Δροσος Γεωργιος

Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις του 2009. Η ανακάλυψη των απολιθωμάτων της «Αρδι», ενός ενδιάμεσου εξελικτικού σταδίου ανάμεσα στον πίθηκο και τον άνθρωπο, βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις σημαντικότερες έρευνες του 2009, σύμφωνα με το κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Science. Τα πρώτα απολιθώματα του πιθανού προγόνου μας, που ταξινομήθηκε στο είδος Ardipithecus ramidus, ανακαλύφθηκαν το 1994 στην Αιθιοπία και χρονολογούνται στα 4,4 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η μελέτη όμως χρειάστηκε 15 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί φέτος τον Οκτώβριο. Η «Αρδι» εμφανίστηκε μετά το διαχωρισμό της ανθρώπινης εξελικτικής γραμμής από το γενεαλογικό δέντρο του χιμπατζή. Αποτελεί επομένως πιθανό ενδιάμεσο στάδιο στην εξέλιξη του Homo sapiens, περίπου 1,2 εκατομμύρια χρόνια αρχαιότερο από το διάσημο απολίθωμα του αυστραλοπίθηκου «Λούσι». Το κρανίο, τα δόντια και άλλα οστά του θηλυκού αρδιπίθηκου, που είχε ύψος 1,20 μέτρα και βάρος γύρω στα 50 κιλά, αποκαλύπτουν ένα συνδυασμό «πρωτόγονων» και ανθρώπινων χαρακτηριστικών, όπως η δίποδη βάδιση. «Δεν πρόκειται για συνηθισμένο απολίθωμα. Δεν είναι χιμπατζής, δεν είναι άνθρωπος. Μας δείχνει πώς ήμασταν κάποτε» είχε σχολιάσει ο Τιμ Γουάιτ, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, όταν το Science δημοσίευσε τη μελέτη του. Εκτός από την κορυφαία ανακάλυψη της χρονιάς, το Science δημοσιεύει κάθε χρόνο και τους εννέα «αναπληρωματικούς» νικητές. Φέτος ήταν: Νερό στη Σελήνη: Η NASA ανακάλυψε πάγο νερού σε κρατήρες του νότιου πόλου της Σελήνης οδηγώντας την αποστολή LCROSS σε μια θεαματική, ελεγχόμενη συντριβή. Γονιδιακές θεραπείες: Η πειραματική προσέγγιση δοκιμάστηκε με επιτυχία σε ασθενείς για την αντιμετώπιση μιας θανατηφόρας πάθησης του εγκεφάλου, μιας μορφής κληρονομικής τύφλωση και μιας σοβαρής διαταραχής του ανοσοποιητικού συστήματος. Νέα πάλσαρ: Το τηλεσκόπιο Fermi της NASA, σχεδιασμένο να καταγράφει ακτίνες γάμμα, ανακάλυψε δύο άγνωστα μέχρι σήμερα πάλσαρ -μαγνητικά, περιστρεφόμενα άστρα νετρονίων που δημιουργούνται από τον εκρηκτικό θάνατο μεγάλων άστρων. Τσιπ από άνθρακα: Ερευνητές δημιούργησαν πειραματικές ηλεκτρονικές συσκευές από γραφένιο, ένα εξωτικό υλικό που αποτελείται από φύλλα άνθρακα πάχους ενός ατόμου. Παράταση ζωής: Το φάρμακο ραπαμυκίνη που χρησιμοποιείται στις μεταμοσχεύσεις παρεμβαίνει σε ένα κρίσιμο μεταβολικό μονοπάτι και παρατείνει σημαντικά τη ζωή ενήλικων ποντικών. Μαγνητικά μονόπολα: Αναδιπλώσεις που δημιουργήθηκαν στην επιφάνεια εξωτικών κρυστάλλων υποδηλώνουν την ύπαρξη στοιχειωδών σωματιδίων με έναν μαγνητικό πόλο αντί για δύο. Ανθεκτικότητα στη λειψυδρία: Ερευνητές προσδιόρισαν την τρισδιάστατη δομή του αψισικού οξέος, μιας φυτορμόνης που επιτρέπει στα φυτά να αντιμετωπίζουν συνθήκες ξηρασίας. Λέιζερ ακτίνων Χ: Το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ εγκαινίασε το πρώτο λέιζερ ακτίνων Χ του κόσμου, ένα εργαλείο που καταγράφει στιγμιότυπα χημικών αντιδράσεων την ώρα που συμβαίνουν. Η επισκευή του Hubble: H NASA πραγματοποίησε την τελευταία αποστολή συντήρησης και επιδιόρθωσης του Hubble. Το θρυλικό διαστημικό τηλεσκόπιο είναι τώρα «καλύτερο από ποτέ» και θα συνεχίζει να λειτουργεί για τουλάχιστον τέσσερα ακόμα χρόνια. Στις 14/12/2009 εγραφα για την πιθανοτητα ευρεσης σωματιδιων σκοτεινης υλης.Αλλα: Αμφιβολίες για την εύρεση σκοτεινής ύλης στη Γη. Όπως αναμενόταν, η αλήθεια ήταν τελικά λιγότερο συναρπαστική σε σχέση με τις προηγηθείσες φήμες ότι βρέθηκε για πρώτη φορά στη Γη σωματίδιο σκοτεινής ύλης, της μυστηριώδους ύλης που θεωρείται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες. Σε δηλώσεις τους, οι φυσικοί του υπόγειου Κρυογονικού Ανιχνευτή Σκοτεινής Ύλης (CDMS), σε βάθος 747 μέτρων σε ένα παλιό ορυχείο στη Μινεσότα των ΗΠΑ, επιβεβαίωσαν ότι είδαν μερικά σωματίδια που θα μπορούσαν να αποτελούν σκοτεινή ύλη, όμως δεν απέκλεισαν την πιθανότητα να είναι κανονικά σωματίδια, συνεπώς, όπως είπαν, δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι όντως ανίχνευσαν τη σκοτεινή ύλη. Ο ανιχνευτής, όπως δήλωσαν οι ερευνητές, για πρώτη φορά εντόπισε (σε θερμοκρασία, κοντά στο απόλυτο μηδέν, των μείον 272,15 βαθμών Κελσίου) δύο «γεγονότα» που μοιάζουν με τα ασθενώς αντιδρώντα με την ύλη θεωρητικά σωματίδια WIMPs, τα οποία θεωρούνται ότι αποτελούν την σκοτεινή ύλη. Επειδή τα WIMPs (αν υπάρχουν πράγματι) είναι βαριά, σχηματίζουν, σύμφωνα με την θεωρία, πελώρια σύννεφα που δημιουργούν την αναγκαία βαρύτητα για να συγκρατηθούν στη θέση τους οι γαλαξίες και να μην διαλυθούν. Δυστυχώς οι επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι κοινά σωματίδια μπορούν να περιφέρονται μέσα στον ανιχνευτή και να δημιουργούν «συμβάντα» που μιμούνται αυτά των WIMPs. Ο λόγος που ο ανιχνευτής είναι τόσο βαθιά μέσα στη Γη, είναι ακριβώς για να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα τέτοιων παραπλανητικών «παρεμβολών» από τα σωματίδια της πανταχού παρούσας κοσμικής ακτινοβολίας. Η πιθανότητα τα δύο «γεγονότα» που παρατηρήθηκαν να είναι τέτοιες παρεμβολές, εκτιμάται γύρω στο 25%, είναι δηλαδή πολύ υψηλή για να είναι βέβαιοι οι φυσικοί ότι παρατηρήθηκαν αληθινά WIMPs. «Φαίνεται πιθανή η ανίχνευση σκοτεινής ύλης, αλλά δεν υπάρχει απόδειξη», δήλωσε ο φυσικός Γκόρντον Κέιν του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Οι επιστήμονες του ανιχνευτή της Μινεσότα αναμένεται να δημοσιεύουν τη σχετική επιστημονική εργασία και, σύμφωνα με το “Nature”, αναμένεται να αναφέρουν ότι είδαν πιθανά σωματίδια WIMPS με μάζα 30 – 60 γιγαηλεκτρονιοβόλτ (περίπου 30-60 φορές μεγαλύτερα από ένα πρωτόνιο), που έχουν πιθανότητα 75% να είναι σωματίδια σκοτεινής ύλης. Σύμφωνα πάντως με τον φυσικό Τζόζεφ Λίκεν του Fermilab, είναι καλύτερα που ο ανιχνευτής της Μινεσότα είδε «κάτι», από το να μην είχε δει απολύτως τίποτε, έστω και αν παραμένει η αβεβαιότητα για το τι ακριβώς «είδε». Όλοι οι φυσικοί συμφωνούν πλέον πως χρειάζονται περισσότερες έρευνες και περισσότερα ερευνητικά δεδομένα. Όλα τα μάτια στρέφονται πια στον πολύ μεγαλύτερο νέο ανιχνευτή Xenon100 στην Ιταλία, κάτω από τις Άλπεις, ο οποίος είναι γεμάτος με υγρό «ξένον», αλλά και στον επιταχυντή του CERN. Αν ποτέ εντοπιστούν τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης, οι επιστήμονες θα μπορέσουν να ρίξουν φως στο μυστήριο της αόρατης ύλης που αποτελεί περίπου το 25% του σύμπαντος (και έως το 85% της ύλης του σύμπαντος), ενώ θα υπάρξουν ενδείξεις για την ορθότητα της θεωρίας της υπερσυμμετρίας. Οι πρώτες παρατηρήσεις και εκτιμήσεις για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης έγιναν από τον ελβετό αστρονόμο Φριτς Τσβίκι στη δεκαετία του ΄30. Τα σωματίδια θα γίνονταν αντιληπτά από την αύξηση της θερμοκρασίας που θα προκαλούσαν σε κρυστάλλους πυριτίου.(Φωτογραφια)

«Κλειστός λόγω διακοπών» ο επιταχυντής του CERN. Σε κατάσταση αναμονής τέθηκε ο επιταχυντής σωματιδίων LHC, ανακοίνωσε η διοίκηση του ευρωπαϊκού κέντρου πυρηνικών ερευνών, CERN. Θα επαναλειτουργήσει τον Φεβρουάριο. Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι ο επιταχυντής τελείωσε "πανέμορφα" τη χρονιά, επιτυγχάνοντας συγκρούσεις σωματιδίων, οι οποίες δεν έχουν καταγραφεί ποτέ στο παρελθόν. Μέσα σε δύο εβδομάδες σημειώθηκαν περισσότερες από ένα εκατομμύριο συγκρούσεις.

Φιλε mitsos. Περνωντας αφορμη απο την παρατηρηση σου εχω καποια στοιχεια για την warp drive.Πρεπει ομως να ξερουμε οτι μιλαμε για ακραιες επιστημονικες θεωρησεις τουλαχιστον τωρα που γραφουμε με την ελπιδα βεβαια οτι οι επιστημονικες εξελιξεις που ειναι ευτυχως ταχυτατες θα μπορεσουν να κανουν δυνατες καποιες απ¨αυτες. Υπερφωτεινή κίνηση Alcubierre λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου. Μια ιδέα για να γίνει πιθανό ένα διαστημικό ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή που ταξιδεύει το φως, προτάθηκε για πρώτη φορά από το Μεξικανό θεωρητικό φυσικό Miguel Allcubierre το 1994. Αυτή η ιδέα αρχίζει από την αντίληψη, που υπονοείται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ότι η ύλη αναγκάζει την επιφάνεια του χωροχρόνου γύρω της να κυρτώνεται. Ο Miguel Alcubierre ενδιαφέρθηκε για το αν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί η "κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου" (warp drive), όπως παρουσιαζόταν στο έργο επιστημονικής φαντασίας Star Trek. Αυτό τον οδήγησε στην αναζήτηση μιας έγκυρης μαθηματικής περιγραφής του πεδίου βαρύτητας, που θα επέτρεπε ένα είδος χωροχρονικής στρέβλωσης σαν μέσο υπερφωτεινής προώθησης. Ο Alcubierre κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου θα ήταν εφικτή, εάν η ύλη θα μπορούσε να κανονιστεί έτσι ώστε να διαστέλλεται ο χωροχρόνος πίσω από ένα διαστημόπλοιο (κι έτσι να απομακρύνει το σημείο αναχώρησης πολλά έτη φωτός πίσω), και να συρρικνώνει τον χωροχρόνο μπροστά (ώστε να φέρνει τον προορισμό πιο κοντά). Με αυτό τον τρόπο θα αφήνει το ίδιο το διαστημόπλοιο σε μια τοπικά επίπεδη περιοχή του χωροχρόνου που θα ορίζεται από μια "φυσαλίδα στρέβλωσης", που θα βρίσκεται μεταξύ των δύο στρεβλώσεων του χωροχρόνου. Το σκάφος έτσι θα ήταν σαν να έκανε σερφ κατά μήκος της φυσαλίδας του με μια αυθαίρετα υψηλή ταχύτητα, ωθούμενο προς τα εμπρός λόγω της διαστολής του διαστήματος στο πίσω τμήμα του και της συστολής του διαστήματος μπροστά του. Θα μπορούσε λοιπόν να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως χωρίς καμιά παράβαση οποιουδήποτε φυσικού νόμου επειδή, ο χωροχρόνος στην τοπική φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν σε ηρεμία. Επίσης, όντας τοπικά στάσιμο, το διαστημόπλοιο και το πλήρωμά του δεν θα επηρεαζόταν από τις τρομακτικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις (που προλαμβάνουν την ανάγκη για "διατάξεις απόσβεσης της αδράνειας"), και από τα σχετικιστικά αποτελέσματα, όπως η χρονική διαστολή (επειδή το πέρασμα του χρόνου μέσα στη φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν η ίδια με αυτό στο εξωτερικό). Θα μπορούσε άραγε να γίνει πραγματικότητα μια τέτοια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου; Όπως επισημαίνει ο Alubierre θα απαιτούσε τον επιδέξιο χειρισμό της ύλης με μια αρνητική ενεργειακή πυκνότητα. Τέτοια ύλη, γνωστή ως εξωτική ύλη, είναι το ίδιο είδος της ουσίας που απαιτείται προφανώς για να διατηρήσει ανοικτές τις σκουληκότρυπες - ένα άλλα μέσον που έχει προταθεί για να ταξιδέψουμε χωρίς το φραγμό της ταχύτητας του φωτός. Η κβαντομηχανική επιτρέπει την ύπαρξη περιοχών αρνητικής ενεργειακής πυκνότητας κάτω από ειδικές περιστάσεις, όπως είναι το φαινόμενο Casimir. Το 1999 ο Chris Van Den Broeck, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven του Βελγίου, ανέλυσε περισσότερο την ιδέα της κίνησης Alubierre λόγω στρέβλωσης. Έτσι, ίσως ήρθε πιο κοντά η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου τύπου Enterprise. Οι υπολογισμοί του Van Den Broeckο έδειξαν ότι δεν χρειάζεται τόση ενέργεια όση υπολόγισε ο Alcubierre στην εργασία του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στα πρόθυρα της ικανότητας να στρεβλώσουμε τον χωροχρόνο. Όπως συμπεραίνει ο Van Den Broeck: "Το πρώτο υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης είναι ακόμα πολύ μακρινή υπόθεση, αλλά ίσως έχει γίνει τώρα ελαφρώς λιγότερο απίθανο." Φυσική της κίνησης Alubierre Για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με τα φαινόμενα της ειδικής σχετικότητας, όπως είναι η συστολή Lorentz και η χρονική διαστολή, η κίνηση Alcubierre έχει μερικές προφανώς ειδικές πτυχές. Ειδικότερα, ο Alcubierre έχει δείξει ότι ακόμα και όταν επιταχύνει το σκάφος, ταξιδεύει σε μια γεωδαισιακή ελεύθερης πτώσης. Με άλλα λόγια, ένα σκάφος που χρησιμοποιεί τη στρέβλωση του χωροχρόνου για να επιταχυνθεί και να επιβραδυνθεί είναι πάντα σε ελεύθερη πτώση, και το πλήρωμα του σκάφους δεν θα δοκίμαζε καμία βαρυτική δύναμη επιτάχυνση. Κάποιες τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις θα παρουσιάζονταν πλησίον των άκρων του επίπεδου διαστημικού σκάφους, λόγω της μεγάλης χωρικής κυρτότητας εκεί, αλλά με την κατάλληλη προδιαγραφή της μετρικής, αυτές θα γίνονταν πολύ μικρές μέσα στον όγκο του σκάφους. Ο D. Coule έχει υποστηρίξει ότι σχέδια όπως αυτό που προτείνεται από τον Alcubierre δεν είναι εφικτά επειδή η ύλη που τοποθετείται στο δρόμο πρέπει εκ των προτέρων να τοποθετηθεί με ταχύτητα υπερφωτεινή. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τον Coule, απαιτείται μια κίνηση Alcubierre προκειμένου να φτιαχτεί μια κίνηση Alcubierre. Γι αυτό και είναι αδύνατη η κατασκευή αυτής της κίνησης, ακόμα κι αν η μετρική είναι φυσικά σημαντική. Σημαντικά προβλήματα με τη μετρική αυτής της μορφής προέρχονται από το γεγονός ότι όλες οι γνωστές κινήσεις λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, παραβιάζουν διάφορες ενεργειακές συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα πειραματικά ελεγμένα κβαντικά φαινόμενα, όπως το φαινόμενο Casimir, όταν περιγράφονται στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας πεδίου, παραβιάζουν επίσης τις ενεργειακές συνθήκες. Έτσι, κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι οι κινήσεις τύπου Alcubierre, λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν με μια έξυπνη εφαρμοσμένη μηχανική που θα εκμεταλλεύεται τέτοια κβαντικά αποτελέσματα. Πάντως, υπολογισμοί έδειξαν ότι απαιτούνται παράλογα τεράστιες ενέργειες για τέτοιες κινήσεις, π.χ. απαιτείται ενέργεια ισοδύναμη με 1067 gr, για να μεταφέρει ένα μικρό σκάφος πέρα από το Γαλαξία μας. Αυτά είναι μεγέθη μεγαλύτερα από τη μάζα όλου του σύμπαντος. Υπάρχουν βέβαια αντεπιχειρήματα σε αυτά τα προφανή προβλήματα ενέργειας, αλλά δεν έχουν πείσει τους φυσικούς ότι μπορούν να υπερνικηθούν. Το υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου χρησιμοποιείται συχνά στην επιστημονική φαντασία για να δείξει μια ευρεία ποικιλία φανταστικών μεθόδων προώθησης, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την κίνηση Alcubierre ή οποιαδήποτε άλλη φυσική θεωρία. Η φυσική της κίνησης λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου στο έργο Star Trek δεν ήταν ποτέ καθορισμένη, ούτε οι συγγραφείς του έχουν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στη θεωρία του Dr. Alcubierre. Όμως το 1978 ένα υπόμνημα του Jesco von Puttkamer, τεχνικού συμβούλου για το Star Trek, προτείνει μια θεωρία σημαντικά όμοια με την θεωρία στρεβλώσεων του χωροχρόνου Alcubierre. Η κίνηση Alcubierre αναφέρεται επίσης στο Orbiter, ένα μυθιστόρημα του Warren Ellis.

