wereniki

Έκτορας και Ανδρομάχη (από το παραμύθι χωρίς όνομα) Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς Από το Τρωικό κάστρο η Ανδρομάχη στον Έκτορα που κίναε για τη μάχη φώναξε με φωνή φαρμακωμένη: «Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει. Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει» Έτσι κι εμένα η κόρη του Γαβρίλη σαν έφευγα στις 20 τ' Απρίλη μου φώναξε ψηλά από το μπαλκόνι: «Στρατιώτη αν θες τη μάχη να κερδίσεις, μια κοπελίτσα κοίτα ν' αγαπήσεις. Όποιος το γυρισμό του όρκο δεν κάνει, στρατιώτη μου, τον πόλεμο το χάνει» αποχαιρετισμός

Ο Κρητικός επιστήμονας, που φέρνει στο φως νέα δεδομένα στον χώρο της έρευνας, εντόπισε πρόσφατα όπως λέει τη «μήτρα» του αρχαίου υπολογιστή σε μινωικό εύρημα, το οποίο βρέθηκε το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας και φυλάσσεται στο Μουσείο Ηρακλείου. Σύμφωνα με τον ερευνητή Μ. Τσικριτζή, «ακτινωτός τροχός» του 15ου αιώνα π.Χ. παρείχε προβλέψεις και καταγραφές των εκλείψεων Σελήνης και Ηλίου. Ήταν επίσης ηλιακό ρολόι και προσδιόριζε το γεωγραφικό πλάτος. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=391944

και αυτό... Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Ερμηνεία: Δέσπω Διαμαντίδου Δίσκος: Τα κατά Μάρκον 1991 Η Χοντρομπαλού Μια Κυριακή στην Κοκκινιά στην παιδική μου γειτονιά είδα μιά γριά χοντρομπαλού που ο νους της έτρεχε αλλού Την κοίταξα με κοίταξε σαν κουκουβάγια σε μπαξέ και μου 'πε με φωνή θολή που μάνα θύμιζε τρελή: «Σε χώμα φύτρωσα ζεστό αιώνες πριν απ' το Χριστό. Ζούσα καλά κι ευχάριστα κι έπαιρνα μόνο άριστα. Μα σαν προχώρησε ο καιρός έγινε ο κόσμος μοχθηρός και με βατέψανε, που λες, αράδα βάρβαρες φυλές Σελτζούκοι, Σλάβοι, Ενετοί, λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί Τότε κατάλαβα γιατί καμένο ήμουνα χαρτί δίχως χαρά δίχως γιορτή Σιγά σιγά και ταπεινά μ' αγώνες και με βάσανα καινούργια έβγαλα φτερά μα ήρθαν τα χειρότερα Είδα τα ίδια μου παιδιά να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά και με χιλιάδες ψέματα με προδοσίες κι αίματα να μου σπαράζουν την καρδιά Γι' αυτό μιά νύχτα σκοτεινή θ' ανέβω στην Καισαριανή με κουρασμένα βήματα να κλάψω για τα θύματα στ' αραχνιασμένα μνήματα Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό αντίκρυ στον Λυκαβηττό μικρό κεράκι θα κρατώ να φέγγει χρόνους εκατό» Θεόφιλος

Για την 25η Μαρτίου... Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Σταῦρος Ξαρχάκος Ἑρμηνεία: Νίκος Ξυλούρης Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δὲν μᾶς τά ῾γραψες καλά. Δὲς ὁ Ἕλληνας τί κάνει γιὰ ν᾿ ἀνέβει πιὸ ψηλά. Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαῦρο γιαταγάνι κι ἔλα στὴ ζωή μας πίσω τὸ στραβὸ νὰ κάμεις ἴσο. Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δὲν μᾶς τά ῾γραψες σωστά. Τὸ φιλότιμο δὲ φτάνει γιὰ νὰ πάει κανεὶς μπροστά. Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαῦρο γιαταγάνι κι ἔλα στὴ ζωή μας πίσω τὸ στραβὸ νὰ κάμεις ἴσο.

