τρύπες βρίσκονται διάσπαρτες σε ένα γαλαξία αλλά η ανακάλυψη τεράστιων μαύρων τρυπών οι οποίες μάλιστα να έχουν ένα μοναχικό βίο περιπλανώμενες στο Διάστημα είναι από μόνη της ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Όταν η ανακάλυψη μιας τεράστιας περιπλανώμενης μαύρης τρύπας συνοδεύεται και από έντονη κοσμική δραστηριότητα το γεγονός αυτό αποκτά ακόμη πιο ξεχωριστή σημασία και αξία.Η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι η μαύρη τρύπα προσφέρει στοιχεία για την αποκαλούμενη «παλιρροϊκή διατάραξη». Η βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας παραμορφώνει το κοσμικό σώμα ή την ύλη που έχει «συλλάβει». Το αντικείμενο παίρνει ένα σχήμα νήματος για αυτό και η επιστημονική κοινότητα ονόμασε το φαινόμενο «σπαγγετοποίηση» αφού η όλη διαδικασία μοιάζει σαν μεταμορφώνει το αντικείμενο σε μακαρόνι πριν τελικά το απορροφήσει ή το καταστρέψει. Έχουν γίνει κάποιες έμμεσες παρατηρήσεις του φαινομένου και δεν υπάρχουν ακόμη πολλά στοιχεία αυτό.Η μαύρη τρύπα που εντόπισαν οι ερευνητές έχει συλλάβει ένα άστρο και εξελίσσεται ένα φαινόμενο παλιρροϊκής διατάραξης το οποίο έλαβε την κωδική ονομασία AT2024tvd.Οι ερευνητές λένε ότι το εύρημα ανοίγει την πόρτα για τον εντοπισμό άλλων και άλλων παλιρροϊκών διατάξεων σε περιπλανώμενες μαύρες τρύπες. «Πιστεύω ότι αυτή η ανακάλυψη θα παρακινήσει τους επιστήμονες να αναζητήσουν περισσότερα παραδείγματα αυτού του τύπου γεγονότων» αναφέρει ο Γουχάν Για μεταδιδακτορικός συνεργάτης του τμήματος αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλι, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.Το σπάνιο φαινόμενο καταγράφηκε από το Zwicky Transient Facility, μια οπτική κάμερα τοποθετημένη σε ένα τηλεσκόπιο στο Αστεροσκοπείο Palomar κοντά στο Σαν Ντιέγκο στις ΗΠΑ. Επακόλουθες παρατηρήσεις από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble αποκάλυψαν ότι αυτή η μαύρη τρύπα βρίσκεται σε απόσταση 2,600 ετών φωτός από το κέντρου του γαλαξία του όπου βρίσκεται μια πολύ μεγαλύτερη μαύρη τρύπα, ένα μεγαθήριο με μάζα 100 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ηλιου. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στο διαδικτυακό αρχείο προδημοσιεύσεων arXiv και έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letters».

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1955100/entopistike-i-proti-periplanomeni-mayri-trypa-toy-sympantos-poy-geymatizei-me-spaggeti/

[Δροσος Γεωργιος]

Μουσική από τα δεδομένα των μαύρων τρυπών.

H NASA συνεχίζει να παράγει ‘ηχοποιήσεις’ , μια διαδικασία αντιστοιχίας αστρονομικών δεδομένων από τα τηλεσκόπια Chandra, Webb, IXPE κ.ά. σε ήχους. Τα επιστημονικά δεδομένα που συλλέγονται από το διάστημα ως ψηφιακά σήματα μετατρέπονται σε οπτικές εικόνες. Η ηχοποίηση μετατρέπει αυτές τις οπτικές εικόνες σε ήχο. Το τελικό αποτέλεσμα δεν εμπεριέχει κάποιο επιστημονικό ενδιαφέρον. Μπορεί να ιδωθεί ως μια καλλιτεχνική δημιουργία με σκοπό την αισθητική απόλαυση.

H πρώτη ηχοποίηση αφορά το ογκώδες, λαμπερό και θερμό άστρο Wolf-Rayet 124 (WR 124) που βρίσκεται σε απόσταση 15.000 έτη φωτός από τη Γη, στον αστερισμό Βέλος. Το WR124 μπορεί να καταρρεύσει σε μαύρη τρύπα στο μέλλον:

 

Η δεύτερη αφορά το SS 433 είναι ένα δυαδικό σύστημα 18.000 έτη φωτός από τη Γη. Συνίσταται από ένα άστρο σαν τον Ήλιο μας σε τροχιά γύρω από ένα άστρο νετρονίων ή μια μαύρη τρύπα:

 

Η τελευταία ηχοποίηση έχει θέμα την μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία που είναι γνωστός ως Κένταυρος Α, περίπου 12 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη:

 

πηγή: https://chandra.si.edu/photo/2025/sonify10/?fbclid=IwY2xjawKQh-lleHRuA2FlbQIxMAABHogsX4seRSpg1fb6FU8_Gk64YoxBclNnpVrvj2FmM4QIidTYA9n-9_dkbqh__aem_9bKi0irWcTfjkk5NkhaDkQ

[Δροσος Γεωργιος]

Θα γίνουν όλα ατμός ακτινοβολίας Χόκινγκ;
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Cosmology and Astroparticulate Physics, η εργασία των Falcke et al με τίτλο «An upper limit to the lifetime of stellar remnants from gravitational pair production» στην οποία δείχνουν ότι το σύμπαν αποσυντίθεται και ότι τα τελευταία αστρικά υπολείμματα χρειάζονται περίπου 1078 έτη για να χαθούν. Έτσι, εμφανίστηκαν ξανά σχετικά εκλαϊκευτικά άρθρα ΕΔΩ: ‘Universe expected to decay in 10⁷⁸ years, much sooner than previously thought‘ ή ΕΔΩ: ‘Το σύμπαν έχει ημερομηνία λήξης και θα ‘πεθάνει’ νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζαμε‘

https://www.skai.gr/news/technology/to-sympan-tha-pethanei-noritera-ap-oti-nomizame-alla-min-panikovalleste

