Εξωπλανήτες.

Φίλε μου Trex, σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου. Όμως έχω μιαν απορία. Αφού οι ερυθροί νάνοι έλκουν πολύ ασθενέστερα, δεν μπορεί ο πλανήτης να περιστρέφεται στην κατάλληλη απόσταση για την ανάπτυξη ζωής αλλά ταυτογχρόνως να έχει και την ιδιοπεριστροφή του? Εννοώ να έλκεται στον ίδιο βαθμό που θα έλκειτο σε μεγαλύτερη απόσταση γύρω από έναν πορτοκαλή νάνο?

Φίλε μου Trex, σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου. Όμως έχω μιαν απορία. Αφού οι ερυθροί νάνοι έλκουν πολύ ασθενέστερα, δεν μπορεί ο πλανήτης να περιστρέφεται στην κατάλληλη απόσταση για την ανάπτυξη ζωής αλλά ταυτογχρόνως να έχει και την ιδιοπεριστροφή του? Εννοώ να έλκεται στον ίδιο βαθμό που θα έλκειτο σε μεγαλύτερη απόσταση γύρω από έναν πορτοκαλή νάνο?

 

Μα οι πλανητες εννοειτε οτι περιστρεφονται κανονικα γυρω απο τον αξονα τους. Αλλα επειδη βρισκονται πολυ κοντα στο αστρο τους, οι παλλοιροϊκες δυναμεις ειναι τοσο ισχυρες που θα αναγκασουν τον πλανητη σε συγχρονη περιστροφη. Δηλαδη, ο πλανητης αν περιστρεφεται γυρω απο τον αξονα του σε 5 μερες θα περιφερεται και γυρω απο το αστρο του παλι σε 5 μερες. Αυτο εχει ως συνεπεια η μια πλευρα να κοιταει μονιμα στο αστρο και αλλη ποτε. Αυτο ακριβως συμβαινει και με την σεληνη.

Ναι, κατάλαβα εξαρχής τι εννοείς. Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο παρατηρείτε και στο σύστημα Πλούτων - Χάρων. Απλά ίσως δεν το διατύπωσα ορθώς! Λέω πως αφού οι ερυθροί νάνοι έχουν πολύ πιο ασθενέστερο βαρυτικό πεδίο, οι πλανήτες που θα βρίσκονταν στην κατοικήσιμη ζώνη, παρ'όλη την εγγύτητα τους προς το άστρο, θα μπορούσαν άνετα να είχαν μια ιδιοπεριστροφή ανεξάρτητη με την περιστροφή τους γύρω από τον νάνο! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Γη! Θεωρητικά δε θα μπορούσε να συμβεί?? Εάν συμπλήρωναν μία περιστροφή γύρω από τον εαυτό τους αυτοί οι πλανήτες και ταυτογχρόνως στο ίδιο χρονικό διάστημα σύμπλήρωναν και μια πλήρη περιστροφή γύρω από το άστρο τους, τότε λογικά θα ήταν εκτός κατοικήσιμης ζώνης, κοντύτερα στο άστρο τους.

Ναι, κατάλαβα εξαρχής τι εννοείς. Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο παρατηρείτε και στο σύστημα Πλούτων - Χάρων. Απλά ίσως δεν το διατύπωσα ορθώς! Λέω πως αφού οι ερυθροί νάνοι έχουν πολύ πιο ασθενέστερο βαρυτικό πεδίο, οι πλανήτες που θα βρίσκονταν στην κατοικήσιμη ζώνη, παρ'όλη την εγγύτητα τους προς το άστρο, θα μπορούσαν άνετα να είχαν μια ιδιοπεριστροφή ανεξάρτητη με την περιστροφή τους γύρω από τον νάνο! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Γη! Θεωρητικά δε θα μπορούσε να συμβεί??

 

Α μαλιστα. Τωρα καταλαβα. Το γεγονος ομως οτι θα βρισκονται πολυ κοντα στο αστρο τους, οι παλιρροίκες δυναμεις που θα ασκουνται στους πλανητες αυτους σιγουρα δεν θα ειναι τοσο ασθενεις οσο νομιζεις. Παντως ολο αυτο που περιεγραψα στο προηγουμενο σχολιο μου ειναι μια εικασια της επιστημης καθως ειναι αδυνατον να γινει αμεση παρατηρηση αυτων των πλανητων και κατα συνεπια αδυνατον να παρατηρησουν και να υπολογησουν την περιστροφη του πλανητη γυρω απο τον αξονα του οποτε δεν αποκλειεται να συμβαινει και αυτο που λες εσυ. Οπως καταλαβαινεις και εσυ, η αστρονομια εχει πολυ δρομο ακομα μπροστα της για να καταληξει σε καποια σιγουρα συμπερασματα οποτε κανει καποιες εικασιες που βασιζονται πιθανον σε μαθηματικους υπολογισμους αλλα στην πορεια πολλες απο αυτες καταριπτονται.

Συμφωνώ μαζί σου όσον αφορά τις βίαιες εκλάμψεις στους ερυθρούς νάνους. Τα πρωτόνια υψηλής ενέργειας από αυτές σίγουρα θα μπορούσαν να σμπαραλιάσουν οποιαδήποτε ατμόσφαιρα ενός πλανήτη. Αυτό αυτομάτως θα έθετε εν κινδύνω οποιαδήποτε ζωή θα είχε αντέξει στην πιθανή ισχυρή υπεριώδη ακτινοβολία αυτών των ''νευρόσπαστων'' άστρων. Απλώς όπως είπες, επειδή ακριβώς στηριζόμαστε σε εικασίες πάνω επ'αυτού του θέματος, θα ήταν παρακινδυνευμένο να θέταμε εκτός λίστας πιθανών κατοικήσιμων πλανητών έναν τεράστιο αριθμό κυρίως υπεργαιών που φιλοξενούν αυτά τα ζωηρά ''θρυλικά'' (λόγω χρώματος) αστεράκια.

Συμφωνώ μαζί σου όσον αφορά τις βίαιες εκλάμψεις στους ερυθρούς νάνους. Τα πρωτόνια υψηλής ενέργειας από αυτές σίγουρα θα μπορούσαν να σμπαραλιάσουν οποιαδήποτε ατμόσφαιρα ενός πλανήτη. Αυτό αυτομάτως θα έθετε εν κινδύνω οποιαδήποτε ζωή θα είχε αντέξει στην πιθανή ισχυρή υπεριώδη ακτινοβολία αυτών των ''νευρόσπαστων'' άστρων. Απλώς όπως είπες, επειδή ακριβώς στηριζόμαστε σε εικασίες πάνω επ'αυτού του θέματος, θα ήταν παρακινδυνευμένο να θέταμε εκτός λίστας πιθανών κατοικήσιμων πλανητών έναν τεράστιο αριθμό κυρίως υπεργαιών που φιλοξενούν αυτά τα ζωηρά ''θρυλικά'' (λόγω χρώματος) αστεράκια.

 

Αυτο εννοειτε. Η επιστημη δεν βγαζει σε καμια περιπτωση εκτος λιστας αυτους τους πλανητες που περιφερονται γυρω απο ερυθρους νανους καθως ειναι πολυ πιθανον η ζωη να εμφανιστει και σε περιβαλον πολυ διαφορετικο απο αυτο της γης. Ομως επειδη εχουμε ζωντανο παραδειγμα την γη οι επιστημονες θεωρουν πολυ ποιο πιθανο να εμφανιστει η ζωη σε πλανητες που βρισκονται σε παρομοιο αστρικο συστημα σαν το δικο μας.

 

Παρακολουθω με αμειωτο ενδιαφερον αυτη την ερευνα εξωπλανητων και περιμενω εκεινη την ωρα που θα απαντηθει επιτελους αυτο το ερωτημα. Εχουμε παρεα στο συμπαν;

 

Χαρηκα παρα πολυ που τα ειπαμε. Θα τα ξαναπουμε.

Κι εγώ χάρηκα πάρα πολύ και τιμή μου που συνδιαλέγομαι με ανθρώπους όπως εσύ!

715 νέοι εξωπλανήτες από το Κέπλερ!

Γύρω από 305 άστρα

 

Η NASA ανακοίνωσε την ανακάλυψη 715 επιβεβαιωμένων νέων εξωπλανητών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από 305 άστρα, αποκαλύπτοντας έτσι αστρικά συστήματα όμοια με το δικό μας Ηλιακό Σύστημα.

 

Σχεδόν το 95 τοις εκατό των εξωπλανητών είναι μικρότεροι σε μέγεθος από τον Ποσειδώνα, ο οποίος είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από την Γη.

Η ανακάλυψη αυτή αποτελεί μια σημαντική αύξηση του αριθμού των εξωπλανητών που μοιάζουν περισσότερο με την Γη.

 

Για την επαλήθευση του αριθμού των πλανητών, η ερευνητική ομάδα ανέλυσε δεδομένα που αντιστοιχούσαν σε συστήματα με πάνω από έναν υποψήφιο πλανήτη, από παρατηρήσεις των δύο πρώτων χρόνων του τροχιακού τηλεσκοπίου.

 

Χρησιμοποιήθηκε μια τεχνική που ονομάζεται επαλήθευση μέσω της πολλαπλότητας, η οποία βασίζεται εν μέρει στην λογική της πιθανότητας. Το Κέπλερ παρατήρησε 150.000 άστρα, ανακαλύπτοντας μερικές χιλιάδες εξ αυτών να φιλοξενούν υποψήφιους πλανήτες.

 

Εάν οι υποψήφιοι πλανήτες ήταν τυχαία κατανεμημένοι ανάμεσα στα άστρα που παρατηρήθηκαν, τότε λίγα μόνο άστρα θα είχαν πάνω από έναν υποψήφιο πλανήτη. Όμως το Κέπλερ βρήκε χιλιάδες άστρων με πολλαπλούς υποψήφιους πλανήτες. Μέσω προσεκτικής ανάλυσης αυτού του δείγματος, επιβεβαιώθηκαν οι 715 νέοι πλανήτες σε τροχιά γύρω από 305 άστρα.

Οι τροχιές των πλανητών είναι σχεδόν κυκλικές και στο ίδιο επίπεδο, έτσι τα πλανητικά συστήματα έχουν την μορφή δίσκου, όπως το δικό μας, αλλά σε μικρότερες σχετικές αποστάσεις από το κεντρικό άστρο.

