Σε μια συζήτηση με το φίλο Quendi θυμήθηκα την ακρίβεια με την οποία κάποιοι λογοτέχνες αντιμετωπίζουν τα αστρονομικά φαινόμενα που απεικονίζονται στα έργα τους, ακόμη κι αν αυτά είναι έργα επιστημονικής ή μη φαντασίας. Έτσι είπα να ξεκινήσω αυτό το θέμα για να ακουστούν κι άλλες απόψεις. Αφετηρία ο J.R.R. Tolkien που στα έργα του "Quenta Silmarillion", "The Lord of the Rings" και άλλα, έχει εισάγει το δικό του φανταστικό-μυθολογικό τρόπο δημιουργίας του κόσμου, που τελικά μέσα από τις ιστορίες που αφηγείται καταλήγει στο σημερινό. Το εντυπωσιακό (και ένα από τα στοιχεία που δίνουν βάθος στο έργο του) είναι ο τρόπος που οι ήρωες και οι πολιτισμοί που αντιπροσωπεύουν αντιμετωπίζουν την ουρανογραφία πολύ ρεαλιστικά. Οι αστερισμοί και οι πλανήτες ονοματίζονται από τον καθένα στη δική του γλώσσα, με ονόματα που υποδηλώνουν κάτι σχετικό με τη φύση τους, οπως την αντιλαμβάνονται οι πολιτισμοί αυτοί (αναλογικά αντιστοιχούν στους δικούς μας ύστερους μεσαιωνικούς.).