 

O Στίβεν Χόκινγκ το 1974 απέδειξε ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν προς όλες τις κατευθύνσεις ένα είδος θερμικής ακτινοβολίας, την επονομαζόμενη ακτινοβολία Hawking. Aυτό σημαίνει ότι μετά από ένα εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, περίπου ~1067 χρόνια ή και περισσότερο, οι μαύρες τρύπες τελικά εξατμίζονται εξ’ ολοκλήρου. Πενήντα χρόνια μετά, οι φυσικοί Michael F. Wondrak, Walter D. van Suijlekom και Heino Falcke δημοσίευσαν δυο εργασίες(2) στις οποίες δείχνουν ότι αυτή η ακτινοβολία δεν περιορίζεται στις μαύρες τρύπες, υπονοώντας ότι μπορεί τελικά «όλα να εξατμίζονται». Υποστηρίζουν ότι η ακτινοβολία Hawking ίσως να μην εκπέμπεται μόνο από τις μαύρες τρύπες, αλλά είναι πιθανό να παράγεται από όλες τις μάζες που παραμορφώνουν σημαντικά τον χωροχρόνο.

Προκύπτει λοιπόν το έρωτημα: Τα πάντα στο σύμπαν θα έχουν την ίδια μοίρα; Θα γίνουν όλα ‘ατμός’ ακτινοβολίας Χόκινγκ;

Η ακτινοβολία Hawking προκύπτει από τον συνδυασμό δύο φαινομένων από εντελώς διαφορετικούς τομείς της φυσικής. Τη γενική σχετικότητα και την κβαντική θεωρία. Κάθε παρατηρητής στο δικό του αδρανειακό σύστημα αναφοράς αντιλαμβάνεται το κβαντικό κενό με τον ίδιο τρόπο. Δύο παρατηρητές, ένας κοντά σε μια μαύρη τρύπα και ένας μακριά από αυτή βλέπουν το κβαντικό κενό τους να συμπεριφέρεται πανομοιότυπα. Αλλά αν ρωτήσετε έναν από τους δύο παρατηρητές για το κβαντικό κενό στη θέση του άλλου παρατηρητή, θα σας πεί ότι βλέπει ένα διαφορετικό κενό στην άλλη θέση. Αυτή είναι μια από τις αξιοσημείωτες πτυχές του συνδυασμού της γενικής σχετικότητας (με το καμπυλωμένο υπόβαθρο του χώρου) με την κβαντική θεωρία πεδίου (η οποία περιγράφει τα κβαντικά πεδία): αυτά τα δύο φαινόμενα μαζί, μας δείχνουν ότι το κβαντικό κενό διαφέρει μεταξύ δύο οποιωνδήποτε περιοχών όπου η καμπυλότητα του χώρου διαφέρει.Το 1974, ο Χόκινγκ στην εργασία του με τίτλο ‘Black hole explosions?‘, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ενοποίησε αυτά τα γεγονότα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα, ότι τα κβαντικά πεδία σε μια περιοχή του χωροχρόνου που είναι πολύ καμπυλωμένος (κοντά σε μια μαύρη τρύπα) οδηγούν σε έναν ειδικό τύπο ακτινοβολίας. Περίπου την ίδια εποχή, ανακαλύφθηκε ότι ένας παρατηρητής που κινείται με σταθερή επιτάχυνση στον κενό χώρο αντιλαμβάνεται ένα «λουτρό ακτινοβολίας», με την θερμοκρασία και την ενέργεια της ακτινοβολίας να εξαρτώνται από το μέγεθος της επιτάχυνσης. Αλλά αυτό συνδέεται με τη βασική ιδέα που οδήγησε τον Αϊνστάιν στην γενική θεωρία της σχετικότητας: την αρχή της ισοδυναμίας.Ο Αϊνστάιν αναρωτήθηκε, ποια θα ήταν η διαφορά μεταξύ δύο παρατηρητών που βρίσκονταν ο καθένας σε έναν εντελώς απομονωμένο από το εξωτερικό περιβάλλον, ο ένας σε ένα δωμάτιο στην επιφάνεια της Γης και ο άλλος σε ένα σκάφος κινούμενο στο διάστημα με σταθερή επιτάχυνση, όση η επιτάχυνση της βαρύτητας στην επιφάνεια της Γης. Ο Αϊνστάιν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε καμία διαφορά, οδηγούμενος στην αρχή της ισοδυναμίας, που άνοιξε το δρόμο για τη γενική σχετικότητα.Αργότερα, η αρχή της ισοδυναμίας θα είχε ιδιαίτερη σημασία για το φαινόμενο της ακτινοβολίας Hawking, καθώς αν ένας επιταχυνόμενος παρατηρητής σε κενό χώρο αντιλαμβάνεται ένα λουτρό ομοιόμορφης ακτινοβολίας, τότε ένας παρατηρητής που επιταχύνεται λόγω της στενής γειτνίασής του με μια μαύρη τρύπα θα πρέπει επίσης να βιώσει ομοιόμορφη ακτινοβολία. Επιπλέον, όσο πιο κοντά πλησιάζει στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιτάχυνσή του, και επομένως, τόσο πιο ενεργητική θα ήταν η ακτινοβολία που θα βιώνει. Δηλαδή:
● Για έναν παρατηρητή μακριά από τον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας, πρακτικά δεν υπάρχει βαρυτική επιτάχυνση, κι έτσι πρακτικά δεν θα υπήρχε ακτινοβολία.
● Καθώς αρχίζει να πλησιάζει τον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας, η επιτάχυνσή του αυξάνεται κι έτσι αρχίζει να αντιλαμβάνεται περισσότερη ακτινοβολία.
● Και καθώς πρόκειται να φτάσει στον ορίζοντα γεγονότων, η επιτάχυνσή του αυξάνεται ακόμη περισσότερο, και έτσι η ακτινοβολία που βιώνει φτάνει στο αποκορύφωμά της.

