Goedel

Αγαπητέ Μάκη, Μιας και αναφέρθηκες σε πολυδιάστατους χώρους θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η «εμβάπτιση» ή «βύθιση» ενός πολυδιάστατου χώρου σ’ένα χώρο μικρότερων διαστάσεων είναι μια σχέση συνόλου υποσυνόλου και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αλλαγή συστήματος συντεταγμένων. Ο αριθμός των διαστάσεων μια διαφορίσιμης πολλαπλότητας είναι ουσιαστική και ενδογενής ιδιότητα της η οποία δεν εξαρτάται από την επιλογή του συνόλου χαρτών δηλαδή των αμφιμονοσήμαντων συνεχών και τοπικά διαφορίσιμων απεικονίσεων οι οποίες ορίζουν τα συστήματα συντεταγμένων (patches). Επίσης ο αριθμός των συντεταγμένων μια πολλαπλότητας δεν εξαρτάται ούτε από την διαφορική δομή (την τοπολογία κατ’ουσίαν) την οποία χρησιμοποιούμε γι’αυτό και δεν υπάρχει πιο θεμελιώδης χαρακτηριστικό μιας δομής. Άρα η επιλογή των διαστάσεων δεν είναι επειδή «έτσι μας βολεύει» αλλά γιατί μας το επιβάλει η ίδια η φύση του συνεχούς.Ακόμα και η τοπολογία επιβάλλεται από την ίδια τη φύση, για όσους μπορούν να διαβάσουν την αφηρημένη γλώσσα με την οποία «μιλάει». Κι επειδή δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, κλασικό παράδειγμα των παραπάνω είναι η βασική μαθηματική διαφορά της Νευτώνειας φυσικής με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, διαφορά η οποία προφανώς έχει ανυπολόγιστες φυσικές συνέπειες στην συμπεριφορά των φυσικών νόμων. Αυτή διαφορά είναι ότι για την πρώτη θεωρία το τετραδιάστατο συνεχές ήταν ένας «ινώδης» χώρος (fiber bundle) πράγμα που σημαίνει ότι η βασική «ίνα» η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο από τον χρόνο είχε ουσιαστική ΦΥΣΙΚΗ διαφορά από τις υπόλοιπες διαστάσεις οι οποίες αποτελούσαν των χώρο. Έτσι μπορούσε και μιλούσε ο Νεύτωνας για απόλυτο Παγκόσμιο χρόνο (κάτι που τεχνικά είναι διαφορετικό από τον Απόλυτο χρόνο). Δεν υπάρχει ούτε ένας μαθηματικός τρόπος ν’αλλάξεις ουσιαστικά τις διαστάσεις ενός συνεχούς και η «βύθιση» δεν είναι τίποτε άλλο από την μεταφορά σε τοπολογικό υπόχωρο του ίδιου του χώρου. Όσον αφορά την φυσική ουσία της Γεωμετρίας και των διαστάσεων πολυδιάστατων συνεχών θα πρότεινα την ανάγνωση της παρουσίασης του διδακτορικού του Riemann με τίτλο : «Περί των θεμελιωδών αρχών της Γεωμετρίας» . Η εν λόγω διάλεξη έχει χαρακτηριστεί και είναι ένα θαυμάσιο άλμα της ανθρώπινης διανόησης χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχε η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Τέλος θα ήθελα να παρατηρήσω αγαπητέ φίλε ότι κάθε φορά που χρησιμοποιείς το PC για να μεταφέρεις τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις σου, ξεχνάς ότι αυτό το ίδιο το μέσο έχει φτιαχτεί και ΔΟΥΛΕΥΕΙ μπροστά στα μάτια σου χρησιμοποιώντας ακατάληπτες και αφηρημένες κβαντικές θεωρίες τις οποίες αποκαλείς «μυστικισμό». Η ημιαγωγική διεπαφή p-n κατασκευάσθηκε και δουλεύει αποκλειστικά με αρχές της ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ κβαντικής φυσικής . Επίσης θα πρέπει να διερωτηθείς για το κατά πόσο υπάρχει η «συνωμοσία των πλαστικών ινών» από τα οποία δομούνται πληθώρα αντικειμένων γύρω μας, διότι η επανάσταση και εφεύρεση νέων εξωτικών υλικών βασίζεται στην χρήση και κατανόηση της κβαντοχημίας (έχω δουλέψει σε εργαστηριο Φυσικής Στερεάς Κατάστασης και Επιστήμης των Υλικών γι’αυτό και δεν θα συζητούσα την παραμικρή αμφιβολία για τα γραφόμενα μου) η οποία χρησιμοποιεί αφηρημένα υβριδικά τροχιακά, νέφη πιθανότητας, δυνάμεις ανταλλαγής, συζεύξεις spin, βενζολικούς δεσμούς και κάθε λογής άλλους «μυστικισμούς» . Εάν μπορείς να αμφισβητήσεις την λειτουργία και ύπαρξη των παραπάνω τότε ο μόνος φιλοσοφικός δρόμος που σου μένει είναι αυτός του άκρατου εμπειρισμού του Berckley ο οποίος υποστήριζε ότι τα πάντα είναι μια φαντασίωση των αισθήσεων μας η οποία δεν ανταποκρίνεται σ’ένα υπαρκτό κόσμο ανεξάρτητο απ’αυτές. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Θεόδωρε, Η περίφημη εξίσωση του Einstein E=mc2 σημαίνει ότι οποιοδήποτε σώμα έχει ενέργεια ταυτόχρονα αποκτά και αδράνεια της οποίας το μέτρο είναι το μέγεθος που ονομάζεται μάζα. Έτσι όταν αυξηθεί η κινητική ή η δυναμική ενέργεια ενός σώματος αυξάνει ταυτόχρονα και η μάζα του σύμφωνα με τον τύπο Δm = ΔΕ/c2. Δεν υπάρχουν διάφορα είδη μάζας όπως δεν υπάρχουν και διάφορα είδη ενέργειας. Η κατάταξη της ενέργειας σε διαφόρους τύπους όπως κινητική – δυναμική – ηλεκτρική κ.α είναι καθαρά για λόγους επιστημονικής ιεράρχησης αλλά δεν αντιστοιχεί σε ουσιαστικές διαφορές μεταξύ διαφόρων «τύπων» ενέργειας. Η ενέργεια σαν μέγεθος είναι μία. Όσον αφορά στην διαφορά της βαρυτικής με την αδρανειακή μάζα, αυτή η διαφοροποίηση υπήρχε στην Κλασική φυσική όπου το πρώτο είδος μάζας θεωρούνταν υπεύθυνο για την βαρυτική έλξη και το δεύτερο υπεύθυνο για την αδράνεια της ύλης. Οι δυο αυτές μάζες μυστηριωδώς – για την Νευτώνεια φυσική – είχαν την ίδια τιμή μέχρις ότου ο Einstein υπέδειξε με την Αρχή της Ασθενούς Ισοδυναμίας (μια εκ των αρχών της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας) ότι αυτή η ταυτοποίηση των τιμών δεν είναι συμπτωματική αλλά ουσιώδης διότι η αδράνεια και η βαρύτητα είναι εν και το αυτόν. Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους η σύγχρονη φυσική μιλά πλέον μόνο για το μέγεθος της μάζας χωρίς να αναφέρεται σε διάφορα είδη της εφόσον δεν υπάρχουν. Τέλος για την εύστοχη παρατήρηση που έκανες στο τέλος του κειμένου σου, υπάρχει άμεση απάντηση και μάλιστα με την μορφή ενός πολύ γνωστού φαινομένου που ονομάζεται καμπύλωση του φωτός από το βαρυτικό πεδίο. Τα φωτόνια έχουν κινητική μάζα λόγω της ταχύτητας τους κι εφόσον βαρυτική και αδρανειακή μάζα είναι το ίδιο πράγμα, είναι αναμενόμενο να έλκονται από τα βαρυτικά πεδία. Αυτή η καμπύλωση του φωτός που παρατηρήθηκε στις νήσους Principia κατά την διάρκεια μια ολικής έκλειψης ηλίου, ήταν και μια από της πρώτες πειραματικές αποδείξεις για την ορθότητα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Μάκη, Η πιο σημαντική κίνηση δεν είναι η περιστροφή του περιγείου η οποία γίνεται με φορά αντίθετη αυτή της κίνησης του ρολογιού (prograte motion) αλλά η μεταπτωτική κίνηση που εκτελεί το διάνυσμα της στροφορμής της Σελήνης εξαναγκάζοντας το τροχιακό της επίπεδο να εκτελεί μια κωνική κίνηση κάθε 18.6 χρόνια. Η κίνηση αυτή προκαλείται γιατί η Σελήνη συμπεριφέρεται σαν στρόμβος στην ροπή που της εξασκεί ο Ήλιος και η Γη. Αυτή η κίνηση είναι ανάδρομη (retrograde) της φοράς περιστροφής της Σελήνης γύρω από την Γη και είναι σημαντικότερη διότι όπως είναι προφανές μεταβάλει τις χρονικές στιγμές κατά τις οποίες εμφανίζονται οι εκλείψεις του Ήλιου πάνω στην Γη. επίσης το δεύτερο φαινόμενο έχει εμφανή αποτελέσματα ακόμα και στην κίνηση των τεχνιτών μας δορυφόρων ενώ το πρώτο δεν τους επηρεάζει σε τίποτα. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Στέφανε, Σ’ ευχαριστώ για την ερώτηση, έκανες πολύ καλά που ανέφερες τον όρο της ενέργειας. Η ενέργεια είναι η πιο παρεξηγημένη και εσφαλμένα κατανοημένη έννοια της φυσικής. Σε πάρα πολλά βιβλία, ιδίως εκλαϊκευτικά. Αναφέρονται εκφράσεις όπως : « υπάρχει μόνο ύλη και ενέργεια» « κατά την συνάντηση ύλης και αντιύλης η ύλη εξαϋλώνεται σε ενέργεια» « Η περίφημη εξίσωση Ε=mc2 περιγράφει την μετατροπή ύλης σε ενέργεια» Όλες αυτές οι εκφράσεις είναι οικτρά εσφαλμένες. Η ενέργεια είναι ποσότητα και όχι ποιότητα όπως η ύλη και για να το πούμε και με επιστημολογικό τρόπο, η ύλη είναι οντολογική κατατηγορία ενώ η ενέργεια όχι διότι απλά αποτελεί μια χαρακτηριστική ιδιότητα της πρώτης - δηλαδή της ύλης – και όχι μια ξεχωριστή ουσία. Η ενέργεια είναι ΦΥΣΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ και όχι μορφή ύπαρξη. Με την ίδια απλοική λογική θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί και να δώσει οντολογικό status σε κάθε γνώρισμα και χαρακτηριστικό της ύλης λέγοντας για παράδειγμα ότι πέραν της ύλης υπάρχει και η στροφορμή ή μάζα. Όπως η ενέργεια έτσι και η στροφορμή ή η μάζα είναι χαρακτηριστικά της ύλης και ΟΧΙ ύλη άρα είναι πολύ απλό να αντιληφθεί κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ενέργεια απουσία ύλης. Το σφάλμα της οντοποίησης ενός φυσικού μεγέθους είναι ισοδύναμο με το να λέμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ταυτόχρονα δυο υπάρξεις : μια η φυσική του ύπαρξη και μια το όνομα του το οποίο τον χαρακτηρίζει. Πιο αυστηρά, η ενέργεια όπως η στροφορμή και η ορμή είναι ένα ολοκλήρωμα της κίνησης δηλαδή μια ποσότητα της οποία η συνολική τιμή διατηρείται σ’ ένα κλειστό σύστημα ΣΩΜΑΤΩΝ. Η ύπαρξη αυτού του νόμου διατήρησης και κατ’ επέκταση του μεγέθους το οποίο διατηρείται, οφείλεται στην Αρχή της ομογένειας του χρόνου η οποία απαιτεί να μην αλλοιώνονται οι εξισώσεις των φυσικών νόμων όταν αλλάζει η αρχή των χρόνων. Η ακτινοβολία είναι σωματίδια τα οποία ΦΕΡΟΥΝ ενέργεια αλλά προφανώς δεν έχει έννοια να μπούμε ότι ΕΙΝΑΙ ενέργεια. Τα φωτόνια είναι καθ’όλα τα χαρακτηριστικά τους σωματίδια της τάξης των μποζονίων και ως μποζόνια έχουν μηδενική μάζα ηρεμίας. Ο πολύς ο κόσμος ταυτίζει την μάζα με την ποσότητα ύλης και δεν μπορεί να συλλάβει τη σωματιδιακή υφή κάποιου πράγματος το οποίο στερείται μάζας διότι αγνοεί το γεγονός ότι η μάζα δεν μετρά την ποσότητα ύλης αλλά την αδράνεια ενός σώματος. Σε προχωρημένα βιβλία κβαντικής ηλεκτροδυναμικής μπορείς να βρεις εξαιρετικές αποδείξεις για το πώς μια σωματιδιακή ακτινοβολία μπορεί να συμπεριφέρεται με τρόπο που περιγράφεται από τις εξισώσεις του Maxwell. Τέλος η περίφημη εξίσωση του Einstein δεν λέει ότι η ύλη μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια αλλά το ότι κάθε τι που έχει μάζα ηρεμίας ακόμα και αν δεν έχει κινητική ή δυναμική ενέργεια, έχει ενέργεια λόγω της μάζας του. Η σχέση της μάζας με την ενέργεια στην οποία αντιστοιχεί δίνεται απ’ αυττην εξίσωση. Κατά την πυρηνική έκρηξη δεν εξαϋλώνεται η ύλη αλλά απλά απελευθερώνεται η ενέργεια που προϋπήρχε μέσα στην ύλη. Οι ενεργειακές εκδηλώσεις στην φύση δεν οφείλονται στην «δημιουργία» ενέργειας αλλά στην μεταφορά της από ένα σύστημα σ’ ένα άλλο , έτσι και στην πυρηνική έκρηξη μεταφέρεται η ενέργεια του πυρήνα στα φωτόνια με την μορφή ακτινών γ αλλά και στα ηλεκτρόνια με την μορφή κινητικής ενέργειας η οποία προκαλεί το κρουστικό και το θερμικό κύμα. Άρα ούτε καν τα φωτόνια αποτελούν ενέργεια όπως νομίζει ο πολύς ο κόσμος. Τα πάντα είναι σωματίδια αλλά όχι κλασικά σωματίδια. Το μεγάλο άλμα στην θεωρητική φυσική έγινε με την δεύτερη κβάντωση όπου κβαντώθηκαν δηλ έλαβαν διακριτή μορφή ακόμα και αυτά που ονομάζαμε πεδία γι’ αυτό και ονομάζεται κβαντική θεωρία πεδίων. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ φίλε, Η τροχιά της Σελήνης σχηματίζει σχεδόν 5 μοίρες με το επίπεδο της εκλειπτικής. Αφού η μια εστία της τροχία είναι στην Γη , προφανώς η αλλη βρίσκεται εξω απο την εκλειπτική. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Επιτρέψτε μου να συμπληρώσω κάποια πράγματα σ’αυτό το πολύ ενδιαφέρον ερώτημα. Στην ουσία η διερώτηση πάνω στην διττή φύση (σωματίδιο ή κύμα) της ύλης είναι μια τεράστια επιστημολογική πλάνη η οποία ταλάνιζε τους φυσικούς στης αρχές του 1920 όταν πρωτοθεμελιώθηκε η Κβαντική Μηχανική. Η απάντηση σ’αυτό το ερώτημα είναι ότι η ύλη είναι όντως σωματιδιακή με ιδιότητες δυναμικά αιτιοκρατούμενες (τα μετρούμενα μεγέθη έχουν στατιστική κατανομή η οποία υπακούει συγκεκριμένους νόμους). Τα φαινόμενα περίθλασης και συμβολής που παρουσιάζει η ύλη δεν υποδεικνύουν κυματική φύση αλλά κυματική συμπεριφορά. Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ αυτών των δυο είναι ότι μπορούμε να ομιλούμε για κυματική φύση μόνο αν κάποιο φυσικό μέγεθος «κυμαίνεται» δηλαδή η χρονική του εξέλιξη δίνεται από διαφορική εξίσωση παρόμοια μ’αυτού του κύματος. Στην περίπτωση της ύλης αυτό που «κυμαίνεται» δεν είναι κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό του σωματιδίου αλλά η πιθανότητα του να βρεθεί σε κάποιο χωρικό σημείο όταν αποπειραθούμε να μετρήσουμε την θέση του. Για να είμαστε πιο ακριβής αυτό που κυμαίνεται είναι η κυματοσυνάρτηση Ψ η οποία είναι ενγενώς μιγαδική και δεν έχει καμία απολύτως φυσική σημασία πέραν από το |Ψ|2 που αποτελεί το προαναφερθείσα πιθανότητα. Τα κυματικά φαινόμενα οφείλονται στο ότι η χρονική εξέλιξη της Ψ η οποία δίνεται από την εξίσωση Schrödinger, έχει μορφή παραπλήσια μ’αυτή της εξίσωσης κύματος γι’ αυτό και οι λύσεις τους και τα φαινόμενα στα οποία αντιστοιχούν, προσομοιάζουν. Κατ’ ουσία ακόμα και η εξίσωση Schrödinger δεν μοιάζει απόλυτα με την κυματική εξίσωση διότι η πρώτη είναι πρωτοτάξια ως προς το χρόνο ενώ η δεύτερη δευτεροτάξια. Δεν υπάρχει ούτε μια ιδιότητα ενός σωματιδίου η οποία να χαρακτηρίζεται από έκταση στον χώρο όπως οι ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά των πραγματικών κυμάτων. Η Κβαντική γενίκευσε και εκλογίκευσε την έννοια του σωματιδίου και των εν δυνάμει ιδιοτήτων του χωρίς να δημιουργεί αντιφάσεις μεταξύ βασικών εννοιών. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Οι ορισμοί στην Επιστήμη είναι πολύ χρήσιμοι για λόγους κατάταξης και ιεράρχησης των εμπειρικών δεδομένων όμως δεν αποτελούν γνώση γι’ αυτό και δεν πρέπει να τους αφήνουμε να μας μπερδεύουν. Η ουσία ενός πλανήτη σίγουρα δεν βρίσκεται στον ορισμό του αλλά στην ειδοποιό διαφορά του με τ’ άλλα σώματα του ηλιακού συστήματος καθώς επίσης και στον τρόπο με τον οποίο σχηματίστηκε γι’ αυτό και θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνο μια ερώτηση για να καταλάβουμε το status του φερόμενου ως δέκατου πλανήτη, η οποία είναι η ακόλουθη : Από ποιο εξελικτικό στάδιο της δημιουργίας του ηλιακού συστήματος προέρχεται η γένεση αυτού του σώματος ? Για παράδειγμα οι κομήτες και οι αστεροειδής δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως πλανήτες διότι αποτελούν απομεινάρια (το καθένα προερχόμενο από διαφορετική διαδικασία) της γένεσης του πλανητικού συστήματος από το πρωτογενές νέφος αερίων και σκόνης. Οι αστρονόμοι τα χαρακτηρίζουν ως solar system fluff (αποτυχημένες προσπάθειες του ηλιακού συστήματος) διότι οι μεν κομήτες αν και έφτασαν στην κατάσταση του planetesimal (πλανητοειδούς) δεν κατάφεραν να αποτελέσουν κομμάτι ενός μεταγενέστερου πρωτοπλάνητη (άθροιση μικρών πλανητοειδών πριν την διαφοροποίηση των υλικών και τη δημιουργία του πλανήτη). Επίσης η σύσταση τους δηλαδή ο πάγος νερού, αμμωνίας και μεθανίου τους αποκλείει από το να χαρακτηριστούν πλανήτες. Για τους μεν αστεροειδής δεν είναι πλανήτες διότι είτε αποτελούν κομμάτια ενός πλανήτη που διαλύθηκε κατά τα πρώτα στάδια της δημιουργίας του λόγω σύγκρουσης με άλλο μαζικό αντικείμενο του πρώιμου ηλιακού συστήματος είτε , σύμφωνα με πιο αυστηρά και ακριβή μοντέλα, αποτελούν και αυτοί την αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας ενός πλανήτη μεταξύ Άρη και Δια. Μπορεί ν’ αποδειχθεί με κλασική φυσική ότι σ’ εκείνη την τροχιά που πήγε να σχηματιστεί ο εν δυνάμει πλανήτης, οι παλιρροϊκές δυνάμεις του Δία ήταν τόσο ισχυρές που τον διέλυσαν. Ο μόνος τρόπος να επιζούσε θα ήταν να μπει σε τροχιά παλιρροϊκού συντονισμού (tidal coupling) η οποία θα χαρακτηρίζονταν από συγκεκριμένο ημιάξονα ο οποίος δεν ικανοποιούνταν για την δεδομένη θέση. Για να βρούμε λοιπόν από ποιο στάδιο δημιουργίας προήλθε ο «δέκατος» πλανήτης και να σιγουρευτούμε ότι δεν αποτελεί απλά «σκουπίδι» του πρωτονέφους, θα πρέπει να μπορέσουμε ν’ αποφανθούμε για την δομή του και να δούμε ένα έχει υποστεί διαφοροποίηση (differentiation) και διαστρωμάτωση, ιδιότητες χαρακτηριστικές των πλανητών. Μια ακόμη απάντηση μπορεί να δοθεί από την σύσταση του για να δούμε εάν συμφωνεί με την θεωρεία της επιλεκτικής συμπύκνωσης των διαφόρων υλικών ανάλογα με την απόσταση τους από τον ήλιο κατά την δημιουργία των πλανητοειδών. Εάν κάτι από τα παραπάνω δεν ισχύει τότε είναι απομεινάρι του πρωτονέφους και όχι πλανήτης. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Heal Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες με μια μικρή διαφορά. Θεωρώ ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο σκέψης απλά μετατοπίζουμε το πρόβλημα του συστήματος αναφοράς σε μεγαλύτερη κλίμακα χωρίς να το λύνουμε κατ’ ουσία και θα εξηγήσω το γιατί. Η περιοχή από την οποία λαμβάνουμε την ακτινοβολία υποβάθρου της οποίας την πηγή ορθά προτείνεις να χρησιμοποιηθεί ως σύστημα αναφοράς, είναι ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι του υπαρκτού Σύμπαντος σύμφωνα με την θεωρία του Πληθωρισμού την οποία ανέφερε και ο φίλος kanal. Σύμφωνα μ’ αυτή την θεωρία η οποία συμπληρώνει το Standard Model, το Σύμπαν που είναι προσιτό σε μας προέρχεται από μια περιοχή η οποία μπορούσε στα αρχικά σταδία δημιουργίας του Σύμπαντος ( 1e-35 sec) ν’ ανταλλάσσει πληροφορία με την μέγιστη ταχύτητα διάδοσης σήματος η οποία είναι ίση με την ταχύτητα του φωτός (για να μπορούμε εξ άλλου να επιτύχουμε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας). Αυτή η περιοχή η οποία ονομάζεται σφαίρα επιρροής στην Κοσμολογία είχε εκείνη την εποχή διάμετρο 1e-25 m την στιγμή που όλο το Σύμπαν είχε διάμετρο 10 cm. Άρα τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν 1e78 τέτοιες σφαίρες οι οποίες ονομάζονται και Κοσμικές Φυσαλίδες οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ ν’αλληλεπιδράσουν με το δικό μας κομμάτι του Σύμπαντος λόγω του πεπερασμένου της ταχύτητας του φωτός σε συνδυασμό με το πεπερασμένο της ηλικίας του Σύμπαντος. Βρίσκοντας λοιπόν ένα σύστημα αναφοράς ως προς