Αυτό το ερώτημα μοιάζει με μία περιγραφή ενός προβλήματος που είχε τεθεί και είχα διαβάσει μικρός σε ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης κοσμολογίας. Εκεί περιέγραφε την υπο8εση ύπαρξης βαρυτονίων και σύμφωνα με την θεωρία σχετικότητας ο προβληματισμός εξελισσόταν ως εξής: Ο Ήλιος απέχει από την Γη περίπου 8 λεπτά φωτός. Δηλαδή το φως που φεύγει «τώρα» από τον Ήλιο, θα φτάσει σε εμάς μετά από 8 λεπτά. Αυτό υποδηλώνει ότι τα 8 λεπτά είναι ο μικρότερος χρόνος που απαιτείτε για να λάβουμε κάποια πληροφορία από τον Ήλιο. Ας υποθέσουμε τώρα ότι κάποιο «χέρι» πιάνει τον Ήλιο και τον βγάζει από το ηλιακό μας σύστημα. Αυτό συνεπάγεται ότι θα σταματήσει να επιδρά στην Γη η βαρυτική δύναμη του Ηλίου και αυτή θα αρχίσει να κινείται σε περίπου-ευθεία γραμμή, κάτι που θα γίνει αντιληπτό μέσω παρατήρησης σε σχέση με τα άλλα άστρα του ουράνιου θόλου (- παρόμοιο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η Σελήνη και οι παλίρροιες). Πόσο γρήγορα όμως θα ξεκινήσει αυτή η περίπου-ευθεία πορεία? Σύμφωνα με την θεωρία σχετικότητας αυτό δεν μπορεί να γίνει «αμέσως» γιατί έτσι θα λαμβάναμε την πληροφορία ότι ο Ήλιος δεν υπάρχει ενώ οπτικός θα τον βλέπαμε στον ουρανό για 8 λεπτά ακόμα. Δηλαδή θα είχαμε λάβει μία πληροφορία από τον Ήλιο πιο γρήγορα από ότι ορίζει το θεωρητικό μοντέλο κατανόησης του σύμπαντος. Άρα, εν ολίγοις, θα πρέπει να υπάρχουν κάποια κύματα/σωματίδια σαν τα φωτόνια τα οποία ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός και άρα καθορίζουν την βαρυτική δύναμη. Οπότε, το «τώρα» σε σχέση με το φως είναι ίδιο με το «τώρα» σε σχέση με την βαρύτητα, για έναν παρατηρητή στο ίδιο σημείο αναφοράς-παρατήρησης. Σε αναλογία με τα παραπάνω, θα έλεγα ότι αν ένας γαλαξίας ξεκινούσε να έρχεται προς τον δικό μας, θα τον βλέπαμε να μας πλησιάζει (πχ μέσω φαινομένου doppler) την ίδια στιγμή που θα βλέπαμε-αντιλαμβανόμασταν τις βαρυτικές αλληλεπιδράσεις. Σωστά ή βρίσκομαι σε σύγχυση?