Συνεχιζουν τα διαστημικα τηλεσκοπια, το παλιο αλλα αναβαθμισμενο Hubble και το καινουργιο ευρωπαικο Herschel να μας δινουν φανταστικες εικονες του συμπαντος. Σούπερ μαιευτήριο άστρων. Μια εκπληκτική φωτογραφία τράβηξε το αναβαθμισμένο εδώ και λίγο καιρό διαστημικό τηλεσκόπιο Ηubble. Κατέγραψε με λεπτομέρεια την περιοχή R136 που βρίσκεται στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν από τους μικρούς γαλαξίες του γαλαξιακού σμήνους στο οποίο ανήκει και ο δικός μας γαλαξίας. Το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου απέχει περίπου 170.000 έτη φωτός από εμάς και η διάμετρός του φθάνει τα 34.000 έτη φωτός, είναι δηλαδή τρεις φορές μικρότερη από αυτήν του δικού μας γαλαξία. Η περιοχή R136 είναι ένα γιγαντιαίο εργαστήριο παραγωγής άστρων, το οποίο μάλιστα δημιουργήθηκε πρόσφατα, αφού τα άστρα εκεί έχουν ηλικία λίγων εκατ. ετών. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για την πιο «γόνιμη» περιοχή στη γαλαξιακή μας γειτονιά, αφού δεν υπάρχει ούτε στον δικό μας γαλαξία ούτε σε κάποιον άλλον στο γαλαξιακό μας σμήνος περιοχή δημιουργίας άστρων με τόσο μεγάλο εύρος αλλά και παραγωγικότητα όσο η εικονιζόμενη. Φαντασμαγορικό ντεμπούτο. Το τηλεσκόπιο Herschel κοιτά τη σκοτεινή καρδιά του Αετού. Το καινούργιο ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel, το μεγαλύτερο που έχει τεθεί ποτέ σε τροχιά, μετέδωσε μια εντυπωσιακή εικόνα ενός «μαιευτηρίου» άστρων, που κρυβόταν πίσω από γιγάντια, σκοτεινά νέφη σκόνης στον αστερισμό του Αετού. Η εικόνα, με τίτλο Μέσα στη Σκοτεινή Καρδιά του Αετού, εγκαινιάζει το νέο δικτυακό τόπο που δημιούργησε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) για να προσφέρει στο κοινό εύκολη πρόσβαση στις ανακαλύψεις του Herschel. Οι δύο φωτεινές περιοχές που διακρίνονται στην εικόνα αντιστοιχούν σε περιοχές όπου νεογέννητα άστρα κάνουν τα σύννεφα υδρογόνου να λάμπουν, εξηγεί ανακοίνωση της ESA. Περίπου 700 συμπυκνώματα αερίου και σκόνης που σταδιακά μετατρέπονται σε άστρα διακρίνονται στη φωτογραφία, η οποία καλύπτει μια περιοχή πλάτους 65 ετών φωτός, σε απόσταση περίπου 1.000 ετών φωτός από τη Γη. Μέχρι σήμερα, κανένα τηλεσκόπιο δεν μπορούσε να διαπεράσει την πυκνή σκόνη και να κοιτάξει στο εσωτερικό αυτής της περιοχής. Η μόνη ακτινοβολία που περνά μέσα από το διάσπαρτο υλικό και φτάνει μέχρι τη Γη είναι η ακτινοβολία στην περιοχή του άπω υπέρυθρου που καταγράφει το Herschel. Το τηλεσκόπιο, που εκτοξεύτηκε το Μάιο, παίρνει το όνομα του Ουίλιαμ Χέρσελ, του Βρετανού αστρονόμου που ανακάλυψε την υπέρυθρη ακτινοβολία στα τέλη του 18ου αιώνα. H υπέρυθρη ακτινοβολία του ουρανού γίνεται αντιληπτή από την απειροελάχιστη αύξηση της θερμοκρασίας που προκαλεί όταν πέφτει πάνω στον μεγάλο καθρέπτη του τηλεσκοπίου. Για το λόγο αυτό, τα όργανα του Herschel πρέπει να διατηρούνται σε θερμοκρασία 0,3 βαθμών Κέλβιν, ελάχιστα πάνω στο απόλυτο μηδέν των -273,15 βαθμών Κελσίου. Αλλα ας δουμε τι γινεται και σχετικα κοντα μας (σε διαστημικα μεγεθη) Πιο κοντά στη Γη είναι η μαύρη τρύπα V404 Cygni. Αστρονόμοι μέτρησαν με ακρίβεια την απόσταση μεταξύ της Γης και μιας συγκεκριμένης μαύρης τρύπας για πρώτη φορά. Οι ερευνητές καθόρισαν ότι η μαύρη τρύπα V404 Cygni στον αστερισμό του Κύκνου βρίσκεται 7.800 έτη φωτός από τη Γη – ή απλά λίγο περισσότερο από το μισό της απόστασης που είχαμε υπολογίσει στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα αυτό την θέτει σχετικά κοντά στη Γη, όπου η απόσταση της από το κέντρο του Γαλαξία μας είναι περίπου 26.000 έτη φωτός, και το πλησιέστερο αστέρι πέρα από τον ήλιο είναι μόνο 4,2 έτη φωτός μακριά. Η πιο ακριβής μέτρηση της απόστασης, θα δώσει τη δυνατότητα στους επιστήμονες να δώσουν μια καλύτερη εικόνα του τρόπου που εξελίσσονται οι μαύρες τρύπες, λένε οι αστρονόμοι. "Για παράδειγμα, ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε στο ερώτημα για το αν υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας μαύρης τρύπας που εξελίσσεται άμεσα από την κατάρρευση ενός άστρου δίχως να γίνει σουπερνόβα και μιας μαύρης τρύπας που δημιουργήθηκε μέσω ενός σουπερνόβα και ενός προσωρινού ενδιάμεσου άστρου," λέει το μέλος της ομάδας Peter Jonker του Ολλανδικού Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών SRON. "Αναμένουμε ότι οι μαύρες τρύπες στην τελευταία ομάδα μπορεί να απομακρυνθούν σαν να έχουν δεχθεί ένα λάκτισμα. Οι μαύρες τρύπες που σχηματίζονται κατά τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν στη συνέχεια να κινηθούν μέσα στο χώρο πιο γρήγορα." Ο Jonker και η ομάδα του υπολόγισαν την απόσταση της μαύρης τρύπας V404 Cygni μετρώντας τις ραδιοφωνικές εκπομπές από τη μαύρη τρύπα και το συνοδό νεκρό αστέρι της. Τα εξωτερικά αέρια στρώματα του άστρου ως γνωστόν απορροφώνται από τη μαύρη τρύπα. Το δε αέριο που οδεύει στη μαύρη τρύπα (το ρεύμα συσσώρευσης υλικού) στροβιλίζεται γύρω από αυτήν, και αποτελεί έτσι ένα καυτό δίσκο πλάσματος (ο οποίος λέγεται δίσκος συσσώρευσης) προτού εξαφανιστεί. Η διαδικασία αυτή εκπέμπει τελικά άφθονες ακτίνες Χ και ραδιοκύματα. Χρησιμοποιώντας ένα διεθνές σύστημα ραδιοτηλεσκοπίων που ονομάζεται High Sensitivity Array, η ομάδα μέτρησε την λεγόμενη μετατόπιση της παράλλαξης του συστήματος της μαύρης τρύπας. Η μέθοδος αυτή περιλαμβάνει τη μέτρηση της ετήσιας κίνησης στον ουρανό όλου του συστήματος, ως συνέπεια της τροχιάς της Γης γύρω από τον ήλιο. Η ομάδα αναγνωρίζει ότι η προηγούμενη υπερεκτίμηση της απόστασης της μαύρης τρύπας V404 Cygni οφειλόταν σε υποεκτίμηση της απορρόφησης και της περίθλασης από την διαστρική σκόνη, που μπορεί να δώσει ένα περιθώριο σφάλματος της τάξης του 50 τοις εκατό. Το περιθώριο σφάλματος της νέας μέτρησης είναι μικρότερο από 6 τοις εκατό.

Από το CΕRΝ στα... νοσοκομεία. Μια τεχνολογία που χρησιμοποιείται για τη λειτουργία του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων αναμένεται να σώσει τη ζωή ασθενών. Εχει λάβει τον τίτλο του μεγαλύτερου πειράματος στην ιστορία της ανθρωπότητας καθώς αναμένεται να ρίξει φως στη γέννηση του Σύμπαντος. Ο λόγος για το πείραμα που λαμβάνει χώρα στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LΗC) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ερευνας Στοιχειωδών Σωματιδίων (CΕRΝ) σε μια υπόγεια σήραγγα μήκους 27 χιλιομέτρων στα γαλλοελβετικά σύνορα. Ωστόσο τεχνολογίες που έχουν αναπτυχθεί από τους φυσικούς ώστε να αποκαλύψουν τα μυστικά του παρελθόντος υπόσχονται παράλληλα ένα πολύ φωτεινό «επίγειο» παρόν και μέλλον για πολλούς ασθενείς ανά τον κόσμο. Απόδειξη ότι μία από τις κύριες εφαρμογές του CΕRΝ, που αφορά τους ανιχνευτές υψηλών ενεργειών του επιταχυντή, αποτέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη ενός πρωτοποριακού τομογράφου από ειδικούς του Πανεπιστημίου του Καντέρμπουρι στη Νέα Ζηλανδία. Ο τομογράφος αυτός, που ονομάζεται ΜΑRS (Μedipix Αll Resolution System), πρόσφατα «ταξίδεψε» ως την Κλινική Μάγιο των ΗΠΑ, όπως ενημέρωσε «Το Βήμα» ο κ. Εμμ. Τσεσμελής, ανώτερος φυσικός στη Διεύθυνση του CΕRΝ, ο οποίος είναι από τους επιστήμονες που κρύβονται πίσω από την πρωτοποριακή τεχνολογία. Απώτερος στόχος είναι να χρησιμοποιηθεί σύντομα στην ευρεία κλινική πράξη φέρνοντας στο φως «ψεγάδια» του οργανισμού τα οποία ως σήμερα παρέμεναν στο σκοτάδι. Η μελέτη με χρήση του καινούργιου τομογράφου που βασίζεται στην τεχνολογία των τσιπ Μedipix θα αφορά αρχικώς τις καρδιοπάθειες. Ο κ. Τσεσμελής εξηγεί στο «Βήμα» ότι τα τσιπ Μedipix είναι ενσωματωμένα στους ανιχνευτές υψηλών ενεργειών του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων. «Οι ανιχνευτές αυτοί όμως αποδεικνύεται ότι μπορούν να φανούν άκρως χρήσιμοι και στην ιατρική απεικόνιση, καθώς επιτρέπουν να βλέπουμε κάθε ξεχωριστό φωτόνιο των ακτίνων Χ. Ετσι είναι δυνατόν να αποτυπωθεί με τεράστια ακρίβεια ο ανθρώπινος οργανισμός σπιθαμή προς σπιθαμή». Η έγχρωμη «φωτογραφία» του σώματος που μπορεί να... τραβήξει ο εξελιγμένος τομογράφος με το ενσωματωμένο τσιπ Μedipix, είναι δυνατόν να απεικονίσει μέσω των διαφορετικών χρωμάτων την κατάσταση του οργανισμού, αποκαλύπτοντας ιστούς οι οποίοι ασθενούν με λεπτομέρεια που κανένας άλλος τομογράφος δεν μπορεί να καταγράψει. Σύμφωνα με τον κ. Τσεσμελή είναι άκρως σημαντικό το ότι οι τεχνολογίες του Μεγάλου Επιταχυντή βρίσκουν εφαρμογή και σε άλλους τομείς της επιστήμης προσφέροντας στην κοινωνία. Οπως μας αποκαλύπτει ο έλληνας επιστήμονας, οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίασαν τους επιταχυντές υψηλής ενέργειας βρίσκονται τώρα στη διαδικασία δημιουργίας μιας κλινικής κοντά στη Βιέννη της Αυστρίας, όπου μέσα στα χρόνια που έρχονται θα παρέχονται εξελιγμένες θεραπείες πρωτονίων. Αυτό είναι το μεγαλείο της επιστήμης: η υψηλή φυσική που προσπαθεί να «βουτήξει» στα άδυτα του Σύμπαντος μπορεί να βρεθεί και δίπλα στο... κρεβάτι των ασθενών σώζοντας ίσως τη ζωή τους. Στην φωτογραφια αριστερά, το ολοκληρωμένο κύκλωμα medipix πάνω στο οποίο βασίζει τη λειτουργία του ο νέος τομογράφος που θα χρησιμοποιηθεί στην Ιατρική. Επάνω, ο Σαμ Κίβι, φοιτητής του Πανεπιστημίου του Καντέρμπουρι στη Νέα Ζηλανδία, παρουσιάζει τον τομογράφο.