 

Τέσσερις απ’ αυτούς τους πλανήτες είναι σχεδόν 2,5 φορές μεγαλύτεροι από την Γη και βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη του άστρου τους, στην περιοχή δηλαδή γύρω από ένα άστρο όπου μπορεί να υπάρξει νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια ενός πλανήτη.

 

Ο αριθμός των επιβεβαιωμένων εξωπλανητών ανέρχεται πλέον σε 1.700, ενώ αναμένεται να αυξηθεί μέσω της ανάλυσης του συνολικού όγκου των παρατηρήσεων του Κέπλερ.

 

http://www.gothess.gr/docs/mixnews/?ID=22758

Ο λογος που εβγαλα εκτος τους ερυθρους νανους ειναι επειδη θελω να μειωσω τις πιθανοτητες υπαρξης ζωης σε εξωπλανητες ωστε να κανω πιο συντηρητικους = ρεαλιστικους; υπολογισμους....

Ανακαλύφθηκαν 715 νέοι εξωπλανήτες.

H αποστολή Kepler της NASA ανακοίνωσε την ανακάλυψη 715 (!) νέων εξωπλανητών.

Οι εξωπλανήτες αυτοί βρίσκονται σε τροχιά γύρω από 305 άστρα. To διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, που από το 2009 ψάχνει για εξωπλανήτες στον γαλαξία μας, σταμάτησε να λειτουργεί λόγω βλάβης τον περασμένο Μάιο. Η ανακάλυψη τόσων πολλών εξωπλανητών έγινε χάρη σε μια νέα τεχνική που εφαρμόστηκε με επιτυχία στα δεδομένα που είχε ήδη συλλέξει το Kepler.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την ανακάλυψη αυτών των εξωπλανητών μπορεί να βρει κανείς σε

http://www.universetoday.com/109764/mega-discovery-715-alien-planets-confirmed-using-a-new-trick-on-old-kepler-data/

http://www.nasa.gov/ames/kepler/nasas-kepler-mission-announces-a-planet-bonanza/#.Uw9cCvl_uwQ

http://www.bbc.com/news/science-environment-26362433

Για να δείξουμε το “μέγεθος” της ανακάλυψης παραθέτουμε δυο χαρακτηριστικά διαγράμματα.

Στο πρώτο διάγραμμα βλέπουμε τον αριθμό των ανακαλυφθέντων εξωπλανητών από το Kepler μέχρι στις 24 Φεβρουαρίου, συναρτήσει του μεγέθους των (το γαλάζιο χρώμα αναφέρεται στους 715 νέους εξωπλανήτες)

Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τον αριθμό των εξωπλανητών που ανακαλύφθηκαν από το 1995 μέχρι σήμερα (το κίτρινο χρώμα αναφέρεται στους 715 νέους εξωπλανήτες).

Ακολουθεί βίντεο της NASA που εξηγεί πως γίνεται ο εντοπισμός των εξωπλανητών:

http://physicsgg.me/2014/02/27/%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%86%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1%ce%bd-715-%ce%bd%ce%ad%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84/

Πλανητικό φυτώριο ο Γαλαξίας

Σχεδόν κάθε άστρο διαθέτει τουλάχιστον ένα πλανήτη

Λονδίνο

Πριν από λίγες μέρες η NASA ανακοίνωσε την ανακάλυψη 715 πλανητών ανάμεσα στους οποίους και τέσσερις που βρίσκονται στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη. Διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακοίνωσε χθες την ανακάλυψη άλλων 8 πλανητών τρεις εκ των οποίων ανήκουν στην κατηγορία των Υπερ-Γαιών (έχουν μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από αυτό της Γης) και βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη. Σε απόσταση τέτοια δηλαδή από το μητρικό τους άστρο ώστε να είναι εφικτή η δημιουργία συνθηκών ευνοϊκών για την ανάπτυξη ζωής.

 

Παντού πλανήτες

Την ανακάλυψη έκανε ομάδα ερευνητών από τη Βρετανία και τη Χιλή χρησιμοποιώντας τα όργανα δύο συστημάτων αναζήτησης πλανητών που είναι εγκατεστημένα στο Νότιο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο στη Χιλή. Πρόκειται για τα συστήματα HARPS και UVES. Οι οκτώ πλανήτες βρίσκονται σε αποστάσεις 15-80 ετών φωτός από τη Γη και άλλοι βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο ολοκληρώνοντας μια περιστροφή γύρω από αυτό σε μόλις δύο εβδομάδες ενώ άλλοι πολύ μακριά αφού χρειάζονται οκτώ χρόνια για να ολοκληρώσουν μια περιστροφή. Ολοι οι πλανήτες που εντόπισαν οι ερευνητές κινούνται γύρω από κόκκινους νάνους.

 

«Συνοδευόμενοι» οι κόκκινοι νάνοι

 

Οι κόκκινοι νάνοι είναι άστρα με μάζα 50% μικρότερη από αυτή του Ηλιου. Εχει διαπιστωθεί ότι περίπου το 80% των άστρων του Γαλαξία είναι κόκκινοι νάνοι. Ο αριθμός των κόκκινων νάνων στον γαλαξία μας εκτιμάται ότι ξεπερνάει τα 150 δισεκατομμύρια. Σύμφωνα με τους ερευνητές σχεδόν όλοι οι κόκκινοι νάνοι διαθέτουν τουλάχιστον έναν πλανήτη. Οπως είναι ευνόητο, αυτό σημαίνει ότι ο γαλαξίας μας είναι γεμάτος πλανήτες και οι πιθανότητες να υπάρχουν πλανήτες με συνθήκες φιλικές για την παρουσία της ζωής πολλαπλασιάζονται. Η νέα ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society»

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=573651

Δεν υπάρχει ο πλανήτης Χ σύμφωνα με έρευνα της NASA.

Οι θεωρίες που θέλουν έναν άγνωστο ως σήμερα πλανήτη να κρύβεται στις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος δείχνουν να διαψεύδονται οριστικά από έρευνα της NASA που εξέτασε ολόκληρο τον ουρανό.

Η υπόθεση του λεγόμενου «Πλανήτη Χ» χρονολογείται στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο αμερικανός αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ πρότεινε την ύπαρξη ενός τέτοιου σώματος προκειμένου να εξηγήσει κάποια δυσεξήγητα χαρακτηριστικά της τροχιάς του πλανήτη Ουρανού.

Όταν ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας το 1930, πολλοί αστρονόμοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την ανακάλυψη του περίφημου Πλανήτη Χ.

Οι πανηγυρισμοί όμως ήταν πρόωροι, αφού ο Πλούτωνας διαπιστώθηκε τελικά ότι δεν είχε αρκετά μεγάλη μάζα για να εξηγεί τις τροχιακές ανωμαλίες των εξώτερων πλανητών.

Σήμερα, οι περισσότεροι αστρονόμοι δεν πιστεύουν στην ιδέα ενός άγνωστου πλανήτη στο Ηλιακό Σύστημα, αν και η υπόθεση του Λόουελ παραμένει θεωρητικά ανοιχτή.

Η τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στο Astrophysical Journal,

http://iopscience.iop.org/0004-637X/781/1/4/

βασίστηκε σε δεδομένα από το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο WISE της NASA, το οποίο σάρωσε δύο φορές ολόκληρο τον ουρανό το διάστημα 2010-2011, με διάστημα έξι μηνών ανάμεσα στις σαρώσεις.

Οι ερευνητές εξέτασαν τα 750 εκατομμύρια αντικείμενα που είχε παρατηρήσει το τηλεσκόπιο -άστρα, γαλαξίες, αστεροειδείς κλπ- και αναζήτησαν αντικείμενα που είχαν μετακινηθεί από την πρώτη σάρωση μέχρι τη δεύτερη, ένδειξη ότι βρίσκονται σχετικά κοντά στη Γη.

Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει αντικείμενο στο μέγεθος του Κρόνου ή μεγαλύτερο σε απόσταση μέχρι 10.000 αστρονομικές μονάδες. Μία αστρονομική μονάδα (AU) ισούται με τη μέση απόσταση Γης-Ήλιου, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ο Πλούτωνας βρίσκεται σε απόσταση περίπου 40 AU από τον Ήλιο.

Οι ερευνητές μπόρεσαν επιπλέον να αποκλείσουν μια δεύτερη, παρεμφερή θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο Ήλιος έχει ένα συνοδό άστρο το οποίο όμως βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση και με κάποιο τρόπο παραμένει άγνωστο ως σήμερα.

Η θεωρία, η οποία έχει πλέον ελάχιστους υποστηρικτές, προτάθηκε για να εξηγήσει την υποτιθέμενη περιοδικότητα των βομβαρδισμών της Γης από αστεροειδείς. Το συνοδό άστρο υποτίθεται ότι πλησιάζει περιοδικά τον Ήλιο και διαταράσσει τις τροχιές των αστεροειδών, στέλνοντας ορισμένους προς τη Γη.

Τέτοιο συνοδό άστρο ή συνοδός καφέ νάνος δεν εμφανίστηκε στα δεδομένα του WISΕ. «Το εξώτερο Ηλιακό Σύστημα πιθανότατα δεν περιέχει έναν γιγάντιο αέριο πλανήτη ή ένα μικρό, συνοδό άστρο» είναι το συμπέρασμα της μελέτης σύμφωνα με τον συντάκτη της, τον Κέβιν Λούμαν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια.

Είναι ένα πειστικό συμπέρασμα, δεδομένου ότι η αποστολή WISΕ πράγματι ανακάλυψε άγνωστα ως σήμερα που βρίσκονται σε σχετικά μικρές αποστάσεις.

Σε μια δεύτερη μελέτη

http://iopscience.iop.org/0004-637X/783/2/122/

που βασίστηκε στα δεδομένα του WISE, διαφορετική ερευνητική ομάδα ανακοινώνει την ανακάλυψη 3.525 άστρων και καφέ νάνων που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι 500 έτη φωτός από τη Γη.

«Δεν γνωρίζαμε τη γειτονιά του Ήλιου τόσο καλά όσο θα φανταζόταν κανείς» σχολιάζει ο Νεντ Ράιτ, κύριος ερευνητής της αποστολής WISE.