Οριακή η στιγμή στη ζωή μου, όταν πρωτοείδα τον Κρόνο από μικρό τηλεσκόπιο, αλλά ικανό να δείξει το δαχτυλίδι του! Ήμουν μικρή, με είχαν ανεβάσει σε καρέκλα για να δω. Κατέβηκα από την καρέκλα και έβαλα τα κλάματα! Ήταν μια άπιαστη ομορφιά, που δε χώραγε μέσα μου, με ξεπερνούσε! Μ’ αυτό, το δαχτυλίδι του Κρόνου, λες και μου έκανε πρόταση γάμου ο ίδιος ο ουρανός! Δέχτηκα... Μετά ήρθαν οι καλοκαιρινές αγρύπνιες στρωματσάδας στην ταράτσα με τα μάτια να σαρώνουν το στερέωμα και τη γιαγιά να διηγείται μυθολογία, οι πρώτες παιδικές ζωγραφιές του Ωρίωνα – σαν πεταλούδα-, βιβλία, πολλά βιβλία εικονογραφημένα και μη, εγκυκλοπαίδειες, η κασετίνα με την τρισδιάστατη εικόνα διαστήματος - ο Κρόνος σε πρώτο πλάνο με τα δαχτυλίδια του!-η ασπρόμαυρη ΤV, τα παιχνίδια στο δρόμο, οι μεταμορφωμένες σε διαστημόπλοια κούτες, οι ταινίες στο σινεμά, η Οδύσσεια του Διαστήματος, «Τα αινίγματα του Σύμπαντος», το μάθημα της Κοσμογραφίας στο Λύκειο, η μεγάλη αγάπη στα Μαθηματικά, το «θα σπουδάσω μαθηματικός για να ασχοληθώ με την Αστρονομία», οι αντιδράσεις όλων «πού ξανακούστηκε κορίτσι αστρονόμος;», το πρώτο μικρό τηλεσκόπιο χαρισμένο από φίλο, τα κινούμενα σχέδια και τα παιχνίδια των παιδιών μου, το "Ινιώ"-αστέρι χαρισμένο από τον σύζυγο στον αστερισμό του Πήγασου- το δεύτερο τηλεσκόπιο, οι φακοί, τα κιάλια, τα κλειστά σμήνη, οι γαλαξίες, ο Δίας, το μπλε των Πλειάδων, το κρύο που περονιάζει τα ξημερώματα, το astrovox, οι φίλοι των άστρων, ...όλα να δένουν σε χορό μαγικό... με τον Κρόνο, να σέρνει το χορό, να με συγκινεί το ίδιο δυνατά κάθε φορά που τον κοιτώ, και τα άρρηκτα δεσμά μου με τον ουρανό, να μου θυμίζουν το «αόρατο δαχτυλίδι», που κοσμεί το χέρι μου και την ωραιότερη κασετίνα του Σύμπαντος κόσμου!...

Από φάρος έγινε σπίτι του πάγου. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, ο φάρος μετατρέπεται σε γλυπτό κοντά στο Κλίβελαντ του Οχάιο από τα παγωμένα νερά της λίμνης Έρι στις ΗΠΑ.

Περί Λουκιανού ο λόγος πάλι "Περί του ήλεκτρου ή των κύκνων αληθών (αληθινών) διηγημάτων (ή αληθούς ιστορίας) Α΄ και Β΄" Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (π. 120 μ.Χ. - 190 μ.Χ.) «Ἡ ἀληθής ἱστορία» Θεωρείται το πρώτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Γράφτηκε τον 2ο αιώνα και με χιούμορ σατιρίζει και παρωδεί τους συγγραφείς και τους φιλοσόφους της κλασικής αρχαιότητας. Θυμάστε το απόσπασμα σε παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Δ΄Δημοτικού; «Πήγαινε με ένα καράβι που το πήρε ο αέρας για εφτά μερόνυχτα και την όγδοη ημέρα έφτασε στο φεγγάρι. (Τόσο κάνουν τα σύγχρονα διαστημόπλοια του ανθρώπου για το φεγγάρι). Μπήκε μέσα σ' ένα πηγάδι που από πάνω είχε καθρέφτες και έβλεπε όλη τη γη. (Πρόκειται για υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο που ο άνθρωπος ακόμη δεν το έχει φτιάξει γιατί με αυτό έβλεπε και τους ανθρώπους στην γη). Βασιλιάς της Σελήνης ήταν ο Ενδυμίωνας που τον πήραν από την γη και τον πήγαν στο φεγγάρι και τον έκαναν βασιλιά.» Περιγράφει τρικινητήρια αεροπλάνα (τρικέφαλοι αλογογύπες που πετούσαν) περιγράφει σύγχρονες διόπτρες (έβαζαν και έβγαζαν τα μάτια τους που μπορούσε να τα φορά ο καθένας και έβλεπαν πολύ μακριά) περιγράφει πολεμιστές με διαστημική στολή που είχε δύο κέρατα "κεραίες". Ο στρατός αυτός ήταν του Φαέθοντα και επειδή ήταν άνθρωποι σαν εμάς και η θερμοκρασία της σελήνης μεγάλη γι αυτό φορούσαν τις διαστημικές στολές. Περιγράφει ταξίδια στ' άστρα του ζωδιακού καθώς και προσθαλάσσωση ίδια με αυτή των συγχρόνων κοσμοναυτών και μάλιστα στην περιοχή των Βερμούδων. Επισκέφθηκε τα νησιά των Μακάρων (Σείριος) και δεν ήθελε να φύγει αφού σε λίγα χρόνια θα γύρναγε πίσω. Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξύ των κατοίκων της Σελήνης και του Σειρίου όπου έγιναν αερομαχίες και χρησιμοποιήθηκαν τρομερά όπλα και νίκησαν οι Σείριοι. Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=42408:2011-01-30-100000&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=337#ixzz1HPAEAy00 σε μετάφραση Δ. Καλοκύρη

