wereniki

Συνεχίζοντας το ταξίδι, γυρνάμε το Γαλαξία με ...ώτο στοπ! από Βικιπαίδεια: To "Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο Στοπ" (αγγλικά: The Hitchhiker's Guide to the Galaxy) είναι μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ο συγγραφέας Ντάγκλας Άνταμς. Δημιουργήθηκε το 1978 ως ραδιοφωνική κωμωδία για το BBC, και ακολούθως έγινε σειρά πέντε βιβλίων, τηλεοπτική σειρά (1981), παιχνίδι για υπολογιστές (1984) και ταινία (2005).

"Παροιμίες από τον Κρόνο" Στίχοι: Αγγελάκας Γιάννης Μουσική: Αγγελάκας Γιάννης Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας Γεια σου Γιάννη παλικάρι Που σου ασπρίσαν τα μαλλιά Πες μας καμιά παροιμία Που σου μάθαιναν παλιά Τα σκυλιά και το φεγγάρι Το μαχαίρι του φονιά Σ' όποιον ξέρει να κοιτάει Φαίνονται όλα μαγικά Γεια σου Γιάννη ξεδοντιάρη Που δε σου 'μεινε μυαλό Πες μας καμιά παροιμία Από τον παλιό καιρό Των αθώων τα τραγούδια Του κατάδικου η στριγκλιά Όποιον ξέρει να τ' ακούει Του γλυκαίνουν τα αυτιά Άσε τις φιλοσοφίες Μίλα μας πιο καθαρά Θα μας πεις για την αγάπη; Που σου πήρε τα μυαλά Στην αγάπης το πηγάδι Όποιος ρίχνεται βαθιά Αν μπορέσει να βγει πάλι Δεν τον καίει πια η φωτιά

«Άγρια των άστρων μουσική», Γιάννης Αγγελάκας Άγρια των άστρων μουσική μόλις νυχτώνει με ξυπνάς Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή έρχεσαι και με τυραννάς Άγρια των άστρων μουσική στην ξεχασμένη σου φωτιά ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει Άγρια των άστρων μουσική μόλις νυχτώνει με ξυπνάς και μ' ένα ξαφνικό φιλί με καταπίνεις με ρουφάς Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς

Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα) (Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπερ- γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της): I Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου, Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου, τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα; Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι; Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο. Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει. Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω. II Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου, ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου, Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ; Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι, μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι. Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα, ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα. Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα, τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα. Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω, ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο; Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου, πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου. Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω. III Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα, Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο, καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο, Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ, Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν, Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας, Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια, Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα, σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα, Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο, πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω; ΙV Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει; Πουρνὸ – πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης. Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ – πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι. Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι. Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα, σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα Μιὰ – μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη. Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω. Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα. V Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα, καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα. Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη. Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα, θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα. Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει. Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου. Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια, παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια. Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει. … ΙΧ Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα, βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα. Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου. Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει. Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει: Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι, κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι. Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα. Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη, καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη. Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω, τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;

100 χρόνια πριν.. Γεννήθηκε Πρωτομαγιά,στο Κάστρο, στη Μονεμβασιά. Γιάννης Ρίτσος

"Πρωτομαγιά", Διονύσιος Σολωμός Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα που ωραιότερη φύση ξυπνάει και την κάνουν λαμπρά και γελάει πρασινάδες, αχτίδες, νερά. Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι, όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά. Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη, άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά. αστράκι

Καλό μήνα σε όλους! Ο Μάης έχει μυστικά, Παντελής Θαλασσινός "Μάης", Τσαρούχης

"Μαρίνα" Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου Άλλες ερμηνείες: Σούλα Μπιρμπίλη Αλέξια Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω, Λουίζα και βασιλικό Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω, και τι να πρωτοθυμηθώ Τη βρύση με τα περιστέρια, των αρχαγγέλων το σπαθί Το περιβόλι με τ' αστέρια, και το πηγάδι το βαθύ Τις νύχτες που σε σεργιανούσα, στην άλλη άκρη τ' ουρανού Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα, σαν αδελφή του αυγερινού Μαρίνα πράσινο μου αστέρι Μαρίνα φως του αυγερινού Μαρίνα μου άγριο περιστέρι Και κρίνο του καλοκαιριού http://www.youtube.com/watch?v=vrgSpN_MVvI