Έπειτα από την ολοκλήρωση της πρωτεύουσας αποστολής του το 2011, το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο τέθηκε σε κατάσταση αναμονής. Το 2013 ξύπνησε και μετονομάστηκε NEOWISE προκειμένου να αναλάβει να βοηθήσει τη NASA στον εντοπισμό δυνητικά επικίνδυνων αστεροειδών.

http://physicsgg.me/2014/03/10/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%bf-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%ce%ad%cf%81%ce%b5/

Έρχεται νέο εργαλείο για «κυνήγι» εξωγήινης ζωής

 

Με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, ακόμα περισσότερο από τέσσερα έτη, οι αστρονόμοι βρίσκουν ιδέες με το πώς να μεγιστοποιήσουν τη χρησιμότητά του.

Μια πρόταση που δημοσιεύεται στο Astrobiology, περιγράφει έναν τρόπο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ανιχνεύσει τις "υπογραφές" ζωής στους πλανήτες γύρω από τα κοντινά αστέρια.

 

Ενώ είναι πάντα δυνατό να υπάρχει ζωή γύρω από εξωηλιακούς κόσμους, «δε θα είναι όμως όπως την ξέρουμε», η προφανής θέση για να αρχίσει να ψάχνει για πλανήτες, είναι όσο το δυνατόν παρόμοιο μέρος με το δικό μας.

Αυτό περιλαμβάνει την παρουσία υγρού νερού, το οποίο με τη σειρά του απαιτεί ουσιαστική ατμόσφαιρα.

Χαμηλή ατμοσφαιρική πίεση, σημαίνει ότι το νερό βράζει μόλις λιώνει.

 

Ωστόσο, σύμφωνα με το νέο έγγραφο, "οι τρέχουσες προτεινόμενες μέθοδοι για τη μέτρηση της πίεσης με τη χρήση τεχνικής τηλεπισκόπησης που θα μπορούσαν να ισχύουν για ατμόσφαιρες εξωπλανητών, που είναι μία πρόκληση."

Η διακριτική σκέδαση του μπλε φωτός που δίνει στον ουρανό μας το χρώμα του, είναι ευνοϊκή πρόταση για την ένδειξη ατμόσφαιρας σαν τη δική μας.

Ωστόσο, οι συγγραφείς επισημαίνουν στις εργασίες που παρουσιάζουν, ότι το όζον ή το διοξείδιο του θείου στην ατμόσφαιρα, ανάμεσα σε άλλα αέρια, θα το καλύψουν αυτό.

Τα μήκη κύματος στην κορυφή, για το φως που σκεδάζεται με αυτόν τον τρόπο είναι επίσης εκτός του εύρους του τηλεσκοπίου James Webb.

 

Ένας καλύτερος τρόπος, που οι συντάκτες προτείνουν, είναι να κοιτάξουμε για διμερή.

Τα διμερή σχηματίζονται όταν δύο μόρια δεσμεύονται μαζί χωρίς να σχηματίζουν ένα νέο μόριο.

Ειδικότερα, τα δύο μόρια Ο2, μπορεί να συνδέονται προσωρινά μεταξύ τους, καθώς κατά τη διαδικασία, απορροφούν το φως με διαφορετικό τρόπο από τα μεμονωμένα μόρια O2 (μονομερή). Μία από τις διαφορές είναι ότι η συμπεριφορά του διμερούς είναι πιο ευαίσθητη στην ατμοσφαιρική πίεση από εκείνη των μονομερών, με χαρακτηριστικό, γνωστό ως οπτικό βάθος ανάλογο προς το σημείο της πίεσης, και όχι από την πίεση με τη δύναμη του ενός ως προς τα μονομερή.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_4219.html

Διαστημικό «λουλούδι» θα αποκαλύπτει πλανήτες

Επαναστατική συσκευή θα επιτρέψει την άμεση παρατήρηση και φωτογράφηση τους

 

Πασαντίνα, Καλιφόρνιαα

Οι επιστήμονες ανέπτυξαν τα τελευταία χρόνια προηγμένη τεχνολογία και νέες μεθόδους εντοπισμού πλανητών που βρίσκονται σε άλλα αστρικά συστήματα. Ομως η απευθείας παρατήρηση και πολύ περισσότερο η οπτική καταγραφή (φωτογράφιση) ενός εξωηλιακού πλανήτη έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ενα νέο σύστημα που αναπτύσσει η NASA θα επιτρέψει όπως υποστηρίζουν οι δημιουργοί του να «βλέπουμε» και να φωτογραφίζουμε μακρινούς πλανήτες. Ετσι θα μπορέσουμε ευκολότερα να ανακαλύψουμε ένα πλανήτη με συνθήκες φιλικές στην παρουσία της ζωής.

 

Το λουλούδι

 

Ειδικοί του τμήματος JPL της NASA, το οποίο σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των διαστημικών προγραμμάτων της αμερικανικής υπηρεσίας, κατασκευάζουν μια επαναστατικού σχεδιασμού διαστημοσυσκευή που θα εγκαθίσταται κοντά σε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο. Η συσκευή θα αποτελείται από πολλά μέρη που θα παραμένουν «διπλωμένα» μέχρις ότου το τηλεσκόπιο να έχει στοχεύσει κάποιο άστρο το οποίο έχει πιστοποιηθεί ότι διαθέτει ένα ή περισσότερους πλανήτες ή κάποιο άστρο στο οποίο υπάρχουν ενδείξεις της παρουσίας πλανητών.

Τότε η συσκευή θα αρχίσει να... ξεδιπλώνεται μετατρεπόμενο σε ένα «αστροσκίαστρο» όπως το χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί του. Η συσκευή σε πλήρη ανάπτυξη μοιάζει πολύ με λουλούδι. Αυτό το «λουλούδι» θα μπλοκάρει το φως του άστρου-στόχου καθαρίζοντας έτσι το οπτικό πεδίο του τηλεσκοπίου ώστε να δει καθαρά τον πλανήτη που υπάρχει εκεί, να τον παρατηρήσει άμεσα και να τον φωτογραφίσει.

 

Εκτός από τους περίπου δύο χιλιάδες πλανήτες που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler έχει υποδείξει την ύπαρξη άλλων τόσων. Ετσι η λειτουργία ενός συστήματος σαν τον «λουλούδι» της NASA αναμένεται να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες από την πρώτη κιόλας στιγμή της λειτουργίας του.

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=580367

Όλο και πιο κοντά- η NASA ανακαλύπτει τον 1ο εξωπλανήτη σε μέγεθος της γης σε κατοικήσιμη ζώνη των κόκκινων νάνων άστρων

 

Ο αστρονόμος Thomas Barclay από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, έχει ανακαλύψει έναν κατοικήσιμο πλανήτη σχεδόν στο ίδιο μέγεθος με τη Γη σε τροχιά γύρω από ένα μη αναγνωρισμένο αστέρι στη λεγόμενη Χρυσομαλλούσα ζώνη (Goldilocks) - μια περιοχή γύρω από το αστέρι που εκπέμπει αρκετή ενέργεια, ώστε το φως και η θερμοκρασία είναι ανάλογη για να φαίνεται η επιφάνεια του υγρού νερού.

 

Ο Barclay έκανε την ανακάλυψη με τη χρήση των δεδομένων που συλλέγονται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler.

Ο πλανήτης βρίσκεται στο εξωτερικό άκρο της κατοικήσιμης ζώνης στο αστέρι που βρίσκεται.

 

Τα δεδομένα λήφθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler που ανακάλυψε συνολικά πέντε πλανήτες σε τροχιά γύρω από ένα ανώνυμο M1 αστέρι νάνο, που το ένα να είναι περίπου 1,1 φορές το μέγεθος της Γης.

Οι νάνοι-M είναι τα αστέρια που είναι πολύ μικρότερα και πιο σκοτεινά από τον ήλιο της Γης, και δεν είναι αρκετά φωτεινά για να φανούν με γυμνό μάτι.

Επίσης γνωστοί ως ερυθροί νάνοι, αυτά τα αστέρια αποτελούν περίπου το 70% όλων των άστρων στο γαλαξία.

 

Το 2005, οι αστρονόμοι άρχισαν να ψάχνουν για κατοικήσιμους πλανήτες γύρω από αυτά τα αμυδρά άστρα κόκκινων νάνων.

«Μπορεί να υπάρχουν τρισεκατομμύρια Γαίες σε τροχιά γύρω από κόκκινους άνους», αναφέρει, στο Πανεπιστήμιο Yale ο αστρονόμος Pieter Van Dokkum, ο οποίος αναφέρει επίσης ότι έχουν ανακαλυφθεί κόκκινα αστέρια νάνοι που είναι πάνω από 10 δισεκατομμύρια χρόνια παλαιά, πράγμα που σημαίνει ότι είχαν αρκετό χρόνο για να συνθέσουν την ζωή, να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί.

Ο Van Dokkum, σημειώνει, ότι η έρευνα που διεξάγεται στο παρατηρητήριο Keck της Χαβάης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός των άστρων στο σύμπαν είναι τριπλός απ' ότι πιστευόταν παλαιότερα.

 

Μέχρι πρόσφατα, τα κόκκινα αστέρια νάνοι δεν ήταν ανιχνεύσιμα σε γαλαξίες έξω από το κοντινό σύμπλεγμα, επειδή είναι σχετικά μικροί και αμυδροί.

Έτσι, οι ερευνητές δεν ήταν σε θέση να περιλάβουν ένα συνολικό αριθμό των ερυθρών νάνων που υπάρχουν στο σύμπαν.

"Κανείς δεν ήξερε πόσα από αυτά τα αστέρια ήταν εκεί", δήλωσε ο Van Dokkum, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας σε αυτή τη μελέτη.

"Διαφορετικά θεωρητικά μοντέλα, πρόβλεψαν ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, έτσι, αυτό απαντά σε μια μακροχρόνια ερώτηση σχετικά με το πόσο άφθονα είναι αυτά τα αστέρια."

 

Οι ερυθροί νάνοι θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερες κατοικήσιμες ζώνες, φιλικά προς «τη ζωή όπως την ξέρουμε» από ό, τι νομίζαμε μέχρι σήμερα.

