wereniki

Καταπληκτικό videoclip. Απολαύστε τους νόμους της φυσικής (Αρχή διατήρησης της ορμής, στροφορμής και ενέργειας) σε όλο τους το μεγαλείο! Το συγκρότημα OK Go, ο σκηνοθέτης James Frost και τα Syyn Labs εφτιαξαν ένα απο τα πιο πολύπλοκα και εντυπωσιακά video clip, για το τραγούδι "This too Shall Pass". Για να φτιάξουν αυτο που θα δείτε , δούλευαν για 7 ολόκληρους μήνες. Το αποτέλεσμα έχει γινει ήδη επιτυχία στο internet και μόλις σε 2 μέρες το έχουν δει περισσότεροι απο 1.000.000 άνθρωποι.

ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι από τη "Μυθολογία" Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω Μη φοβηθείς Και θα με βρείς είτε σαν άστρο Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα Μαζεύονται όλοι οι ποιητές Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια Και περιμένουν Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου Το προσωπό μου φωτεινό Να σχηματίζει αστερισμό Να σου χαμογελάει Και να σου ψιθυρίζει Καλή νύχτα Βασίλισσα της νύχτας

William Blake (1757-1827) απόσπασμα από το: "Milton" ................................................................. 11 Τέτοιοι είναι οι χώροι που ονομάζονται Γη και τέτοια η διάστασή της. 12 Όσο για τα πλαστά φαινόμενα που παρουσιάζονται σ' αυτόν που σκέφτεται με λογισμούς, 13 Όπως αυτό μιας Σφαίρας που κυλά μες στο Κενό, αυτά είναι μια απάτη της Ούλρο. 14 Το Μικροσκόπιο δεν γνωρίζει γι' αυτό τίποτα ούτε το Τηλεσκόπιο: 15 Αυτά απλώς μεταβάλλουν την αναλογία των Οργάνων του Παρατηρητή αλλά αφήνουν τα αντικείμενα ανεπηρεάστατα. 16 Γιατί κάθε Χώρος μεγαλύτερος από ένα ερυθρό Ανθρώπινο Αιμοσφαίριο 17 Είναι φασματικός, και έχει δημιουργηθεί από το σφυρί του Λος 18 Και κάθε Χώρος μικρότερος απ' το Ανθρώπινο Αιμοσφαίριο 19 Ανοίγει προς την Αιωνιότητα, της οποίας αυτή η φυτική Γη δεν είναι παρά μια σκιά. 20 Το ερυθρό Αιμοσφαίριο είν' ένας ακαταπόνητος Ήλιος δημιουργημένος από το Λος 21 Για να μετρά το Χρόνο και το Χώρο στους θνητούς Ανθρώπους κάθε πρωί. ................................................................. υπερατλαντικό τηλεσκόπιο Το μικροσκόπιο του Robert Hooke Ο πρόλογος στο "Milton" Ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ, πορτραίτο από τον Thomas Phillips

ΟΛΑ αυτά, που περιγράφετε αλλά, επί πλέον μετά από τέτοιο συμβάν, φ α ν τ α σ τ ε ί τ ε... ...τα Ποιήματα που θα γραφτούν, οι πίνακες που θα ζωγραφιστούν, οι φωτογραφίες που θα τραβηχτούν, τα παπλώματα που θα κεντηθούν, τα ρολόγια που θα κατασκευαστούν, οι βιτρίνες που θα στολιστούν, τα τραγούδια που θα εμπνευστούν, τα μπλουζάκια που θα τυπωθούν.... ...ΟΛΑ θα βρουν φωλιά -αν δε στέλνονται κατ' ευθείαν για πρώτη δημοσίευση- πού αλλού;;; Στο Σύμπαν της Τέχνης βέβαια!!! ΥΓ: κλείνω από τώρα θέση στην ουρά, για να δω μέσα από το ST80, το είπα πρώτη!

