kkokkolis

Visconti-Sforza Tarot, 1440-1470 Τρία λίγο μεταγενέστερα χαρτιά, τα οποία αντικατέστησαν τα αρχικά, χαμένα ή κατεστραμμένα.

A Philosopher Giving that Lecture on the Orrery, in which a Lamp is put in place of the Sun, Joseph Wright of Derby, 1766 Ελαιογραφία Προσέξτε τα πρόσωπα γύρω από το πλανητάριο: αναπαριστούν τις φάσεις της σελήνης!

Prague Orloj Mikuláš of Kadaň & Jan Šindel, 1410 Δημαρχείο Παλαιάς Πόλης της Πράγας

Η προσαρμογή έγινε εμπειρικά, κόβοντας με ένα μαχαίρι Στάνλεϋ απ' ευθείας πάνω στον Ενδοσκόπο. Προκειμένου να μην υπάρχουν μεγάλα κενά τοποθετείται αφαιρώντας τον εστιαστή και τον ερευνητή. Μπορείς να τοποθετείς και να αφαιρείς το καπάκι άνετα. Πιθανές βελτιώσεις: Βράχυνση της προέκτασης, ημικυκλική διαμόρφωση της προέκτασης στο ήμισυ της περιφέρειας έναντι του εστιαστή, περικοπή ώστε να είναι ελαφρύτερο, τοποθέτηση velcro αντί συνδετήρων, επικόλληση ματ υλικού ως τσόχα, διακόσμηση της εξωτερικής επιφάνειας.

Το υλικό είναι Kydex, αγορασμένο από κατάστημα στρατιωτικών στο λιμάνι του Πειραιά. Έχει ενσωματωμένα κουμπιά τα οποία έκοψα και το κρατώ σταθερό με συνδετήρες σαν του Nebulas αλλά στο μικρότερο μέγεθος. Το υλικό είναι μαύρο και αδιαπέραστο από το φως, αλλά στο φως του ήλιου γυαλίζει κάπως. Θα δοκιμαστεί το βράδυ.

Η υλοποίηση του Nebulas με ενέπνευσε, αλλά την συνδύασα με τις εμπειρίες του Τάσου και τις συμβουλές του Στέφανου και ιδού το αποτέλεσμα:

Veloce RH 300, Officina Stellare Riccardi-Honders Astrograph, 300mm

Rosser Reeves Star Ruby 138.7 Καράτια Προέλευση: Σρι Λάνκα National Museum of Natural History, Smithsonian Institution

http://www.youtube.com/watch?v=C2ODfuMMyss&feature=related Der Hölle Rache, W.A. Mozart, Die Zauberflöte, K. 620, 1791 Άρια της Βασίλισσας της Νύκτας

Αφροδίτη Εκείνο το βράδυ, εκοίταζε τα άστρα και τους αστερισμούς. Όμως, στο νου μου, ήτο ημέρα. Μέσα στο φως της, με κοίταζες Εσύ, αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, και κάποτε-κάποτε ονειρευόμουν αυξάνοντας μέσα μου την ζωηρή φωτοχυσία. Και όμως, έξω ήτανε νύκτα. Αλλά τι νύκτα; Νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια. Εγώ κοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων. Αλλά, συγχρόνως, έβλεπα Εσένα. Αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, στεκόσουν μέσα μου, σε άπλετη φωτοχυσία, και πότε έγερνες δεξιά, και πότε αριστερά την κεφαλή σου, με τον Ωρίωνα, η με τον Σείριο στα μαλλιά σου, με τον Τοξότη στην καρδιά σου. Εγώ εκοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Αγαπητή, ροδόχρους, και απαλά ντυμένη, καθόσουν σε μια καρέκλα μέσα στην καρδιά μου, σε μια απερίγραπτη φωτοχυσία, με την σκιά σου, πότε δεξιά και πότε αριστερά, και έμενες ασάλευτη, απλή, γλυκειά, ωραιότατη και καθισμένη στην καρέκλα σου με τέτοιο τρόπο, που μου ερχόταν να σε βάλω να καθίσεις στα γόνατά μου, με το ένα μου χέρι στα στήθη σου, και το άλλο κάτω από το φόρεμά σου, ανάμεσα στα σκέλη σου. Και έλεγα και ξανάλεγα: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, και έβλεπα πάντοτε, και τους αστερισμούς και Εσένα. Τούτη όμως την φορά, ήσουν ξαπλωμένη -απόλυτα ξαπλωμένη- και τα μαλλιά σου τα ανέμιζε ο αέρας. Το χέρι μου σε έψαυε. Τα μάτια σου μου μιλούσαν. Και εγώ έλεγα και ξανάλεγα με πάθος: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα τώρα πλέον, έβλεπα μονάχα Εσένα. Τότε συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Έσβησαν όλα τα άστρα μονομιάς και έμεινες μόνον Εσύ στον ουρανό μαζί μου, μέσα σε μιαν ανέσπερη ημέρα, στο πλευρό μου. Εγώ σε κοίταζα αγαλλιών, και έλεγα και ξανάλεγα το όνομά σου. Και Συ; Εσύ, γλυκειά και Μεγαλόχαρη, μέσα στο χέρι σου, κρατούσες την καρδιά μου. Ανδρέας Εμπειρίκος

Αστερισμός, Ξυπνώντας το δειλινό, Joan Miró, 1941 Γκουάς σε χαρτί, ιδιωτική συλλογή

Νύκτα με αστροφεγγιά, Edvard Munch, 1923-24 Ελαιογραφία Munch Museum, Oslo, Νορβηγία

