Αντιΰλη

[dkef]

Ένα θέμα που με έχει προβληματίσει αρκετά τελευταία: τί είναι η αντιΰλη; Ξέρω όλα αυτά που λένε, αλλά δεν έχω λάβει απλή απάντηση στα ερωτήματα. Γιατί έχουμε πλήρη μετατροπή σε ενέργεια; Τί είναι αυτό ακριβώς που κάνει την αντιΰλη να διαφέρει και να αντιδρά έτσι με την ύλη; Υπάρχουν απαντήσεις; Ίσως το θέμα δεν ανήκει σε forum αστρονομίας, αλλά φυσικής, αλλά ποια είναι η άποψή σας; Βιβλιογραφία πάνω στο θέμα είναι επίσης θεμιτή. Ευχαριστώ.

[aristarchus]

Το επομενο τευχος του περιοδικου Astronomy Magazine θα εχει την αντιυλη ως κυριο θεμα.

[Σάββας Χανλαρίδης]

Για καθε σωματιδιο στο Συμπαν υπαρχει και το αντιστοιχο αντισωματιδιο π.χ. ηλεκτρονιο - ποζιτρονιο (εχει την ιδια μαζα και ιδιοτητες με το ηλεκτρονιο αλλα αντιθετο φορτιο (θετικο).

Υλη και αντιυλη δεν μπορει να συνυπαρχει γιατι με τη συγκρουση ενος σωματιδιου με το αντισωματιδιο επιφερεται εκμηδενισμος της μαζας τους και τη μετατροπη της σε ακτινοβολια γ (φωτεινη ενεργεια).

[dkef]

Για καθε σωματιδιο στο Συμπαν υπαρχει και το αντιστοιχο αντισωματιδιο π.χ. ηλεκτρονιο - ποζιτρονιο (εχει την ιδια μαζα και ιδιοτητες με το ηλεκτρονιο αλλα αντιθετο φορτιο (θετικο).

Υλη και αντιυλη δεν μπορει να συνυπαρχει γιατι με τη συγκρουση ενος σωματιδιου με το αντισωματιδιο επιφερεται εκμηδενισμος της μαζας τους και τη μετατροπη της σε ακτινοβολια γ (φωτεινη ενεργεια).

 

Αυτά που αναφέρεις τα γνωρίζω (όπως ίσως και οι περισσότεροι). Γιατί όμως συμβαίνουν αυτά; Υπάρχει κάτι στη "σύνθεση" των σωματιδίων που προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά (την πλήρη μετατροπή και των δύο σε ενέργεια; Μήπως είναι αντίθετες "νότες"-"ταλαντώσεις" πάνω στις υπερχορδές που τα αποτελούν και όταν έρχονται σε επαφή καταστρέφονται;

[Σάββας Χανλαρίδης]

Δεν εχει αποδειχθει ακομα η θεωρια των υπερχορδων οποτε μαλλον δεν μπορουμε να μιλαμε για αυτες!

 

Αυτο που προκαλει αυτη τη συμπεριφορα ειναι το οτι προκειται για δυο αντιθετα σωματιδια (ιδιες μαζες αλλα αντιθετα ηλεκτρικα φορτια) και μολις αυτα βρεθουν μαζι αλληλοεξουδετερωνονται απελευθερωνοντας ακτινοβολια!

 

Συγγνωμη αν δεν καταλαβαινω την ερωτηση σου!

[dkef]

Αυτο που προκαλει αυτη τη συμπεριφορα ειναι το οτι προκειται για δυο αντιθετα σωματιδια (ιδιες μαζες αλλα αντιθετα ηλεκτρικα φορτια) και μολις αυτα βρεθουν μαζι αλληλοεξουδετερωνονται απελευθερωνοντας ακτινοβολια!

