B.D. Foxmoor

Εντυπωσιακό Λεωνίδα!

Παρήγγειλα το βιβλίο "Totality: Eclipses of the Sun" των Espenak, Littmann, Willcox και πιστεύω ότι θα μου λυθούν πολλές απορίες. Το είχα βρει σε ebook και το ξεφύλλισα, προτίμησα όμως τελικά να το αγοράσω σε paperback έκδοση.

Καλησπέρα παιδιά, ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες πληροφορίες. Σπύρο, η All View δεν ταξιδεύει με τίποτα, θέλω να είμαι ελαφρύς και ευέλικτος. Οπότε προσανατολίζομαι στο Skywatcher Star Adventurer που είναι φορητό και σηκώνει ικανό φορτίο. Για φακό λέω τον Samyang 500mm f/6.3 αλλά θέλει ψάξιμο ακόμη. Θέλω να έχω το set up έτοιμο και δοκιμασμένο πριν το ταξίδι, και όχι να ψωνίσω εκεί, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα προβλημάτων. Όσοι ήδη έχουν φωτογραφίσει μια ολική έκλειψη, τι προτείνουν;

Καλησπέρα σε όλους, ανοίγω το θέμα για να ρωτήσω τι εξοπλισμό χρησιμοποιήσατε ή θα χρησιμοποιήσετε για τη φωτογράφιση μιας ολικής έκλειψης Ηλίου. Με τον Αύγουστο του 2017 να πλησιάζει, και μιας και τα όνειρα συνεχίζουν να υπάρχουν, προσπαθώ να καταλάβω τι θα χρειαστώ για να φωτογραφήσω επιτυχημένα την έκλειψη. Ενδιαφέρομαι για φωτογράφιση με τρίποδο+DSLR (με βάση τη φορητότητα για τις πτήσεις κτλ). -Τηλεφακός για λεπτομέρειες; πόσα mm; Ίσως κάτι σαν τον Samyang 500mm; -Απαιτείται φορητή ισημερινή στήριξη; πχ. Skywatcher Star adventurer -Φίλτρα; Οι κλασικές μεμβράνες που κόβεις στο μέγεθος που θες, φαντάζομαι, εε; Οποιαδήποτε ιδέα ευπρόσδεκτη, καθώς προσπαθώ να φτιάξω ένα πλάνο (είναι λίγο νωρίς, ναι).

Εντυπωσιακό εγχείρημα! Καλή επιτυχία.

Πολύ ωραία!

Μόλις έκανα αυτό: http://luben.tv/web/www/61154 με πιστωτική κάρτα Alphabank και φόρτωσα τον λογαριασμό μου στο Paypal (που είναι συνδεδεμένος με την ίδια κάρτα) 50ευρώ. Παρήγγειλα και κάτι απ'το ebay για δοκιμή και δούλεψε τέλεια.

Πολύ ωραία συνεισφορά στην κουβέντα. Μπράβο παιδιά!

Σίγουρα από ιατρικής άποψης, δεν είναι ό,τι πιο συνετό να είσαι στην ερημιά μόνος σου, αλλά όπως αναφέρω στο κείμενο δεν είναι πάντα εφικτή η παρέα! Αυτό που με έχει βοηθήσει πολλές φορές είναι το να φτάνω στο σημείο πριν νυχτώσει και να εξοικειώνομαι με την περιοχή. Μια βραδιά στο όρος Παναιτωλικό που ήμουν μόνος για να αστροφωτογραφίσω το καταφύγιο, στον προαύλιο χώρο υπήρχε ένα λάστιχο νερού κρυμμένο μες τα φυτά. Το λάστιχο ήταν τρύπιο σε ένα σημείο, και ανάλογα με τη ροή του νερού έκανε διάφορους ξαφνικούς ήχους. Αν δεν το είχα εντοπίσει πριν νυχτώσει ώστε να εξακριβώσω την προέλευση των ήχων, σίγουρα θα τρόμαζα πολύ κατά τη διάρκεια των λήψεων.

Καλησπέρα σε όλους και σας ευχαριστώ για την πολύ ενδιαφέρουσα συμμετοχή στην συζήτηση! Θανάση, πραγματικά πολύ σωστές οι πρακτικές συμβουλές. Παράλληλα, θα συμφωνήσω ότι η ωραιότερες στιγμές ήταν αυτές που είχα προσαρμοστεί στη νύχτα και ήμουν μόνος μου εκεί! Κωνσταντίνε, συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που λες. Προσωπικά έκανα την επιλογή να φύγω από την Αθήνα άμεσα μετά τις σπουδές μου γιατί απλά δεν με φανταζόμουν να μεγαλώνω και να γερνώ εκεί. Πάλι σε διαμέρισμα ζω, αλλά τουλάχιστον εντός 15' με το αυτοκίνητο είμαι σε αγαπημένα μέρη στη φύση. Μάνο, είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό που αναφέρεις. Στη δική μου εμπειρία με βοσκούς, το πρόβλημα ήταν τα τσοπανόσκυλα που δεν ακούν κανένα (ούτε εκείνους σχεδόν). Όταν εξηγούσα στους βοσκούς τι κάνω, έχει τύχει να μου προτείνουν και να μου υποδείξουν μέρη για να φωτογραφήσω! Μάλλον είναι πιο "συνεργάσιμοι" από τους δικούς σας.

