Polykarpos

Όσο για τα λοιπά που αναφέρει ο George Makris, έχουν ανακρίβειες σε πολλά σημεία. Οι μη βιβλική - φυσική, εξελισσόμενη αρχαία ελληνική θρησκεία αποδέχεται και δίδασκε το αυτοδημιουργούμενο του κόσμου (Ησίοδος) - που ταιριάζει περισσότερο με τις σύγχρονές κοσμολογικές μελέτες - χωρίς την παρέμβαση των θεών. Οι θεοί εμφανίζονται και θέτουν την τάξη. Αν διαβάσετε την κοσμογονία κατά τον Ησίοδο θα εκπλαγείτε. Δεν μας λένε πάντως οι σύγχρονοι απολογητές για το αν αποδέχονται την θεωρία της εξέλιξης, αν και από όσο έχω διαβάσει σε σχετικά εδάφια, εδώ στο astrovox, την άποψη του Makris, μάλλον είναι εμφανές ότι βλέπουν δάκτυλο του Κυρίου τους (ευφυές σχέδιο, δημιουργισμός) στην δημιουργία της ζωής. Θα πρέπει να επικεντρώσω ότι ενώ το θέμα είναι επιστήμη vs θρησκεία έχουμε μια απρόκλητη φραστική επίθεση ενάντια στην αρχαία ελληνική θρησκεία και χαρακτηρισμούς για αυτούς που επέλεξαν να την ακολουθούν σήμερα με υποτιμιτικούς όρους όπως νεοπαγανιστές. Το θέμα δεν είναι θρησκευτικό καθώς καθένας μπορεί να έχει προσωπική πεποίθηση της θρησκείας του(κατακτημένο και αυτό από τους επαίσχιντους διαφωτιστές). Το θέμα είναι καθαρά φιλοσοφικό στην αντίληψη του κόσμου και στην δυνατότητα να αναπτύσσεις ελεύθερα προσωπική άποψη επ'αυτού. Οι εποχές της κατήχησης και του αφορισμού της αντίθετης άποψης πέρασαν πια (ελπίζω), ευτυχώς.

