Παραθέτω ένα ακόμα ποίημα που έχω γράψει για τα αστέρια. Ξεχασμένα αστέρια που κείτεστε σαν πυγολαμπίδες ακίνητες,παγωμένες σ'ένα κρύο διάστημα, Πως καταφέρνετε και βρίσκετε τη δύναμη να ακτινοβολήσετε και να φωτίσετε ετούτους τους πλανήτες? Κιτρινωπά αστέρια,που φλογίζετε το σύμπαν και το εμπλουτίζετε με τη γνώση σας,με ένα πελώριο ανάστημα Πως κρατάτε για τόσα χρόνια συντροφιά τα πρώτα σας παιδιά,που τα βαφτίσατε κομήτες? Πως στέκεστε αμέριμνα,πως δε νιώθετε μοναξιά από τα αδέρφια σας,ενώ γνωρίζετε ότι κι εκείνα αιώνια σας ψάχνουν για να σας γνωρίσουν? Πείτε ένα γεια στην αστρόσκονη που σας υμνεί.Πείτε ένα γεια στο παιδί σας που αναδύθηκε στου εκατομμυρίου τους αιώνες για να σας χαμογελάσει,σάμπως του δώσετε απαντήσεις. Χαιρετίστε αέναα με το φως σας ένα σύντροφο σας,το άστρο της ημέρας μου,τον Ήλιο,όπου χάρης το φως του δε θα μπορούσα να σας επαινέσω. Όταν σβήσετε σα κερί που το χτυπάει αλύπητα το νερό,θυμηθείτε να βρεθούμε σε έναν παράδεισο,έξω από αυτό το σύμπαν,για να μάθω τα κρυμμένα σας μυστικά. Σ'ένα παράδεισο όπου το φέγγος σας θα ακτινοβολεί παντοτινά,όπου ο καυτός πυρήνας του ένδοξου παρελθόντος θα μετατραπεί σε μια θερμή ψυχή που θέλει να παγώσει,ενώ ολόψυχα μοιράζεται τα μυστικά της. Τα παιδιά των άστρων θα σας περιμένουν υπομονετικά.Μέχρι να σβήσει το τελευταίο ανάμεσα σας. Μπορεί το σύμπαν αυτό να παγώσει στους απέραντους αιώνες,μα οι σκέψεις μου βρίσκονται ήδη στο δικό μας παράδεισο...