Δροσος Γεωργιος

Υπάρχει ζωή στον Φόβο; Ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Άρη, ο Φόβος μπορεί να περιέχει ανέπαφα ίχνη της αρχέγονης ζωής που πιθανόν υπήρχε στον Κόκκινο Πλανήτη. Η ιαπωνική διαστημική υπηρεσία JAXA θα αναζητήσει ίχνη ζωής στο Φόβο τον έναν από τους δύο δορυφόρους του Άρη. Ο Άρης διαθέτει δύο δορυφόρους, τον Φόβο και τον Δείμο. Είναι δύο μικροί σε μέγεθος δορυφόροι που βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από τον πλανήτη. Ο Φόβος περιφέρεται εγγύτερα στον πλανήτη του (ακτίνα τροχιάς=9.377 χιλιόμετρα) από κάθε άλλο φυσικό δορυφόρο στο ηλιακό μας σύστημα. Στην ουσία πρόκειται για δύο διαστημικούς βράχους το σχήμα και η τροχιά των οποίων πονοκεφαλιάζουν επί δεκαετίες τους επιστήμονες. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες για την ύπαρξη τους. Κάποιοι θεωρούν ότι πρόκειται για δύο αστεροειδείς που παγιδεύτηκαν από την βαρύτητα του Άρη και μετατράπηκαν σε δορυφόρους του. Άλλοι θεωρούν ότι είναι προϊόντα κάποιας σφοδρής σύγκρουσης του Άρη με ένα γιγάντιο αστεροειδή. Άλλη θεωρία είναι ότι πρόκειται για δύο κομμάτια ενός μεγάλου σε μέγεθος δορυφόρου που είχε ο Άρης και για κάποιο λόγο καταστράφηκε. Αν και γεωατμοσφαιρικά αδιάφοροι οι δύο δορυφόροι εξαιτίας της κοντινής τους απόστασης τους από τον Άρη έχουν προκαλέσει την προσοχή των διαστημικών υπηρεσιών που θέλουν να πραγματοποιήσουν επανδρωμένες αποστολές στον Κόκκινο Πλανήτη. Έχουν εκπονηθεί κάποια σχέδια για να πραγματοποιηθούν σε κάποιον από τους δύο δορυφόρους επανδρωμένες αποστολές ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα η προσπάθεια να φτάσουμε στο έδαφος του Άρη. Να αποτελέσουν δηλαδή οι δύο δορυφόροι ένα είδος βάσης που θα υποστηρίξει την παρουσία των ανθρώπων στον Άρη. Επιστήμονες της ιαπωνικής διαστημικής υπηρεσίας (JAXA) έχουν αναπτύξει μια νέα ενδιαφέρουσα θεωρία και εκπονούν ένα σχέδιο για να εξετάσουν την ορθότητα της. Όπως συνέβη και στη Γη έτσι και στον Άρη ο πλανήτης δέχθηκε πολλές φορές «επισκέψεις» γιγάντιων αστεροειδών οι πτώσεις των οποίων ήταν κατακλυσμιαίες. Σύμφωνα με την θεωρία που ανέπτυξαν οι επιστήμονες της JAXA κάποια από αυτές τις συγκρούσεις εκτόξευσε στο Διάστημα εκτός από κάθε είδους υλικά και μικροβιακές μορφές ζωής που είχαν αναπτυχθεί στον Άρη ή ενδεχομένως υπήρχαν (και) στον αστεροειδή. Αν συνέβη κάτι τέτοιο εξαιτίας της πολύ κοντινής απόστασης του Άρη με τον Φόβο είναι πιθανό κάποιες από αυτές τις μορφές ζωής να κατέληξαν στον μικρό δορυφόρο. Οι επιστήμονες της JAXA θεωρούν ότι το περιβάλλον του Φόβου δεν ήταν φιλικό για αυτές τις μορφές ζωής και δεν κατάφεραν να επιζήσουν για πολύ εκεί. Όμως τα ίχνη τους έχουν παραμείνει στην επιφάνεια του Φόβου και οι επιστήμονες της JAXA σχεδιάζουν μια αποστολή για να εντοπίσει αυτά τα ίχνη και να μάθουμε έτσι με αυτόν τον έμμεσο τρόπο τι είδους ζωή υπήρχε κάποτε στον Κόκκινο Πλανήτη. https://physicsgg.me/2021/08/15/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%86%cf%8c%ce%b2%ce%bf/

Ποιά είναι η πιθανότητα ο αστεροειδής Μπενού να πέσει στη Γη; Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) ανακοίνωσε νέες εκτιμήσεις της σχετικά με την πιθανότητα ο αστεροειδής Μπενού να πέσει στη Γη. Οι επιστήμονές της υπολόγισαν ότι γενικά η πιθανότητα πρόσκρουσης έως το 2300 είναι περίπου μία στις 1.750 (0,057%), ενώ η πιθανότερη ημερομηνία να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν ο αστεροειδής εκτιμάται ότι θα προσεγγίσει περισσότερο τον πλανήτη μας, είναι στις 24 Σεπτεμβρίου 2182, αλλά και πάλι η πιθανότητα πρόσκρουσης είναι μόνο μία στις 2.700 (0,037%). Η επόμενη κοντινή προσέγγισή του στη Γη -σε απόσταση πιο κοντινή από ό,τι η Σελήνη- θα γίνει το 2135, αλλά δεν εμπνέει ανησυχία. «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε κάτι για τον Μπενού», δήλωσε καθησυχαστικά ο πλανητικός επιστήμονας Λίντλεϊ Τζόνσον του Γραφείου Συντονισμού Πλανητικής Άμυνας της NASA. Μολονότι, πάντως, οι πιθανότητες ο Μπενού, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1999, να συγκρουστεί με τον πλανήτη μας είναι πολύ μικρές, ο εν λόγω διαμέτρου 500 μέτρων αστεροειδής (τον οποίο επισκέφθηκε πρόσφατα το αμερικανικό σκάφος OSIRIS-Rex), παραμένει ένας από τους δύο πιο επικίνδυνους γνωστούς αστεροειδείς στο ηλιακό σύστημά μας, μαζί με τον «1950 DA», γι’ αυτό θα συνεχίσουν να παρακολουθούνται. Οι ερευνητές του Κέντρου Μελέτης Κοντινών στη Γη Αντικειμένων (CNEOS) της NASA, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διαστημικό περιοδικό «Icarus» (Ίκαρος), ανέφεραν ότι η αποστολή OSIRIS-Rex αποτέλεσε μία θαυμάσια ευκαιρία για να μελετηθεί καλύτερα ο αστεροειδής και να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με τη μελλοντική τροχιά του σε βάθος χρόνου, με μεγαλύτερη ακρίβεια από κάθε άλλο αστεροειδή έως τώρα. Το σκάφος της NASA, που πέρασε σχεδόν δυόμισι χρόνια ακολουθώντας στενά τον Μπενού, τον εγκατέλειψε φέτος τον Μάιο, αφού προηγουμένως συνέλλεξε μέσω του ρομποτικού βραχίονά του ένα δείγμα βάρους ενός κιλού από την επιφάνειά του, το οποίο αναμένεται να επιστρέψει στη Γη -στην έρημο της Γιούτα των ΗΠΑ- τον Σεπτέμβριο του 2023 για περαιτέρω επιστημονική ανάλυση. Η NASA έχει βρει, μέχρι σήμερα, περισσότερους από 26.000 αστεροειδείς που πλησιάζουν τη Γη. Όμως, δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια ποιος αστεροειδής μπορεί πράγματι να απειλήσει τον πλανήτη μας και πότε. Γι’ αυτό, άλλωστε, άρχισαν να αναπτύσσονται τεχνολογίες αποτροπής σε περίπτωση που σημάνει συναγερμός κάποια -απευκταία- στιγμή. Η «Περιήγηση στον αστεροειδή Bennu» της NASA που επιλέχθηκε για το Computer Graphics Film Festival Στην φωτογραφία μια καλλιτεχνική αναπαράσταση του διαστημικού σκάφους OSIRIS-Rex πάνω από την επιφάνεια του αστεροειδούς Bennu https://physicsgg.me/2021/08/12/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%ac-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%b8%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%bf-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae%cf%82/

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι, οι οπτικές απάτες και οι μύθοι της Σελήνης. Η πανσέληνος του Αυγούστου – η οποία φέτος θα συμβεί στις 22 του μήνα- θεωρείται από πολλούς η λαμπρότερη και μεγαλύτερη του έτους, κάτι που όμως δεν είναι σωστό, αφού πρόκειται απλά για μια οπτική απάτη. Αυτό επισημαίνει ο Διονύσης Σιμόπουλος, επίτιμος διευθυντής του Πλανηταρίου, σε δημοσίευση του στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Ευγενίδου, όπου εξηγεί το φαινόμενο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών ο Ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της ετήσιας φαινόμενης τροχιάς του στον ουρανό, ενώ αντίθετα η Σελήνη βρίσκεται σχετικά πιο κοντά στον ορίζοντα. Σε αυτή τη θέση η πανσέληνος μπορεί να συγκριθεί με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που βρίσκονται εκεί, όπως δέντρα, κεραίες και διάφορα κτίσματα. Με αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος του παρατηρητή παρασύρεται να πιστέψει ότι η πανσέληνος είναι μεγαλύτερη, ενώ επανειλημμένες μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι το μέγεθος της δεν διαφέρει καθόλου από ώρα σε ώρα. Από την άλλη, όντως υπάρχει διαφορά του μεγέθους της Σελήνης ανάλογα με το αν βρίσκεται στο περίγειό της (δηλαδή στο κοντινότερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη) ή στο απόγειό της (στο πιο μακρινό σημείο), κάτι που συμβαίνει μια φορά κάθε μήνα. Το πλησιέστερο περίγειο της Σελήνης φέτος θα είναι στις 3 Δεκεμβρίου (356.794 χιλιόμετρα), ενώ το μεγαλύτερο απόγειο ήταν στις 11 Μαΐου (406.512 χιλιόμετρα). Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το πόσο μεγάλη φαίνεται η Σελήνη, όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, κάτι που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε οπτική απάτη. Ο μύθος για το μεγαλύτερο αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν είναι ο μοναδικός. Υπάρχουν και άλλοι μύθοι που έχουν καλλιεργηθεί κατά καιρούς στους διάφορους λαούς, μεταξύ των οποίων η σύνδεση της έξαρσης της «τρέλας» τη μέρα της πανσελήνου, εξ ου και η λέξη «σεληνιασμός», αλλά και η σύνδεσή του φεγγαριού με την επιληψία. Στατιστικές μελέτες όμως που έγιναν επανειλημμένα και έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά (Annals of Emergency Medicine, Journal of Emergency Nursing, Journal of Toxicology and Psychological Report) αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως σχέση ανάμεσα στη συμπεριφορά του ανθρώπου και στην πανσέληνο. Μύθος είναι, επίσης, ότι τη μέρα της πανσελήνου γεννιούνται περισσότερα παιδιά ή ότι υπάρχουν περισσότερα ατυχήματα, παρ’ όλα αυτά οι μύθοι αυτοί δεν λένε να «πεθάνουν» έως σήμερα. Ένας άλλος μύθος αφορά τον χρωματισμό της πανσελήνου που ορισμένοι τον θέλουν μερικές φορές να είναι «μπλε». Κάτω από ορισμένες σπάνιες συνθήκες πράγματι η χροιά της Σελήνης παίρνει ένα γαλαζωπό χρώμα (αντί του κανονικού γκρίζου), όταν π.χ. στην ατμόσφαιρα υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση σκόνης από κάποια πρόσφατη μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου, όπως συνέβη με την έκρηξη του ηφαίστειου Κρακατόα το 1883. Η φράση «Μπλε Σελήνη» χαρακτηρίζει την ύπαρξη δύο πανσελήνων σ’ ένα μήνα, με τη δεύτερη να ονομάζεται «Μπλε». Ένα τέτοιο φαινόμενο, αν και ασυνήθιστο, δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιο. Ο Φεβρουάριος είναι αδύνατο να περιλάβει ποτέ μια «Μπλε Σελήνη», ενώ κατά μέσο όρο ένας μήνας με δύο πανσελήνους συμβαίνει μια φορά κάθε κάθε 2,72 χρόνια. Συνολικά στα επόμενα 40 χρόνια θα υπάρξουν 17 μήνες που θα περιλαμβάνουν δύο πανσελήνους τον ίδιο μήνα. Ανάμεσα στους μύθους και τις οπτικές απάτες, ανήκει και το γεγονός ότι από την αρχαιότητα στο ορατό «πρόσωπο» της Σελήνης (υποτίθεται ότι) διακρίνονταν διάφορες μορφές και σχήματα. Οι περισσότεροι μάλιστα έλεγαν ότι μπορούσαν να διακρίνουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο στη Σελήνη. Στη Γροιλανδία απαγόρευαν στις νέες κοπέλες να κοιτάζουν την πανσέληνο γιατί πίστευαν ότι θα έμεναν έγκυοι (προφανώς από τον «άνθρωπο» του φεγγαριού). Οι αρχαίοι φιλόσοφοι είχαν κατανοήσει ότι το φως της Σελήνης δεν ήταν παρά η αντανάκλαση των ακτίνων του Ήλιου στην επιφάνειά της. Πολλοί είχαν αντιληφθεί από νωρίς ότι ο διαφορετικός φωτισμός των περιοχών της Σελήνης οφειλόταν στις ανωμαλίες του εδάφους της. Έτσι, μπόρεσαν να διαλευκάνουν αρκετά από τα μυστήρια της, όπως τον μηχανισμό των φάσεων της. Για τη συμπλήρωση όλων των φάσεων της Σελήνης, χρειάζονται 29 ημέρες 12 ώρες, 44 λεπτά και 2,86 δευτερόλεπτα. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται συνοδικός μήνας και είναι η χρονική περίοδος μεταξύ δύο διαδοχικών πανσελήνων ή δύο διαδοχικών φάσεων Νέας Σελήνης, από την οποία γεννήθηκε ο ημερολογιακός μήνας. https://physicsgg.me/2021/08/16/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%cf%86%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%ac%cf%81%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b1/