 

Με τα λίγα που ξέρω, το ότι τα δύο σωματίδια (πχ. ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο) έχουν αντίθετα φορτία δεν θα έπρεπε να είναι λόγος αμοιβαίας καταστροφής τους όταν έρχονται σε επαφή! Απλώς θα έλκονταν. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε και οποιαδήποτε άλλα σωματίδια με ίδιες μάζες αλλά αντίθετο φορτίο να καταστρέφονται, αλλά απ' όσο ξέρω (μπορεί να κάνω και λάθος) δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Μόνο το ποζιτρόνιο καταστρέφει το ηλεκτρόνιο.

[Heal]

Τον ακριβή μηχανισμό της εξαύλωσης δεν μπορούμε πρακτικά να τον κατανοήσουμε, όμως μπορούμε να τον περιγράψουμε.

 

Για κάθε σωματίδιο υπάρχει ένα σωματίδιο το οποίο έχει ίδια μάζα, spin, ενώ έχουν αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο και αντίθετους κβαντικούς αριθμούς που σχετίζονται με ορισμένες ιδιότητες. Αυτοί οι αριθμοί είναι ο λεπτονικός κβαντικός αριθμός όταν πρόκειται για λεπτονια (ηλεκτρόνιο, μιόνιο, ταυ και τα αντίστοιχα νετρίνα) και ο βαρυονικός αριθμος όταν πρόκειται για βαρυόνια (σωματίδια που αποτελούνται από quark, όπως το πρωτόνιο και το νετρόνιο) ετσι το νετρόνιο και το αντινετρόνιο ενώ είναι και τα δύο ηλεκτρικά ουδέτερα έχουν το ίδιο σπιν, την ίδια μάζα έχουν αντίθετη μαγνητική διπολική ροπή και βαρυονικο κβαντικο αριθμο (+1 και -1). Αυτούς τους κβαντικούς αριθμούς (λεπτονικός-βαρυονικός) μπορούμε να τους φανταστούμε σα ένα είδος φορτιού για τις ασθενείς και ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις. Για να γίνει η εξαύλωση πρέπει να αλληλοαναιρεθούν και αυτοί οι κβαντικοί αριθμοί, για αυτό το λόγο δε είναι δυνατόν ένα πρωτόνιο για παράδειγμα να εξαυλωθεί με ένα ηλεκτρόνιο -μιας και θα έλεγε κανείς ότι έχουν αντιθετο φορτίο, έρχονται κοντά και εξαυλώνονται. Δεν γίνεται αυτό όμως διότι δεν αλληλοαναιρούνται ο βαρυονικός και ο λεπτονικός κβαντικός αριθμός.

[dkef]

Ωραία απάντηση και ευχαριστώ πολύ. Άρα δεν ξέρουμε πραγματικά αν είναι κάτι στη σύνθεσή τους που προκαλεί την αμοιβαία καταστροφή. Υπάρχει πιθανότητα να συμβαίνει κάτι όπως αυτό που είπα πριν με τις "νότες" στις υπερχορδές;

 

Αλήθεια, γιατί δεν συνενώνονται ηλεκτρόνια με πρωτόνια; Τι γίνεται όταν σκοπεύσει κανείς μια ηλεκτρονική δέσμη πάνω σε πρωτόνια; Υπάρχει περίπτωση να ενωθούν και αν ναι τι παράγεται;

[Σάββας Χανλαρίδης]

Αλήθεια, γιατί δεν συνενώνονται ηλεκτρόνια με πρωτόνια;

 

Πως να ενωθουν αφου εχουν αντιθετο ηλεκτρικο φορτιο και αρα απωθουνται μεταξυ τους?

[Heal]

Αλήθεια, γιατί δεν συνενώνονται ηλεκτρόνια με πρωτόνια;

 

Πως να ενωθουν αφου εχουν αντιθετο ηλεκτρικο φορτιο και αρα απωθουνται μεταξυ τους?

 

Κάθε άλλο, τα ετερώνυμα έλκονται, τα ομώνυμα απωθούνται!