Όταν η καμπυλότητα του χώρου αυξάνεται, αυξάνεται και η επιτάχυνσή του παρατηρητή προς την κεντρική περιοχή μιας μαύρης τρύπας. Και παράλληλα αυξάνεται και η ποσότητα της ακτινοβολίας που ανιχνεύει σε αυτήν την περιοχή του χώρου. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να προσέξουμε σχετικά με την περιγραφή αυτού του φαινομένου.
Πρώτον, δεν χρειάζεται καμία αναφορά στην αναλογία «ζευγών σωματιδίου-αντισωματιδίου» που χρησιμοποιείται τόσο συχνά από τον Χόκινγκ, καθώς αυτή η εσφαλμένη αναλογία είναι άσχετη με την παραγωγή της ακτινοβολίας.
Δεύτερον, η ακτινοβολία Hawking που παράγεται δεν περιορίζεται ακριβώς στον ορίζοντα γεγονότων, αλλά μάλλον θα πρέπει να αναδύεται από οποιαδήποτε περιοχή του χώρου που έχει επαρκή χωρική καμπυλότητα ή που προκαλεί αρκετά ισχυρές επιταχύνσεις.
Και τρίτον, όπως μας έμαθε ο Αϊνστάιν ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ ενός βαρυτικού πεδίου και ενός επιταχυνόμενου συστήματος αναφοράς, δεν θα έπρεπε επίσης να υπάρχει διαφορά μεταξύ του χώρου έξω από μια μαύρη τρύπα και του χώρου στην ίδια απόσταση από οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ισοδύναμης μάζας.

Αν βρίσκεστε σε μια συγκεκριμένη απόσταση από μια μάζα, που θα μπορούσε να είναι:
● ένα σημείο (σαν μαύρη τρύπα),
● ένα πολύ συμπαγές αντικείμενο που δεν καταρρέει βαρυτικά (όπως ένα άστρο νετρονίων),
● ένα λιγότερο συμπαγές αντικείμενο (όπως ένας λευκός νάνος),
● ή ένα μη συμπαγές αντικείμενο (όπως ένα άστρο),

… θα βιώνατε την ίδια επιτάχυνση σε κάποια θέση με την ίδια χωρική καμπυλότητα. Εφόσον οι μάζες αυτών των διαφορετικών αντικειμένων είναι πανομοιότυπες και η απόστασή σας από το κέντρο αυτής της μάζας είναι ίδια, δεν θα πρέπει να ανιχνεύσετε καμία διαφορά σε κάθε περίπτωση.

Οι φυσικοί Michael F. Wondrak, Walter D. van Suijlekom και Heino Falcke, υποστηρίζουν ότι, εφόσον οι μαύρες τρύπες παράγουν ακτινοβολία Χόκινγκ, τότε το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και τα άστρα νετρονίων, οι λευκοί νάνοι, τα κανονικά άστρα και οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Θεωρούν ότι ο μόνος ρόλος που διαδραματίζει ο ορίζοντας γεγονότων – κάτι που διαθέτουν μόνο οι μαύρες τρύπες – είναι να καθορίζει όριο για το πού μπορεί να συλληφθεί η ακτινοβολία από την μαύρη τρύπα σε σχέση με το πού διαφεύγει από αυτή. Ο ορίζοντας γεγονότων χρησιμεύει ως το όριο για μια μαύρη τρύπα. Η επιφάνεια του άστρου νετρονίων χρησιμεύει ως το όριο για ένα άστρο νετρονίων. Το πιο εξωτερικό στρώμα ενός λευκού νάνου χρησιμεύει ως το όριο για έναν λευκό νάνο. Το τέλος της φωτόσφαιρας ενός άστρου χρησιμεύει ως το όριο για το άστρο. Σε όλες τις περιπτώσεις, υποστήριξαν οι συγγραφείς, θα εξακολουθούσε να υπάρχει η ακτινοβολία που παράγεται από τον καμπύλο χωροχρόνο γύρω από τη μάζα. Το κλάσμα αυτής της ακτινοβολίας που διαφεύγει από ένα τεράστιο αντικείμενο και εκπέμπεται στο σύμπαν ως ακτινοβολία Χόκινγκ, θα εξαρτιόταν αποκλειστικά από την μάζα και την ακτίνα του ίδιου του αντικειμένου, χωρίς να υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σχετικά με τα όρια του ορίζοντα γεγονότων.Ακριβώς όπως το φαινόμενο Schwinger επιτρέπει την παραγωγή πραγματικών σωματιδίων που μεταφέρουν πραγματική ενέργεια από μια περιοχή του χώρου που διαθέτει ένα αρκετά ισχυρό ηλεκτρικό πεδίο, το βαρυτικό φαινόμενο της ακτινοβολίας Hawking γύρω από μια μαύρη τρύπα θα πρέπει να επιτρέπει την παραγωγή πραγματικής ακτινοβολίας, με την ποσότητα της ακτινοβολίας που διαφεύγει να εξαρτάται μόνο από την ένταση του βαρυτικού πεδίου στις σχετικές περιοχές του χώρου. Κι αυτό, εφόσον τελικά ισχύει, έχει συναρπαστικές συνέπειες.Όπως έδειξε η ίδια ομάδα φυσικών Wondrak et al σε νέα δημοσίευση με τίτλο «An upper limit to the lifetime of stellar remnants from gravitational pair production» τον Οκτώβριο του 2024, αν η καμπυλότητα του χωροχρόνου από μόνη της (και όχι η παρουσία ενός ορίζοντα γεγονότων) είναι το μόνο που απαιτείται για την παραγωγή ακτινοβολίας Hawking που μεταφέρει ενέργεια, τότε συμπαγή αστρικά υπολείμματα όπως τα άστρα νετρονίων και οι λευκοί νάνοι τελικά θα αποσυντεθούν όπως και οι μαύρες τρύπες. Η χρονική κλίμακα  για την εξάτμιση προς ακτινοβολία Χίκινγκ ενός αντικειμένου σχετίζεται με την πυκνότητα μάζας ρ με την εξίσωση τ~ρ-3/2.Έτσι, οι αστρικές μαύρες και τα άστρα νετρονίων έχουν μάλλον συγκρίσιμο χρόνο ζωής (τ~1067−68 χρόνια), ενώ οι λευκοί νάνοι μπορούν να επιβιώσουν πολύ περισσότερο (τ ≳ 1078 χρόνια). Κατ’ αρχήν, η διαδικασία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλα αστροφυσικά αντικείμενα. Η Σελήνη με πυκνότητα 3,4 g/cm3 θα εξατμιστεί σε περίπου 3×1089 χρόνια και ένα σώμα με την πυκνότητα του νερού σε τ~1090 χρόνια. Οι βαρύτερες υπερμαζικές μαύρες τρύπες θα εξατμίζονται σε περίπου ~10103 χρόνια, αλλά κάτι ανάλαφρο και διάχυτο, όπως ένα διαστρικό νέφος ή, ακόμη χειρότερα, η άλως σκοτεινής ύλης, θα απαιτούσε ακόμη μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα από 10120 έως 10140 χρόνια. Ας σημειωθεί ότι για να ‘εξατμιστεί’ ένα πρωτόνιο απαιτούνται περίπου ~1067 χρόνια (το πείραμα Super-K έδειξε ότι τα πρωτόνια έχουν χρόνο ζωής πάνω από 1034χρόνια). Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα και προβληματισμοί για όλα τα παραπάνω. Το ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία Hawking, παρότι δεν έχει αποδειχθεί πειραματικά, δεν αμφισβητείται από την επιστημονική κοινότητα. Όμως, υπάρχει σκεπτικισμός από πολλούς φυσικούς για το αν οι μάζες που δεν διαθέτουν ορίζοντες γεγονότων μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Προς το παρόν «η εξάτμιση των πάντων προς ακτινοβολία Χόκινγκ» αποτελεί μεν μια σοβαρή επιστημονική πρόταση, αλλά απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. Οριστική απάντηση διαθέτει μόνο ο Θρασύβουλας.