Νέο ρεκόρ: υπολόγισαν 62,8 τρισ. ψηφία του αριθμού π. Με τη βοήθεια ενός υπερυπολογιστή που έκανε υπολογισμούς επί 108 μέρες και εννέα ώρες, βρήκαν 62,8 τρισεκατομμύρια ψηφία, έναντι περίπου 50 τρισεκατομμυρίων που ήταν το προηγούμενο ρεκόρ του 2020 και το οποίο είχε πάρει υπερτριπλάσιο χρόνο για να βρεθεί. Σχετική ανακοίνωση έκανε το Κέντρο Ανάλυσης Δεδομένων, Οπτικοποίησης και Προσομοίωσης του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών Graubuenden, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τη Guardian. Οι ερευνητές περιμένουν από το Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες να επικυρώσει το ρεκόρ τους, και αποκάλυψαν μόνο τα τελευταία δέκα ψηφία που ανακάλυψαν: 3,14…7817924264. https://physicsgg.me/2021/08/17/%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%cf%81%ce%b5%ce%ba%cf%8c%cf%81-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%cf%83%ce%b1%ce%bd-628-%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%83-%cf%88%ce%b7%cf%86%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1/

Βλέποντας πίσω από μια μαύρη τρύπα. Ορισμένες μαύρες τρύπες έχουν ένα στέμμα (κορώνα), ή ένα δαχτυλίδι φωτεινού φωτός που σχηματίζεται γύρω από μια μαύρη τρύπα καθώς εισέρχεται η ύλη σε αυτήν και θερμαίνεται σε ακραίες θερμοκρασίες. Αυτό το φως ακτίνων Χ είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν και να χαρτογραφήσουν τις μαύρες τρύπες. Όταν το αέριο πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα, μπορεί να θερμανθεί σε εκατομμύρια βαθμούς. Αυτή η ακραία θέρμανση προκαλεί το διαχωρισμό των ηλεκτρονίων από τα άτομα, γεγονός που δημιουργεί μαγνητικό πλάσμα. Εξαιτίας των ισχυρών βαρυτικών δυνάμεων της μαύρης τρύπας, το μαγνητικό πεδίο εκτοξεύεται ψηλά και στροβιλίζεται μέχρι να σπάσει. Αυτό δεν διαφέρει από το στέμμα του ήλιου, ή την καυτή εξωτερική ατμόσφαιρα. Η επιφάνεια του ήλιου καλύπτεται από μαγνητικά πεδία, τα οποία προκαλούν τη δημιουργία βρόχων καθώς αλληλεπιδρούν με φορτισμένα σωματίδια στο στέμμα του ήλιου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επιστήμονες αναφέρονται στον δακτύλιο γύρω από τις μαύρες τρύπες ως «στέμμα». «Αυτό το μαγνητικό πεδίο που σπάει κοντά στη μαύρη τρύπα θερμαίνει τα πάντα γύρω της και παράγει αυτά τα ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας που στη συνέχεια συνεχίζουν να παράγουν τις ακτίνες Χ», εξήγησε ο Γουίλκινς. Ενώ μελετούσε τις εκλάμψεις ακτίνων Χ, ο ερευνητής εντόπισε μικρότερες λάμψεις. Αυτός και οι συνάδελφοί του συνειδητοποίησαν ότι οι μεγαλύτερες εκλάμψεις ακτίνων Χ αντανακλώνται και «κάμπτονται γύρω από τη μαύρη τρύπα από το πίσω μέρος του δίσκου», επιτρέποντάς τους να δουν την άλλη πλευρά της μαύρης τρύπας. «Ερευνώ εδώ και μερικά χρόνια το πώς εμφανίζονται σε εμάς αυτές οι αντηχήσεις », είπε ο επιστήμονας. «Τις είχα ήδη ερευνήσει θεωρητικά, οπότε μόλις τις είδα με το τηλεσκόπιο, μπόρεσα να καταλάβω τη σύνδεση». Οι παρατηρήσεις έγιναν με τη χρήση δύο διαστημικών τηλεσκοπίων ακτίνων Χ: NuSTAR της NASA και το XMM-Newton της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας. Θα χρειαστούν περισσότερες παρατηρήσεις για την κατανόηση αυτών των στεμμάτων και αυτό θα γίνει με το παρατηρητήριο ακτίνων-Χ της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας που ονομάζεται Athena, και θα εκτοξευθεί το 2031. «Έχει πολύ μεγαλύτερο κάτοπτρο από ό,τι είχαμε ποτέ σε τηλεσκόπιο ακτίνων-Χ και θα μας επιτρέψει να έχουμε υψηλότερη ανάλυση σε πολύ μικρότερους χρόνους παρατήρησης», είπε ο Γουίλκινς.

Πώς λειτουργεί ένας κβαντικός υπολογιστής; Από όλες τις συνέπειες της κβαντικής θεωρίας η πιο συγκλονιστική από τεχνολογική άποψη θα είναι οι κβαντικοί υπολογιστές. Όμως ποιά είναι η βασική διαφορά ενός κλασικού από έναν κβαντικό υπολογιστή; Ας την υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά: Στους γνωστούς κλασικούς υπολογιστές η βασική μονάδα πληροφορίας εγγραφής και επεξεργασίας της πληροφορίας στο δυαδικό σύστημα, με τα γνωστά ψηφία 0 και 1, χρησιμοποιείται ο όρος bit (binary digit). Το bit, στοιχειώδης μονάδα πληροφορίας, αποθηκεύεται σε κάποιο κλασικό φυσικό σύστημα που μπορεί να βρίσκεται σε δυο καταστάσεις όπως: οι δυο κατευθύνσεις μαγνήτισης, οι δυο θέσεις ενός διακόπτη, δυο τάσεις ηλεκτρικού ρεύματος κ.λπ. Στους κβαντικούς υπολογιστές η βασική μονάδα εγγραφής δεν είναι ένα κλασικό σύστημα αλλά κβαντικό. Για παράδειγμα ένα άτομο υδρογόνου στη θεμελιώδη κατάσταση, όπου το μηδέν αντιπροσωπεύεται από την ηλεκτρονιακή κατάσταση με σπιν πάνω και το ένα από την κατάσταση με σπιν κάτω. Συμβολίζουμε την κατάσταση με σπιν πάνω με |0> και την κατάσταση με σπιν κάτω με |1˃. Εφόσον το άτομο είναι ένα κβαντικό σύστημα, εκτός από τις δυο καταστάσεις |0> και |1>, θα είναι επίσης μια πραγματοποιήσιμη κατάσταση και κάθε γραμμικός συνδυασμός της μορφής |ψ> = α |0> + β |1>. όπου α2+ β2=1. Και εδώ βρίσκεται η πηγή της θεμελιώδους διαφοράς μεταξύ ενός κλασικού και ενός κβαντικού υπολογιστή. Ότι στους κβαντικούς υπολογιστές η βασική μονάδα μνήμης μπορεί να βρίσκεται όχι μόνο στις καταστάσεις 0 και 1 αλλά και σε κάθε δυνατή επαλληλία τους. Έτσι στην περίπτωση των κβαντικών υπολογιστών μιλάμε για qubit (quantum bit). Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί πως λειτουργεί ένας κβαντικός υπολογιστής: https://physicsgg.me/2021/08/18/%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b5%ce%af-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3/

Περιπλανώμενες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Είναι γνωστό ότι στο κέντρο κάθε γαλαξία μεγάλης μάζας βρίσκεται μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα. Η μάζα της συσχετίζεται με την μάζα των εσωτερικών περιοχών του γαλαξία-ξενιστή (καθώς επίσης και με κάποιες άλλες ιδιότητες), ίσως γιατί η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα αναπτύσσεται και εξελίσσεται καθώς ο ίδιος ο γαλαξίας ‘μεγαλώνει’, διαμέσου συγχωνεύσεων με άλλους γαλαξίες και την εισροή μεσοαστρικής ύλης. Όταν η ύλη που απορροφάται φτάσει στο γαλαξιακό κέντρο και στον δίσκο προσαύξησης της μαύρης τρύπας, παράγει έναν ενεργό γαλαξιακό πυρήνα. Στη συνέχεια οι εκροές ύλης και η εκπομπή μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας ενέργειας από τον γαλαξιακό πυρήνα εμποδίζουν τον σχηματισμό άστρων στον γαλαξία. Οι κοσμολογικές προσομοιώσεις που πραγματοποίησαν οι αστροφυσικοί, συσχετίζουν τον σχηματισμό των άστρων με την ανάπτυξη τεράστιων μαύρων τρυπών στους γαλαξίες, από το πρώιμο σύμπαν μέχρι σήμερα. Η διαδικασία συγχώνευσης μεταξύ γαλαξιών οδηγεί στην δημιουργία δυαδικού συστήματος των μαύρων τρυπών τους και την συγχώνευσή τους, μια διαδικασία που παράγει ανιχνεύσιμα βαρυτικά κύματα. Όμως πολλές φορές αυτή η πορεία προς μια ενιαία υπερμεγέθη μαύρη τρύπα είναι περίπλοκη, και η συγχώνευση μπορεί μερικές φορές να σταματήσει ή να διαταραχθεί – και αυτός είναι ένας από τους βασικούς γρίφους στην εξέλιξη του υπερμεγέθων μαύρων τρυπών. Νέες κοσμολογικές προσομοιώσεις με τον κώδικα ROMULUS προβλέπουν ότι ακόμη και μετά από δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης ορισμένες τεράστιες μαύρες τρύπες δεν συγχωνεύονται στον γαλαξιακό πυρήνα, αλλά καταλήγουν να περιπλανώνται στον γαλαξία. Χρησιμοποιώντας τις προσομοιώσεις ROMULUS, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι στο σημερινό σύμπαν (δηλαδή περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη) περίπου το δέκα τοις εκατό (κατά βάρος) των μαύρων τρυπών μπορεί να είναι περιπλανώμενες. Δύο δισεκατομμύρια χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη ή και πιο πριν, αυτές οι περιπλανώμενες μαύρες τρύπες φαίνεται πως ήταν ακόμη πιο σημαντικές, αποτελώντας το μεγαλύτερο μέρος της μάζας των μαύρων τρυπών. Ο ερευνητές διερευνώντας τις υπογραφές τους, διαπιστώνουν ότι σ’ αυτές τις αρχέγονες εποχές οι περιπλανώμενες μαύρες τρύπες παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών του συνόλου των υπερμεγέθων μαύρων τρυπών. Στην φωτογραφία μια εικόνα από την προσομοίωση ROMULUS που δείχνει έναν ενδιάμεσης μάζας γαλαξία – την φωτεινή κεντρική περιοχή του – με την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του και τις θέσεις (και τις ταχύτητες) των «περιπλανώμενων» τεράστιων μαύρων τρυπών, αυτές που δεν παγιδεύτηκαν στον πυρήνα (η κλίμακα των 10kpc αντιστοιχούν σε απόσταση περίπου 31 χιλιάδων ετών φωτός). Οι προσομοιώσεις των ερευνητών Ricarte et al, δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society με τίτλο ‘Origins and Demographics of Wandering Black Holes‘, και εξετάζουν την εξέλιξη και τις αφθονίες των περιπλανώμενων υπερμεγέθων μαύρων τρυπών. Φαίνεται πως στο πρώιμο σύμπαν οι περιπλανώμενες ήταν η πλειοψηφία του πληθυσμού των υπερμεγέθων μαύρων τρυπών. https://physicsgg.me/2021/08/22/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%cf%8e%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ad%ce%b8%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82/