Κάπως έτσι μοιάζει ο Κόσμος. Εμείς πόσο μεγάλοι και τρανοί φαντάζουμε; Πόσο μεγάλα μοιάζουν τα προβλήματά μας;

Για τον Καραγκιόζη και την Αστρονομία, μια και τα έχω έτοιμα

Κανείς δεν πρέπει να χάσει την αριστουργηματική και πολυβραβευμένη (7 βραβεία, μεταξύ των το Kodak για ταινία μικρού μήκους στις Κάννες) αυτή ταινία. Ευχαριστώ Sportikus που την έθιξες. Απλά... υπέροχη!!! Τώρα, που είχα χρόνο, την απόλαυσα! Εξαιρετική, δεν την ξεχνάς...!

Ο έρωτας είναι ποίηση. Η ποίηση εξυμνεί τον έρωτα. Έρωτας και ποίηση γίνονται ένα. Μεταμορφώνονται σε «έρωτα λυσιμελή» σε μία συνάντηση με το θέατρο, τη μουσική και τον ελληνικό λόγο. Όλα αυτά στο Μέγαρο Μουσικής, τη Δευτέρα 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης.

Απεικονίζει μια μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο ενός μεγάλου γαλαξία και απορροφά την ύλη του εκπέμποντας έντονη (ροζ) ακτινοβολία, η οποία εκτοξεύεται στον μικρό γαλαξία (μπλε) προκαλώντας πολλές καταστροφές σε ότι υπάρχει εκεί.... Αν ήταν πίνακας θα λεγόταν κάλλιστα "πράξη κοσμικής βίας" όπως πετυχημένα χαρακτήρισε το φαινόμενο το Reuters.

Σαν Άνοιξη που γύρισε, ανθίζει η επιστροφή σου Πυγολαμπίδα που άνοιξε τα φωτεινά φτερά Ήλιος, πλανήτες κι απλανείς ταξίδεψαν μαζί σου Και τώρα ανοίγουνε πανιά σε γνώριμη αγκαλιά...

Όλο το Σύμπαν μια Ποίηση Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ Τα γλυπτά σκόνης του Νεφελώματος του Αετού βρίσκονται υπό εξάτμιση. Καθώς η έντονη αστροφεγγιά σκορπίζει αυτά τα παγωμένα κοσμικά βουνά, οι αγαλματένιοι πυλώνες που απομένουν θα μπορούσαν να παρομοιαστούν σαν μυθικά θηρία. _ Η φωτογραφία δείχνει έναν από τους πολλούς εντυπωσιακούς πυλώνες από σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια γιγαντιαία εξώκοσμη νεράιδα. Αυτή η νεράιδα ωστόσο, είναι δέκα έτη φωτός ψηλή και εκπέμπει ακτινοβολία πολύ περισσότερο καυτή από την κοινή φωτιά. _ Το μεγαλύτερο Νεφέλωμα του Αετού, το M16, είναι στην πραγματικότητα ένα τεράστιο εξατμιζόμενο κέλυφος από αέρια και σκόνη στο εσωτερικό του οποίου βρίσκεται μια αναπτυσσόμενη κοιλότητα γεμάτη με ένα εντυπωσιακό αστρικό φυτώριο που αποτελεί σήμερα ένα ανοιχτό σμήνος αστέρων. Η παραπάνω εικόνα με επιστημονικά επαναντιστοιχισμένα χρώματα, κυκλοφόρησε σαν μέρος της δέκατης πέμπτης επετείου της εκτόξευσης του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble.

Άλλη μια ποιητική δημιουργία... Γουτού γουπατού, Α. Παπαδιαμάντης

"ΚΙ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΘΑ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΓΩ ΔΕ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ............................" είπε, σοφότερος του Ορφέα, ο Λάζαρος, κέρδισε το στοίχημα και βγήκε πάλι στο φως......... οπότε ας πάρουμε το μήνυμα... ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΠΙΣΩ!.... ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΡΑ, ΠΟΥ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ ΨΥΧΕΣ......... Ν. Χ. Γκίκας

Είναι από μέντα και λόγια του Ιωάννου η Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης Ο. Ε.

Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις Να μην τις παίρνει ο άνεμος... Μ. Αναγνωστάκης

Η ποίηση πρέπει να σημαδεύει το κεφάλι και να πετυχαίνει την καρδιά. Αργύρης Χιόνης

Η ποίηση πρέπει να ’ναι Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο Πάνω που θα ’χεις γλυκαθεί Να σπας τα δόντια σου… Αργύρης Χιόνης

…Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο. Κική Δημουλά

Αντί μνημοσύνου στον Νομπελίστα Ποιητή Οδυσσέα Ελύτη(2/11/1911...18/3/1996) σαν σήμερα... "Άξιον εστί", Τα Πάθη ΙΖ' Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα με τους ιριδισμούς του πόλου στα μαλλιά και το πράο στο δέρμα χρυσάφισμα. Μες στα χόρτα προβαίνω, με το γόνατο πλώρη κι η ανάσα μου διώχνει απ' την όψη της γης τις στερνές τολύπες του ύπνου. Και τα δέντρα βαδίζουν στο πλάι μου, εναντίον του ανέμου. Μεγάλα μυστήρια βλέπω και παράδοξα: Κρήνη την κρύπτη της Ελένης. Τρίαινα με δελφίνι το σημάδι του Σταυρού. Πύλη λευκή το ανόσιο συρματόπλεγμα. Όθε με δόξα θα περάσω. Τα λόγια που με πρόδωσαν και τα ραπίσματα έχοντας γίνει μυρτιές και φοινικόκλαρα: Ωσαννά σημαίνοντας ο ερχόμενος! Ηδονή καρπού βλέπω τη στέρηση. Ελαιώνες λοξούς με γαλάζιο ανάμεσα στα δάχτυλα τους χρόνους της οργής πίσω απ' τα σίδερα. Και γιαλόν απέραντο, από μαγγανεία ωραίων ματιών βρεμένο τον βυθό της Μαρίνας. Όπου αγνός θα περπατήσω. Τα δάκρυα που με πρόδωσαν και οι ταπεινώσεις έχοντας γίνει πνοές και ανέσπερα πουλιά: Ωσαννά σημαίνοντας ο ερχόμενος! Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι. ΙΗ' Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά κι αλογάκια πέτρινα με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο. Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού άγιος, άγιος, φωνάζοντας. Ο νικήσαντος τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι. Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης μια στιγμή ζωγραφιζόμουν. Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο. Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους κλείνω κι εμπιστεύομαι. Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο. Γι' αυτών τα δόντια η ρώγα που μεθά στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων. Ιδού ας ακολουθήσουνε τα βήματα μου! Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα το χέρι του Θανάτου αυτό χαρίζει τη Ζωή και ο ύπνος δεν υπάρχει. Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα: ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.

Νομίζω, η γαλήνη των έργων του ζωγράφου Γιώργου Πέρρου, που «έφυγε» σήμερα, μας ηρεμεί προτείνοντάς μας μιαν άλλη ποιότητα ζωής. Ένα είδος «νυχτερινής φυγής» στις ατέρμονες σκέψεις μας για τις δύσκολες μέρες που βιώνει ο πλανήτης... βάρκα σε όρμο

από το βιβλίο: Συμπαντικές Ενοράσεις, Στράτος Θεοδοσίου εκδ. Δίαυλος «Ενέργειες τεράστιες» Ενέργειες τεράστιες μιας άλλης λογικής, ολογραφήματα κομψά σε πίνακες ζωγράφων, απλές ασκήσεις φυσικής χωρίς καμία λύση; Της τέχνης η αισθητική γραμμένη απ’ τη φύση!

Αφιερωμένο στην έναστρη χιονισμένη νυχτιά " Όταν ο τελευταίος διάττων εκφωνητής πέφτοντας λέει αγαπητοί ακροατές αυτή ήταν η τελευταία είδηση της ημέρας ευχαριστώ που με παρακολουθήσατε και στρώνεται των άστρων κανάλι με τσουχτερό σιωπητήριο χιόνι αλαφιάζομαι τι να έγινε λέω πού να έπεσε διάττων εκείνος που εκφωνούσε χαμηλόφωνα εμένα ώσπου να ξημερώσει της καληνύχτας η έναστρη οθόνη;" Kική Δημουλά Νιαγάρας 1911