Η ανακάλυψη νέων εξωπλανητών αυξάνει τις πιθανότητες ανακάλυψης ζωής στο σύμπαν. Βρετανοί και αυστραλοί αστρονόμοι ανακάλυψαν τέσσερις ακόμα εξωπλανήτες με μάζες όχι πολύ μεγαλύτερες από τη Γη, οι οποίοι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από δύο άστρα όμοια με τον ήλιο μας. Οι επιστήμονες έχουν αρχίσει πια να βρίσκουν εξωηλιακά συστήματα που μοιάζουν με το δικό μας, γεγονός που αυξάνει τις ελπίδες ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούν ίχνη ζωής και αλλού στο αχανές σύμπαν. Τα άστρα βρίσκονται σε απόσταση 28 και 84 ετών φωτός από τη Γη, δηλαδή πολύ μακριά για οποιοδήποτε υπάρχον γήινο διαστημόπλοιο να φθάσει μέχρι τους πλανήτες τους, αλλά σχετικά κοντά με βάση τις αποστάσεις του σύμπαντος. Οι πρώτοι τρεις πλανήτες περιφέρονται γύρω από το άστρο 61 Virginis, που μπορεί να ειδωθεί με γυμνό μάτι στον αστερισμό της Παρθένου. Πιο μακριά, ο τέταρτος πλανήτης είναι ένας γίγαντας με μάζα σαν το Δία που περιφέρεται γύρω από το άστρο 23 Librae που βρίσκεται στον αστερισμό του Ζυγού. Οι πιο κοντινοί τρεις εξωπλανήτες έχουν τις περισσότερες πιθανότητες για εξωγήινη ζωή, καθώς το άστρο τους θεωρείται «δίδυμο» του ήλιου μας και οι μάζες τους δεν διαφέρουν πολύ από της Γης (είναι από 5,3 έως 24,9 φορές μεγαλύτερες). Ο Ποσειδώνας στο δικό μας ηλιακό σύστημα έχει μάζα 17 μεγαλύτερη από τη Γη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αστρονόμων του Αγγλο-Αυστραλιανού Αστεροσκοπείου, υπό τον καθηγητή Κρις Τάινι του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, «φαίνεται πως υπάρχουν πολλά άστρα σαν τον ήλιο μας με πλανήτες που έχουν μάζες όπως αυτές που ανακαλύψαμε ή και μικρότερες. Δείχνουν ότι ίσως υπάρχουν πλανήτες με ακόμη μικρότερη μάζα που μπορεί να είναι βραχώδεις και κατάλληλοι για ζωή». Εξωγήινης καταγωγής η ατμόσφαιρα. Τα αέρια που σχημάτισαν την γήινη ατμόσφαιρα και πιθανότατα σε επόμενο στάδιο και τους ωκεανούς στον πλανήτη δεν προήλθαν από το εσωτερικό της Γης αλλά από το διάστημα, σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα. Έτσι ανατρέπεται η μέχρι σήμερα κυρίαρχη αντίληψη ότι πελώρια ηφαίστεια σκόρπισαν με τις εκρήξεις τους τεράστιες ποσότητες αερίων στην πρώιμη Γη. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του βρετανικού πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και του αμερικανικού πανεπιστημίου του Χιούστον. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science. Αν επαληθευθεί, σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρηθεί η τωρινή θεωρία της δεκαετία του '50, ότι τα ηφαίστεια ήσαν η αρχική πηγή της γήινης ατμόσφαιρας. Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη, όταν η Γη - όπως και οι άλλοι πλανήτες - δημιουργήθηκε από το πρωταρχικό νέφος σκόνης και αερίων στο αρχέγονο ηλιακό σύστημα, παγίδεψε στο μανδύα της, κάτω από το φλοιό της, ένα μέρος αυτών των αερίων. Στη συνέχεια, κατά τις εκατοντάδες εκατομμυρίων ετών που πέρασαν, τα παγιδευμένα αέρια επέστρεψαν στη γήινη ατμόσφαιρα μέσα από διαδοχικές ισχυρές εκρήξεις ηφαιστείων. Η γήινη βαρύτητα συγκράτησε τα αέρια να μην διασκορπιστούν ξανά στο διάστημα και το ανακάτεμά τους - μαζί με την επίδραση του οξυγόνου που δημιούργησε η φωτοσύνθεση των φυτών καθώς και τα άλλα μόρια που προήλθαν από την εξέλιξη της ζωής - σχημάτισαν σταδιακά την ατμόσφαιρα που γνωρίζουμε σήμερα και χάρη στην οποία ζούμε. Όμως οι επιστήμονες αξιοποιώντας νέες εξελιγμένες τεχνικές μελέτησαν τέτοιου είδους αρχαία ηφαιστειακά αέρια, παγιδευμένα επί δισεκατομμύρια χρόνια σε βαθειά πηγάδια στο Νέο Μεξικό, από όπου ποτέ πριν δεν είχαν βγει στην επιφάνεια και συνεπώς δεν είχαν "μολυνθεί" από τη σημερινή ατμόσφαιρα. Οι αναλογίες ισοτόπων και οι ποσότητες των σπάνιων αέριων στοιχείων "κρυπτόν" και "ξένον" οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι αναλογίες και οι ποσότητές τους δεν ταιριάζουν καθόλου με αυτές που εκτιμάται ότι υπήρχαν στο πρωτογενές νέφος αερίων ηλιακής προέλευσης, που παγιδεύτηκε κάτω από το γήινο φλοιό. Οι αναλογίες των "ηλιακών αερίων" που υπήρχαν στην πρωτόγονη Γη, συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα στον ηλιακό "άνεμο" και έτσι έχουν μετρηθεί από δορυφόρους. Αντίθετα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι αναλογίες του "κρυπτού" και του "ξένου" στα σημερινά παγιδευμένα υπόγεια αέρια ταιριάζουν μια χαρά με εκείνες που υπάρχουν σε ορισμένους μετεωρίτες, όπως έχουν δείξει αναλύσεις μετεωριτών που έπεσαν στη Γη. Οι μετεωρίτες αυτοί σχηματίστηκαν πριν περίπου 4,5 δισ. χρόνια, στην απαρχή του ηλιακού μας συστήματος. Κατά συνέπεια, οι επιστήμονες συμπέραναν ότι τα ηφαιστειακά αέρια δεν συνέβαλαν σχεδόν καθόλου στη δημιουργία της πρώτης ατμόσφαιρας του πλανήτη μας. Αντίθετα, ως πιθανότερη πηγή προέλευσης μεγάλου μέρους της πρωτο-ατμόσφαιρας και των πρώτων ωκεανών θεωρούν το "βομβαρδισμό" της αρχαίας Γης με κομήτες και μετεωρίτες, που ήσαν πλούσιοι σε αέρια και νερό και προέρχονταν από τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος. Η πτώση τους στη Γη προκάλεσε την εξάτμισή τους από τη σφοδρή σύγκρουση, γεμίζοντας με υδρατμούς και άλλα αέρια - όπως κρυπτόν, ξένον κλπ - τον πλανήτη μας.

Φήμες για ανακάλυψη του πρώτου σωματιδίου σκοτεινής ύλης στη Γη. Μια συναρπαστική φήμη κυκλοφορεί στη “μπλογκόσφαιρα» της διεθνούς κοινότητας των φυσικών τις τελευταίες μέρες: ότι αμερικανοί επιστήμονες, από τον υπόγειο Κρυογονικό Ανιχνευτή Σκοτεινής Ύλης (CDMS) στη Μινεσότα, ανακάλυψαν πάνω στον πλανήτη μας τα πρώτα σωματίδια σκοτεινής ύλης που έχουν ποτέ ανιχνευτεί και ότι πρόκειται να κάνουν τη σχετική δημοσιοποίηση στις 18 Δεκεμβρίου. Αν επαληθευτεί (πράγμα αμφίβολο), θα είναι μια από τις σημαντικότερες επιστημονικές ειδήσεις όλων των εποχών, καθώς η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη, που θεωρείται ότι υπάρχει σε αφθονία στο διάστημα και συγκρατεί τους γαλαξίες με την ισχυρή βαρυτική έλξη της, αποτελεί ένα από τα «ιερά δισκοπότηρα» της σύγχρονης φυσικής. Πάντως, σύμφωνα με το Science και το «New Scientist», πολλοί φυσικοί παραμένουν άκρως επιφυλακτικοί και δεν περιμένουν κάτι συγκλονιστικό να ανακοινωθεί ή εκτιμούν ότι η ανακοίνωση –αν όντως γίνει- οριακή μόνο στατιστική σημασία θα έχει, δεδομένης και μιας προηγούμενης δημοσίευσης αρνητικών αποτελεσμάτων από την ίδια ερευνητική ομάδα. Ο ανιχνευτής της Μινεσότα, εγκατεστημένος βαθιά κάτω από τη γη σε ένα ορυχείο, ώστε να προστατεύεται από τις κοσμικές ακτινοβολίες που «σβήνουν» το οποιοδήποτε ίχνος της σκοτεινής ύλης, θεωρείται εδώ και χρόνια ο πιο ευαίσθητος ανιχνευτής σκοτεινής ύλης στον κόσμο. Έχει φτιαχτεί για να εντοπίζει σωματίδια WIMPs (Ασθενώς Αλληλεπιδρώντα Σωματίδια με Μάζα), που είναι θεωρητικά υπο-ατομικά σωματίδια, τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν την…πρώτη ύλη της σκοτεινής ύλης. Αν και στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει με τι ακριβώς μοιάζει ένα σωματίδιο σκοτεινής ύλης, τα περισσότερα πειράματα έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να αναζητούν τα WIMPs, που θεωρείται ότι διαπερνούν τη γνωστή ύλη χωρίς να γίνονται αντιληπτά. Παρόλα αυτά, αρκετοί φυσικοί πιστεύουν ότι ακόμα κι αν βρεθούν τα WIMPs, δεν θα αποτελούν παρά ένα μόνο μέρος της σκοτεινής ύλης, που αποτελείται από ένα μεγαλύτερο φάσμα σωματιδίων και δυνάμεων. Οι φήμες λένε ότι οι αμερικανοί επιστήμονες θα ανακοινώσουν ότι ανίχνευσαν σωματίδια WIMPs. Πολύ πρόσφατα, φέτος τον Ιανουάριο, οι ίδιοι ερευνητές είχαν ανακοινώσει στο περιοδικό φυσικής “Physical Review Letters” ότι μέχρι τότε δεν είχαν μπορέσει να εντοπίσουν τέτοια σωματίδια. Κανείς πάντως δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μέσα στο 2009 κατάφεραν αυτό που δεν είχαν καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια, αν και θα πρέπει να παρουσιάσουν απολύτως πειστικά δεδομένα ότι αυτό που «είδαν», ήταν όντως σκοτεινή ύλη. Ακόμα και αν η φήμη αποδειχτεί τελικά «άνθρακας» παρά «θησαυρός», αρκετοί φυσικοί ευελπιστούν ότι τα επόμενα χρόνια έρευνες αυτού του είδους θα φέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα (υπάρχει πάντα ο επιταχυντής του CERN!), ενώ παράλληλα και ο δορυφόρος Fermi της NASA ψάχνει στο διάστημα για τη σκοτεινή ύλη. Το μεγάλο φεγγάρι του Ουρανού μπορεί να εξηγήσει την περίεργη κλίση του. Ένα τεράστιο φεγγάρι που ήταν σε τροχιά γύρω από τον Ουρανό στο παρελθόν μπορεί να είναι η αιτία της μεγάλης κλίσης του πλανήτη Ο Ουρανός περιστρέφεται με τον άξονα του σχεδόν παράλληλο με το επίπεδο του ηλιακού συστήματος, και όχι κάθετα σ ‘αυτόν – αν και γιατί το κάνει αυτό κανείς δεν το ξέρει πλήρως. Μια θεωρία λέει ότι η κλίση του είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του με ένα αντικείμενο σαν τη Γη, αλλά αυτό "δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει και πολλά”, λέει ο Ignacio Mosqueira του Ινστιτούτου SETI στην Καλιφόρνια. Γιατί, για παράδειγμα, δεν είναι οι τροχιές των 27 γνωστών φεγγαριών του Ουρανού, επίσης, με κλίση; Τώρα όμως οι Gwenael Boue και Jacques Laskar στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού έχουν καταλήξει σε μια άλλη εξήγηση: ο Ουρανός μπορεί κάποτε να είχε ένα ασυνήθιστα μεγάλο επιπλέον φεγγάρι. Αν το φεγγάρι αυτό είχε το 1% της μάζας του Ουρανού – και στρεφόταν γύρω του σε μια ορισμένη απόσταση – θα προκαλούσε μια ελαφρώς ανισορροπία στον πλανήτη και θα μεγάλωνε την ταλάντευση του γύρω από τον άξονα του. Μετά από περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια, αυτή η ταλάντευση θα μπορούσε να είχε φτάσει τόση ώστε να ήταν αρκετή για να στραφεί ο πλανήτης κάθετα σχεδόν από το αρχικό επίπεδο του, όπως τους έδειξε το μοντέλο τους. Το φεγγάρι μπορεί να βγήκε μετά από την τροχιά του, αν πέρασε από κοντά ένας άλλος πλανήτης που τον ρυμούλκησε μακριά. Η τελική μοίρα του φεγγαριού αυτού είναι ασαφής, αλλά μπορεί να είχε συντριβεί πάνω σε έναν άλλο γίγαντα αερίου πλανήτη, αν δεν έφυγε τελικά ακόμη και έξω από το ηλιακό σύστημα.

Τρεις νεες και (ομορφες σαν πεταλουδες) διαστημικες ειδησεις. Πεταλούδες πετούν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Κάμπιες που είχαν εκτοξευτεί με το διαστημικό λεωφορείο ολοκλήρωσαν τη μεταμόρφωσή τους σε πεταλούδες και προσπαθούν τώρα να μάθουν να πετούν σε μηδενική βαρύτητα, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού πειράματος που διεξάγεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πεταλούδες είχαν μεταφερθεί και παλαιότερα στο Διάστημα, αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που ολοκληρώνουν τον κύκλο ζωής τους σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Στο πρωτότυπο εκπαιδευτικό πείραμα έχουν δηλώσει συμμετοχή 2.800 νηπιαγωγοί και καθηγητές δημοτικού, οι οποίοι αντιστοιχούν σε 173.700 παιδιά από τις ΗΠΑ, αναφέρει η ανακοίνωση της NASA Δύο είδη πεταλούδας, η πεταλούδα μονάρχης Danaus plexippus και η πεταλούδα Vanessa cardui, μεταφέρθηκαν σε μορφή νύμφης (κάμπιας) στο σταθμό, γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου. Έπειτα από μια εβδομάδα παραμονής σε τροχιά, πέρασαν στο στάδιο της πούπας και μετά στο στάδιο της χρυσαλίδας, κατά το οποίο κλείνονται στο κουκούλι τους και ετοιμάζουν την τελική τους μεταμόρφωση. Οι πρώτες πεταλούδες άρχισαν να εμφανίζονται στις 30 Νοεμβρίου. Το πείραμα έχει ήδη αποκαλύψει ότι οι πεταλούδες μονάρχες χρειάζονται στο Διάστημα γύρω στα 15 λεπτά για να στεγνώσουν τα νέα φτερά τους, μια διαδικασία που στη Γη δεν διαρκεί πάνω από τρία έως έξι λεπτά. Όλα τα έντομα αναμένεται να ζήσουν το πολύ μια εβδομάδα, περίπου το μισό από ό,τι κανονικά, λόγω του περιορισμένου διαθέσιμου χώρου. Τους αρχαιότερους γνωστούς γαλαξίες είδε η νέα κάμερα του Hubble. Το επισκευασμένο και αναβαθμισμένο Hubble συνέλαβε μια από τις βαθύτερες εικόνες του Σύμπαντος που έχουμε δει μέχρι σήμερα, στην οποία διακρίνονται αχνοί γαλαξίες, πιθανότατα οι αρχαιότεροι και πιο μακρινοί που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Οι γαλαξίες αυτοί σχηματίστηκαν μόλις 600 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, περίπου την ίδια περίοδο που ξεκίνησαν να λάμπουν τα πρώτα άστρα και το Σύμπαν άρχισε να παίρνει τη σημερινή του μορφή. Η εικόνα καταγράφηκε με τη νέα Ευρυγώνια Κάμερα 3, η οποία εγκαταστάθηκε στο Hubble από τους αστροναύτες της NASA που πραγματοποίησαν το Μάιο την τελευταία αποστολή συντήρησης του τροχιακού οργάνου. Η κάμερα ανιχνεύει όχι μόνο την ορατή αλλά την υπέρυθρη ακτινοβολία, η οποία είναι αόρατη στο ανθρώπινο μάτι και έχει μήκος κύματος περίπου διπλάσιο από του ορατού φωτός. Η εικόνα του Hubble είναι η βαθύτερη μέχρι σήμερα ματιά στο Σύμπαν στο υπέρυθρο τμήμα του φάσματος. Δείχνει μάλιστα μια περιοχή του ουρανού που είχε εξεταστεί και το 2004 με το Hubble χωρίς να γίνουν αντιληπτοί οι συγκεκριμένοι, μακρινοί γαλαξίες. «Η διαστολή του Σύμπαντος κάνει το φως από τους πολύ μακρινούς γαλαξίες να φαίνεται πιο κόκκινο, οπότε η νέα κάμερα του Hubble, που είναι πολύ ευαίσθητη στο υπέρυθρο, σημαίνει ότι μπορούμε να ανιχνεύσουμε γαλαξίες σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από ό,τι ήταν δυνατό πριν» εξήγησε στο AFP ο Στίβεν Ουίλκινς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η ανακάλυψη των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Εδιμβούργου πρόκειται να δημοσιευτεί στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Πείραμα για το μεθάνιο του Αρη αναπτερώνει τις ελπίδες για ζωή. Το μεθάνιο που υπάρχει στην ατμόσφαιρα του Αρη αποκλείεται να προήλθε από προσκρούσεις μετεωριτών και επομένως είναι πιθανό να παράγεται από μικρόβια, δείχνει εργαστηριακό πείραμα Βρετανών φυσικών. Το μεθάνιο, εξηγεί ανακοίνωση του Imperial College στο Λονδίνο, έχει διάρκεια ζωής μόλις λίγων εκατοντάδων ετών στην ατμόσφαιρα του Αρη, καθώς διασπάται από χημικές αντιδράσεις που πυροδοτεί η ηλιακή ακτινοβολία. Προηγούμενες μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι το μεθάνιο του Αρη ανανεώνεται συνεχώς από κάποια άγνωστη πηγή. Μια από τις εξηγήσεις που έχουν προταθεί είναι ότι το αέριο απελευθερώνεται από μετεωρίτες που εκτίθενται σε ακραίες θερμοκρασίες καθώς πέφτουν στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Αυτή τη φορά οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια εξειδικευμένη φασματοσκοπική μέθοδο για να μετρήσουν το μεθάνιο που παράγεται στο εργαστήριο από τη θέρμανση θραυσμάτων από μετεωρίτες. Υπολογίστηκε έτσι ότι οι μετεωρίτες στον Αρη μπορούν να παράγουν μόνο 10 κιλά μεθανίου το χρόνο, πολύ λιγότερο από τα 100 με 300 κιλά που εκτιμάται ότι απαιτούνται για να διατηρηθεί σταθερή η συγκέντρωση στην ατμόσφαιρα. «Για τον Αρη, οι μετεωρίτες αποτυγχάνουν στο τεστ του μεθανίου» σχολιάζει ο Δρ Ρίτσαρντ Κορτ, μέλος της ομάδας. Ο αποκλεισμός της θεωρίας των μετεωριτών αφήνει ανοιχτές μόνο δύο πιθανές εξηγήσεις για το μεθάνιο του Αρη, εκτιμούν οι ερευνητές. Το αέριο είτε παράγεται από αντιδράσεις αρχαίων ηφαιστειακών πετρωμάτων με νερό, είτε είναι μεταβολικό παραπροϊόν από μικροοργανισμούς που ζουν ακόμα και σήμερα στον Κόκκινο Πλανήτη. Η έρευνα ίσως μάλιστα αξιοποιηθεί στο σχεδιασμό της κοινής αμερικανικής αποστολής που θα αναζητήσει τις πηγές του μεθανίου το 2018. Η μελέτη θα δημοσιεύεται την Τετάρτη στο Earth and Planetary Science Letters.