«Όλα είναι ατμός» έλεγε ο Θανάσης Βέγγος ως Θρασύβουλας σε ταινία του 1962, πολύ πριν ανακαλυφθεί η εξάτμιση Χόκινγκ.

 

Oι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο μαύρες, αλλά συμπεριφέρονται σαν θερμά σώματα. Εκπέμπουν θερμική ακτινοβολία και σταδιακά εξατμίζονται.

Η πανομοιότυπη συμπεριφορά μιας μπάλας που πέφτει στο πάτωμα σε έναν επιταχυνόμενο πύραυλο (αριστερά) και στη Γη (δεξιά) είναι μια επίδειξη της αρχής της ισοδυναμίας του Αϊνστάιν.

H καμπύλωση του χωροχρόνου για μια μαύρη τρύπα, ένα άστρο νετρονίων, έναν λευκό νάνο ή ένα άστρο σαν τον Ήλιο μας. Κοντά στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, επιτυγχάνονται πιο έντονες καμπυλότητες από οπουδήποτε αλλού. Μακριά από όλα αυτά τα αντικειμενα, ο χωροχρόνος είναι ασυμπτωτικά επίπεδος, αλλά ούτε τελείως επίπεδος ούτε πραγματικά κενός.

Ο ορίζοντας γεγονότων μιας μαύρης τρύπας θεωρείται ως ο βασικός παράγοντας για τη δημιουργία της ακτινοβολίας Hawking γύρω από τις μαύρες τρύπες. Όμως νέες δημοσιεύσεις υποστηρίζουν ότι αυτή η ακτινοβολία μπορεί να δημιουργηθεί ανεξάρτητα από την ύπαρξη του ορίζοντα των γεγονότων [M.F. Wondrak et al., Phys. Rev. Lett. accepted, 2023].

Χαρακτηριστικό χρονοδιάγραμμα για την εξάτμιση διαφόρων αντικειμένων ως
συνάρτηση της πυκνότητας μάζας. Η μαύρη συμπαγής γραμμή αντιστοιχεί στην ακριβή εξίσωση τ=f(ρ) και η διακεκομμένη γραμμή δείχνει την ηλικία του σύμπαντος [H. Falcke, MF Wondrak, & WD van Suijlekom, Journal of Cosmology and Astroparticle Physics, (submitted), 2024].

Διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες:
1. στο εκλαϊκευμένο άρθρο του Ethan Siegel: «Will everything eventually succumb to Hawking radiation?» ,
2. στα αναλυτικά άρθρα των H. Falcke, MF Wondrak, & WD van Suijlekom:
«Gravitational Pair Production and Black Hole Evaporation» και
«An upper limit to the lifetime of stellar remnants from gravitational pair production«

[Δροσος Γεωργιος]

Έρχονται οι πρώτες έγχρωμες εικόνες μαύρων τρυπών.

Εντυπωσιακή εξέλιξη που μπορεί να φέρει επανάσταση στην αστρονομία.