Σοπέν και Κβαντομηχανική. «Αφού πήρα το πτυχίο μου στη φυσική, πέρασα ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ σπουδάζοντας μαθηματικά και φυσική. Το Κέμπριτζ είναι ένα μέρος με πράσινους χλοοτάπητες και γκρίζο ουρανό, με τεράστιο βάρος ευγενούς επιστημοσύνης. Ήμουν μέλος του St. Johon’s College, που ιδρύθηκε πριν από 500 περίπου χρόνια. Θυμάμαι ιδιαίτερα ότι έπαιζα σ’ ένα θαυμάσιο πιάνο, εγκατεστημένο σε έναν από τα αρχαιότερα οικήματα του κολεγίου. Ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιζα ήταν η σύνθεση Fantaisie-Impromptu (Φαντασία-Αυτοσχεδιασμοί) του Σοπέν. Το κύριο τμήμα έχει μια επίμονη σύμμειξη ρυθμών τέσσερα-προς-τρία. Και τα δύο χέρια παίζουν στο ίδιο τέμπο, αλλά παίζοντας τέσσερις νότες με το δεξί χέρι για κάθε τρεις νότες που εκτελούνται με το αριστερό. Ο συνδυασμός προσδίδει στη σύνθεση ένα αιθέριο, κελαριστό άκουσμα. Είναι ένα όμορφο μουσικό κομμάτι. Και με κάνει να στοχάζομαι την κβαντική μηχανική.. Για να εξηγήσω γιατί, θα εισαγάγω μερικές έννοιες της κβαντομηχανικής, αλλά δεν θα προσπαθήσω να τις αναπτύξω με πληρότητα. Αντ’ αυτού, θα προσπαθήσω να εξηγήσω με ποιο τρόπο συνδυάζονται σε μια δομή που μου θυμίζει μουσικές συνθέσεις όπως η Fantaisie-Impromptu. Στην κβαντική μηχανική κάθε κίνηση είναι δυνατή, αλλά υπάρχουν μερικές που με την πάροδο του χρόνου ξεχωρίζουν. Αυτές οι προτιμώμενες κινήσεις αποκαλούνται κβαντικές καταστάσεις. Το γνώρισμά τους είναι ότι έχουν καθορισμένες συχνότητες. Οτιδήποτε μεταβάλλεται περιοδικά στο χρόνο χαρακτηρίζεται από μια συχνότητα: είναι ο αριθμός των επαναλήψεων ανά δευτερόλεπτο. Στην Fantaisie-Impromptu τα ρυθμικά μοτίβα του δεξιού χεριού έχουν συχνότητα μεγαλύτερη από τα μοτίβα του δεξιού χεριού, κατά το λόγο τέσσερα προς τρία. Αυτό που επαναλαμβάνεται κυκλικά στα κβαντικά συστήματα είναι κάτι πιο αφηρημένο, που οι φυσικοί το ονομάζουν φάση της κυματοσυνάρτησης. Μπορεί να παρομοιάσει κανείς τη φάση της κυματοσυνάρτησης με το λεπτοδείκτη ενός ρολογιού. Ο λεπτοδείκτης διαγράφει αδιάλειπτα κύκλους, έναν ανά λεπτό. Η φάση κάνει το ίδιο, αλλά κάνοντας κύκλους με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα. Η συχνότητα αυτή χαρακτηρίζει την ενέργεια του συστήματος Απλά κβαντικά συστήματα, όπως το άτομο του υδρογόνου, έχουν καταστάσεις με συχνότητες που σχηματίζουν απλούς λόγους μεταξύ τους. Π.χ. η φάση μιας κβαντικής κατάστασης θα μπορούσε να κάνει εννιά κύκλους στο χρόνο που η φάση μιας άλλης θα κάνει τέσσερις κύκλους. Αυτό μοιάζει πολύ με τη σύμμειξη ρυθμών τέσσερα προς τρία της Fantaisie-Impromptu. Αλλά οι συχνότητες στη κβαντική μηχανική είναι συνήθως πολύ ταχύτερες. Για παράδειγμα, οι χαρακτηριστικές συχνότητες σε ένα άτομο υδρογόνου είναι της κλίμακας 1015 ταλαντώσεων ή κύκλων ανά δευτερόλεπτο. Πρόκειται πραγματικά για ρυθμούς πολύ ταχύτερους από εκείνους της Fantaisie-Impromptu, όπου το δεξί χέρι παίζει περίπου 12 νότες το δευτερόλεπτο. Τα ρυθμικά θέλγητρα της Fantaisie-Impromptu οπωσδήποτε δεν είναι το πιο γοητευτικό της στοιχείο – όχι, τουλάχιστον, όταν παίζεται πολύ καλύτερα από ότι μπόρεσα να την ερμηνεύσω ποτέ ο ίδιος. Η μελωδία της κυλά πάνω από ένα μελαγχολικό μπάσο. Οι νότες ξεχύνονται μαζί σε μια χρωματική διάχυση. Οι αρμονίες αλλάζουν αργά, αντιπαραβαλλόμενες στο σχεδόν ανεξάρτητο πετάρισμα του κύριου θέματος. Η λεπτεπίλεπτη ρυθμικότητα τέσσερα-τρία προσφέρει απλώς ένα φόντο στην καθ’ όλα αξιομνημόνευτη αυτή σύνθεση του Σοπέν. Και η κβαντομηχανική έτσι είναι. Η διακριτικότητα του υποστρώματος, το υφαντό των κβαντικών καταστάσεων με τις καθορισμένες συχνότητες, σε μεγαλύτερες κλίμακες διαχέεται εκθαμβωτικά στον πολύχρωμο, περίπλοκο κόσμο της εμπειρίας μας. Ωστόσο, στον κόσμο αυτό οι κβαντικές συχνότητες αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια: για παράδειγμα, το πορτοκαλί φως μιας λάμπας του δρόμου έχει καθορισμένη συχνότητα, που συνδέεται με έναν συγκεκριμένο συνδυασμό ρυθμών στα άτομα του νατρίου. Είναι η συγκεκριμένη συχνότητα αυτού του φωτός που το κάνει να φαίνεται πορτοκαλί…..» https://physicsgg.me/2012/08/25/%cf%83%ce%bf%cf%80%ce%ad%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae/

Μετά από 3000 χρόνια ίσως λάβουμε απάντηση από τους εξωγήινους. Σε 3000 και πλέον χρόνια ίσως πάρουμε απαντήσεις από εξωγήινους πολιτισμούς εφόσον υπάρχουν, εφόσον ανιχνεύσουν τα σήματα που εκπέμπουμε στο διάστημα και κυρίως, εφόσον θελήσουν να μας απαντήσουν Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι Amir Siraj και Abraham Loeb, σύμφωνα με την δημοσίευσή τους ‘Intelligent Responses to Our Technological Signals Will Not Arrive In Fewer Than Three Millennia’, όπου εξετάζουν ποια είναι η πιθανότητα να ξεκινήσουμε μια συνομιλία με έναν άλλο πολιτισμό σαν τον δικό μας. Ο ανθρώπινος τεχνολογικός πολιτισμός παράγει σήματα που θα μπορούσαν να φτάσουν σε πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς που βρίσκονται μέσα σε μια σφαίρα με κέντρο την Γη και ακτίνα ∼102 έτη φωτός. Οι Siraj και Loeb, λαμβάνοντας υπόψιν διάφορες παραμέτρους αποδεικνύουν ότι μια απάντηση αναμένεται να φτάσει μόνο μετά από μερικές χιλιετίες! Κι αν ο πολιτισμός μας ζήσει περισσότερο (κάτι που με τα σημερινά δεδομένα είναι σχεδόν απίθανο), ο αναμενόμενος αριθμός απαντήσεων θα μπορούσε να αυξηθεί. https://physicsgg.me/2021/08/09/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%ce%b1%cf%80%cf%8c-3000-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%af%cf%83%cf%89%cf%82-%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83/

Ανακαλύφθηκε ένα σπάνιο «εξωτικό» σωματίδιο με τέσσερα κουάρκ. Οι φυσικοί ανακάλυψαν, με τη βοήθεια του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN), ακόμη ένα σπάνιο σωματίδιο που αποτελείται από τέσσερα κουάρκ. Πρόκειται για το 62ο σωματίδιο (αδρόνιο) που ανακαλύπτεται στον μεγάλο επιταχυντή. Η ανακοίνωση έγινε προ ημερών από τον σωματιδιακό φυσικό Ιβάν Πολιάκοφ του Πανεπιστημίου Syracuse της Νέας Υόρκης στη διάρκεια διαδικτυακού συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Φυσικής Εταιρείας, σύμφωνα με το «Nature». Η ανακάλυψη έγινε από τον ίδιο, σε συνεργασία με τον Βάνια Μπελιάγιεφ του Ινστιτούτου Θεωρητικής και Πειραματικής Φυσικής στη Μόσχα. Ο μεγαλύτερος επιταχυντής του κόσμου έχει γίνει διάσημος για την ανακάλυψη του σωματιδίου (μποζονίου) του Χιγκς το 2012, όμως έχει βρει επίσης δεκάδες μη στοιχειώδη υποατομικά σωματίδια που λέγονται αδρόνια, τα οποία – όπως τα πρωτόνια και τα νετρόνια- αποτελούνται από κουάρκ. Το Καθιερωμένο Πρότυπο (ή Μοντέλο) της σωματιδιακής Φυσικής, το οποίο περιγράφει τους θεμέλιους «λίθους» της ύλης και τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις που δρουν πάνω τους, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, έξι «γεύσεις» κουάρκ, τα οποία σχηματίζουν σύνθετα σωματίδια (αδρόνια). Τα κουάρκ συγκρατούνται από την ισχυρή πυρηνική δύναμη, μία από τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις. Τα δύο συχνότερα κουάρκ είναι το «άνω» και το «κάτω», οι συνδυασμοί των οποίων δημιουργούν τα νετρόνια (ένα «άνω» και δύο «κάτω» κουάρκ) και τα πρωτόνια (δύο «άνω» και ένα «κάτω» κουάρκ). Τα πρωτόνια είναι τα μοναδικά αδρόνια που από μόνα τους παραμένουν σταθερά, ενώ τα νετρόνια είναι σταθερά μόνο όταν βρίσκονται μέσα σε ατομικούς πυρήνες. Όλα τα άλλα αδρόνια σχηματίζονται μόνο παροδικά, από τη σύγκρουση άλλων σωματιδίων, και διασπώνται σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ο επιταχυντής LHC δημιουργεί νέα είδη αδρονίων προκαλώντας συγκρούσεις υψηλής ενέργειας μεταξύ πρωτονίων. Τα περισσότερα νέα αδρόνια – όπως και το νέο που βρέθηκε- έχουν ανακαλυφθεί από τον LHCb, έναν από τους τέσσερις γιγάντιους ανιχνευτές που βρίσκονται στο κυκλικό τούνελ μήκους 27 χιλιομέτρων του μεγάλου επιταχυντή. Το νέο σωματίδιο -ένα αδρόνιο με τέσσερα κουάρκ- ονομάστηκε Tcc+. Έχει μάζα περίπου τετραπλάσια από ένα πρωτόνιο. Τα σωματίδια με τέσσερα κουάρκ είναι πολύ ασυνήθιστα, καθώς τα περισσότερα γνωστά αδρόνια διαθέτουν δύο ή τρία κουάρκ. Το πρώτο σωματίδιο τεσσάρων κουάρκ είχε ανακαλυφθεί στην Ιαπωνία το 2003, ενώ στη συνέχεια βρέθηκαν περισσότερα στο CERN. Το νέο σωματίδιο φαίνεται να είναι ακόμη πιο ξεχωριστό: Ενώ τα προηγούμενα αδρόνια με τέσσερα κουάρκ ήταν πιθανότατα δύο ζεύγη διπλών κουάρκ προσκολλημένα μεταξύ τους, το νέο αδρόνιο φαίνεται να αποτελείται από τέσσερα ξεχωριστά κουάρκ, κάτι που -εφόσον όντως ισχύει- θα είναι μία πρωτιά για τους επιστήμονες. Τέτοια αυθεντικά «τετρακουάρκ», σύμφωνα με τον Μπελιάγιεφ, πιθανώς υπήρχαν μόνο στη διάρκεια των πρώτων στιγμών του σύμπαντος, όταν όλη η ύλη ήταν συμπιεσμένη σε έναν υπερβολικά μικρό χώρο. Η αναζήτηση νέων αδρονίων θα συνεχιστεί, καθώς δεκάδες διαφορετικοί συνδυασμοί κουάρκ μπορούν να «γεννήσουν» νέα αδρόνια. Εκτιμάται ότι υπάρχουν 50 πιθανά αδρόνια με δύο κουάρκ (έχουν βρεθεί όλα εκτός από ένα) και 75 με τρία κουάρκ (έχουν βρεθεί σχεδόν 50). Τα στοιχειώδη σωματίδια διακρίνονται στα αδρόνια και στα λεπτόνια. Τα πρώτα μπορούν να μετέχουν και σε ισχυρές αλληλεπιδράσεις, ενώ τα λεπτόνια όχι. Τα αδρόνια πήραν το όνομά τους από τη λέξη αδρός (δυνατός), ενώ τα λεπτόνια από τη λέξη λεπτός (αδύνατος). Τα αδρόνια χωρίζονται στα βαρυόνια που είναι φερμιόνια και στα μεσόνια που είναι μποζόνια. https://physicsgg.me/2021/08/11/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%86%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%80%ce%ac%ce%bd%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%89/