CERN: Νέο ρεκόρ από τις πρώτες συγκρούσεις σωματιδίων με υψηλή ενέργεια. Ο μεγάλος υπόγειος επιταχυντής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Στοιχειωδών Σωματιδίων (CERN), κάτω από γαλλο-ελβετικά σύνορα, πραγματοποίησε τις πρώτες του συγκρούσεις πρωτονίων υψηλής ενέργειας, καταγράφοντας ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ, όπως δήλωσε εκπρόσωπος του οργανισμού, σύμφωνα με το βρετανικό Τύπο και τα ξένα πρακτορεία. Οι συγκρούσεις έγιναν από δύο ακτίνες σωματιδίων που κυκλοφορούσαν στο τούνελ του επιταχυντή από αντίθετες κατευθύνσεις με συνολική ενέργεια 2,36 τρισ. ηλεκτρονιοβόλτ (1,18 TeV για κάθε ξεχωριστή ακτίνα). Το «πείραμα Άτλας», ένας από τους τέσσερις μεγάλους ανιχνευτές σωματιδίων του επιταχυντή, μπόρεσε να καταγράψει ορισμένες συγκρούσεις και μάλιστα μια από αυτές, που θεωρήθηκε άκρως θεαματική, μπορεί κανείς να τη δει στο site του «Άτλαντα». Η ενέργεια των 1,18 τρισ. ηλεκτρονιοβόλτ ήταν αυτή που προ ημερών είχε χαρίσει στον ευρωπαϊκό επιταχυντή το παγκόσμιο ρεκόρ επιτάχυνσης πρωτονίων, φθάνοντας σε επίπεδο που ποτέ πριν δεν είχε φθάσει κανείς άλλος επιταχυντής στη Γη. Ο ανταγωνιστικός αμερικανικός επιταχυντής Tevatron του Fermilab στο Σικάγο κατείχε το προηγούμενο ρεκόρ. Πολλές όμως από τις επόμενες συγκρούσεις θα γίνουν σε ενέργεια χαμηλότερη από τα 1,18 TeV, ώστε να ρυθμιστούν σωστά όλα τα μηχανήματα ενόψει των πολύ σφοδρότερων συγκρούσεων από το 2010, οπότε η ενέργεια αναμένεται να φθάσει τα 3,5 TeV. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι στο μέλλον τέτοιες συγκρούσεις θα ρίξουν φως στα κατ’ εξοχήν «απόκρυφα» ζητήματα της επιστήμης, όπως η σκοτεινή ύλη, η αντι-ύλη, το Μπινγκ Μπανγκ κ.α. Στο μεταξύ δεν πρόλαβαν καλά-καλά να γίνουν οι πρώτες συγκρούσεις σωματιδίων στο CERN και οι φυσικοί του κάνουν αγώνα δρόμου να δημοσιεύσουν τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα. Η πρώτη σύγκρουση πρωτονίων έλαβε χώρα τη Δευτέρα 23 Νοεμβρίου και μέχρι το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας οι φυσικοί του CERN είχαν αναρτήσει τα πρώτα αποτελέσματα στον server arxiv (όπου συχνά δημοσιεύονται ερευνητικά αποτελέσματα πριν από την επίσημη δημοσίευσή τους), ενώ τρεις μετά το «Εuropean Journal of Physics» (Ευρωπαϊκό Περιοδικό Φυσικής) είχε ήδη αποδεχτεί την πρώτη επιστημονική εργασία προς δημοσίευση, σύμφωνα με το «Νιού Σάιεντιστ». H εργασία προέρχεται από ερευνητές στο πείραμα “Alice”, που μάλλον έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας ανάμεσα σε μια έρευνά και τη δημοσίευση των σχετικών αποτελεσμάτων, σε μια προσπάθεια να έρθουν πρώτοι σε αυτή την ιδιότυπη επιστημονική κούρσα. Φυσικά τέτοιες εργασίες απέχουν παρασάγγας από την ανεύρεση του «μποζονίου του Χιγκς», η την απόδειξη της ύπαρξης της υπερ-συμμετρίας ή των κρυμμένων διαστάσεων ή κάποια άλλη σημαντική ανακάλυψη, δείχνουν όμως την έξαψη που είναι διάχυτη στην κοινότητα των φυσικών διεθνώς από το πείραμα του CERN.

Νέες εικόνες γαλαξιών από το Hubble. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατάφερε, χάρη σε μια νέα κάμερα υπέρυθρων φωτογραφιών και κατέγραψε εικόνες από γαλαξίες που δεν είχαν φωτογραφηθεί ξανά. Σύμφωνα με ανακοίνωση βρετανών επιστημόνων στην ηλεκτρονική σελίδα της Βασιλικής Εταιρίας Αστρονομίας, το Hubble φωτογράφισε γαλαξίες, ανάμεσά τους και τους πιο παλιούς, που δεν είχαν ποτέ πριν φωτογραφηθεί, χάρη σε μια νέα κάμερα υπέρυθρων ακτίνων που εγκαταστάθηκε στο τηλεσκόπιο πρόσφατα από αστροναύτες της NASA. Η Φωτογραφική Μηχανή Ευρέως Πεδίου 3 (Wide Field Camera 3 - WFC3) που αντικατέστησε την παλαιότερη φωτογραφική μηχανή (Wide Field and Planetary Camera 2) και παράγει φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης, κατέγραψε εικόνες από τους πλέον απομακρυσμένους γαλαξίες που έχουν παρατηρήσει οι επιστήμονες. Οι εικόνες αυτές καταγράφηκαν από μια περιοχή του διαστήματος που μελετούν τα τελευταία πέντε χρόνια οι επιστήμονες και ονομάζεται Εξαιρετικά Βαθύ Πεδίο. Και μια φωτογραφια του Space Ship Two απο το προηγουμενο θεμα.

Η Virgin επιδεικνύει το τουριστικό της διαστημόπλοιο. Η εταιρεία Virgin Galactic του γνωστού ομίλου Virgin έκανε τη Δευτέρα τα αποκαλυπτήρια του SpaceShipTwo, του πρώτου ιδιωτικού διαστημικού σκάφους, σχεδιασμένου για πτήσεις αναψυχής στο όριο του Διαστήματος. Το πυραυλοκίνητο SpaceShipTwο, δημιούργημα της εταιρείας Scaled Cosmposites, μοιάζει με το πρωτότυπο που δοκιμάστηκε το 2004 με την ονομασία SpaceShipOne. Είναι όμως μεγαλύτερο, με μήκος 18 μέτρα και χώρο για έξι επιβάτες και δύο πιλότους. Τα αποκαλυπτήρια του σκάφους στο εργαστήριο της Scaled Cosmposites, στην έρημο Μοχάβε της Καλιφόρνια, είναι η πρώτη εκδήλωση της Virgin Galactic από την παρουσίαση του μητρικού σκάφους White Knight Τwo, το 2008. «Όλοι μας περιμέναμε υπομονετικά να δούμε πώς μοιάζει το σκάφος» σχολίασε ο Πίτερ Τσένι, ένας 63χρονος λάτρης του Διαστήματος από το Σιάτλ που έχει ήδη κρατήσει θέση για τις υποτροχιακές πτήσεις της Virgin, που θα ξεκινήσουν το νωρίτερο το 2011. «H NASA έχει ξοδέψει δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων δολαρίων για τα διαστημικά ταξίδια και έχει καταφέρει να στείλει [στο Διάστημα] μόλις 480 ανθρώπους» σχολίασε ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Virgin Ρίτσαρντ Μπράνσον. «Θέλουμε αυτό το πρόγραμμα να γίνει ένα εντελώς νέο ξεκίνημα για μια εποχή εμπορικών διαστημικών ταξιδιών, είπε. Ο Μπράνσον και ο Μπερτ Ρατάν, ο κορυφαίος αεροναυπηγός που σχεδίασε το σκάφος, θα είναι και οι πρώτοι επιβάτες της Virgin Galactic. Το αεριωθούμενο White Knight Τwo (Λευκός Ιππότης 2) θα αναλαμβάνει να κουβαλά κάτω από τα φτερά του SpaceShipTwo μέχρι το ύψος των 15.240 μέτρων, οπότε το τουριστικό σκάφος θα απελευθερώνεται και θα πυροδοτεί τον πυραυλοκινητήρα του. Θα φτάνει έτσι μέχρι το επίσημο όριο του Διαστήματος, σε ύψος 200 χλμ, και θα επιτρέπει στους επιβάτες να απολαύσουν την εμπειρία της μηδενικής βαρύτητας, έστω για πέντε περίπου λεπτά. Ήδη 300 πελάτες έχουν πληρώσει το εισιτήριο των 200.000 δολαρίων ή έχουν δώσει προκαταβολή. Όμως το πότε θα ξεκινήσουν οι εμπορικές πτήσεις θα εξαρτηθεί από την πορεία των δοκιμών. Το White Knight Τwo πραγματοποιεί δοκιμαστικές πτήσεις εδώ και ένα χρόνο, ενώ το SpaceShipTwo θα αρχίσει τις δοκιμές το 2010, με την προοπτική να φτάσει στο μέγιστο ύψος πτήσης το 2011. Δειτε το βιντεο: http://www.youtube.com/watch?v=1hc49hI8soQ&feature=player_embedded

Επιτυχία με την πρώτη για νέο όργανο αναζήτησης πλανητών.Σε ένα άστρο σαν τον Ήλιο. Το πρώτο φωτογραφικό πορτρέτο ενός πλανήτη που περιφέρεται γύρω από άστρο παρόμοιο με τον Ήλιο, είναι το πρώτο επίτευγμα του οργάνου εντοπισμού πλανητών που εγκαινιάστηκε στο τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη. Ο πιθανός πλανήτης εντοπίστηκε να περιφέρεται γύρω από το άστρο GJ 758 που βρίσκεται σε απόσταση 50 ετών φωτός, ή 480 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, στην κατεύθυνση του αστερισμού της Λύρας, ανακοίνωσαν οι Γερμανοί και Αμερικανοί ερευνητές. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα, οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει πάνω από 400 εξωηλιακούς πλανήτες, γνωστούς και ως εξωπλανήτες. Οι περισσότεροι έγιναν αντιληπτοί έμμεσα, από την επίδρασή που έχει η παρουσία τους στην κίνηση και τη φωτεινότητα του μητρικού τους άστρου. Λιγότεροι από δέκα έχουν παρατηρηθεί άμεσα τα τελευταία λίγα χρόνια, όλοι τους όμως κινούνται γύρω από άστρα διαφορετικά από τον Ήλιο. Η άμεση παρατήρηση ενός εξωπλανήτη «είναι το ίδιο δύσκολη με την απεικόνιση μιας πυγολαμπίδας που στέκεται δίπλα σε έναν προβολέα των 300 Watt από απόσταση αρκετών χιλιομέτρων» σχολιάζει ανακοίνωση του Ινστιτούτου Αστρονονίας Max Planck στη Γερμανία. Προκειμένου να απομονωθεί η ακτινοβολία των εξωπλανητών μέσα στο εκτυφλωτικό φως του μητρικού άστρου, το τηλεσκόπιο Subaru στο Μάουνα Κέα της Χαβάης εξοπλίστηκε με συστήματα προσαρμοστικής οπτικής, που εξουδετερώνουν τις παραμορφώσεις της γήινης ατμόσφαιρας, και συγκεντρώνει πολλαπλές λήψεις του μακρινού πλανητικού συστήματος. Το σώμα που εντοπίστηκε στο σύστημα του GJ 758 έχει μάζα 10 έως 40 φορές μεγαλύτερη από του Δία και είναι είτε γιγάντιος πλανήτης είτε ένας ελαφρύς καφέ νάνος -ένα σώμα πιο μεγάλο από τους πλανήτες, όχι όμως αρκετά μεγάλο ώστε να αναφλεγεί και να μετατραπεί σε άστρο. Το αντικείμενο απέχει από το μητρικό του άστρο όσο ο Ποσειδώνας από τον Ήλιο και, σε αντίθεση με τους περισσότερους άλλους γνωστούς εξωπλανήτες, έχει σχετικά χαμηλή θερμοκρασία περίπου 300 βαθμών Κελσίου. «Αυτό σημαίνει ότι είναι ο ψυχρότερος συνοδός ενός άστρου σαν τον Ήλιο που έχει ποτέ απεικονιστεί άμεσα» σχολιάζει ο Κρίστιαν Τάλμαν του Μαξ Πλανκ, επικεφαλής της μελέτης. Εκτός από αυτό το σώμα, με την ονομασία GJ 758 B, οι εικόνες υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός ακόμα αντικειμένου άγνωστης ταυτότητας, με τον προσωρινό χαρακτηρισμό GJ 758 C. Τα αποτελέσματα δημοσιεύονται στην ηλεκτρονική έκδοση του Astrophysical Journal Letters. Στην φωτογραφια το αντικείμενο GJ 758 B διακρίνεται κάτω από το άστρο, δίπλα στο πιθανό σώμα GJ 758 C.