Αστρονόμοι ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο οπτικής καταγραφής του Διαστήματος η οποία μέσω του παγκόσμιου δικτύου ραδιοτηλεσκοπίων Event Horizon Telescope υπόσχεται να καταγράψει για πρώτη φορά έγχρωμες εικόνες από μαύρες τρύπες επίτευγμα που αναμένεται να βελτιώσει την κατανόηση μας για τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα του Σύμπαντος.Τα χρώματα είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Στη φυσική, μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα του φωτός ορίζεται από τη συχνότητα ή το μήκος κύματός του. Όσο μεγαλύτερο είναι το μήκος κύματος, ή όσο χαμηλότερη είναι η συχνότητα, τόσο περισσότερο είναι προς το κόκκινο άκρο του φωτός του φάσματος. Μετακινηθείτε προς το μπλε άκρο και τα μήκη κύματος γίνονται μικρότερα και οι συχνότητες υψηλότερες. Κάθε συχνότητα ή μήκος κύματος έχει το δικό της μοναδικό χρώμα.Τα μάτια μας βλέπουν χρώμα με τρεις διαφορετικούς τύπους κώνων στον αμφιβληστροειδή μας, ευαίσθητους στις συχνότητες του κόκκινου, του πράσινου και του μπλε φωτός. Στη συνέχεια, το μυαλό μας χρησιμοποιεί αυτά τα δεδομένα για να δημιουργήσει μια έγχρωμη εικόνα. Οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές λειτουργούν παρόμοια. Έχουν αισθητήρες που καταγράφουν κόκκινο, πράσινο και μπλε φως. Στη συνέχεια, η οθόνη του υπολογιστή σας χρησιμοποιεί κόκκινα, πράσινα και μπλε εικονοστοιχεία (pixel) τα οποία ξεγελούν τον εγκέφαλό μας για να δει μια έγχρωμη εικόνα.Ενώ δεν μπορούμε να δούμε το ραδιοφώς, τα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να δουν χρώματα, γνωστά ως ζώνες. Ένας ανιχνευτής μπορεί να συλλάβει ένα στενό εύρος συχνοτήτων, γνωστό ως ζώνη συχνοτήτων, το οποίο είναι παρόμοιο με τον τρόπο που οι οπτικοί ανιχνευτές καταγράφουν τα χρώματα. Παρατηρώντας τον ουρανό σε διαφορετικές ζώνες συχνοτήτων, οι αστρονόμοι μπορούν να δημιουργήσουν μια «έγχρωμη» εικόνα.

Οι δυσκολίες

Αυτή η εξέλιξη της έγχρωμης εικόνας δεν έρχεται χωρίς προβλήματα. Τα περισσότερα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να παρατηρήσουν μόνο μία ζώνη κάθε φορά. Έτσι, οι αστρονόμοι πρέπει να παρατηρήσουν ένα αντικείμενο πολλές φορές σε διαφορετικές ζώνες για να δημιουργήσουν μια έγχρωμη εικόνα. Για πολλά αντικείμενα, αυτό είναι απολύτως εντάξει, αλλά για αντικείμενα που αλλάζουν γρήγορα ή αντικείμενα με μικρό προφανές μέγεθος, δεν λειτουργεί. Η εικόνα μπορεί να αλλάξει τόσο γρήγορα που δεν μπορείτε να τοποθετήσετε εικόνες μαζί. Φανταστείτε εάν η κάμερα του τηλεφώνου σας χρειαζόταν ένα δέκατο του δευτερολέπτου για να καταγράψει κάθε χρώμα μιας εικόνας. Θα ήταν εντάξει για μια φωτογραφία τοπίου ή μια selfie, αλλά για μια λήψη δράσης οι διαφορετικές εικόνες δεν θα ευθυγραμμιστούν.Εδώ εμφανίζεται αυτή η νέα μέθοδος. Η ομάδα χρησιμοποίησε μια μέθοδο γνωστή ως μεταφορά φάσης συχνότητας (FPT) για να ξεπεράσει τις ατμοσφαιρικές παραμορφώσεις του ραδιοφωτός. Παρατηρώντας τον ουρανό του ραδιοφώνου σε μήκος κύματος 3 χιλιοστών η ομάδα μπορεί να παρακολουθήσει πώς η ατμόσφαιρα παραμορφώνει το φως. Αυτό είναι παρόμοιο με τον τρόπο που τα οπτικά τηλεσκόπια χρησιμοποιούν ένα λέιζερ για να παρακολουθούν τις ατμοσφαιρικές αλλαγές.Η ομάδα έδειξε πώς μπορούν να παρατηρήσουν τον ουρανό σε μήκος κύματος τριών χιλιοστών και ενός χιλιοστού ταυτόχρονα και να το χρησιμοποιήσουν για να διορθώσουν και να οξύνουν την εικόνα που συλλέγεται από το μήκος κύματος του ενός χιλιοστού.Διορθώνοντας την ατμοσφαιρική παραμόρφωση με αυτόν τον τρόπο, οι αστρονόμοι του ραδιοφώνου μπορούσαν να τραβήξουν διαδοχικές εικόνες σε διαφορετικές ζώνες ραδιοφώνου και στη συνέχεια να τις διορθώσουν όλες για να δημιουργήσουν μια έγχρωμη εικόνα υψηλής ανάλυσης.Αυτή η μέθοδος βρίσκεται ακόμα στα αρχικά της στάδια και αυτή η τελευταία μελέτη είναι απλώς μια επίδειξη της τεχνικής. Αλλά αποδεικνύει ότι η μέθοδος μπορεί να λειτουργήσει. Έτσι, μελλοντικά έργα όπως το EHT επόμενης γενιάς (ngEHT) και το Black Hole Explorer (BHEX) θα μπορούν να βασίζονται σε αυτήν τη μέθοδο. Και αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να δούμε τις μαύρες τρύπες ζωντανά και έγχρωμα.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1961520/erchontai-oi-protes-egchromes-eikones-mayron-trypon/

[Δροσος Γεωργιος]

Γιγάντιες μαύρες τρύπες που αποτελούν χαμένο κρίκο στην εξέλιξη τους στο Σύμπαν εντόπισε το James Webb.

