wereniki

«το κομμάτι που λείπει» http://www.greektube.org/content/view/29543/2/ref/ke Κείμενα και σκίτσα από το βιβλίο: «Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο»,του Σελ Σίλβερσταιν

"ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ", Μίλτος Σαχτούρης Όμως υπάρχουν ακόμα λίγοι άνθρωποι που δεν είναι κόλαση η ζωή τους υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης η Fraulein Ramser και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι ψάξε καλά βρες τους, Ποιητή! κατάγραψέ τους προσεχτικά γιατί όσο παν και λιγοστεύουν λιγοστεύουν

Ἑκάτης πάθη ...Je suis sure qu' elle est vierge. Elle a la beaute d' un vierge... Qui, elle est vierge. Elle ne s' est jamais souillee. OSCAR WILDE - «SALOME» ...Ἀπόψε πρόβαλε γυμνή, σὰ τέρας, ἡ Σελήνη κι ἄβυσσος πόθου τὴ δονεῖ: τὴν εἶδαν ὅλοι ἀπὸ νωρίς, τὶς πόρπες της νὰ λύνει, σὰ νὰ διψοῦσεν ἡδονή... Τί νά ῾δε ξάφνου ῾δῶ στὴ γῆ καὶ τόσο τὸ λυμπίστη πού ῾χουν μὲ πάθος κρεμαστεῖ, σὰ νά ῾θελαν νὰ λυτρωθοῦν, ἀπ᾿ τὴ παλιὰ τὴν πίστη κι οἱ δυό της οἱ νεκροὶ μαστοί; Παρθένα, στείρα καὶ βουβή, ὅμοια μὲ σαλαμάντρα, στὰ βαθιά βράδια τ᾿ ἀττικά. Πῶς ἔτσι, ἀπόψε, φρένιασε νὰ σμίξει τρελὰ μ᾿ ἄντρα καὶ φλογερὰ κι ἐκστατικά; ...Τί κι ἂν ἡ νύχτα γέρν᾿ ἀργά, μέσ᾿ τὰ πυκνὰ ἐρέβη κι ἀλλόκοτα μεθοῦν οἱ ἀνθοί; Στὴ δύση, ῾κείνη μοναχή, ποὺ κείτεται καὶ ρεύει, ζητεῖ τοῦ κάκου νὰ εὐφρανθεῖ...

Εξαιρετικό! Τόση συμπυκνωμένη ομορφιά...! Μπράβο, εύχομαι πάντα δυνατές εμπνεύσεις! Σ΄ευχαριστούμε, που μας κάνεις κοινωνούς.

«Η Μαρίνα των βράχων» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους. Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση! Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια - Μα πού γύριζες Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων 'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου. 'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα 'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του 'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας 'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα 'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι, Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους, Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές 'Η για να πας καβάλα στο μαΐστρο. Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο, Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

«Παραμύθι» Στίχοι, μουσική, εκτέλεση: Ορφέας Περίδης http://www.youtube.com/watch?v=fmOg3ZjRrpA Τον ήλιο το φεγγάρι τη θάλασσα ρωτάω μην την είδαν αντάμωσαν κι ο ήλιος μου απαντάει απ' το βουνό θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω εμένανε μ' ακούει σαν της μιλώ Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της τα κύματα θα στείλω του ωκεανού να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ τα δυο τα κάνω ένα γη κι ουρανό

PIXELS by Patrick JEAN http://www.youtube.com/watch?v=S9jf-tBG3CY&feature=related