H μεγαλύτερη έκρηξη σούπερνoβα. Τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια του πλανήτη κατάφεραν να μελετήσουν τη μεγαλύτερη και θεαματικότερη έκρηξη άστρου που έχει γίνει ποτέ αντιληπτή και άφησε πίσω της υλική μάζα όσο 50 ήλιοι. Το άστρο που εξερράγη, εκτιμάται ότι είχε μάζα τουλάχιστον 200 φορές μεγαλύτερη από τον ήλιο και με την έκρηξη διέσπειρε στο διάστημα διάφορα υλικά (ραδιενεργό νικέλιο, άνθρακα, πυρίτιο κ.α.) με μάζα 50πλάσια του ήλιου. Τα υλικά αυτά με τη σειρά τους κάποια μέρα θα γεννήσουν νέα άστρα. Η ασυνήθιστη έκρηξη, με την κωδική ονομασία SN 2007bi, διήρκεσε επί μήνες (όχι για εβδομάδες όπως συμβαίνει συνήθως με τις σούπερνόβα) και είναι μια σπάνια έκρηξη "ασταθούς" σούπερνόβα, η οποία εκιμάται ότι συμβαίνει σε τεράστια άστρα που έχουν μάζα τουλάχιστον 140 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του ήλιου μας. Βέβαια τα άστρα με μάζα πάνω από 100 ήλιους όπως ο δικός μας, είναι εξαιρετικά σπάνια. Η ιδιομορφία της συγκεκριμένης έκρηξης σουπερνόβα είναι πως, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει συνήθως, δεν άφησε πίσω της ούτε μια μαύρη τρύπα, ούτε κάποιο πυκνό "αστρικό πτώμα", με την μορφή ενός άστρου νετρονίων. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η έκρηξη ήταν τόσο ισχυρή (40 φορές πιο φωτεινή από μια τυπική σουπερνόβα), που εξαφάνισε τελείως το άστρο, χωρίς να αφήσει το παραμικρό υπόλειμμα πίσω του. Η έκρηξη εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 2007 σε ένα μακρινό νάνο-γαλαξία από εικόνες που πήρε ένα ρομποτικό τηλεσκόπιο του αστεροσκοπείου Πάλομαρ του πανεπιστημίου Caltech στην Καλιφόρνια. Η μελέτη του φαινομένου έγινε από τον αστροφυσικό Πίτερ Νιούτζεντ του Εθνικού Εργαστηρίου Λόρενς Λίβερμορ των ΗΠΑ και τον καθηγητή αστρονομίας Άλεξ Φιλιπένκο του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature". Τα τεράστια άστρα συνήθως πεθαίνουν, όταν ξεμένουν πια από υλικό για την πυρηνική σύντηξή τους, καθώς απομένει μόνο ο αδρανής πυρήνας τους από σίδηρο. Αυτό σημαίνει ότι το άστρο δεν παράγει πλέον μια συνεχή εκροή φωτονίων, τα οποία, σε ένα ζωντανό άστρο, δημιουργούν πίεση προς τα έξω, αντισταθμίζοντας την πίεση της βαρύτητας προς τα μέσα, εμποδίζοντας έτσι το άστρο να εξαφανιστεί. Όμως όταν πια δεν υπάρχει η ροή των φωτονίων, τότε το άστρο καταρρέει προς το εσωτερικό του, δημιουργώντας μια σουπερνόβα, η έκρηξη της οποίας αφήνει πίσω της μια μαύρη τρύπα ή ένα άστρο νετρονίων. Σε μερικές όμως περιπτώσεις, στα πιο μεγάλα άστρα, οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι οι πυρήνες τους γίνονται γρήγορα τόσο καυτοί, που τα φωτόνια τους αρχίζουν να διασπώνται σε ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια. Αυτή η διάσπαση έχει ως αποτέλεσμα μια αστάθεια ανάμεσα στην θερμοκρασία του άστρου και στην πίεσή του, με τελική συνέπεια μια τρομακτική έκρηξη που οδηγεί το άστρο στην πλήρη εξαφάνισή του, χωρίς το παραμικρό ίχνος πίσω του, εκτός από ένα νέφος αερίων που παραμένει ορατό για ένα χρονικό διάστημα. "Ασταθείς" σουπερνόβα αυτού του είδους είχαν προβλεφθεί θεωρητικά εδώ και περίπου 30 χρόνια, όμως μέχρι σήμερα δεν είχαν βρεθεί πειστικές ενδείξεις που να επιβεβαιώνουν το φαινόμενο. Η νέα έκρηξη όμως φαίνεται, για πρώτη φορά, να δικαιώνει τη θεωρία των αστροφυσικών, κάτι που πάντως χρειάζεται επιβεβαίωση. Οι "ασταθείς" σουπερνόβα θεωρούνται ότι ήσαν συχνότερες στο πρώιμο σύμπαν, όταν πιστεύεται ότι υπήρχαν άστρα-τιτάνες με μάζες πολλές εκατοντάδες φορές μεγαλύτερες από του ήλιου μας. Κάθε φορά που ένα τέτοιο μεγα-άστρο εκρήγνυτο, τεράστιες ποσότητες υλικών διασκορπίζονταν στο σύμπαν, οδηγώντας στη δημιουργία άλλων άστρων.