Για τον George Makri και τον Nikrom θα έλεγα να δουν τον Carl Sagan στο Cosmos για να καταλάβουν πόσο μακρυά πήγαν την ανθρώπινη σκέψη οι "παγανιστές" - πολύ υποτιμιτικός όρος αλήθεια - Δημόκριτος, Αναξίμανδρος και λοιποί πρόγονοί μας που μίλησαν για πολλούς κόσμους με ζωή και για την εξέλιξη της ζωής στη Γή από το πιο απλό στο πιο σύνθετο. Όσο για το πόσο στήριξε ο Μονοθεϊσμός την γνώση ας πάρουν το παράδειγμα της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Για το πόσο συμπορεύεται με την λογική και επιστήμη φτάνει να πούμε ότι υποστηρίζου, οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ότι κατέχουν την -απόλυτη- Αλήθεια η οποία τους αποκαλήφθηκε. Δεν θέλω να οξύνω τα πνεύματα και δεν θα αναφέρω τις θέσεις της επίσιμης εκκλησίας έναντι των φιλοσόφων (για να μη πω γενικά των Ελλήνων τους οποίους είχαν συνδέσει με την έννοια ειδωλολάτρης). Στο αρχικό ερώτημα περί τομής πίστης και επιστήμης θα παραθέσω μόνο τούτο. Οι μαθηματικές επιστήμες στην περίοδο της Τουρκοκρατίας (1453-1830) Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, εκτός των άλλων σοβαρών και οδυνηρών συνεπειών που είχε για τον ελληνισμό, σήμανε και την αναστολή της αρκετά αξιόλογης μαθηματικής δραστηριότητας που σημειώθηκε κατά ύστερους βυζαντινούς χρόνους. Την οριστική κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ακολούθησε η μακραίωνη περίοδος της Οθωμανικής κυριαρχίας, κατά την οποία ο υπόδουλος πλέον ελληνισμός βρέθηκε σε ολότελα νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Αυτές οι νέες συνθήκες αποτέλεσαν σοβαρούς ανασταλτικούς παράγοντες για την καλλιέργεια των γραμμάτων, για την δημιουργία πνευματικού κλίματος που να ευνοεί τη μάθηση και την ανάπτυξη των επιστημών. Τα μαθηματικά, όπως είναι επόμενο, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα από τη νέα δυσμενέστερη κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο ελληνισμός. Ειδικά κατά τους δύο πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας, δεν μπορεί να γίνει λόγος για μαθηματική δραστηριότητα, πολύ περισσότερο δε για ανάπτυξη των μαθηματικών, από τη στιγμή που δεν υπήρχε καν συστηματική και οργανωμένη εκπαίδευση. Τα μαθηματικά σ’ αυτήν την κρίσιμη περίοδο των δύο πρώτων αιώνων της Τουρκοκρατίας ποτέ δεν ξεπέρασαν το στοιχειώδες επίπεδο. Στα λιγοστά ελληνικά σχολεία εκείνης της περιόδου, η ύλη της διδασκόμενης Αριθμητικής περιελάμβανε τις τέσσερις βασικές πράξεις της αριθμητικής με ακέραιους και κλασματικούς αριθμούς, την απλή και τη σύνθετη μέθοδο των τριών και τις μετατροπές μονάδων βάρους, μήκους, όγκου ή νομισμάτων. Το ίδιο στοιχειώδης ήταν και η ύλη της Γεωμετρίας, που περιοριζόταν σε απλά πρακτικά προβλήματα υπολογισμού μηκών και υψών. Το χαμηλό επίπεδο των μαθηματικών γνώσεων των πρώτων αιώνων της Τουρκοκρατίας, φαίνεται και από τα βιβλία μαθηματικών που τυπώθηκαν αυτήν την περίοδο. Το πρώτο βιβλίο μαθηματικών που τυπώθηκε ποτέ στην ελληνική γλώσσα είναι το «Σύνταγμα ευσύνοπτον εις τας τέσσαρας μαθηματικάς επιστήμας, Αριθμητικήν, Μουσικήν, Γεωμετρία και Αστρονομία» (1532) του βυζαντινού λόγιου Μιχαήλ Ψελλού. Το βιβλίο περιέχει μια σύνοψη των παραδοσιακών μαθηματικών γνώσεων της εποχής του Ψελλού (αρχές 11ου αι.), που κυκλοφορούσε χειρόγραφο επί 500 περίπου χρόνια. Το δεύτερο ελληνικό μαθηματικό βιβλίο είναι το πασίγνωστο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας «Βιβλίον πρόχειρον τοις πάσι περιέχον την τε πρακτικήν πρακτικήν Αριθμητικήν, ή μάλλον ειπείν την Λογαριαστικήν» (1568) του Μανουήλ Γλυζώνιου. Πρόκειται για ένα απλοϊκό βιβλίο πρακτικής αριθμητική, το οποίο όμως αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία ολόκληρης της περιόδου της Τουρκοκρατίας, με πληθώρα επανεκδόσεων ως τον 19ο αιώνα. Το τρίτο και τελευταίο μαθηματικό βιβλίο αυτής της περιόδου είναι η «Λογιστική» (1600) του μοναχού Βαρλαάμ του Καλαβρού. Κι αυτό το βιβλίο πραγματεύεται την πρακτική αριθμητική, ενώ πρέπει να σημειώσουμε ότι πρόκειται για βιβλίο που γράφτηκε στα μέσα του 14ου αι.. Ο συγγραφέας του Βαρλαάμ ο Καλαβρός δεν είναι άλλος από το μεγάλο αντίπαλο του Γρηγορίου Παλαμά κατά τις Ησυχαστικές Έριδες (1342-1349) της Θεσσαλονίκης. Τα ελληνικά μαθηματικά αρχίζουν να ξεπερνούν το στοιχειώδες επίπεδο μόνο κατά τον 18ο αιώνα. Τότε αρχίζει μια μεγάλη προσπάθεια των Ελλήνων λογίων να εναρμονιστούν με τις σύγχρονες εξελίξεις του κλάδου στην Ευρώπη. Η απόσταση βέβαια που χωρίζει τα ελληνικά μαθηματικά από τα σύγχρονα ευρωπαϊκά μαθηματικά είναι τεράστια. Χάρη όμως στις προσπάθειες των Ελλήνων λογίων και διδασκάλων αυτής της περιόδου, μέσα σε διάστημα ενός μόλις αιώνα, η απόσταση μειώθηκε, για να φτάσουμε στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αι. τέτοιο σημείο, ώστε τα ελληνικά μαθηματικά να παρακολουθούν από κοντά τη σύγχρονη ευρωπαϊκή μαθηματική εξέλιξη. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε τη σημαντική διαφορά που υπάρχει στην αντίληψη που έχουμε εμείς σήμερα για τα μαθηματικά, σε αντίθεση με εκείνη των λογίων του 18ου αι. για τους λόγιους του 18ου αι., τα μαθηματικά και οι υπόλοιποι κλάδοι των θετικών επιστημών δεν εθεωρούντο αυτόνομοι και ξεχωριστοί επιστημονικοί κλάδοι, αλλά αναπόσπαστα μέρη της φιλοσοφίας. Υπήρχε δηλαδή μια ενοποιημένη αντίληψη των επιμέρους κλάδων των θετικών επιστημών, και μ’ αυτήν την έννοια, όλες οι θετικές επιστήμες εθεωρούντο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Γράφει σχετικά ο Κυριάκος Γεωργιάδης: «Αι επιστήμαι είναι τοσούτον συνδεδεμέναι προς αλλήλας, ώστε χωρίς μιας η άλλη μένει ακατανόητος.» Τυπικό παράδειγμα αυτής της ενιαιοποιημένης αντίληψης των επιστημονικών κλάδων είναι η «Οδός Μαθηματικής» (1749) του Μεθόδιου Ανθρακίτη. Στην ύλη του σημαντικότατου αυτού τρίτομου επιστημονικού συγγράμματος, εκτός των μαθηματικών, περιλαμβάνεται φυσική, αστρονομία, γεωγραφία και οπτική. Στη σκέψη όμως των Ελλήνων λογίων, πάντοτε τα μαθηματικά κατείχαν την κεντρική θέση μεταξύ όλων των θετικών επιστημών. «Τούτων γαρ άνευ», έλεγε ο Ευγένιος Βούλγαρης. Ενώ ο Νικηφόρος Θεοτόκης υποστήριζε πως «η προς την Φιλοσοφίαν άγουσα οδός γίνεται ημίν ευθυτέρα και ραδία εάν τοις μαθηματικοίς στοιχείοις προγεγυμνασμένοι ώμεν.» Σ’ αυτήν την περίοδο μπορούμε να κάνουμε λόγο για «μαθηματικοποίηση» των θετικών επιστημών. Αυτό ακριβώς υπαινίσσεται και ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, υποστηρίζοντας ότι «είναι το λοιπόν η Μαθηματική επιστήμη άκρως χρήσιμος ουχί μόνον τω απαρτισμώ του νοός, αλλά και πάση επιστήμη φυσική απλώς (...) Πάσα θεωρία φυσική είτα χρειάζεται την αντίληψιν αυτής απαραιτήτως. Η Υδραυλική, η Υδροστατική, η Μηχανική, η Οπτική, η Αστρονομία, η Γεωγραφία, άλλαι πολλαί τας οποίας αποσιωπώ, πάσαι δεικνύονται δια της Μαθηματικής.» Ως παράδειγμα μαθηματικοποίησης της φυσικής μπορούμε να αναφέρουμε το σπουδαίο σύγγραμα του Νικηφόρου Θεοτόκη, τα «Στοιχεία Φυσικής εκ νεωτέρων συνερανισθέντα» (1766). Το αξιοσημείωτο για τα μαθηματικά είναι ότι σ’ αυτό το βιβλίο, παρόλο που πρόκειται για σύγγραμμα φυσικής, έχουμε τη χρήση εννοιών του Απειροστικού Λογισμού για πρώτη φορά στην έντυπη νεοελληνική βιβλιογραφία. Δικαιολογημένα ο Κων. Κούμας χαρακτήρισε τη Φυσική του Θεοτόκη «εφαρμοσμένη μαθηματική», αφού για τη μελέτη και την κατανόησή της απαιτείται άριστη γνώση μαθηματικών και μάλιστα υψηλού επιπέδου. Ο 18ος αι., ειδικά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα αυτού και οι δύο πρώτες δεκαετίες του 19ου αι., είναι η περίοδος της κορύφωσης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, δηλαδή της πνευματικής κίνησης των Ελλήνων διανοούμενων που είχε ως κεντρικό εκπαιδευτικό στόχο την αναβάθμιση της ελληνικής παιδείας. Στις αρχές του 18ου αι. ο στόχος της αναβάθμισης της ελληνικής παιδείας συνδυάστηκε με μια αντίληψη που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται μεταξύ των Ελλήνων λογίων περί του δεσμού των νεότερων Ελλήνων με τους αρχαίους προγόνους τους. Η αντίληψη ξεκίνησε ως γενικότερο ενδιαφέρον για το αρχαιοελληνικό παρελθόν και σύντομα εξελίχθηκε σε αίτημα για την αναβίωση του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Στα μαθηματικά αυτή η αντίληψη εκφράστηκε με δύο τρόπους: α) με την έκδοση πολλών κλασσικών αρχαιοελληνικών μαθηματικών κειμένων (έργα των Ευκλείδη, Αρχιμήδη, Διόφαντου κ.τ.λ.), και β) με τη συγγραφή ή τη μετάφραση σύγχρονων έργων, γραμμένων όμως στο πνεύμα της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής παράδοσης. Ως κύριους εκφραστές αυτής της αντίληψης στα μαθηματικά μπορούμε να αναφέρουμε τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, τον Μπαλάνο Βασιλόπουλο, τον Κοσμά Βασιλόπουλο και από τους μεταγενέστερους τον Βενιαμίν Λέσβιο. Όλοι αυτοί, με την προσήλωσή τους στην αρχαία ελληνική μαθηματική παράδοση, έδειξαν μια σαφή προτίμηση προς τους παλαιότερους κλάδους των μαθηματικών (Αριθμητική, Γεωμετρία, Τριγωνομετρία, Αστρονομία) και μια ολοφάνερη αδιαφορία για τους νεότερους μαθηματικούς κλάδους (Άλγεβρα, Απειροστικό Λογισμό, Αναλυτική Γεωμετρία). Το βιβλίο που εκφράζει πιο πιστά τους σκοπούς και τις επιδιώξεις αυτής της αντίληψης είναι η «Οδός Μαθηματικής» (1749) του Μεθόδιου Ανθρακίτη. Με την «Οδό Μαθηματικής» παρουσιάζονται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες, τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, καθώς και μερικά ακόμη σημαντικά έργα αρχαίων και νεότερων συγγραφέων (Πρόκλου Σφαίρα, Σφαιρικά του Θεοδοσίου κ.