" ...Χρόνος είναι ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει. Διαιρείται σε στιγμές. Στιγμή είναι, βέβαια, ένα τίποτε του χρόνου. Όμως χωράει τ' αποκορυφώματα..." Κική Δημουλά ρολόγια σαν πίνακες

Ο αστρολάβος είναι όργανο που χρησιμοποιούνταν για να παρατηρηθούν τα αστέρια και να προσδιοριστεί το ύψος τους επάνω στον ορίζοντα. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι αρχαίοι, ο αστρολάβος εφευρέθηκε τον 2ο π.X. αι. από τον Ίππαρχο. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο ο αστρολάβος ήταν ένα είδος γεωγραφικού χάρτη. Στο Μεσαίωνα ο αστρολάβος ήταν το κύριο όργανο ναυσιπλοΐας, αργότερα όμως αντικαταστάθηκε από τον εξάντα. Ο ναυτικός αστρολάβος και ο παραπλήσιος τεταρτοκυκλικός κατασκευάστηκαν για αποκλειστική χρήση επάνω στα πλοία και μεθόδευαν την εύρεση του γεωγραφικού πλάτους στην ανοικτή θάλασσα με αστρονομικό τρόπο. Ανακατασκευή αστρολάβου των Αντικυθήρων, από τον Μαθηματικό Διονύσιο Γ. Κριάρη εξάντας: ο Εξάντας ή Παλίστρα, αποτελεί είδος γωνιομετρικού οργάνου με το οποίο μετράμε στη θάλασσα τα ύψη των ουρανίων σωμάτων καθώς και τις κατακόρυφες και οριζόντιες γωνίες γήινων αντικειμένων. οκτάντας: πρόγονος του Εξάντα. Χρησιμεύει για τον προσδιορισμό της θέσης των αστέρων στον "ουράνιο θόλο". Μπορεί να μετρήσει γωνιακές αποστάσεις μέχρι 100 μοίρες. Έχει κατασκευαστεί στην Αγγλία στο τέλος του 19ου αιώνα. πρισματική διόπτρα: χρησιμοποιείται για την μέτρηση διοπτεύσεων γήινων αντικειμένων και του Αζιμούθιου των ουρανίων σωμάτων ελληνικός αστρολάβος: αναπαράσταση του μοναδικού ελληνικού αστρολάβου, που χρησιμοποιήθηκε λίγο μετά το 1000 μ.Χ. Η κατασκευή βασίστηκε σε σωζόμενες μαρτυρίες, καθώς στο πρωτότυπο σώζεται μόνο η μπροστινή όψη. Μετά την αποκατάσταση της οπίσθιας πλευρ

"...Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο, πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ; σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω; " Από τη συλλογή του Νίκου Καββαδία "Τραβέρσο" αστρολάβος-εξάντας ναυτικός αστρολάβος αστρολάβος

ROLLING STONES SHE'S A RAINBOW (Jagger/Richards) She comes in colors everywhere; She combs her hair She's like a rainbow Coming colors in the air Oh, everywhere She comes in colors She comes in colors everywhere She combs her hair She's like a rainbow Coming colors in the air Oh, everywhere She comes in colors Have you seen her dressed in blue See the sky in front of you And her face is like a sail Speck of white so fair and pale Have you seen the lady fairer She comes in colors everywhere She combs her hair She's like a rainbow Coming colors in the air Oh, everywhere She comes in colors Have you seen her all in gold Like a queen in days of old She shoots colors all around Like a sunset going down Have you seen the lady fairer She comes in colors everywhere She combs her hair She's like a rainbow Coming colors in the air Oh, everywhere She comes in colors She's like a rainbow Coming colors in the air Oh, everywhere She comes in colors

"Ο χορός των άστρων " Στίχοι: Ελένη Ζιώγα Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα Πρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά Καυτά τα σώματα Εφτά τα χρώματα Τα ξημερώματα Δες την ίριδα τόξο στην νύχτα Κοινές οι τύχες μας Κι οι Αφροδίτες μας Εννιά οι πλανήτες μας Και χορεύουν μαζί μας στην πίστα Αγκαλιά Και γυρνάμε και πάμε αγκαλιά Στον χορό των άστρων Πάντα θα λέμε το ναι Πουθενά Πουθενά δεν χωράμε Στη γη πουθενά Ο χορός των άστρων Θεέ μου Ας μην πάψει ποτέ Και ζαλιζόμαστε Παραδινόμαστε Κι όσο δινόμαστε δυναμώνει η τροχιά γύρω γύρω Πετάω και πετάς Μεθάω και μεθάς Τι θαύμα ν αγαπάς Μόλη αυτή την αγάπη τριγύρω Αγκαλιά Και γυρνάμε και πάμε αγκαλιά Στον χορό των άστρων Πάντα θα λέμε το ναι Πουθενά Πουθενά δεν χωράμε Στη γη πουθενά Ο χορός των άστρων Θεέ μου Ας μην πάψει ποτέ The lovers, Marc Chagall Promenade, Marc Chagall