Οταν ξεκινησα στις 23/10/2007 την συζητηση για την Διαστημικη Εξερευνηση εγραφα << Με αφορμη τα 50 χρονια απο την εναρξη της διαστημικης περιπετειας θα ηθελα να ξεκινησω μια συζητηση για τις προοπτικες αυτης της μοναδικης και πρωτοπορας εξερευνητικης προσπαθειας του ανθρωπινου γενους.Ολοι νιωθουμε οτι η εξερευνηση του διαστηματος ειναι το μελλον και οτι τολμηρα και υπευθυνα θα πρεπει να προχωρησουμε στα επομενα βηματα-ολοκληρωση ISS -βασεις και επιστημονικα εργαστη- ρια στην Σεληνη - αποικισμος του Αρη(Γεωπλασια) και επεται συνεχεια. Εδω θα ηθελα να βαλω ενα κρισιμο ερωτημα κατα την γνωμη μου που ειναι ποιους τροπους μεταβασης περα απο την Σεληνη εχουμε π.χ. για τον Αρη.Ποιο ειναι το μελλον των κινητηρων με χημικα καυσιμα (Ερωτηση¨ ποια ειναι η μεγαλυτερη ταχυτητα που εχουμε επιτυχει μ*αυτα) και αν γνωριζει κανεις αν υπαρχει απο τις διαστημικες υπηρεσιες προγραμμα κατασκευης κινητηρων που να πετυχαινουν ταχυτητες υψηλοτερες απο αυτες των χημικων καυσιμων>> Μεσα απο την συζητηση που αναπτυχθηκε για τις υπαρχουσες τεχνολογιες φτασαμε να πιστευουμε οτι η πιο αισιοδοξη προοπτικη ειναι οι κινητηρες Μαγνητοπλασματος Μεταβλητης Ειδικης Ωσης(VASIMR)-Variable Specific Impulse Magnetoplasma Rocket. Καποιοι ομως σκεφτονται περα απο αυτες τις λυσεις και αξιζει να τις διαβασουμε: Σκοτεινή δύναμη: Μεγάλα σχέδια για τα διαστρικά ταξίδια. Το διάστημα είναι μεγάλο, γράφει ο Douglas Adams στο βιβλίο του Ο οδηγός για ταξίδι με οτοστόπ στο Γαλαξία.Απλά δεν πιστεύετε πόσο απέραντο, τεράστιο, που δεν το χωράει το μυαλό του ανθρώπου είναι αυτό το μεγάλο. Δεν είναι υπερβολικός ο Adams. Ακόμη και το πλησιέστερο σε μας αστέρι, ο ερυθρός νάνος Proxima του Κενταύρου είναι 4,2 έτη φωτός μακριά μας πάνω από 200.000 φορές την απόσταση της Γης από τον Ήλιο μας. Ή, αν θέλετε, 100 εκατομμύρια φορές την απόσταση μέχρι το φεγγάρι. Τέτοιες τεράστιες αποστάσεις φαίνεται να θέτουν όλα τα αστέρια πολύ πέρα από τα όρια των ανθρωπίνων εξερευνήσεων. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε μια βόλτα με το Βόγιατζερ 1 της NASA, το γρηγορότερο διαστρικό διαστημόπλοιο που έχει κατασκευαστεί μέχρι σήμερα. Το Voyager 1 είναι κινείται τώρα έξω από το ηλιακό μας σύστημα, με περίπου 17 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Σε αυτή τη φάση, θα χρειάζονταν 74.000 χρόνια για να φθάσει στο Proxima του Κενταύρου και σίγουρα δεν θα ήμαστε εκεί γύρω για να απολαύσουμε τη θέα. Τι λοιπόν θα χρειαστεί ο άνθρωπος για να φθάσει στα άστρα μέσα σε χρόνο μιας κανονικής ζωής; Αρχικά, θα χρειαστείτε ένα διαστημόπλοιο που να μπορεί να διασχίζει τον κόσμο βιαστικά, με σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη προτάσεων: οχήματα που κινούνται με επαναλαμβανόμενες εκρήξεις από βόμβες υδρογόνου, ή με εξαύλωση της ύλης από την αντιύλη. Άλλα διαστημικά σκάφη μοιάζουν με τεράστια πλοία που πλέουν με γιγαντιαία ανακλαστικά πανιά, που σπρώχνονται με ακτίνες λέιζερ. Όλα αυτά τα φιλόδοξα σχέδια έχουν τις ελλείψεις τους και είναι αμφίβολο ότι θα μπορούσαν να πάνε πραγματικά σε αυτές τις αποστάσεις. Τώρα όμως υπάρχουν δύο ριζικά νέες δυνατότητες που έχουν πέσει στο τραπέζι, και που θα μας δώσουν τη δυνατότητα – ή μάλλον στους μακρινούς απογόνους μας να φθάσουν στα άστρα. Τον Αύγουστο του 2009, ο φυσικός Jia Liu στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης αναφέρθηκε στο σχεδιασμό ενός διαστημικού σκάφους που θα κινείται με σκοτεινή ύλη. Αμέσως μετά, οι μαθηματικοί Louis Crane και Shawn Westmoreland στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας πρότειναν ορισμένα σχέδια για σκάφη που θα κινούνται με μια τεχνητή μαύρη τρύπα. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου κινούμενου με μαύρες τρύπες ή με σκοτεινή ύλη θα ήταν ένα τεράστιο έργο. Ωστόσο, προς το παρόν δεν γνωρίζουμε αρκετά για την απαραίτητη φυσική που θα μας επιτρέψει να κάνουμε οποιοδήποτε σχέδιο από αυτά. Επιπλέον, ο Louis Crane πιστεύει ότι οι μελέτες σκοπιμότητας όπως τα ζητήματα της κοσμολογίας δεν έχουν εξεταστεί. Καύσιμα όσο πάτε Πάρτε το διαστημόπλοιο με την σκοτεινή ύλη του Liu. Οι περισσότεροι αστρονόμοι είναι πεπεισμένοι για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης, λόγω του τρόπου που η βαρύτητα της έλκει τα αστέρια και τους γαλαξίες που βλέπουμε με τα τηλεσκόπια μας. Οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι η σκοτεινή ύλη είναι μεγαλύτερη από την ορατή ύλη του σύμπαντος με ένα συντελεστή περίπου έξι – έτσι ένα διαστημόπλοιο που τροφοδοτείται με καύσιμα από σκοτεινή ύλη, θα μπορούσε να έχει μια πλούσια παροχή καυσίμων. Ο Liu εμπνεύστηκε από ένα τολμηρό διαστημόπλοιο που πρότεινε ο αμερικανός φυσικός Robert Bussard το 1960. Του Bussard το σκάφος σχεδιάστηκε να χρησιμοποιεί μαγνητικά πεδία, που θα δημιουργούνται από το ίδιο το σκάφος, για να ‘ρουφάει’ το ασθενές αέριο του διαστρικού χώρου. Αντί της χρησιμοποίησης λοιπόν συμβατικών πυραύλων, το σκάφος θα μπορεί να προωθείται με το υδρογόνο που θα συλλέγει, και το οποίο θα υφίστανται πυρηνική σύντηξη. Τα δε υποπροϊόντα της που θα ελευθερώνονται θα χρησιμοποιούνται για την παροχή της πρόωσης. Επειδή η σκοτεινή ύλη είναι τόσο άφθονη στο σύμπαν, ο Liu προβλέπει έναν πύραυλο που δεν θα χρειάζεται να μεταφέρει τα δικά του καύσιμα. Με αυτόν τον τρόπο αίρεται αμέσως ένα από τα μειονεκτήματα των άλλων προτεινόμενων διαστημοπλοίων, δηλαδή ο τεράστιος εφοδιασμός τους με καύσιμα τα οποία τους προσθέτουν ένα τεράστιο βάρος και έτσι παρεμποδίζουν την ικανότητά τους να επιταχυνθούν.Ένας πύραυλος σκοτεινής ύλης θα παραλάμβανε τα καύσιμα του καθ οδόν, εξηγεί ο Liu. Το σχέδιό του είναι να τροφοδοτεί τον πύραυλο με την ενέργεια που απελευθερώνεται όταν τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης εξαϋλώνονται μεταξύ τους. Και σε αυτό το σημείο η ιδέα του Liu εξαρτάται περισσότερο από την θεωρητική φυσική. Κανείς δεν ξέρει τι είναι η σκοτεινή ύλη στην πραγματικότητα, αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες της σωματιδιακής φυσικής που περιέχουν αρκετούς υποψηφίους για την σκοτεινή ύλη. Μία από τις πρωτοπόρες θεωρίες είναι πως η σκοτεινή ύλη αποτελείται από νετραλίνο, σωματίδια που δεν έχουν ηλεκτρικό φορτίο. Τα νετραλίνο είναι περίεργα σωματίδια ως προς το ότι είναι και τα αντισωματίδια τους: οπότε δύο νετραλίνο που συγκρούονται υπό τις κατάλληλες συνθήκες εξαυλώνονται. Αν τα σωματίδια σκοτεινής ύλης εξαϋλώνονται με αυτόν τον τρόπο, θα μετατρέπουν το σύνολο της μάζας τους σε ενέργεια. Ένα κιλό τέτοιου υλικού θα δώσει περίπου 1017 βατ, πάνω από 10 δισεκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από ένα κιλό δυναμίτη, και αρκετή για την προώθηση του πύραυλου προς τα εμπρός. Ακόμη λιγότερη βεβαιότητα έχουμε για το πώς ένας πύραυλος σκοτεινής ύλης θα μπορούσε να λειτουργήσει. Ο Liu φαντάζεται τον κινητήρα ως ένα κουτί με μια πόρτα που να είναι ανοιχτή προς την κατεύθυνση της κίνησης του πυραύλου (κάντε κλικ στην εικόνα για μεγαλύτερη λεπτομέρεια) Καθώς θα εισέρχεται η σκοτεινή ύλη, η πόρτα κλείνει και το κουτί θα έχει συρρικνωθεί για να συμπιεστεί η σκοτεινή ύλη και να αυξήσει τον ρυθμό της εξαΰλωσης. Μετά την εξαΰλωση μια άλλη πόρτα ανοίγει και τα ‘προϊόντα’ του πυραύλου εκτοξεύονται προς τα έξω. Το σύνολο του κύκλου επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά. Ο Liu επισημαίνει ότι όσο ταχύτερα ταξιδεύει ο πύραυλος με την σκοτεινή ύλη, τόσο πιο γρήγορα θα απορροφάει την σκοτεινή ύλη και θα επιταχύνεται. Το πόσο γρήγορα μπορεί να επιταχύνει το διαστημόπλοιο εξαρτάται από την πυκνότητα της γύρω σκοτεινής ύλης, τον χώρο συλλογής του κινητήρα και τη μάζα του πυραύλου. Στους υπολογισμούς του, ο Liu λέει πως το διαστημόπλοιο θα ζυγίζει μόλις 100 τόνους και θα έχει έναν χώρο συλλογής της σκοτεινής ύλης εμβαδού 100 τετραγωνικών μέτρων. “Ένας τέτοιος πύραυλος θα μπορούσε να είναι σε θέση να φθάσει κοντά στην ταχύτητα του φωτός μέσα σε λίγες ημέρες”, λέει. Έτσι, η διάρκεια του ταξιδιού στο άστρο Proxima του Κενταύρου θα κρατούσε από δεκάδες χιλιάδες χρόνια σε μόλις λίγα χρόνια. Ωστόσο, υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Για να δουλέψει πιο αποτελεσματικά ο πύραυλος του Liu θα πρέπει να πετάξει μέσα από πυκνές περιοχές της σκοτεινής ύλης. Από ό,τι γνωρίζουμε, η μεγαλύτερη συγκέντρωση της σκοτεινής ύλης είναι 26.000 έτη φωτός μακριά μας, στο κέντρο του Γαλαξία. Ακόμα, επισημαίνει ο Liu κανείς δεν έχει προβεί σε λεπτομερή χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης στο Γαλαξία μας και ελπίζει ότι θα βρεθούν συγκεντρώσεις της πιο κοντά μας. Και αν αυτό το πρόβλημα δεν είναι κάτι που θα σταματήσει το σχέδιο, πώς θα οικοδομήσουμε ένα κινητήρα- κουτί που δεν διαρρέει προς τα έξω την σκοτεινή ύλη; “Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της ιδέας του”, διευκρινίζει ο Crane. Η σκοτεινή ύλη, από την ίδια τη φύση της, αλληλεπιδρά πολύ ασθενώς με την κανονική ύλη και μπορεί να περάσει μέσα από αυτή άνετα. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ο λόγος για το οποίο τα πειράματα έχουν αποτύχει μέχρι σήμερα στη Γη, για να συλλάβουμε διερχόμενα σωματίδια της σκοτεινής ύλης. Ο Crane πιστεύει ότι αν κατασκευάσουμε έναν πύραυλο από ένα υλικό, που ακόμα δεν είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει, θα κάνουμε ένα άλμα πολύ μακριά. Προτιμά να ασχολείται με πιο στάνταρτ φυσική και τεχνολογία. Ο Liu όμως είναι απτόητος. Επισημαίνει θεωρίες που περιέχουν πολλά άλλα σωματίδια, εκτός από τα κανονικά και τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης, όπως αυτά με επιπλέον διαστάσεις. “Είναι δυνατόν να υπάρχει ένας τύπος ύλης που να αλληλεπιδρά επαρκώς και με τα δύο συστατικά,” πιστεύει. “Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να φτιαχτεί ένα τέτοιο κουτί.” Προώθηση με τη βοήθεια μιας μαύρης τρύπας. Για να φτάσετε στα αστέρια, θα πρέπει να αποσπάσετε και το τελευταίο joule ενέργειας από τα καύσιμα σας. Οι χημική πύραυλοι είναι εξαιρετικά ανεπαρκείς, γιατί μετατρέπουν μόλις το 10-8 τοις εκατό της μάζας τους σε ενέργεια. Ακόμη και η σύντηξη μετατρέπει λιγότερο από το 1 τοις εκατό του πυρηνικού καυσίμου σε ενέργεια. Ένας πύραυλος αντιύλης θα είναι ο χρυσός κανόνας. "Θα μπορείτε να εξαγάγετε και το 100 τοις εκατό της ενέργειας από την εξαΰλωση της ύλης – αντιύλης", λέει ο Crane. "Ωστόσο, η αντιύλη είναι εξαιρετικά επικίνδυνη ουσία – αν αγγίξει το διαστημόπλοιο, φυσά θα εξαϋλωθεί. Ο Crane είναι πεπεισμένος ότι η μόνη λύση είναι στην πραγματικότητα η ακτινοβολία Hawking. Στη δεκαετία του 1970, ο Stephen Hawking έδειξε ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι τελείως μαύρες: μπορούν να «εξατμίζονται», και όλη η μάζα τους μπορεί να μετατραπεί σε ένα νέφος υποατομικών σωματιδίων. Αυτή λοιπόν η ακτινοβολία πιστεύει ο Crane ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση ενός διαστημόπλοιου σε όλο το Γαλαξία. Πολύ μικρές μαύρες τρύπες εκπέμπουν πολύ περισσότερη ακτινοβολία Hawking από τις μεγάλες, αστρικές μαύρες τρύπες, σύμφωνα με τις εξισώσεις που περιγράφουν τις μαύρες τρύπες. Ο Crane συγκεκριμένα έχει υπολογιστεί ότι μια μαύρη τρύπα βάρους περίπου 1 εκατομμυρίου τόνων, θα είναι μια τέλεια πηγή ενέργειας: θα είναι αρκετά μικρή για να παράγει αρκετή ακτινοβολία Hawking για να τροφοδοτήσει το διαστημόπλοιο, αλλά αρκετά μεγάλη για να επιβιώσει δίχως να ακτινοβολήσει όλη τη μάζα της κατά τη διάρκεια ενός τυπικού διαστρικού ταξιδιού επί 100 χρόνια. "Προς έκπληξή μου, υπάρχει μια καλή λύση”, αναφέρει ο Crane. Ο πρώτος που πρότεινε την χρησιμοποίηση μιας μίνι μαύρης τρύπας για την πρόωση ενός διαστρικού διαστημοπλοίου ήταν ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Arthur Clarke στο μυθιστόρημα του Imperial Earth. Πρόσφατα, ο Hawking έχει δημοσιεύσει, επίσης, την ίδια ιδέα, υποστηρίζοντας το κυνήγι μιας προϋπάρχουσας μαύρης τρύπας. Ο Crane είναι σίγουρος πως αυτή η ιδέα θα μπορούσε να λειτουργήσει. “Ποιες είναι οι πιθανότητες να βρούμε μια μαύρη τρύπα για να μας παρασύρει από το ηλιακό σύστημα;" ρωτάει. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε την δική μας. Για να δημιουργήσετε μια μαύρη τρύπα, εξηγεί ο Crane, θα πρέπει να συγκεντρώσεται μια τεράστια ποσότητα ενέργειας σε ένα μικρό όγκο. Ο ίδιος προβλέπει ένα γιγάντιο λέιζερ ακτίνων γάμμα που θα ‘φορτίζεται’ με ηλιακή ενέργεια. Η ενέργεια θα πρέπει να συλλεχθεί από ηλιακά πάνελ έκτασης 250 χιλιομέτρων, σε τροχιά απόστασης λίγων εκατομμυρίων χιλιομέτρων μακριά από τον ήλιο και θα απορροφούν το φως του ήλιου για περίπου ένα χρόνο. “Θα ήταν μια τεράστια, βιομηχανική προσπάθεια," παραδέχεται ο Crane. Η δημιουργούμενη εκατομμυρίων τόνων μαύρη τρύπα θα είναι περίπου στο μέγεθος ενός ατομικού πυρήνα. Το επόμενο βήμα θα είναι να την κατευθύνουμε στην εστία ενός παραβολικού κάτοπτρου, που θα συνδέεται στο πίσω μέρος της καμπίνας του πληρώματος του διαστημόπλοιου. Η ακτινοβολία Hawking αποτελείται από όλα τα είδη των υποατομικών σωματιδίων, αλλά τα πιο κοινά θα είναι φωτόνια ακτίνων γάμμα. Η ακτινοβολία θα συγκεντρώνεται σε μια παράλληλη δέσμη από το παραβολικό κάτοπτρο, τις οποίες θα πρέπει να εκτοξεύει το διαστημόπλοιο για προωθηθεί μπροστά. Σύμφωνα με τον Crane, η εκατομμυρίων τόνων μαύρη τρύπα θα μπορούσε να επιταχύνει το διαστημόπλοιο με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε λίγες δεκαετίες. Κι αν αυτό σας φαίνεται πάρα πολύ αργά, υπάρχει κι ένας τρόπος για να επιταχυνθούν οι καταστάσεις. Μια μικρότερη μαύρη τρύπα θα εκλύει περισσότερη ακτινοβολία Hawking, κι έτσι θα μπορούσε να σας προωθήσει πιο γρήγορα σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση οπότε θα παίρνατε μαζί σας επιπλέον υλικό για να την τροφοδοτήσετε. Μόλις ταξιδέψει με αυτή την ταχύτητα το διαστημόπλοιο (κοντά σε αυτήν του φωτός), ο χρόνος θα επιβραδύνεται κι έτσι η ηλικία σας θα κυλάει πιο αργά από τους φίλους και την οικογένειά σας πίσω στη Γη. «Θα ήταν δυνατόν να φθάσετε στον γαλαξία της Ανδρομέδας – 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά – μέσα σε χρόνο παρόμοιο με αυτόν της ζωής ενός ανθρώπου», αναφέρει ο Crane. Μπορεί να μην τα χωράει ο νους του ανθρώπου όλα αυτά, αλλά ο Crane επαναλαμβάνει ότι, σε ό, τι μπορεί να καταλάβει, αυτός είναι ο μόνος εφικτός τρόπος για να ταξιδέψετε στα άστρα. Γεγονός που δημιουργεί ένα ενδιαφέρον ερώτημα: μπορεί ένας εξωγήινος προηγμένος πολιτισμός ήδη να έχει ξεκινήσει με προορισμό τον Γαλαξία μας πάνω σε διαστημόπλοια με μαύρη τρύπα; Ο Crane πιστεύει ότι είναι πιθανόν. Έτσι, ίσως αν ψάχναμε για διαστημόπλοια με μαύρη τρύπα θα ήταν ένας γόνιμος τρόπος για να κυνηγήσουμε εξωγήινα όντα με νοημοσύνη. Δεδομένου ότι η η μαύρη τρύπα θα τροφοδοτεί το διαστημόπλοιο εκπέμποντας ακτινοβολία Hawking, θα έστελνε ένα κυματισμό μέσα στο χωροχρόνο. Θα μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε τέτοιους κυματισμούς, που είναι γνωστοί κι ως κύματα βαρύτητας, εδώ πάνω στη Γη. Πρώτον, θα είχαμε ανάγκη κατασκευής νέων παρατηρητηρίων βαρυτικών κυμάτων. Οι υφιστάμενες εγκαταστάσεις, όπως ο διπλός ανιχνευτής LIGO στο Hanford (στην Washington), και στο Livingston (Louisiana) είναι ρυθμισμένοι να αναζητούν κύματα βαρύτητας χαμηλής συχνότητας, που εκπέμπονται από συγκρουόμενες μαύρες τρύπες και άστρα νετρονίων, που θα είναι αρκετά διαφορετικά από τους ταχείς κυματισμούς που εκπέμπεται από την μαύρη τρύπα του διαστημοπλοίου. “Επί του παρόντος, ψάχνουμε για βαρυτικά κύματα με συχνότητες λίγων Hertz.. Νομίζω ότι θα άξιζε να σαρώσουμε τον ουρανό για κύματα βαρύτητας πολύ υψηλής συχνότητας", τονίζει ο Crane. Ίσως οι εξωγήινοι (ΕΤ) να επέλεξαν να φτιάξουν διαστημόπλοιο με σκοτεινή ύλη. "Αν προηγμένοι εξωγήινοι πολιτισμοί χρησιμοποιούν σήμερα πυραύλους με σκοτεινή ύλη, οι θέσεις της σκοτεινής ύλης με υψηλή πυκνότητα θα μπορούσαν να είναι σαν τις μεγάλες πόλεις, όπου η κυκλοφορία είναι εκεί συγκεντρωμένη”, λέει ο Liu. Το γεγονός αυτό τον οδηγεί σε εικασίες σχετικά με το γιατί δεν έχουν έρθει εξωγήινοι κοντά μας από όσο γνωρίζουμε. "Επειδή η πυκνότητα της σκοτεινής ύλης στη γειτονιά μας είναι χαμηλή σε σχέση με το κέντρο του Γαλαξία μας, είναι δύσκολο να φτάσουν εδώ," λέει. Έτσι, το ίδιο πρόβλημα που μας εμποδίζει να εξερευνήσουμε το σύμπαν με ένα διαστημόπλοιο σκοτεινής ύλης, θα μπορούσε να σταματήσει τους ΕΤ από το να μας κάνουν μια επίσκεψη. Εκτός από τις τεχνολογικές προκλήσεις, ο μαθηματικός Louis Crane σκέφτεται ότι τα διαστημόπλοια μαύρης οπής μπορεί να έχουν, επίσης, αξιοσημείωτη φιλοσοφικές συνέπειες. Ο ίδιος άρχισε να σκέφτεται τις τεχνητές μαύρες τρύπες πριν από 12 χρόνια, όταν ο φυσικός Lee Smolin, του Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής στο Waterloo, του ζήτησε να διαβάσει το χειρόγραφο του βιβλίου του The Life of the Cosmos. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στην ανωμαλία (ιδιομορφία) μιας μαύρης τρύπας, το σημείο όπου ο χώρος και ο χρόνος στρεβλώνουν τόσο που οι νόμοι της σχετικότητας καταρρέουν. Στο βιβλίο του, ο Smolin πρότεινε ότι ένα νέο σύμπαν θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί μακριά. Έτσι σύμπαντα στα οποία αναδύονται μαύρες τρύπες είναι πιθανό να γεννούν όλο και περισσότερα τέτοια σύμπαντα. Αυτό σημαίνει ότι ο Κόσμος μας θα μπορούσε να είναι ένα σύμπαν βρέφος, και είναι πιο πιθανό να έχει έρθει από ένα άλλο σύμπαν που είναι καλό στο να κάνει μαύρες τρύπες από ένα άλλο που δεν είναι. Στη συνέχεια ο Crane αναρωτήθηκε τι θα συνέβαινε αν ευφυείς πολιτισμοί θα μπορούσαν να φτιάξουν μαύρες τρύπες. Αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή σε αυτά τα σύμπαντα διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στην εξάπλωση των συμπάντων – βρεφών. Ο Smolin αισθάνθηκε ότι η ιδέα αυτή ήταν πολύ αλλόκοτη και την άφησε έξω από το βιβλίο του. Όμως ο Crane την σκέφτεται την τελευταία δεκαετία. Πιστεύει στην Δαρβινική επιλογή βάση της οποίας μόνο τα σύμπαντα που περιέχουν ζωή μπορούν να φτιάξουν μαύρες τρύπες και στη συνέχεια να γεννήσουν άλλα σύμπαντα, ενώ τα άψυχα σύμπαντα αποτελούν εξελικτικό αδιέξοδο. Οι τελευταίοι του υπολογισμοί τον έκαναν να συνειδητοποιήσει πόσο αλλόκοτο ήταν ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια μαύρη τρύπα ακριβώς στο σωστό μέγεθος για την τροφοδοσία του διαστημόπλοιου. "Γιατί υπάρχει μια τέτοια ευχάριστη τοποθεσία;" ρωτάει. Ο μόνος λόγος για ένα έξυπνο πολιτισμό να φτιάξει μια μαύρη τρύπα, βλέπει, είναι έτσι ώστε να μπορεί να ταξιδεύει στο σύμπαν. "Εάν αυτή η υπόθεση είναι σωστή," λέει, "ζούμε σε ένα σύμπαν που έχει βελτιστοποιηθεί για να κτίσουμε διαστημόπλοια!"

Επιστροφή στη Γη για τρεις ενοίκους του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Τρία μέλη του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού προσπαθούν την Τρίτη να προσαρμοστούν στη γήινη βαρύτητα έπειτα από έξι μήνες παραμονής στο τροχιακό συγκρότημα. Ρωσική κάψουλα Soyuz, που μετέφερε τον Ρώσο Ρόμαν Ρομανένκο, τον Καναδό Ρόμπερτ Θερσκ και τον Βέλγο Φρανκ ντε Βίνι, έπεσε με αλεξίπτωτο στη στέπα του Καζακστάν στις 09.17 ώρα Ελλάδας. Περίπου τρεις ώρες χρειάστηκαν για την κάθοδο από τον ISS, που κινείται σε ύψος 400 χιλιομέτρων. Οι τρεις άνδρες θα πετάξουν τώρα για το Σταρ Σίτι, το κέντρο εκπαίδευσης κοσμοναυτών έξω από τη Μόσχα, όπου θα συναντηθούν ξανά με τις οικογένειές τους. Μετά την οριστική απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων, και μέχρι η NASA να αναπτύξει νέο σκάφος, η μεταφορά αστροναυτών από και προς τον ISS θα γίνεται αποκλειστικά με τα ρωσικά Soyuz.

Ο θάνατος του γίγαντα. ΛΟΝΔΙΝΟ. Το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο «Ηerschel» παρατήρησε και ανέλυσε λεπτομερώς φασματοσκοπικά το γιγαντιαίο αστέρι VΥ Canis Μajoris που βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός και είναι στην τελική φάση αυτοκαταστροφής. Το τηλεσκόπιο κατέγραψε μια σειρά από διεργασίες τις οποίες χαρακτηρίζουν τους «τελευταίους σπασμούς» του άστρου, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα άστρα που έχουν εντοπιστεί ως σήμερα. Το VΥ Canis Μajoris απέχει 4.500 έτη φωτός από τη Γη και είναι 30-40 φορές πιο μεγάλο από τον ήλιο μας. Αν το VΥ Canis Μajoris βρισκόταν στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος η επιφάνειά του θα απλωνόταν ως τον Κρόνο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί ως σουπερνόβα. Στην καλλιτεχνική απεικόνιση το VΥ Canis Μajoris, οι καύσεις του οποίου, όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, εκτοξεύουν στο Διάστημα τεράστιες ποσότητες αερίων, σκόνης και διάφορων στοιχείων ορισμένα εκ των οποίων (άνθρακας, οξυγόνο άζωτο) αποτελούν τις πρώτες ύλες δημιουργίας πλανητών.