ά.). Έργα που ακολουθούν το πνεύμα της «Οδού» είναι επίσης η «Μέθοδος Γεωμετρικώς Χωρούσα» (1756) του Μπαλάνου Βασιλόπουλου, μια προσπάθεια του συγγραφέα να επιλύσει το αρχαίο Δήλιο πρόβλημα, η «Έκθεσις ακριβεστάτη της Αριθμητικής» (1803) επίσης του Μπαλάνου Βασιλόπουλου και η «Έκθεσις συνοπτική Αριθμητικής Άλγεβρας και Χρονολογίας» (1796) του Κοσμά Βασιλόπουλου, γιου του Μπαλάνου. Επίσης στην ίδια αντίληψη εντάσσονται οι δύο μεταφράσεις του Ευγένιου Βούλγαρη: α) το «Μαθηματικών Στοιχείων αι πραγματίαι αι αρχοειδέσταται» (1787) του J. A. Segner, και β) το «Στοιχείων Γεωμετρίας» του Ottaviano Cametti, που μετέφρασε ο ιατροφιλόσοφος Δημήτριος Ραζής, αλλά και το αρκετά μεταγενέστερο γεωμετρικό σύγγραμμα του Βενιαμίν Λέσβιου «Γεωμετρίας Ευκλείδου Στοιχεία» (1820). Η προσήλωση των Ελλήνων λογίων στα αρχαία ελληνικά μαθηματικά άρχισε να περιορίζεται στο δεύτερο μισό του 18ου αι., όταν οι λόγιοι της νεότερης γενιάς, σπουδαγμένοι οι περισσότεροι σε πανεπιστήμια της Κεντρικής Ευρώπης, άρχισαν να στρέφονται και προς την σύγχρονη ευρωπαϊκή επιστήμη και γνώση. Ένας από τους εκφραστές αυτής της νέας αντίληψης, ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, υποστήριξε ότι αν οι νεότεροι Έλληνες πράγματι εκτιμούσαν τους προγόνους τους, θα έπρεπε να μιμηθούν τους αρχαίους και να μάθουν από τους άλλους λαούς. «Η Ευρώπη την σήμερον», έλεγε ο Μοισιόδαξ «υπερβαίνει κατά την σοφίαν ως και την αρχαίαν Ελλάδα.» Ο Νικόλαος Ζερζούλης υποστήριζε ότι οι Ευρωπαίοι «έφθασαν εις ακριβεστέραν θεωρίαν υπέρ τους Έλληνας εν ταις επιστήμαις». Ενώ ο Δημήτριος Καταρτζής αναρωτιόταν «Πως μπορεί ένας σπουδαίος μας να μην θέλει να ξέρει τους Εγγλέζους, τους Φραντζέζους και Ολλαντέζους, γιατί έμαθε τ’ είταν οι Λακεδαιμόνιοι κ’ οι Αθηναίοι κ’ οι Τύριοι;» Η επικρατούσα πλέον τάση στην ελληνική διανόηση είναι η μελέτη και γνώση των νέων επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής επιστήμης. Αυτό εκδηλώθηκε στα μαθηματικά με δύο τρόπους: α) Με την εισαγωγή στην ελληνική μαθηματική βιβλιογραφία όλων των σύγχρονων τότε μαθηματικών κλάδων (Άλγεβρα, Απειροστικός Λογισμός, Αναλυτική Γεωμετρία, Κωνικές Τομές), και β) με τη διατύπωση ενός πιο απλοποιημένου και εκλαϊκευμένου μαθηματικού λόγου, με στόχο την διάδοση των σύγχρονων μαθηματικών γνώσεων στα πλατύτερα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Στην εισαγωγή των σύγχρονων μαθηματικών κλάδων πρωταγωνίστησαν λόγιοι όπως ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Σπυρίδων Ασάνη, ο Θεόφιλος Καΐρης και κυρίως ο Νικηφόρος Θεοτόκης. Με τα συγγράμματα του Θεοτόκη, κυρίως με τα «Στοιχεία Μαθηματικών εκ παλαιών και νέων συνερανισθέντα» (1799), εισήχθησαν στην ελληνική μαθηματική βιβλιογραφία σχεδόν όλοι οι νέοι κλάδοι των μαθηματικών. Η εισαγωγή της σύγχρονης Άλγεβρας γίνεται με τα «Στοιχεία Αριθμητικής και Άλγεβρας» (1797) του Γάλλου αββά Nicola de Lacaille, που μετέφρασαν ο Σπυρίδων Ασάνης και ο Ίωνας Σπαρμιώτης. Η εισαγωγή των Κωνικών Τομών γίνεται με το «Σύνοψις των Κωνικών Τομών» (1802) του Guido Grandi και με την «Των Κωνικών Τομών Αναλυτική Πραγματεία» (1803) του de Lacaille, που μετέφρασε και πάλι ο Ασάνης. Ενώ ο Απειροστικός Λογισμός εισάγεται αρχικά με τα Στοιχεία Μαθηματικών του Θεοτόκη, και στη συνέχεια με το πολύτομο σύγγραμμα του Κων/νου Κούμα «Σειράς Στοιχειώδους των Μαθηματικών και Φυσικών Πραγματειών» (1807) και τις δύο χειρόγραφες πραγματείες του Θεόφιλου Καΐρη: α) την «Ποσοτική Άλγεβρα» και β) την «Ποσοτική εις δύο μέρη: Α’ Άλγεβρα και Αναλυτική Γεωμετρία, Β’ Περί απειροστών είτε περί διαφορικού υπολογισμού». Ως χαρακτηριστικότερες προσπάθειες διατύπωσης εκλαϊκευμένου μαθηματικού λόγου πρέπει να αναφέρουμε την «Σύνοψιν των Επιστημών δια τους πρωτοπείρους» (1819) του Κ. Κούμα, την «Αριθμητικήν εις χρήσιν των Ελληνικών Σχολείων» (1794) του Αθ. Ψαλίδα, καθώς και ένα πλήθος πρακτικών αριθμητικών και μαθηματικών εγχειριδίων για την διευκόλυνση των εμπορικών συναλλαγών, που εκδόθηκαν αυτήν την περίοδο. Υπήρξαν βέβαια και βιβλία – πρωτότυπα και μεταφράσεις – ενταγμένα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως τα «Στοιχεία Αριθμητικής και Αλγέβρης» (1800) του Ζήση Κάβρα, τα «Στοιχεία της Αριθμητικής και Αλγέβρας» (1084) του G. I. Metzburg, σε μετάφραση του ιατρού Μιχαήλ Χρισταρή, το σπουδαίο τετράτομο έργο του Στέφανου Δούγκα « Στοιχεία Αριθμητικής και Αλγέβρης» (1816), τα «Στοιχεία