Η παραμονή της έκλειψης όντως ήταν γεμάτη ένταση και άγχος όπως αφηγήθηκε ο Δημήτρης. Μπορώ να πω ότι όλοι μας είχαμε μια μικρή απογοήτευση αλλά η ελπίδα υπήρχε και σε μένα προσωπικά δεν άλλαξε τίποτα στην προετοιμασία μου. Το βράδυ της παραμονής έστησα την στήριξη (την οποία είχα κάνει βίδες για να χωρέσει στη βαλίτσα) και έκανα πλήρη δοκιμή εξοπλισμού. Το πρωινό της έκλειψης μου έκανε εντύπωση πως αν και ήμουν ακριβώς στην ώρα μου για την αναχώρηση στην είσοδο, το πούλμαν ήταν ήδη γεμάτο από σχεδόν όλους τους άλλους. Ένδειξη πλήρους ετοιμότητας ή άγχους και αϋπνίας; Φτάνοντας στο χώρο παρατήρησης, η εξερεύνηση του χώρου και το στήσιμο του εξοπλισμού έγινε λες και είχαμε... λιακάδα. Μπορώ να πω ότι συνέχεια ήλπιζα ότι με κάποια αραίωση στη νέφωση κάτι θα γίνει. Η απογοήτευση όμως ήρθε τελικά. Θυμάμαι τη διαπίστωση ότι απείχαμε "12 λεπτά από την ολικότητα" και η νέφωση ήταν ακόμα πυκνή. Τότε ναι απογοητεύτηκα, άφησα το τηλεσκόπιο και άρχισα μελαγχολικές βόλτες κοντά στη λίμνη..... για να επιστρέψω μόλις 10 λεπτά αργότερα... Αν και τελικά την είδαμε την έκλειψη, μπορώ να πω ότι ξέρω πώς νιώθουν όσοι δεν την είδαν διότι για λίγα λεπτά το νιώσαμε και εμείς. Όσο και αν προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι "τουλάχιστον είδες την Κίνα", "θα έχεις βιώσει το σκοτάδι της έκλειψης" και άλλα, η καρδιά μου ήταν γεμάτη απογοήτευση για εκείνα τα λεπτά... Θυμάμαι που είπα στην Κατερίνα πως "Δεν ξαναπάω να δω έκλειψη πουθενά αν δεν έχει πολύ καλή στατιστική πρόβλεψη καιρού". Λόγια πικρίας της στιγμής.... τώρα νομίζω πως θα ξαναπάω.