Πίσω στη Φλόριντα το διαστημικό λεωφορείο Atlantis. Έχοντας ολοκληρώσει μια αποστολή έντεκα ημερών για την παράδοση προμηθειών και ανταλλακτικών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, το Atlantis προσεδαφίστηκε πίσω στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της Φλόριντα στις 16.44 ώρα Ελλάδας την Παρασκευή. Το Atlantis είχε αναχωρήσει στις 16 Νοεμβρίου φορτωμένο με 15 τόνους υλικών, μεταξύ άλλων αντλίες, δεξαμενές και γυροσκόπια που θα χρειαστούν για τη λειτουργία του σταθμού μετά την οριστική απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων το 2010. Μόνο πέντε αποστολές απομένουν για τη NASA μέχρι την ολοκλήρωση του τροχιακού συγκροτήματος, στο οποίο συμμετέχουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ιαπωνία και οι 18 χώρες-μέλη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, με κόστος άνω των 100 δισ. ευρώ. Μετά την απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων, και μέχρι η NASA να αναπτύξει νέο σκάφος, η μεταφορά προσωπικού από και προς το σταθμό θα γίνεται αποκλειστικά με τα ρωσικά Soyuz. Στην φωτογραφια τα συνεργεία εδάφους περιμένουν καθώς το Atlantis φτάνει στο διάδρομο τροχοδρόμησης.

Επιμένουν οι ερευνητές που ανακάλυψαν «ίχνη ζωής από τον Αρη». Οι ερευνητές της NASA που έγιναν πρωτοσέλιδο το 1996, όταν υποστήριξαν ότι βρήκαν ίχνη μικροβιακής ζωής σε έναν μετεωρίτη από τον Αρη, επιμένουν τώρα με νέα μελέτη ότι η επιστημονική κοινότητα είχε άδικο να απορρίψει τον ισχυρισμό τους. «Πρόκειται για πολύ ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη ζωής στον Αρη» δήλωσε στους Times του Λονδίνου ο Ντέιβιντ Μακέι, ερευνητής στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον της NASA και μέλος της ομάδας που μελετά τον επίμαχο μετεωρίτη από την ανακάλυψή του το 1984. Η νέα έρευνα επανεξέτασε τις μικροσκοπικές, μακρόστενες δομές που είχαν ανακαλυφθεί κάτω από τα επιφανειακά στρώματα του βράχου και απέκλεισε το ενδεχόμενο να προέρχονται από μη βιολογικές διεργασίες. «Νοιώθουμε δικαιωμένοι. Δείξαμε ότι η εναλλακτική εξήγηση είναι εντελώς λανθασμένη, επομένως οδηγούμαστε πίσω στην αρχική μας θέση ότι οι δομές αυτές σχηματίστηκαν από βακτήρια στον Αρη» υποστηρίζει ο Μακέι. Ο μετεωρίτης Allan Hills 84001 βρέθηκε το 1984 στην Ανταρκτική. Οι σχετικές αναλογίες διαφόρων αερίων στο εσωτερικό του ταίριαζαν με τα φασματικά δεδομένα από την αραιή ατμόσφαιρα του Αρη. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ο μικρός βράχος αποσπάστηκε από την επιφάνεια του πλανήτη κατά την πρόσκρουση κάποιου αστεροειδή και ταξίδευε στο διάστημα 16 εκατομμύρια χρόνια πριν φτάσει στη Γη. Λίγο κάτω από την επιφάνεια του μετεωρίτη, η ομάδα του Μακέι είχε ανακαλύψει ραβδοειδείς σχηματισμούς που παραπέμπουν στα γήινα βακτήρια. Ωστόσο άλλοι επιστήμονες απέρριψαν τη θεωρία της εξωγήινης ζωής και έκαναν λόγο για δομές που προέκυψαν από χημικές διεργασίες, για παράδειγμα κατά την έκθεση του βράχου σε ακραίες θερμοκρασίες από την πρόσκρουση. Αυτή τη φορά, ο Μακέι και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικά μικροσκόπια υψηλής ανάλυσης για να εξετάσουν μικροσκοπικούς κρυστάλλους μαγνητίτη μέσα στον μετεωρίτη. Η ανάλυση έδειξε ότι οι επίμαχοι σχηματισμοί δεν θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί από τη θερμότητα. Επιπλέον, το 25% των δομών αυτών ταίριαζε χημικά με την εξήγηση της βιολογικής προέλευσης. Παραμένει άγνωστο πώς θα αντιδράσει στη νέα μελέτη η επιστημονική κοινότητα. Ο Ντένις Μπαζιλίνσκι, αστροβιολόγος του Πανεπιστημίου της Νεβάδα που αξιολόγησε τη μελέτη, δήλωσε εντυπωσιασμένος από τα ευρήματα, εκτίμησε όμως ότι ένας μικρός μετεωρίτης ποτέ δεν θα είναι αρκετός για να απαντήσει οριστικά στο μεγάλο ερώτημα. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Geochimica et Cosmochimica Acta και αναμένεται να παρουσιαστεί από τη NASA τη Δευτέρα. Στην φωτογραφια φαινονται οι επίμαχες ραβδοειδείς δομές όπως διακρίνονται με μικροσκόπιο μέσα στον μετεωρίτη.

Νέο ταξίδι στη Σελήνη προγραμματίζει η Κίνα. Η Κίνα προγραμματίζει τον επόμενο Οκτώβριο να πραγματοποιήσει μια δεύτερη μη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη, όπως μετέδωσαν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της χώρας, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, διευρύνοντας και επιταχύνοντας το διαστημικό πρόγραμμά της, κάτι που αναμένεται να πυροδοτήσει νέες ανησυχίες σε άλλες ισχυρές χώρες, ιδίως τις ΗΠΑ. Το κινεζικό διαστημικό σκάφος σχεδιάζεται να τεθεί σε τροχιά 100 χλμ. πλησιέστερα στην επιφάνεια του δορυφόρου της Γης και θα είναι εφοδιασμένο με πιο εξελιγμένο επιστημονικό εξοπλισμό (μεταξύ άλλων με μια κάμερα πολύ υψηλότερης ανάλυσης) σε σχέση με το πρώτο σκάφος, που είχε εκτοξευθεί τον Οκτώβριο του 2007 και το οποίο, μετά από μια αποστολή 16 μηνών, συνετρίβη ελεγχόμενα στη σεληνιακή επιφάνεια φέτος το Μάρτιο. «Στοχεύουμε να αποκτήσουμε περισσότερα επιστημονικά δεδομένα για το φεγγάρι, με μεγαλύτερη ακρίβεια», δήλωσε ο Γιε Πεϊτζιάν, αρχισχεδιαστής του πρώτου σκάφους της χώρας που είχε τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Η νέα σεληνιακή αποστολή Chang’e-2 θα εκτελέσει πειράματα και θα κάνει δοκιμές στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Κίνας να στείλει ένα όχημα τύπου ρόβερ (το Chang’e-3) στην επιφάνεια του δορυφόρου πριν το 2013. Η πρώτη επανδρωμένη με αστροναύτες αποστολή προγραμματίζεται γύρω στο 2020, ενώ δεν αποκλείεται να γίνει το 2017, τρία χρόνια πριν την προγραμματισμένη επιστροφή αστροναυτών της NASA στο φεγγάρι. Κινέζοι επιστήμονες δήλωσαν ότι έχει ήδη επιλεγεί το σημείο προσελήνωσης (στην περιοχή Sinus Iridium) και ότι το ρόβερ θα μελετήσει κυρίως τη σεληνιακή γεωλογία και θα αναζητήσει αξιοποιήσιμες πρώτες ύλες. Μέχρι το 2015 σχεδιάζεται να έχουν σταλεί στη Γη τα πρώτα σεληνιακά δείγματα. Σε επόμενο στάδιο, οι κινέζοι ερευνητές σχεδιάζουν την εγκατάσταση ενός μόνιμου παρατηρητηρίου στην επιφάνεια της Σελήνης. Η Κίνα ανέκαθεν υποστηρίζει ότι το διαστημικό πρόγραμμά της είναι ειρηνικής φύσης, όμως πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της πολεμικής αεροπορίας της, ότι η χώρα πρέπει να προετοιμάζεται για την αναπόφευκτη στρατιωτικοποίηση του διαστήματος (δηλώσεις που γρήγορα φρόντισε να αποποιηθεί ο κινέζος πρόεδρος Χου Ζιντάο), προκάλεσαν ανησυχίες εκτός Κίνας. Η Κίνα έγινε η τρίτη χώρα, μετά τη Ρωσία-ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ, που έστειλε άνθρωπο στο διάστημα το 2003, ενώ το Σεπτέμβριο του 2007 ένα τριμελές κινεζικό πλήρωμα πραγματοποίησε τον πρώτο διαστημικό περίπατο για λογαριασμό της χώρας. Είχε προηγηθεί, τον Ιανουάριο του 2007, η εντυπωσιακή επίδειξη κατάρριψης από τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας ενός δικού της μετεωρολογικού δορυφόρου, ενέργεια που ερμηνεύτηκε ως «μήνυμα» προς κάθε κατεύθυνση, ιδίως τις ΗΠΑ. Στην αρχή το διαστημικό πρόγραμμα της Κίνας βοηθήθηκε από τη Ρωσία, αλλά πια προχωρά με τις δικές του, καθαρά κινεζικές, δυνάμεις, ενώ απολαμβάνει μεγάλη υποστήριξη από την κυβέρνηση και το λαό της χώρας.

Φιλοι μου,Κοσμοναυτες του Συμπαντος. Μερικα ακομη στοιχεια για το παραπανω θεμα: Μπορεί να αποδειχθεί ότι αποτελεί την ανακάλυψη του αιώνα. Επιστήμονες της NASA ανακάλυψαν τις πιο πειστικές μέχρι σήμερα ενδείξεις ότι υπάρχει ζωή στον Άρη υπό την μορφή μικροοργανισμών βακτηρίων. Όπως δήλωσαν, η ενδελεχής μικροσκοπική εξέταση αποκάλυψε δομές με μορφή σκουληκιού, σε έναν μετεωρίτη από τον Άρη που έπεσε στη Γη πριν περίπου 13.000 χρόνια.Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι δομές αυτές είναι σχεδόν σίγουρα απολιθωμένα βακτήρια. Τα βακτήρια βρίσκονται ενσωματωμένα κάτω από τα επιφανειακά στρώματα του αρειανού βράχου, γεγονός που υποδηλώνει ότι ήδη βρίσκονταν μέσα του όταν αυτός προσέκρουσε στον πλανήτη μας και ότι ο μετεωρίτης δεν μολύνθηκε εκ των υστέρων από γήινα βακτήρια, σύμφωνα με τους «Τάιμς του Λονδίνου» και τη βρετανική «Ντέιλι Μέιλ». Ως «ένα πολύ ισχυρό στοιχείο για την ύπαρξη ζωής στον Άρη», χαρακτήρισε την ανακάλυψη ο επικεφαλής επιστήμονας του Διαστημικού Κέντρου Τζόνσον της NASA Ντέηβιντ Μακέι, ο οποίος μελετά τον μετεωρίτη από τότε που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1984, στους λόφους Άλαν της Ανταρκτικής. Το 1996, ο Μακέι και οι συνεργάτες του συντάραξαν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, όταν για πρώτη φορά υποστήριξαν ότι τα μικροαπολιθώματα στο βράχο υποδηλώνουν την ύπαρξη ζωής, όμως οι σκεπτικιστές επιστήμονες είχαν στη συνέχεια απορρίψει τους ισχυρισμούς, υποστηρίζοντας ότι τέτοιες απολιθωμένες δομές μπορεί κάλλιστα να μην είναι βιολογικής προέλευσης. Όμως η νέα ανάλυση, υπό τη δρα Κάθι Τόμας-Κέπρτα, με ηλεκτρονικά μικροσκόπια υψηλής ανάλυσης που δεν υπήρχαν πριν 13 χρόνια, όταν είχαν γίνει οι προηγούμενες μελέτες, ενισχύουν πλέον -αν δεν αποδεικνύουν- ότι ο αρειανός βράχος όντως κρύβει στα σπλάχνα του ενδείξεις αρχαίας ζωής. Τα αρχαία μικρόβια πιθανότατα θα εισέδυσαν στο βράχο, όταν ένα μέρος από την επιφάνεια του Άρη καλυπτόταν από νερά και οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι υπήρχαν μορφές ζωής. Ο αστροβιολόγος Ντένις Μπαζιλίνσκι του πανεπιστημίου της Νεβάδα των ΗΠΑ, ο οποίος μέχρι τώρα ήταν ένας από τους σκεπτικιστές, δήλωσε πλέον ότι, μετά τα νέα στοιχεία, αποδέχεται τη βιολογική εξήγηση των απολιθωμάτων, πρόσθεσε όμως ότι δεν μπορεί ακόμα να απαντηθεί με σιγουριά το ερώτημα της ζωής στον "κόκκινο πλανήτη". Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο συγκεκριμένος μετεωρίτης αποσπάστηκε από την επιφάνεια του Άρη, μετά την πτώση κάποιου αστεροειδούς στον πλανήτη, και έφθασε στη Γη αφού περιπλανήθηκε στο διάστημα επί 16 εκατ. χρόνια. Οι ερευνητές μπόρεσαν να ανιχνεύσουν την αρειανή προέλευσή του, καθώς η χημική σύνθεσή του ταίριαζε με αυτήν του Άρη. Τα αποτελέσματα της νέας έρευνας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό πλανητικής γεωχημείας "Geochimica et Cosmochimica Acta" που εκδίδει η Γεωχημική και Μετεωριτική Εταιρία, ενώ αναμένεται να ανακοινωθούν επισήμως από τη NASA την ερχόμενη Δευτέρα. Η ίδια ομάδα ερευνητών της NASΑ μελετά δύο ακόμα μετεωρίτες από τον Άρη, έναν που βρέθηκε στην Αίγυπτο το 1911 και έναν που ανακαλύφθηκε στην Ανταρκτική από ιαπωνική αποστολή. Σύμφωνα με τις έρευνες των αμερικανών επιστημόνων -που πρόκειται να δημοσιευτούν σύντομα- και αυτοί οι βράχοι περιέχουν απολιθώματα μικροβιακής ζωης.

Τέρμα οι τουρίστες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων το 2010 και ο διπλασιασμός του μόνιμου πληρώματος στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό δεν αφήνουν διαθέσιμο χώρο για άλλους τουρίστες στο τροχιακό συγκρότημα, ξεκαθάρισε η Ρωσία. Σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο πόρο για το ακριβό διαστημικό της πρόγραμμα, η Ρωσία δεχόταν μέχρι σήμερα να συμπεριλάβει πλούσιους ιδιώτες στις αποστολές της προς τον ISS. Ο Καναδός Γλι Λαλιμπέρτ, ιδρυτής του Cirque du Soleil, έγινε τον Οκτώβριο ο έβδομος και τελευταίος τουρίστας που επισκέπτεται τον ISS. Το εισιτήριο για δέκα ημέρες σε συνθήκες μικροβαρύτητας φέρεται να του κόστισε 35 εκατομμύρια δολάρια. Η κατάσταση τώρα αλλάζει -το πλήρωμα του ISS έχει αυξηθεί από τα τρία στα έξι άτομα, οπότε δεν περισσεύουν θέσεις για τουρίστες στα τριθέσια ρωσικά Soyuz που ανεφοδιάζουν το συγκρότημα. Και η έλλειψη χώρου θα επιδεινωθεί από τα τέλη του 2010, οπότε η NASA θα παροπλίσει τα διαστημικά λεωφορεία και τα Soyuz θα αναλάβουν όλες τις μεταφορές με τέσσερις αντί για δύο εκτοξεύσεις το χρόνο. Όπως δήλωσε την Πέμπτη ο Σεργκέι Κρικαλιόφ, επικεφαλής του Κέντρου Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών στο Σταρ Σίτι, λίγο έξω από τη Μόσχα, η Ρωσία θα πάψει να δέχεται διαστημικούς τουρίστες επ' αόριστον. Λιγα στοιχεια ακομα για ολους αυτους τους τυχερους (και πλουσιους)που εχουν ταξιδεψει στο εγγυς Διαστημα.(Διεθνη Διαστημικο Σταθμο). Space tourist Nationality Year Duration of flight Flight 1.Dennis Tito American 2001-9 days (Apr 28 – May 6) Launch: Soyuz TM-32 Return: Soyuz TM-31 2.Mark Shuttleworth South African / British 2002 -11 days (Apr 25 – May 5) Launch: Soyuz TM-34 Return: Soyuz TM-33 3.Gregory Olsen American 2005 -11 days (Oct 1 – Oct 11) Launch: Soyuz TMA-7 Return: Soyuz TMA-6 4.Anousheh Ansari Iranian / American 2006 -12 days (Sept 18 – Sept 29) Launch: Soyuz TMA-9 Return: Soyuz TMA-8 5α.Charles Simonyi Hungarian / American 2007 -15 days (Apr 7 - Apr 21) Launch: Soyuz TMA-10 Return: Soyuz TMA-9 5β.2009 -12 days ( Mar 26 - Apr 8 ) Launch: Soyuz TMA-14 Return: Soyuz TMA-13 6.Richard Garriott American / British 2008 -12 days (Oct 12 – Oct 23) Launch: Soyuz TMA-13 Return: Soyuz TMA-12 7.Guy Laliberte Canadian 2009 -9 days ( Sept 30 – Oct 8 ) Launch: Soyuz TMA-16 Return: Soyuz TMA-14 Σημειωση απο το post:ISS 26 Νοεμβριου 09 απο τον KonstantinosM για παρατηρηση του Διεθνους Διαστημικου Σταθμου. Να σημειώσω γι όσους φίλους δεν το πρόλαβαν ότι σε 2 ημέρες Σάββατο 28 Νοεμβρίου υπάρχει παρόμοιο πέρασμα στις 17:12:54 στις 10 μοίρες NW και θα φτάσει στις 17:15:46 σε ύψος 73 μοίρες NE ίδιας σχεδόν λαμπρότητας.