Αλγέβρας» (1818) του Δημ. Γοβδελά, καθώς και τα «Στοιχεία Γεωμετρίας» (1829) του A. M. Legendre, σε μετάφραση του Ιωάννη Καραντινού. Παράλληλα με την έντονη εκδοτική δραστηριότητα αυτής της περιόδου στον τομέα των επιστημονικών βιβλίων (τέλη 18ου αι. – αρχές 19ου αι.), ο στόχος της αναβάθμισης της ελληνικής παιδείας επιχειρήθηκε να επιτευχθεί με έναν εξίσου σημαντικό και αποτελεσματικό τρόπο: την ίδρυση σχολείων. Τα σχολεία που ιδρύθηκαν αυτήν την περίοδο ονομάζονται νεωτερικά, και είναι τα σχολεία που διαπνέονται από τις νέες προοδευτικές ιδέες, που περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους σύγχρονους κλάδους των θετικών επιστημών και εφαρμόζουν τις πιο σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους. Νεωτερικά σχολεία ιδρύθηκαν κυρίως στις ακμάζουσες οικονομικά πόλεις του ελληνικού χώρου, στη Σμύρνη (Φιλολογικό Γυμνάσιο Σμύρνης), στις Κυδωνιές (Ακαδημία των Κυδωνίων), στη Χίο (Γυμνάσιο Χίου), στο Πήλιο (Σχολή των Μηλιών) και στα Ιωάννινα (Καπλαναία Σχολή). Οι νέες ιδέες όμως ώθησαν και παραδοσιακές σχολές να αποβάλλουν το συντηρητικό τους χαρακτήρα και να μετατραπούν σε νεωτερικές, όπως για παράδειγμα οι Ηγεμονικές Ακαδημίες του Βουκουρεστίου και του Ιασίου. Στα νεωτερικά σχολεία δίδαξαν οι πιο γνωστοί και μορφωμένοι Έλληνες διδάσκαλοι. Ο Βενιαμίν Λέσβιος και ο Θεόφιλος Καΐρης στις Κυδωνίες, ο Κων/νος Κούμας στο Φιλολογικό Γυμνάσιο Σμύρνης, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς και ο Άνθιμος Γαζής στις Μηλιές, ο Αθανάσιος Ψαλίδας στην Καπλαναία Σχολή των Ιωανίννων, ο Κων/νος Βαρδαλάχος και ο Δημήτριος Γοβδελάς στην Ακαδημία Βουκουρεστίου, ο Δανιήλ Φιλλιπίδης και ο Στέφανος Δούγκας στην Ακαδημίας Ιασίου, ο Νεόφυτος Βάμβας στο Γυμνάσιο της Χίου και πολλοί άλλοι. Το έργο που επιτελέστηκε στην ελληνική παιδεία κατά τον 18ο αι. και ως τις αρχές του 19ου αι. μόνο σαν θαύμα μπορεί να περιγραφεί. Μια αληθινή εκπαιδευτική και πολιτιστική κοσμογονία στην οποία τα μαθηματικά είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρέπει να πούμε όμως ότι όλα αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα, ούτε απρόσκοπτα επιτεύχθηκαν ούτε χωρίς αντιδράσεις. Το πνευματικό κατεστημένο της εποχής αντέδρασε και μάλιστα σθεναρά στη διάδοση των νέων ιδεών. Τα μαθηματικά αποτέλεσαν το κόκκινο πανί για το ελληνικό πνευματικό κατεστημένο, επειδή στη συνείδηση των Ελλήνων αυτής της περιόδου τα μαθηματικά εξέφραζαν την πρόοδο, τις νέες ιδέες. Μοιραία λοιπόν βρέθηκαν στο επίκεντρο της σφοδρής ιδεολογικής διαμάχης που ξέσπασε στις αρχές του 19ου αιώνα ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους των νέων ιδεών. Το σύνολο σχεδόν των λογίων και των διδασκάλων τάχθηκαν υπέρ των νέων ιδεών υπέρ της διάδοσης των μαθηματικών και της νέας φιλοσοφίας. Πολλοί από αυτούς υπέστησαν ταλαιπωρίες, διώξεις και αφορισμούς, εξαιτίας αυτής της επιλογής τους να διδάσκουν μαθηματικά και νέα φιλοσοφία. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις διώξεων του Μεθόδιου Ανθρακίτη, του Ευγένιου Βούλγαρη, του Ιώσηπου Μοισιόδακα, του Κων/νου Κούμα, του Βενιαμίν Λέσβιου, του Στέφανου Δούγκα και φυσικά το δράμα του Θεόφιλου Καΐρη. Για την ανάσχεση της διάδοσης των μαθηματικών, το κατεστημένο χρειάστηκε να φτάσει ως την έκδοση Πατριαρχικής Εγκυκλίου (Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1819 «Περί της σημερινής καταστάσεως των κοινών του γένους μας Ελληνομουσείων»), και ακόμη την σύγκληση Πατριαρχικής Συνόδου με θέμα την «καθαίρεσιν των φιλοσοφικών μαθημάτων». Αξιοσημείωτο είναι ότι η σύγκλιση της συνόδου έγινε το Μάρτιο του 1821, λίγες μόνο μέρες πριν από την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης. Κλείνοντας, αντί επιλόγου, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από αυτήν την πατριαρχική εγκύκλιο ενάντια στη διάδοση των μαθηματικών: «τις ωφέλεια προσκολλώμενοι οι νέοι εις τας παραδόσεις αυτάς να μανθάνωσιν αριθμούς και αλγέβρας, και κύβους και κυβοκύβους και τρίγωνα και τριγωνοτετράγωνα και λογαρίθμους και συμβολικούς λογισμούς και τας προβαλλομένας ελλείψεις και άτομα και κενά και δίνας και δυνάμεις και έλξεις και βαρύτητας, του φωτός ιδιότητας και βόρεια σέλα και θετικά τινά και ακουστικά και μύρια τοιαύτα και άλλα τερατώδη, ώστε να μετρώσι την άμμον της θαλάσης και τας σταγόνας του υετού και να κινώσιν την γην, εάν αυτοίς δοθή πη στώσι κατά το του Αρχιμήδους, έπειτα εις τας ομιλίας των βάρβαροι, εις τας γραφάς των σόλοικοι, εις τας θρησκείας των ανίδεοι, εις τα ήθη παράφοροι και διεφθαρμένοι, εις τα πολιτεύματα επιβλαβείς και άσημοι πατριώται και ανάξιοι της προγονικής κλήσεως.»