Οι κόκκινοι νάνοι είναι τα πιο κοινά άστρα στο Γαλαξία μας, που αντιπροσωπεύουν τα τρία τέταρτα του πληθυσμού των άστρων.

Και όπως ο ήλιος μας, οι ερυθροί νάνοι παράγουν ενέργεια με τη μετατροπή του υδρογόνου σε ήλιο στα κέντρα τους·

Ωστόσο, τα αστέρια έχουν μικρότερη μάζα --- μεταξύ 8 και 60% της ηλιακής ενέργειας --- έτσι ώστε να είναι μικρότεροι, πιο αμυδροί και πιο δροσεροί από τον Ήλιο.

Πολλοί ερυθροί νάνοι πρέπει να έχουν πλανήτες.

Αλλά με κόκκινο φως, η φωτοσύνθεση είναι πιο δύσκολη και λιγότερο αποτελεσματική - η ζωή εκεί θα έχει διαφορετικές συνθήκες.

 

Ωστόσο, οι αστρονόμοι είναι πλέον σε θέση να παρατηρούν γύρω από κοντινούς ελλειπτικούς γαλαξίες, χρησιμοποιώντας ισχυρά τηλεσκόπια, όπως το παρατηρητήριο Keck στη Χαβάη.

Τα μέσα αυτά ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν τις αμυδρές "υπογραφές" κόκκινων άστρων νάνων σε οκτώ μαζικές ελλειπτικές, που βρίσκονται περίπου 50.000 και 300 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά.

Στις παρατηρήσεις τους, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι οι ερυθροί νάνοι ήταν πολύ πιο άφθονοι από ό, τι περίμεναν.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/nasa-1.html

Επιτυχία με την πρώτη για ρομποτικό κυνηγό πλανητών.

Ο πρώτος ρομποτικός κυνηγός πλανητών, το επίγειο τηλεσκόπιο APF (Automated Planet Finder), ξεκίνησε τη λειτουργία του με εντυπωσιακά ομολογουμένως αποτελέσματα.

Το τηλεσκόπιο, μήκους 2,4 μέτρων, βρίσκεται στο Αστεροσκοπείο Lick στο όρος Χάμιλτον στην Καλιφόρνια.

Μετά από μια μακρά περίοδο προετοιμασίας και δοκιμαστικής λειτουργίας το APF τέθηκε σε πλήρη λειτουργία στις αρχές του 2014. Εστρεψε το βλέμμα του σε δύο άστρα το HD 141399 που βρίσκεται σε απόσταση 118 ετών φωτός από εμάς και τον κοντινό κόκκινο νάνο GJ 687 που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 15 ετών φωτός από εμάς.

Το τηλεσκόπιο εντόπισε την παρουσία τεσσάρων πλανητών, όλοι γίγαντες αερίου, στο πρώτο άστρο και έναν πλανήτη στο μέγεθος του Ποσειδώνα στο δεύτερο. «Πρόκειται για μια απόδειξη ότι το τηλεσκόπιο λειτουργεί. Οι πλανήτες αρχίζουν να αποκαλύπτονται» αναφέρει ο Στιβ Βογκτ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια που σχεδίασε ένα από τα όργανα του APF.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231306707

Βρέθηκε εξωηλιακό φεγγάρι;

Eντοπίστηκε «κοσμικό ζευγάρι» μακριά από το ηλιακό μας σύστημα που πιθανώς αποτελείται από πλανήτη και τον δορυφόρο του.

Η NASA χρηματοδότησε μια έρευνα που πραγματοποίησαν οι επιστήμονες δύο μεγάλων ερευνητικών προγραμμάτων διαστημικής εξερεύνησης του MOA (Microlensing Observation in Astrophysics) και PLANET (Probing Lensing Anomalies NETwork). Χρησιμοποιώντας τηλεσκόπια που βρίσκονται στη Νέα Ζηλανδία και την Τασμανία οι ερευνητές εντόπισαν ένα κοσμικό ζευγάρι σε απόσταση 1800 ετών φωτός από τη Γη.

Το ζεύγος αυτό έλαβε την κωδική ονομασία MOA-2011-BLG-262 και αποτελείται από ένα διαστημικό σώμα που έχει μέγεθος περίπου τέσσερις φορές μεγαλύτερο από αυτό του Δία και άλλο ένα που κινείται σε τροχιά γύρω από αυτό το γιγάντιο σώμα και έχει μέγεθος δύο χιλιάδες φορές μικρότερο από τον γείτονα του. Οι ερευνητές εικάζουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πλανήτη και τον δορυφόρο του όμως κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνουν νέες παρατηρήσεις για πιστοποιηθεί η ταυτότητα του ζεύγους.

Υποστηρίζουν ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για τον εντοπισμό του ζεύγους, αυτή του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού), δεν μπορεί να δείξει με απόλυτη βεβαιότητα αν το ζευγάρι αυτό είναι πλανήτης και δορυφόρος ή αν πρόκειται για άστρο και πλανήτη. Η έρευνα είναι ιδιαίτερα σημαντική επειδή ο εντοπισμός εξωηλιακών… φεγγαριών δεν είναι απλή υπόθεση και μέχρι σήμερα ερευνητές έχουν υποδείξει την παρουσία μόλις 1-2 τέτοιων σωμάτων χωρίς μέχρι σήμερα να έχει υπάρξει κάποια επίσημη επιβεβαίωση.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=586605

Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά μια δεύτερη Γη σε κατοικήσιμη απόσταση από το άστρο της

 

Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι φαίνεται πως ανακάλυψαν αυτό που τόσο καιρό αναζητούσαν: μια δεύτερη Γη.

 

Όπως ανακοίνωσαν, βρήκαν έναν εξωπλανήτη με μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης και ο οποίος, επιπλέον, βρίσκεται στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη», δηλαδή στην κατάλληλη απόσταση από το μητρικό άστρο του για να έχει νερό σε υγρή μορφή και άρα δυνητικά μπορεί να φιλοξενήσει ζωή- κάτι πάντως που δεν μπορεί ακόμη να επιβεβαιωθεί. Ένας πλανήτης στην κατοικήσιμη ζώνη δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι όντως έχει υγρό νερό και φιλοξενεί ζωή, όμως αυτό -κρίνοντας από τη Γη- είναι πιθανό.

 

Ο πλανήτης, με την ονομασία Κέπλερ-186f, έχει διάμετρο λίγο μεγαλύτερη από της Γης (1,1 φορές ή 10%) και βρίσκεται σχετικά κοντά, σε απόσταση περίπου 490 ετών φωτός, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Κύκνου. Κινείται γύρω από το αχνό άστρο - ερυθρό νάνο Κέπλερ-186, αποτελώντας το πέμπτο και πιο εξωτερικό μέλος του εν λόγω συστήματος (πράγμα που σημαίνει ότι το τυχόν υγρό νερό στην επιφάνειά του κινδυνεύει να παγώσει).

 

Το έτος του πλανήτη (η διάρκεια μιας πλήρους περιφοράς του γύρω από το άστρο του) διαρκεί 130 γήινες μέρες. Η μάζα του και η πυκνότητά του, προς το παρόν, παραμένουν άγνωστες, αλλά οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν ότι ο εξωπλανήτης είναι βραχώδης. Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για τη σύσταση της ατμόσφαιράς του, κάτι που ίσως ανακαλύψουν μελλοντικά τα υπό κατασκευή μεγαλύτερα τηλεσκόπια, όπως το «Τζέημς Γουέμπ» της NASA.

 

Η ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό «Science», έγινε από μεγάλη ομάδα Αμερικανών αστρονόμων, με επικεφαλής την Ελίζα Κουιντάνα, του Κέντρου Ερευνών Ames της NASΑ και του Ινστιτούτου SETI. H πρώτη παρατήρηση του εξωπλανήτη έγινε με το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» (που έχει τεθεί πλέον εκτός λειτουργίας) και ακολούθησε η επιβεβαίωση από παρατηρήσεις με τα επίγεια τηλεσκόπια Κεκ και Τζέμινι στη Χαβάη.

 

«Πρόκειται για την πρώτη βέβαιη ανακάλυψη πλανήτη με το μέγεθος της Γης, στην κατοικήσιμη ζώνη κάποιου άστρου», δήλωσε η Ελίζα Κουιντάνα και επισήμανε ότι το μητρικό άστρο της «δεύτερης Γης» είναι ένα τυπικό άστρο που ανήκει στην κατηγορία των ερυθρών Μ-νάνων, οι οποίοι είναι μικρότεροι, λιγότερο καυτοί και λιγότερο φωτεινοί από τον Ήλιο μας, αποτελώντας πάνω από το 70% των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων άστρων του γαλαξία μας.

 

Από τους σχεδόν 1.800 επιβεβαιωμένους εξωπλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, περίπου 20 έχουν τροχιές που κινούνται εντός της κατοικήσιμης ζώνης των άστρων τους, δηλαδή ούτε πολύ μακριά από αυτά (οπότε το νερό θα πάγωνε), ούτε υπερβολικά κοντά (οπότε το νερό θα έβραζε και θα εξατμιζόταν). Όμως όλοι αυτοί οι γνωστοί εξωπλανήτες είναι αρκετά μεγαλύτεροι από τη Γη.

 

Από την άλλη, είχαν ως τώρα ανακαλυφθεί πλανήτες με μέγεθος σαν τη Γη, όμως δεν βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται πλανήτης ο οποίος φαίνεται να πληροί και τις δύο προϋποθέσεις (ίδιο μέγεθος και κατάλληλη απόσταση) για να δικαιολογεί τον τίτλο της «δεύτερης Γης».

 

Οι αστρονόμοι ήδη αναζητούν -μέσω της διάταξης ραδιοτηλεσκοπίων 'Αλεν του Ινστιτούτου SETI- ενδείξεις νοήμονος ζωής στον πλανήτη Κέπλερ-f, αλλά έως τώρα δεν έχουν εντοπίσει κάποιο σήμα. Δήλωσαν όμως πως θα συνεχίσουν τις προσπάθειές τους.

 

http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=15654

Η αναζήτηση της Γης 2.0 συνεχίζεται.