Μία ακόμη εντυπωσιακή ανακάλυψη του πανίσχυρου διαστημικού τηλεσκοπίου.

Ομάδα αστρονόμων χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb ανακάλυψε έναν κρυμμένο πληθυσμό από υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που υπήρχαν στο πρώιμο Σύμπαν οι οποίες φαίνεται ότι ανήκουν σε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα τύπο μαύρων τρυπών.Αυτή η συναρπαστική ανακάλυψη θα μπορούσε να φωτίσει την ύπαρξη και εξέλιξη των κβάζαρ. Τα συμβατικά κβάζαρ είναι ενεργοί γαλαξιακές πυρήνες (AGNs), γαλαξίες που κυριαρχούνται από μαύρες τρύπες που τροφοδοτούνται ενεργά και περιβάλλονται από σύνθετα περιβάλλοντα σκόνης. Αυτά τα AGN τροφοδοτούνται από μεγάλες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες και είναι εξαιρετικά φωτεινά, γεγονός που τα καθιστά εύκολα ανιχνεύσιμα παρά την πυκνή ύλη που τα περιβάλλει.Το Δεκέμβριο του 2022 επιστήμονες που χρησιμοποιούσαν το James Webb ανακάλυψαν έναν παράξενο νέο τύπο AGN που ονόμασαν Little Red Dots και ονομάστηκε έτσι επειδή μοιάζουν με μικροσκοπικές, αμυδρά κόκκινες κουκκίδες στις εικόνες. Σε αντίθεση με τα κλασικά κβάζαρ, αυτές οι κουκκίδες είναι μικρότερες πιο αμυδρές και τείνουν να κρύβονται από μεγάλες ποσότητες σκόνης.Η σύνδεση μεταξύ των δύο τύπων AGN παραμένει μυστήριο ωθώντας τους αστρονόμους να αναζητήσουν αντικείμενα με ενδιάμεσες ιδιότητες.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, οι αστρονόμοι αναζητούν μακρινά κβάζαρ με το τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη και έχουν εντοπίσει αρκετούς γαλαξίες που σχηματίστηκαν πολύ γρήγορα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, το μυστηριώδες φαινόμενο από το οποίο προέκυψε το Σύμπαν.Ενώ το φως από αυτούς τους γαλαξίες δεν ήταν τυπικό ενός κλασικού κβάζαρ, η ένταση του φωτός ήταν πολύ υψηλή για να οφείλεται μόνο στον σχηματισμό άστρων. Υποψιάζονταν ότι αυτοί οι γαλαξίες είχαν AGNs, τα οποία ήταν κρυμμένα στη σκόνη. Αλλά οι αστρονόμοι δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι ήταν πράγματι διαφορετικός τύπος AGN λόγω τεχνικών περιορισμών των τηλεσκοπίων που χρησιμοποιήθηκαν.

Η ανακάλυψη

Χρησιμοποιώντας το ισχυρότερο διαστημικό τηλεσκόπιο που έχει κατασκευάσει η ανθρωπότητα διεθνής ερευνητική ομάδα μελέτησε εκ νέου αυτά τα αινιγματικά αντικείμενα που εντόπισε η έρευνα με το τηλεσκόπιο Subaru, μια διεθνής ομάδα αστρονόμων επιβεβαίωσε την παρουσία ταχέως κινούμενου αερίου υπό την επίδραση της ισχυρής βαρύτητας των υπερμεγέθων μαύρων τρυπών. Αυτό απέδειξε ότι τα αντικείμενα ήταν τελικά AGN αλλά ένας τύπος που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.Τα ευρήματα της έρευνας παρουσιάζονται στο διαδικτυακό αρχείο προδημοσιεύσεων arXiv. Από τους 13 μακρινούς γαλαξίες που εξετάστηκαν στη νέα μελέτη, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι 9 εμφάνισαν σαφή σημάδια ενός νέου πληθυσμού ενεργών, υπερμεγέθων μαύρων τρυπών και τα μοτίβα φωτός τους φέρουν το αναμφισβήτητο δακτυλικό αποτύπωμα ενός κβάζαρ κρυμμένο πίσω από βαριά σκόνη.«Με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι αυτά τα σκοτεινά κβάζαρ είναι τόσο άφθονα στο πρώιμο Σύμπαν», δήλωσε στο Live Science ο Γιοσίκι Ματσουόκα αναπληρωτής καθηγητής στο Ερευνητικό Κέντρο Διαστήματος και Κοσμικής Εξέλιξης στο Πανεπιστήμιο Ehime, επικεφαλής της μελέτης.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1962605/giganties-mayres-trypes-poy-apoteloyn-chameno-kriko-stin-exelixi-toys-sto-sympan-entopise-to-james-webb/

[Δροσος Γεωργιος]