Δεν έχει δει κανείς κάτι παρόμοιο;;;

Τιμή στον μεγάλο άνδρα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι αυτός μου εμφύσησε την αγάπη για τον Κόσμο όπως το έβλεπα πιτσιρικάς στην ΄κρατική τηλεόραση μαγεμένος πάντα από το λόγο του.

Αυτό ξαναπές το

Προσωπικά βολεύομαι με το μικρό που έχω γιατί το παίρνω παντού μαζί με όλη την οικογένεια Στήριξη ds2114 με ρώσικο τηλεφακό 10/100 http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=3623

Το είδα, την ίδια έχει. Φίλε μηχανόβιε πάμε μια κόντρα;... εεεε λάθος δες εδώ http://www.meade4m.com/4mshop/outlet.html το 2ο στη σειρά

Αυτό έχει την ίδια στήριξη με το DS2114???

Στατιστικά είμαστε σε επικύνδινη περίοδο

Προβλέψεις για το τεχνολογικό μέλλον... (Στέλιος Φραγκόπουλος) Πολύ συχνά καλούνται τεχνολόγοι, φιλόσοφοι και μελλοντολόγοι να προβλέψουν, πώς θα εξελιχθεί η επιστήμη και η τεχνολογία στις επόμενες δεκαετίες και τι πρέπει να προσδοκούμε στο μέλλον. Για να κρίνουμε τη δυνατότητα και την ποιότητα τέτοιων προβλέψεων, εφόσον δεν περιορίζονται σε γενικότητες και ασάφειες, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε προβλέψεις που έγιναν σε παλαιότερες εποχές από έγκυρους επιστήμονες: Όλες ήταν αποτυχημένες, από τη στιγμή που ξέφευγαν από μια γραμμική προέκταση αυτών που αποτελούσαν μέρος της συλλογικής αντίληψης. Αναφέρουμε εδώ μερικά κραυγαλέα παραδείγματα: «... όσα βιβλία κι αν τυπωθούν, η καλλιτεχνική γραφή δεν θα υποχωρήσει ποτέ, γιατί τα έντυπα βιβλία δεν θα μπορέσουν να συναγωνιστούν σε ποιότητα τα χειρόγραφα ...» Giovanni Tritemio (1492), λίγο μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας. «Δεν είναι δυνατόν να πετάξουν μηχανές με μεγαλύτερο βάρος από τον αέρα», δήλωσε το έτος 1895 ο William Thomson, αργότερα λόρδος Kelvin, πρόεδρος της Royal Society. Δεν έζησε για να γνωρίσει τα τεράστια αεροπλάνα που κυκλοφορούν σήμερα στον αέρα. «Αυτές οι ακτίνες του κ. Ραίντγκεν θα αποδειχθούν μεγάλη απάτη!» Ο ίδιος λόρδος Kelvin το έτος 1896. Εδώ μπορούμε να υποθέσουμε ότι παίζει ρόλο και ο συναδελφικός φθόνος! «Αυτή η συσκευή έχει τόσες ελλείψεις ώστε πρέπει να θεωρείται ακατάλληλη ως μέσο επικοινωνίας. Αυτό το πράγμα δεν έχει καμία αξία!» Η εταιρία συμβούλων Western Union Finance Services, το έτος 1876 για το τηλέφωνο του Graham Bell. «Όχι κύριέ μου, μπορεί οι Αμερικάνοι να χρειάζονται το τηλέφωνο, αλλά εμείς στην Αγγλία δεν το χρειαζόμαστε! Έχουμε πολλούς κλητήρες!» Ο Sir William Preece, αρχιμηχανικός της βρετανικής τηλεγραφικής εταιρίας το έτος 1896 προς τον Graham Bell, όταν ο τελευταίος ήθελε να κάνει επίδειξη της τηλεφωνικής συσκευής του. «... αποδεδειγμένα δεν έχει οποιαδήποτε τεχνική ή επιστημονική αξία» Έκθεση κοινοβουλευτικής επιτροπής στη Μεγάλη Βρετανία για τον ηλεκτρικό λαμπτήρα του Edison. «Δεν θα υπάρξουν ποτέ πάνω από ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα, δεν θα βρεθούν τόσοι σωφέρ να τα οδηγήσουν». Gottlieb Daimler, εφευρέτης αυτοκινήτου και διευθυντής της εταιρίας Mercedes-Benz, το έτος 1901. «Το άλογο θα συνεχίσει να υπάρχει, το αυτοκίνητο είναι μόνο ένας νεωτερισμός, μια μόδα!» Απάντηση ενός προέδρου της Michigan Savings Bank στην ερώτηση κάποιου δικηγόρου το έτος 1903, αν αξίζει να επενδύσει χρήματα σε μετοχές της Ford Motor Co. «Τα αεροπλάνα είναι ενδιαφέροντα παιχνίδια, αλλά δεν έχουν στρατιωτική σημασία» Στρατάρχης Ferdinand Foch, 1917, καθηγητής στρατηγικής, Ecole Superieure de Guerre. «Το κουτί που παίζει ασύρματα μουσική, δεν φαίνεται να έχει εμπορική αξία. Ποιος θα πλήρωνε για μηνύματα που στέλνονται στον αέρα;» Ο David Sarnoff στη δεκαετία του 1920, όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει σε εταιρία κατασκευής ραδιοφώνων. «Η ατομική ενέργεια δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, ούτε ενεργειακά, ούτε στρατιωτικά» Nikola Tesla, εφευρέτης ηλεκτρικών συστημάτων. «Να μην κάνουμε όνειρα για την τηλεόραση, δεν είναι δυνατή η χρηματοδότησή της». Lee De Forest, εφευρέτης της τρίοδης λυχνίας, το έτος 