Ενας χρόνος έχει περάσει από την αναφορά βλάβης στο διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ της NASA, της πρώτης αποστολής για τον εντοπισμό πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, τα δεδομένα που κατάφερε να συλλέξει το Κέπλερ τα τέσσερα χρόνια περιήγησής του συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν. Επιστήμονες της NASA και του Ινστιτούτου SETI εντόπισαν έναν εξωπλανήτη σχεδόν στο μέγεθος της Γης, σε απόσταση τέτοια από το αστέρι του ώστε να κάνει τους ερευνητές να τρέφουν ελπίδες για ύπαρξη ζωής σε αυτόν.

«Από τους εξωπλανήτες που έχει ανακαλύψει το Κέπλερ μέχρι σήμερα, ο πλανήτης αυτός έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να έχει ζωή», λέει στην «Κ» ο Ουίλιαμ Μπορούκι, κύριος ερευνητής της αποστολής Κέπλερ στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA.

Σύμφωνα με τους ερευνητές που παρατήρησαν τον πλανήτη Κέπλερ-186f, δύο είναι τα χαρακτηριστικά που τον αναγορεύουν σε επικρατέστερο υποψήφιο για ύπαρξη ζωής, όπως αναφέρεται σε δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό Science την περασμένη Παρασκευή. Το πρώτο είναι ότι βρίσκεται στη ζώνη βιωσιμότητας του αστεριού του, δηλαδή σε απόσταση τέτοια από το αστέρι του ώστε να επικρατούν σε αυτόν συνθήκες κατάλληλες για τη διατήρηση νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του. Το δεύτερο χαρακτηριστικό αυτού του πλανήτη είναι ότι έχει σχεδόν ίδιο μέγεθος με τη Γη.

Οπως εξηγεί ο δρ Μπορούκι, «ο πλανήτης που ανακαλύφθηκε είναι κατά 10% μεγαλύτερος από τη Γη. Δεν είναι δηλαδή ούτε πολύ μεγάλος ώστε να περιβάλλεται από πολύ πυκνή ατμόσφαιρα, όπως ο Δίας ή ο Κρόνος, ούτε πολύ μικρός ώστε η ατμόσφαιρά του να είναι πολύ αραιή, όπως του Αρη. Επίσης, ένας πλανήτης τέτοιου μεγέθους είναι συνήθως βραχώδης και όχι αεριώδης, έχει δηλαδή στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί ζωή».

«Αν γνωρίζαμε τη μάζα του πλανήτη, θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε αν αυτός αποτελείται από πυκνό υλικό, όπως σίδερο, πιο ελαφρύ υλικό, όπως πάγο, ή αν είναι βραχώδης σαν τη Γη», λέει στην «Κ» η Ελίσα Κουιντάνα, βασική ερευνήτρια πίσω από την ανακάλυψη του πλανήτη Κέπλερ-186f. «Το πιο πιθανό σενάριο όμως είναι να είναι βραχώδης», προσθέτει.

«Η Γη είναι ο μόνος πλανήτης που γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή», λέει η Σάρα Σίγκερ, καθηγήτρια Πλανητικής Επιστήμης και Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, η οποία παραδέχεται ότι «στην αναζήτηση εξωπλανητών οι επιστήμονες έχουμε πολύ λίγα στοιχεία στα χέρια μας. Η αναζήτηση ενός πλανήτη σαν τη Γη μας δίνει μεγαλύτερη σιγουριά για την ύπαρξη ζωής σε αυτόν».

Σύμφωνα με άλλους επιστήμονες όμως, το μέγεθος δεν δίνει απαραιτήτως το «πράσινο φως» για την ύπαρξη ζωής. «Η Γη και η Αφροδίτη θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δίδυμοι πλανήτες. Εχουν ίδια μάζα, ίδια ακτίνα, βρίσκονται περίπου στην ίδια απόσταση από τον Ηλιο», λέει ο κ. Δημήτρης Μισλής, ερευνητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που μελετά εξωπλανήτες. «Ομως, λόγω των ηφαιστείων που βρίσκονται στην επιφάνεια της Αφροδίτης, το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι τόσο έντονο, που η θερμοκρασία δεν ευνοεί τη ζωή», εξηγεί ο κ. Μισλής.

«Δεν ανακαλύφθηκε μόνο ένας πλανήτης, αλλά ένα ολόκληρο πλανητικό σύστημα», συμπληρώνει ο δρ Μπορούκι. Οπως περιγράφουν οι επιστήμονες, 490 έτη φωτός μακριά βρίσκεται το αστέρι Κέπλερ-186, γύρω από το οποίο περιστρέφονται πέντε πλανήτες, ένας εκ των οποίων, ο Κέπλερ-186f, βρίσκεται μέσα «στη ζώνη βιωσιμότητας».

Η τεχνολογία που διαθέτει το τηλεσκόπιο Κέπλερ για να ανακαλύπτει εξωηλιακούς πλανήτες δεν στηρίζεται στην άμεση παρατήρηση των πλανητών, αλλά καταγράφει τη μείωση του φωτός των αστεριών όταν ένας πλανήτης διέρχεται από μπροστά τους. «Οπως όταν ένας άνθρωπος περνάει μπροστά από έναν προβολέα ελαττώνεται το φως του προβολέα, το ίδιο συμβαίνει και όταν ένας πλανήτης περνάει μπροστά από το αστέρι του», εξηγεί ο κ. Γιάννης Σειραδάκης, καθηγητής Αστρονομίας στο ΑΠΘ, που με την επιστημονική του ομάδα αναλύει επίσης δεδομένα από το τηλεσκόπιο Κέπλερ. «Οι διαφορές έντασης που προσπαθούμε όμως εμείς να ανιχνεύσουμε είναι ανάλογες με το πέρασμα ενός κουνουπιού μπροστά από τον προβολέα», προσθέτει ο κ.Σειραδάκης. Με αυτό τον μηχανισμό το τηλεσκόπιο Κέπλερ μπορεί να ανακαλύψει πλανήτες, να μετρήσει το μέγεθός τους, τις τροχιές τους και σε κάποιες περιπτώσεις τη μάζα τους.

Και ενώ το Κέπλερ έχει ήδη καταγράψει πάνω από 4.000 «υποψήφιους» πλανήτες, στόχος των ερευνητών είναι να εντοπίσουν τον πλανήτη που θα έχει ίδιο περίπου μέγεθος με τη Γη, να βρίσκεται στη ζώνη βιωσιμότητας του αστεριού του και το αστέρι του να μοιάζει με τον Ηλιο. Το αστέρι Κέπλερ-186, όμως, που χαρακτηρίζεται ως τύπου Μ, είναι πολύ πιο μικρό και πιο ψυχρό από τον Ηλιο, με αποτέλεσμα ένα έτος του πλανήτη Κέπλερ-186f να διαρκεί μόλις 130 ημέρες.

«Είναι δύσκολο να βρεις μικρούς πλανήτες γύρω από μεγάλα αστέρια, γιατί ο χρόνος περιφοράς τους είναι μεγάλος», λέει ο δρ Μπορούκι, εξηγώντας ότι στην περίπτωση μικρών πλανητών, για να είναι σίγουροι οι επιστήμονες ότι αυτό που βλέπουν είναι πράγματι ένας πλανήτης, χρειάζεται να παρατηρήσουν πάνω από τρεις περιφορές του γύρω από το αστέρι. Και αν μιλάμε για έναν πλανήτη στο μέγεθος της Γης, αυτό προϋποθέτει παρατηρήσεις τουλάχιστον τριών χρόνων. «Είναι πιο εύκολο να δεις μικρούς πλανήτες γύρω από μικρά αστέρια ή μεγάλους πλανήτες γύρω από μεγάλα αστέρια», τονίζει ο δρ Μπορούκι προσθέτοντας ότι οι μεγάλοι πλανήτες είναι πιο ευδιάκριτοι, οπότε ακόμα και μία ή δύο περιφορές γύρω από το αστέρι τους είναι αρκετές.

Οι αστέρες τύπου Μ αποτελούν πάνω από το 70% των αστέρων του γαλαξία μας. «Το ότι βρέθηκε αυτός ο πλανήτης σε ένα αστέρι τύπου Μ είναι μεγάλης σημασίας. Πριν από τον Κέπλερ θεωρούσαμε αδύνατο να υπάρχουν ζώνες βιωσιμότητας γύρω από τέτοιους μικρούς και ψυχρούς αστέρες», λέει κ. ο Σειραδάκης.

Ακόμα μία παρατήρηση φυτεύει πιο βαθιά τον σπόρο της αμφιβολίας. «Αν στεκόμασταν πάνω στον πλανήτη και κοιτούσαμε το αστέρι του, θα το βλέπαμε 30% μεγαλύτερο σε σύγκριση με το πώς βλέπουμε τον Ηλιο από τη Γη», λέει η κ. Κουιντάνα.

Το γεγονός ότι η απόσταση μεταξύ του πλανήτη και του αστεριού είναι αρκετά μικρή, πιο μικρή από την απόσταση Γης – Ηλιου, σημαίνει ότι οι παλιρροιογόνες δυνάμεις που ασκεί το αστέρι στον πλανήτη μπορεί να είναι τόσο έντονες, που να κατάφεραν να «κλειδώσουν» τον πλανήτη στο βαρυτικό πεδίο του αστεριού. «Κάτι ανάλογο συμβαίνει μεταξύ Γης και Σελήνης», συμπληρώνει ο κ. Μισλής, εξηγώντας ότι η Σελήνη έχει «κλειδώσει» στο βαρυτικό πεδίο της Γης και ως εκ τούτου μας «δείχνει» μόνο τη μία της πλευρά. Αν πράγματι μόνο το ένα ημισφαίριο του πλανήτη Κέπλερ-186f «κοιτάει» το αστέρι, οι διαφορές θερμοκρασίας και πίεσης πάνω στον πλανήτη θα είναι τεράστιες, αφού το ένα ημισφαίριο θα έχει πάντα μέρα, ενώ το άλλο πάντα νύχτα. «Κάτι τέτοιο δεν ευνοεί τη ζωή», εξηγεί ο κ. Μισλής. Παρ’ όλα αυτά, η κ. Κουιντάνα και οι συνάδελφοί της ισχυρίζονται ότι ο Κέπλερ-186f και το αστέρι του βρίσκονται σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους ώστε ο πλανήτης αυτός να μην έχει τη μοίρα της Σελήνης.