 

Είναι εύλογο -από μια πρώτη ματιά- να πει κανείς ότι θα έπρεπε να έρχονται πολύ κοντά. Η απάντηση είναι ότι για να εξαϋλωθούν πρέπει να εξουδετερωθεί "το πυρηνικό φορτίο" (όπως θα μπορούσε να ονομάσει κανείς τους βαρυονικούς και τους λεπτονικούς κβαντικούς αριθμούς). Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

[dkef]

Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

 

Αν το θυμάμαι καλά, γιατί είναι πολύ απίθανο να είναι και τα δύο μαζί στο ίδιο σημείο ή/και γιατί τα ηλεκτρόνια πρέπει να καταλαμβάνουν διακριτές ενεργειακές στάθμες οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τη θέση του πυρήνα;

[Σάββας Χανλαρίδης]

Αλήθεια, γιατί δεν συνενώνονται ηλεκτρόνια με πρωτόνια;

 

Πως να ενωθουν αφου εχουν αντιθετο ηλεκτρικο φορτιο και αρα απωθουνται μεταξυ τους?

 

Κάθε άλλο, τα ετερώνυμα έλκονται, τα ομώνυμα απωθούνται!

 

Είναι εύλογο -από μια πρώτη ματιά- να πει κανείς ότι θα έπρεπε να έρχονται πολύ κοντά. Η απάντηση είναι ότι για να εξαϋλωθούν πρέπει να εξουδετερωθεί "το πυρηνικό φορτίο" (όπως θα μπορούσε να ονομάσει κανείς τους βαρυονικούς και τους λεπτονικούς κβαντικούς αριθμούς). Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

 

Συγγνωμη βιαστηκα να απαντησω!

[George Makris]

Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

 

Κατά τον θάνατο ενός αστέρα με αρκετή μάζα, μόνο η δύναμη της βαρύτητας μπορεί να νικήσει την φερμιονική πίεση και να ρίξει τα ηλεκτρόνια πάνω στα πρωτόνια με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός αστέρα νετρονίων.

[Σάββας Χανλαρίδης]

Νμιζω οτι λογω των υψηλων ταχυτητων που εχουν τα ηλεκτρονια που περιστρεφονται γυρω απο τον πυρηνα η αναπτυσσομενη φυγοκεντρος δυναμη εξισορροπει την ηλεκτροστατικη ελξη μεταξυ πρωτονιου-ηλεκτρονιου.

[George Makris]

Νμιζω οτι λογω των υψηλων ταχυτητων που εχουν τα ηλεκτρονια που περιστρεφονται γυρω απο τον πυρηνα η αναπτυσσομενη φυγοκεντρος δυναμη εξισορροπει την ηλεκτροστατικη ελξη μεταξυ πρωτονιου-ηλεκτρονιου.

 

Αυτό που λές Σάββα είναι η ερμηνεία της κλασσικής φυσικής και σε ένα βαθμό είναι σωστό. Όμως μικρά σωματίδια όπως τα ηλεκτρόνια ερμηνεύονται καλύτερα από την κβαντομηχανική.

[Heal]

Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

 

Αν το θυμάμαι καλά, γιατί είναι πολύ απίθανο να είναι και τα δύο μαζί στο ίδιο σημείο ή/και γιατί τα ηλεκτρόνια πρέπει να καταλαμβάνουν διακριτές ενεργειακές στάθμες οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τη θέση του πυρήνα;

 

Mπορούμε να το πούμε και έτσι, γενικά το ηλεκτρόνιο και το πρωτόνιο όταν βρεθούν κοντά θα πρέπει η κυματοσύναρτηση, μια ποσότητα της οποίας το τετράγωνο του μέτρου της μας δίνει την πιθανότητα να βρίσκεται σε μια κατάσταση το σύστημα, να ικανοποιεί την εξίσωση του Shrodinger. Η επίλυση αυτής της εξίσωσης θα δώσει τελικά ότι το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στον πυρήνα. Υπάρχει και οι ατελής θεώρηση που είχε κάνει πριν από τη διατύπωση αυτής της εξίσωσης ο Bohr, εισάγοντας την υπόθεση της κβάντωσης της στροφορμής και κατέληγε σε παρόμοια πράγματα.