"Νυχτερινό", Ναπολέων Λαπαθιώτης Κίτρινη ἡ φλόγα τοῦ κεριοῦ μου, στὴ νύχτα, ἀπάνω στὸ τραπέζι σὰν ἔρημη πνοὴ ἀνασαίνει. Σωθῆκαν τὰ χρυσὰ ὄνειρά της μὲς στὰ σκοτάδια τρεμοπαίζει, χλωμὴ ψυχοῦλα φοβισμένη... Ἔξω λαμπρόφωτο φεγγάρι κάτι ὀνειρεύεται στὰ χάη τὰ ζαφειρένια της ἐρήμου... Σὰ νά ῾θελε νὰ ζήσει ἀκόμα, μ᾿ ἀναλαμπὲς ψυχομαχάει τὸ ἑτοιμοθάνατο κερί μου... Καὶ τὸ φεγγάρι τὸ ἀσημένιο ποὺ χρόνια τώρα ἔχει σωπάσει, καὶ τὸ κερί μου ποὺ πεθαίνει -καὶ μέσα ἡ θλιβερὴ ψυχή μου, χωρὶς αἰτία, κι οἱ τρεῖς στὴν πλάση εἴμαστε τόσο λυπημένοι...

"Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα" Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης Μουσική: Ανδρέας Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Μικρούτσικος & Μανώλης Ρασούλης ( Ντουέτο ) Να μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί σημείο χ και μεις παρέα και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί Μένω κατάπληκτος Μανώλη, δεν ξέρω αλήθεια τι να πω Πώς γίνεται ο καθένας όλοι και όλοι πώς γίνονται εγώ Σαν μια Ιθάκη είναι το τώρα, που όλο γυρίζω να τη βρω και με των Δαναών τα δώρα, γελώ τον δόλιο μου εαυτό Αμάν βαριά φιλοσοφία, ας πούμε κάτι πιο απλό καλές οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου και γω Μια από τις σχέσεις που δε ξέρεις, μου φώναξε ένα πρωινό κάνεις εσύ αυτό που θέλεις, γι' αυτό βαθιά και σε μισώ Και γω δεν είμαι με τη Μαίρη κι όμως μαζί της έχω γιο με σεργιανά σ' άγνωστα μέρη χάνομαι, βρίσκομαι και ζω Ελπίδες μέσα στη φορμόλη και πολλαπλάσιοι οι καιροί άλλαξε τόσο αυτή η πόλη, μα 'μεινε ίδιο κατιτί Το πρώτο πρώτο μας τραγούδι, αυτό θαρρώ πως θες να πεις Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι παρά σε βάζο περιωπής Περνούν γερνούν τα γεγονότα, μα είναι καλό που 'μαστε εδώ Φαντάσου φτάνει και μια νότα κι αλλάζεις όλο το σκοπό Νομίζω έτσι και η ζωή μας σαν όπως λεν τα πάντα ρει Στη θάλασσα η εκβολή μας και όμως γυρνάμε στην πηγή Ναι το ποτάμι δε στερεύει καθάριο τρέχει το νερό ενώνει δεν μεταναστεύει πηγή και γη με ωκεανό Κάλλιο που όσο και να κλαίει ο κάθε που θα νοσταλγεί η ζήση δε γυρνάει replay κι οι δρόμοι τρέχουν χιαστί...

Σπάνια ευθυγράμμιση έξι πλανητών στον πρωινό ουρανό Όπως εξηγεί το Space.com, το τελευταίο δίμηνο σχεδόν όλοι οι πλανήτες παρέμεναν αθέατοι πίσω από τον Ήλιο. Τις επόμενες ημέρες επανέρχονται στην ίδια πλευρά με τη Γη και γίνονται ορατοί παραταγμένοι στο επίπεδο της εκλειπτικής, δηλαδή της φαινόμενης τροχιάς που ακολουθεί ο Ήλιος. Περισσότερες λεπτομέρειες: http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231105843

και το άλλο βιντεάκι με τα ρω του έρωτα και Chopin Nocturne είναι υπέροχο!