Γιάννης Ρίτσος, "Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος"(απόσπασμα) Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι,- δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. ... Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

100 χρόνια από τη γέννηση του Ν. Γκάτσου Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς Κοριτσάκι μου με τ' άσπρα μην πολυδιαβάζεις τ' άστρα Ο καιρός είναι χρυσάφι κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει Μην πιστεύεις τον Τοξότη τον αγέλαστο προδότη μην κοιτάς να σε χαρώ πέρα απ' τον Αιγόκερω Κοριτσάκι μου με τ' άσπρα μην πολυδιαβάζεις τ' άστρα τη ζωή σου πάλι μέτρα με το χώμα και την πέτρα Μην αφήνεσαι στον Ταύρο με το μέτωπο το μαύρο και ποτέ απ' τους Ιχθείς συμβουλή να μη δεχθείς. Κοριτσάκι μου με τ’ άσπρα φύγε απ' του ουρανού τα κάστρα κι ας τη μοίρα σου στη γη μόνη της να σ' οδηγεί Μη μου λες για την Παρθένα που με γέλασε και μένα και τον άστατο Ζυγό μην τον έχεις για οδηγό.

Ε. Αρβανιτάκη, Ν. Ξυδάκης "Ασημοκαπνισμένη", Σαπφώ σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη "Άστερες μεν άμφι κάλαν σελάνναν άψ απυκρύπτοισι φάεννον είδος όπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γαν αργυρία." "Κι όσα άστρα γύρω βρίσκονται στην έκπαγλη σελήνη παρευθύς το φωτεινό τους πρόσωπο κρύβουν κάθε φορά που εκείνη ολόγιομη καταλάμπει τη γη τη σκοτεινή ανεβαίνοντας ασημοκαπνισμένη.

Φιλύρας Ρώμος, "Η ΣΕΛΗΝΗ" Ως πότε θα γυρνάς στ’ ουρανού τα πλάτη, αργυρή, πασίφαη, πλησίφαη, γεμάτη, μισή, σα δρεπάνι, σα μαγεία φωτεινή, δέσμη φώτων, σφυρί που αργάζει, χρυσή, μια φεγγόρροη στεφάνη; Προαιώνια, πρόκοσμη, προκατακλυσμιαία, νύμφη ωραία, τροπικών μαγεμένη φροντίδα, κεκαυμένων ζωνών αφοσίωση ακμαία, φλογερών, μαύρων πλασμάτων αχτίδα. Βεδουίνων, Αφρικάνων θρησκεία και λατρεία υψωμένων καρδιών και τραχήλων, στο ανέσπερο φέγγος που πλέει σα σχεδία στα ωκεάνεια πλάτη και στα μήκη των θρύλων. Έκπαγλη, θεία, γλυκιά και καλή, φωτισμένη σα μετέωρο θέλγητρο, σα μέγα μπαλόνι, φάρε, κόσμημα και τιάρα γλυμμένη σ’ ένα πρότυπο λίθων, ερώτων ακόνι. Οπτασία, φευγαλέα ομορφιά, Οφηλία, γοητεία των άστρων, Σαλώμη, κραιπάλη, των ηρώων μυθική ερωμένη, ομιλία, Ήρα, Λήδα, Σεμέλη, Κλεοπάτρα, Ομφάλη. Σελήνη, Jules Machard

απόσπασμα από το: "Άξιον εστί" το Δοξαστικόν, Οδυσσέας Ελύτης ... ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα ... Έρωτας και τρεις Χάριτες, Rafaello Sandro Botticelli, Τρεις χάριτες

"Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις" είπε και στροφή γύρω του κάνοντας μ' ανοιχτές παλάμες έσπειρε φλόμους κρόκους καμπανούλες όλων των ειδών της γης τ' αστέρια τρυπημένα στο ένα φύλλο τους για σημείο καταγωγής και υπεροχή και δύναμη ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας! Οδυσσέας Ελύτης, απόσπασμα από το "Άξιον Εστί" Πάμπλο Πικάσο: “Χέρια με λουλούδια”, 1958

