....ηταν περιπου ενα λεπτο πριν την ολικότητα και εβλεπα την σελήνη απο το τηλεσκοπιο να "επιτιθεται" ταχυτατα προς την τελευταια επιφανεια του ηλιου, ενω εκεινος φαινόταν να δεχεται την επαφη χωρις αντισταση. Το σωμα μου ετρεμε απο αγωνία για αυτό που ερχότανε. ("δεν το πιστευω οτι ζω αυτο το πράγμα" ελεγα στον εαυτό μου) Θυμαμαι τωρα στα ντοκυμαντερ που οσοι ζουσαν την ολικοτητα φωνάζανε. ("μα καλά πως αντιδρούν ετσι αυτοι οι ξένοι;" ελεγα) Τωρα, νομιζω εκείνοι δεν φωνάζανε δυνατότερα απ' ο,τι εγω οταν ειδα για πρωτη φορα το διαμαντενιο δαχτυλιδι - Ερχεται!!!! -Νατο Νατο!!!! -Ναι Ναι!!!!! ... -Στέμααα!!!! -Προεξοχεεες!!!! -Υπεροχοοοο!!!!! Παυση και ΑΠΟΛΑΥΣΗ.... "Ωχ, φωγραφίες;;;;;" "Ναι ναι, γρήγορα" "Αμάν, ξεχασα να βγάλω το φίλτρο "Αστο τώρα!" Μετα απο τρια "δευτερολεπτα" (ηταν λεπτα που φανηκαν σαν δευτερολεπτα. Το πιο συντομο τριλεπτο της ζωης μου) Νατο διαμαντένιο δαχτυλιδι ξανα. Τα είχα χαμένα. "Beily's Ring", φωναξα. (Μετα γελάγαμε για αυτο με τον giorgosgr και τον filiatra) Με το πρώτο φώς ξεσπάσαμε σε πανηγυρισμους. Σαν να σωθηκε η Γη απο κάποια καταστροφη. Ολο το νησι γιόρταζε. Τα ποδια μας τρεμανε για αρκετη ώρα μετά... Οποιος σκοπευει να κανει ενα μακρυνο ταξιδι καποτε στην ζωη του, τοτε να παει εκει που γινεται μια εκλειψη Κώστας Τζιολας