[Goedel]

Αγαπητοί φίλοι,

 

Θα ήθελα να προσθέσω πάνω σε αυτό το θέμα ότι στην ουσία το ηλεκτρόνιο μπορεί να περάσει μέσα από τον πυρήνα αλλά αυτό το οποίο του απαγορεύεται, σύμφωνα με την κβαντομηχανική, είναι να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στον πυρήνα.Αυτή η απαγόρευση οφείλεται στην αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg Δχ Δp > h/2π. Έτσι τα επιτρεπόμενα νέφη πιθανότητας των ηλεκτρονίων με την χαμηλότερη ενέργεια (κύριος κβαντικός αριθμός n=1) περιλαμβάνουν και την περιοχή του πυρήνα και δεν αποτελούν απλά σφαιρικά κελύφη.

 

φιλικά,

Αντώνης

[dkef]

Θα ήθελα να προσθέσω πάνω σε αυτό το θέμα ότι στην ουσία το ηλεκτρόνιο μπορεί να περάσει μέσα από τον πυρήνα αλλά αυτό το οποίο του απαγορεύεται, σύμφωνα με την κβαντομηχανική, είναι να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στον πυρήνα.Αυτή η απαγόρευση οφείλεται στην αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg Δχ Δp > h/2π. Έτσι τα επιτρεπόμενα νέφη πιθανότητας των ηλεκτρονίων με την χαμηλότερη ενέργεια (κύριος κβαντικός αριθμός n=1) περιλαμβάνουν και την περιοχή του πυρήνα και δεν αποτελούν απλά σφαιρικά κελύφη.

 

Αν ισχύει αυτό (δεν το αμφισβητώ) τότε (όπως είπε και άλλος φίλος) πως δημιουργούνται τα άστρα νετρονίων, όπου υποτίθεται (εκλαϊκευμένα) ότι τα ηλεκτρόνια ενώνονται με τα πρωτόνια για να δημιουργήσουν μια "υγρή" μάζα από νετρόνια;

[Goedel]

Αγαπητέ φίλε,

 

Στους αστέρες νετρονίων η πίεση της βαρύτητας είναι τόσο μεγάλη με αποτέλεσμα η ενέργεια που μεταφέρεται στα ηλεκτρόνια να αυξάνει τόσο πολύ την ορμή τους ώστε η αρχή της απροσδιοριστίας Δχ Δp > h/2π να επιτρέπει την μείωση της περιοχής κίνησης Δχ. Όταν αυτή η περιοχή μειωθεί αρκετά, μπορεί το ηλεκτρόνιο να αλληλεπιδράσει με το πρωτόνιο και να μετατραπεί σε νετρόνιο.

Στην περίπτωση των ατόμων, το ηλετρόνιο της πρώτης στοιβάδας έχει πολύ χαμηλότερη ενέργεια και κατ'επέκταση ορμή κάτι το οποίο σημαίνει ότι δεν μπορεί να περιοριστεί σε πολύ μικρή περιοχή δηλαδή να παραμείνει στον πυρήνα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

φιλικά,

Αντώνης

[Μάκης Μαυρουδής]