Το Chandra της NASA βλέπει έναν εκπληκτικά ισχυρό πίδακα μαύρης τρύπας στο κοσμικό «μεσημέρι»
Μια μαύρη τρύπα έχει εκπέμψει έναν εκπληκτικά ισχυρό πίδακα στο μακρινό σύμπαν, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Παρατηρητήριο ακτίνων Χ Chandra της NASA και η οποία συζητήθηκε στο τελευταίο μας δελτίο τύπου. Αυτός ο πίδακας υπάρχει αρκετά νωρίς στο σύμπαν ώστε να φωτίζεται από τη λάμψη που έχει απομείνει από την ίδια τη Μεγάλη Έκρηξη.Οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Chandra και το Karl G. Jansky Very Large Array (VLA) για να μελετήσουν αυτήν τη μαύρη τρύπα και τον πίδακά της σε μια περίοδο που ονομάζουν «κοσμικό μεσημέρι», η οποία συνέβη περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια μετά την έναρξη του σύμπαντος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι περισσότεροι γαλαξίες και οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες αναπτύσσονταν ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία του σύμπαντος.Το κύριο γραφικό είναι μια καλλιτεχνική απεικόνιση που δείχνει υλικό σε έναν δίσκο που πέφτει προς μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα. Ένας πίδακας εκτινάσσεται μακριά από τη μαύρη τρύπα προς τα πάνω δεξιά, όπως ανίχνευσε το Chandra στη νέα μελέτη. Η μαύρη τρύπα βρίσκεται 11,6 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη όταν το κοσμικό μικροκυματικό υπόβαθρο (CMB), η λάμψη που είχε απομείνει από τη Μεγάλη Έκρηξη, ήταν πολύ πυκνότερη από ό,τι είναι τώρα. Καθώς τα ηλεκτρόνια στους πίδακες απομακρύνονται από τη μαύρη τρύπα, κινούνται μέσα στη θάλασσα της ακτινοβολίας CMB και συγκρούονται με φωτόνια μικροκυμάτων. Αυτές οι συγκρούσεις ενισχύουν την ενέργεια των φωτονίων προς τα πάνω στη ζώνη ακτίνων Χ (μωβ και λευκό), επιτρέποντάς τους να ανιχνευθούν από το Chandra ακόμη και σε αυτή τη μεγάλη απόσταση, η οποία φαίνεται στο ένθετο.Οι ερευνητές, στην πραγματικότητα, εντόπισαν και στη συνέχεια επιβεβαίωσαν την ύπαρξη δύο διαφορετικών μαύρων τρυπών με πίδακες μήκους άνω των 300.000 ετών φωτός. Οι δύο μαύρες τρύπες απέχουν 11,6 δισεκατομμύρια και 11,7 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, αντίστοιχα. Τα σωματίδια σε έναν πίδακα κινούνται με ταχύτητα μεταξύ 95% και 99% της ταχύτητας του φωτός (που ονομάζεται J1405+0415) και στον άλλο με ταχύτητα μεταξύ 92% και 98% της ταχύτητας του φωτός (J1610+1811). Ο πίδακας από τον J1610+1811 είναι αξιοσημείωτα ισχυρός, μεταφέροντας περίπου τη μισή ενέργεια από το έντονο φως από το θερμό αέριο που περιστρέφεται γύρω από τη μαύρη τρύπα.Η ομάδα κατάφερε να ανιχνεύσει αυτούς τους πίδακες παρά τις μεγάλες αποστάσεις και τη μικρή τους απόσταση από τις φωτεινές, αυξανόμενες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες - γνωστές ως «κβάζαρ» - λόγω της οξείας όρασης ακτίνων Χ του Chandra, και επειδή η CMB ήταν πολύ πυκνότερη τότε από ό,τι είναι τώρα, ενισχύοντας την ενεργειακή ώθηση που περιγράφεται παραπάνω.Όταν οι πίδακες κβάζαρ πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός, η θεωρία της ειδικής σχετικότητας του Αϊνστάιν δημιουργεί ένα δραματικό φαινόμενο φωτεινότητας. Οι πίδακες που στοχεύουν προς τη Γη φαίνονται πολύ φωτεινότεροι από αυτούς που είναι στραμμένοι μακριά. Η ίδια φωτεινότητα που παρατηρούν οι αστρονόμοι μπορεί να προέρχεται από πολύ διαφορετικούς συνδυασμούς ταχύτητας και γωνίας θέασης. Ένα τζετ που τρέχει με ταχύτητα σχεδόν φωτός αλλά σε γωνία μακριά από εμάς μπορεί να φαίνεται εξίσου φωτεινό με ένα πιο αργό τζετ που είναι στραμμένο απευθείας στη Γη.Οι ερευνητές ανέπτυξαν μια νέα στατιστική μέθοδο που τελικά έλυσε αυτή την πρόκληση του διαχωρισμού των επιδράσεων της ταχύτητας και της γωνίας θέασης. Η προσέγγισή τους αναγνωρίζει μια θεμελιώδη προκατάληψη: οι αστρονόμοι είναι πιο πιθανό να ανακαλύψουν τζετ που είναι στραμμένα προς τη Γη απλώς επειδή τα σχετικιστικά φαινόμενα τα κάνουν να φαίνονται πιο φωτεινά. Ενσωμάτωσαν αυτήν την προκατάληψη χρησιμοποιώντας μια τροποποιημένη κατανομή πιθανοτήτων, η οποία εξηγεί πώς ανιχνεύονται οι τζετ που είναι προσανατολισμένοι σε διαφορετικές γωνίες στις έρευνες.
Η μέθοδός τους λειτουργεί χρησιμοποιώντας πρώτα τη φυσική του τρόπου με τον οποίο τα σωματίδια των τζετ σκεδάζουν την CMB για να προσδιορίσουν τη σχέση μεταξύ της ταχύτητας του τζετ και της γωνίας θέασης. Στη συνέχεια, αντί να υποθέσουν ότι όλες οι γωνίες είναι εξίσου πιθανές, εφαρμόζουν το φαινόμενο της σχετικιστικής επιλογής: οι τζετ που εκπέμπονται προς εμάς (μικρότερες γωνίες) υπερεκπροσωπούνται στους καταλόγους μας. Εκτελώντας δέκα χιλιάδες προσομοιώσεις που ταιριάζουν με αυτήν την προκατειλημμένη κατανομή στο φυσικό τους μοντέλο, μπόρεσαν τελικά να προσδιορίσουν τις πιο πιθανές γωνίες θέασης: περίπου 9 μοίρες για το J1405+0415 και 11 μοίρες για το J1610+1811.
Αυτά τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν από την Jaya Maithil (Κέντρο Αστροφυσικής | Harvard & Smithsonian) στην 246η συνάντηση της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στο Άνκορατζ της Αλάσκας και δημοσιεύονται επίσης στο The Astrophysical Journal. Μια προδημοσίευση είναι διαθέσιμη εδώ. Το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Marshall της NASA στο Χάντσβιλ της Αλαμπάμα διαχειρίζεται το πρόγραμμα Chandra. Το Κέντρο Ακτίνων Χ Chandra του Αστροφυσικού Παρατηρητηρίου Smithsonian ελέγχει τις επιστημονικές επιχειρήσεις από το Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης και τις πτητικές λειτουργίες από το Μπέρλινγκτον της Μασαχουσέτης.