αὐτὰρ ὁ πηδαλίῳ ἰθύνετο τεχνηέντως ἥμενος, οὐδέ οἱ ὕπνος ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν Πληιάδας τ᾽ ἐσορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην Ἄρκτον θ᾽, ἣν καὶ ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ᾽ αὐτοῦ στρέφεται καί τ᾽ Ὠρίωνα δοκεύει, οἴη δ᾽ ἄμμορός ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο· τὴν γὰρ δή μιν ἄνωγε Καλυψώ, δῖα θεάων, ποντοπορευέμεναι ἐπ᾽ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέεν ἤματα ποντοπορεύων, ὀκτωκαιδεκάτῃ δ᾽ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα γαίης Φαιήκων, ὅθι τ᾽ ἄγχιστον πέλεν αὐτῷ· εἴσατο δ᾽ ὡς ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ. Μὲ τὸ τιμόνι τεχνικὰ κυβέρναε καθισμένος, κι ὁ ὕπνος δὲν κατέβαινε στὰ μάτια του ὅσο 'κοίτα τὴν Πούλια, τὸ Βοδοζευγὰ ποὺ ἀργεῖ νὰ βασιλέψη, καῖ τὴν Ἀρκοὐδα, -- κι Ἅμαξα τὴ λέν, -- ποὺ αὐτοῦ γυρίζει καὶ τὸν Ὠρίωνα τηράει, καὶ μόνη αὐτὴ ποτές της στὰ πέλαγα δὲ λούζεται ἐκείνη τοῦ 'πε ἡ νύφη, νὰ τὴ φυλάη ἀπ' τὴ ζερβὴ μεριὰ σὰν ἀρμενίζη. Ἀρμένιζε ἔτσι δεκαφτὰ μερόνυχτα ὁ Δυσσέας, στὰ δεκοχτὼ φανήκανε τὰ ὄρη τὰ ἰσκιωμένα, τῶ Φαιάκων, πού κοντύτερα στὸ δρόμο του βρισκόνταν, καὶ σὰν ἀσπίδα μὲς στ' ἀχνὰ φαντάζανε πελάγη. Ομήρου Οδύσσεια, 7ος αιώνας πχ Ραψωδία Ε, Φαιακίς, Οδυσσέως Σχεδία, 270-281 Μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη

Άστρα, M.C. Escher, 1948 Χαρακτικό σε ξύλο

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ, Τηλέμαχου Αθανασιάδη, 2010

Urania's Mirror, Sidney Hall, 1825 http://www.ianridpath.com/atlases/urania.htm Η περιοχή του Βοώτη

Περσέας με κεφαλή της Μέδουσας, Benvenuto Cellini, 1570 Χαλκός, Loggia dei Lanzi, Piazza della Signoria Φλωρεντία

Son of Sky, Beyond the Astral Skies album, Uli Jon Roth's Electric Sun Band, 1985

Gustav Theodore Holst, The Planets Op. 32, Venus, The Bringer of Peace

Another World, Maurits Cornelis Escher, 1947 Χαρακτικό σε ξύλο

Έχω δει το 400 Years of the Telescope και είναι εκπληκτικό.

Μπράβο Γιώργο! Αλλά για να μην ταλαιπωρείσαι, το πλήρες κείμενο και μετάφραση εδώ: http://www.mikrosapoplous.gr/epictetus/e1.html Αυτή είναι μια ωραία ηθική: 6.1 Ἐπὶ μηδενὶ ἐπαρθῇς ἀλλοτρίῳ προτερήματι. εἰ ὁ ἵππος ἐπαιρόμενος ἔλεγεν ὅτι ‘καλός εἰμι’, οἰστὸν ἂν ἦν· σὺ δέ, ὅταν λέγῃς ἐπαιρόμενος ὅτι ‘ἵππον καλὸν ἔχω’, ἴσθι, ὅτι ἐπὶ ἵππου ἀγαθῷ ἐπαίρῃ. τί οὖν ἐστι σόν; χρῆσις φαντασιῶν. ὥσθ', ὅταν ἐν χρήσει φαντασιῶν κατὰ φύσιν σχῇς, τηνικαῦτα ἐπάρθητι· τότε γὰρ ἐπὶ σῷ τινι ἀγαθῷ ἐπαρθήσῃ. Αλλά οι Στωϊκοί υπήρξαν πάντοτε εχθροί μας, οι πιο άξιοι και δυσδάμαστοι εχθροί είν' η αλήθεια

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα. Και τα βρήκε σωστά. Ένα παιδί μετράει τ' άστρα, Μενέλαος Λουντέμης, 1956

Μυθωδία, Βαγγέλης Παπαθανασίου, 1993 ΚΙΝΗΣΗ IX ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΩΣ ΖΗΤΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗι ΘΝΗΤΗι ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Ω ΑΡΗ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΗΣΥΧΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Η ΜΗΝΗ ΟΤΙ Η ΖΗΤΩΜΕΝΗ ΖΕΙ ΜΑΚΡΙΝΑ ΗΣΥΧΑ ΠΕΜΠΤΕΙ ΖΕΙ ΑΚOIMHTH ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ (ΧΟΡΟΣ) ΕΝΑ 'XEI ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΗ -ΕΛΘΕ ΕΔΩ ΜΕΝ- ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩ OTI ΗΛΘΕ ΜΑΡΤΥΡΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΜΗ ΤΙΣ ΜΗ ΜΗ ΔΕΙ ΟΤΙ ΖΕΙ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΩΣ ΖΗΤΕΙ ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ ΘΕ ΗΜΕΙΣ ΠΕΙ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ ΟΦΕΛΕΙ ΤΗ ΜΗΝΗ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Η MHNH ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