9 χρόνια περιέργειας στον Άρη. Το θρυλικό rover εξερευνά τον Κόκκινο Πλανήτη για σχεδόν μια δεκαετία. Στις 5 Αυγούστου 2021, το Marsian long-liver Curiosity γιορτάζει την 9η επέτειό του στον Κόκκινο Πλανήτη. Το μεγαλύτερο και το πιο εξειδικευμένο rover που προσγειώθηκε ποτέ στον Άρη στις 5 Αυγούστου 2012. Το τέταρτο όχημα της οικογένειας ρομπότ που εκτοξεύτηκε εκεί μετά τα Sojourner (1997), Opportunity (2004) και Spirit (2004), αρχικά προοριζόταν να μείνει μόνο για 2 χρόνια. Ωστόσο, η αποστολή της παρατάθηκε για αόριστο χρόνο τον Δεκέμβριο του 2012. Το Curiosity είναι ένα ρόβερ μεγέθους αυτοκινήτου τόσο ψηλό όσο ένας παίκτης μπάσκετ, με 25,98 χιλιόμετρα (16,14 μίλια) στο οδόμετρο σε αυτά τα εννέα χρόνια εξερεύνησης. Εξοπλισμένο με 10 ερευνητικά εργαλεία, μεταδίδει τη δραστηριότητά του στη Γη μέσω 17 καμερών, τρυπά την επιφάνεια του Άρη για να εκτελέσει ανάλυση δείγματος σε σκόνη και «εξατμίζει» μικροσκοπικά σημεία σε βράχους με λέιζερ για να μελετήσει τη γεωλογία του πλανήτη. Είναι ιδιαίτερα περίεργο για βράχια με ίχνη οργανικών, καθώς και για εκείνα που ήταν αρχικά κάτω από το νερό. Η εύρεση σημάτων ζωής στον τέταρτο πλανήτη από τον nλιο είναι ο πρωταρχικός στόχος της αποστολής. Αυτό ακριβώς φέρνει το rover στον κρατήρα Gale που φαίνεται να είναι μια αρχαία λίμνη. Η προσεκτική επιθεώρηση των στρωμάτων του αποκάλυψε ότι η σύνθεσή τους είναι ευνοϊκή για τη διατήρηση στοιχείων ζωής. Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα του Curiosity, το όχημα κινείται από πυρηνικό σύστημα το οποίο έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον 14 χρόνια. Αυτό δίνει στους επιστήμονες της Γης έναν πλούτο χρόνου εξερεύνησης για τουλάχιστον 5 χρόνια τουλάχιστον. Αυτά υπόσχονται να είναι αρκετά γόνιμα σε συνδυασμό με την εργασία ενός άλλου ρομποτικού οχήματος που εφημερεύει από τις 18 Φεβρουαρίου 2021 - Επιμονή- Perseverance Με το ψευδώνυμο «Persy», κατά μία έννοια το νεότερο rover μπορεί να ονομαστεί το δίδυμο του Curiosity, με το 85% του υλικού του να έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με το μοντέλο του προκατόχου του. Ο Αρειανός εξερευνητής προορίζεται να πραγματοποιήσει ένα κυνήγι για ίχνη προϊστορικής μικροβιακής ύπαρξης και να παραδώσει δείγματα πετρωμάτων και ρεγολιθών στους επιστήμονες έως το 2031. Δεδομένου ότι το ταξίδι των Ρόβερς στον Άρη διαρκεί περίπου 7 μήνες, το Perseverance έχει τουλάχιστον μια δεκαετία ζωής και επιτεύγματα μπροστά. Μακάρι να γιορτάσουμε την 9η επέτειό του και στον Κόκκινο Πλανήτη, και να το ξαναπάρουμε με μια νέα ζωή για σπουδές! https://asgardia.space/en/news/9-Years-of-Curiosity-on-Mars

H Ενότητα "Prichal" στο τεχνικό συγκρότημα του κοσμοδρόμιου Baikonur Η μονάδα μεταφοράς φορτίου πλοίου Progress M-UM (TGKM) με το κομβικό στοιχείο Prichal (UM) παραδόθηκε στο συγκρότημα συναρμολόγησης και δοκιμών (MIC) του κοσμοδρόμου Baikonur για να συνεχιστεί το πρόγραμμα συναρμολόγησης και οι δοκιμές πριν από την εκτόξευση στο τεχνικό συγκρότημα Ε. Σήμερα το πρωί, πραγματοποιήθηκε η εκφόρτωση και η μετεγκατάσταση του Progress M-UM TGCM στο MIC της περιοχής 254. Στην αίθουσα 104, οι ειδικοί της RSC Energia εγκατέστησαν το διαμέρισμα συναρμολόγησης οργάνων (PJSC) των TGCM και UM "Prichal" στους χώρους εργασίας , και στη συνέχεια προχώρησε στη συναρμολόγηση και την ανάπτυξη επίγειων αυτοματοποιημένων συστημάτων δοκιμών του τεχνικού συγκροτήματος. Στο πλαίσιο της εισερχόμενης διαδικασίας επιθεώρησης του πλοίου, πραγματοποιήθηκε επίσης εξωτερικός έλεγχος του PJSC και έλεγχος των μηχανισμών ανοίγματος των ηλιακών συλλεκτών του Progress M-UM TGKM. Το Universal nodal module "Prichal" που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από την RSC Energia im. S.P. Ο Κορόλεφ σκοπεύει να επεκτείνει τις τεχνικές και επιχειρησιακές δυνατότητες του ρωσικού τμήματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS RS). Η εισαγωγή του UM "Prichal" σε τροχιά κοντά στη γη και προσάρτηση στον κόμβο nadir του εργαστηρίου πολλαπλών χρήσεων "Nauka" του ISS RS προγραμματίζεται για τον Νοέμβριο του 2021. https://www.energia.ru/ru/news/news-2021/news_08-11.html

Το ισχυρότερο λέιζερ του κόσμου στα πρόθυρα ιστορικής επιτυχίας για την πυρηνική σύντηξη. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια εκρηκτική επιτυχία: αμερικανικό εργαστήριο που χρησιμοποιεί το ισχυρότερο λέιζερ του κόσμου για να βομβαρδίσει μικροσκοπικές κάψουλες με υδρογόνο ανακοίνωσε ότι πέτυχε θεαματική αύξηση στην παραγωγή ισχύος, φέρνοντας ένα βήμα πιο κοντά την εποχή της ανεξάντλητης, καθαρής ενέργειας από σύντηξη. Στις 8 Αυγούστου, η Εθνική Εγκατάσταση Πυροδότησης (NIF) στο Εθνικό Εργαστήριο «Λόρενς Λίβερμορ» της Καλιφόρνια απέδωσε στιγμιαία 1,35 megajoule ενέργειας, περίπου όσο η κινητική ενέργεια ενός αυτοκινήτου που κινείται με 160 χιλιόμετρα την ώρα, αναφέρει το Science. Το πείραμα δεν πέτυχε μεν τον στόχο να παραγάγει περισσότερη ενέργεια από ό,τι κατανάλωσε –ένα κρίσιμο όριο για οποιαδήποτε πρακτική εφαρμογή- ωστόσο αύξησε την παραγόμενη ισχύ κατά οκτώ φορές, σε σχέση με το προηγούμενο ρεκόρ του NIF. Αυτή τη φορά, η παραγόμενη ενέργεια έφτασε το 70% της ενέργειας που κατανάλωσαν οι δέσμες λέιζερ. «Έπειτα από πολλά χρόνια που περάσαμε στο επίπεδο του 3%, η εξέλιξη είναι σούπερ συναρπαστική» σχολίασε ο Μαρκ Χέρμαν, επικεφαλής του προγράμματος σύντηξης στο Εθνικό Εργαστήριο «Λόρενς Λίβερμορ». «Τα αποτελέσματά μας είναι σημαντικό βήμα προκειμένου να κατανοήσουμε τι απαιτείται για να λειτουργήσει. Για μένα, είναι μια στιγμή αντίστοιχη με την επιτυχία των αδελφών Ράιτ» δήλωσε στο CNBC ο Ομάρ Χάρικεϊν, επικεφαλής επιστήμονας στο Πρόγραμμα Σύντηξης Αδρανιακού Περιορισμού του εργαστηρίου. Τα θεαματικά αποτελέσματα θα υποβληθούν για έλεγχο και δημοσίευση στον επιστημονικό Τύπο, ανέφερε το εργαστήριο σε δελτίο Τύπου. Οι ανακοινώσεις αυτού του είδους συνήθως έρχονται μαζί με την αντίστοιχη δημοσίευση στην επιστημονική βιβλιογραφία, όμως «τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα λόγω του μεγέθους του επιτεύγματος, οπότε θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικό να ανακοινώσουμε τα δεδομένα» δήλωσε εκπρόσωπος του εργαστηρίου στο CNBC. Συνολικά 192 δέσμες λέιζερ στοχεύουν μια μικρή κάψουλα στο κέντρο της μεταλλικής σφαίρας (Philip Saltonstall) Σύντηξη Η πυρηνική σύντηξη, ουσιαστικά το αντίθετο της πυρηνικής σχάσης, είναι η αντίδραση που τροφοδοτεί με ενέργεια τα άστρα και τις θερμοπυρηνικές βόμβες. Κάτω από συνθήκες ακραίας θερμοκρασίας και πίεσης, άτομα υδρογόνου ενώνονται, σχηματίζουν άτομα ήλιου και απελευθερώνουν μεγάλα ποσά ενέργειας. Σε αντίθεση με τη σχάση, η οποία χρησιμοποιεί ουράνιο ή άλλα ραδιενεργά καύσιμα, η σύντηξη μπορεί θεωρητικά να λειτουργήσει με ισότοπα υδρογόνου από τη θάλασσα και δεν αφήνει επικίνδυνα πυρηνικά απόβλητα. Σε όλο τον κόσμο πραγματοποιούνται εδώ και χρόνια πειράματα σύντηξης, ωστόσο κανένα δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να παράγει περισσότερη ενέργεια από ό,τι καταναλώνει. Η μεγαλύτερη πειραματική εγκατάσταση σύντηξης, ο πειραματικός θερμοπυρηνικός αντιδραστήρας ITER που κατασκευάζεται στη Γαλλία, δεν αναμένεται να δώσει αποτελέσματα σε λιγότερο από μια δεκαετία. Ο ITER ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από το NIF, καθώς θα χρησιμοποιεί μικροκύματα και μαγνητικά πεδία για να θερμάνει υδρογόνο μέσα σε έναν περίπλοκο αντιδραστήρα που ονομάζεται τόκαμακ. Το υδρογόνο πρέπει να φτάσει σε θερμοκρασία 150 εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου, πάνω από τη θερμοκρασία που επικρατεί στο κέντρο του Ήλιου. Πώς λειτουργεί το πείραμα στο NIF Η Εθνική Εγκατάσταση Πυροδότησης, σε λειτουργία από το 2010, δημιουργήθηκε για τη μελέτη της ασφάλειας του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου, καθώς μπορεί να φτάνει τις συνθήκες ακραίας πίεσης και θερμοκρασίας που θα καταγράφονταν στο κέντρο μιας πυρηνικής έκρηξης. Τα πειράματα σύντηξης είναι απλά μια παράλληλη, δευτερεύουσα δραστηριότητα. Το γιγάντιο λέιζερ της εγκατάστασης, η οποία καταλαμβάνει επιφάνεια τριών ποδοσφαιρικών γηπέδων, χωρίζεται σε 192 δέσμες που στοχεύουν στο κέντρο μιας μεταλλικής σφαίρας με διάμετρο μερικών μέτρων. Στο κέντρο της σφαίρας, οι δέσμες καταλήγουν σε μια κάψουλα από χρυσό, σε μέγεθος γομολάστιχας, η οποία περικλείει ένα μικρός σφαιρίδιο, όσο ένας κόκκος πιπεριού. Μέσα στο σφαιρίδιο βρίσκονται τα «καύσιμα», δύο ισότοπα υδρογόνου που ονομάζονται δευτέριο και τρίτιο. Ο παλμός ακτινοβολίας λέιζερ εξαερώνει τη χρυσή κάψουλα, η οποία εκπέμπει ακτίνες Χ που με τη σειρά τους πιέζουν το σφαιρίδιο. Το υδρογόνο συμπιέζεται έτσι μέχρι να ξεπεράσει κατά 100 φορές την πυκνότητα του μολύβδου και θερμαίνεται στους 100 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου, επίπεδα που επιτρέπουν την έναρξη θερμοπυρηνικών αντιδράσεων. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του NIF, το πείραμα της 8ης Αυγούστου δημιούργησε «ένα υπέρθερμο σημείο με διάμετρο όσο μια ανθρώπινη τρίχα, παράγοντας πάνω από 10 τετράκις εκατομμύρια watt ενέργειας για 100 τρισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου». Ο δρ Χέρμαν, ο επικεφαλής του προγράμματος, δήλωσε στο Science πως όταν ενημερώθηκε για την απόδοση του πειράματος αρχικά ανησύχησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα όργανα. Όταν τελικά επιβεβαιώθηκε ότι η μέτρηση ήταν σωστή, «πράγματι άνοιξα ένα μπουκάλι σαμπάνια» είπε. Ωστόσο το NIF απέχει πολύ από την απόδοση που απαιτείται για την εμπορική αξιοποίηση της σύντηξης, δεδομένου ότι και αυτή τη φορά τα λέιζερ κατανάλωσαν περισσότερη ενέργεια από ό,τι απελευθέρωσε το σφαιρίδιο υδρογόνου. Ακόμα και όταν η απόδοση αυξηθεί από το 70% σε πάνω από 100%, για την πρακτική αξιοποίηση της προσέγγισης θα απαιτείτο ο βομβαρδισμός πάνω από δέκα σφαιριδίων υδρογόνου το δευτερόλεπτο. https://www.in.gr/2021/08/18/b-science/episthmes/isxyrotero-leizer-tou-kosmou-sta-prothyra-istorikis-epityxias-gia-tin-pyriniki-syntiksi/