+1 συμπληρωμένο ερωτηματολόγιο. Απλά ήθελα να μάθω το μέχρι τότε άθροισμα των ερωτηματολογίων

Ο Ενκί Μπιλάλ και η Γη Με μολύβια στις αποχρώσεις του γκρίζου, και με μόνο λιγοστό χρώμα το κόκκινο του αίματος, διαλέγει ο Γάλλος δημιουργός κόμικ Enki Bilal να αποδώσει τις περιβαλλοντικές και οικολογικές του ανησυχίες.

+1 = ;

"Φωτογραφία" , Κική Δημουλά Κρατώ λουλούδι μάλλον. Παράξενο. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε κήπος κάποτε. Στο άλλο χέρι κρατώ πέτρα. Με χάρη και έπαρση. Υπόνοια καμιά ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις, προγεύομαι άμυνες. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε άγνοια κάποτε. Χαμογελώ. Η καμπύλη του χαμόγελου, το κοίλο αυτής της διαθέσεως, μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο, έτοιμο. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε στόχος κάποτε. Και προδιάθεση νίκης. Το βλέμμα βυθισμένο στο προπατορικό αμάρτημα: τον απαγορευμένο καρπό της προσδοκίας γεύεται. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε πίστη κάποτε. Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο. Φοράει στολή δισταγμού. Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι σύντροφος μου ή καταδότης. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασ' επάρκεια κάποτε. Συ δεν φαίνεσαι. Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο, για νά' χω σταθεί στην άκρη του κρατώντας λουλούδι και χαμογελώντας, θα πει πώς όπου να' ναι έρχεσαι. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου ζωή πέρασες κάποτε.

Στην ποίηση, όπως και στα όνειρα, δε γερνάει κανένας... «Αυτοσυντήρηση», Κική δημουλά Θα πρέπει να ήταν άνοιξη γιατί η μνήμη αυτή υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται. Εκτός εάν η νοσταλγία από πολύ βιασύνη, παραγνώρισ' ενθυμούμενο. Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα όταν τα πάρει ο χαμός. Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο, να'ναι παπαρούνες δανεισμένες από μιάν άλλην ιστορία, δική μου ή ξένη. Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση. Από φιλοκαλία κι έπαρση. Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη γιατί και μέλισσες βλέπω να πετούν γύρω απ΄αυτή τη μνήμη, με περιπάθεια και πίστη να συνωστίζονται στον κάλυκά της. Εκτός αν είναι ο οργασμός νόμος του παρελθόντος, μηχανισμός του ανεπανάληπτου. Αν μένει πάντα κάποια γύρις στα τελειωμένα πράγματα για την επικονίαση της εμπειρίας, της λύπης και της ποίησης.

Τετραφάρμακος έγραψε: "Η Αστροφωτογραφία! Μην τυχόν και δεν το δείτε ΟΛΟΙ! " Λοιπόν, είδα και εθαύμασα.. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!!! Μετά απ' αυτό, τι να πεις και τι να γράψεις; Δεν υπάρχουν λόγια.. Νομίζω τα είδα ΟΛΑ... Απλά αφήνομαι στο μεθύσι αυτού του Ταξιδιού που με πάει... Βρήκα το αγχολυτικό μου, Τετραφάρμακε, σε δόση που με ακουμπά! Ακριβώς ότι χρειαζόμουν, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Peter Hammill "Again" I stretch my hands, clutch vacant laughter in silence and sweet, sweet pain; without demand, but with a longing for what will never come again. I smell your perfume on the sheets in the morning-- it linger like the patterns on the window after rain, a past that lives, if only for th epresent... which is gone and will never come again. to your sad eyes, turned away, mine say 'Do you? Did you? How?' As the darkness slides away the day shows what was and makes what is now. I see your picture as though it were a mirror but there's no part of you outside the frame except the change that you game to me: this will never come again. I am me, I was so before you, but afterwards I am not the same. You are gone and I am with you: this will never come again.