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ από το έργο:"Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά" " Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ" Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μέσ' στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο Nα κοιτάζω Kαι μπροστά πάλι το ίδιο : Tο βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο Eλένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη Nα γεμίζει κρασί της Παναγίας το μισό το σώμα της φευγάτο κιόλας στην Aσία την αντικρυνή Kαι το κέντημα όλο μετατοπισμένο μέσ' στον ου- ρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τους ήλιους. Παναγιά η Γοργόνα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Σούλα Μπιρμπίλη http://www.youtube.com/watch?v=hVHv0CcOq3I&feature=related "Η Μάγια" Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά μέσ' απ' τους ουρανούς περνά. Κάποτε λίγο σταματά στο φτωχικό μου και κοιτά. -Γεια σας τι κάνετε; Καλά; -Καλά. Πώς είναι τα παιδιά; -Τι να σας πω εκεί ψηλά τα τρώει τ' αγιάζι κι η ερημιά. -Γι αυτό πικραίνεσαι κυρά, δε μου τα φέρνεις εδωνά; -Ευχαριστώ μα 'ναι πολλά θα σου τη φάνε τη σοδειά. -Δώσε μου καν την πιο μικρή τη Μάγια την αστραφτερή. -Πάρ' την κι έχε λοιπόν στο νου πως θά 'σαι ο άντρας τ' ουρανού. Λάμπουνε γύρω τα βουνά, τα χέρια μου βγάνουν φωτιά. Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά φεύγει και μ' αποχαιρετά. η Πούλια

Απόσπασμα από το: "ο Μικρός Ναυτίλος", Οδυσσέας Ελύτης Τα ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Ιδού μερικές πράξεις για παράδειγμα: (1) Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. (2) Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού. (3) Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse. (4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό από τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα. (5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια. (6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη και ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας. (7) Ένας "Αναχωρητής" για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς ένας "Ερχόμενος". XXIII Σίγουρα θα πρέπει νά' ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα και το δρόσο που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν΄ αγαπήσεις μια κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα. Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν΄ αφανίζεσαι - είναι αυτός: μια διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου - δρόσος, φωτιά- όντας ορατά για όλους, έτσι και αλλιώς, θα υπάρχεις και εσύ εσαεί. ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧV) ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια. Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει. Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο. Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. Οδυσσέας Ελύτης Στην Πάτμο κολάζ Ελύτη

"ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου στους ουρανούς εβγήκα... .................................... Πού να βρω την Ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!" πού να βρω την Ψυχή μου... Μ42 (με το λύχνο του άστρου) Πλειάδες (στους ουρανούς εβγήκα)

"ΝΑΟΙ στο σχήμα τ' ουρανού..."

"Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι..." Μαρία Νεφέλη, Οδυσσέας Ελύτης

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα, μόνος,στόν Παράδεισο Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου. ΙΙ. Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τά "πίστεψέ με" και τα "μή" Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από τούς καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. ΙΙΙ. Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ'έχουν τά κύματα Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΙV. Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς Μαχαίρι Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς Είμ'εγώ,μ'ακούς Σ'αγαπώ,μ'ακούς Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς Τών ανθρώπων Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς Τής αγάπης Μιά γιά πάντα τό κόψαμε Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς Μές στή μέση τής θάλασσας Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς; ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει- ακους; Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς. V. Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή. VI. Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά τής θάλασσας Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου ! Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο ! VII. Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Νένα Βενετσάνου Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου http://www.youtube.com/watch?v=v5eDmR8L75A Το δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα που 'κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα. Βρήκα τα φρούτα που 'χε στο πανέρι της, το δαχτυλίδι που 'πεσε απ' το χέρι της. Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της, τις ρόδες, το τιμόνι, το πεντάλι της. Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη που 'μοιαζε με δάκρυ. Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα κι έλεγα πού 'ναι πού 'ναι η ποδηλάτισσα. Την είδα να περνά πάνω απ' τα κύματα, την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα. Την τρίτη νύχτωσ' έχασα τ' αχνάρια της, στους ουρανούς άναψαν τα φανάρια της.

Ταπεινά, προσκυνώ όσα διάβασα, άκουσα, είδα... Προς το παρόν, λόγω συγκίνησης, τίποτ' άλλο! http://www.youtube.com/watch?v=_0IpCkRziDg Οδυσσέας Ελύτης