Φιλοι μου,Κοσμοναυτες του Συμπαντος. Για να βοηθησω λιγο την κουβεντα θα αναρτησω καποια στοιχεια που ειχα γραψει στις 18/6/08 και αναδημοσιευσα στις 18/8/09 στο post Διαστημικη Εξερευνηση(Διαστημα). Το Διεθνες Ινστιτουτο Ερευνων για την Ειρηνη της Στοκχολμης (Sipri) ανακοινωσε οτι οι Στρατιωτικες Δαπανες κατα το 2007 ανηλθαν σε 1339 δις $ η 851 δις ευρω(ισοτιμια 1,57 $/ευρω).Το 45% δηλαδη 602,5 δις $ αφορουν τις Η.Π.Α. Αντιστοιχα το 2006 ηταν 1262 δις $ η 804 δις ευρω. Ο προυπολογισμος της ΝΑΣΑ το 2007 ηταν 16,79 δις $ και ο προυπολογισμος του 2008 (αρχισε 1 Οκτωβρη του 2007 οπως συμβαινει με τους προυπολογισμους στην Η.Π.Α.) ειναι 17,31 δις $. Ο προυπολογισμος της Poskosmos (Ρωσικη Διαστημικη Υπηρεσια) ειναι για την δεκαετια 2006-2015 συνολο 13,50 δις $ η 8,6 δις ευρω.(Ισοτ.1,57) Δεν γνωριζω τους προυπολογισμους της ESA η της Κινας.Αν γνωριζει καποιος ας το γραψει. Δηλαδη οι Η.Π.Α. δινουν για την Διαστημικη Εξερευνηση εν σχεσει με τις Στρατιωτικες Δαπανες 602,5/16,79 δις $ ποσοστο 2,79%. Δεν λεμε βεβαια αν τα 1339 δις $ παγκοσμια πηγαιναν για Παιδεια,Υγεια,Περιβαλλον,Διαστημικη Εξερευνηση κ.λ.π. τι προοδος παγκοσμια μπορουσε να επιτευχθει. Υ.Γ. Παγκοσμιο Α.Ε.Π.2007 = 53.560 δις $ η 34.114,56 δις ευρω.(Ισοτ.1,57) Υ.Γ.Σημερινο σημειωμα ΝΕΩΝ. Δαπανες για αμυνα το 2006 σε δις ευρω. Η.Π.Α. 348= Κινα 78,6 = Ρωσια 45,1 =Βρετανια 35,7 =Γαλλια 34,8 = Ιαπωνια 26,5 =Γερμανια 24,4 =Ιταλια 19,7 =Σ.Αραβια 19 =Ισπανια 9,3 = Ελλαδα 5,2. Αυτα τα λιγα για να δουμε οτι υπαρχουν χρηματα και ειναι πολλα.Ομως το θεμα ειναι που πανε. Οσο για το ημερολογιο των Μαγιας και τις διαφορες θεωριες για το τελος του κοσμου,ο πολιτισμος μας εχει φτασει στο τελος του δεκαδες φορες απο την εποχη που ο θανατος ενος Φαραω στην Αιγυπτο ετοιμαζε τα πληθη για το τελος τους αφου πεθανε ο επι Γης Θεος(Φαραω). Ετσι μην φοβαστε και μετα το τελος μας στις 22/12/2012 θα εχουμε και και αλλες ημερομηνιες για να τελειωσουμε την δουλεια. Μια φωτογραφια ισως βοηθησει να αλλαξουμε μυαλα για τον πλανητη μας.

Ο ωκεανός του Άρη. Ένας ενιαίος τεράστιος ωκεανός κάλυπτε κάποτε το μεγαλύτερο μέρος από το βόρειο ημισφαίριο του Άρη ή περίπου το ένα τρίτο της συνολικής επιφάνειας του πλανήτη. Ο γιγάντιος ωκεανός γέμιζε με νερό από ποτάμια, τα οποία με τη σειρά τους τροφοδοτούνταν από βροχές, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να επιβεβαιώσει το υγρό παρελθόν του «κόκκινου πλανήτη». Οι ερευνητές, υπό τον καθηγητή γεωγραφίας Γουέι Λούο του πανεπιστημίου του Βόρειου Ιλινόις των ΗΠΑ, δημιούργησαν ένα νέο χάρτη του πλανήτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γεωφυσικής “Journal of Geophysical Research” της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης. Μέχρι τώρα ο μοναδικός παγκόσμιος χάρτης του Άρη με τις κοιλάδες του είχε σχηματιστεί με το χέρι με βάση δορυφορικές φωτογραφίες της δεκαετίας του΄90. Ο νέος πιο αναλυτικός και αποκαλυπτικός χάρτης, που βασίστηκε σε αλγόριθμους υπολογιστών για την αξιοποίηση και αξιολόγηση των νέων δεδομένων, δείχνει ένα εκτεταμένο δίκτυο κοιλάδων με ποταμούς, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο σε μήκος από αυτό που είχαν σχεδιάσει μέχρι τώρα οι επιστήμονες και περίπου εξίσου πυκνό με αυτό της Γης σε ορισμένες περιοχές. Οι κοιλάδες αυτές είναι συγκεντρωμένες σε μια ζώνη που κυκλώνει τον Ισημερινό του Άρη. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι κοιλάδες αυτές διατρέχονταν από ποτάμια, τα οποία κάποτε έρρεαν από τα νότια υψίπεδα του πλανήτη προς τις χαμηλότερες περιοχές στο βόρειο ημισφαίριο, δημιουργώντας έτσι και συνεχώς ανατροφοδοτώντας ένα τεράστιο ωκεανό στο Βορρά. Σύμφωνα με τη νέα επιστημονική εκτίμηση, πριν δισεκατομμύρια χρόνια, ο «κόκκινος πλανήτης», έχοντας ένα μόνο μεγάλο ωκεανό, θα είχε σε μεγάλο βαθμό στην υπόλοιπη επιφάνειά του ένα ξηρό ηπειρωτικό κλίμα, ανάλογο με αυτό που έχουν οι ξηρές περιοχές της Γης. Βροχές θα έπεφταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα, φουσκώνοντας τα ποτάμια και ξεχειλίζοντας τη λεκάνη του ωκεανού. Μια τέτοια υγρή και πιο θερμή περίοδος στην πρώιμη ιστορία του Άρη θα είχε αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητες ανάπτυξης ζωής. Η πρώτη ανακάλυψη των «καναλιών» του Άρη έγινε το 1971 από το διαστημόπλοιο «Μάρινερ 9» και από τότε οι επιστήμονες διαφωνούν κατά πόσο δημιουργήθηκαν από τη διάβρωση επιφανειακού νερού (πράγμα που θα σήμαινε ότι κάποτε το κλίμα ήταν θερμό και υγρό και έπεφταν βροχές) ή από άλλου είδους διάβρωση που υποσκάπτει το έδαφος όταν το κλίμα είναι ψυχρό και ξηρό. Ο νέος χάρτης ενισχύει την πρώτη άποψη περί βροχών και ωκεανού, μιας ανάλογης δηλαδή γεωφυσικής διαδικασίας που έχει λειτουργήσει και στη Γη.

Οι πρώτες συγκρούσεις πρωτονίων σκορπούν ενθουσιασμό στο CERN. Δέσμες πρωτονίων κινήθηκαν προς αντίθετες κατευθύνσεις σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός και παρήγαγαν τις πρώτες, ακούσιες, συγκρούσεις στη μεγάλη κυκλική σήραγγα του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC), σκορπώντας κύματα ενθουσιασμού στους επιστήμονες του CERN. Οι εκούσιες συγκρούσεις θα αρχίσουν σε δέκα ημέρες περίπου, κυρίως για τη δοκιμή του επιταχυντή των 10 δισ. δολαρίων. Από τα τέλη του 2010 θα ξεκινήσουν και οι συγκρούσεις με πυρήνες μολύβδου αντί για πρωτόνια. To πραγματικό τεστ θα πραγματοποιηθεί το πρώτο δίμηνο του 2010, όταν οι επιστήμονες θα επιχειρήσουν να αναπαράγουν τις συνθήκες που επικρατούσαν 1-2 τρισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Τα υποατομικά συντρίμμια των συγκρούσεων θα προσφέρουν νέα στοιχεία για τη σκοτεινή ύλη, τη σκοτεινή ενέργεια, τη θεωρία της υπερσυμμετρίας, καθώς και για το υποθετικό σωματίδιο Χιγκς, γνωστό και ως «σωματίδιο του Θεού», το οποίο θα εξηγούσε πώς η ύλη αποκτά μάζα. Προς το παρόν, οι ακούσιες συγκρούσεις πρωτονίων που παρατηρήθηκαν, ήταν παρενέργεια της προσπάθειας των επιστημόνων να συντονίσουν τις δύο δέσμες. «Υπήρξε πανδαιμόνιο μέσα στην αίθουσα ελέγχου και όλοι μας ξεσπάσαμε όταν είδαμε τις πρώτες συγκρούσεις», είπε ο Γιούργκεντ Σούκραφτ, εκπρόσωπος των πειραμάτων που παρατηρούνται στον LHC. «Τα ίχνη (που προέκυψαν από τις συγκρούσεις) που παρατηρούμε είναι θαυμάσια», πρόσθεσε ο Αντρέι Γκολούτβιν, έτερος εκπρόσωπος του CERN. «Ο LHC προχωρά πιο γρήγορα από όσο περιμέναμε στην αρχική του φάση, που ξεκίνησε το βράδυ της Παρασκευής», δήλωσε ο Ρολφ Χόιερ, γενικός διευθυντής του CERN. «Πήγε πολύ γρηγορότερα από όσο προβλέπαμε» δήλωσε και η Φαμπιόλα Τζιανότι, του προγράμματος ATLAS του CERN. «Είμαστε όλοι πολύ ευτυχείς» πρόσθεσε.

Φιλε glamt ευχαριστω για την διευθυνση. Ελληνίδα ερευνήτρια αναζητεί μορφές ζωής με μια σχεδία στο Διάστημα. «Ανοίγουμε πανιά για τον Τιτάνα» Τέσσερις ώρες. Τόσο χρόνο θα έχει στη διάθεσή της η σχεδία για ν΄ ανακαλύψει εξωγήινες μορφές ζωής στις λίμνες του Τιτάνα. Και κάθε λεπτό που θα διασχίζει τα παγωμένα τους νερά θα είναι πολύτιμο!». Σε αυτό το φεγγάρι του Κρόνου θα παιχτούν όλα. Η δρ Αθηνά Κουστένη, διευθύντρια Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών της Γαλλίας (CΝRS), είχε επεξεργαστεί για πολλά χρόνια στο μυαλό της τη φιλόδοξη αποστολή. Και από τη στιγμή που το σχέδιο της εγκρίθηκε από τη ΝΑSΑ και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ΕSΑ), ο χρόνος άρχισε να κυλά αντίστροφα: Ένα διαστημόπλοιο φθάνει στον Τιτάνα, απελευθερώνει μια σχεδία που πέφτει με αλεξίπτωτο σε λίμνη. Η σχεδία διασχίζει το υγρό μεθάνιο με τη βοήθεια του ανέμου και μέσα σε λίγες ώρες τα όργανά της χτενίζουν το ιδιόμορφο αυτό περιβάλλον αναζητώντας απλές μορφές ζωής ή πολύπλοκα μόρια που ποτέ κανείς δεν αντίκρυσε ξανά. «Ξεχάστε τον Άρη! Τον Κόκκινο Πλανήτη χωρίς νερό και ατμόσφαιρα που η φαντασία μας μόνο τον θέλει να φιλοξενεί αρχέγονες μορφές ζωής», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Α. Κουστένη, συντονίστρια της φιλόδοξης αποστολής με την ονομασία «Τitan-Saturn System Μission» («Αποστολή στο Σύστημα Τιτάνα-Κρόνου»). «Αν υπάρχει μια πιθανότητα να βρούμε ζωή κάπου μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, αυτή βρίσκεται στον Τιτάνα. Τον παράξενο δορυφόρο του Κρόνου, που έχει ανατρέψει όλα τα προγνωστικά μας μοντέλα. Ένα ουράνιο σώμα, το ένα και μοναδικό που γνωρίζουμε ότι έχει στην επιφάνειά του λίμνες από υδρογονάνθρακες, δηλαδή από μεθάνιο και αιθένιο, που έχει παγωμένο νερό επίσης στην επιφάνειά του αλλά και ωκεανούς από νερό βαθιά μέσα στο εσωτερικό του». Το πιο παράδοξο περιβάλλον Ο Τιτάνας μάς αποκαλύπτει το πιο παράδοξο περιβάλλον που έχει ανακαλυφθεί ποτέ σε ουράνιο σώμα στο ηλιακό μας σύστημα. Κανείς δεν πίστευε ότι σε τόσο μεγάλη απόσταση, 10 φορές δηλαδή την απόσταση Γης-Ηλίου, θα μπορούσε ένα φεγγάρι να φιλοξενεί λίμνες από υδρογονάνθρακες σε υγρή μορφή. Και το εγχείρημα της εξερεύνησής του θα είναι εξίσου ανορθόδοξο. «Δεν θα στείλουμε ένα ρόβερ όπως έχουμε κάνει στον Άρη», συνεχίζει η κ. Α. Κουστένη. Αλλά μια σχεδία για να κάνει “ράφτινγκ” σε εξωγήινη λίμνη! «Σε μια λίμνη που όπως και αρκετές άλλες στον βόρειο πόλο του Τιτάνα σχηματίστηκαν από τη βροχή του μεθανίου που κάνει τον ίδιο κύκλο όπως το νερό στη Γη. Εξατμίζεται, πηγαίνει στην ατμόσφαιρα όπου αλληλεπιδρά με το άζωτο της ατμόσφαιρας, υφίσταται φωτόλυση, και πέφτει στο έδαφος υπό μορφή βροχής». ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΓΗ Ο Τιτάνας έχει ατμόσφαιρα από άζωτο όπως και η Γη, περίπου την ίδια πίεση και φιλοξενεί πάγους από νερό στην επιφάνεια Χαρτογράφηση με αερόστατο ΤΗΝ ΩΡΑ που η σχεδία θα αρμενίζει στην εξωγήινη λίμνη, γύρω από τον ισημερινό του Τιτάνα ένα αερόστατο θα κινείται σε ύψος 10 χιλιομέτρων, χαρτογραφώντας κάθε σπιθαμή του εδάφους του. Το αερόστατο που θα απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα από ένα διαστημόπλοιο θα χρησιμοποιήσει πυρηνική ενέργεια για να φουσκώσει με άζωτο. Τα όργανα που θα μεταφέρει θα επικεντρώσουν το «βλέμμα» τους τόσο στα βουνά που αποτελούνται από παγωμένο νερό όσο και στις μεγάλες εκτάσεις με αμμόλοφους που βρίσκονται διάσπαρτοι στην επιφάνεια. Η κ. Αθηνά Κουστένη εξηγεί ότι το αερόστατο θα γυρίζει γύρω απο τον Τιτάνα τουλάχιστον για έξι μήνες.