1926. «Ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται να ακούει τους ηθοποιούς να μιλάνε;» H.M.Warner, της εταιρίας Warner Brothers, 1927, οπαδός του βωβού κινηματογράφου. «Δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ δυνατόν να απελευθερωθεί η ενέργεια του πυρήνα». Ο μεγάλος ερευνητής Ernest Rutherford το έτος 1933. «Το πρόβλημα με την τηλεόραση είναι ότι οι θεατές πρέπει να κάθονται και να κρατούν τα μάτια τους κολλημένα στην οθόνη. Η μέση αμερικάνικη οικογένεια δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο. Γι' αυτό το λόγο, αν όχι και για άλλους, οι άνθρωποι του θεάματος είναι πεπεισμένοι ότι η τηλεόραση δεν θα γίνει ποτέ σοβαρός ανταγωνιστής του ραδιοφώνου». Από κύριο άρθρο της εφημερίδας New York Times, το έτος 1939. «Ποτέ δεν θα έχουμε αρκετά αυτοκίνητα για να γεμίσουμε αυτούς τους δρόμους». Charles Scott, συγκοινωνιολόγος, στη δεκαετία του 1940 για τις τεράστιες λεωφόρους του Los Angeles. «Εκτιμώ ότι σε παγκόσμια κλίμακα υπάρχει μία αγορά για 5 υπολογιστές». Thomas Watson, πρόεδρος της εταιρίας IBM το έτος 1943. «Η τηλεόραση δεν πρόκειται να επικρατήσει στην αγορά, γιατί οι άνθρωποι θα βαρεθούν να κάθονται κάθε βράδυ και να κοιτάνε ένα κουτί!» Ο Darryl F. Zanuck, διευθυντής της εταιρίας 20th Century-Fox το έτος 1946. «Οι υπολογιστές δεν θα ζυγίζουν στο μέλλον πάνω από 1,5 τόνο», έγραψε το περιοδικό Popular Mechanics, το 1949, στις προβλέψεις του για την εξέλιξη της τεχνολογίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 κριτήριο μεγέθους για υπολογιστές ήταν ο ENIAC που ζύγιζε περί τους 40 τόνους, οπότε 1,5 τόνος ήταν τότε ένα εντυπωσιακά χαμηλό νούμερο. «Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να πάει ποτέ άνθρωπος στο φεγγάρι, είναι πολύ δύσκολο». Richard Wooly, Βρετανός αστρονόμος, το 1957, 12 χρόνια πριν από την πρώτη προσσελήνωση του προγράμματος Apollo. «Ταξίδεψα σε κάθε γωνία αυτής της χώρας και μίλησα με τους καλύτερους ανθρώπους! Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι η επεξεργασία δεδομένων είναι ένα μύθευμα που δεν θα κρατήσει πέρα από αυτό το έτος!» Ο διευθυντής του αμερικάνικου εκδοτικού οίκου Prentice Hall το έτος 1957. «Ναι, αλλά πού μπορεί να χρησιμεύσει αυτό το πράγμα;» Ένας τεχνικός της εταιρίας IBM για τον πρώτο μικροεπεξεργαστή, το έτος 1968. Αυτό μπορεί να μείνει ασχολίαστο! «Δεν βλέπω απολύτως κανένα λόγο να χρειάζεται κάποιος ένα υπολογιστή στο σπίτι του». Ken Olson, ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρίας Digital Equipment, το έτος 1977. Η εταιρία αυτή έχει κλείσει! «E-mail is a totally unsaleable product». Ian Sharp, της εταιρίας Sharp Associates, το έτος 1979. «640 KB RAM είναι αρκετά για όλες τις εφαρμογές». Το έτος 1981 ο γνωστός Bill Gates, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της εταιρίας Microsoft. Ένα παράδειγμα ότι εσφαλμένη πρόβλεψη δεν σημαίνει υποχρεωτικά και επαγγελματική αποτυχία! «Ποιος μπορεί να χρειάζεται αυτό το ασημένιο δισκάκι;». Jan Timmer, μέλος Δ.Σ. της εταιρίας Phillips για τη δημιουργία του Compact Disc, 1982 Όλα τα προηγούμενα είναι όμως απλά πταίσματα μπροστά στην πρόβλεψη του Charles Duell, διευθυντή της αμερικάνικης υπηρεσίας ευρεσιτεχνιών, ο οποίος αποφάνθηκε το έτος 1899, στην αλλαγή του 19ου προς τον 20ο αιώνα, μετά από δεκαετίες γεμάτες νέες εφευρέσεις και επιστημονικές ανακαλύψεις, ανατροπές και εκπλήξεις: «Ό,τι ήταν δυνατόν να εφευρεθεί, έχει ήδη εφευρεθεί» (Everything that can be Invented, has been Invented). (η απαντηση ειναι ΟΧΙ. αυτο που συνεβη τον εικοστο αιωνα ηταν μια καταιγιδα απο εφευρευσεις ανακαλυψεις και επιτευγματα. δεν θα δουμε σιγουρα ξανα μια τοσο ραγδαια εξελιξη αφου οτι ειχε να κατασκευαστει (εκτος ισως απο τουνελ διαστατικης τηλεμεταφορας στο χωροχρονο), εχει λιγο πολυ επι της ουσιας κατασκευαστει. αυτο που απομενει λοιπον να δουμε ειναι η εξελιξη των ηδη υπαρχοντων πραγματων , η τελειοποιηση και εξιδανικευση τους. η δηα παο τον graham bell περασαμε στο κινητο και επεται συνεχεια με τον ιδιο τροπο.)