Ο Κέπλερ-186f βρίσκεται όμως εκατοντάδες έτη φωτός μακριά, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να μην μπορούν ακόμη να δώσουν απαντήσεις σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν. «Μας πήρε πάνω από 2.000 χρόνια για να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα των αρχαίων, αν υπάρχουν πλανήτες γύρω από άλλα αστέρια», λέει ο δρ Μπορούκι. «Πιστεύω ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε μόλις άλλα 15 χρόνια μέχρι να είμαστε σε θέση να δούμε τις ατμόσφαιρες αυτών των πλανητών», προσθέτει.

Αυτό το στοίχημα έχει θέσει τα τελευταία 50 χρόνια το SETI Institute (Search for Extraterrestrial Intelligence) στην Καλιφόρνια, το οποίο ψάχνει για ραδιοσήματα από κάποιον άλλο προηγμένο τεχνολογικά πολιτισμό. «Ενώ μέχρι πρόσφατα τα τηλεσκόπια του SETI έψαχναν στα τυφλά, σήμερα το SETI στοχεύει τις έρευνές του στα αστέρια που έχει εντοπίσει το Κέπλερ και συγκεκριμένα σε αυτά που ξέρουμε ότι έχουν βραχώδεις πλανήτες και βρίσκονται μέσα σε ζώνες βιωσιμότητας», λέει η καθηγήτρια Σίγκερ. «Υπάρχει ένα ολόκληρο μέλλον εκεί έξω και αυτό είναι μόνο η αρχή», προσθέτει.

Στο «κυνήγι» πλανητών το εξελιγμένο TESS

Πέντε χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που μίλησα με τη Σάρα Σίγκερ, καθηγήτρια Πλανητικής Επιστήμης και Φυσικής στο Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) των ΗΠΑ. Ηταν 6 Μαρτίου 2009, η ημέρα που το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εκτοξευόταν από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα και παρότι ο θόρυβος από τις προωθητικές μηχανές του διαστημόπλοιου κάλυπτε τη φωνή της, ο ενθουσιασμός της δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Την περασμένη εβδομάδα, καθισμένη στο γραφείο της στο ΜΙΤ, όπου συνεχίζει την έρευνά της πάνω στους εξωηλιακούς πλανήτες, φτιάχνοντας υπολογιστικά μοντέλα για τη μελέτη της ατμόσφαιράς τους, ακούγεται και πάλι ενθουσιασμένη.

«Η έρευνα που δημοσιεύθηκε σήμερα έρχεται να προσθέσει στη μεγάλη εικόνα ότι οι μικροί πλανήτες σε ζώνες βιωσιμότητας δεν είναι σπάνιοι στον γαλαξία μας», λέει η Σίγκερ. «Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι πλανήτες μάς δίνεται το πράσινο φως να προχωρήσουμε με τις έρευνές μας», προσθέτει.

Στο μέλλον ελπίζει ότι οι επιστήμονες θα καταφέρουν να εντοπίσουν μικρούς βραχώδεις πλανήτες στη ζώνη βιωσιμότητας των αστεριών τους, να εξετάσουν την ατμόσφαιρά τους, να μελετήσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και να ψάξουν για νερό. «Ετσι όλα τα παραπάνω θα πάψουν να αποτελούν μια θεωρητική συζήτηση», λέει η ίδια. «Απώτερος στόχος μας είναι να δούμε αν ένας πλανήτης στη ζώνη βιωσιμότητας είναι πράγματι ικανός να έχει ζωή».

Αυτή τη στιγμή η Σίγκερ έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε τρεις νέες διαστημικές αποστολές. Η πρώτη αποστολή, το TESS (Transiting Extrasolar Survey Satellite), που κατασκευάζεται στο ΜΙΤ, είναι ένα εξελιγμένο Κέπλερ. Αναμένεται να ξεκινήσει το «κυνήγι» πλανητών το 2017 και στόχος του είναι να εντοπίσει μικρούς πλανήτες που περιφέρονται γύρω από μικρά αστέρια, όχι όμως πολύ μακριά από τη Γη. Η εγγύτητα στη Γη θα εξυπηρετήσει τους σκοπούς της διεθνούς διαστημικής αποστολής James Webb Space Telescope, ενός διαστημικού τηλεσκοπίου που θα ξεκινήσει τις έρευνές του το 2018, κάνοντας μετρήσεις στους πλανήτες που θα ανακαλύψει το TESS για να διαπιστώσει τη σύσταση της ατμόσφαιρας που τους περιβάλλει.

Η τρίτη αποστολή, η οποία βρίσκεται ακόμα στα χαρτιά, υπόσχεται ακόμα περισσότερα. «Για να εντοπίσουμε πλανήτες με τη μέθοδο του τηλεσκοπίου Κέπλερ, χρειάζεται αυτοί να περάσουν μπροστά από το αστέρι τους», εξηγεί η Σίγκερ. Με το Starshade, όπως ονομάζεται η μελλοντική αυτή φουτουριστική αποστολή, οι επιστήμονες σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν ένα επίπεδο πάνελ διαμέτρου 30 μέτρων σε σχήμα λουλουδιού για να μπλοκάρουν το φως του αστεριού και έτσι ένα τηλεσκόπιο που θα πετάει κάποιες δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να μπορεί να καταγράψει άμεσα την ατμόσφαιρα του πλανήτη, και όχι τη μεταβολή που αυτή προκαλεί στο φως του αστεριού.

http://physicsgg.me/2014/04/27/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b7%cf%82-2-0-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%87%ce%af%ce%b6%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9/

 

Οι εξωπλανήτες που ανακάλυψε το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler: Πατήστε ΕΔΩ

http://www.nytimes.com/interactive/science/space/keplers-tally-of-planets.html?ref=space

 

Τι είναι η ζώνη βιωσιμότητας

Η ζώνη βιωσιμότητας είναι η περιοχή γύρω από ένα αστέρι στην οποία επικρατούν συνθήκες που θα επέτρεπαν την παρουσία νερού σε υγρή μορφή πάνω στην επιφάνεια ενός πλανήτη. Η Γη, για παράδειγμα, βρίσκεται μέσα στη ζώνη βιωσιμότητας του Ηλιου. Επειδή όμως το κλίμα ενός πλανήτη με λεπτή ατμόσφαιρα διαμορφώνεται από την εξωτερική ενέργεια που «στέλνει» το αστέρι του, η εμβέλεια της ζώνης βιωσιμότητας ενός αστεριού εξαρτάται από το μέγεθος του αστεριού. Μικρά αστέρια έχουν μικρότερες ζώνες βιωσιμότητας, σε σύγκριση με μεγαλύτερα αστέρια, όπως για παράδειγμα ο Ηλιος. Το γεγονός ότι η ζωή πάνω στη Γη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παρουσία νερού σε υγρή μορφή, η θερμοκρασία της επιφάνειας ενός πλανήτη λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στην αναζήτηση πλανητών με ζωή.

Το ότι ένας πλανήτης όμως βρίσκεται μέσα σε ζώνη βιωσιμότητας δεν συνεπάγεται ότι έχει ή μπορεί να αναπτύξει ζωή.

* H κ. Sara Seager είναι καθηγήτρια Πλανητικής Επιστήμης και Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ και η έρευνά της εστιάζεται στη μελέτη της ατμόσφαιρας πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος.

http://www.kathimerini.gr/764416/article/epikairothta/episthmh/ti-einai-h-zwnh-viwsimothtas

Ενας πλανήτης… σβούρα!

Ο Beta Pictoris B ανακαλύφθηκε το 2008. Πρόκειται για ένα εξωπλανήτη που κινείται γύρω από ένα άστρο που βρίσκεται σε απόσταση 63 ετών φωτός από τη Γη. Νέες παρατηρήσεις σε αυτόν αποκαλύπτουν εντυπωσιακά στοιχεία. Περιστρέφεται πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο από τους περίπου χίλιους εξωπλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.

Ο Beta Pictoris B είναι ένας γίγαντας αερίου με μέγεθος περίπου 7 μεγαλύτερο από εκείνο του Δία.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Leiden στην Ολλανδία χρησιμοποίησαν το πολύ ισχυρό τηλεσκόπιο VLT στη Χιλή για να μελετήσουν τον Beta Pictoris B. Εκαναν μια σειρά από ανακαλύψεις όπως ότι διαθέτει μια πυκνή ατμόσφαιρα που κυριαρχείται από σκόνη ενώ η θερμοκρασία σε αυτόν ξεπερνάει τους 1300 βαθμούς Κελσίου.

Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του Beta Pictoris B όμως είναι η ταχύτητα με την οποία περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του.

Σύμφωνα με τους ερευνητές ο πλανήτης κινείται με ταχύτητα 25 χλμ/δευτ.

Αυτό σημαίνει ότι ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του σε μόλις 8 ώρες. Ο Beta Pictoris B είναι μέχρι στιγμής ο ταχύτερα περιστρεφόμενος εξωπλανήτης που γνωρίζουμε και οι επιστήμονες θα συνεχίσουν να τον παρατηρούν για να μάθουν και άλλα στοιχεία για αυτόν. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=591436

Υπάρχει ο Πλανήτης - Χ;

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ανακαλύφθηκε ο πλανήτης Ποσειδώνας ύστερα από την επιτυχημένη θεωρητική πρόβλεψη των Λεβεριέ και Ανταμς, πολλοί αστρονόμοι υπέθεσαν την ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Ο μεγάλος ερασιτέχνης αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ, μάλιστα, είχε δώσει στον άγνωστο αυτόν πλανήτη το όνομα Πλανήτης-Χ, από το όνομα του αγνώστου στις αλγεβρικές εξισώσεις.

Μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί τέτοιος πλανήτης, παρ' όλο που στην περιοχή αυτή έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες άλλα μικρότερα σώματα, μεταξύ των οποίων και ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας. Η πρόσφατη όμως ανακάλυψη ενός ακόμη ουράνιου σώματος, που έχει το προσωρινό όνομα 2012 VP113, έδωσε νέα πνοή στην υπόθεση της ύπαρξης του πλανήτη-Χ. Ο λόγος είναι ότι η τροχιά αυτού του σώματος, σε συνδυασμό με την στατιστική ανάλυση των μέχρι σήμερα δεδομένων, συμφωνεί με την ύπαρξη ενός μεγάλου πλανήτη στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος, σε απόσταση ίσως χίλιες φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης - Ηλίου.