το οποίο να μην έχεις μετατόπιση Doppler το μόνο που πιστοποιείς είναι η σχετική σου ταχύτητα είναι ίδια μ’ένα μόνο από τα 1e78 κομμάτια του Σύμπαντος ως προς τα οποία ΠΟΤΕ δεν μπορείς ν’ αποφανθείς για την κινητική σου κατάσταση μιας και σε σχέση με τον κώνο του φωτός της δικής σου φυσαλίδας αυτά βρίσκονται έξω απ’ αυτόν δηλαδή στην περιοχή του Παγκόσμιου Αλλού . Για τους παραπάνω λόγους είπα ότι απλά μετατοπίζεται το πρόβλημα του συστήματος αναφοράς σε μεγαλύτερη κλίμακα χωρίς όμως να δίνουμε ουσιαστική λύση. Φιλικά, Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Οι απόψεις που παρουσιάζεται είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Θα ήθελα να κάνω ένα μικρό διαχωρισμό και να παρουσιάσω μια αμφιβολία όσον αφορά στο προνομιακό σύστημα αναφοράς. Κατ' αρχήν πολύ σωστά πρέπει ν' αναμένουμε μια συχνοτική μετατόπιση του παρατηρούμενου φάσματος της ακτινοβολίας υποβάθρου λόγω το φαινομένου Doppler όμως αυτό το φαινόμενο δεν επηρεάζει ούτε την διεύθυνση διάδοσης της κύμανσης ούτε της ένταση της ακτινοβολίας άρα δεν μπορεί να επηρεάσει το βαθμό ισορροπίας της. Η αμφιβολία μου πάνω στην χρήση της ακτινοβολίας υποβάθρου για να οριστεί ένα προνομιακό σύστημα αναφοράς είναι η εξής : Δεν πιστεύω να υπάρχει σύστημα αναφοράς ως προς το οποίο η ακτινοβολία να είναι απολύτως ισοτροπική και αυτό εξαιτίας του φαινομένου της αποπλάνησης (aberration of light) του φωτός. Ακόμα και για ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς (Α.Σ.Α) γνωρίζουμε από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ότι ένα ισοτροπικό πεδίο ακτινοβολίας θα εμφανίζεται ως κωνικό σ’ ένα κινούμενο σύστημα αναφοράς εξαιτίας του νόμου της πρόσθεσης των ταχυτήτων. Άρα αυξανομένης της ταχύτητας του Α.Σ.Α τόσο πιο ανισότροπη θα εμφανίζεται η ακτινοβολία υποβάθρου. Επίσης θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις για την προσπάθεια εύρεσης προνομιακού συστήματος αναφοράς. Έχω την εντύπωση ότι μετά την φορμαλιστική ενοποίηση που κατάφερε ο Einstein με την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας καταφέρνοντας να γράψει τις θεμελιώδεις εξισώσεις της φυσικής σε συναλλοίωτη μορφή για κάθε σύστημα αναφοράς , δεν έχει έννοια να αναρωτιόμαστε για το προνομιακό σύστημα αναφοράς διότι ήδη οι εξισώσεις μας δεν εξαρτώνται απ’αυτό όπως παλαιότερα. Φιλικά, Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι Ο λόγος για τον οποίο η ακτινοβολία υποβάθρου είναι ισοτροπική οφείλεται στο γεγονός ότι προέρχεται από την εποχή κατά την οποία η ύλη και η ακτινοβολία βρίσκονταν σε θερμοδυναμική ισορροπία.Όπως είναι γνωστό, ήδη από την κλασσική Φυσική και τους νόμους Στατιστικής Φυσικής του Boltzman, σ’ ένα σύστημα όπου ύλη και ακτινοβολία βρίσκονται σε ισορροπία η ακτινοβολία προφανώς είναι ισότροπη διότι διαφορετικά αν δεν ήταν θα σήμαινε ότι είχαμε διαρκή εισροή ή φυγή ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας σε κάποιο σημείο (για το οποίο η ακτινοβολία δεν θα ήταν ισότροπη) με αποτέλεσμα την αύξηση ή αντίστοιχα ελάττωση της θερμοκρασίας κάτι που σημαίνει ότι δεν βρισκόμαστε σε θερμοδυναμική ισορροπία. Πιο συγκεκριμένα και με πιο αυστηρούς όρους όταν το Σύμπαν βρίσκονταν σε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας όλες οι τιμές των κυματανυσμάτων διάδοσης k των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων ήταν ισοπίθανες και αυτό που διαφοροποιούνταν ήταν η πυκνότητα ισχύος συναρτήσει της συχνότητας (ακτινοβολία μέλανος σώματος). Το τελευταίο γεγονός συν το γεγονός της ισοτροπικής διαστολής του Σύμπαντος προκαλεί την ισορροπία που εμείς βλέπουμε τώρα. Οι μετρήσεις του δορυφόρου COBE έδειξαν ότι τελικά αυτή η ακτινοβολία δεν είναι τόσο ισοτροπική όσο νομίζουμε. Οι Φυσικοί πιστεύουν ότι οι παρατηρούμενες ανισοτροπίες σηματοδοτούν την απαρχή δημιουργίας συμπαγών δομών όπως οι γαλαξίες. Φιλικά, Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Όσα είχα γράψει στην προηγούμενη μου απάντηση ήταν σωστά απο επιστημονικής απόψεως αλλά κάποια πράγματα χρειάζονται διόρθωση από ιστορικής απόψεως. Αν και όντως η ακτινοβολία μέλανος σώματος χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένο συχνοτικό προφιλ (κάτι που επι του παρόντος επιβεβαιώνουν οι μετρήσεις του δορυφόρου COBE), oι Penzias Wilson μέτρησαν μόνο ενα σημείο αυτής της καμπύλης το οποίο αντιστοιχούσε σε συχνότητα 9.3 GHz. Αδυνατούσαν να σαρώσουν μεγάλη συχνοτική περιοχή για να εξάγουν το συχνοτικό προφιλ της ακτινοβολίας για δυο τεχνικούς λόγους : 1) Η κάθε κεραία είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί σε συγκεκριμένη περιοχή του φάσματος και με μικρό εύρος ζώνης. Η κεραία που χρησιμοποίησαν ήταν χωάνη η οποία δεν είναι ευρυζωνική. 2) Ενα απο τα χαρακτηριστικά των ενισχυτών υψηλής συχνότητας είναι το πολυ μικρό εύρος ζώνης τους διότι δεν μπορούν να συντονιστούν σε μεγάλη μπάντα συχνοτήτων εξαιτίας της δυσκολίας κατασκευής ζωνοπερατών φίλτρων υψηλής συχνότητας με μεγάλο Q δηλ. συντελεστή ποιότητας. Οι δυο ερευνητές οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα για την προέλευση του σήματος απο μια μοναδική μέτρηση (δηλ. σε μια μόνο συχνότητα) διότι κατά τύχη έμαθαν ότι ο φυσικός κοσμολόγος G.Gamov (1960) πριν απο λίγο καιρό με το κοσμολογικό μοντέλο που είχε φτιάξει προέβλεπε την ύπαρξη ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που αντιστοιχούσε στην μετηθήσα θερμοκρασία των 3 Κ ! Αν λοιπόν δεχτούμε την υπόθεση προέλευσης αυτού του σήματος, χρησιμοποιώντας τον νόμο του Planck για την ακτινοβολία μέλανος σώματος και την μετρηθήσα πυκνότητα ισχύος, μπόρεσαν να υπολογίσουν την θερμοκρασία στην οποία αυτή αντιστοιχεί. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Θα ήθελα να συμπληρώσω κάποια πράγματα σ’αυτά που είπε ο αγαπητός Heal του οποίου οι παρατηρήσεις ήταν ολόσωστες. Όπως λοιπόν έγραψε ο Heal, εκπομπή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας συμβαίνει μόνο όταν ο πυρήνας μεταβεί από μια ενεργειακή κατάσταση υψηλής ενέργειας σε μια ενεργειακή κατάσταση χαμηλότερης ενέργειας και όχι όταν απλά κινείται το πρωτόνιο μέσα στον πυρήνα. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν εκπέμπει ηλεκτρομαγνητική ενέργεια ένα ηλεκτρόνιο γύρω από τον πυρήνα. Αν εξέπεμπε ενέργεια με την μορφή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων θα ελαττώνονταν η συνολική του ενέργεια με αποτέλεσμα να έπεφτε πάνω στον πυρήνα και να μην υπήρχαν άτομα. Το αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του πυρήνα είναι ότι λόγω του πολύ μικρού του μεγέθους (της τάξης των fm) το πηγάδι δυναμικού που δημιουργεί είναι πολύ στενό με αποτέλεσμα η απόσταση δυο διαδοχικών ενεργειακών σταθμών του συστήματος του πυρήνα να είναι πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη απόσταση δυο ενεργειακών σταθμών του ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι οι ενεργειακές μεταβολές του πυρήνα (πυρηνικές αντιδράσεις) απελευθερώνουν ή απαιτούν για την πραγματοποίηση τους πολύ μεγαλύτερα ποσά ενέργειας από τις αντίστοιχες μεταβολές ενός ατόμου (χημικές αντιδράσεις). Γι’ αυτό το λόγο και η ενέργεια που απελευθερώνεται σε μια χημική αντίδραση (π.χ έκρηξη ΤΝΤ) είναι πολύ μικρότερη από την ενέργεια μιας πυρηνικής αντίδρασης (π.χ διάσπαση του ατόμου). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν εκπέμπει διαρκώς ηλεκτρομαγνητική ενέργεια ένας πυρήνας. Υπάρχουν όμως στιγμές κατά τις οποίες κατά την μετάβαση από μια στάθμη σε μια άλλη εκπέμπει ισχυρή ακτινοβολία γ η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από τις γνωστές ακτίνες γ. Άρα τα πρωτόνια ενός πυρήνα μπορούν να εκπέμψουν ακτινοβολία αλλά υπό τις προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω και τις οποίες ορθά παρέθεσε πριν από μένα ο Heal. Φιλικά, Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι Πριν ανακαλυφθεί η σχέση θερμοκρασίας και φασματικών γραμμών απορρόφησης, οι αστροφυσικοί κατέτασσαν τους αστέρες ανάλογα με την ένταση των γραμμών απορρόφησης του Υδρογόνου. Αυτές οι γραμμές συμβολίζονται με Ηα, Ηβ, Ηγ, Ηδ, Ηε και από το ε και πέρα χρησιμοποιήθηκαν αριθμοί (π.χ Η7) διότι οι ξένοι αστροφυσικοί είχαν πρόβλημα με το ελληνικό αλφάβητο. Η κατάταξη των αστέρων ανάλογα με την ένταση αυτών των φασματικών γραμμών παραστάθηκε με μια φθίνουσα σειρά χρησιμοποιώντας τα κεφαλαία γράμματα της Αγγλικής αλφαβήτου Α, Β,C και ούτω καθ’ εξής. Όταν όμως ανακαλύφθηκε η σχέση θερμοκρασίας-φάσματος οι αστροφυσικοί κατέταξαν τους φασματικούς τύπους με φθίνουσα σειρά θερμοκρασιών η οποία δεν ήταν φυσικά αμφιμονοσήμαντα αντιστοιχίσιμη με την πρότερα ορισμένη κατάταξη η οποία ορίζονταν με βάση την ένταση των γραμμών απορρόφησης του Υδρογόνου γι’ αυτό και «ανακατεύτηκαν» τα γράμματα της προηγούμενης κατάταξης και προέκυψε η Ο, B , A , F , G ,K, M. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Άγγελε Οι παρατηρήσεις σου ήταν πολύ σωστές. Στην απάντηση μου μίλησα για το ηλιακό σύστημα και όχι για το Σύμπαν γιατί η απάντηση κατά πόσο το Σύμπαν έχει κέντρο είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Θα κάνω μια απόπειρα να σου δείξω την πολυπλοκότητα και όχι να δώσω μια απάντηση. Κατ' αρχήν δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε καν για μαθηματικό σημείο αναφερόμενοι στην Μεγάλη Έκρηξη και αυτό γιατί όπως έγραψα σε άλλο σημείο κατά την Μεγάλη Έκρηξη δημιουργήθηκε και ο Χωρόχρονος μαζί με την ύλη. Τα σημεία είναι στοιχεία ενός τοπολογικού χώρου ο οποίος δεν υφίσταντο καν κατά την Μεγάλη Έκρηξη η οποία έγινε όχι μόνο σε χώρο κενό από ύλη αλλά σε κάτι αφάνταστα πιο αφηρημένο. Έγινε ανυπαρξία οποιουδήποτε τοπολογικού χώρου ή όπως λένε σε κάτι το οποίο στερούνταν την οποιαδήποτε γεωμετρική δομή (δεν ξέρω αν δικαιολογούμε να μιλώ για "κάτι" όταν αναφέρομαι στην πλήρη ανυπαρξία). Άρα σε πρώτη φάση είναι λανθασμένο να σκεφτόμαστε την εικόνα ενός Σύμπαντος που φουσκώνει αφού δεν υπάρχει κάτι μέσα στο οποίο να φουσκώνει. Η έννοια της ισοτροπίας η οποία παραπέμπει σ’ αυτή της σφαιρικότητας αναφέρεται στις εσωτερικές σχέσεις μερών του Σύμπαντος και όχι στη σχέση του Σύμπαντος με την Ανυπαρξία στην οποία διαρκώς δημιουργεί Χωρόχρονο (απέφυγα να χρησιμοποιήσω την λέξη «επεκτείνεται» διότι είναι ιδιαιτέρως παραπλανητική). Για να μπορούμε να μιλήσουμε για κέντρο ενός τμήματος ισότροπου τοπολογικού χώρου θα πρέπει να υπάρχει τοπολογικός χώρος και εξώ απ’ αυτό το τμήμα κάτι το οποίο δεν ισχύει στην περίπτωση μας. Τέλος κάτι που πάντα μας παραπλανεί είναι ότι μιλάμε για Χωρικές ιδιότητες ξεχνώντας ότι και οι δυο Θεωρίες της Σχετικότητας μας έμαθαν ότι δεν έχει έννοια ο διαχωρισμός των χωρικών από την χρονική διάσταση. Στη σύγχρονη Φυσική υπάρχει μόνο μια οντότητα ο χωρόχρονος ο οποίος είναι μια τετραδιάστατη διαφορίσιμη πολλαπλότητα της οποίας η μορφή των διαστάσεων εξαρτάται από την συγκεκριμένη επιλογή Χάρτη δηλαδή της αμφιμονοσήμαντης αντιστοίχησης της τοπολογικής πολλαπλότητας πάνω στο σύνολο RxRxRxR. Με απλά λόγια το αν μια διάσταση έχει χωρικές ή χρονικές ιδιότητες εξαρτάται καθαρά από το σύστημα αναφοράς του εκάστωτε παρατηρητή . Άρα κατ’ ουσία δεν έχει έννοια να μιλάμε για κέντρο του Σύμπαντος παρά μόνο για κέντρο του τετραδιάστατου συνεχούς , διαπίστωση που μας παραπέμπει στα λεγόμενα της προηγούμενης παραγράφου. Η μόνη έννοια με την οποία θα μπορούσα να σκεφτώ το κέντρο του Σύμπαντος θα ήταν ένα σημείο του οποίου η τετραδιάστατη απόσταση απ’ όλα τα σημεία του Σύμπαντος θα ήταν η ίδια (αυτό ονομάζεται Υπερσφαίρα στα μαθηματικά). Κάτι τέτοιο μου φαντάζει λίγο απίθανο να γίνεται διότι αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι η τετραδιάστατη απόσταση υπολογίζεται με βάση τον μετρικό τανυστή σε κάθε σημείο της πολλαπλότητας ο οποίος λόγω της διαστολής αλλάζει (το τανυστικό πεδίο είναι συνάρτηση του χρόνου), η πιθανότητα αυτές οι αποστάσεις να διατηρηθούν ίσες ακόμα και αν σε κάποια χρονική στιγμή ήταν ίδιες, πρέπει να είναι απειροστή. Φιλικά, Αντώνης