Δύο διαστημικά σκάφη κοντά στον πλανήτη Αφροδίτη. Tα διαστημικά σκάφη Solar Orbiter και BepiColombo θα πλησιάσουν τον πλανήτη Αφροδίτη με διαφορά 33 ωρών στις 9 και 10 Αυγούστου. Τα δύο διαστημικά σκάφη θα χρησιμοποιήσουν την βαρύτητα της Αφροδίτης για να κατευθυνθούν προς τους στόχους τους, που βρίσκονται στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος. Έτσι το διπλό αυτό πέρασμα αποτελεί μια ευκαιρία για την ταυτόχρονη παρατήρηση – από διαφορετικές οπτικές γωνίες – περιοχών του πλανήτη που δεν έχουν εξερευνηθεί λεπτομερώς. Το Solar Orbiter που αποτελεί μια συνεργασία μεταξύ ESA and NASA, θα περάσει από την Αφροδίτη στις 9 Αυγούστου (04:42 UTC) , πλησιάζοντας την Αφροδίτη στα 7.995 km. Το Solar Orbiter θα πλησιάσει πολλές φορές στην Αφροδίτη μέχρι να πλησιάσει τον Ήλιο ώστε να τον παρατηρήσει από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η τροχιά του Solar Orbiter γύρω από τον Ήλιο έχει επιλεγεί έτσι ώστε να βρίσκεται σε «συντονισμό» με την Αφροδίτη, που σημαίνει ότι θα επιστρέφει στην γειτονιά του πλανήτη χρησιμοποιώντας την βαρύτητα του πλανήτη ώστε να μεταβάλλει την τροχιά του. Αρχικά το Solar Orbiter θα περιοριστεί στο ίδιο επίπεδο με τους πλανήτες, αλλά σε κάθε συνάντηση με την Αφροδίτη θα αυξάνει την τροχιακή του κλίση. Μέχρι το 2025 θα πραγματοποιήσει το πρώτο ηλιακό πέρασμά με κλίση 17º, φτάνοντας στις 33º μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Έτσι, θα καταφέρει να φωτογραφίσει τις πολικές περιοχές του Ήλιου, κάτι που θα βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο Ήλιος και τις προσπάθειες πρόβλεψης του διαστημικού καιρού. Το διαστημικό σκάφος BepiColombo, το οποίο αποτελεί μια συνεργασία μεταξύ ESA και JAXA, θα πλησιάσει ακόμα περισσότερο την Αφροδίτη, σε απόσταση 550 km στις 10 Αυγούστου (13:48 UTC). Αυτό το διαστημικό σκάφος έχει ως στόχο την εξερεύνηση του πλανήτη Ερμή. Το «Μπέπι Κολόμπο» πήρε το όνομα του μαθηματικού Τζουζέπε Κολόμπο, ο οποίος ανακάλυψε τη στρατηγική των προσεγγίσεων για το «Mariner 10», το πρώτο διαστημικό σκάφος που εξερεύνησε τον Ερμή. Το BepiColombo που εκτοξεύθηκε το 2018 θα κάνει προσεγγίσεις στη Γη, στην Αφροδίτη και στον Ερμή που θα το επιβραδύνουν αρκετά ώστε κατά το 2025 (!) να αιχμαλωτιστεί από το πεδίο βαρύτητας του Ερμή. https://physicsgg.me/2021/08/05/%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%83%ce%ba%ce%ac%cf%86%ce%b7-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae/

Μια πέτρα ανεκτίμητης αξίας. Η πέτρα στη φωτογραφία προέρχεται από την Σελήνη και βρίσκεται σε ειδική συσκευασία κενού που είχαμε ως προσωρινό έκθεμα στο Πλανητάριο της Λουϊζιάνα. Λόγω της πραγματικά ανεκτίμητης αξίας της για περισσότερη ασφάλεια την έπαιρνα επί ένα μήνα κάθε βράδυ στο σπίτι μου! Προέρχονταν από την 4η επανδρωμένη Σεληνιακή προσεδάφιση της αποστολής του Apollo 15 που ξεκίνησε για την Σελήνη στις 26 Ιουλίου 1971. Η αποστολή είχε διάρκεια 12 ημέρες 7 ώρες και 12 λεπτά με την συμμετοχή των αστροναυτών David Scott, Alfred Worden και James Irwin. Το Apollo 15 προσσεληνώθηκε στους πρόποδες των Απεννίνων Ορέων που ορθώνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Θάλασσας των Βροχών. Το πλήρωμα της αποστολής συνέλεξε συνολικά 77 κιλά σεληνιακού εδάφους και υπεδάφους, φτάνοντας σε βάθος 2,4 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης. Κι εδώ, οι επιφανειακοί βράχοι αποτελούνται από βασάλτες, που σχηματίστηκαν πριν από περίπου 3,3 δισεκατομμύρια χρόνια, περίπου μισό δισεκατομμύριο χρόνια μετά την κατακλυσμιαία πρόσκρουση που σχημάτισε την Λεκάνη των Βροχών. Παρατηρήσεις του πληρώματος του Apollo 15 στο άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της περιοχής, την χαράδρα Hadley, συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι θα πρέπει να σχηματίστηκε ως μια σήραγγα λάβας, η οροφή της οποίας κατέρρευσε. Ένα άλλο ηφαιστιογενές υλικό που αποκάλυψε η εξερεύνηση των αστροναυτών του Apollo 15 ήταν αυτό που οι ειδικοί επιστήμονες αποκαλούν πυροκλαστικό γυαλί. Πρόκειται για τα υπολείμματα μεγάλης έντασης ηφαιστειακών εκρήξεων, τα οποία σχηματίζονται όταν διάπυρη ύλη εκτοξεύεται σε σχετικά μεγάλο ύψος και επιστρέφει στην συνέχεια στην επιφάνεια της Σελήνης, έχοντας προλάβει να ψυχθεί αρκετά πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα συνέβαινε εάν η λάβα έρεε με πιο ήρεμο τρόπο. Τέτοιες πυροκλαστικές εκρήξεις ηφαιστείων συμβαίνουν και στον πλανήτη μας. Τα περισσότερα από τα κομμάτια ηφαιστειακού γυαλιού που συνέλεξαν οι αστροναύτες της αποστολής Apollo 15 είχαν πράσινο χρώμα, εξαιτίας της υψηλής περιεκτικότητάς τους σε μαγνήσιο. Σε αντίθεση με τη Γη οι οροσειρές στη Σελήνη δεν δημιουργήθηκαν από την τεκτονική δραστηριότητα και τις συγκρούσεις τεκτονικών πλακών αλλά από τις προσκρούσεις γιγάντιων μετεωριτών, σαν κι’ αυτή που σχημάτισε την Λεκάνη των Βροχών, αναγκάζοντας την ύλη από το εσωτερικό της Σελήνης να «σπρωχτεί» προς τα πάνω. Γι’ αυτό και η συλλογή πετρωμάτων από τις παρυφές της οροσειράς των Απεννίνων ήταν ζωτικής σημασίας, καθώς υπήρχε η ελπίδα ότι κάποια από αυτά θα ήταν αρχέγονα πετρώματα προερχόμενα βαθιά από το φλοιό της Σελήνης. Μελέτη δειγμάτων από την περιοχή παρέχουν τις ενδείξεις ως προς την χρονολόγηση της γιγάντιας αυτής πρόσκρουσης, η οποία υπολογίζεται ότι συνέβη πριν από 3,85 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Εκτός αυτού οι αστροναύτες του Apollo 15 ανακάλυψαν κι ένα κομμάτι ανορθωσίτη που υπολογίζεται ότι είναι ακόμα αρχαιότερο, ηλικίας 4 περίπου δισεκατομμυρίων ετών. Αυτός ο βράχος είναι γνωστός σήμερα με το όνομα «ο βράχος της Γένεσης», αν και η αποστολή του Apollo 16 που ακολούθησε εντόπισε ανορθωσίτη ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας. Οι αστροναύτες του Apollo 15 έκαναν χρήση για πρώτη φορά ενός αυτοκίνητου “τζιπ” (Lunar Rover) το οποίο επέτρεψε στους αστροναύτες Scott και Irwin να ταξιδέψουν σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων. Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είχε μήκος 3 μέτρων, πλάτος 1,8 μέτρων, βάρος 220 κιλών και κινούνταν με ταχύτητα 19 χιλιομέτρων την ώρα. Η αποστολή στην Σελήνη περιελάμβανε 3 περιπάτους για την συλλογή στοιχείων. Συνολικά οι αστροναύτες διήνυσαν 27,9 χιλιόμετρα πάνω στην Σελήνη. Τελικά το τριμελές πλήρωμα γύρισε ασφαλές στην Γη στις 7 Αυγούστου 1971. Την περίοδο εκείνη ήμουν ακόμη στην Αμερική, διευθυντής του Πλανηταρίου της Λουϊζιάνα, και είχα γράψει δύο ολοσέλιδα άρθρα για την αποστοιλή Α-15 που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Η Βραδυνή» πριν από 50 χρόνια! https://physicsgg.me/2021/08/04/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%af%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1%cf%82/

Η ενότητα διασταύρωσης "Prichal" πήγε στο Baikonur Στο σταθμό ελέγχου και δοκιμής (KIS) του RSC Energia im. S.P. Ο Κορόλεφ ολοκλήρωσε τις τεχνολογικές δοκιμές της κομβικής μονάδας "Prichal" (UM) ως μέρος της μονάδας μεταφοράς φορτίου πλοίων Progress M-UM (TGKM). Σήμερα το διαστημόπλοιο πήγε στο τεχνικό συγκρότημα του κοσμοδρόμου Baikonur για να συνεχίσει τη συναρμολόγηση και την προετοιμασία πριν από την πτήση σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα για την περαιτέρω ανάπτυξη του ρωσικού τμήματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS RS). Τις τελευταίες εβδομάδες, οι ειδικοί της RSC Energia ολοκλήρωσαν με επιτυχία έναν κύκλο κοινών δοκιμών του Prichal UM με τις περίπλοκες βάσεις της μονάδας υπηρεσίας Zvezda και την εργαστηριακή μονάδα Nauka πολλαπλών χρήσεων του ISS RS στο έδαφος του KIS. Μετά τις τελικές επιχειρήσεις, τα μη αγκυροβολημένα εξαρτήματα του διαστημικού σκάφους και ο εξοπλισμός δοκιμών εδάφους προετοιμάστηκαν για αποστολή στο κοσμόδρομο σιδηροδρομικά. Η εκτόξευση της κομβικής μονάδας Prichal ως μέρος του Progress M-UM TGKM σε τροχιά κοντά στη γη χρησιμοποιώντας το όχημα εκτόξευσης Soyuz-2.1 έχει προγραμματιστεί για τον Νοέμβριο του 2021. https://www.energia.ru/ru/news/news-2021/news_07-31.html