"Yara yara" Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Ξέμπαρκοι Πρώτη εκτέλεση: Ξέμπαρκοι Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος. Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό. Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό. Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω. Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά. Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά. Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα. Ναυτάκι του γλυκού νερού. Σε πιάνει - μην το πεις αλλού - σα γάτα η λαμαρίνα Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού. Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι. Εγώ, - και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό. Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι. Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό. Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί. Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία Έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί. Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά, φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα, του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά. Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο. Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού. Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο, σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού. Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι, όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές. Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει. Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Εξαιρετική η φωτογραφία με τον Λυρίδη που καταγράψατε, εύγε! Ευχαριστούμε και για το report. Πήραμε μια γεύση κι εμείς, που έχουμε ξεχάσει πώς είναι ο έναστρος ουρανός και κάνουμε practice στις νεφώσεις μόνο..

«Καινούργιο μου φεγγάρι» Στίχοι: Δασκαλόπουλος Άκος Μουσική: Πλέσσας Μίμης Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη Άλλες ερμηνείες: Λένα Αλκαίου Μελίνα Κανά Ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά μ’ ένα παράπονο μεγάλο; Ποιος να ’ναι αυτός που δεν μπορώ από τον νου μου να τον βγάλω; Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι, φώτισε το έρημο στενό, φέξε για να ’ρθει το παλικάρι, τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ. Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι, τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ. Ποιο να ’ναι εκείνο το παιδί που όλη τη νύχτα αναστενάζει; Περνά σαν ίσκιος, δεν μιλά και η ματιά του με σπαράζει. Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι, φώτισε το έρημο στενό, φέξε για να ’ρθει το παλικάρι, τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ. Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι, τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.

"Χάρτινο το φεγγαράκι" Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη Άλλες ερμηνείες: Μελίνα Μερκούρη Κώστας Χατζής Μαρία Δημητριάδη Ηλίας Λιούγκος Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δήμητρα Γαλάνη ( Ντουέτο ) Σαββίνα Γιαννάτου Κώστας Θωμαΐδης Γιώργος Νταλάρας & Dulce Pontes ( Ντουέτο ) Θα φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ' αγέρι να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά να σου φιλούν το χέρι. Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη ακρογιαλιά αν με πίστευες λιγάκι θα 'σαν όλα αληθινά. Δίχως τη δική σου αγάπη δύσκολα περνά ο καιρός. Δίχως τη δική σου αγάπη είναι ο κόσμος πιο μικρός. Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη ακρογιαλιά αν με πίστευες λιγάκι θα 'σαν όλα αληθινά.

Υπολογίστε και μένα! Αν και μακριά, κάπως θα βοηθήσω.. Πέραν της οικονομικής ενίσχυσης, θα μπορούσα να εμψυχώνω την όλη αποστολή με στίχους Ή και αποσπάσματα από το «Αργώ ή πλους αεροστάτου» του Εμπειρίκου π.χ. «..απέναντι, στην απωτάτην άκραν του ορίζοντος, ....έλαμπε στο φως ο Ισημερινός, προς τον οποίον εφέρετο εν θριάμβω η ουρανία σφαίρα, χαρμόσυνος και ελαφρά και πανευδαίμων. Σαν σέλας της Αθανασίας.» και τέλος πάντων, μπορείτε να με κρύψετε κάπου μέσα στην κατασκευή, να φύγω για εκεί πάνω;

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου http://www.youtube.com/watch?v=G1CDnMoBBN8 Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι. Κι απάνω μου θα παίζει το τρελό τρελό φεγγάρι. Όλο θα σπάει το κύμα ρουμπινί στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια. Οι παλάμες μου θα 'χουνε γενεί δυο περιστέρια. Θ' ανέβουν -- ασημένια δυο πουλιά -- με φεγγάρι -- δυο κούπες -- θα γεμίσουν, με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά θα μου ραντίζουν. Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό. Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καΐκι ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ λαμπρό χαλίκι. Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά, η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι. Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να, να το φεγγάρι!