Ένας πανεπιστημιακός καθηγητής φυσικής είπε ότι όποιος προσδιορίσει επακριβώς το τι είναι «ύλη» θα πάρει και βραβείο Νόμπελ. Αν λοιπόν αυτό είναι τόσο δύσκολο άλλο τόσο και περισσότερο είναι να προσδιορίσουμε την έννοια της «αντιύλης». Ορθολογικά σκεπτόμενοι η λέξη αντιύλη θα έπρεπε να σημαίνει κάτι που είναι αντίθετο της ύλης. Και αυτό, εννοιολογικά, είναι το κενό. Παρά ταύτα επικράτησε αυτός ο μη κυριολεκτικός όρος να σημαίνει διάφορα άλλα πράγματα και γι’ αυτό οι αντιφάσεις είναι προφανείς. Άλλοτε το αντισωματίδιο έχει μόνο αντίθετο φορτίο, ή, αν είναι ηλεκτρικά ουδέτερο, πρέπει να έχει αντίθετο βαρυονικό αριθμό κλπ. Υπάρχουν όμως και ουδέτερα σωματίδια (π.χ το ουδέτερο πιόνιο) που θεωρείται «αντισωματίδιο του εαυτού του»! Μέχρι ποία όμως τάξη μεγέθους μπορούν να υπάρχουν αντισωματίδια μια και ακούμε για μόρια και αντιμόρια; Μήπως υπάρχουν και αντιγαλαξίες που επίσης δεν τους συναντάμε στο παρατηρούμενο σύμπαν, ή οι γαλαξίες είναι αντιγαλαξίες του εαυτού τους, είναι το όριο των προβληματισμών των σημερινών θεωριών.

Έτσι και αν ακόμη κρατήσουμε τη βασική ιδιότητα των σωματιδίων και αντισωματιδίων να «εξαϋλώνονται», δηλ. να μετατρέπονται σε ακτινοβολία γ (με μηδενική μάζα ηρεμίας) και αυτό δεν είναι αρκετό να χαρακτηρίσει την αντιύλη. Για παράδειγμα η «εξαύλωση» ενός συστήματος πρωτονίου-αντιπρωτονίου συνήθως δεν δίνει ακτινοβολία γ αλλά μεσόνια. Έχει παρατηρηθεί σε πείραμα ότι ένα τέτοιο μεσόνιο (θετικό πιόνιο) μεταπίπτει σ’ ένα νετρίνο και σε ένα θετικό μιόνιο και αυτό με τη σειρά του σ’ ένα ποζιτρόνιο και δύο νετρίνα, για τα οποία οι ενδείξεις λένε ότι έχουν μάζα.

Κατά την άποψή μου λοιπόν ο όρος αντιύλη, (ακόμη και αντισωματίδιο) είναι αδόκιμος. Πρέπει να μιλάμε δηλ. για συγκεκριμένα (έστω και βραχύβια) σωματίδια που τα χαρακτηρίζει συγκεκριμένη συμμετρία ιδιοτήτων ως προς κάποια άλλα. Διαφορετικά όλο το οικοδόμημα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής και όλων των θεωριών συμμετρίας κλονίζεται υπό το φως και των νέων παρατηρήσεων.

Φιλικά Μάκης

[dkef]

Κατά την άποψή μου λοιπόν ο όρος αντιύλη, (ακόμη και αντισωματίδιο) είναι αδόκιμος. Πρέπει να μιλάμε δηλ. για συγκεκριμένα (έστω και βραχύβια) σωματίδια που τα χαρακτηρίζει συγκεκριμένη συμμετρία ιδιοτήτων ως προς κάποια άλλα. Διαφορετικά όλο το οικοδόμημα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής και όλων των θεωριών συμμετρίας κλονίζεται υπό το φως και των νέων παρατηρήσεων.

 

Εκπληκτική τοποθέτηση, η καλύτερη που έχω διαβάσει! Και γιατί λοιπόν το σύμπαν κυριαρχείται από την ύλη και όχι την αντιύλη; Ο Michio Kaku απαντά ότι αρχικά, στο τέλος του πληθωρισμού, 3x10-43 δευτ. από την αρχή, μια μικρή τυχαία διαφορά στην αναλογία ύλης - αντιύλης (1:1-δις) υπερ της ύλης είχε σαν αποτέλεσμα να απομείνει, μετά από την αμοιβαία τους εξαΰλωση, η ύλη που έχουμε σήμερα. Τι λέτε;

[Μάκης Μαυρουδής]

Αγαπητέ dkef

Η απάντηση του Michio Kaku (με τις μύχιες κακότητές του!) δεν διαφέρει από τη δική μου αν ισχυριζόμουν ότι, ως συνήθως, ο θεός έκανε και πάλι λάθος. Γιατί και αυτό θα ήταν μια δική μου επιστημονική «κακοτεχνία» μια και δεν πιστεύω ούτε σ’ αυτόν, ούτε στο θεό του, ούτε στη μεγάλη έκρηξη!