Δηλαδή να μπαίνει σε φακό Μ42

Ψάχνω για focal reduser τύπου Μ42... ξέρει κανείς τίποτα;;;;

Νέα και τελευταία τιμή 40Ε. Είναι για Bresser GEM και είναι αχρησιμοποίητο.

Έχει ταχύτητες Χ2 Χ4 & -Χ4 και το είχα πάρει περίπου 100Ε

΄Ξεκίνα με τη Σελήνη

το κολλάρο που έχv, που βιδώνει πίσω από τον φακό όλων των Μ42, και παίρνει προσοφθάλμιο το έχω δοκιμάσει και δουλεύει με όλους τους φακούς. Με barlow η εστιακή απόσταση πηγαίνει πιο πίσω. Σκέψου ότι είναι η απόσταση από το τέλος του φακού εώς το φιλμ της μηχανής και κάπως πιο πίσω.

Πρέπει να είναι εντός της εστιακής του απόστασης. Γιατί;;;

Ναι .. το είχα πάρει για μια Bresser GEM που έχω αλλά δεν το έβαλα ποτέ, πήρα GOTO.

Ευχαριστώ φίλε.

Ευχαριστώ φίλε.

Ναι τα χέρια μου πιάνουν αρκετά, έχω και κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις και εργαλεία. Η λύση του τροφοδοτικού που αναφέρεται πιο πίσω είναι καλή; Μη σε κουράζω άλλο πάντως. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

OK έχεις δίκιο, αλλά κοιτώντας το DS2114 manual δεν λέει τίποτα, και δεν έχει υποδοχή για μετασχηματιστή. Εγώ έχω βάλει έναν μετασχηματιστή 12V εκεί που συνδέονται οι μπαταρίες. Δουλεύει καλλίτερα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχω πετύχει την απόδοση που χρειάζεται....