Σύνδεση του ρυθμού περιστροφής της Γης με την εμφάνιση της ζωής. Από τότε που δημιουργήθηκε η Γη, πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, η περίοδος της ιδιο-περιστροφής της αυξάνεται σταδιακά – με αποτέλεσμα η διάρκεια της ημέρας να αυξάνεται επίσης. Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στην αντίστοιχη σταδιακή απομάκρυνση της Σελήνης από την Γη. Γνωρίζουμε, με βάση τα απολιθώματα, ότι οι πριν από 1,4 δισεκατομμύρια χρόνια η ημέρα είχε διάρκεια μόλις 18 ώρες, ενώ πριν πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια είχε διάρκεια 23,5 ώρες. Τα δεδομένα δείχνουν ότι κερδίζουμε 1,8 χιλιοστά του δευτερολέπτου ανά αιώνα. Ταυτόχρονα οι επιστήμονες αναζητούν εναγωνίως στοιχεία για την παρουσία της ζωής στην Γη τόσο όσον αφορά το πότε έκανε την εμφάνιση της αλλά και τις συνθήκες που έπαιξαν ρόλο στην εμφάνιση και εξέλιξη της. Στο τραπέζι έχουν πέσει πολλές θεωρίες τόσο για την προέλευση όσο και για τις συνθήκες που της επέτρεψαν να ακμάσει. Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Nature» ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν παρουσιάζουν μια νέα θεωρία η οποία εξηγεί το πώς αυξήθηκαν τα επίπεδα του οξυγόνου στην Γη γεγονός καταλυτικό για την εξέλιξη της ζωής [Possible link between Earth’s rotation rate and oxygenation]. Η παρουσία του οξυγόνου στον πλανήτη μας αποτελεί επίσης αντικείμενο διαχρονικών ερευνών αφού η παρουσία του είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ζωή. Οι ερευνητές στην νέα μελέτη υποστηρίζουν ότι πριν από περίπου 2,4 δισ. έτη η Γη μείωσε την ταχύτητα της περιστροφής γύρω από τον άξονα της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει η διάρκεια της μέρας και οι περισσότερες ώρες ηλιοφάνειας επέτρεψαν σε κάποια βακτήρια να αρχίσουν να παράγουν μεγάλες ποσότητες οξυγόνου. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα στα οποία εξέθεσαν σε συνεχές φως βακτήρια που υπήρχαν την επίμαχη χρονική περίοδο στην Γη και διαπίστωσαν ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής οξυγόνου. «Ένα διαρκές ερώτημα στις επιστήμες της Γης είναι το πώς η ατμόσφαιρα του πλανήτη απέκτησε το οξυγόνο του και πότε τα επίπεδα του αυξήθηκαν. Η μελέτη μας δείχνει ότι η περιστροφή της Γης, με άλλα λόγια η διάρκεια της μέρας, μπορεί να είχε σημαντική επίπτωση στο πότε και το πώς αυξήθηκε το οξυγόνο στην Γη» αναφέρει ο Γκρέγκορι Ντικ, γεωμικροβιολόγος του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν εκ ων επικεφαλής της μελέτης. Σύμφωνα με τους ερευνητές η ταχύτητα περιστροφής της Γης πριν από 2,4 δισ. έτη ήταν τέτοια που η μέρα διαρκούσε μόλις έξι ώρες. Τα επίπεδα του οξυγόνου τότε ήταν μηδαμινά κάνοντας απαγορευτική την ύπαρξη χλωρίδας και πανίδας. Η μείωση της ταχύτητας της περιστροφής του πλανήτη οδήγησε στην επέκταση της μέρας στις 24 ώρες που διατηρήθηκε στην συνέχεια μέχρι και σήμερα. https://physicsgg.me/2021/08/03/%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b4%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81%cf%85%ce%b8%ce%bc%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b7/

Το πείραμα του Γαλιλαίου στη Σελήνη πριν από 50 χρόνια. Σύμφωνα με τον μύθο ο Γαλιλαίος, αφήνοντας να πέσουν ελεύθερα διάφορα σώματα από τον Πύργο της Πίζας, απέδειξε πειραματικά ότι σώματα με διαφορετικές μάζες πέφτουν με την ίδια επιτάχυνση: «κάθε σώμα που αφήνεται να πέσει υπό την επίδραση του βάρους του αποκτά ίδια σταθερή επιτάχυνση, ανεξάρτητα της μάζας του, και σε κάθε στιγμή η απόσταση που διανύει είναι ανάλογη του τετραγώνου του παρελθόντος χρόνου». Στην επιφάνεια της Γης αν αφήσουμε να πέσουν ελεύθερα ένα φτερό και ένα σφυρί θα δούμε ότι το σφυρί φτάνει πολύ πιο γρήγορα στο έδαφος. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει η αντίσταση του αέρα. Αν δεν υπήρχε ατμόσφαιρα θα έφταναν ταυτόχρονα στο έδαφος. Το πείραμα της ελεύθερης πτώσης πραγματοποίησε ο αστροναύτης της αποστολής Apollo 15, Dave Scott στην επιφάνεια της Σελήνης χρησιμοποιώντας ένα σφυρί (μάζας 1.32 kg) και ένα φτερό (μάζας <0.03 kg). Τα δυο αντικείμενα αφήνονται να πέσουν ελεύθερα από το ίδιο ύψος και δεδομένου ότι στην Σελήνη δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, φτάνουν ταυτόχρονα στο έδαφος (και με την ίδια ταχύτητα). Το ημερολόγιο έγραφε 2 Αυγούστου 1971 – σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια: https://physicsgg.me/2021/08/02/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%bb%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%cf%80%cf%81/

Το πρώτο όχημα στο φεγγάρι. Ο Ντέιβ Σκοτ δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει μπροστά από μια ενδιαφέρουσα πέτρα χωρίς να σταματήσει. Στις 31 Ιουλίου του 1971, ο Σκοτ μαζί με τον Τζιμ Ιρβιν ήσαν αυτοί που οδήγησαν στο φεγγάρι την αποστολή «Apollo 15». Επειτα από την 6ωρη πρώτη τους εκδρομή με το νέο σεληνιακό όχημα Lunar Rover, κατευθύνονταν πίσω στο σκάφος τους, το Falcon, όταν ο Σκοτ έκανε μια μη προγραμματισμένη στάση. Δυτικά του κρατήρα Ρίσλινγκ, ο Σκοτ βγήκε από το όχημα και πήρε μια μαύρη πέτρα από λάβα γεμάτη τρύπες. Λόγω της γεωλογικής τους εκπαίδευσης, ο Σκοτ και ο Ιρβιν γνώριζαν ότι η πέτρα θα ήταν πολύτιμη για τους επιστήμονες στη Γη. Γνώριζαν επίσης ότι εάν ζητούσαν άδεια για να σταματήσουν και να την πάρουν, οι επικεφαλής της αποστολής θα έλεγαν «όχι». Ετσι, ο Σκοτ σκαρφίστηκε μια ιστορία, ότι σταμάτησαν το όχημα επειδή προσπαθούσε να φτιάξει τη ζώνη ασφαλείας του (seatbelt στα αγγλικά). Το δείγμα αποκαλύφθηκε όταν οι αστροναύτες επέστρεψαν στη Γη. Το «seatbelt rock» (η «πέτρα της ζώνης»), όπως ονομάστηκε το πέτρωμα λόγω της ιστορίας, έγινε ένα από τα πιο πολύτιμα γεωλογικά ευρήματα της αποστολής «Apollo 15». Ο Scott περίμενει στο όχημα την επιστροφή του Irwin με δείγματα για να επιστρέψουν στη σεληνιακή μονάδα την 1η Αυγούστου 1971. Οπως πολλά άλλα σεληνιακά δείγματα που επέστρεψαν στη Γη από τις αποστολές «Apollo», αυτή η πέτρα δεν θα είχε ποτέ συλλεχθεί αν οι αστροναύτες δεν είχαν φέρει το σεληνιακό όχημα μαζί τους. Οι αποστολές της NASA «Apollo 11» και «Apollo 13» τείνουν να είναι πιο γνωστές, ωστόσο, στην 50ή επέτειο της αποστολής «Apollo 15», που ξεκίνησε στις 26 Ιουλίου 1971, ορισμένοι λάτρεις του Διαστήματος, ιστορικοί και συγγραφείς, τιμούν το σεληνιακό όχημα ως ένα από τα πιο διαχρονικά σύμβολα του αμερικανικού προγράμματος εξερεύνησης της Σελήνης. Αναδιπλούμενο και ανθεκτικό, κατασκευασμένο από την Boeing και την General Motors, το όχημα θεωρείται από ορισμένους ότι έκανε στις τρεις τελευταίες αποστολές τα κορυφαία επιτεύγματα της εποχής των «Apollo». «Κάθε αποστολή στο επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα που χρονολογείται από την πρώτη πτήση του Αλαν Σέπαρντ, έθεσε τις βάσεις για τις τρεις τελευταίες αποστολές του “Apollo”», δήλωσε ο Ερλ Σουίφτ, συγγραφέας ενός νέου βιβλίου για το σεληνιακό όχημα με τίτλο «Διασχίζοντας τις ανάερες άγριες περιοχές: Το όχημα και ο θρίαμβος των τελικών προσγειώσεων της Σελήνης». Μόλις το μικρό βήμα του Νιλ Αρμστρονγκ ικανοποίησε τους γεωπολιτικούς στόχους του προγράμματος «Apollo», η NASA εστίασε στην επιστήμη, δήλωσε η Τίζελ Μούιρ – Χάρμονι, επιμελήτρια των συλλογών «Apollo» στο Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος του Ινστιτούτου Σμισθόνιαν στην Ουάσιγκτον. Ενώ οι πρώτοι περιπατητές του φεγγαριού συνέλεξαν δείγματα κοντά στα σημεία προσγείωσής τους, οι επιστήμονες ήλπιζαν σε ένα σεληνιακό οδικό ταξίδι που υποσχόταν σπάνια γεωλογικά ευρήματα. Τα σχέδια για ένα σεληνιακό όχημα έλαβαν τελικά το πράσινο φως μόλις δύο μήνες πριν περπατήσουν οι πρώτοι άνθρωποι στο φεγγάρι. Αν και το σεληνιακό αμάξι βρισκόταν στο μυαλό των ερευνητών για πολλά χρόνια, η οδήγηση ενός οχήματος στο φεγγάρι είναι πιο περίπλοκη από ό,τι ακούγεται. Τη δεκαετία του 1960 οι μηχανικοί μελέτησαν μια ποικιλία από σχέδια και τελικά επιλέχθηκε το όχημα που έμοιαζε με αυτοκίνητο. Για να ταξιδέψει μαζί με τους αστροναύτες, αντί να χρησιμοποιήσει ξεχωριστό πύραυλο, το όχημα έπρεπε να ζυγίζει λιγότερο από 227 κιλά, αλλά και να μπορεί να κουβαλήσει μεγάλο βάρος. Στο φεγγάρι έπρεπε να λειτουργήσει σε αλλαγές θερμοκρασίας άνω των 260 βαθμών Κελσίου στις ηλιόλουστες και τις υπό σκιά περιοχές και να αντέχει τη σκόνη και τα μικρο-μετεωροειδή που ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τις σφαίρες και καλύπτουν μια τραχιά επιφάνεια με βουνά, κρατήρες και χαλίκια. Οι μηχανικοί προσπάθησαν να ολοκληρώσουν τον σχεδιασμό τους εγκαίρως για τις τελευταίες αποστολές «Apollo» υπό τις απειλές ότι η NASA θα ακυρώσει το πρόγραμμα του οχήματος πριν φύγει ο πύραυλος από το έδαφος. Οι Ιρβιν και Σκοτ ενίσχυσαν τον ενθουσιασμό για το όχημα όταν έφτασαν με αυτό στη Σελήνη. Τη δεύτερη ημέρα της αποστολής, οι αστροναύτες έφθασαν στον κρατήρα Σπουρ, όπου βρήκαν έναν μεγάλο λευκό κρυσταλλικό βράχο, ένα είδος ορυκτού στις λίστες επιθυμιών των γεωλόγων, επειδή μπορεί να παρείχε ενδείξεις για την προέλευση του φεγγαριού. Ο Βράχος της Γένεσης Οι αστροναύτες δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη χαρά τους: «Κοίτα πώς λάμπει!», είπε ο Ιρβιν. «Μαντέψτε τι βρήκαμε μόλις!» είπε ο Σκοτ προς τη Γη. «Νομίζω ότι βρήκαμε αυτό για το οποίο ήρθαμε!». Ο λευκός βράχος ονομάστηκε αργότερα Βράχος της Γένεσης», επειδή οι επιστήμονες πίστευαν αρχικά ότι χρονολογείται από τον σχηματισμό της Σελήνης. «Τα πληρώματα των “Apollo” κάλυπταν μεγαλύτερες αποστάσεις σε κάθε αποστολή, καθώς αυξήθηκε η αυτοπεποίθηση της NASA. Οι αστροναύτες βρήκαν πιο ενδιαφέροντα βράχια, επιτρέποντας στους επιστήμονες να δημιουργήσουν νέα ερωτήματα», δήλωσε η Μπάρμπαρα Κόεν, πλανητική επιστήμονας στο διαστημικό κέντρο Goddard της NASA. Οι επιστήμονες εξακολουθούν να συζητούν πώς δημιουργήθηκε το φεγγάρι και ποιες ήταν οι συνθήκες εκεί, και κατ’ επέκταση στη Γη, τα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια. Η δρ Κόεν είναι μεταξύ αρκετών επιστημόνων που ετοιμάζονται να ανοίξουν άθικτα δείγματα από την αποστολή «Apollo 17». Η γεωλόγος στο αμερικανικό ναυτικό ερευνητικό εργαστήριο στην Ουάσιγκτον, Κάθριν Μπέρτζες θα μελετήσει επίσης τα ανέγγιχτα δείγματα για να μετρήσει πώς η ακτινοβολία του ηλιακού ανέμου επηρεάζει τα επίπεδα υδρογόνου και ηλίου στη σκόνη του φεγγαριού. Οι μελλοντικές αποστολές μπορεί να χρησιμοποιήσουν το σεληνιακό ήλιο ως πηγή καυσίμου για πυρηνικούς αντιδραστήρες. Αυτό σημαίνει ότι η μελλοντική γενιά σεληνιακών οχημάτων μπορεί να τροφοδοτείται από υλικό που η πρώτη γενιά ανακάλυψε πριν από μισό αιώνα. Η επιστήμη οδηγεί τη σημερινή NASA περισσότερο από τη γεωπολιτική, αλλά ο οργανισμός εξακολουθεί να προωθεί και να πραγματοποιεί επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια για λόγους που υπερβαίνουν την αναζήτηση πετρωμάτων. Η Μούιρ – Χάρμονι είπε ότι τα σεληνιακά οχήματα του «Apollo» και οι σύγχρονοι διάδοχοί τους, αντιπροσωπεύουν αυτή την ανάγκη για περιπέτεια. «Η επιστήμη είναι ένα σημαντικό αποτέλεσμα των “Apollo”, αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε σε τι επικεντρώνεται το κοινό. Η γοητεία του σεληνιακού οχήματος συνδέεται με εκείνη των επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων, η οποία δείχνει τη χαρά του κοινού και την αίσθηση μιας συμμετοχής, έστω από απόσταση». Είναι εξάλλου δύσκολο να αντισταθεί κανείς στην περιπέτεια της οδήγησης στη Σελήνη, το μεγαλύτερο οδικό ταξίδι όλων των εποχών. Στις φωτογραφίες ο Scott περίμενει στο όχημα την επιστροφή του Irwin με δείγματα για να επιστρέψουν στη σεληνιακή μονάδα την 1η Αυγούστου 1971.O Τζιμ Ιρβιν και το πρωτοποριακό όχημα των Boeing και General Motors στη Σελήνη, στις 31 Ιουλίου 1971. Στο βάθος δεσπόζει το όρος Χάντλεϊ. https://physicsgg.me/2021/08/01/%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%ac%cf%81%ce%b9/