Φιλικά Μάκης

[Heal]

Αγαπητέ Μάκη,

 

Αν και συνήθως διαφωνώ με τα γραπτά σου, σε αυτή την περίπτωση θα συμφωνήσω -όχι σε όλα βέβαια για να κρατήσω και τα προσχήματα! Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ!

 

Το πρόβλημα που θέτεις για την ποσοτική υπεροχή της ύλης έναντι της αντιύλης στο Σύμπαν είναι ένα από τα αδύνατα σημεία του καθιερωμένου μοντέλου. Οι απαντήσεις που δίνονται κατά καιρούς έχουν χαρακτήρα " φοιτητικού μαγειρέματος" και απλά μεταφέρουν το πρόβλημα. Δεν κοστίζει κάτι να φανταστούμε ότι ένα μέρος στο 1 δισεκατομμύριο παραπάνω ύλης να υπήρχε αρκεί για το σημερινό σύμπαν, αλλά αυτό δεν είναι εξήγηση.

 

Όσον αφορά τη χρήση του όρου αντιύλη, δε τη βρίσκω τόσο αδόκιμη, το αντίθετο του 3 είναι το -3 και όχι το 0 -το αντίθετο της ύλης θα είναι κάτι που αν έρθει κοντά στην ύλη θα δώσει μη-ύλη.

 

Οσον αφορά την ύλη για λόγους που αγνοούμε είναι σε μεγαλύτερη συγκέντρωση στο σύμπαν από ότι η αντιύλη. Η αντιύλη δεν έχει τίποτα το εξωτικό, είναι πράγματι σωματίδια όπως ανέφερες, όχι κατ' ανάγκη βραχύβια λχ το ποζιτρόνιο δεν είναι ασταθές.

 

Οι πυρηνικές αντιδράσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη λογική αλγεβρικών εξισώσεων, δηλαδή:

-α+α=0, όμως εξίσου αληθής είναι και η πρόταση -α+α=-β+β, δηλαδή μας ενδιαφέρει το συνολικό άθροισμα να υπακούει ορισμένους νόμους διατήρησης. Συνεπώς όση συνολικά ενέργεια, ορμή, ηλεκτρικό φορτίο, λεπτονικό αριθμό και βαρυονικό αριθμό είχαμε στην αρχή να έχουμε και στο τέλος. Αυτό απαγορεύει να εξαϋλωθεί ένα πρωτόνιο με ένα ηλεκτρόνιο, αλλά δεν απαγορεύει να δημιουργηθεί ένα ουδέτερο πιόνιο όταν ένα πρωτόνιο πλησιάζει ένα αντιπρωτόνιο, γιατί τελικά οι νόμοι διατήρησης ισχύουν. Έτσι λοιπόν νοικοκυρέψαμε κάπως το πρόβλημα κατεβάζοντας το από ένα χάος αντιδράσεων σε μια νοικοκυρεμένη σειρά νόμων διατήρησης.

 

Φυσικά η ερώτηση που έπεται είναι: από ποιες αρχές απορρέουν οι νόμοι αυτοί;

[Μάκης Μαυρουδής]

Αγαπητέ Heal

Η φυσική και Σωκρατική ευγένεια που σε διακρίνει (πάντα να συμφωνείς κατ’ αρχήν, διαφωνώντας τελικά στην ουσία) δεν στεναχωρεί ποτέ τους άλλους. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω μερικές φορές είναι η κατά περίπτωση (αναγκαστική) συμφωνία σου με ορισμένους που θεωρούν τη βάση της αστροφυσικής εκτός θέματος. Αλλά και αυτό ας είναι το έλασσον … μέχρι να γίνει κατανοητό απ’ όλους η χρησιμότητα για την αστροφυσική «καθαρά φυσικών» πληροφοριών. Και τώρα στο θέμα μας.