Από την αρχαιότητα ήταν γνωστοί οι πέντε, πλησιέστεροι προς τον Ηλιο, πλανήτες, δηλαδή (από τον πλησιέστερο προς τον πιο απομακρυσμένο), οι Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Αρης, Δίας και Κρόνος. Τον 18ο αιώνα ο αγγλο-γερμανός αστρονόμος Χέρσελ (Frederick Herschel) ανακάλυψε τον Ουρανό και στα μέσα του 19ου αιώνα ο γερμανός αστρονόμος Γκάλε (Johann Galle) ανακάλυψε τον Ποσειδώνα έπειτα από υπόδειξη του γάλλου αστρονόμου Λεβεριέ (Urbain Le Verrier), ο οποίος είχε υπολογίσει θεωρητικά τη θέση του με βάση την επίδραση που είχε η βαρυτική έλξη του στην τροχιά του Ουρανού. Οι τροχιές όλων αυτών των πλανητών έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: είναι προσεγγιστικά κυκλικές και είναι σχεδόν συνεπίπεδες με την τροχιά του Δία. Εκτοτε πολλοί αστρονόμοι πρότειναν, για διάφορους θεωρητικούς λόγους, την ύπαρξη ενός νέου πλανήτη, αλλά οι προβλέψεις αυτές διαψεύσθηκαν από τις παρατηρήσεις.

Αντ' αυτού, όμως, ανακαλύφθηκαν δύο νέες κατηγορίες ουράνιων σωμάτων που περιφέρονται γύρω από τον Ηλιο: οι αστεροειδείς, στην περιοχή μεταξύ Αρη και Δία, και τα υπερποσειδώνια αντικείμενα της ζώνης Ετζγουορθ - Κάιπερ (Edgeworth-Kuiper), στην περιοχή πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Τα σώματα και των δύο αυτών κατηγοριών έχουν έντονα ελλειπτικές τροχιές οι οποίες βρίσκονται έξω από το επίπεδο της τροχιάς του Δία. Ο πρώτος αστεροειδής, η Δήμητρα, ανακαλύφθηκε το 1801 από τον ιταλό αστρονόμο Πιάτσι (Giuseppe Piazzi) και το πρώτο σώμα της ζώνης Κάιπερ, ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας, το 1930 από τον αμερικανό αστρονόμο Τόμπο (Clyde Tombaugh). Αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή της ανακάλυψής του ο Πλούτωνας θεωρήθηκε ως ο πλανήτης-Χ του Λόουελ και ο ένατος μεγάλος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος, πριν διαπιστωθεί τελικά ότι είναι ένα από τα μικρά σώματα της ζώνης Κάιπερ, αφού έχει μάζα μικρότερη από αυτήν της Σελήνης και έντονα ελλειπτική τροχιά, η οποία βρίσκεται έξω από το επίπεδο της τροχιάς του Δία.

Σήμερα γνωρίζουμε πάνω από 200.000 αστεροειδείς και πολλές εκατοντάδες υπερποσειδώνια αντικείμενα.

Ομως σχεδόν όλα αυτά, με εξαίρεση τον νάνο πλανήτη Σέντνα (Sedna), έχουν τροχιές το πλησιέστερο σημείο των οποίων προς τον Ηλιο, το περιήλιο, βρίσκεται κοντά στην τροχιά του Ποσειδώνα. Η πρόσφατη ανακάλυψη του μικρού πλανήτη 2012 VP113, η τροχιά του οποίου μοιάζει με αυτήν της Σέντνα, επιβεβαίωσε τις θεωρητικές εκτιμήσεις για την ύπαρξη μικρών πλανητών σε μεγάλες αποστάσεις από τον Ηλιο και ενίσχυσε τη σύγχρονη θεωρία για την ύπαρξη ενός άγνωστου μέχρι σήμερα μεγάλου πλανήτη σε πολύ μεγάλη απόσταση από τον Ηλιο.

Σύμφωνα με το σενάριο δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος, οι πλανήτες δημιουργήθηκαν από τα υπολείμματα του νέφους αερίων και σκόνης από το οποίο δημιουργήθηκε ο Ηλιος. Οι οκτώ μεγάλοι πλανήτες καθώς και οι αστεροειδείς δημιουργήθηκαν σε περιοχές όπου η πυκνότητα αυτού του νέφους ήταν μεγάλη, δηλαδή σε απόσταση μέχρι περίπου 30 φορές την απόσταση Γης - Ηλίου. Ετσι φαίνεται κατ' αρχάς δυσεξήγητο το γεγονός ότι παρατηρούμε σήμερα σχετικά μεγάλα σώματα σε αποστάσεις μεγαλύτερες από την τροχιά του Ποσειδώνα. Ομως το πρόβλημα λύνεται αν υποθέσουμε ότι λίγο μετά τη δημιουργία των πλανητών (δηλαδή μόλις μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια!) ακολούθησε μια περίοδος χαοτικής εξέλιξης του Ηλιακού Συστήματος κατά την οποία πάρα πολλά σώματα εκτινάχθηκαν σε μεγάλες αποστάσεις μέχρι το σύστημα να ισορροπήσει στη σημερινή του μορφή. Ενα από αυτά τα σώματα θα μπορούσε να είναι ένας μεγάλος πλανήτης, ο πλανήτης-Χ του Λόουελ. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται πια σε τρεις σημαντικές ενδείξεις: (α) στην κατανομή των υπερποσειδώνιων αντικειμένων ανάλογα με την απόστασή τους από τον Ηλιο, (β) στις προσομοιώσεις της αρχικής χαοτικής εποχής του Ηλιακού Συστήματος και (γ) σε μια ενδιαφέρουσα ομοιότητα των τροχιών της Σέντνα και του 2012 VP113.

Οι δύο πρώτες ενδείξεις είναι θεωρητικής - στατιστικής φύσεως και προϋπήρχαν της ανακάλυψης του 2012 VP113. Η πρώτη στηρίζεται στην παρατήρηση ότι ο αριθμός των μικρών πλανητών και τα τροχιακά χαρακτηριστικά τους μεταβάλλονται καθώς απομακρυνόμαστε από τον Ηλιο, με τρόπο που θα μπορούσε να οφείλεται στην ύπαρξη ενός μεγάλου πλανήτη σε απόσταση μεγαλύτερη από αυτήν του Ποσειδώνα. Η δεύτερη στηρίζεται στο γνωστό «μοντέλο της Νίκαιας», στη διατύπωση του οποίου σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο έλληνας αστρονόμος Κλεομένης Τσιγάνης, που ερμηνεύει τη σημερινή εικόνα του Ηλιακού Συστήματος. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, οι τέσσερις γίγαντες πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας, δημιουργήθηκαν σε μικρότερη απόσταση προς τον Ηλιο από τη θέση όπου βρίσκονται σήμερα και μετακινήθηκαν μεταγενέστερα, την εποχή της χαοτικής εξέλιξης του Ηλιακού Συστήματος. Σύμφωνα λοιπόν με προσομοιώσεις στο πλαίσιο αυτού του μοντέλου, οι τροχιές των τεσσάρων γιγάντων πλανητών που υπάρχουν σήμερα συμφωνούν καλύτερα με την υπόθεση ότι αρχικά υπήρχαν πέντε γίγαντες πλανήτες, ένας εκ των οποίων εκτοξεύθηκε στη συνέχεια σε μεγάλη απόσταση παρά με την υπόθεση ότι οι γίγαντες - πλανήτες ήταν εξαρχής τέσσερις.

Η τρίτη ένδειξη προκύπτει από την παρατήρηση ότι τα περιήλια των τροχιών της Σέντνα, του VP113 και των υπόλοιπων μικρών σωμάτων που έχουν βρεθεί σε τόσο μεγάλες αποστάσεις σχηματίζουν πρακτικά μια νοητή ευθεία. Αν το γεγονός αυτό δεν είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης, τότε πιθανότατα οφείλεται στην ύπαρξη ενός απομακρυσμένου γίγαντα πλανήτη, με μάζα χονδρικά 10-15 φορές μεγαλύτερη της Γης και σε απόσταση χονδρικά 1.000 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης - Ηλίου. Ενα τέτοιο μεγάλο σώμα θα «τακτοποιούσε» τα περιήλια των υπόλοιπων μικρότερων στην ίδια κατεύθυνση με το δικό του. Αλλά στη μεγάλη αυτή απόσταση η περίοδος της τροχιάς του είναι εξαιρετικά μεγάλη, της τάξης των 30.000 ετών, οπότε κινείται πάρα πολύ αργά, και η λαμπρότητά του είναι εξαιρετικά μικρή, έτσι ώστε η ανακάλυψή του, αν υπάρχει, θα είναι ένας πραγματικός άθλος της παρατηρησιακής Αστρονομίας. Ομως η επιστήμη αυτή μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε άθλους, σαν κι αυτόν της πρόσφατης ανακάλυψης των βαρυτικών κυμάτων του πρώιμου Σύμπαντος.

Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του νάνου πλανήτη Σέντνα, με τον Ηλιο στο βάθος.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=592086

Πτήση ανάμεσα σε 1.700 εξωπλανήτες με ένα... animation.

Όλοι οι γνωστοί πλανήτες που κινούνται γύρω από μεμονωμένα άστρα περιστρέφονται σαν ζαλισμένοι στο animation που δημιούργησε ένας διδακτορικός φοιτητής στη Βρετανία.

Ο Τομ Χαντς του τμήματος Θεωρητικής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ συγκέντρωσε δεδομένα από τον Ανοιχτό Κατάλογο Εξωπλανητών και τα τροφοδότησε σε ένα πρόγραμμα Javascript για να απεικονίσει τις τροχιές τους.

Όλα τα γνωστά πλανητικά συστήματα -με εξαίρεση αυτά που αφορούν δυαδικά συστήματα, δηλαδή συστήματα στα οποία ένα άστρο κινείται γύρω από ένα δεύτερο άστρο- εμφανίζονται κατά σειρά φθίνουσας ακτίνας τροχιάς.