Καλησπέρα Χρήστο Απ' όσο γνωρίζω γενικά για την ανίχνευση και ενίσχυση τόσο ισχνών ραδιοκυμάτων οι δέκτες και οι ενισχυτές καταψύχονται με υγρό ήλιο ώστε να ελαχιστοποιούνται τα προβλήματα που οφείλονται στον θερμικό θόρυβο. Κάθε ηλεκτρονική συσκευή χαρακτηρίζεται από την λεγόμενη θερμοκρασία θορύβου την οποία μπορείς να ελαττώσεις όχι μόνο με ψύξη αλλά και τοποθετώντας ένα πολύ ισχυρό προενισχυτή στο feed της κεραίας (LNA – Low Noise Amplifier). Αποδεικνύεται με απλά μαθηματικά ότι η θερμοκρασία θορύβου του συστήματος ελαττώνεται αντιστρόφως ανάλογα της ενίσχυσης του LNA. Πέρα από τις τεχνικές αυτές που χρησιμοποίησαν για ν’ αποφύγουν τον θερμικό θόρυβο υπάρχει και κάτι πιο ουσιαστικό που βοηθά στο να ξεχωρίσουμε την προέλευση του σήματος. Κάθε σήμα έχει ένα προφίλ ανάλογα με την προέλευση του και κατ’ επέκταση τον τρόπο με τον οποίο παράχθηκε. Ο θερμικός θόρυβος είναι λευκός θόρυβος έχοντας την ίδια ένταση σε όλες τις συχνότητες όταν τον αναλύσουμε κατά Fourier ενώ το σήμα που προέρχεται από την ανίχνευση ακτινοβολίας μέλανος σώματος έχει μια χαρακτηριστική μορφή της οποίας το μέγιστο, σύμφωνα με τον νόμο που προανέφερα, αντιστοιχεί σε ορισμένη θερμοκρασία. Άρα μόλις ο Penzias και Wilson πέρασαν το σήμα από spectrum analyzer θα κατάλαβαν ότι «κάτι δεν πάει καλά». Μια ακόμη σκέψη η οποία τους πιστοποίησε ότι αυτό το σήμα δεν αποτελούσε θόρυβο γήινης ή εξωγήινης προέλευσης ήταν ότι η ακτινοβολία ήταν ισοτροπική δηλαδή η ένταση της δεν εξαρτώνταν από την κατεύθυνση που σκόπευε η κεραία. Αρχικά όλ’ αυτά τους φάνηκαν τόσο απίστευτα που νόμιζαν ότι αυτό το περίεργο σήμα το δημιουργούσε μια φωλιά που είχαν φτιάξει κάτι πουλιά γι’ αυτό και καθάρισαν ενδελεχώς την κεραία εξακολουθώντας προς μεγάλη τους έκπληξη να λαμβάνουν το ίδιο σήμα. Η δεύτερη σου ερώτηση είναι πολύ εύλογη αλλά ειλικρινά πρέπει να δηλώσω άγνοια επί τούτου. Λογικά η θερμοκρασία πέφτει διαρκώς αλλά δεν θυμάμαι αν ο ρυθμός πτώσης της δικαιολογεί παρατηρήσιμη μεταβολή μέσα σε χρονικό περιθώριο δεκαετιών. Θα ψάξω τα βιβλία μου και αν βρω κάτι θα στο πω. Χαιρετισμούς, Αντώνης

Φίλε josekm Όσα έγραψε ο messier51 είναι πολύ σωστά απλά θα ήθελα να διευκρινίσω την διαδικασία με την οποία η αρχέγονη θερμική ακτινοβολία μέλανος σώματος του Σύμπαντος έφτασε ν' αντιστοιχεί στα 2.7 Κ. Όπως ξέρεις η θερμική ακτινοβολία μέλανος σώματος δεν είναι τίποτε άλλο από ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφόρων συχνοτήτων ή αν θες φωτόνια διαφόρων συχνοτήτων. Επειδή η θερμοκρασία του Σύμπαντος στα πρώτα λεπτά της δημιουργίας ήταν αφάνταστα υψηλή, σύμφωνα με τον νόμο του Wein το μέγιστο της πυκνότητας ισχύος της θερμικής ακτινοβολίας αντιστοιχούσε σε πολύ μεγάλες συχνότητες ή αντίστοιχα σε πολύ μικρά μήκη κύματος γι' αυτό και για τα πρώτα δευτερόλεπτα υπερίσχυε το φως έναντι της ύλης αφού η υψηλής ενέργειας ακτινοβολία διέλυε τα πάντα και επέτρεπε μόνο στα quark να υπάρχουν. Με το που ξεκίνησε η διαστολή του Σύμπαντος και ιδιαίτερα την Πληθωρισμική περίοδο όπου η διαστολή έγινε με εκθετικό ρυθμό, το Σύμπαν «κρύωσε» γιατί μαζί με τον χωρόχρονο διαστέλλονταν και η ακτινοβολία που βρίσκονταν μέσα του με αποτέλεσμα να «τεντώνονται» τα κύματα και να μεγαλώνει το μήκος κύματος τους με ταυτόχρονη μείωση της συχνότητας στην οποία αντιστοιχούσαν. Όπως ξέρεις σύμφωνα με τον νόμο του Planck η ενέργεια που αντιστοιχεί σ’ ένα φωτόνιο είναι E= h*ν = h*c/λ . Άρα με την διαστολή αυξανομένου του μήκους κύματος ελαττώνονταν η ενέργεια των αρχικών φωτονονίων και άρα η θερμοκρασία στην οποία αντιστοιχούν. Έτσι καταλήξαμε στην θερμοκρασία των 2.7 Κ Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι, Επιτρέψτε μου να συμπληρώσω τα όσα ενδιαφέροντα ειπώθηκαν απ' όλους τους προηγούμενους συνομιλητές των οποίων οι απόψεις ήταν ιδιαίτερα ενδελεχής και εμπεριστατωμένες. Η άποψη μου είναι ότι μπορούμε να απαντήσουμε στο θέμα της ορθότητας ή μη της ηλιοκεντρικής αντίληψης χρησιμοποιώντας κατ’ αρχήν την Νευτώνεια φυσική και ύστερα δευτερευόντως την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας επικουρικά. Στις σκέψεις που ακολουθούν για λόγους απλότητας θα θεωρήσω το μοντέλο μόνο της Γη και του Ήλιου πιστεύοντας ότι η γενίκευση των συμπερασμάτων δεν θα είναι δύσκολη τοποθετώντας στο σκηνικό και τους άλλους πλανήτες. Τόσο η γεωκεντρική όσο και η ηλιοκεντρική αντίληψη είναι λανθασμένες διότι αν θεωρήσουμε απομονωμένο το ηλιακό σύστημα, η Γη και ο Ήλιος περιστρέφονται αμφότεροι πάνω σε όμοιες ελλείψεις με κοινή εστία το κέντρο μάζας τους. Αποδεικνύεται ότι για απομονωμένο σύστημα αυτό το κέντρο μάζας κινείται όπως ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς (Α.Σ.Α). Ο λόγος για τον οποίο ο Ήλιος έχει προτιμητέα θέση για την περιγραφή των κινήσεων του ηλιακού συστήματος είναι ότι βρίσκεται πιο «κοντά» στο Α.Σ.Α δηλαδή έχει μικρότερη επιτάχυνση κατά την κίνηση του γύρω από το κοινό κέντρο μάζας σε σχέση με την αντίστοιχη κίνηση της Γης και αυτό διότι λόγω της τεράστιας μάζας του το κέντρο μάζας του συστήματος βρίσκεται πολύ κοντά του και η επιτάχυνση του εξαιτίας της αλληλεπίδρασης του με την Γη είναι πολύ μικρότερη απ’ αυτή τη Γης. Γι’ αυτό και σε πρώτη προσέγγιση ο Ήλιος θεωρείται ακίνητος και όταν λέω θεωρείται δεν σημαίνει κατά σύμβαση αλλά και κατ’ ουσία διότι αν εκτελεστούν πειράματα Μηχανικής εκφράζοντας τους νόμους της Φυσικής θεωρώντας τον ως σύστημα αναφοράς τότε θα παρατηρήσουμε πολύ μικρές αποκλίσεις σε σχέση με τις αντίστοιχες αποκλείσεις που θα παρατηρηθούν αν χρησιμοποιήσουμε τη Γη ως σύστημα αναφοράς για να περιγράψουμε τα ίδια φαινόμενα. Επιτρέψτε μου επίσης να βοηθήσω σε μια παρανόηση που αφορά την Γενική Θεωρεία της Σχετικότητας. Το ότι κατάφερε ο Einstein να αποκαθηλώσει τον χαρακτηρισμό του απόλυτου από την έννοια της κίνησης δεν σημαίνει ότι έπαψε ουσιαστικά η διάκριση μεταξύ Α.