wereniki

Η νύχτα, Όνομα ουσιαστικόν, Γένους θηλυκού, Ενικός αριθμός. Πληθυντικός αριθμός Οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. Κική Δημουλά «πληθυντικός αριθμός»

« ….Και τί θα ήταν τ᾿ άστρα δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση; Επίγεια ασημικά, τίποτα κηροπήγια τασάκια να ρίχνει εκεί τις στάχτες του αρειμάνιος πλούτος να επενδύει θαυμασμός την υπερτίμησή του…» Κική Δημουλά «η εφηβεία της λήθης»

...Κι η Νύχτα γέννησε τον στυγερό Μόρο, τη μαύρη Κήρα και τον Θάνατο και γέννησε τον Ύπνο και τη γενιά των Ονείρων (και τους γέννησε χωρίς να κοιμηθεί με κανέναν η μαύρη Νύχτα). Μετά πάλι τον Μώμο και την οδυνηρή Οϊζύ και τις Εσπερίδες που φυλάνε πέρα απ' τον δοξασμένο Ωκεανό τα χρυσά μήλα και τα δέντρα που τα κάνουν. Και γέννησε τις Μοίρες και τις Κήρες, ανελέητες τιμωρούς (την Κλωθώ, την Λάχεσι και την Άτροπο που δίνουν το καλό και το κακό στους θνητούς όταν γεννιούνται), που κυνηγούν τα παραπτώματα θεών κι ανθρώπων και δεν σταματούν ποτέ οι θεές την τρομερή οργή τους πριν να ξεπληρώσει το χρέος του όποιος έχει αμαρτήσει. Και γέννησε τη Νέμεση, συμφορά για τους θνητούς ανθρώπους η ολέθρια Νύχτα, και μετά την Απάτη και τη Φιλότητα, το καταραμένο Γήρας και την ακατάβλητη Έριδα. Μετά η μισητή Έρις γέννησε τον βασανιστή Πόνο, τη Λήθη, την Πείνα και τις Οδύνες που φέρνουν δάκρυα, τις Συμπλοκές, τις Μάχες, τους Φόνους, τους Ανδροσκοτωμούς, τις Φιλονικίες, τις Ψευδολογίες, τις Διαφωνίες, την Κακονομία, την Άτη που πάνε συνήθως μαζί... Ησίοδος - Θεογονία

Για τη Νύχτα 280 Ω νύχτα, όπου τα άστρα ψεύδονται με το φως τους, ω νύχτα, μοναδικό πράγμα στο μέγεθος του Σύμπαντος, κάνε με να γίνω, ψυχή τε και σώματι, μέρος του σώματός σου, για να χαθώ, απόλυτο έρεβος, και να γίνω νύχτα κι εγώ, χωρίς όνειρα που να είναι αστέρια μέσα μου, ούτε ήλιο που η προσδοκία μου φωτίζει από το μέλλον. Μπερνάρντο Σοάρες(Φερνάντο Πεσσόα), «Το βιβλίο της ανησυχίας» τόμος Β μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα …………………………………………………………………………………………………………….. «Βροχή επιστροφής» … Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά γι’ αυτό το προς το τέλος. Αν έχει ξαστεριά θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι…. ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, από τη συλλογή "το τελευταίο σώμα μου" ……………………………………………………………………………………………………………… Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού πια θα έχω κατοικήσει εγώ σε ένα από όλα και θα γελάω σε κάποιο από αυτά, τότε για εσένα θα είναι σαν να γελάνε όλα τα αστέρια. Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και ξαναγέλασε. - Κι όταν θα έχεις ανάγκη από παρηγοριά (πάντοτε χρειάζεται κανείς παρηγοριά) θα νιώθεις ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι πάντοτε φίλος μου. θα θέλεις να γελάσεις μαζί μου. Και θα ανοίγεις κάποτε - κάποτε το παράθυρο σου, να έτσι για ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα μείνουν έκπληκτοι σαν σε βλέπουν να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους μιλήσεις και θα τους πεις: "Ναι τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω". Antoine De Saint-Exypery Le Petit Prince

Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα, ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή· -ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ’ αγρύπνια- αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή. Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους. Τη μέρα ειν’ ένα τίποτα. Το βράδυ ειν’ «εγώ», που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα, να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο. Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης, για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή κι απ’ το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση: «Κουράστηκε η ψυχή μου απ’ τη ζωή». Γλυκά θ’ ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν, ο υπάλληλος Πεσόα θ’ αφήσει τις σκιές και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία, αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές.

Ευτυχώς που υπάρχει ο τετραφάρμακος! Κάθε στιγμή, κάθε δύσκολης μέρας, ένα γενναίο κράτημα... Φωτογραφίες, κείμενα, ποιήματα, σχόλια... Έχω κάτι ανακουφιφτικό να περιμένω...!