Έχεις δίκιο για τα φίδια αλλά δεν το αναφέρω ως μεγάλο κίνδυνο γιατί συνήθως η ποσότητα που εκχύουν σε ένα τσίμπημα είναι τόση ώστε να σκοτώσει ένα ποντίκι. Πρέπει να είναι αλλεργικός κάποιος για να πεθάνει ή να πατήσει πάνω σε φωλιά (οχιάς για παράδειγμα). Ακόμη και η οχιά πάντως δεν έχει δυνατούς μυς ώστε να σηκωθεί ψηλά, και έτσι με ένα ψηλό μποτάκι μπορείς να προστατευτείς.

Ανοίγω αυτό το θέμα για να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω στον φόβο που είχα για μοναχικές εξορμήσεις το βράδυ. Προειδοποιώ ότι το κείμενο είναι μεγάλο, και μπορεί να το βρει κάποιος και στο site μου εδώ: www.aggelosmakris.com/blog/fear Η πιο συχνή ερώτηση που δέχομαι όταν βλέπει κάποιος τις αστροφωτογραφίες μου, και του εξηγώ τι ακριβώς κάνω είναι "Καλά ρε συ, δεν φοβάσαι;". Ας συζητήσουμε λοιπόν για τον φόβο. Μεγάλωσα σε πόλη (Αγρίνιο) έως ότου έφυγα για να σπουδάσω στην Αθήνα. Μέχρι πρόσφατα, οι εμπειρίες μου στο να είμαι έξω το βράδυ περιορίζονταν είτε μέσα στα όρια της πόλης είτε με παρέα σε παραλίες του Ιονίου τα παιδικά μου χρόνια, είτε σε σκοπιές στο Στρατό όπου πάντα υπήρχε και άλλος στρατιώτης αφού οι σκοπιές ήταν "διπλές". Τα φοιτητικά μου χρόνια, ως ερασιτέχνης Αστρονόμος πέρασα αρκετές βραδιές στα βουνά παρατηρώντας τον ουρανό μέσα από τηλεσκόπια αλλά πάντα με παρέα - από 2 έως και 700 άτομα. Όταν όμως δοκίμασα για πρώτη φορά να χρησιμοποιήσω την DSLR πάνω σε ένα τρίποδο για νυχτερινή φωτογράφιση συνειδητοποίησα σχεδόν αμέσως ότι αν θέλω να το συνεχίσω, πρέπει να κάνω μια μεγάλη υπέρβαση: Να νικήσω τον φόβο μου να είμαι έξω μόνος τη νύχτα στη φύση. "Γιατί μόνος σου;" θα μου πεις. Γιατί είναι μια ενασχόληση που απαιτεί να είσαι έξω τη νύχτα, στο κρύο, με μικρή ή μεγάλη πεζοπορία σε άγνωστα συνήθως μέρη και αυτό δεν είναι κάτι που θα γοητεύσει πολλούς φίλους για να σε συνοδεύσουν. Άσε που οι πιθανότητες να ταιριάξουν οι υποχρεώσεις, ώστε να βρεις ελεύθερη νύχτα για εξόρμηση είναι αντιστρόφως ανάλογες με τον αριθμό των ατόμων που θα εξορμήσουν. Αν κάποιος μου έλεγε πριν 2 χρόνια, ότι εγώ θα είχα πάει σε αυτά τα μέρη που έχω πάει, μόνος μου, το βράδυ, και θα έμενα εκεί για ώρες, θα τον περνούσα για τρελό. Η όλη υπέρβαση έγινε σιγά σιγά, φορά με τη φορά, εξόρμηση με την εξόρμηση. Τις πρώτες φορές φοβόμουν κάθε ήχο που άκουγα γύρω μου και κάθε σκιά που έβλεπα. Τιναζόμουν τρομαγμένος και γυρνούσα τον φακό μου προς τα εκεί. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι ο φόβος μου ήταν απλώς παράλογος. Ας τα πάρω με τη σειρά: Άγρια ζωή Τα επικίνδυνα για τον άνθρωπο ζώα στην Ελλάδα είναι η αρκούδα και ο λύκος. Στη θεωρία όμως αυτό, γιατί δεν έχει καταγραφεί ποτέ επίθεση από λύκο ή αρκούδα σε άνθρωπο στην χώρα μας. Και είναι εκπληκτικό αυτό το ποσοστό αν σκεφτείς τον αριθμό των ορειβατών, φωτογράφων, κατασκηνωτών κτλ που περνούν χρόνο στα βουνά μας. Η αρκούδα και ο λύκος είναι υπερβολικά ντροπαλά ζώα που σε φοβούνται και σε αποφεύγουν πριν καν αντιληφθείς την ύπαρξή τους (αυτά σε έχουν μυρίσει από χιλιόμετρα ίσως). Δεν αποκλείω το