Η λέξη «αντιύλη» με τις παραλλαγές της έχει μια ιστορία χιλιάδων ετών πίσω της. Στην εποχή μας αναζωπυρώθηκε το θέμα μετά την Γαλλική επανάσταση και κυρίως στις αρχές του 19ου αιώνα μετά την Σοβιετική επανάσταση, τότε που, κατά την άποψή μου, ορισμένοι ημιμαθείς πολιτικοφιλόσοφοι υπέταξαν και πάλι την επιστημονική σκέψη για την ύλη στις σκοπιμότητές τους ενώ οι άλλοι, αντιδρώντας στην «αλεργία» που τους προκαλεί η λέξη, ανακάλυψαν την μυστήρια «αντιύλη» που εξαφανίζει «από προσώπου γης την ύλη». Εμείς σήμερα δυστυχώς πληρώνουμε αυτές της σκοπιμότητες, διότι στο πίσω μέρος του μυαλού των απλών και άδολων κατά βάση επιστημόνων η ύλη ταυτίστηκε με ένα ακαθόριστα κακό και αφοριστέο πράγμα. Σ’ αυτή τη διαμάχη εντάσσεται και η μαθηματική αποφυσικοποίηση της φυσικής στη εποχή μας όπου φθάσαμε στο σημείο όχι απλά τα μαθηματικά να περιγράφουν τα φυσικά φαινόμενα αλλά και να τα παράγουν. Αυτό το φαινόμενο το αποκαλώ «λογιστικοποίηση της φυσικής». Όπως ο λογιστής που βλέπει (+) και (-) ποσά που προστιθέμενα εξαφανίζονται έτσι και εμείς έχουμε αποδεχθεί (+) και (-) ύλη που αφυλοποιείται. Στη φύση υπάρχουν αναλλοίωτα ποσοτικά μεγέθη είτε ως μέρη είτε ως σύνολα. Ενώ υπάρχουν διάφορες μορφές συμμετρίας δεν υπάρχουν π.χ αρνητικές αποστάσεις, ούτε αρνητικές ιδιότητες, ύλη που να αρνείται τον εαυτό της και πάντα τα όποια προϊόντα στο πρώτο μέλος είναι ίσα με τα μετασχηματισμένα στο δεύτερο. Με αυτή την έννοια μίλησα για αδόκιμους όρους που όταν καθιερωθούν οδηγούν σε φαινόμενα επιστημονικής ψύχωσης και άκαμπτων εμμονών, απονεκρώνοντας τις λέξεις και τα μαθηματικά σύμβολα από το φυσικό τους υποκείμενο, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό πολλές φορές που σε μια εξίσωση π.χ που δεν έλυσε ή δεν κατανόησε ούτε ο δημιουργός της εμείς να προτείνουμε λύσεις που οδηγούν σε μαύρες τρύπες και τα συναφή.

Φιλικά Μάκης

 

Υ.Γ Θα μπορούσα να επικαλεστώ πανεπιστημιακά συγγράμματα σαν παράδειγμα παραποιημένης παρουσίασης ενός φυσικού φαινομένου κατά την «αφυλοποίηση» ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου, όσο και κατά την ανάδρομη αντίδραση της δίδυμης γένεσης, αλλά ήδη καταχράστηκα τον χώρο.

[dkef]

Υ.Γ Θα μπορούσα να επικαλεστώ πανεπιστημιακά συγγράμματα σαν παράδειγμα παραποιημένης παρουσίασης ενός φυσικού φαινομένου κατά την «αφυλοποίηση» ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου, όσο και κατά την ανάδρομη αντίδραση της δίδυμης γένεσης, αλλά ήδη καταχράστηκα τον χώρο.

 

Να τον "καταχραστείς". Γι' αυτό υπάρχει!