Μια μαύρη τρύπα εξέπεμψε έναν εκπληκτικά ισχυρό πίδακα στο μακρινό σύμπαν, σύμφωνα με μια μελέτη από το Παρατηρητήριο Ακτίνων Χ Chandra της NASA.

https://www.nasa.gov/image-article/nasas-chandra-sees-surprisingly-strong-black-hole-jet-at-cosmic-noon/

[Δροσος Γεωργιος]

Εντοπίστηκαν οι μεγαλύτερες εκρήξεις στο Σύμπαν και ανοίγει νέο παράθυρο μελέτης των μαύρων τρυπών.

Πρόκειται για ένα ακραίο φαινόμενο καταστροφής μεγάλων άστρων.

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν τις πιο ισχυρές κοσμικές εκρήξεις από την εποχή της Μεγάλης Έκρηξης του μυστηριώδους φαινομένου από το οποίο προέκυψε το Σύμπαν και τους έδωσαν την ονομασία «ακραίες πυρηνικές μεταβατικές εκρήξεις» (ENTs).Αυτές οι απίστευτα ενεργητικές εκρήξεις συμβαίνουν όταν άστρα με μάζες τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερες από αυτή του Ήλιου διαλύονται από υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Ενώ τέτοια γεγονότα έχουν παρατηρηθεί και στο παρελθόν, οι αστρονόμοι λένε ότι μερικές από αυτές τις εκρήξεις που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα είναι αρκετά ισχυρές ώστε να ταξινομηθούν ως νέο φαινόμενο: ακραίες πυρηνικές μεταβατικές εκρήξεις (ENTs).«Έχουμε παρατηρήσει άστρα να διαλύονται ως γεγονότα παλιρροϊακής διαταραχής για πάνω από μια δεκαετία, αλλά αυτές οι ENTs είναι διαφορετικά θηρία, φτάνοντας σε φωτεινότητα σχεδόν δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτήν που βλέπουμε συνήθως» δήλωσε ο Τζέισον Χινκλ ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Χαβάης, ο οποίος ηγήθηκε μιας μελέτης για αυτά τα γεγονότα. «Όταν είδα αυτές τις ομαλές, μακρόβιες εκλάμψεις από τα κέντρα μακρινών γαλαξιών, ήξερα ότι κοιτούσαμε κάτι ασυνήθιστο».Αυτές οι εκρήξεις διαφέρουν από τα γεγονότα παλιρροϊακής διαταραχής (TDEs), τα οποία είναι μαζικές απελευθερώσεις ενέργειας που συμβαίνουν όταν ακραίες βαρυτικές δυνάμεις γύρω από μαύρες τρύπες διαλύουν τα άστρα, εκσφενδονίζοντας μεγάλο μέρος της μάζας τους στο Διάστημα. Αλλά τα TDEs συνήθως διαρκούν μόνο λίγες ώρες. Τα γεγονότα που μελετήθηκαν στη νέα μελέτη που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science Advances» φάνηκαν να διαρκούν πολύ περισσότερο. «Οι ENTs όχι μόνο είναι πολύ φωτεινότερες από τα κανονικά γεγονότα παλιρροιακής διαταραχής, αλλά παραμένουν φωτεινές για χρόνια, ξεπερνώντας κατά πολύ την ενεργειακή απόδοση ακόμη και των πιο φωτεινών γνωστών εκρήξεων σουπερνόβα» αναφέρει ο Χινκλ.«Εκτός του ότι είναι οι πιο ισχυρές γνωστές εκρήξεις στο σύμπαν, οι ENTs μπορούν να βοηθήσουν τους αστρονόμους να μάθουν περισσότερα για τις τεράστιες μαύρες τρύπες σε μακρινούς γαλαξίες. Αυτό συμβαίνει επειδή η απίστευτη φωτεινότητα αυτών των γεγονότων σημαίνει ότι μπορούν να παρατηρηθούν σε τεράστιες αποστάσεις» σύμφωνα με τον Μπέντζαμιν Σαπέ αστρονόμος του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Χαβάης, μέλος της ερευνητικής ομάδας.«Παρατηρώντας αυτές τις παρατεταμένες εκλάμψεις, αποκτούμε γνώσεις σχετικά με την ανάπτυξη των μαύρων τρυπών όταν το Σύμπαν ήταν στο μισό της τρέχουσας ηλικίας του και οι γαλαξίες ήταν πολυάσχολοι χώροι — σχηματίζοντας αστέρια και τροφοδοτώντας τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες τους 10 φορές πιο έντονα από ό,τι σήμερα» λέει ο Σαπέ.Μία από αυτές τις εκρήξεις ENTs, την οποία οι αστρονόμοι ονόμασαν Gaia18cdj, απελευθέρωσε πάνω από 25 φορές περισσότερη ενέργεια από τον πιο ισχυρό σουπερνόβα που ανακαλύφθηκε ποτέ, περισσότερο από την ποσότητα ενέργειας που θα απελευθερωνόταν από 100 άστρα σαν τον Ήλιο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/1965682/entopistikan-oi-megalyteres-ekrixeis-sto-sympan-kai-anoigei-neo-parathyro-meletis-ton-mayron-trypon/