γεγονός να έχει γίνει επίθεση και να μην έχει καταγραφεί, αλλά οι έως τώρα μαρτυρίες συνοψίζονται στο ότι τα άγρια ζώα δεν είχαν καμιά διάθεση να εμπλακούν με τον άνθρωπο και έτρεξαν να απομακρυνθούν πιο γρήγορα απ'ότι τα ήμερα δίποδα. Σε περίπτωση πάντως που είναι να κατασκηνώσω σε κάποιο μέρος, πάντα θα ελέγξω για φωλιές και θα προσέξω να αποθηκεύσω σωστά το φαγητό μου το βράδυ ώστε να μην έχω επισκέψεις. Αν είμασταν στην Αμερική με τις αρκούδες Γκρίζλι, θα σου έγραφα άλλα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχα μέχρι στιγμής με ημιάγρια τσοπανόσκυλα. Κάθε φορά όμως, η απειλή του "σκύβω να πάρω πέτρα" έπιανε, και ποτέ δεν με πλησίασαν επικίνδυνα κοντά. Τα σκυλιά αυτά συνήθως δεν παίρνουν από λόγια, οπότε πρέπει να φωνάξεις κι εσύ και να δείξεις ότι δεν τα φοβάσαι. Ανθρώπινος παράγοντας Ο άλλος παράγοντας που είναι υπολογίσιμος, είναι η συνάντηση με κάποιον άγνωστο άνθρωπο σε περίεργη ώρα μες τη νύχτα. Αυτό δεν μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής, αλλά πιστεύω ότι έχω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Τι θα σκεφτόσουν εσύ αν έβλεπες ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις μες τη νύχτα έναν άνθρωπο με ένα φακό στο κεφάλι και ένα μεταλλικό μαραφέτι (τρίποδο) στα χέρια να στέκεται και να σε φωτίζει; Όπως και να 'χει, φροντίζω να έχω μαζί μου κάτι για την προσωπική μου προστασία. Παράλληλα, ειδοποιώ πάντα τους οικείους μου για το πού θα φωτογραφίσω και τι ώρα σκοπεύω να είμαι πίσω. Το χρονοδιάγραμμα που τους δίνω το τηρώ κατά γράμμα, αλλιώς ενημερώνω εγκαίρως. Κάθε φορά λοιπόν που εξορμούσα, ήμουν όλο και πιο άνετος και μπορούσα να συγκεντρωθώ περισσότερο στη διαδικασία της φωτογράφισης. Για να με πείσω, σκεφτόμουν ότι το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός εκείνη την ώρα, και δεν έχει αλλάξει κάτι από μερικές ώρες πριν που δεν είχε δύσει ο Ήλιος. Το όλο θέμα το αντιμετώπισα ως μια ψυχική διεργασία και μου πήρε κάποιους μήνες για να φτάσω σε ένα απίστευτο στάδιο (για μένα) που μου είναι το ίδιο είτε είναι νύχτα είτε μέρα έξω στη φύση! Δεν έχω κανένα φόβο πλέον στο να ξεκινήσω από το σπίτι μου, να οδηγήσω μέχρι ένα σημείο και ύστερα να περπατήσω μες τη νύχτα μακριά από τον "πολιτισμό" μέχρι το τοπίο που θέλω να αστροφωτογραφίσω. Κλείνοντας, πιστεύω ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής αδίκως μας έχει απομακρύνει από το να περνάμε χρόνο στη φύση το βράδυ και αυτό φυσικά μας στερεί εμπειρίες που είναι ανεκτίμητες: η νυχτόβια ζωή (έχω συναντήσει λαγούς, ασβό, κουκουβάγιες, αλεπούδες, νυφίτσες κ.α.) , οι ήχοι της φύσης, οι μυρωδιές, ο χρόνος κάτω από τα αστέρια περιτριγυρισμένος από το φυσικό περιβάλλον. Εμπειρίες, που ήταν η καθημερινότητα των παπούδων μου όταν ήταν μικροί αφού την άνοιξη και το καλοκαίρι κοιμόταν έξω, στα χωράφια με κουβέρτα τον νυχτερινό ουρανό. Αξίζει αυτός ο φόβος (που είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου) να σου στερήσει στιγμές πραγματικής ζωής; Εν τέλει, γιατί φοβάσαι να είσαι στη φύση τη νύχτα;