Η σεληνάκατος της αποστολής Apollo 11 ίσως βρίσκεται ακόμα σε τροχιά… γύρω από την Σελήνη. Μπορεί η φράση «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα» που είπε ο Νιλ Άρμστρονγκ πατώντας το έδαφος της Σελήνης να ήταν αυτή που έμεινε στην ιστορία αλλά η φράση «Ο Αετός προσεδαφίστηκε» που είχε πει στο κέντρο ελέγχου της NASA λίγες ώρες νωρίτερα ήταν πιο σημαντική. Επιβεβαίωνε την επιτυχή έκβαση της αποστολής Apollo 11 που ήταν να φτάσει με ασφάλεια ο άνθρωπος πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Το μόνο που είχε να κάνει στην συνέχεια ο Νιλ Άρμστρονγκ ήταν να ανοίξει την πόρτα της σεληνακάτου που είχε ονομαστεί «Αετός» και να κατέβει την μικρή σκάλα μέχρι το έδαφος του φυσικού μας δορυφόρου. Όταν ο Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν που τον συνόδευε στην ιστορική αποστολή ολοκλήρωσαν όλα όσα είχαν να κάνουν στην επιφάνεια της Σελήνης μπήκαν στην σεληνάκατο και επέστρεψαν στο σκάφος που θα τους μετέφερε πίσω στην Γη. Η σεληνάκατος εγκαταλείφθηκε και τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον ισημερινό της Σελήνης σε ύψος 125 χλμ από την επιφάνεια της. Τα επόμενα χρόνια έγιναν πολλές επανδρωμένες αποστολές στην Σελήνη και η NASA γνωρίζει που βρίσκονται ή τι συνέβη με τις σεληνακάτους που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτές τις αποστολές. Όμως η τύχη του Αετού παραμένει άγνωστη. Μέχρι σήμερα η NASA θεωρούσε ότι επειδή η σεληνάκατος είχε ασταθή τροχιά κάποια στιγμή έπεσε στην επιφάνεια της Σελήνης και καταστράφηκε. Παρόλα αυτά δεν έχουν εντοπιστεί κάποια ίχνη αυτής της σύγκρουσης. Ένας ανεξάρτητος ερευνητής, ο Τζέημς Μίντορ, από την Καλιφόρνια αφού συγκέντρωσε όλα τα δεδομένα της αποστολής και ειδικά αυτά που αφορούσαν την θέση και την πτήση του μητρικού σκάφους της αποστολής Apollo 11 αλλά και του Αετού πραγματοποίησε σειρά προσομοιώσεων η οποία έδειξε ότι η σεληνάκατος είναι πολύ πιθανό να εξακολουθεί να βρίσκεται σε τροχιά στο ίδιο ακριβώς σημείο που ήταν όταν εγκαταλείφθηκε. Ο Μίντορ υποστηρίζει ότι μια απλή παρακολούθηση της συγκεκριμένης περιοχής με τα σημερινά τεχνικά μέσα που διαθέτουμε θα αποκαλύψει εύκολα τον Αετό αν πράγματι αυτός εξακολουθεί να υπάρχει και να περιφέρεται γύρω από την Σελήνη. https://physicsgg.me/2021/07/31/%ce%b7-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%ac%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae%cf%82-apollo-11-%ce%af%cf%83%cf%89%cf%82-%ce%b2%cf%81/[/b]

Συναγερμός στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.Η Ρωσική μονάδα έθεσε εκτός ελέγχου κατά 45 μοίρες το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μια επιπλέον διαστημική μονάδα, που έστειλε η Ρωσία στον διεθνή διαστημικό σταθμό, προκειμένου να επεκταθεί η ρωσική διαστημική πλευρά, αποσταθεροποίησε για κάποια λεπτά ολόκληρο τον διαστημικό σταθμό. Όπως αποκάλυψε η NASA, ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός τέθηκε για 45 μοίρες εκτός ελέγχου, την Πέμπτη 29/7, όταν οι κινητήρες της νεοεμφανιζόμενη ρωσική ερευνητική μονάδα επανενεργοποιήθηκαν ανεξήγητα. Το Nauka (σημαίνει ‘επιστήμη’) εκτοξεύθηκε την περασμένη εβδομάδα από το Cosmodrome του Καζακστάν και πέρασε από μια σειρά δυσλειτουργιών που είχαν δημιουργήσει ανησυχίες, ως προς την ομαλή σύνδεση της μονάδας με το διαστημικό σταθμό. Όπως έγραψε το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS, για το πρόβλημα στη σύνδεση έφταιγε το γεγονός ότι οι μηχανές του ρωσικού Nauka (χρησιμεύει ως ερευνητικό εργαστήριο, αποθηκευτική μονάδα και θυρόφραγμα που θα αναβαθμίσει τις δυνατότητες της Ρωσίας στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό) δούλευαν με υπολείμματα καυσίμων. “Η διαδικασία μεταφοράς της μονάδας Νauka από την συνθήκη πτήσης σε αυτήν της πρόσδεσης είναι σε εξέλιξη. Η δουλειά γίνεται με υπολείμματα καυσίμων της μονάδας” ανέφερε χαρακτηριστικά η Roscosmos όπου ανήκει το Nauka. Τα επτά μέλη του πληρώματος -δυο Ρώσοι αστροναύτες, τρεις της NASA και ένας της Ευρωπαϊκή Διαστημικής Υπηρεσίας από τη Γαλλία- δεν κινδύνευσαν. Η NASA και το TASS τόνισαν πως επρόκειτο για κάτι ακούσιο. Όπως αναφέρει το αμερικανικό CNN, το συμβάν είχε ως συνέπεια να αναβάλει η NASA τουλάχιστον έως τις 3/8 την προγραμματισμένη εκτόξευση της νέας κάψουλας Boeing CST-100 Starliner, για την πολυαναμενόμενη δοκιμαστική πτήση προς το διαστημικό σταθμό. Αυτό που έγινε την Πέμπτη 29/7 ξεκίνησε τρεις ώρες αφότου το Nauka, είχε προσκολληθεί στο διαστημικό σταθμό, ενόσω οι ελεγκτές αποστολών από τη Μόσχα εκτελούσαν διαδικασίες ‘επαναρρύθμισης’ μετά την πρόσδεση. Οι κινητήρες αεριώθησης της μονάδας επανενεργοποιθήθηκαν ανεξήγητα, προκαλώντας την έξοδο ολόκληρου του σταθμού από τη θέση πτήσης, περίπου 250 μίλια πάνω από τη γη. Ο διευθυντής της πτήσης αναγκάστηκε να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Απροσδόκητη μετατόπιση στον προσανατολισμό του σταθμού εντοπίστηκε για πρώτη φορά από τους αυτοματοποιημένους αισθητήρες εδάφους. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα παρατηρήθηκε ‘απώλεια ελέγχου προσανατολισμού’ που διήρκεσε κοντά στα 45 λεπτά. Το πρόβλημα αποκαταστάθηκε από τις ομάδες πτήσεων εδάφους, οι οποίες ενεργοποίησαν τους προωθητήρες άλλης μονάδας που ήταν στο τροχιακό φυλάκιο. Περιέγραψαν τα όσα έγιναν ως ‘ανταγωνισμό’ μεταξύ των δυο μονάδων. Κατά τη διάρκεια του προβλήματος, χάθηκε η επικοινωνία με το πλήρωμα για πολλά λεπτά. Εάν η κατάσταση γινόταν πιο επικίνδυνη, το πλήρωμα θα προχωρούσε σε εγκατάλειψη της κάψουλας με προορισμό αυτήν της SpaceX του Ίλον Μασκ που είναι ακόμα σταθμευμένη στο φυλάκιο και όπως είπε η NASA “μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σωσίβια λέμβος”. Οι μηχανές του Nauka έσβησαν, ο διαστημικός σταθμός σταθεροποιήθηκε και ο προσανατολισμός αποκαταστάθηκε. Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί τι προκάλεσε το πρόβλημα, ενώ δεν υπάρχουν ενδείξεις για ζημιά στο διαστημικό σταθμό https://physicsgg.me/2021/07/30/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%ae-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%84/

Εξωγήινοι και ανθρώπινες φαντασιώσεις-Οι «απαγωγές από εξωγήινους» είναι συνειδητά όνειρα. Ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να ονειρευτούν κατά βούληση συναντήσεις με τον ΕΤ. Οι άνθρωποι που εδώ και δεκαετίες αναφέρουν ότι έπεσαν θύματα απαγωγής από εξωγήινους μπορεί απλά να ονειρεύτηκαν τις αλλόκοτες εμπειρίες, υποδεικνύει ρωσική μελέτη, χωρίς όμως να το αποδεικνύει. Οι ερευνητές του Phase Research Center παρατήρησαν αρχικά ότι πολλά φερόμενα θύματα αναφέρουν ότι ένοιωθαν να βρίσκονται σε ονειρική κατάσταση όταν απήχθησαν, και πολλοί μάλιστα ένιωθαν παράλυτοι στη διάρκεια της περιπέτειάς τους. Οι αναφορές αυτές παραπέμπουν σε όνειρα, σκέφτηκε η ερευνητική ομάδα, η οποία αποφάσιε να εξετάσει 152 εθελοντές που δήλωσαν ότι έχουν συνειδητά όνειρα, έχουν δηλαδή επίγνωση ότι είναι ξαπλωμένοι ενώ ονειρεύονται και μπορούν μάλιστα να κατευθύνουν το σενάριο του ονείρου. Οι εθελοντές κλήθηκαν να ονειρευτούν συναντήσεις με εξωγήινους και να απαντήσουν ερωτηματολόγιο αφού ξυπνήσουν. Οι απαντήσεις έδειξαν ότι η πλειονότητα των εθελοντών (114 άτομα) κατάφεραν να ονειρευτούν μια τέτοια κατάσταση. Το 61% των εθελοντών αυτών ανέφερε ότι συνάντησε εξωγήινους που είχε δει σε ταινίες ή στην τηλεόραση, και το 12% ανέφερε ότι επικοινώνησε με τους εξωγήινους στη διάρκεια του ονείρου. Ιπτάμενοι δίσκοι εμφανίστηκαν στο 28% των ονείρων, και στο 10% των περιπτώσεων αυτών οι εθελοντές εισήλθαν στο εξωγήινο σκάφος. Επιπλέον, το 24% όσων περιέγραψαν τα όνειρά τους ως ρεαλιστικά ανέφεραν επίσης ότι ένιωθαν παράλυτοι και τρομοκρατημένοι –κάτι που αναφέρουν συχνά και τα «θύματα» απαγωγών. Αυτό σημαίνει ότι τα συνειδητά όνειρα μπορούν πράγματι να προκαλέσουν ρεαλιστικές εμπειρίες απαγωγής, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στο International Journal of Dream Research [Emulating alien and UFO encounters in REM sleep] H έρευνα προσφέρει έτσι μια εξήγηση για εμπειρίες που ουδέποτε έχουν επιβεβαιωθεί, από την άλλη όμως δεν αρκεί για να αποδείξει ότι όλες ανεξαιρέτως οι αναφορές απαγωγής οφείλονται πράγματι σε όνειρα. Ποιος ξέρει; Μπορεί πράγματι να κρύβονται απαγωγείς εκεί έξω https://physicsgg.me/2021/07/30/%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5/