Σ.Α και επιταχυνόμενου συστήματος αναφοράς. Αυτό που λέει η Θεωρεία της Σχετικότητας είναι ότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι ένα σύστημα αναφοράς επιταχύνεται ή είναι ακίνητο μέσα σ’ ένα βαρυτικό πεδίο. Προσέξτε το τελευταίο για το βαρυτικό πεδίο ! Ποτέ φορμαλιστικά δεν μπορείς να ταυτίσεις ένα επιταχυνόμενο σύστημα αναφοράς μ’ ένα Α.Σ.Α χωρίς να κάνεις χρήση της απαραίτητης υπόθεσης ότι το πρώτο είναι μεν ακίνητο αλλά με την παραπανίσια παραδοχή ότι βρίσκεσαι μέσα σ’ενα βαρυτικό πεδίο. Άρα ενώ φορμαλιστικά με την εισαγωγή του ισοδύναμου βαρυτικού πεδίου οι εξισώσεις της Φυσικής κατάφεραν να γίνουν συναλλοίωτες χωρίς να εξαρτώνται από το σύστημα αναφοράς, παρά ταύτα κατ’ ουσία η διαφορά μεταξύ Α.Σ.Α και συστημάτων αναφοράς επιταχυνόμενων ή ισοδύναμα θεωρούμενων μέσα σε βαρυτικό πεδίο, εξακολουθεί να υπάρχει. Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΗΤΕΟ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ. Για να σας πίσω σε αυτό θα σας αναφέρω την συμπεριφορά του Χρόνου μέσα στα δυο συστήματα αναφοράς (Α.Σ.Α και ακίνητο μέσα σε βαρυτικό πεδίο). Στο Α.Σ.Α σύμφωνα και με τις δυο Θεωρίες της Σχετικότητας ο Χρόνος στην ουσία δεν αλλοιώνεται αλλά παρουσιάζεται διαφορετικός λόγω της εκ των πραγμάτων αδυναμίας συγχρονισμού των ρολογιών μεταξύ των δυο συστημάτων αναφοράς. Σ’ αυτή την αντίληψη συνηγορεί και το γεγονός ότι ο Ίδιος χρόνος ενός φαινόμενο είναι ο ίδιος και στα δυο συστήματα αναφοράς σε αντίθεση με το επιταχυνόμενο σύστημα αναφοράς στο οποίο ο Χρόνος όντως αλλοιώνεται και τα ρολόγια γυρίζουν πιο αργά και ο Ίδιος χρόνος είναι διαφορετικός για το ίδιο φαινόμενο. Στο παράδοξο των Διδύμων η αλλοίωση του Χρόνου δεν οφείλεται στην υψηλή ταχύτητα του διαστημόπλοιου που φεύγει από την Γη αλλά στην επιβράδυνση και μετέπειτα επιτάχυνση που πρέπει να εφαρμόσει κατά την αναστροφή και επιστροφή του στη Γη για να συγκρίνει την ηλικία του με το άλλο δίδυμο. Άρα έχει έννοια να μιλάμε για το κέντρο του ηλιακού συστήματος αλλά μεταστοιχειώνοντας την δήλωση μας στην πιο αυστηρή μορφή : « Ο Ήλιος βρίσκεται πιο κοντά στην συμπεριφορά ενός Α.Σ.Α απ’ ότι η Γη». Όποιος αμφιβάλει γι’ αυτό μπορεί να πάρει δυο ατομικά ρολόγια και να τα τοποθετήσει και στα δυο σημεία. Η διαφορά των μετρήσεων τους δεν υποδεικνύει κάτι διαφορετικό γι’ την φύση αυτών των σημείων ? Φιλικά, Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι Όντως το μοντέλο του μπαλονιού με τις κουκίδες δεν είναι αντιπροσωπευτικό για την διαστολή του Σύμπαντος γι' αυτό και συνήθως χρησιμοποιείται το μοντέλο του "σταφιδόψωμου" στο οποίο οι σταφίδες απομακρύνονται κατά τη διάρκεια "φουσκώματος" του κάτι που προσιδιάζει περισσότερο στο φαινόμενο που προσπαθούμε να περιγράψουμε. Όσον αφορά για τις διαστάσεις του Σύμπαντος, σύμφωνα με την θεωρεία Kalouza-Klein η οποία είναι μια απόπειρα ενοποίησης των δυνάμεων, οι υπαρκτές διαστάσεις είναι 11 αλλά οι 7 απ' αυτές είναι τοπολογικά τόσο συνεστραμένες ώστε να μην είναι αντιληπτές από τις αισθήσεις. Ούτως ή άλλως οι σύγχρονες θεωρίες των χορδών και η κβαντική θεωρία πεδίου λειτουργούν σε περισσότερες των τεσσάρων διαστάσεις. Τέλος για την έννοια του ταυτόχρονου της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν έχει έννοια διότι ο χωρόχρονος σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν είναι ένα απλό μαθηματικό υπόστρωμα για τις θεωρίες μας αλλά αποτελεί οντολογική κατηγορία δηλαδή είναι κάτι το υπαρκτό. Κατά την Μεγάλη Έκρηξη δημιουργήθηκε τόσο η ύλη όσο και ο Χωρόχρονος κι επειδή για να χρησιμοποιούμε χρονικούς προσδιορισμούς όπως το "πριν " το "μετά" και το "ταυτόχρονο" πρέπει ήδη να υφίστανται ο χρόνος, δεν έχει καμία έννοια να μιλάμε για ταυτοχρονισμό την στιγμή που ακόμα δεν υπήρχε Χρόνος. Επίσης δεν έχει καμία έννοια να ρωτάμε τι υπήρχε "πριν" την δημιουργία διότι όπως λένε χαρακτηριστικά οι Θεωρητικοί Φυσικοί είναι σαν να ρωτάμε τι υπάρχει βορειότερα του Βόρειου Πόλου. Η έννοια της Δημιουργίας μπορεί να σταθεί λογικά μόνο εν χρόνω και όχι απουσία του άρα πολύ πιθανόν ακόμα και το πανάρχαιο ερώτημα του ανθρώπου περί Δημιουργίας από ένα όν το οποίο αποκαλεί Θεό να είναι απλά λανθασμένο και ενώ στέκει συντακτικά και γραμματικά σαν πρόταση να μην έχει απάντηση γιατί το ίδιο το ερώτημα δεν έχει έννοια. Γι'αυτό ακριβώς το λόγο στη Φυσική λένε ότι πολλές φορές είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις σωστές ερωτήσεις παρά να δίνεις σωστές απαντήσεις μιας και μια ερώτηση η οποία δεν έχει έννοια, μπορεί να ταλανίζει γενιές επιστημόνων. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Selas Να ξέρεις ότι η βάση όλων των ημερολόγιων του κόσμου ήταν και είναι η θέση των ουράνιων σωμάτων. Πιο συγκεκριμένα η διάρκεια της ημέρας ορίστηκε ως η διάρκεια της διάβασης του μέσου ήλιου από τον μεσημβρινό ενός τόπου (24 ώρες). Η διάρκεια του μήνα ( 30 ημέρες ) ορίστηκε με βάση το χρόνο που παίρνει στη Σελήνη να ολοκληρώσει ένα πλήρη κύκλο φάσεων Νέα Σελήνη - Πρώτο τέταρτο - Πανσέληνο - Τελευταίο τέταρτο- Νέα Σελήνη. Αυτή η διάρκεια ονομάζεται Συνοδικός μήνας. Τέλος η διάρκεια ενός έτους ορίστηκε από την χρονική διάρκεια διάβασης του ήλιου, λόγω της κίνησης της γης γύρω απ' αυτόν, από το ίδιο σημείο του ζωδιακού κύκλου. Στην ουσία 365.24 μέρες είναι ο χρόνος που παίρνει στη γη για να έρθει στο ίδιο σημείο της τροχιάς της. Αν υπολογίσεις αυτή τη διάρκεια σε Σεληνιακούς κύκλους προκύπτει ο αριθμός 12. Ελπίζω να έλυσα την απορία σου αν και υπάρχουν και άλλες λεπτομερείς όπως η έννοια των δίσεκτων ετών. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον αγαπητό sergio του οποίου τα λεγόμενα είναι απολύτως σωστά και ακριβή. Θα ήθελα να συμπληρωσω κι εγω κάτι για να βοηθήσω λίγο στην κατανόηση του φαινομένου της διαστολής, παραθέτοντας την εξήγηση της Φυσικής η οποία πάντα με συνέρπασε. Στην ουσία το Σύμπαν δεν διαστέλεται αλλά αυτή η φαινόμενη διαστολή είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γένεση εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και αυτή τη χρονική στιγμή. Κάθε χρονική στιγμή , σύμφωνα με την Κοσμολογία, γεννιέται χωρόχρονος μεταξύ των αντικειμένων με αποτέλεσμα να αυξάνεται η απόσταση μεταξύ τους όχι λόγω απομάκρυνσης αλλά λόγω δημιουργίας του μεταξύ τους χωρόχρονου . Γι' αυτό ακριβώς το λόγο παρατηρούμε τον υποβιβασμό της συχνότητας της ακτινοβολίας υποβάθρου των 3 Κ αφού διαρκώς και με την πάροδο του χρόνου αυξήθηκε το μήκος κύματος της λόγω της "διαστολής" του Σύμπαντος ενω η ταχύτητα του φωτός παρέμεινε σταθερή. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι Αν μου επιτρέπεται θα δώσω κι εγώ μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα με τον άξονα της Γης. Η Γη σύμφωνα με την Μηχανική Στερεού Σώματος συμπεριφέρεται σαν στρόμβος δηλαδή σαν σβούρα. Επειδή ο Ήλιος και η Σελήνη εξασκούν πάνω της ροπή της οποίας το διάνυσμα είναι κάθετο στην στροφορμή της Γης, αυτό έχει σας αποτέλεσμα να προκαλεί μετατόπιση του διανύσματος της στροφορμής και κατ' επέκταση του άξονα περιστροφής της πάνω σ' ένα κώνο του οποίου η γωνία της κορυφής του (apex angle) παραμένει σταθερή. Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως μετάπτωση. Άρα στην ουσία η γωνία που σχηματίζει η εκλειπτική με το ισημερινό επίπεδο αυξομειώνεται μεταξύ -23.44 μοιρών και 23.44 μοιρών κάνοντας ένα πλήρη κύκλο κάθε 26000 χρόνια . Έτσι ο άξονας περιστροφής της Γης σε 12000 χρόνια θα δείχνει στον Βεγκα και όχι στον Πολικό αστέρα. Η Γη επίσης επιβραδύνεται λόγω των τριβών που εξασκούν τα παλιρροϊκά φαινομένων που προκαλεί η Σελήνη και αυτή η επιβράδυνση έχει ως αποτέλεσμα να μεταφέρεται ιδιοστροφορμή από τη Γη στην Σελήνη μιας και η συνολική στροφορμή των δυο σωμάτων παραμένει σταθερή. Αυτή η αύξηση της Σεληνιακής στροφορμής είναι ισοδύναμη με απομάκρυνση της Σελήνης από τη Γη. Ελπίζω να βοήθησα λίγο. Φιλικά Αντώνης

Φίλε Γίωργο Ειλικρινά δεν ήθελα να κουράσω ούτε εσένα ούτε τους υπόλοιπους φίλους της συζήτησης. Ίσως η επιμονή μου παρεξηγήθηκε και θα σου εξηγήσω το λόγο. Για έναν Φυσικό η λεπτομέρεια, το μυστήριο και η ενδελεχής μελέτη είναι κάτι το συναραρπαστικό και κατ' ουσία είναι ο τρόπος που δουλεύει γι' αυτό καμία φορά ξεχνά ότι αυτά που σ' εκείνον φαίνονται ενδιαφέροντα και ουσιώδη για κάποιον άλλον είναι κουραστικά και ανιαρά. Πήρα το θάρρος να επιμείνω με τόση λεπτομέρεια στις απαντήσεις μου διότι είδα ότι το συγκεκριμένο forum αναφέρονταν στην Κοσμολογία η οποία είναι η κορωνίδα και ο πιο δύσκολος, αφηρημένος αλλά και ενδιαφέρον τομέας της Φυσικής. Αγαπητέ φίλε σ'ένα σεμινάριο σε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο παρακολούθησα ολόκληρη συζήτηση για το 17ο δεκαδικό ψηφίο (ακρίβεια εκατό τετρακις εκατομμυριοστά) της ανώμαλης μαγνητικής ροπής ενός μεσονίου , πληροφορία από την οποία μπορούσαν να τσεκάρουν το Standard Model της Δημιουργίας !!! Γι'αυτό ίσως καμία φορά γινόμαστε κουραστικοί χωρίς να το θέλουμε. Τους ευγενής χαιρετισμούς μου στα μέλη της συζήτησης και τη συγγνώμη μου αν τα κούρασα. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Γιώργο Χαίρομαι που εμμένεις στην απάντηση σου γι' αυτό κι θα ήθελα να απαντήσεις και σε μια δικιά μου ερώτηση η οποία είναι άμεση απορία της απάντησης σου. Αν το σώμα για του οποίου την κίνηση γίνεται λόγος είναι εντελώς μόνο του στο Σύμπαν πως μπορείς ν' αποδείξεις με μέτρηση την οποιαδήποτε δήλωση σου για την κινητική του κατάσταση μιας και δεν υπάρχει τίποτε γύρω από το σώμα σου σε σχέση με το οποίο να μπορείς να μετρήσεις την μετακίνηση του ? Τι έννοια έχει να μιλάς για ταχύτητα και επιτάχυνση όταν δεν μπορείς να τις μετρήσεις ? Η μήπως θα μετρήσεις την μετακίνηση σου σύμφωνα με τον Απόλυτο Χώρο και τον Αιθέρα, μια λανθασμένη ad hoc υπόθεση του Νεύτωνα η οποία απορρίφθηκε το 1905 από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ? Πραγματικά θα ήθελα να μάθω με ποίο τρόπο μπορείς ν' αποδώσεις κάποια έννοια στην κίνηση όταν έχεις μόνο ένα σώμα στο Σύμπαν ! Στην Φυσική δεν συζητάμε για ορισμούς αλλά για μετρήσημα - ή πιο σωστά- παρατηρήσιμα μεγέθη. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Γιώργο Η απάντηση στην ερώτηση του φίλου που την ανάρτησε είναι ότι με αυστηρή Φυσική η υποθετική κατάσταση στην οποία θέτει το σώμα δηλαδή πλήρη απουσία πεδίων, είναι φυσικώς απραγματοποίητη διότι σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρεία Πεδίων η κατάσταση ελάχιστης ενέργειας ενός συστήματος όπως π.χ όλου του Σύμπαντος, δεν μπορεί ποτέ να μηδενιστεί ή με άλλα λόγια το απόλυτο κενό όπως το φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος δεν είναι επιτρεπτή κατάσταση από τους φυσικούς νόμους. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχαν άλλα πεδία, το σώμα θ' αλληλεπιδρούσε με το ίδιο του το βαρυτικό πεδίο κάτι το οποίο συμβαίνει ακόμα και με τα ηλεκτρόνια τα οποία αλληλεπιδρούν με ίδιο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που αυτά παράγουν. Φιλικά Αντώνης

Αγαπητέ Χρήστο Σ' ευχαριστώ για την απάντηση σου. Όσον αφορά στην ιδέα για μια "σύντομη" παρατήρηση είναι πολύ καλή. Θα περιμένω για να μάθω πιο καλά το τηλεσκόπιο μου- μιας και το έχω μόνο δυο μέρες- ώστε να είναι μια "σύντομη" και όχι μια παρατήρηση ταλαιπωρίας και θα ξαναεπικοινωνήσουμε. Φιλικά Αντώνης