«Ο Άνθρωπος», Vladimir Mayakovsky 1894-1930 Ο εξυγιαίνων τον κόσμο, ο θεραπεύων τας αμαρτίας πάσας, ο ήλιος, έχει αποθέσει την παλάμη του στην κεφαλή μου. Η ευσεβεστέρα των καλογραιών, η νύχτα, έχει καλύψει με το πέπλο της τους ώμους μου. Ασπάζομαι το χιλιοσέλιδο Ευαγγέλιο του έρωτά μου. Στον έρωτα ανυψώνω την οδυνηρή και ηχηρή δέησή μου, η ψυχή μου μιαν άλλην έλευση αναμένει ακούω γη, το "Νυν απολύεις!" σου. Στην κιβωτό της νύχτας καινούριος Νώε περιμένω το σκοτεινότριχο περιβλημένος κύμα ότι θαρθούν να με ζητήσουν ότι θα κόψει η αυγή με τις ρομφαίες της τον γήινο λώρο. Έρχεται Έφτασε Νάτην ξεδιπλωμένη Οι ακτίνες της παντού Αποκαθαίρουν Οι βόστρυχοι των ακτίνων τραγουδούν και οι μέρες ήρεμα γλιστρούν εκεί μ όλο το κέλυφος της ταραχής τους. Α, ο ήλιος πάλι. Καλεί τους λοχαγούς του της φωτιάς. Η αυγή χτυπάει το τύμπανο. Εμπρός, ενάντια στην επίγεια τούτη λάσπη Ήλιε! Θα λησμονήσεις τον εξάγγελό σου;

Όλο το γνωστό Σύμπαν σε ένα ταξίδι έξι λεπτών από το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. http://www.physics4u.gr/blog/?p=1463

Νομίζω πως αυτό δεν το έχουμε δει: BIG BANG BIG BOOM - the new wall-painted animation by BLU

Περίεργες...τούρτες που ανακάλυψα! Μερικές έργα τέχνης! Ενδιαφέρουσες προτάσεις, για γενέθλια, για ώρες υπογλυκαιμίας και... όχι μόνο(θυμηθείτε το Βέγγο...!) Απολαύστε μερικές

Αντίο καλέ μας άνθρωπε... http://tv.alfavita.gr/?id=y4y5-ymVQP8

"Μετάθεσις", Κική Δημουλά Η νύχτα ενταφιάζει αθόρυβα στον τύμβο της σιωπής της το σώμα της ημέρας, της μάνας των έργων μου. Κι εγώ, τα ορφανά κι ανήλικα τούτα έργα μου μαζεύω γύρω μου, και τα προετοιμάζω για την άγνωστη μητριά τους: την αυριανή ημέρα.

“Ωδή στη σελήνη”, Νάσος Βαγενάς από την ποιητική συλλογή: περιπλάνηση ενός μη ταξιδιώτη, εκδόσεις: Κέδρος 1986 Μικρή μετακινούμενη οπή φωτός μη φεύγεις, μη βιάζεσαι τόσο. Θα σου φέρω πετρέλαιο. Θα σου κόψω λουλούδια που μυρίζουν ακόμη. Θα σου χαρίσω γραμματόσημα. Θα τραγουδήσω με φωνή λυπητερή υπέροχο τραγούδι των ποιητών, τον βελούδινο ύμνο της νύχτας, από την οποία άλλωστε αντλείς το βαρύτιμο νόημά σου.

...Ζεστή καμπύλη της σελήνης: είσαι αναντικατάστατη. Ν. Βαγενάς, «η τέλεια τάξη»

«Ουράνια ναυσιπλοΐα», Νάσος Βαγενάς από την ποιητική συλλογή: Η πτώση του ιπτάμενου, εκδόσεις : στιγμή 1989 Θα’ θελα να σ’ επισκεφτώ στ’ απόκοσμά σου ανάκτορα. εσένα που πάντα πιστή επιστρέφεις στην κάμαρά μου από τους ουρανούς, σελήνη. Κι όπως εγώ μπορείς και λάμπεις μονάχα απ’ του άλλου την ελπίδα. (Andrea Zanzotto)

Σήμερα ούτε κλαίμε ούτε λυπόμαστε, μια και η ημέρα είναι αφιερωμένη στο γέλιο! 2 Μαΐου, Παγκόσμια ημέρα γέλιου! (από αύριο μπορούμε ελεύθερα...) Αναρωτιέμαι: τραγωδία + κωμωδία = κάθαρση;;;

Τι χρώμα έχει...; "Το αστεράκι" http://www.youtube.com/watch?v=1zOsukBM8Oo&feature=related

Συγγνώμη, εκ παραδρομής έβαλα άλλο βιντεάκι και το ανακάλυψα τώρα! Ιδού το σωστό, που ταιριάζει με το παραμύθι «η μυγδαλιά και το φεγγάρι».

"Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε κι όλας νεκροί..", Τάσος Λειβαδίτης

"Ανάμεσα σε μένα και σε μένα", Κική Δημουλά Σου είπα: - Λύγισα. Και είπες: - Μη θλίβεσαι. Απογοητεύσου ήσυχα. Ήρεμα δέξου να κοιτάς σταματημένο το ρολόι. Λογικά απελπίσου πως δεν είναι ξεκούρδιστο, ότι έτσι δουλεύει A δικός σου χρόνος. Κι αν αίφνης τύχει να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης, μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς. κίνηση αυτή δεν θα ναι χρόνος. Θα ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες. Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αυτοεκθρονίσου από τα χίλια σου παράθυρα.. Για ένα μήπως τ' άνοιξες. Κι αυτοξεχάσου εύχαρις. Ό,τι είχες να πεις, για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια, τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων, την αλληλοκτονία των ωρών, των αγαλμάτων την φερεγγυότητα, ό,τι είχες να πεις γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν, το είπες...

"Ο κηπουρός του ουρανού", Δήμητρα Ψυχογυιού, εκδόσεις Άγκυρα Παραμύθι αφιερωμένο στον κηπουρό τ’ ουρανού που πιστεύει στα θαύματα. Ο κηπουρός του ουρανού καταφέρνει να ξεπεράσει τους φόβους του και να φέρει πίσω τη χαρά στη λυπημένη γοργόνα του κήπου του. Ένα παραμύθι που ταξιδεύει τα παιδιά σε τοπία μαγικά, εκεί που όλα μπορούν να συμβούν, με τη δύναμη της αγάπης. «…θα το φωνάξω δυνατά ν’ ακούσει ο κόσμος όλος πως δε φοβάμαι μη χαθώ, δε με τρομάζει ο δρόμος. Φτερούγες βάζω αετού και την ορμή του ανέμου για να γυρίσω θάλασσες κι εσένα ουρανέ μου. Στα πέρατα όλα θα γυρνώ τον κλέφτη της χαράς να βρω…» ο κηπουρός του ουρανού

"Η μυγδαλιά και το φεγγάρι", Δήμητρα Ψυχογυιού, εκδόσεις Άγκυρα Παραμύθι αφιερωμένο στο πιο όμορφο πρωινό όλου του κόσμου «…μια νύχτα του χειμώνα, διαφορετική απ’ όλες τις άλλες, το φεγγάρι, κάνοντας την καθημερινή του βόλτα, είδε μια μυγδαλιά. Κοντοστάθηκε, χαμήλωσε και της ψιθύρισε τα μυστικά του. Η μυγδαλιά άνοιξε τότε διάπλατα την αγκαλιά της κι έκρυψε το φεγγάρι. Το έσφιξε τρυφερά κι απαλά, από φόβο μην το πληγώσει….» Ένα παραμύθι που μας μιλάει για την ανιδιοτέλεια, την αφοσίωση και την αγάπη, αλλά και για το ότι σ’ αυτή τη ζωή δε μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Όμως μέσα στο όνειρο, όλες οι επιθυμίες μπορούν να ζωντανέψουν. η μυγδαλιά και το φεγγάρι

απλά μ' αρέσει και το μοιράζομαι μαζί σας...

Ατομικό έργο μαθήτριας από Ειδικό Σχολείο Δ/θμιας Εκπ/σης.