Η μαγνητική φαλάκρα των μαύρων τρυπών… επιβεβαιώνει την εικασία ότι «οι μαύρες τρύπες δεν έχουν τρίχες» Εκτός από το όνομά τους οι μαύρες τρύπες οφείλουν στον John Wheeler και το ρητό που λέει: ότι «οι μαύρες τρύπες δεν έχουν τρίχες». Αυτό που ήθελε να πει o Wheeler με το ότι « δεν έχουν τρίχες» ήταν ότι οι οι μαύρες τρύπες δεν έχουν κάποια παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά, όπως εξογκώματα, ανομοιομορφίες κ.λπ. Όταν μια μαύρη τρύπα σχηματίζεται από την κατάρρευση ενός άστρου, ο ορίζοντας καταλήγει σε ένα τέλειο σφαιρικό σχήμα χωρίς κανένα χαρακτηριστικό. Οι μαύρες τρύπες περιγράφονται πλήρως από την μάζα, την ιδιο-στροφορμή και το ηλεκτρικό φορτίο τους. Ωστόσο, ορισμένοι ερευνητές θεωρούν ότι μια κλασική μαύρη τρύπα που περιβάλλεται από πλάσμα θα μπορούσε να έχει ‘μαλλιά’ με την μορφή ενός μαγνητικού πεδίου. Όμως, ο Ashley Bransgrove και οι συνεργάτες του σε μια πρόσφατη δημοσίευσή τους δείχνουν ότι και μια τέτοια μαύρη τρύπα ικανοποιεί την εικασία «όχι τρίχες» . Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί με παρατηρήσεις ακτίνων Χ και υπέρυθρης ακτινοβολίας στο περιβάλλον μαύρων οπών, όπως αυτή που υπάρχει στο κέντρο του Γαλαξία μας. Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε μια προσομοίωση των δυναμικών γραμμών μαγνητικού πεδίου (πράσινο χρώμα) που περιβάλλουν μια μαύρη τρύπα (αριστερά). Καθώς οι γραμμές του πεδίου σπάνε και επανασυνδέονται, σχηματίζονται θύλακες πλάσματος. Αυτοί οι θύλακες πλάσματος εκτοξεύονται προς την μαύρη τρύπα ή προς τα έξω στο διάστημα, απομυζώντας ενέργεια από το μαγνητικό πεδίο. Μια μαύρη τρύπα μπορεί να γεννηθεί με μαγνητικό πεδίο ή μπορεί να το αποκτήσει από την απορρόφηση μαγνητισμένου υλικού. Το θεώρημα χωρίς μαλλιά μας λέει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, το μαγνητικό πεδίο στον ορίζοντα των γεγονότων μιας απομονωμένης μαύρης τρύπας θα αποβληθεί γρήγορα και η μαύρη τρύπα θα επιστρέψει στην «φαλακρή» της κατάσταση. Αλλά οι αστροφυσικές μαύρες τρύπες δεν είναι απομονωμένες. Αντίθετα, περιβάλλονται από πλάσμα που εμποδίζει το μαγνητικό πεδίο να ξεφύγει από τον ορίζοντα των γεγονότων. Τι σημαίνει αυτό για το θεώρημα χωρίς μαλλιά; Για να το βρουν, ο Bransgrove και οι συνάδελφοί του προσομοίωσαν ένα μαγνητικό πεδίο γύρω από μια μαύρη τρύπα παρουσία πλάσματος. Διαπίστωσαν ότι οι γραμμές μαγνητικού πεδίου κόβονταν, επανασυνδέονταν και σχημάτιζαν μαγνητικούς βρόχους γεμάτους πλάσμα που είτε διέφευγαν στο διάστημα είτε έπεφταν στην μαύρη τρύπα. Όσο πιο γρήγορα γινόταν η επανασύνδεση, τόσο πιο γρήγορα εξαφανιζόταν το μαγνητικό πεδίο ικανοποιώντας την εικασία χωρίς τρίχες. Σε ισχυρά μαγνητικά πεδία, η επανασύνδεση παράγει ακτίνες Χ υψηλής ενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι, εκτός από τη διατήρηση της ‘φαλακρότητας’ των μαύρων οπών, η διαδικασία θα μπορούσε να εξηγήσει τις παρατηρήσεις ισχυρών εκλάμψεων κοντά σε υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Στην φωτογραφια στιγμιότυπο από την προσομοίωση των δυναμικών γραμμών μαγνητικού πεδίου που περιβάλλουν μια μαύρη τρύπα. https://physicsgg.me/2021/07/29/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%81%CF%85%CF%80

Βρέθηκαν υδρατμοί στον Γανυμήδη, τον δορυφόρο του Δία. Για πρώτη φορά αστρονόμοι ήταν σε θέση να ανακαλύψουν ίχνη υδρατμών στην ατμόσφαιρα του Γανυμήδη, δορυφόρου του Δία. Οι υδρατμοί αυτοί σχηματίζονται όταν πάγος από την επιφάνεια του φεγγαριού μετατρέπεται σε αέριο. Επιστήμονες χρησιμοποίησαν στοιχεία από το Hubble Space Telescope για να κάνουν τη συγκεκριμένη ανακάλυψη, που δημοσιεύτηκε στο Nature Astronomy. Προηγούμενες έρευνες είχαν δώσει στοιχεία πως ο Γανυμήδης, το μεγαλύτερο φεγγάρι στο ηλιακό σύστημα, περιέχει περισσότερο νερό από όλους τους ωκεανούς της Γης. Ωστόσο οι θερμοκρασίες είναι τόσο χαμηλές που το νερό στην επιφάνεια έχει παγώσει. Ο ωκεανός του Γανυμήδη εκτιμάται πως βρίσκεται περίπου 100 μίλια κάτω από τον φλοιό, ως εκ τούτου οι υδρατμοί δεν θα αντιπροσώπευαν την εξάτμιση αυτού. Για να βρουν τα ίχνη αυτά οι αστρονόμοι επανεξέτασαν παρατηρήσεις από τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το 1998, όργανο του Hubble τράβηξε τις πρώτες υπεριώδεις φωτογραφίες του Γανυμήδη, που αποκάλυψαν πολύχρωμες «κορδέλες» ηλεκτρισμένου αερίου, παρέχοντας στοιχεία πως ο Γανυμήδης έχει αδύναμο μαγνητικό πεδίο . Οι ομοιότητες στις παρατηρήσεις εξηγούνταν από την παρουσία μοριακού οξυγόνου (Ο2). Ωστόσο κάποια χαρακτηριστικά δεν αντιστοιχούσαν στις αναμενόμενες εκπομπές από μια ατμόσφαιρα καθαρού οξυγόνου. Ταυτόχρονα επιστήμονες κατέληγαν στο συμπέρασμα πως αυτή η αναντιστοιχεία πιθανότατα είχε να κάνει με υψηλότερες συγκεντρώσεις ατομικού οξυγόνου (Ο). Στο πλαίσιο ενός προγράμματος προς υποστήριξη της αποστολής Juno της NASA το 2018, ο Λόρεντς Ροθ του Βασιλικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας ΚΤΗ στη Στοκχόλμη ηγήθηκε μιας ομάδας που επιχείρησε να μετρήσει την ποσότητα ατομικού οξυγόνου με το Hubble. Η ανάλυση της ομάδας συνδύαζε τα δεδομένα από δύο όργανα: Το Cosmic Origins Spectrograph και το Space Telescope Imaging Spectrograph (STIS). Προς έκπληξή τους διαπίστωσαν ότι, αντίθετα με τα αρχικά συμπεράσματα γύρω από τα δεδομένα του 1998, δεν υπήρχε ατομικό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα του Γανυμήδη, οπότε και θα έπρεπε να υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση για τις διαφορές στις εικόνες. Η θερμοκρασία της επιφάνειας του Γανυμήδη παρουσιάζει ισχυρές διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, και κατά το μεσημέρι, κοντά στον ισημερινό του μπορεί να γίνεται αρκετά ζεστή ώστε η παγωμένη επιφάνεια να απελευθερώνει μικροποσότητες μορίων νερού- για την ακρίβεια, οι διαφορές στις εικόνες φαίνονται να αντιστοιχούν με τα σημεία όπου θα αναμενόταν να βρίσκεται νερό στην επιφάνεια του φεγγαριού. Μέχρι τώρα έχει παρατηρηθεί μόνο μοριακό οξυγόνο, που παράγεται όταν φορτισμένα σωματίδια διαβρώνουν την επιφάνεια του πάγου. Όπως είπε ο Ρος, οι υδρατμοί που παρατηρήθηκαν φαίνονται να προέρχονται από την εξάτμιση πάγου που προκαλείται από τη θερμική διαφυγή υδρατμών από σχετικά θερμές μεν, παγωμένες δε περιοχές. Τα στοιχεία αυτά εντείνουν το ενδιαφέρον σχετικά με την επικείμενη αποστολή JUICE του ΕΟΔ, που προορίζεται για εκτόξευση το 2022 και άφιξη στον Δία το 2029, όπου θα περάσει τρία χρόνια τουλάχιστον διεξάγοντας έρευνες και παρατηρήσεις στον Δία και τρία μεγαλύτερα φεγγάρια του, με έμφαση στον Γανυμήδη. Στην φωτογραφια ο Γανυμήδης όπως τον ‘είδε’ η κάμερα JunoCam στις 7 Ιουνίου 2021 https://physicsgg.me/2021/07/28/%ce%b2%cf%81%ce%ad%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1%ce%bd-%cf%85%ce%b4%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bc%ce%bf%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%ae%ce%b4%ce%b7-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b4/

Τι θα συμβεί αν μια αρχέργονη μαύρη τρύπα συγκρουστεί με τη Γη. Οι αρχέγονες μαύρες τρύπες υποτίθεται πως σχηματίστηκαν στο πρώιμο σύμπαν πριν από τον σχηματισμό των άστρων και των γαλαξιών και μπορεί να ευθύνονται για μερικά από τα παρατηρούμενα βαρυτικά κύματα, αλλά και για τις τεράστιες μαύρες τρύπες που βρίσκονται στα κέντρα των γαλαξιών. Θα μπορούσαν επίσης να παίζουν ρόλο στην σύνθεση βαρέων στοιχείων όταν συγκρούονται και καταστρέφουν αστέρες νετρονίων, όπου εξαιτίας της μεγάλης πυκνότητας νετρονίων, παράγονται βαρείς πυρήνες διαμέσου της λεγόμενης γρήγορης διαδικασίας (r-process). Και το πιο σημαντικό, ενδέχεται η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη, η οποία αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέρος της ύλης στο σύμπαν, να συνίσταται από αρχέγονες μαύρες τρύπες. Αν λοιπόν υπάρχουν οι αρχέγονες μαύρες τρύπες στον γαλαξία μας ως συστατικό της σκοτεινής ύλης, ποια είναι η πιθανότητα να συγκρουστούν με την Γη; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας σύγκρουσης; Ο Sohrab Rahvar υποθέτοντας την ύπαρξη των αρχέγονων μαύρων τρυπών υπολόγισε την συχνότητα τέτοιων συγκρούσεων και την πιθανότητα οι μαύρες τρύπες να παγιδευτούν μέσα στη γη. Επιπλέον, συγκρίνει τον κίνδυνο αυτών των συγκρούσεων με τις αντίστοιχες των αστεροειδών. Για τις αρχέγονες μαύρες τρύπες που επιβίωσαν από την εξάτμιση Hawking, με μάζες μικρότερες από 1015 gr, υπολογίστηκε ότι υπάρχει πιθανότητα για μια σύγκρουση ανά ένα δισεκατομμύριο χρόνια με την Γη. Οι ταχύτητες των μαύρων τρυπών που υποτίθεται ότι αποτελούν την σκοτεινή ύλη στην γαλαξιακή άλω, πρέπει να είναι υψηλές και αν σκεδαστούν από τη Γη, η πιθανότητα να παγιδευτούν στο εσωτερικό της είναι σχεδόν μηδενική (σε μια τέτοια περίπτωση οι μαύρες τρύπες θα θέρμαιναν το εσωτερικό της Γης και τελικά θα την κατάπιναν). Η ενέργεια που απελευθερώνεται κατά την σύγκρουση της αρχέγονης μαύρης τρύπας με την Γη είναι ίδιας τάξης μεγέθους με την ενέργεια που απελευθερώνεται κατά την σύγκρουση με έναν αστεροειδή μεγέθους χιλιομέτρου. Συγκρούσεις με τέτοιους αστεροειδείς συμβαίνουν με συχνότητα τέσσερις τάξεις μεγέθους μεγαλύτερη σε σχέση με την αντίστοιχη συχνότητα των συγκρούσεων με μαύρες τρύπες. Επομένως μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα, αφού σύμφωνα με την εργασία του Rahvar η πιθανότητα μιας επικίνδυνης σύγκρουσης της Γης με αρχέγονη μαύρη τρύπα είναι πολύ μικρή. https://physicsgg.me/2021/07/27/%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b5%ce%af-%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7-%cf%84%cf%81%cf%8d/