Αυτό σημαίνει ότι οι πρώτοι πλανήτες που εμφανίζονται στο animation κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις γύρω από το μητρικό τους άστρο και χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρώσουν μια πλήρη περιφορά.

Αντίθετα, στους πλανήτες που εμφανίζονται στο τέλος του animation το έτος διαρκεί μόνο λίγες μέρες ή ώρες.

O Ανοιχτός Κατάλογος Εξωπλανητών περιλαμβάνει μέχρι σήμερα 1.776 επιβεβαιωμένους εξωπλανήτες κατανεμημένους σε 1082 συστήματα, από τα οποία τα 62 είναι δυαδικά συστήματα.

Βίντεο.

http://www.tanea.gr/news/science-technology/article/5117219/pthsh-anamesa-se-1-700-ekswplanhtes/

Το οξυγόνο σε ατμόσφαιρα εξωπλανήτη θα μπορούσε να «ξεγελάσει» την αναζήτηση ζωής

 

Το οξυγόνο είναι ένα σημάδι ζωής στον πλανήτη μας, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως η περίπτωση και αλλού.

Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νέους πλανήτες, τα σημάδια οξυγόνου δεν υποδεικνύουν απαραίτητα την παρουσία βιολογικών διεργασιών, υποστηρίζει νέα έρευνα.

 

Οι υδρατμοί στην ανώτερη ατμόσφαιρα ενός νεαρού πλανήτη θα μπορούσαν να "σπάσουν" σε υδρογόνο και οξυγόνο από την εισερχόμενη υπεριώδη και ακραία υπεριώδη ακτινοβολία από το μητρικό άστρο.

 

"Το ατομικό υδρογόνο είναι τόσο ελαφρύ ώστε να μπορεί να ξεφύγει στο διάστημα και να οδηγήσει στην οξείδωση του πλανήτη", δήλωσε ο Robin Wordsworth, γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο.

«Θα συνεχίσει την οξείδωση της ατμόσφαιρας.

Αυτό είναι που δοκιμάζουμε και ερευνούμε στο έγγραφο.»

 

Οι ερευνητές διερεύνησαν τη φωτόλυση του νερού, η οποία συμβαίνει όταν ένα μόριο νερού διαταρράσεται από φωτόνια υψηλής ενέργειας από τον ήλιο.

Συνήθως το νερό (δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου) χωρίζεται σε δύο μέρη, OH (Υδροξείδιο) και Η (Υδρογόνο).

Το υδρογόνο διαφεύγει στο διάστημα, επειδή είναι πολύ ελαφρύ.

Στην πάροδο του χρόνου, περισσότερα μόρια οξυγόνου "χτίζουν" μέχρι και O2 (μοριακό οξυγόνο) σε μορφή, επίσης.

 

"Η πραγματική καινοτομία του εγγράφου μας ήταν να μελετήσουμε τις συνέπειες της απώλειας υδρογόνου από τη φωτόλυση του νερού, όταν τα μόρια διασπώνται σε μικρότερα στοιχεί, μετά την απορρόφηση φωτός", δήλωσε ο Wordsworth.

 

Ο Wordsworth συν-επικεφαλής της έρευνας με τον Raymond Pierrehumbert, ο οποίος είναι γεωφυσικός στο τμήμα του.

 

Το έγγραφο, που ονομάζεται «Αβιοτικό οξυγόνο κυριαρχεί σε ατμόσφαιρες πλανητών επίγειας κατοικήσιμης ζώνης» είναι διαθέσιμο στην προ-δημοσιευμένη ιστοσελίδα του arXiv και έχει γίνει δεκτό για δημοσίευση στο Astrophysical Journal Letters.

 

Με μια πληθώρα μικρότερων πλανητών υπό εξέταση, σε συνδυασμό με την καλύτερη τεχνολογία τηλεσκοπίων-οι αστρονόμοι ελπίζουν πως ένας ανιχνευτής μια μέρα θα βρει τι είδους στοιχεία περιέχουν οι ατμόσφαιρες των υπέρ-Γαιών.

Αυτό θα μπορούσε να χρειαστεί δεκαετίες για να επιτευχθεί, όμως, έτσι οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν επίσης άλλα εργαλεία για την πρόβλεψη κατοικησιμότητας.

 

Χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να το καταλάβουμε αυτό.

Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι το ασθενές μαγνητικό πεδίο της Αφροδίτης έγινε πιο ευάλωτο στην ηλιακή ακτινοβολία, η οποία απομάκρυνε το υδρογόνο από την ατμόσφαιρα.

Ο Άρης, πρόσθεσε, έχει μια λεπτή ατμόσφαιρα και μια κρύα επιφάνεια.

Η θερμοκρασία είναι κρίσιμη για το πόσο πολύ νερό εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5176.html

 

Για να καταλάβουν τι υπάρχει σε μια ατμόσφαιρα εξωπλανήτη, οι αστρονόμοι ρίχνουν μια ματιά στα μήκη κύματος του φωτός που εκπέμπεται και απορροφάται όταν ο πλανήτης πηγαίνει μπροστά από το άστρο του.

 

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Κέπλερ-186f, ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε σε μέγεθος παρόμοιο με της Γης

Νέος παράξενος εξωπλανήτης.

Συνεχίζεται με εντατικό ρυθμό η ανακάλυψη εξωπλανητών (πλανητών σε άλλα ηλιακά συστήματα) ορισμένοι από τους οποίους διαθέτουν χαρακτηριστικά που εκπλήσσουν τους επιστήμονες. Η τελευταία ανακάλυψη αφορά ένα εξωπλανήτη που βρίσκεται σε τεράστια απόσταση από το μητρικό του άστρο. Στη μεγαλύτερη απόσταση πλανήτη-άστρου που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Διεθνής ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τη Μαρί Ιβ Ναντ του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ εντόπισε τον εξωπλανήτη χρησιμοποιώντας πολλά ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια στον Καναδά, τη Χιλή και τη Χαβάη.

Πρόκειται για ένα γίγαντα αερίου που βρίσκεται σε απόσταση 155 ετών φωτός από το δικό μας ηλιακό μας σύστημα.

Ο πλανήτης κινείται γύρω από το άστρο GU Psc και έλαβε την ονομασία GU Psc b. Το άστρο αυτό βρίσκεται στον αστερισμό των Ιχθύων και είναι περίπου τρεις φορές μικρότερο από τον Ηλιο. Ο πλανήτης βρίσκεται σε απόσταση από το μητρικό του άστρο δύο χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης-Ηλιου! Σύμφωνα με τους ερευνητές ο πλανήτης αυτός χρειάζεται 80 χιλιάδες μέρες για να ολοκληρώσει μια περιστροφή γύρω από το άστρο του.

Η τεράστια απόσταση που χωρίζει τον πλανήτη από το μητρικό του άστρο τον κάνει ιδανικό στόχο για τους επιστήμονες αφού το φως αλλά και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του άστρου (βαρύτητα κλπ) δεν επηρεάζουν καθόλου την παρατήρηση του. «Ο GU Psc b είναι ένα αληθινό δώρο της φύσης. Η μεγάλη απόσταση που τον χωρίζει από το άστρο του επιτρέπει την παρατήρηση και μελέτη του σε βάθος με διάφορα όργανα. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε πολλά νέα στοιχεία για τους γιγάντιους εξωπλανήτες» αναφέρουν οι ερευνητές. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=595724

Οι πλανήτες από διαμάντι μπορεί να είναι πιο συχνοί από ό, τι νόμιζαν οι αστρονόμοι

 

Πλούσιοι σε άνθρακα πλανήτες μπορεί να είναι πιο συχνοί από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα, σύμφωνα με νέα έρευνα αστρονόμων από το Πανεπιστήμιο του Yale.

 

Μερικοί από αυτούς τους πλανήτες, όλοι βρίσκονται πολύ πέρα από το ηλιακό σύστημα της Γης, θα μπορούσαν να περιέχουν τεράστια αποθέματα γραφίτη και διαμαντιού, και η φαινομενική αφθονία τους θέτει νέα ερωτήματα σχετικά με τις επιπτώσεις του έντονου άνθρακα, στο περιβάλλον κλίμα, τεκτονικών πλακών, και άλλες γεωλογικές διαδικασίες, καθώς επίσης για τη ζωή.

 

Ο Moriarty συνεργάστηκε με τους καθηγητές αστρονομίας του Yale, Debra Fischer και Nikku Madhusudhan, πρώην μεταδιδακτορικός ερευνητής του Yale, τώρα στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.

 

Οι εξωπλανήτες είναι πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστημα της Γης.

Τον Οκτώβριο του 2012, ο Madhusudhan δημοσίευσε ένα έγγραφο υποστηρίζοντας ότι ο 55 Cancri e, ένας βραχώδης εξωπλανήτης δύο φορές το μέγεθος της Γης, πιθανόν καλύπτεται από γραφίτη και διαμάντι.

 

Οι αστρονόμοι πιστεύουν γενικά ότι οι βραχώδεις εξωπλανήτες που αποτελούνται-όπως η Γη-σε μεγάλο βαθμό από σίδηρο, οξυγόνο, μαγνήσιο, και πυρίτιο, με μόνο ένα μικρό τμήμα άνθρακα. Αντίθετα, οι πλανήτες πλούσιοι σε άνθρακα, θα μπορούσαν να έχουν ανάμεσα σε ένα μικρό ποσοστό τα τρία τέταρτα της μάζας τους σε άνθρακα. (Η Γη έχει 0,005%.)

 

Το έγγραφο, που δημοσιεύθηκε στις 6 Μαΐου, με τίτλο «Χημεία σε ένα εξελισσόμενο πρωτοπλανητικό δίσκο: Επιπτώσεις επίγειας σύνθεσης του πλανήτη.»

 

Το Κέντρο Yale για την Αστρονομία και την Αστροφυσική παρέχει υποστήριξη για την έρευνα.

 

Υπάρχουν περισσότεροι από 1.000 επιβεβαιωμένοι εξωπλανήτες και πάνω από 3.000 "υποψήφιοι" εξωπλανήτες.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3847.html